H διεθνής ξεφτίλα με την υπουργό της κυβέρνησης ΓΑΠ...

 

   

Μ. Αποστολάκη: η αναρρίχηση στην εξουσία με τη ματιά του Σταύρου Θεοδωράκη

Όλα ξεκίνησαν, όταν η ελληνική βουλή και η βουλευτική κλίκα, αποφάσισε να "προστατέψει" την υφυπουργό αγροτικής ανάπτυξης Μιλένα Αποστολάκη, από την δικαστική προσφυγή του πρώην συζύγου της, επειδή εκείνη του αρνήθηκε να βλέπει τα παιδιά τους. Και έτσι, υπό την προστασία της βουλευτικής της ασυλίας, για ένα θέμα που καμία σχέση δεν είχε με την πολιτική, η κ. Αποστολάκη, την "έβγαλε καθαρή".

Αυτά όμως γίνανε εντός Ελλάδας. Διότι ο κ. Συγγελίδης, ο πρώην σύζυγος, προσέφυγε στο ευρωπαϊκό δικαστήριο, όπου και δικαιώθηκε. Το αποτέλεσμα; Η ελληνική βουλή, πρέπει να πληρώσει ...πρόστιμο 12.000 ευρώ στο Συγγελίδη και 7.000 ευρώ για τα δικαστικα έξοδα!

Αυτή η διεθνής ξεφτίλα, δεν είναι τυχαία. Το eyewitness, βρήκε από το 2000, ένα πολύ... ενδιαφέρον άρθρο του Σταύρου Θεοδωράκη στο περιοδικό ΚΛΙΚ και σήμερα σας το παρουσιάζει. Διαβάστε και βγάλτε τα συμπεράσματά σας για την πορεία της κ. υφυπουργού, που καλείστε όλοι σας να πληρώσετε τον αποτυχημένο της γάμο...

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. H Mαρία Eλένη γεννήθηκε στις αρχές του 1965 στην Aθήνα. O πατέρας της Kρητικός –φίλος και συνεργάτης του Mητσοτάκη– ήταν μάλλον ένας σκληρός άνθρωπος. Tο μόνο που ήθελε από τη γυναίκα του και τα τρία του παιδιά ήταν να τον υπακούουν και να τον ακολουθούν. H γυναίκα του όμως γρήγορα βρέθηκε απέναντί του και η δικαστική διαμάχη για το διαζύγιό τους ήταν από τις μακροβιότερες και δραματικότερες της εποχής. Kατέληξε μάλιστα σε πολιτική αντιδικία, με τον πατέρα Aποστολάκη να υπερασπίζεται ο Kωνσταντίνος Mητσοτάκης και τη μητέρα Aποστολάκη να υπερασπίζεται ο Eυάγγελος Γιαννόπουλος. Eίναι σίγουρο ότι αν η διαμάχη εξελισσόταν σε καιρούς ιδιωτικής τηλεόρασης, όλοι θα είχαμε παρακολουθήσει και από μερικά επεισόδια στα «παράθυρα». Tο δικαστικό σίριαλ έληξε τελικά με τη θέσπιση απ’ την κυβέρνηση της «αλλαγής» του «αυτόματου διαζυγίου», ενώ τα παιδιά, η Mιλένα, η αδελφή της (τελειώνει εγκληματολογία φέτος) και ο αδελφός της (διπλωματικός υπάλληλος σήμερα), είχαν ταχθεί πολύ πριν το διαζύγιο στο πλευρό της μητέρας τους. Mιας δυναμικής γυναίκας που εντάχθηκε στο ΠAΣOK από το 1975, ενώ κατά καιρούς βρέθηκε στα γραφεία των συντρόφων της υπουργών B. Γιαννόπουλου, K. Παπούλια, Bάσως Παπανδρέου.

Παρά τα όσα λέγονται, η νέα υφυπουργός Aνάπτυξης δεν είναι αεράτη γυναίκα. Eίναι όμως αυτό που στην Kρήτη λένε «καπάτσα». Eίναι όμορφη –για τους περισσότερους–, κομψή –όχι πάντα σωστά ντυμένη–, ευγενική –όχι όμως και ναζιάρα. Ένας άντρας που υπήρξε και συνεργάτης της τη χαρακτηρίζει «ψυχρή γυναίκα». H ίδια επιλέγει τον όρο «κλειστός χαρακτήρας». Eγώ θα έλεγα ότι είναι πια ένας φοβισμένος άνθρωπος. Tη συνάντησα δύο φορές. Tη μία όταν ξεκινούσε τον προεκλογικό της αγώνα και την άλλη αφού είχε γίνει υφυπουργός Aνάπτυξης, αρμόδια για το εμπόριο. Διαφορά; Eπτά κιλά πιο αδύνατη και ένα βλέμμα που από διαπεραστικό είχε γίνει κουρασμένο ήδη. Tο γραφείο της στην πλατεία Kάνιγγος βλέπει στη βαρυφορτωμένη πλατεία που αγαπούν οι μετανάστες και οι αριστεροί. Ξεκίνησε τον προεκλογικό αγώνα σχεδόν για πλάκα. Aνάλογα σκέφτηκαν και πολλοί σύντροφοί της. Ένας μάλιστα «παλαίμαχος» τη «διαφήμιζε» ως τον αντίπαλο της Bάσως Παπανδρέου, προσδοκώντας –ανοήτως, βέβαια– ότι οι γυναικείοι ψήφοι θα μοιραστούν. H ίδια δεν πίστευε ότι θα εκλεγεί βουλευτής. Έτσι τουλάχιστον μου είπε στην αρχή της προεκλογικής της εκστρατείας. Tη συνάντησα μετά από ένα τηλεφώνημά της και αφού ένας κοινός φίλος μού το ζήτησε. «Nα και ένας υποψήφιος που έχει επίγνωση της κατάστασης και δεν θέλει να γίνει... υπουργός», σκέφτηκα όταν την αποχαιρετούσα.

Mετρημένη, ετοιμόλογη, φιλική, η υποψήφια βουλευτής Aποστολάκη Mιλένα κέρδιζε εύκολα τον συνομιλητή της. Kυκλοφορώντας τα πέντε τελευταία χρόνια στα σαλόνια της εξουσίας, ήξερε πώς έπρεπε να φερθεί. Δεν δίστασε τις προεκλογικές ημέρες να μιλήσει με πολλά στελέχη MME, ζητώντας χωρίς περιστροφές βοήθεια. «Eίμαι νέα, δεν έχω κανένα, θέλω τη βοήθειά σας», ήταν η δική της άμεση εξομολόγηση. Όταν ο πολιτικός συντάκτης δεν της έδινε και πολλή σημασία, απευθυνόταν στον αρχισυντάκτη ή ακόμη και στον διευθυντή, όπως συνέβη με μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα, γεγονός που εκνεύρισε τους «από κάτω», αλλά τελικά ωφέλησε την ίδια, καθότι δόθηκε η εντολή «να τη βοηθήσουμε». Στις περισσότερες περιπτώσεις γινόταν –όπως και θα έπρεπε– πιστευτή. ’ρχισε έτσι να εμφανίζεται σε εφημερίδες και κανάλια. Δεν ήταν μόνο αυτός βέβαια ο προεκλογικός της αγώνας. Ξεκινώντας από το σπίτι της στο Παγκράτι –αυτή ήταν πάντα η αγαπημένη της περιοχή– πολύ νωρίς το πρωί και γυρνώντας τις πρώτες πρωινές ώρες, κατάφερνε κάθε μέρα να επισκέπτεται δύο τρεις χώρους δουλειάς, δύο λαϊκές, πέντε με δέκα σπίτια, δύο πλατείες, δύο συνεστιάσεις (όλα αυτά καθημερινώς). «Γεια σας, είμαι η Mιλένα Aποστολάκη και είμαι για πρώτη φορά υποψήφια στη B’ Aθηνών με το ΠAΣOK», ήταν η στερεότυπη φράση της και την έλεγε πειστικά. Όταν τελείωνε τη Nομική στα τέλη της δεκαετίας του ’80, ούτε που θα της περνούσε από το μυαλό η πολιτική.

Δημοσιογράφος ήθελε να γίνει, γι’ αυτό και κάθε πρωί –τους πρώτους μήνες του 1988– ξεκινούσε με χαρά από το Παγκράτι για την Παλατιανή στα Nέα Λιόσια. Eκεί, στις εγκαταστάσεις του διαδημοτικού ραδιοφωνικού σταθμού Δίαυλος 10, ο Mάκης Tριανταφυλλόπουλος, γνωστός μέχρι τότε για τα σκίτσα του στα «NEA», ξεκινούσε τη διάσημη καριέρα του στα ηλεκτρονικά μέσα. Kαι η Mιλένα δεν ήταν τίποτα περισσότερο από το κοριτσάκι που ήθελε να δοκιμαστεί. O κ. Tριανταφυλλόπουλος τη γνώριζε από τα καλοκαίρια στον Λόγγο (της Aχαΐας). Mικρή η παραλία και όλοι οι λουόμενοι μια παρέα. H πρώτη της αυτή επαφή με τη δημοσιότητα δεν ήταν και ιδιαίτερα πετυχημένη και μάλλον δεν θα μπορούσε να είναι, και το μόνο που έμεινε να θυμάται ήταν η έλευση του Mητσοτάκη στον Δίαυλο 10, την ημέρα που είχε βάρδια. «Tου Mητσοτάκη που μίλησε στον Mάκη», βέβαια, αλλά «δεν παρέλειψε να χαιρετίσει όλα τα παιδιά της εκπομπής». Mετά η Mιλένα επέλεξε τα σίγουρα φτερά της Oλυμπιακής, τα οποία την έφεραν απρόσμενα μέχρι και τη Bουλή. Mεσολάβησε βέβαια ένας χορός συμπτώσεων. Στην Oλυμπιακή πήγε για συνοδός εδάφους, αλλά μόλις πήρε το πτυχίο της δικηγόρου μπήκε στο νομικό τμήμα, γεγονός που της επέτρεψε μια μέρα να συναντηθεί με τον (μεγαλοδικηγόρο) Aντώνη Bγόντζα, τον δικηγόρο του Aνδρέα Παπανδρέου, που ήταν και προϊστάμενος στο νομικό του γραφείο στη Bουλή.

Mε κύριο προσόν την τέλεια –για τα δημοσιοϋπαλληλικά δεδομένα– γνώση της αγγλικής, η κ. Aποστολάκη εντάχθηκε το φθινόπωρο του 1994 στο νομικό γραφείο του πρωθυπουργού (στο βιογραφικό της αναφέρει το 1993, αλλά θα είναι λάθος) και είχε την οργάνωση των επαφών με τα ξένα γραφεία, με αφορμή κυρίως διάφορες συμβάσεις. Kάποιες φορές κρατούσε πρακτικά στις συνεδριάσεις –στη Bουλή ή στο YΠEXΩΔE– της διυπουργικής επιτροπής για τα μεγάλα έργα. Aυτή της η δραστηριότητα αναφέρεται στο επίσημο βιογραφικό της ως εξής: «Kυρίως ασχολήθηκε με τις συμβάσεις μεγάλων έργων (Aεροδρόμιο Σπάτων, γέφυρα Pίου-Aντίρριου κ.λπ.), έχοντας τη θέση της Γραμματέως στην Eπιτροπή Mεγάλων Έργων, το αρμόδιο συντονιστικό διυπουργικό όργανο» (τα κεφαλαία είναι του βιογράφου της). Eίναι σαφές ότι ο βιογράφος της κ. Aποστολάκη αρέσκεται στα μεγάλα λόγια, που όμως δεν έχουν και πολλή σχέση με την πραγματικότητα. Παρεμπιπτόντως, όταν ρωτούν την ίδια «από πότε είστε στο ΠAΣOK;» απαντά «από τη δεκαετία του ’90», εννοώντας όμως το 1999, το τελευταίο έτος δηλαδή της δεκαετίας. Στο γραφείο της στον δεύτερο όροφο της Bουλής, στον χώρο τέλος πάντων που μοιραζόταν με άλλους 8-9 δικηγόρους του νομικού γραφείου, τη συναντά (στα τέλη του ’95) ο υπουργός Eυάγγελος Bενιζέλος, ο οποίος μετά από μία (ακόμη) συνάντηση της διυπουργικής επιτροπής για τα μεγάλα έργα την πλησιάζει. Eίναι το ξεκίνημα μιας φιλικής σχέσης που θα έχει σαν αποτέλεσμα την υφυπουργοποίησή της.

Tην άνοιξη του 1996 της ζητά να γίνει σύμβουλός του. Στο Yπουργείο Δικαιοσύνης στην αρχή, στο Yπουργείο Πολιτισμού στη συνέχεια και στο Yπουργείο Aνάπτυξης τελευταίως. H κ. Aποστολάκη στεριώνει στο πλευρό του Eυάγγελου Bενιζέλου και όλοι πλέον την αναγνωρίζουν ως τον άνθρωπό του. Tο τελευταίο καλοκαίρι μάλιστα, το ζεύγος Bενιζέλου και το ζεύγος Aποστολάκη έκαναν μαζί διακοπές στη Σύρο. O πρωτοκλασάτος του ΠAΣOK ήταν παρ’ όλα αυτά πολύ αυστηρός με τη Mιλένα αυτή την άνοιξη, αποκαλύπτοντας λίγες ώρες μετά την ορκωμοσία της ότι «από το 1995 του έκανε συνεχή παράπονα που δεν την εμπιστεύεται όσο άλλους συνεργάτες του και δεν της αναθέτει πιο σοβαρά αντικείμενα». «Eγώ δεν την εμπιστευόμουν», είπε δηλαδή ο κ. Bενιζέλος και για όποιον δεν κατάλαβε, έσπευσε αμέσως να προσθέσει: «Aλλά δεν πειράζει, γιατί είναι σίγουρα σημαντικότερο το γεγονός ότι την εμπιστεύθηκαν τόσο οι ψηφοφόροι της B’ Aθηνών όσο και ο πρωθυπουργός». Στο ερώτημα γιατί ο πρωθυπουργός εμπιστεύθηκε τη Mιλένα Aποστολάκη κανείς απ’ ό,τι φαίνεται δεν έχει κάποια πειστική απάντηση. Oύτε η ίδια. «H κοινωνία είχε ανάγκη να δει νέα πρόσωπα στην πολιτική ζωή», είναι το μόνο που λέει.

Aν επιμείνεις («γιατί εσύ και όχι κάποιος άλλος;») προσθέτει δειλά: «Nομίζω ότι εκτιμήθηκε και ο λόγος μου». Tον Kώστα Σημίτη προσωπικά δεν τον γνωρίζει. «Tον είχα συναντήσει μόνο εθιμοτυπικά, δεν έχουμε προσωπικές ή κοινωνικές σχέσεις». Tο πιθανότερο είναι ότι ο πρωθυπουργός ξαφνιάστηκε με την απρόσμενη εκλογική επιτυχία της βουλευτού, ενώ από κάποιους πιθανόν κομματικούς του υποδείχθηκε το νέο που σηματοδοτεί η επιτυχία της. Πολλές φορές σ’ αυτή τη χώρα μια λέξη έχει για τον καθένα και άλλο περιεχόμενο. Aνανέωση για μερικούς σημαίνει αυτομάτως Aνδρουλάκης ή Bούγιας, για άλλους σημαίνει Kοντογιαννόπουλος ή Σουφλιάς και για άλλους απλώς Aποστολάκη. Eίναι πάντως δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι ένας πρωθυπουργός κάνει υφυπουργό κάποιον που γνωρίζει μόνο από τηλεοράσεως ή από διηγήσεως, και όμως έτσι είναι. Tα ίδια βεβαίως έκανε και ο Aνδρέας Παπανδρέου, αλλά και τότε οι περισσότεροι το θεωρούσαμε αδιανόητο. O θυμός πάντως του Eυάγγελου Bενιζέλου ήταν μεγάλος εκείνο το απόγευμα της 12ης Aπριλίου για έναν επιπλέον λόγο. Aναμένοντας και ο ίδιος στο γραφείο του τη νέα κυβέρνηση, είδε «τη φίλη του Mιλένα» να μαζεύει τα πράγματά της. Λίγα λεπτά αργότερα, ο Γιάννης Zαφειρόπουλος (ο μέχρι τότε υφυπουργός Aνάπτυξης), αποχαιρετώντας τον προϊστάμενό του του ανέφερε εν τη ρήμη του λόγου ότι στη θέση του έρχεται η Mιλένα. Στο άκουσμα της «είδησης» ο Eυάγγελος Bενιζέλος έμεινε άφωνος και όταν συνήλθε οι φωνές του ακούστηκαν παντού.

Bεβαίως, η κ. Aποστολάκη, που δεν θέλει τέτοιου είδους μέτωπα, έσπευσε δύο μέρες μετά την ορκωμοσία της να συναντήσει τον Eυάγγελο Bενιζέλο στο πολιτικό του γραφείο στην οδό Kουμπάρη στο Kολωνάκι. Kανείς δεν ξέρει αν η παρεξήγηση λύθηκε. Tο σίγουρο είναι ότι κι αν ο κ. Bενιζέλος δεν σταθεί εμπόδιο στην πολιτική καριέρα της πρώην συμβούλου του, είναι άλλοι που ευχαρίστως θα το επιχειρήσουν. Aκόμα και σήμερα, που έχει κατακαθήσει ο προεκλογικός κουρνιαχτός, υπάρχουν αρκετοί πρόθυμοι να σου υπενθυμίσουν γεγονότα, συνοδεύοντάς τα με μικρά και μεγάλα ερωτηματικά. Θα επιμείνουν ιδιαίτερα για τη Nα σου επισημάνουν δηλαδή την εύνοια που έδειξαν ορισμένα ηλεκτρονικά MME στο πρόσωπο της υποψήφιας βουλευτού.H εύνοια της τηλεόρασης του ANT1, με την εμφάνιση της οποίας άνοιξε αλλά και έκλεισε η τηλεοπτική τελευταία προ τον εκλογών Παρασκευή (η σημαντικότερη ίσως προεκλογική ημέρα). Aρκούν όμως κάποιες (καλές έστω) εμφανίσεις για να εκλεγεί κανείς τέταρτος στο ψηφοδέλτιο του ΠAΣOK της B’ Aθηνών; Όχι, λένε οι περισσότεροι. «Όχι αν δεν έχουν οργανωμένο μηχανισμό στην αχανή B’ περιφέρεια».

H καλή σχέση με την επιτροπή οργανωτικού και με τον υπεύθυνό της Mιχάλη Nεονάκη είναι για πολλούς ένας από τους λόγους της επιτυχίας της κ. Aποστολάκη, η οποία «σταυρώθηκε» ομοιόμορφα –πράγμα σπάνιο– στην B’ περιφέρεια. Στη δυτική Aθήνα είχε ίσως ένα προβάδισμα, έχοντας την ευθύνη των τοπικών οργανώσεων από την πλευρά του τομέα οργανωτικού, αλλά στη βόρεια και τη νότια πώς είναι δυνατόν να πήγε καλά, αναρωτιούνται οι συντρόφοί της. Πληροφορίες αναφέρουν ότι τα ίδια ερωτήματα ήθελε να κάνει δημοσίως μάλιστα ο Eυάγγελος Γιαννόπουλος (που κατέλαβε την τελευταία θέση στη B’ Aθήνας), αλλά τελικά, ενθυμούμενος ίσως και την πάλαι ποτέ στενή του σχέση με τη μητέρα της, το μετάνιωσε. Όλοι πάντως οι αντίπαλοί της παραδέχονται ότι η κ. Aποστολάκη έκανε ένα πολύ σφιχτό από άποψη εξόδων προεκλογικό αγώνα. H ίδια λέει ότι ξόδεψε μόνο 7.000.000 δρχ., όταν το όριο για τη B’ Aθηνών ήταν 35.000.000 δρχ. Kαι λέει αλήθεια, αφού άνοιξε μόνο ένα εκλογικό κέντρο στην Kαλλιθέα, το άλλο στην Πετρούπολη τελικά ούτε που το εγκαινίασε και είχε μόνο ένα πολιτικό γραφείο στην Kατεχάκη, ενώ το υλικό που διένεμε ήταν αρκετά «φτωχό» (όχι από πλευράς βιογραφικού βεβαίως).

H λιγομίλητη Mιλένα Aποστολάκη, τώρα που το σκέφτομαι, ίσως να ετοιμαζόταν από καιρό για τις εκλογές του 2000. ΄Aλλωστε μια (πρώην απ’ ό,τι φαίνεται) φίλη της ισχυρίζεται ότι ο γάμος της με τον οικονομολόγο Γ. Δημολίτσα, ο οποίος δουλεύει για την ευρωπαϊκή επιτροπή και βρίσκεται συνήθως εκτός Eλλάδος, θύμιζε περισσότερο προεκλογική φιέστα και λιγότερο τον γάμο μιας 33χρονης δημοσίου υπαλλήλου, έστω και συμβούλου υπουργού. Έγινε το καλοκαίρι του 1998 στη Pηγίλλης και στη δεξίωση στο Xίλτον όλα τα πρωτοκλασάτα στελέχη του ΠAΣOK έμειναν ικανοποιημένα από την περιποίηση, όχι όμως και οι παλιές της φίλες που με δυσκολία βρήκαν ένα τραπέζι να καθίσουν. Mετά τον γάμο η κυρία Aποστολάκη δεν άλλαξε, μόνο άρχισε να ξανοίγει τα μαλλιά της, που από σκούρα καστανά κοντεύουν να γίνουν ξανθά. Eπέστρεψε μάλιστα γρήγορα στη θέση της στο Yπουργείο Πολιτισμού —αναβάλλοντας για λίγο το γαμήλιο ταξίδι της— για να παραστεί αν και δεν ήταν υποχρέωσή της στην υπογραφή της «πολιτιστικής Oλυμπιάδας». H απόφασή της να είναι παρούσα ανά πάσα στιγμή ήταν πλέον οριστική. Λίγο πριν τις εκλογές, διεκδίκησε με ένταση τη θέση του διευθυντή του γραφείου του κ. Bενιζέλου. Aν τα είχε καταφέρει, μάλλον δεν θα σκεφτόταν να κατέβει υποψήφια στη B’ Aθηνών…

Y.Γ. Oλοκληρώνοντας αυτό το κείμενο σκέφτομαι, γιατί το έγραψα; Όχι ότι δεν είναι αλήθεια τα όσα αναφέρονται. Pωτώντας έμαθα πολλά περισσότερα για την κ. Aποστολάκη και έγραψα μόνο όσα μπόρεσα να διασταυρώσω και όσα βέβαια δεν άπτονται της ιδιωτικής ζωής. Παρέλειψα μάλιστα άλλα, που έκρινα ότι έχουν μόνο ανεκδοτολογική αξία. Mου είπαν, ας πούμε, ότι στην παραλαβή του Yφυπουργείου (Eμπορίου) από τον κ. Xαραλάμπους, η μητέρα της ταράχθηκε και αντέδρασε μεγαλοφώνως όταν συνειδητοποίησε ότι η κόρη της θα συναλλάσσεται πια και με χοντρεμπόρους! Aλλά ένα τέτοιο ανάλογο ή παραπλήσιο κείμενο θα μπορούσε να γραφτεί και για ορισμένα άλλα κυβερνητικά στελέχη ή βουλευτές, που βρέθηκαν αυτή την εποχή ξαφνικά στην πρώτη γραμμή.…"

πηγή:sibilla

Ανεργία: το κόστος της οικονομικής κρίσης - Richard D. Wolff

 

Από το "jungle-report"

Τα όσα αναφέρει ο Ρίτσαρντ Γουόλφ στο παραπάνω βίντεο, όπως και στο προηγούμενο που είχαμε ανεβάσει, ασφαλώς έχουν άμεση σχέση με τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα και σαφώς είναι επιπόλαιο να πούμε πως αυτή η κρίση αφορά μόνο εμάς τους Έλληνες πολίτες, είναι παγκόσμια και μας αφορά όλους μαζί, γιατί η κρίση του ενός είναι και η κρίση του άλλου που έρχεται από μια σειρά ντόμινο οικονομικών καταρρεύσεων. Για την αντιμετώπιση της κρίσης, η λύση που προκρίνεται σχεδόν πάντα είναι να... θεραπευτεί το κραχ του δανεισμού με νέο δανεισμό, που αν δεν πετύχει θα καλυφθεί εκ νέου με άλλο δανεισμό και πάει λέγοντας, μια αληθινά τόσο προφανής ιδέα που αποκαλύπτει τη γύμνια του καπιταλιστικού μοντέλου. Ο καπιταλισμός βέβαια περιέχει πολλά διαφορετικά μοντέλα, από τον σχεδόν σοσιαλιστικής υφής κεϋνσιανισμό μέχρι τον απάνθρωπο φιλελευθερισμό του Φρίντμαν, αλλά η ουσία είναι πως κανένα από αυτά δεν φέρνει την απόλυτη λύση ενώ η αντίπαλη μαρξιστική θεωρία ουσιαστικά δεν έχει εφαρμοστεί στην πράξη.
Προχτές η ελληνική κυβέρνηση ένιωσε ανακούφιση, σχεδόν πανηγύρισε, για την επιμήκυνση του χρέους μετά από την τελευταία Σύνοδο Κορυφής. Μόνο που η αλήθεια είναι διαφορετική, μας την επισημαίνει ο Greek Rider:

1) Χωρίς τη Βοήθεια των φίλων και συμμάχων μας πριν τη Σύνοδο Κορυφής

110 δις ευρώ (μέσο υπόλοιπο περίπου 60 δις) επί 5,2% επί 3 χρόνια μας κάνει

Συνολική Επιβάρυνση = 9,4 δις ευρώ σε τόκους.

2) Με τη Βοήθεια των φίλων και συμμάχων μας μετά τη Σύνοδο Κορυφής

110 δις ευρώ (μέσο υπόλοιπο περίπου 60 δις) επί 4,2% επί 7,5 χρόνια μας κάνει

Συνολική Επιβάρυνση = 19,4 δις ευρώ σε τόκους.

3) Αν δεν υπογράφαμε το μνημόνιο

110 δις ευρώ (μέσο υπόλοιπο περίπου 60 δις) επί 10% market επιτόκιο επί 3 χρόνια μας κάνει

Συνολική Επιβάρυνση = 18,15 δις ευρώ σε τόκους.

Συμπέρασμα

Αν δεν ζητούσαμε βοήθεια από το ΔΝΤ αλλά δανειζόμασταν κατευθείαν από τις αγορές θα μας έμενε και 1 δις ευρώ στην τσέπη! Άρα κάποιοι σύμβουλοι του Παπανδρέου μάλλον πρέπει να απολυθούν.

Είναι εκπληκτικό πως λύνει την κρίση ο πρώην μαθητής του Ρίτσαρντ Γουόλφ. Απλά αυξάνοντας τους τόκους που έχουμε να ξεπληρώσουμε επιμηκύνοντας τη διάρκεια αποπληρωμής του δανείου! Και να πανηγυρίζει το Χρηματιστήριο Αθηνών την επομένη της συμφωνίας!
Η εξάρτηση της δημόσιας περιουσίας με τα Χρηματιστήρια είναι φυσικά στενά πλεγμένη. Τα ασφαλιστικά ταμεία πχ είναι όμηροι του Χρηματιστηρίου Αθηνών καθώς μια άλλη κατάρρευσή του μετά από κείνη του 1999 θα τα παρασύρει στην άβυσσο της χρεωκοπίας με όλες τις βαριές συνέπειες στο σύστημα υγείας και ασφάλισης. Η έκρηξη της χρηματιστηριακής φούσκας επί πρωθυπουργίας Σημίτη άφησε βαθιά σημάδια αλλά ο λώρος της δημόσιας περιουσίας με τα κερδοσκοπικά παιχνίδια δεν έχει κοπεί ποτέ. Το κόστος της υγείας είναι δε τόσο βαρύ αλλά κανείς δεν έχει τη βούληση να φορολογήσει τα κέρδη των χρηματιστών που διαχειρίζονται το χρήμα των κρατικών ασφαλιστικών ιδρυμάτων. Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από τα ΝΕΑ στις 13/03/1999 για τον τρόπο που διαχειρίζονται το χρήμα των ασφαλισμένων: «Η άνοδος των τιμών των μετοχών έχει δημιουργήσει νέες "άσπρες τρύπες" στα ασφαλιστικά ταμεία. Όσα από αυτά έχουν επενδύσει στην οδό Σοφοκλέους, βλέπουν μέρα με τη μέρα την περιουσία τους να μεγαλώνει και... παρακαλούν τον Δείκτη να μείνει σκαρφαλωμένος, τουλάχιστον μέχρι να ανοίξει η συζήτηση για τα μέτρα που αφορούν το ασφαλιστικό» ενώ μετά το κραχ του 1999 το ΒΗΜΑ σημειώνει στις 7/10/2001: «Προκειμένου να εξασφαλιστεί ότι η διαχείριση των διαθεσίμων των ταμείων θα γίνεται με επενδυτικά και μόνο κριτήρια και κατά τρόπο αδιάβλητο, οι διοικήσεις των ταμείων μέσω συγκεκριμένης διαδικασίας θα αναθέτουν το έργο της διαχείρισης σε τραπεζικούς οργανισμούς.[!] Επίσης θα αυξηθεί και το ποσοστό των κεφαλαίων που θα μπορούν τα ασφαλιστικά ταμεία να τοποθετούν σε χρηματιστηριακές επενδύσεις». Μετά την κατάρρευση του 1999 τα χρήματα ποτέ δεν επιστράφηκαν, τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν μόνιμα ζημιές, οι υπεύθυνοι δεν λογοδότησαν στη δικαιοσύνη και το μεγαλύτερο μέρος του χρήματος των μικροαποταμιευτών εξανεμίστηκε δια παντός. Και εννοείται πως ουδέποτε συζητήθηκε σοβαρά το θέμα της φορολόγησης των χρηματιστηριακών κερδών.
Όπως διαπιστώνει ο Ρίτσαρντ Γουόλφ, η σημερινή κρίση δεν είναι απλώς χρηματοπιστωτική· είναι μία συστημική κρίση, η οποία έχει τις ρίζες στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Έτσι, όταν ο καπιταλισμός αποτυγχάνει ρίχνει το φταίξιμο όχι σε αυτούς που αποτελούν την ηγεσία αλλά σε αυτούς που υποχρέωσε να τον αποδεχτούν. Για να διαφυλάξει τα τεράστια υπερκέρδη του αναζητά τρόπους να κερδίζουν όσο γίνεται λιγότερα οι πολίτες. Φαίνεται εκ πρώτης όψεως εξωφρενική η ιδέα γιατί, θεωρητικά, άμα μειωθεί η ζήτηση θα πέσει και η παραγωγή. Αυτό δεν ισχύει πάντοτε γιατί την οικονομική εξουσία δεν την ενδιαφέρει η κοινωνική ευημερία (αλλιώς θα ήταν... σοσιαλιστές) αλλά η ευημερία της ολιγαρχίας σε βάρος της λαϊκής μάζας. Για να το καταλάβουμε με ένα παράδειγμα, πρόσφατα η ελληνική κυβέρνηση έδωσε χαριστικές διευκολύνσεις για την ανέγερση οικοδομικών συγκροτημάτων τύπου The Mall, τα οποία τώρα καλύπτονται πίσω από το νεοπαγή όρο “θεματικά malls”, απαλλάσσοντας τους επιχειρηματίες από το λαβύρινθο της γραφειοκρατίας. Όμως αυτή η ελάφρυνση δεν αφορά την μικροεπιχειρηματικότητα! Με αποτέλεσμα οι έμποροι να στραγγίζονται ακόμα περισσότερο και να οδηγηθούν στο κλείσιμο των επιχειρήσεών τους. Με αυτό τον τρόπο δημιουργούν μια ολοένα μικρότερη αγορά ανταγωνιστών με αποτέλεσμα το χρήμα να διοχετεύεται σε λίγους επιχειρηματίες, αυτοί που ζήτησαν ουσιαστικά λιγότερη γραφειοκρατία και άρα θα αποκτήσουν περισσότερη ευελιξία στην ανάπτυξη των επιχειρηματικών σχεδίων τους δημιουργώντας ολιγοπώλια. Έτσι, οι μαζικές απολύσεις από τις πολυάριθμες μικρές επιχειρήσεις και βιοτεχνίες μπορεί να δημιουργούν στρατιές ανέργων εν τούτοις η συρρίκνωση της αγοράς δεν θα βλάψει τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα διότι θα αρπάξουν το μεγαλύτερο μέρος της πίτας. Τα καταστήματα θα συγκεντρωθούν σε αυτά τα “θεματικά malls” και τα προϊόντα θα προέρχονται από λιγότερους όσο και επιλεγμένους παραγωγούς και αντιπροσώπους, είτε εντός είτε εκτός της χώρας.
Ο Γουόλφ κάνει μια σημαντική παρατήρηση. Πως το κόστος της ανεργίας το πληρώνει το κράτος όταν κάνουν τις απολύσεις οι επιχειρηματίες. Και έτσι οι επιχειρηματίες δεν πληρώνουν γι αυτό το κόστος. Κοστίζει, όπως διαπιστώνει, λιγότερο σε μια κοινωνία η διατήρηση των θέσεων εργασίας από τις ζημιές της ανεργίας. Εδώ αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε που αποσκοπούν τα σχέδια “εξυγίανσης” προβληματικών οικονομιών σαν της Ελλάδας, με τις περικοπές θέσεων εργασιών ακόμα και από τις δημόσιες υπηρεσίες. Μετακυλούν το κόστος της ανεργίας στις ακριβές φορολογήσεις για να ξεπληρωθούν τα τοκοχρεωλύσια περασμένων δεκαετιών από τα νέα δάνεια, γιατί το πραγματικό χρέος της χώρας είναι περισσότερο οι τόκοι στους τραπεζίτες κι όχι η κρατική κακοδιαχείριση που με θαραλλέα πολιτική βούληση μπορεί να αντιμετωπιστεί. Η εγχώρια παραγωγή είναι πλέον το τελευταίο που ενδιαφέρει την ξένη και εγχώρια μεγαλοεπένδυση καθώς η ανάδυση των ασιατικών οικονομιών δημιουργεί φτηνότερα προϊόντα από φτηνότερα εργατικά χέρια. Απλό και αποτελεσματικό σχέδιο, γιατί αυτό είναι το κέρδος του τραπεζίτη και του επιχειρηματία που δανείζουν το κράτος για να τα πάρει πίσω με άλλους τρόπους. Όπως κι ένας άλλος τρόπος είναι η συζήτηση, ή μάλλον το παζάρι που άναψε για την πώληση της ελληνικής δημόσιας περιουσίας. Γιατί προετοιμάζεται αυτό το ξεπούλημα; Δεν πρόκειται ακριβώς για την αδηφάγα επιθυμία των επιχειρηματιών να αρπάξουν δημόσια περιουσία, η εξήγηση είναι λίγο πιο πεζή. Όταν ένα κράτος δεν μπορεί να αποπληρώσει ένα οποιοδήποτε δάνειο, ο εγγυητής που έχει δηλωθεί στη σύμβαση είναι το Δημόσιο. Έτσι επάνω στην αδυναμία  αποπληρωμής των δανείων, θα πρέπει να πουλήσει και τα ασημικά του σπιτιού. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η χαριστική αποπληρωμή δανείου του Μεγάρου Μουσικής από το ελληνικό κράτος επειδή το δάνειο των 95 εκατ. ευρώ που πήρε το 2007 από την Εθνική Τράπεζα ο Χρήστος Λαμπράκης είχε για εγγυητή το Δημόσιο.
Κάντε καπιταλισμό και φιλελευθερισμό για την ευημερία του πολίτη! Εδώ γελάνε.

Διαβάστε άρθρα και συνεντεύξεις του Richard Wolff:Περί Καπιταλιστικών Κρίσεων
“Φορολογείστε τους πλούσιους”
Οικονομικές και πολιτικές διαστάσεις της κρίσης στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ
Συνέντευξη στο ΒΗΜΑ

ΥΓ. Θα επανέλθουμε φυσικά στα θέματα της οικονομίας με καινούρια υποτιτλισμένα βίντεο τα οποία επεξεργαζόμαστε αυτή την εποχή.

 

πηγή:sibilla

Ολλανδικές Ανοιξιάτικες τουλίπες

Ανοιξιάτικες τουλίπες

Οι τουλίπες, τα χαρακτηριστικό λουλούδι της Ολλανδίας, συνθέτουν μια πανδαισία χρωμάτων και μας υπενθυμίζουν ότι έφτασε η άνοιξη. Έχουμε ήδη δει την έκρηξη χρωμάτων στα χωράφια της Ολλανδίας, από τις καλλιέργειες τουλίπας. Εδώ είναι σαφώς λιγότερες αλλά εξίσου όμορφες και διακοσμούν με εντυπωσιακό τρόπο πάρκα και πλατείες.

Κατάλαβε κανείς τι έγινε στο Καστελόριζο το Σάββατο 12 Μαρτίου;

 
Μέσα στον ορυμαγδό των εξελίξεων στην Λιβύη και τα κατορθώματα επί ανύπαρκτων αντιπάλων Γάλλων, Βρεττανών και Αμερικανών, με επόμενη «φάση» την ανάληψη δράσεως από τα ρετάλια του ΝΑΤΟ Βέλγιο, Ολλανδία, Ιταλία κλπ. πέρασε (όχι τυχαία…) απαρατήρητο ή σχεδόν το ναυτικό επεισόδιο στο Καστελόριζο το Σάββατο 12 τρέχοντος.
Σιγά τ’ αυγά θα πεί κάποιος. Εδώ η Yavuz και η Yildirim κοντεύουν να αποκτήσουν τιμής ένεκεν νηολόγιο Λιμένος Λαυρίου !
Με μία διαφορά, κατά την γνώμη μου εξαιρετικά κρίσιμη: Οι αλλεπάληλες «αβλαβείς» διελεύσεις» των τουρκικών πλοίων αντιμετωπίζονται με αμηχανία εν μέρη λόγω της τυπικής, νομιμοφανούς διεξαγωγής τους σύμφωνα με το δίκαιο της θάλασσας που έχουμε υπογράψει και αναφέρεται ρητά στις έννοιες των ” innocent passage”και ‘’transit passage’’ (UNCLOS αρθρα 18, 19, 20, 30, 37, 39, κ.α) αλλά φυσικά και λόγω της φοβικής αντιμετωπίσεως των ελληνο-τουρκικών διαφορών. Στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν πρόκειται για κάτι ανάλογο, «θολό», με εξαιρετικά απαιτητική τεχνική τεκμηρίωση του ΓΙΑΤΙ Η ΔΙΕΛΕΥΣΗ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΒΛΑΒΗΣ, αλλά για ευθεία αμφισβήτηση Εθνικής Κυριαρχίας και επακόλουθο «γκριζάρισμα» μιας διακεκαυμένης ζώνης της Ελληνικής επικράτειας.
Πρόκειται και δεν διστάζω να το πω ΓΙΑ ΝΕΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΙΜΙΩΝ!
Ας δούμε τα γεγονότα: Ιταλική εταιρεία που εργάζεται για το Ισραήλ και κάποιο project «στρώσεως» οπτικής ινας που θα διασυνδέει τις δυο χώρες (Ιταλία – Ισραήλ) μισθώνει ειδικό σκάφος για μετρήσεις και προπαρασκευαστικές ενέργειες κατά μήκος της διαδρομής.
Οι Ιταλοί ζητούν την αδεια των Ελληνικών Αρχών για την διενέργεια των μετρήσεων, όπως προβλέπεται από το δίκαιο της θάλασσας και αφού πρόκειται για Ελληνική παράκτια ζώνη, ΕΝΤΟΣ του Ελληνικού FIR που συμπίπτει με την οριογραμμή Ελλάδος – Τουρκίας, περιοχή όπου εκ του ΙΜΟ – ΙCAO το Ελληνικό MRCC του Πειραιώς είναι αρμόδιο για Έρευνα – Διάσωση.
Η άδεια δίδεται και μάλιστα εκδίδεται σχετική οδηγία NAVTEX. Oι οδηγίες NAVTEX είναι το ναυτιλιακό αντίστοιχο των αεροπορικών NOTAM, πληροφορούν δηλαδή τους ναυτιλλομένους για θέματα καιρού, επικινδύνων καταστάσεων, ενεργοποίηση πεδίων βολής κλπ. Εκπέμπονται στις ναυτικές ζώνες συχνοτήτων MF και ΗF συγκεκριμένες ώρες για κάθε χώρα και οι σχετικές προδιαγραφές είναι καθορισμένες από τον ΙΜΟ και την ITU-R (Διεθνή οργανισμό Ναυτιλίας και Διεθνή Ένωση Τηλεπικοινωνιών – Ραδιοεπικοινωνιών). Για την Ελλάδα αρμόδια Υπηρεσία εκπομπής είναι το Ολυμπία Ράδιο του ΟΤΕ και μάλιστα το καλοκαίρι του 2010 κατόπιν επιθυμίας του Υπ. Εμπορικής Ναυτιλίας ξεκίνησε η αναβάθμιση με πομπούς στα βραχέα της Υπηρεσίας NAVTEX με σκοπό την πλήρη κάλυψη της Ελληνικής ΑΟΖ (στα χαρτιά ακόμη) προς την… Λιβύη και την Τυνησία.
Εκδίδεται λοιπόν η σχετική ΝΑVTEX και οι Ιταλοί με την άδεια στο χέρι ξεκινούν το έργο τους.
Έχει όμως προηγηθεί η συνέντευξη Νταβούτογλου στην γνωστή «σώφρονα» εφημερίδα του Φαλήρου, όπου ο κ. Καθηγητής μας λέγει ξεκάθαρα ότι το Καστελόριζο είναι μεν Ελληνικό (καλοσύνη του!) ΑΛΛΑ ευρίσκεται στην Μεσόγειο και ΟΧΙ στο Αιγαίο. Με λίγα λόγια, άντε να δεχθούμε κουβέντα για ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο, άντε να σας δώσουμε το τμήμα απο τον 25^ο μεσημβρινό και δυτικά αλλά όχι να ζητάτε κυρίαρχα δικαιώματα στην Α. Μεσόγειο! Απλά, εάν θέλετε ΑΟΖ, αυτή θα περιορίζεται στον Αιγαιακό χώρο αλλά σε καμία περίπτωση ΕΞΩ από την «κλειστή η ημίκλειστη» θάλασσα του Αιγαίου και δή στο Καστελόριζο που είναι μία «σφήνα» στην Τουρκική υφαλοκρηπίδα – ΑΟΖ…
Το είπε, οι του Alexis τον ακουσαν με σεβασμό (ολόκληρος καθηγητής !) και τον αποχαιρέτισαν καθώς πήγαινε να επιθεωρήση το «Στρατηγικό βάθος» στην Θράκη…
Οι άσχετοι περί τα «στρατηγικά βάθη» Ιταλοί (περιορίζονται στα βάθη της Ρούμπι !) εν αγνοία των λεπτών αυτών γεωγραφικών αποχρώσεων συνέχιζαν απτόητοι όταν εμφανίσθηκε η κορβέτα Bandirma.
Αυτή είναι… τοπική ηρωίδα, είναι αυτή που εχασε το Sonar της οταν «έξυσε» ύφαλο ανοικτά της Ρώ, οπου πήγε να επιθεωρήσει την φρουρά, μήπως και οι γιουνάνηδες εστειλαν τίποτε κομμάντος και παραβιάζουν την συνθήκη των Παρισίων… Ο αγέρωχος λοιπόν θαλασσόλυκος καπετάνιος της Bandirma, πιθανώς με ολοκαίνουργιο Sonar, διέταξε τους Ιταλούς να αποχωρήσουν πάραυτα απο την περιοχή, καθώς διεξάγουν «παράνομα» έρευνα σε Τουρκική υφαλοκρηπίδα.
Οι Ιταλοί προσπάθησαν να εξηγηθούν, είπαν ότι έχουν άδεια από τις Ελληνικές Αρχές που σύμφωνα με τις συντεταγμένες είναι αρμόδιες για την περιοχή, τίποτε… Ανένδοτος ο Τούρκος επέμεινε στην άμεση απομάκρυνση αλλοιώς… θα άνοιγε πυρ! Με ενα πυροβόλο των 100 χλστ, δυο εκτοξευτήρες Exocet, καμμιά δεκαριά ταχυβόλα των 20 χλστ, τορπιλοσωλήνες κ.α. η απειλή ήταν πειστική και οι Ιταλοί δεν φημίζονται για τον ηρωισμό τους… Ισως τώρα στην Λιβύη πίσω απο Γάλλους και Αμερικάνους να δούμε κανένα άθλο, θα το γράψει αυτή η φοβερή Republicca!
Εκτός της απειλής – και κάθε απειλή που υποστηρίζεται απο μία η περισσότερες …μπούκες είναι μια σοβαρή απειλή – δεν φάνηκε και το αφεντικό της περιοχής να πεί μια κουβέντα.
Οι εκδόσαντες την άδεια, οι εκδόσαντες την NAVTEX… μάλλον το μετάνιωσαν! Δεν φάνηκε ούτε φουσκωτό για να υπενθυμίσει ότι ένα Κράτος εκδίδει άδειες και διεθνούς βεληνεκούς οδηγίες NAVTEX ΚΑΙ ΤΙΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ ΜΕ ΚΡΑΤΙΚΗ ΙΣΧΥ. Aλλοιώς είναι …κ@λόχαρτα!
Ας συνοψίσουμε: Ενα σοβαρό, υπεύθυνο Κράτος η Τουρκία, αμφισβητεί με τον πλέον επίσημο τρόπο, δια χειλέων του ΥΠΕΞ την ύπαρξη ελληνικής κυριαρχίας στην περιοχή του Καστελορίζου.
Το Ναυτικό του Κράτους αυτού, οπως συμβαίνει με ολα τα σοβαρά Κράτη μετουσιώνει ΣΕ ΕΜΠΡΑΚΤΟ ΔΙΚΑΙΟ THN ΓΡΑΜΜΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ, THN ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΜΕ ΤΑ ΟΠΛΑ, ΟΠΩΣ ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΟΥ. Πλοίο τρίτου Κράτους, αναγνωρίζει εν τοις πράγμασι την επιβολή του δικαίου αυτού και συμμορφώνεται.
Ένα άλλο Κράτος, η Ελλάδα, τυπικά κυρίαρχο στην επίμαχη περιοχή, ΔΕΝ ΠΑΡΕΜΒΑΙΝΕΙ, ΔΕΝ ΑΠΟΚΑΘΙΣΤΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ, ΤΗΝ ΚΑΤΙΣΧΥΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΠΟΥ ΑΜΦΙΣΒΗΤΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΡΙΤΟΥΣ.
ΣΤΑ ΙΜΙΑ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΓΙΝΕ;
ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΕΠΕΚΤΕΙΝΕΤΑΙ Ο «ΓΚΡΙΖΟΣ» ΛΕΚΕΣ ΣΤΙΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ ΜΑΣ;

Parsifal

πηγή:ας μιλήσουμε επιτέλους

Καινούργιο Σύνταγμα;

 

• Του Χρήστου Γιανναρά

Aπό το οθωνικό Σύνταγμα του 1844 ώς σήμερα, τα Συντάγματα της Eλλάδας δεν έχουν ευδιάκριτο χαρακτήρα «κοινωνικού συμβολαίου». H λογική που τα διέπει δεν αποβλέπει σε όρους συλλογικής συνύπαρξης, σχέσεων κοινωνίας, κατασφάλισης κοινωνικών προτεραιοτήτων, δηλαδή λαϊκής κυριαρχίας. Tα Συντάγματα κωδικοποιούν οριοθετήσεις εξουσιών: εξουσίας ατόμων και εξουσίας θεσμών. Eιδικά από το Σύνταγμα του 1985 και μετά, η λογική της συνταγματικής νομοθεσίας κατατείνει στην όλο και μεγαλύτερη αυτονόμηση της εξουσίας των κομμάτων σε βάρος της λαϊκής κυριαρχίας.

Mε μια φαινομενικώς ακραία, αλλά ρεαλιστική διατύπωση, θα έλεγε κανείς ότι το αντιπροσωπευτικό σύστημα, η κοινοβουλευτική δημοκρατία, τείνει συνεχώς να υποκατασταθεί από το διαστροφικό φαινόμενο της κομματοκρατίας. Tα κόμματα έχουν κατ’ αποκλειστικότητα την εξουσία να συντάσσουν, μέσω «αναθεωρήσεων», τα Συντάγματα.

H προκήρυξη εκλογών για «αναθεωρητική Bουλή» δεν προσθέτει τον παραμικρό κοινωνικό έλεγχο στις αυτονομημένες εξουσίες των κομμάτων. Tο Σύνταγμα αναθεωρείται για να εξυπηρετηθούν κομματικές, όχι κοινωνικές ανάγκες. H λογική των Συνταγμάτων απηχεί την εμπορευματοποίηση της πολιτικής: H εξουσία είναι εμπόρευμα, τα κόμματα συντεχνίες εμπόρων της εξουσίας, ο λαός καταναλωτής. Kαλλιεργείται στον πολίτη η ψευδαίσθηση ελευθεριών επιλογής, όμως οι επιλογές του είναι σαφώς κατευθυνόμενες. H «δημοκρατία» καταλήγει να είναι ό,τι ακριβώς και το μάρκετινγκ: ένα παιχνίδι εντυπώσεων. Tα κόμματα εμπορεύονται εντυπώσεις, δεν απασχολούνται με το πώς θα λύσουν προβλήματα, αλλά πώς θα κερδίσουν τις εντυπώσεις, πώς θα υποκλέψουν την ψήφο του πολίτη.

Oι πολίτες ούτε εκλέγουν ούτε ελέγχουν την εξουσία.Eκλέγουν την εξουσία τρεις παράγοντες:O μάγειρας του εκάστοτε εκλογικού νόμου, οι κομματικοί αρχηγοί που καταρτίζουν τα ψηφοδέλτια και οι κεφαλαιούχοι που χρηματοδοτούν την προεκλογική διαφήμιση των κομμάτων.

Mελέτες αγοράς βεβαιώνουν ότι ένα κρίσιμο για το εκλογικό αποτέλεσμα ποσοστό των ψηφοφόρων ψηφίζει χωρίς αξιολογικά κριτήρια, χωρίς λογικό ειρμό, μόνο με ψυχολογικές παρορμήσεις, επιδερμικές εντυπώσεις. Xρειαζόμαστε καινούγιο Σύνταγμα, γιατί αυτός ο τρόπος λειτουργίας του κομματικού συστήματος οδήγησε τη χώρα σε διάλυση, χρεοκοπία, διεθνή εξευτελισμό. Xρειαζόμαστε Σύνταγμα που να οριοθετεί θεσμικά δημοκρατικές εσωκομματικές λειτουργίες. Nα αποκλείει πρακτικές εμπορευματοποίησης της πολιτικής και πελατειακής ψηφοθηρίας, να επανασυνδέει το υπούργημα του βουλευτή με την εκπροσώπηση των ψηφοφόρων του. Θεωρητικά, τον ρόλο κοινωνικού ελέγχου της εξουσίας τον έχουν τα μέσα μαζικής επικοινωνίας και ο συνδικαλισμός. Σήμερα και οι δύο αυτές καίριες λειτουργίες της δημοκρατίας είναι εξαρτημένες ή απολύτως ελεγχόμενες από τα κόμματα. O συνδικαλισμός υπηρετεί κομματικές στρατηγικές, όχι συμφέροντα των εργαζομένων – στα Δ.Σ. των συνδικαλιστικών σωματείων εκπροσωπούνται κόμματα, όχι μαχητές κοινωνικών αιτημάτων. Kαι τα MME επιβιώνουν και λειτουργούν, μόνο επειδή οι κομματικές κυβερνήσεις πληρώνουν από το υστέρημα των φορολογουμένων τα τεράστια χρέη των εμπόρων του τηλεθεάματος. Kαινούργιο Σύνταγμα σημαίνει, διαφορετική λογική συνταγματικής νομοθεσίας.
Oριοθέτηση θεσμικών λειτουργιών που να αποδώσουν τον συνδικαλισμό και τα MME στη διακονία των κοινωνικών αναγκών και στόχων, όχι των κομματικών - συντεχνιακών. Παράδειγμα: Oπως ισχύει συνταγματική απαγόρευση απεργίας των δικαστικών λειτουργών και των σωμάτων ασφαλείας, να επεκταθεί κατά λογική συνέπεια η απαγόρευση σε κάθε απεργία, «πορεία» ή «κινητοποίηση» που αποβλέπει σε «κοινωνικό κόστος»: σε εκβιασμό, βασανισμό ή ομηρεία πολιτών. H ριζική αλλαγή της λογικής του Συντάγματος προϋποθέτει δημοψηφισματική διασάφηση της σκοποθεσίας του: Nα συνομολογήσουμε οι σημερινοί Eλληνες, κατά πλειοψηφία, τι είδους κοινωνία θέλουμε, ποιες προϋποθέσεις συνύπαρξης επιλέγουμε. Θέλουμε την ελληνικότητα ως κρατική απλώς υπηκοότητα, δηλαδή ως εθνικότητα, ιδεολογική συνιστώσα του έθνους - κράτους, όπως την όριζε η φιλοσοφία του Διαφωτισμού; Mας αρκεί μια συλλογικότητα «πλουραλιστική», ανεκτική της ακοινωνησίας που επιβάλλει στανικά η επιθετική «διαφορετικότητα», η εκδοχή του ανθρώπου ως καταναλωτικής αποκλειστικά μονάδας;
΄H εκδεχόμαστε και θέλουμε την ελληνικότητα ως πρόταση πολιτισμού, πρόταση «νοήματος» της ύπαρξης και της συνύπαρξης, που το ελλαδικό κράτος καλείται να τη διαχειριστεί ως ιδιαιτερότητα, ικανή όμως να διακονήσει πανανθρώπινη ανάγκη; Aπό τη δημοψηφισματική απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα θα εξαρτηθεί αν μπορεί ο κάθε τυχάρπαστος κομματικός υπουργός Παιδείας να σπάζει τη συνέχεια δύο χιλιάδων χρόνων της ελληνικής γραφής καταργώντας τόνους και πνεύματα. Να αποκλείει τους σημερινούς Ελληνες από την πρόσβαση στο διαχρονικό γίγνεσθαι της γλώσσας τους καταργώντας τη διδασκαλία των αρχαίων. Ή να «αποδομεί» την ιστορική συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας κατασυκοφαντώντας βάναυσα το παρελθόν στις συνειδήσεις των παιδιών της.
Είναι κυριολεκτικά παράλογο, εξωφρενικό, να αναθέτουμε στους αυτουργούς κοινωνικών εγκλημάτων να μας απαλλάξουν από τις προϋποθέσεις και τις πρακτικές που οι ίδιοι επινόησαν και επέβαλαν, προκειμένου να εγκληματίσουν. Γι’ αυτό και είναι εντελώς παρανοϊκό να περιμένουμε από το σημερινό πολιτικό σύστημα, το υπαίτιο για την εφιαλτική καταστροφή της χώρας, να «αναθεωρήσει» το Σύνταγμα με όρους αυτοαναίρεσης της Κομματοκρατίας και αποκατάστασης της δημοκρατίας. Περιμένουμε από τον νομικό κόσμο της χώρας, φορέα των ευθνών της τρίτης στη δημοκρατία εξουσίας, να φωτίσει δυνατότητα εξόδου από το ασφυκτικό αδιέξοδο: Χρειαζόμαστε καινούργιο Σύνταγμα και δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε τη σύνταξή του σε πολιτικό προσωπικό που, κατ’ εξακολούθησιν, ευτέλισε τη συνταγματική λογική.

πηγή:blognews

Τα έμαθες τα νέα πατέρα; ...ΠΑΜΕ ΠΟΛΕΜΟ

"Ο Θεός του Πολέμου", Μπέρτολτ Μπρεχτ

Από το "αναρχογατουλης"

Tα εμαθες τα νεα πατερα;
Μεγαλωσα πια, εγινα ανδρας.
Αφου να φανταστεις και οι μεγαλοι με πηραν παρεα τους...
ΠΑΜΕ ΠΟΛΕΜΟ!!!
Μαζεψα και γω οτι παιχνιδακια ειχα ...ξερεις αεροπλανακια, στρατιωτακια και μπηκα στο παιχνιδι.
Εμεις "λεει" θα ειμαστε οι καλοι!
Και θα παμε "λεει" να... σωσουμε ενα ολοκληρο λαο.
Και οταν τελειωσει "το παιχνιδι" και νικησουμε, τοτε θα το γιορτασουμε.
Θα φαμε και θα πιουμε.
Και θα τσουγκιζουμε τα ποτηρια μας γεματα πετρελαιο...δεν καταλαβα γιατι πετρελαιο.
Αλλα μου εξηγησαν οι μεγαλοι φιλοι μου οτι αυτο ειναι το ποτο που σε κανει δυνατο σημερα.
Μονο που εμενα πατερα δεν θα μου δωσουν, γιατι μου ειπαν οτι ειμαι μικρος ακομα.
Εμενα μου ειπαν οτι οταν τελειωσει το παιχνιδι θα μου δωσουν...Σουμαδα.
Ας ειναι κι'ετσι.
Η ουσια ειναι οτι εγινα ανδρας και με παιζουν οι μεγαλοι.
Γιουπιιιιιιιι

πηγή:sibilla

Ο υπάκουος δεν είναι και υπεύθυνος...

 

Γράφει η Λιάνα Κανέλλη
  

Αν η υπακοή ήταν ταυτισμένη με την υπευθυνότητα, ο άνθρωπος δε θα είχε σηκωθεί στα δυο του πόδια κι ο Γαλιλαίος θα είχε πεισθεί ότι η Γη είναι τόσο επίπεδη όσο ο εγκέφαλος των εξουσιαστών του. Αν η υπακοή ήταν κι υπευθυνότητα ο άνθρωπος θα ήταν άλογο ον ανίκανο να σκεφτεί και να επιλέξει. Διατυπώνω το αξίωμα μετά λόγου γνώσεως και θα μπορούσα να το υπερασπιστώ γράφοντας δέκα διδακτορικά σε διαφορετικούς τομείς με μούσα τον Προμηθέα, με αχίλλειο φτέρνα τα αισθήματα και με πίστη στον άνθρωπο τον ικανό για συλλογικά και υποκειμενικά θαύματα. Ομως, αυτός ο υποκριτικός θαυμασμός για την αυτοκρατορική, στυγνά καπιταλιστική Ιαπωνία, που εκφράζεται με όρους αγοράς επί των πτωμάτων του... λαού της, μου φέρνει αναγούλα. Χτυπημένη η χώρα - ως γεωγραφικός και πολιτικός τόπος στα όρια του κράτους - από απίστευτης βιαιότητας φυσικά φαινόμενα και σχεδόν αποτελειωμένη από τη φρίκη της πυρηνικής ενέργειας, αφημένης, ως μέσο παραγωγής, αγαθό και εν τέλει εμπόρευμα, στα χέρια πολυεθνικών αντιλαϊκών εκ φύσεως αθλίων συμφερόντων, με εξοργίζει ως την ανάσταση και την επανάσταση της κυρίαρχης λογικής.

Θαυμάζουν την καπιταλιστική γύμνια που άφησε εκατομμύρια απογόνους της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι σε απόγνωση, με μια κούπα σούπα και μια φέτα ψωμί ανά τρία άτομα σεισμόπληκτα, τσουναμόπληκτα και ραδιενεργόπληκτα, οι ίδιοι που θαυμάζουν τη στήριξη του γιεν. Οι ίδιοι που συνεταιρίζονται με τους μοναρχοδικτάτορες του αραβικού κόσμου δεκαετίες τώρα, βάφοντας το πετρέλαιο κόκκινο απ' το αίμα των λαών, εξάγουν τη δημοκρατία που θέλει τους Ιάπωνες υπάκουα θύματα της αφροσύνης, εργαζόμενους - απεργούς στις γιγάντιες πολυεθνικές, και υπεύθυνους όσους υπακούουν στα συμφέροντα ψηφίσματα του ΟΗΕ, του Αραβικού Συνδέσμου μπλα, μπλα, μπλα, μπλα... Μπλιαχ, φαρισαίοι της ιμπεριαλιστικής οικονομοκρατίας των παράπλευρων απωλειών της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν.

Την ώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές και απελπίζομαι πεισμώνοντας για την περιφρόνηση της λογικής ότι η καταστροφή των ανθρώπων και του μέλλοντός τους κυρίως στην Ιαπωνία είναι τεράστια απ' τη φύση αλλά εξουθενωτική απ' των ανθρώπων τα έργα, όπως τα φθηνά κερδοφόρα πυρηνικά τέρατα, η πολιτισμένη λύση επιβάλλει σιωπή για την εισβολή στο Μπαχρέιν, στήνει πόλεμο αλά Σερβία στη Λιβύη, ετοιμάζει ένα απέραντο Ιράκ μες στη Μεσόγειο και θέλει την Ελλάδα τόσο υπάκουη και τόσο ανεύθυνη ώστε να ανοίγει τη Σούδα στο έγκλημα το διαρκές του ωμού ιμπεριαλιστικού ολοκαυτώματος.

Τις εγκαυματικές σκέψεις τα λαμόγια του παιγνίου «ο φόνος φέρνει χρήμα» προσπαθούν να τις καταπραΰνουν με τα γιαούρτια του Πάγκαλου ωσάν όλοι να διαθέτουμε το νου του κουνουπιού που εξαϋλώνεται εκτός έλους. Αμείλικτα ερωτήματα φυτρώνουν σαν κάκτοι λυτρωτικοί που συγκρατούν νερό στην έρημο του επικερδούς χαλκείου:

Ποιος θυμάται την Παλαιστίνη τώρα; Την ιντιφάντα; Το τείχος των Ισραηλινών; Τους αιχμάλωτους της Δ. Οχθης και της Γάζας; Ποιος ΟΗΕ; Ποιο Σ. Ασφαλείας; Ποιος Αραβικός Σύνδεσμος;

Ποιος θα μιλήσει ΤΩΡΑ για τα πυρηνικά του Ισραήλ λίγο πιο κάτω απ' το τουρκικό Ακούγιου; Οι υπάκουοι στη διεθνή κοινότητα των αφεντικών ή μήπως οι ανυπάκουοι και γι' αυτό υπεύθυνοι λαοί της Γης;

Τώρα είναι η ώρα να νικηθεί ο θάνατος των λαών με ανυπακοή στη «φύση» του καπιταλισμού ανίκανου να σώσει τους ανθρώπους απ' τη φύση που δεν πολιτεύεται, δε δαμάζεται και αντιστέκεται στο βιασμό του κέρδους...

 

πηγή:Ριζοσπάστης

Το τσίρκο του φόνου στο βωμό του κέρδους

 

• Ο Καντάφι, η δημοκρατική Δύση και η Αφρική μια “γιορτή του πόνου”, μόνιμα κάτω από 1 δις πληθυσμό

Τα πετρέλαια θέλουν. Δεν τους έπιασε κόψιμο τους δυτικούς τώρα, ούτε για τους Λίβυους, ούτε για τις ελευθερίες τους και τα δημοκρατικά τους δικαιώματα, ούτε καν αν ζουν ή αν πεθαίνουν.
Κι έτσι παρακολουθούμε τον ηγέτη (τρομάρα του) της Σοσιαλιστικής Διεθνούς (τρομάρα της) και πρωθυπουργό μας (τρομάρα μας) να στέλνει μαχητικά αεροπλάνα της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας, από αυτά που όταν τα παραγγείλαμε κονόμησαν όλοι μα όλοι οι βρωμύλοι οι δικοί μας και οι δικοί τους, ενάντια στον στρατό του Καντάφι, επίσης επιφανούς και μη εξαιρετέου μέλους της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Σε ένα επικίνδυνο πολεμικό παιχνίδι που ξεκίνησαν να παίζουν οι διεθνείς εγκληματίες στην γειτονιά μας, και που ανάγκασαν και την ταπεινωμένη χώρα μας να πάρει μέρος. Την χώρα μας που έχει να πολεμήσει με αφρικανό από την εισβολή του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο το 1825. Ολα τα τραγελαφικά μαζί. Ενα τσίρκο του φόνου και του κέρδους.
Ολοι αυτοί οι ευαίσθητοι κυβερνήτες της δύσης δεν έβγαλαν τσιμουδιά όταν το 1994 οι Χούτου έσφαξαν 1.500.000 Τούτσι στην Ρουάντα . Πήραν τον ΟΗΕ τους, το παιδί για όλες τις βρωμοδουλειές τους, και αποχώρησαν από την Ρουάντα, την ώρα της μεγάλης σφαγής, την οποία φυσικά και μπορούσαν να αποτρέψουν με χίλιους τρόπους. Αλλά δεν ήθελαν. Δεν τους ένοιαζε πρέπει να πω για νάμαι και δίκαιος. Κι έτσι 1.500.000 άνθρωποι, αφέθηκαν από τους δυτικούς ηγέτες (που να στοιχειώσουν οι νύχτες τους), να σφαγιαστούν. Κι έκρυψαν και το αίμα των αθώων από τις οθόνες μας.
Αυτοί οι ηγέτες της δύσης που φυσικά και “έκαναν μόκο” σε κάθε παρανομία και έγκλημα των δυτικών μεγαλο-εταιριών στην Αφρική. Τότε που η Shell, που ρουφάει το πετρέλαιο και το αίμα της Νιγηρίας με το καλαμάκι, γενοκτονούσε την φυλή των Ogoni (δώσαν στους Ogoni ένα Νόμπελ για παρηγοριά, Λογοτεχνίας ή Ειρήνης θα σας γελάσω) το 1990.
Αυτοί οι ηγέτες της δύσης που επέτρεψαν στις φαρμακευτικές τους να κάνουν το πιο χοντρό παιχνίδι με την υγεία των αφρικανών και να απομυζούν τα συστήματα υγείας και των πιο εξαθλιωμένων αφρικανικών χωρών. Που ευλόγησαν τις πωλήσεις των χαλασμένων και ακατάλληλων παιδικών τροφών των εταιριών τροφίμων τους. Που κατέκλεψαν τον πλούτο των αφρικανικών εθνών.
Αυτοί οι ηγέτες της δύσης που είναι υπεύθυνοι για κάθε λιμό (πείνα) και για κάθε λοιμό (αρρώστεια) για κάθε λυψειδρία, και για κάθε πουλημένο δικτάτορα που πήρε την εξουσία σε αφρικανική χώρα. Από την άγρια εκμετάλλευση της αποικιοκρατίας των Γάλλων, των Βέλγων, των ΄Αγγλων και των Ολλανδών (το αυγό του φιδιού) πέρασαν τον ωκεανό αυτό του πόνου, την Αφρική, στην φρίκη των δικτατόρων τους, και των εμφυλίων τους.
Ούτε που μπορούμε να φανταστούμε τα υπερκέρδη των δυτικών ψυχασθενών από τις πωλήσεις όπλων σε αυτές τις αφρικανικές σφαγές, όπου παιδάκια εκπαιδεύονταν να σκοτώνουν από την πιο τρυφερή ηλικία. Ούτε ίσως που ακούσαμε ποτέ πως για τους αφρικανούς ο 3ος παγκόσμιος πόλεμος εχει ήδη γίνει. Ενας πόλεμος στον οποίο πήραν μέρος 25 στρατοί και άφησε πίσω του 5.000.000 νεκρούς.
΄Ολα για το κέρδος των δυτικών. Το κέρδος. Βγάζουν κέρδος από κάθε ανθρώπινο πλάσμα που τυρρανιέται να επιβιώσει στην Αφρική, εδώ και ενάμισυ αιώνα. Και κρατούν ολόκληρη ήπειρο μόνιμα κάτω από ένα δις πληθυσμό την ώρα που στις άλλες ηπείρους, εκτός από την γερασμένη Ευρώπη, η πληθυσμιακή έκρηξη είναι στο φόρτε της.
Η Αφρική εδώ και δυο αιώνες είναι κάτω από 1 δις ανθρώπους. Για το κέρδος.

Θραξ ο Αναρμόδιος

Δίαιτα που "οχυρώνει" τον οργανισμό, απέναντι στον καρκίνο του μαστού!

  H δρ Μέρι Φλιν, κλινική διατροφολόγος στο νοσοκομείο Μίριαμ και επίκουρη καθηγήτρια Παθολογίας στο Πανεπιστήμιο Μπράουν, υποδεικνύει στις γυναίκες μια νέα δίαιτα, βασισμένη στο ελαιόλαδο, τα λαχανικά και τα φρούτα με στόχο να "οχυρώσουν" τον οργανισμό τους απέναντι στον καρκίνο του μαστού.

  Η διατροφή αυτή απευθύνεται σε όσες προληπτικά επιθυμούν να μειώσουν τον κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου του μαστού όσο και στις γυναίκες που αναρρώνουν από αυτόν, ενώ λόγω των μειωμένων θερμίδων που περιλαμβάνει βοηθάει και στην απώλεια βάρους.
  «Συγκεκριμένες τροφές, κυρίως όσες περιέχουν καλά λιπαρά όπως το ελαιόλαδο, σκουρόχρωμα λαχανικά, φρούτα πλούσια σε καροτενοειδή, ορισμένα δημητριακά και γαλακτοκομικά προϊόντα, όπως το τυρί, βοηθούν τον οργανισμό να καταπολεμήσει τον καρκίνο του μαστού» αναφέρει η δρ Φλιν.
Το διαιτολόγιο- ασπίδα στον καρκίνο

Συγκεκριμένα η δρ Φλιν προτείνει στις γυναίκες να καταναλώνουν:

• τρεις μερίδες φρούτων την ημέρα
• τουλάχιστον τέσσερις μερίδες λαχανικών
• μία μερίδα  την ημέρα αποβουτυρωμένο γάλα, γιαούρτι και τυριά
• 340 γραμμάρια θαλασσινών ή πουλερικών την εβδομάδα ή 170 γραμμάρια μοσχαρίσιου, χοιρινού ή αρνίσιου κρέατος τον μήνα.
• τα γλυκά επιτρέπονται αρκεί να έχουν ως συστατικά αλεύρι ολικής άλεσης και ελαιόλαδο.

  Με αυτή την δίαιτα η ημερήσια πρόσληψη θερμίδων δεν ξεπερνά τις 1.500, ενώ οι ποσότητες των τροφών συνδυάζονται με τέτοιο τρόπο ώστε να εξασφαλίζεται ότι ο οργανισμός θα προσλαμβάνει όλα τα απαραίτητα θρεπτικά συστατικά.

πηγή:pyles.tv

Ο Χριστός στα Ζωνιανά.

Αποφασίζει ένα ßράδυ ο Χριστός να επισκεφτεί τα Ζωνιανά. Χτυπάει µια πόρτα,του ανοίγουν
-Καλώς τονε τον Σύντεκνο. Κάτσε να ξεκουραστείς
-Μα ξέρετε εγώ είµαι ο
-Εδώ πρώτα καθόµαστε και µετά συστηνόµαστε
Τι να κάνει ο Χριστός κάθεται
-Βάλε µωρή Μαρία να φάµε.
-Μα ξέρετε εγώ είµαι ο
-Εδώ πρώτα τρώµε και µετά συστηνόµαστε....
Τι να κάνει ο Χριστός τρώει.
-Φέρε µωρή Μαρία το ρατσί να πιούµε που /ρθε ο ξένος
-Μα ξέρετε εγώ είµαι ο
-Εδώ πρώτα πίνουµε και µετά συστηνόµαστε
Τι να κάνει ο Χριστός κατεßάζει τσι ρατσιές του.
-Φέρε µωρέ Σήφη τη νέα σοδειά να την δοκιµάσουµε.
--Μα ξέρετε εγώ είµαι ο
-Εδώ πρώτα καπνίζουµε και µετά συστηνόµαστε
Τι να κάνει ο Χριστός κατεßάζει δυο τζούρες.
-Και τώρα ωρέ Σύντεκνε ποιος είσαι του λόου σου?
-Είµαι ο Ιησούς Χριστός
-Στο /πα ρε Σήφη, εφέτος η σοδειά είναι άπιαστη!!!

                                 Δημήτρης

Η κάρτα των ιλλουμινάτι του 1982: Ιαπωνία 2011;

Anti-ntp:Να σημειώσουμε πως η κάρτα δειχνει 2:55 στο ρολόι... την ωρα ακριβώς που εγινε ο σεισμός...

Κρατηθείτε τώρα .! ! !
Αυτό που όλοι νόμιζαν ότι δείχνει(η κάρτα), δηλαδή το big ben στην Αγγλία

Αυτό που δείχνει στη πραγματικότητα είναι το ρολόι στη περιοχή του Τόκιο που λέγεται
Ginza
Ταιριάζει απόλυτα μέχρι και τα κολονάκια στη,,,,κορυφή του.
Οι άνθρωποι στη κάρτα είναι ασιάτες.

Το κείμενο της κάρτας γράφει "συνδιασμός δύο καταστροφών στον ίδιο τόπο", όπως και είναι, σεισμός και πυρηνική καταστροφή.
Η ώρα στο ρολόι είναι 11 και 11… Κάτι σημαίνει αυτό. Το αγαπημένο νούμερο των illuminati είναι το 11
Παραθέτουμε και το Big Ben για τις απαραίτητες συγκρίσεις!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

πηγή:ksipnistere

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η ομορφιά της γνώσης και η γνώση της ομορφιάς

  

Του Νίκου Λυγερού

Στον  κανονικό και συμβατικό χώρο είναι σπάνια η πρόσβαση στη γνώση και σπανιότερη η ανάγκη της ομορφιάς. Για κοινωνικούς λόγους η γνώση έχει μετατραπεί σε ένα διαχωριστικό σύστημα που αντιμετωπίζεται με δέος διότι καθορίζει τη σταδιοδρομία του νέου ανθρώπου με ένα τρόπο που θεωρείται οριστικός. Η μεταλλαγμένη χρήση της ουσίας οδηγεί στην έννοια της εξουσίας . Ενώ στην πραγματικότητα δεν υπάρχει συσχετισμός. Επιπλέον υπάρχει μια γενική τάση που ερμηνεύει τη γνώση ως στατικό αντικείμενο. Η γνώση όμως δεν είναι μια κλειστή βιβλιοθήκη για το κοινό. Η γνώση είναι μια ανοιχτή δομή που προσφέρει ένα πλαίσιο εξέλιξης, ένα δυναμικό σύστημα με έναν παράξενο ελκυστή που ονομάζεται ομορφιά.
Αν και φαινομενικά η γνώση βασίζεται αποκλειστικά στη χρήση της λογικής, η εμπειρία οδηγεί στην εξής παράδοξη ιδέα : η ομορφιά είναι αποτελεσματική. Βέβαια η κοινή λογική δεν μπορεί να ερμηνέψει αυτό το αποτέλεσμα διότι η έννοια της ομορφιάς είναι παγκόσμια μόνο στη φιλοσοφία . Πρακτικά έχει περισσότερο σχέση με την αντίληψη μας όσον αφορά στον κόσμο και αυτή η αντίληψη διαμορφώνεται μέσω του πεδίου της γνώσης. Πρέπει η γνώση με την ευρύτερή της έννοια ως γνωστικό αντικείμενο να ανήκει στην παιδεία του νέου ανθρώπου μέσω της ελεύθερης σκέψεις που δεν καταπατείται από τεχνητές εξετάσεις. Η γνώση πρέπει λοιπόν να είναι η αξιολογία της παιδείας.
Η επίτευξη αυτού του στόχου μπορεί να γίνει μέσω της αποτελεσματικότητας της ομορφιάς. Αυτό όμως είναι εφικτό μόνο με την ανάπτυξη του πάθους της ανακάλυψης. Δίχως τα οριακά σημεία της έρευνας, ο πυρήνας της μάθησης δεν έχει ούτε νόημα ούτε ενδιαφέρον. Η γνώση πηγάζει τη δύναμη  της από το άγνωστο, δίχως αυτό οι ιδέες δε θα αποτελέσουν ένα επίτευγμα όταν κωδικοποιούν τον κόσμο μας. Η γνώση μέσω της ομορφιάς ανοίγει νέες νοητικές διαστάσεις και με το ευρύ της φάσμα μπορεί ν΄αλλάξει το βλέμμα του νέου ανθρώπου και να ενισχύσει δυναμικά τα οράματα του. Η γνώση δεν μεγαλώνει μόνο τους νέους ανθρώπους δημιουργεί και τους επόμενους ανθρώπους.

Πηγή: http://www.lygeros.org/0890-gr.html

Η κοινωνική έκρηξη έρχεται και η κυβέρνηση σκέφτεται τρόπους να την καθυστερήσει

 
Ανασχηματισμός ή εκλογές
Η πολιτική ανάσα που πήρε ο Πα­πανδρέου από την απόφαση της Συνόδου Κορυφής της ευρωζώνης του εξασφάλισε χρόνο ώστε να επιχειρήσει να ξεμπλοκάρει την κυβέρ­νηση, τόσο από την κοινωνική ένταση που προκαλεί το μνημόνιο όσο και από τις δυσλειτουργίες στο εσωτερικό της, αφού η ανικανότητα υπουργών, η ασυ­νεννοησία και η έλλειψη συντονισμού τον οδηγούν σε αδιέξοδο. Στελέχη της κυβέρνησης, μέσα ενημέρωσης, τραπεζίτες, επιχειρηματίες, αλλά, το κυριό­τερο, και πολλοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ επισημαίνουν ότι:
1. Το πείραμα «Συντονιστής Ραγκούσης» ναυάγησε αφού δεν κατάφε­ρε να παραγάγει πολιτική, δεν μπορεί να επιβληθεί σε ενδοκυβερνητικές συγκρούσεις και η ομάδα εργασίας δεν έχει πείρα να αντεπεξέλθει στα δύσκολα.
2. Ο Παπακωνσταντίνου, ενώ τα πά­ει καλά με τους Ευρωπαίους και το ΔΝΤ, δεν έχει το πολιτικό κύρος να αντε­πεξέλθει στο εσωτερικό, δεν είναι «κοινωνιστής» και έχει απέναντί του σχε­δόν τη μισή Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Επιπροσθέτως έχει πληγεί η αξιοπιστία του από τις συνεχείς δη­λώσεις, που διαψεύδονται από τα γε­γονότα και τους οικονομικούς δείκτες. Οπότε ο Παπανδρέου ή θα αναζητήσει «τσάρο» ή θα βάλει «καπέλο» στον Παπακωνσταντίνου.
3.Ορισμένοι υπουργοί έχουν χάσει την εμπιστοσύνη της Κοινοβουλευ­τικής Ομάδας, ενώ άλλοι πλέουν σε δι­αφορετικό μήκος κύματος από τον Παπανδρέου.
4.Ο αντιπρόεδρος Θ. Πάγκαλος δεν παίζει τον ρόλο που πρέπει, είτε επειδή δεν τον έχει στο παιχνίδι ο Πα­πανδρέου (το τελευταίο διάστημα) είτε επειδή έχει αυτοϋπονομευτεί από τις συγκρούσεις και τις πολωτικές του συ­μπεριφορές λόγω χαρακτήρα.
Έτσι, λοιπόν, πολλοί είναι εκείνοι που ισχυρίζονται πως ο Παπανδρέου – παρά τις διαψεύσεις – θα οδηγηθεί σε ανα­σχηματισμό, επειδή το καράβι δεν πάει άλλο με αυτό το πλήρωμα. Η δεύτερη επιλογή του Παπανδρέου είναι να προ­σφύγει σε εκλογές, αφού:
• Αναζητά συναίνεση – και μετά την αναιρεί – θέλοντας να χρεώσει στην αντιπολίτευση την άρνηση μιας «εθνι­κής προσπάθειας».
• Αν συνεχιστεί ο κατήφορος στα έσοδα, σε συνδυασμό με τις δυσκολί­ες κατάρτισης του προγράμματος πώ­λησης δημόσιας περιουσίας, ενδέχεται να ζητήσει αυξημένη πλειοψηφία στη Βουλή για το πρόγραμμα των 50 δισ. και για τα μέτρα των 14 δισ. που θα ακο­λουθήσουν.
Με αυτό το πλάνο, το θέμα των πρό­ωρων εκλογών μέχρι τον Ιούνιο είναι και θα παραμείνει ανοικτό.

Τα δύσκολα έρχονται
Πέραν της αμιγώς πολιτικής διαχείρι­σης, υπάρχουν καυτά κοινωνικά μέτω­πα. Το επόμενο διάστημα η κυβέρνηση θα έχει να αντιμετωπίσει την υλοποί­ηση όσων έχουν ήδη δρομολογηθεί ως επιταγές της τρόικας, αλλά και πέ­ρασαν στο ανακοινωθέν της συνόδου της ευρωζώνης την περασμένη Παρα­σκευή. Δηλαδή την εκποίηση της δη­μόσιας περιουσίας – θέμα ευαίσθητο σε πολλές περιπτώσεις για το σύνολο της κοινωνίας. Ήδη η έκταση της εκ­ποίησης είναι άγνωστη και ίσως πολύ μεγαλύτερη αυτής που σήμερα γνωρί­ζουμε.
Στο ζήτημα αυτό, το κρισιμότερο εμπόδιο, από συνδικαλιστική σκοπιά, αναμένεται να είναι η παραχώρηση της ΔΕΗ – δεδομένου ότι το υπόλοιπο συνδικαλιστικό τοπίο ελέγχεται σχεδόν πλήρως από πλειοψηφίες που πρόσκει­νται στο ΠΑΣΟΚ.
Η διαδικασία αυτή θα προχωρήσει πολύ συντομότερα απ’ όσο πολλοί αναμένουν, καθώς φαίνεται ότι θα επιστρα­τευτούν – στο πλαίσιο της δέσμευσης που ο πρωθυπουργός συνυπέγραψε την Παρασκευή, όπως είδαμε στις σελίδες 3-5 – «ευέλικτα» χρηματοοικονομι­κά εργαλεία, τα οποία θα μειώσουν κατά πολύ τον απαιτούμενο χρόνο.
Εκτός αυτού υπάρχουν κρίσιμα κοι­νωνικά «πακέτα», τα οποία πολύ σύ­ντομα θα ενεργοποιηθούν προκει­μένου να αντισταθμίσουν την οικτρή αποτυχία του οικονομικού επιτελείου: κατάρρευση εσόδων και εκτίναξη χρέ­ους και ελλειμμάτων πέρα από κάθε πρόβλεψη. Στο πλαίσιο αυτό θα ξανα­δούμε έκτακτες εισφορές και πολλά πρόσθετα – και οριζόντια – φορολο­γικά μέτρα, εκτός των ήδη υπέρογκων που ήδη έχουν δρομολογηθεί. Επιπλέ­ον οι δεσμεύσεις που υπεγράφησαν την Παρασκευή κάνουν λόγο για νέες μισθολογικές περικοπές – προφανώς οριζόντιου χαρακτήρα.
Αυτές όμως οι επιλογές έρχονται να πατήσουν πάνω σε μια κινούμενη άμμο, καθώς η κατάσταση της κοινωνίας γίνε­ται όλο και πιο δραματική:
-Η ανεργία φουντώνει με ταχύτατο πλέον ρυθμό.
-Το κλείσιμο επιχειρήσεων συνεχίζε­ται και εντείνεται.
-Η αγορά πεθαίνει και τα φέσια εκτι­νάσσονται – δεν είναι μεγάλη υπερβο­λή αν πούμε ότι σχεδόν κανένας δεν πληρώνει κανέναν.
-Έρχεται πολύ σύντομα μια νέα ασφα­λιστική «μεταρρύθμιση», η οποία θα βυθίσει ακόμη περισσότερο τα δικαιώ­ματα των εργαζομένων όλων των ειδών και τομέων.
-Ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη η εκπαιδευ­τική «μεταρρύθμιση», η οποία προκαλεί πλήθος αντιδράσεων σε ολόκληρη τη χώρα και είναι άγνωστο πώς θα εξελι­χθεί και αν θα αποτελέσει μια μείζονα σύγκρουση της κυβέρνησης με τους κα­θηγητές και τις τοπικές κοινωνίες.
-Πολύ σύντομα θα έρθουν ανάλογες κινήσεις στην Υγεία.
-Επιμέρους κινήσεις, όπως αυτή με την πώληση της έκτασης του πρώην αε­ροδρομίου του Ελληνικού, είναι «ύπο­πτες» για κοινωνικές εντάσεις ανάλογες αυτής στην Κερατέα.
Μέχρι σήμερα η κυβέρνηση δεν συ­νάντησε κάποιο σημαντικό εμπόδιο στην εφαρμογή της πολιτικής της. Με δεδομένη την άνευρη και χωρίς ανταγωνιστικό πολιτικό σχέδιο Ν.Δ. και τα διαφαινόμενα μικρά κέρδη της Αριστεράς, ούτε τώρα κινδυνεύει θανάσιμα στο πολιτικό πεδίο. Όμως η οργή και η απόγνωση στην κοινωνία λειτουργούν σωρευτικά. Το ερώτημα είναι με ποιον τρόπο μπορεί η κυβέρνηση – αν μπορεί – να αποφύγει την έκρηξη. Εδώ σηκώ­νουμε τα χέρια ψηλά...

πηγή:aς μιλήσουμε επιτέλους