Σάββατο 26 Μαΐου 2012

Ελλάδα μπορείς να φέρεις και την οικονομική δημοκρατία…



thumb
Της Μιχαλούς

«Εμπρός, Ελλάδα! Δείξε μας εσύ τον δρόμο... Κάποτε μας χάρισες την πολιτική δημοκρατία. Σήμερα ήρθε η ώρα να μας δείξεις τι σημαίνει οικονομική δημοκρατία» αναφέρει χαρακτηριστικά η Ρώσικη Εφημερίδα Pravda. «Η επιλογή που καλείσαι να κάνεις είναι καίριας σημασίας. Είναι η επιλογή μεταξύ δραχμής ("αφθονίας") και ευρώ("εξαθλίωσης"). Είδαμε τι μας έδωσε και πού μας οδηγεί η Ευρωπαϊκή Ένωση.» σημειώνεται στο δημοσίευμα.

Ο συλλογισμός του...
αρθρογράφου Timothy Bancroft-Hinchey δεν είναι τυχαίος υπονοεί ότι το παιχνίδι που έπαιξαν οι Ευρωπαίοι (βλ. Μέρκελ- Σαρκοζί) στην πλάτη μας είναι πλέον φανερό και τελικά τους γύρισε μπούμερανγκ… Δεν λίγοι οι οικονομικοί αναλυτές όπως αυτοί της UBS, Γουόκερ (Wacker) και ντε Σπίντλερ (de Spindler) οι οποίοι εκτιμούν ότι υπάρχει «σημαντική πιθανότητα» μία ελληνική έξοδος «να πυροδοτήσει αλυσιδωτή αντίδραση, τραπεζικές εκροές και αύξηση των επιτοκίων του κρατικού χρέους των ασθενέστερων χωρών που θα οδηγήσουν τελικά στη διάλυση της ευρωζώνης».

Στο ίδιο μήκος κύματος είναι και η άποψη της Bloomberg η οποία επισημαίνει ότι τα κεφάλαια ύψους 1,1 τρισ. ευρώ που διαθέτουν οι οκτώ μεγαλύτερες τράπεζες της Ευρώπης ως «πυροσβεστήρα» ρευστότητας για το ενδεχόμενο εκροών καταθέσεων θα αποβούν ανεπαρκή σε περίπτωση συστημικής απώλειας της εμπιστοσύνης στην ευρωζώνη, όπως υπολόγισε σε αναφορά της η Goldman Sachs Group Inc. Πρακτικά αυτό που λέει ο κολοσσός είναι ότι "τίποτα δεν σώζει την ευρωζώνη αν η Ελλάδα αποφασίσει να βγει από το ευρώ".

Βέβαια τα κοράκια επιμένουν… Κάνουν ότι δεν ακούνε και θέλουν να φάνε τα ρέστα μας και να μας στείλουν στο εκτελεστικό απόσπασμα!!!

To επιβαβιώνει και η απόρρητη έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους που δημοσιεύει το περιοδικό Επίκαιρα γίνεται λόγος για πλήρη εκτροχιασμό του Προϋπολογισμού του 2012 με μαύρη τρύπα 1,3 δισ. ευρώ… Σύμφωνα με τους συντάκτες της Έκθεσης, βασική αιτία του εκτροχιασμού είναι τα σκληρά μέτρα, όπως οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις και η αύξηση της φορολογίας.

Το γνωρίζουν καλά ότι οι αριθμοί δεν βγαίνουν αλλά αυτοί με αλαζονεία και περιφρόνηση θέλουν να μας κάνουν Ινδία… Όμως στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό, αφου τελικά η κατάσταση της Ελλάδας δημιουργεί πρόβλημα στην ευρύτερη οικονομίας της Ευρωζώνης.

Η λύση στο πρόβλημα της μικρής οικονομίας της Ελλάδας, με το μικρό χρέος σε σχέση με τα χρέη των υπόλοιπων κρατών – μελών της Ε.Ε., θα μπορούσε να δοθεί άμεσα… Το πολιτικό μας σύστημα που μας ενέπλεξε σε αυτή την κατάσταση το γνώριζε καλά… Επέμενε όμως να παίζει την ζωή μας και το βιοτικό μας επίπεδο στα ζάρια μήπως και υποστ(ουν)εί καμιά χασούρα το τραπεζικό κεφάλαιο… Και σαν να μην φθάνει μόνο αυτό, συνεχίζει να μας θεωρεί ηλίθιους και πιστεύει ακόμη ότι με επικοινωνιακά κόλπα θα παρατείνει την παραμονή του στην εξουσία…

Συμπόσιο Εθνικής Αυτογνωσίας,Σωκρατικής Ευθύνης,Αξιοκρατίας και Έλλειψη Παιδείας




Ο φόβος μπροστά στο ρίσκο



Ο φόβος μπροστά στο ρίσκο
Οι Άγγλοι έχουν μια δημοφιλή παροιμία- better the devil you know. Το άγνωστο είναι ένα σκοτεινό μέρος και είναι λίγο στη φύση του ανθρώπου να φοβάται τα σκοτεινά μέρη- γι' αυτό άλλωστε και ανά τους αιώνες η βιομηχανία της πρόβλεψης (χαρτούδες, μέντιουμ κλπ) ανθεί. Για να αποφασίσει ένα ρίσκο, ο ανθρώπινος νους κάνει ένα ζύγι - από τη μια τοποθετείται το πόσο σημαντικό είναι για εμάς να γίνει αυτή η αλλαγή (πόσο δύσκολο είναι το παρόν και πόσο επιθυμητό το αναμενόμενο) και από την άλλη το πόση δαπάνη, ψυχική και πρακτική, πρέπει να γίνει για να αλλάξουν τα πράγματα. Ο φόβος για τις αλλαγές ή το ρίσκο, αλλά και η δειλία στον χαρακτήρα μας, είναι μια από τις αιτίες που μπορεί να γύρουν αυτή την τραμπάλα στην κατεύθυνση του status quo. Τις περισσότερες φορές όμως ο φόβος αυτός είναι υπερβολικός και οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο ότι έχουμε την τάση να μεγαλοποιούμε τις δυσκολίες. Βλέπετε, οι φαντασιώσεις μας είναι κομμένες και ραμένες πάνω στους χειρότερους φόβους μας - η πραγματικότητα όμως σπανίως είναι τόσο δύσκολη όσο την έχουμε φανταστεί.


Η μειωμένη αυτοπεποίθηση δεν είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο δεν ρισκάρουμε αλλαγές. Σχεδόν κανείς από εμάς δεν θα πήδαγε από την ταράτσα του δικού του κτηρίου στην ταράτσα του γειτονικού κτηρίου. Οι περισσότεροι όμως από εμάς θα τολμούσαμε το ίδιο άλμα αν μας κηνυγούσε ένα αγριεμένο λιοντάρι - αν φτάναμε να θεωρούμε το άλμα από ταράτσα σε ταράτσα την καλύτερη επιλογή μας. Ο λόγος λοιπόν που δεν πέρνουμε ένα ρίσκο είναι επειδή δεν έχουμε νιώσει την κατάσταση ως αρκετά πιεστική - είτε επειδή η κατάσταση που ζούμε όντως δεν είναι τόσο πιεστική και απλά γκρινιάζουμε εκ του ασφαλούς είτε επειδή αντί να βαθαίνουμε την κρίση, αντί να ζούμε κατάσαρκα τις δυσκολίες της σημερινής μας κατάστασης, προσπαθούμε να την απαλύνουμε αναλογιζόμενοι γύρω από το πρόβλημα. Πως θα αποφασίσει κανείς να φύγει από τον άντρα του, για παράδειγμα, αν δεν ζει μαζί του, να νιώσει στο πετσί του τις δυσκολίες και τα καλά αυτής της σχέσης; Η ζωή δεν είναι σκέψη, είναι βίωμα.


Βεβαίως, κάποιες φορές είναι απαραίτητο να πάρουμε αποφάσεις υπό πίεση. Όμως αυτές οι φορές στην πραγματικότητα είναι πολύ λιγότερες απ' ότι νομίζουμε. Το λάθος λοιπόν δεν είναι να παίρνουμε αποφάσεις υπό πίεση, αλλά το να νιώθουμε υπό πίεση χωρίς αντικειμενικά να είματε. Αν ζω με έναν άντρα για 5 χρόνια, δεν χάθηκε ο κόσμος αν ζήσω μαζί του 5 χρόνια και 6 μήνες μέχρι να πατάω γερά στην απόφασή μου να τον χωρίσω. Η πίεση δημιουργεί ένα αίσθημα άγχους, και δεν μας αφήνει να εξετάσουμε με την ψυχραιμία που πρέπει τα θέλω μας και τις εναλλακτικές μας. Μια απόφαση που θα ληφθεί υπό πίεση διατρέχει αυξημένο κίνδνο να είναι μια σπασμωδική απόφαση, μια "λύση ανάγκης" χωρίς να βρισκόμαστε σε κατάσταση ανάγκης.


Ο πολιτισμός μας, με τους γρήγορους ρυθμούς και την ανάγκη για πολλά ερεθίσματα και εμπειρίες, δεν μας αφήνει να σκεφτόμαστε αρκετά. Το πρώτο και σημαντικότερο βήμα για να αλλάξει αυτή η κατάρα του σύγχρονου ανθρώπου, είναι να αναγνωρίσει στον εαυτό του το δικαιωμα να προσδιορίσει τον εαυτό του - να αποφασίσει ποιός θέλει να είναι και πως θέλει να ζει. Οι φάσεις που πρέπει να κάνουμε μείζονες αλλαγές, πρέπει να είναι φάσεις στροφής "προς τα μέσα μας". Όσο λιγότερες "εξωτερικές παρεμβάσεις" δεχόμαστε, τόσο πιθανότερο είναι να καταλήξουμε σε κάτι που να μας αντιπροσωπεύει πραγματικά. Με μια εξαίρεση: το ανθρώπινο μυαλό επιδεικνύει μια εξαιρετική αντίσταση όταν πλησιάζει θέματα ταμπού, θέματα που μας πονάνε. Αν κάποιος που φοβάται την αποτυχία πρέπει να επεξεργαστεί την πιθανότητα να κλείσει το κατάστημά του, είναι πολύ πιθανό να αποφεύγει να σκεφτεί γύρω από αυτό το θέμα ή να σκέφτεται με μαζοχιστικό και έτσι αναποτελεσματικό τρόπο. Στις περιπτώσεις λοιπόν που το θέμα που μας προβληματίζει βρίσκεται κοντά στα "επώδυνα σημεία μας", καλό θα ήταν να ζητήσουμε τη βοήθεια ειδικού για να γίνει αυτή η διαδικασία με όσο το δυνατό αποτελεσματικότερο τρόπο.


Ο άνθρωπος αλλάζει διαρκώς. Αλίμονο αν στα 40 μας θέλουμε τα ίδια πράγματα που θέλαμε στα 20 μας. Και για να είμαστε ευτυχισμένοι, θα πρέπει να αφουγκραζόμαστε αυτές τις αλλαγές. Σε τόσο μακροπρόθεσμη προοπτική λοιπόν, οι στόχοι μας θα πρέπει να αναπροσαρμόζονται ώστε να καλύπτουν τις τρέχουσες ανάγκες μας, τον καινούργιο, ωριμότερο ελπίζουμε, εαυτό μας. Οι άνθρωποι που παραμένουν προσκολημένοι σε άκαιρους στόχους (όπως και σε ξένους στόχους που απλά τους έχουν οικειοποιηθεί) απλά καταδικάζουν τον εαυτό τους στο κυνήγι μιας ματαιότητας, που ακόμη κι αν την επιτύχουν δεν θα νιώσουν την παραμικρή ευτυχία. Η καλύτερη συμβουλή που μπορούμε να δώσουμε στην περίπτωση αυτή, είναι το κλασσικό "γνώθις εαυτόν"


Μια άλλη "κακή" συνήθεια των ανθρώπων είναι πως παρότι συχνά μέμφονται τον εαυτό τους για κάθε τους αποτυχία, παραλείπουν να επιβραβεύσουν τον εαυτό τους για τις επιτυχίες τους. Ίσως επειδή δεν έχουμε αφήσει πίσω μας την παιδική μας παντοδυναμία, την αίσθηση ότι εμείς, επειδή ήμαστε πιο ικανοί από τους άλλους, μπορούμε να καταφέρνουμε τα πάντα με ευκολία, δεν συνειδητοποιούμε πόσο σημαντικό και πόσο δύσκολο ήταν να μπούμε στη σχολή που μπήκαμε, να αναθρέψουμε το παιδί μας χωρίς τον πατέρα του, να οδηγήσουμε μια μακρινή διαδρομή παρά τον φόβο μας για το αυτοκίνητο. Έτσι, υποτιμούμε την δυσκολία αυτών που έχουμε επιτύχει και καταλήγουμε σε ένα μίζερο συμπέρασμα για τον εαυτό μας και τις δυνατότητές μας που τελικά υποσκάπτει την πρόοδό μας, απλά και μόνο επειδή μας τσακίζει- αδίκως- την αυτοπεποίθηση. Το να επιβραβεύουμε λοιπόν τον εαυτό μας για κάθε μικρή μας επιτυχία αποτελεί αναπόσπαστο βήμα της προόδου μας. Το είδος της επιβράβευσης εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τις προτιμήσεις μας: για κάποιον μια βραδιά στο Μέγαρο Μουσικής αποτελεί μια σπουδαία επιβράβευση, για κάποιον άλλο είναι καταδίκη. Τις περισσότερες φορές πάντως, ένα απλό και ειλικρινές "μπράβο" από εμάς προς εμάς αρκεί για να βάλει τα πράγματα στην σωστή πορεία.


Θεωρώ αφελές να πιστεύει κανείς πως ποτέ δεν θα αποτύχει στη ζωή του. Αυτό είναι κάτι που ενώ στην θεωρία το ξέρουμε όλοι, λίγοι έχουμε συμφιλιωθεί με αυτό, ενδεχομένως λόγω εκείνης της παιδιάστικης παντοδυναμίας που προαναφέραμε. Έτσι, ένα θεωρητικό, αλλά ουσιαστικό βήμα είναι να έχουμε στο μυαλό μας την πιθανότητα το εγχείρημά μας να αποτύχει και να έχουμε εμπεδώσει αυτή την πιθανότητα.


Σε κανέναν μας δεν αρέσει να χάνει, οπότε μια περίοδος "πένθους" μετά από μια αποτυχία είναι και εύλογη και ωφέλιμη. Το ζητούμενο όμως είναι να μην μένουμε εκεί. Το σημαντικό μετά από κάθε αποτυχία είναι το ... να κάνουμε ταμείο, να βγάζουμε δηλαδή τα σωστά συμπεράσματα για τα αίτια αυτής της αποτυχίας. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι μια αποτυχία μπορεί να μας διδάξει περισσότερα πράγματα από μια αποτυχία και έτσι είμαστε περισσότερο σοφοί στην επόμενη προσπάθειά μας, γιατί επόμενη προσπάθεια θα υπάρξει. Είτε μελαγχολήσουμε υπό το βάρος της "αναξιότητάς μας" είτε όχι, θα κληθούμε να προχωρήσουμε στη ζωή μας. Η ζωή είναι λίγο σαν το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Το να χαθούν ένας ή δύο αγώνες, όσο σημαντικοί κι αν είναι, δεν προδικάζει την εξέλιξη του πρωταθλήματος- αντιθέτως μας δείχνει και τις αδυναμίες μας και τις δυνατότητες του αντιπάλου.


πηγή:createyourself.gr

Τα κεράσια μειώνουν την κόπωση




Mία τροφή που μπορεί να βοηθήσει σε περιόδους πνευματικής κόπωσης είναι τα κεράσια. Είναι σε αφθονία αυτήν την περίοδο και μειώνουν αισθητά την πνευματική κόπωση. Τα κεράσια είναι νόστιμα και πολύ θρεπτικά.

Περιέχουν όλα τα παραπάνω και συγκεκριμένα

Αντιοξειδωτικά
μεταλλικά άλατα
ελαγικό οξύ
Βιταμίνη C
Βιταμίνη Α
Μελατονίνη
κάλιο, ασβέστιο, φώσφορο, σίδηρο, μαγνήσιο και χαλκό
Βιοφλαβονοειδή
Ανθοκυανίνες
φυτοστερόλες

Αποφύγετε ή περιορίστε σημαντικά:

-Μεγάλα γεύματα, αλόγιστη λήψη τροφής, συνεχές τσιμπολόγημα
-Γρήγορο φαγητό, παραγγελίες φαγητών, προκατασκευασμένα γεύματα.
- Ποτέ δεν κάνουμε συγχρόνως διάβασμα και φαγητό!



Πηγή: ygeianews.gr  

Γιατί δεν θυμόμαστε την παιδική ηλικία μας;




Για διάφορους λόγους, σπανίως θυμόμαστε αυτό που μας συνέβη την πρώτη περίοδο της ζωής μας.

Πρώτα απ’ όλα γιατί ο φλοιός, η περιοχή του εγκεφάλου όπου συντελούνται οι πιο σημαντικές γνωστικές λειτουργίες, δεν έχει ακόμα αναπτυχθεί.

Για να αποθηκευτεί στη μνήμη μας ένα συμβάν πρέπει να ενταχθεί σ’ ένα πλαίσιο και να αποκτήσει κάποια σημασία.

Κατά τους πρώτους μήνες της ζωής μας οι ενδεχόμενες αναμνήσεις βιώνονται με τρόπο παρόμοιο με τα όνειρα, σαν σύνολα αισθητηριακών αισθημάτων και όχι σαν αλληλουχία συμβάντων.

Συνεπώς οι αρχαιότερες αναμνήσεις ενός ατόμου φτάνουν περίπου στα τρία του χρόνια, όταν χάρη στη γλώσσα τα συμβάντα και τα βιώματά του αποκτούν συγκεκριμένη μορφή.

Μεγαλώνοντας, το παιδί μαθαίνει να αντιλαμβάνεται το χρόνο και να διακρίνει τα πιο πρόσφατα από τα πιο παλιά συμβάντα. Σ’ αυτή τη διαδικασία συμβάλλουν και οι γονείς που μιλούν στο παιδί για το πώς ήταν πριν, βοηθώντας το έτσι να δώσει μια ενιαία μορφή στις αποσπασματικές αναμνήσεις του. Έτσι μαθαίνει τι είναι και πώς να χρησιμοποιεί την αυτοβιογραφική μνήμη.

πηγή:zougla

ΤΟ ΡΟΔΙ, Ο καρπός της ζωής και της καλοτυχίας



Το ρόδι ένα φρούτο εντυπωσιακό σε σχήμα μήλου, κοκκινόχρυση φλούδα και ένα μεγάλο κάλυκα στην κορυφή που μοιάζει με κορόνα, θεωρείται παραδοσιακά το φρούτο που φέρνει καλοτυχία και αφθονία αγαθών στο σπίτι μας.

Η ροδιά παρουσιάζεται ως το παλαιότερο καλλιεργημένο καρποφόρο δέντρο. Πρωτοεμφανίστηκε στην περιοχή μεταξύ του Ιράν και της βόρειας Ινδίας και έχει καλλιεργηθεί από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα σε όλη τη λεκάνη της Μεσογείου μέχρι την Ινδία. Η ροδιά είναι ένας φυλλοβόλος
θάμνος που μπορεί να αναπτυχθεί μέχρι 3-4 μ. ύψος. Τα φύλλα είναι γυαλιστερά και έχουν μήκος 8 εκατοστά. Οι ροδιές έχουν πορτοκαλοκίτρινα λουλούδια σε σχήμα τρομπέτας με πτυχωτά πέταλα. Τα άνθη έχουν μήκος 5 εκατοστά, είναι συχνά διπλά και ανθίζουν για μεγάλο διάστημα το καλοκαίρι. Τα φρούτα είναι σφαιρικά και γυαλιστερά κοκκινωπά ή κιτρινωπά όταν ωριμάσουν, γεμάτα με τραγανούς σπόρους. Για να καταναλώσουμε ένα ρόδι χρειάζεται μια σχετική προσπάθεια, αφού πρέπει να βγάλουμε κάθε σπόρο χωριστά. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που συνήθως προτιμάται η κατανάλωση του στην μορφή του χυμού.

• Από την αρχαιότητα, το ρόδι είχε μια ιδιαίτερη θέση στις αντιλήψεις, στη διατροφή και αντιμετώπιση των ασθενειών. Στην αρχαία Ελλάδα όπως και σήμερα, το ρόδι θεωρείται το φρούτο της γονιμότητας. Στις θεραπευτικές ιδιότητες του ροδιού αναφέρεται άλλωστε και ο Όμηρος, ο Θεόφραστος, ο Διοσκουρίδης και ο Πλίνιος, ο οποίος μάλιστα αναφέρει τα ρόδια της Καρχηδόνας σαν την καλύτερη ποικιλία της εποχής του. Ακόμη και στη μακρινή Κίνα, το ρόδι καταναλώνεται από τους νιόπαντρους, την πρώτη μέρα του γάμου τους για να ευλογηθεί ο γάμος τους. 

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι έθαβαν τους νεκρούς τους μαζί με ρόδια. Ο προφήτης Μωάμεθ έλεγε στους πιστούς του, να καταναλώνουν ρόδια επειδή αυτά θα μπορούσαν να τους απαλλάσσουν από πολλά κακά της ανθρώπινης φύσης. Στη Μέση Ανατολή, τα ρόδια χρησιμοποιούνταν για πολλές παθήσεις όπως αιμορροΐδες, αμυγδαλίτιδα, επιπεφυκίτιδα, ακόμη και για τη φαλάκρα. Τα παραδείγματα που δείχνουν ότι σε διάφορους πολιτισμούς, τα ρόδια απολάμβαναν ιδιαίτερης εκτίμησης είναι πολλά. Σήμερα η σύγχρονη επιστήμη δείχνει ότι η σοφία των αρχαίων, είχε γερές βάσεις.

• Ο καρπός ροδιού είναι ιδιαίτερα χαμηλός θερμιδικά (68 θερμίδες σε 100 γρ. καρπού) και ιδιαίτερα πλούσιος σε υδατάνθρακες και κάλιο. Το κάλιο είναι το πρώτο σε περιεκτικότητα μέταλλο του ενδοκυττάριου χώρου. Είναι ο σημαντικότερος παράγοντας ρύθμισης του όγκου των ενδοκυττάριων υγρών καθώς και της οξεοβασικής ισορροπίας στα κύτταρα ενώ επηρεάζει και την σύσπαση των λείων μυϊκών ινών και έτσι είναι απαραίτητο για την διατήρηση του καρδιακού παλμού.

• Χρόνια κλινικών ερευνών, έδειξαν πως υπάρχουν πολλοί λόγοι για να καταναλώνουμε ρόδι και πιο συγκεκριμένα τον χυμό του. Το υψηλό επίπεδο των αντιοξειδωτικών στον χυμό ροδιού, και ιδιαίτερα ανθοκυανινών, τανινών και πολυφαινολών, έχει φανεί πως προστατεύει από την δημιουργία αθηρωμάτωσης των αρτηριών και κατ’ επέκταση από καρδιαγγειακά νοσήματα.

• Επιπλέον, ο χυμός του ροδιού έχει μεγαλύτερη περιεκτικότητα πολυφαινολών από ότι το κόκκινο κρασί, το πράσινο τσάι ή το χυμό πορτοκαλιού. Τα αποτελέσματα αυτά, φάνηκαν σε κλινική έρευνα που δημοσιεύτηκε το 2002, σύμφωνα με την οποία οι πολυφαινόλες του ροδιού είχαν ισχυρή δράση στην προστασία των LDL λιποπρωτεϊνών από την οξείδωση τους. Το στοιχείο αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό από την στιγμή που οι οξειδωμένες LDL συντελούν στην δημιουργία αθηρωμάτωσης των αρτηριών.

• Σε πιλοτική έρευνα, η οποία εξέτασε 19 ηλικιωμένα άτομα, στους οποίους είχε διεγνώσθη αθηροσκλήρωση, φάνηκε πως τα άτομα που κατανάλωναν χυμό ροδιού σε σχέση με εκείνους που δεν κατανάλωναν, είχαν βελτίωση έως και 30% στο μέγεθος της αθηρωματικής τους πλάκας στην καρωτίδα.

• Σημαντική φαίνεται να είναι και η δράση του ροδιού στην μείωση της υψηλής αρτηριακής πίεσης. Η αυξημένη αρτηριακή πίεση αυξάνει τις πιθανότητες για ένα καρδιακό επεισόδιο. Έτσι, έχει αποδειχτεί πως η καθημερινή κατανάλωση ροδιού μειώνει την διαστολική πίεση έως και 36% ενώ την συστολική μέχρι και 5%. Οι ιδιότητες αυτές, σε συνδυασμό με την χαμηλή περιεκτικότητα του ροδιού σε νάτριο και υψηλή σε κάλλιο είναι ιδιαίτερα ευεργετικές σε υπερτασικούς ασθενείς που λαμβάνουν διουρητικά φάρμακα και έτσι έχουν αυξημένες απώλειες καλίου μέσω των ούρων. Όμως, σε άτομα που έχουν χρόνια νεφρική ανεπάρκεια λόγω αυξημένης περιεκτικότητας σε κάλλιο, το ρόδι θα πρέπει να αποφεύγεται.

• Εν κατακλείδι, το ρόδι δεν είναι μόνο για να το σπάμε στο κατώφλι την Πρωτοχρονιά αλλά αποτελεί μια πραγματική τράπεζα αντιοξειδωτικών που μπορεί να μας εξασφαλίσει πρόληψη για πολλές παθήσεις.

Τελείωσαν» την μεσαία, ακολουθεί η εργατική τάξη!..



Του Καθηγητή Γιώργου Πιπερόπουλου

Η «αδυναμία ή άρνηση» των ελεγχόμενων από το ΠΑΣΟΚ Συνδικάτων να αντιδράσουν στις οδυνηρές «ρυθμίσεις» που επέβαλε και συνεχίζει να επιβάλλει η τρόικα στα ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ μαζί με τις 250 «ανιστόρητες» Βουλευτικές υπογραφές στο «νεκροσέντονο» των ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ αποτελούν ιστορικά δεδομένα.

Είναι δεδομένα και τα ανεξέλεγκτα επίπεδα αηδίας σε αυτούς που πίστεψαν και στήριξαν την Ιδέα του Συνδικαλισμού και θυμηδίας στην παραπαίουσα Ελληνική Κοινή Γνώμη που αδυνατεί να συνθέσει σε μια εικόνα με…νόημα τα επιμέρους στοιχεία του ακατανόητου πλέον εργασιακού «πάζλ» και της δυσθεώρητης ανεργίας!

Η αποκαλούμενη διεθνώς «μεσαία τάξη» που αποτελεί έδαφος στήριξης για τις ανώτερες κοινωνικοοικονομικές τάξεις των «εχόντων» και σημείο αναφοράς για τα μέλη των εργατικών τάξεων που, ως γνωστόν, έχουν μεν τίμια αλλά «μουτζουρωμένα» από το μόχθο της καθημερινότητας χέρια χαρακτηρίζεται στην κοινωνιολογική, οικονομική και πολιτική θεωρία και με την γνωστή έννοια του «λευκού κολάρου».

Ο μεγάλος, μακαρίτης Αμερικανός κοινωνιολόγος, C. Wright Mills έγραφε πριν μερικές δεκαετίες ότι από τη στιγμή που τα μέλη της μεσαίας κοινωνικής τάξης «του λευκού κολάρου» εντάσσονται παραγωγικά στο οικονομικό σύστημα καταλήγουν να ανταλλάσσουν χρόνο και ενέργεια με την δεκαπενθήμερη ή μηνιαία αμοιβή τους χάνοντας το αυθόρμητο χαμόγελο και την ευγένειά τους που προσφέρουν στους «πελάτες» ως μέρος του συμβολαίου εργασίας που συνυπογράφουν με τον εργοδότη τους (με τις ευλογίες της ΑΔΕΔΥ!…)

Σας υπενθυμίζω, εργαζόμενους, άνεργους και άεργους ότι όταν πριν δύο δεκαετίες μας ερχόταν από την Αμερική και την Ιαπωνία οι πρωτότυπες τότε ιδέες με νέα εργασιακά σχήματα που εξέφραζε ο ευρηματικός τίτλος «ελαστικά ωράρια εργασίας» κανείς δεν μπορούσε να φαντασθεί τις εξελίξεις που τώρα προκύπτουν ραγδαία και τον ευτελισμό της καθημερινότητας της μεσαίας ελληνικής τάξης. Ήδη απογυμνώθηκε και ο μύθος ότι η «Μεσαία Τάξη» στηριζόμενη στα ελαστικά ωράρια υποτίθεται ότι θα μπορούσε να απολαύσει «τον ελεύθερο χρόνο» δημιουργικά, να αναπτύξει καλύτερες διαπροσωπικές σχέσεις με μέλη της οικογένειας, να αποβεί περισσότερο ανταγωνιστική στην παραγωγική διαδικασία.

Οδηγούμεθα σε παρανοϊκές νοηματικές διαδρομές διαπιστώνοντας τη δραματική συρρίκνωση της μεσαίας τάξης και, ξεπερνώντας τα προσχήματα που επικαλύπτουν οι ψευδαισθήσεις, βλέπουμε την ευρεσιτεχνία των «ελαστικών ωραρίων» να οδηγεί την εργατική τάξη στην ευτελή θέση του «εμείς τουλάχιστον απασχολούμαστε έστω με 4ωρα…».

Εδώ και δύο χρόνια, στην εποχή του οικονομικού-κοινωνικού-ψυχολογικού παγετώνα της απαξίωσης που μας επέβαλε η τρόικα και τα «Μνημόνια» αποκαλύπτεται ένας απίστευτα διψασμένος για κέρδη και αδηφάγα άπληστος ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ που απομυζεί την ζωτική ενέργεια των εργαζομένων δικαιώνοντας τη συμπεριφορά του με το πρόσχημα της ανάγκης αύξησης της ανταγωνιστικότητας…

Τρόικα και Συγκυβέρνηση με συνεχείς περικοπές μισθών και συντάξεων μας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε επίπεδα αμοιβών Σοβιετικών δορυφόρων οικονομιών πριν την πτώση του «Τείχους του Βερολίνου»…

Κόψτε, μειώστε, κόψτε, μειώστε για να γίνεται ανταγωνιστικοί!

Ανταγωνιστικοί πού;

Στην επέλαση του «κίτρινου κινδύνου» που, «άκουσε και…φρίξε» φίλε Διεθνιστή Μαρξιστή, εκπορεύεται από την πατρίδα του Μάο, ανδρώνεται στα σπλάχνα της Κομμουνιστικής ΚΙΝΑΣ και απειλεί όχι μόνο το μόρφωμα του Καπιταλισμού (είδωλο του οποίου είναι απασχολώντας περίπου 300 εκατομμύρια Κινέζων ενώ το υπόλοιπο ένα δισεκατομμύριο λειτουργεί με προδιαγραφές Κομμουνιστικής οικονομίας) αλλά τις ίδιες του τις ρίζες!

Πάντως άσχετα με τα ευφυολογήματα των πράσινων και μπλε στελεχών της Συγκυβέρνησης υπό την εποπτεία του Δρ Λουκά Παπαδήμου και τα όσα μας επέβαλαν οι αρμόδιοι Υπουργοί με τις ρυθμίσεις στα εργασιακά θέματα, πέρα από τις ορδές ανέργων, τις ουρές πεινασμένων σε γραμμές συσσιτίων, και ρακοσυλλεκτών στους κάδους σκουπιδιών, ίσως ξαναδούμε παιδιά κάτω των δέκα ετών (εάν είναι…»τυχερά») να εισέρχονται στο χώρο εργασίας μία ώρα πριν την ανατολή και να εξέρχονται μία ώρα μετά τη δύση του ήλιου!...

Σήμερα η εικονική πραγματικότητα της ελληνικής «μεσαίας τάξης» που δήθεν ευημερούσε με…δανεικά, θύμα της απληστίας του διεθνούς κεφαλαίου και των εντοπίων εκπροσώπων του στην Κυβέρνηση και τα Τραπεζικά-πιστωτικά ιδρύματα, σβήνει με απίστευτα γοργούς ρυθμούς από τον χάρτη του κοινωνικού συστήματος.

Τελικά κανείς τους δεν συνειδητοποιεί ότι εφόσον ΕΚΛΕΨΑΝ απροκάλυπτα την υπόσχεση του «παραδείσου» κάποια στιγμή η ΕΚΡΗΞΗ θυμού θα είναι αναπόφευκτη;

Πράσινες Κυβερνήσεις και στελέχη που δήλωναν «Σοσιαλιστές» τώρα πια με σαφή καπιταλιστικό προσανατολισμό, σε αγαστή συνεργασία με τους μπλε, έθαψαν στο χρονοντούλαπο της μνήμης τους όσα οδήγησαν 160 χρόνια πριν Μάρξ και Ένγκελς να συνθέσουν το ανατρεπτικό τους κάλεσμα:

«…εργάτες ενωθείτε, δεν έχετε τίποτε να χάσετε παρά μόνο τις αλυσίδες σας…»
Κλείνω προσθέτοντας:
«και εσείς άνεργοι και συνταξιούχοι πριν χάσετε και τα τελευταία ίχνη αξιοπρέπειας!...» 

Αν συνηθίσεις στις καρπαζιές, στο τέλος μπορεί και να σ’ αρέσει…



Ο Αλέκος Τζανετάκος (1937-2010) ήταν ένας από τους αγαπημένους ηθοποιούς του παλιού ελληνικού κινηματογράφου και του θεάτρου. Στις περισσότερες εκ των ταινιών του, ο κόσμος τον θυμάται ως το παιδί της «καρπαζιάς», πάνω στον οποίο συνήθιζε να… εκτονώνεται η εκάστοτε κινηματογραφική παρέα του, όταν εκείνος εκστόμιζε «κοτσάνες».
Η Ελλάδα του 2012 είναι μια χώρα, που, από την εποχή που έπαιζε κυρίαρχο ρόλο στις...
διεθνείς εξελίξεις, έχοντας ισχυρή εξωτερική πολιτική, έφτασε σήμερα να λοιδορείται παγκοσμίως από ανθρώπους που, υπό διαφορετικές συνθήκες, δεν θα τους γνώριζε ούτε ο… θυρωρός τους. Η λίστα μοιάζει ατέλειωτη: από τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, μέχρι τον υπουργό Οικονομίας της ίδιας χώρας, Φίλιπ Ρέσλερ, το κόμμα του οποίου δεν ξεπερνά το 2% εντός των γερμανικών τειχών, εδώ και 2,5 χρόνια, όλοι είχαν -και έχουν- κάτι να πουν για την Ελλάδα, κάποια απειλή να εκτοξεύσουν, κάποια προσβολή να επιφυλάξουν. Τελευταίο, αλλά όχι έσχατο παράδειγμα, η ωμή και άκομψη παρέμβαση της Γερμανίδας καγκελάριου, Άνγκελα Μέρκελ, στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις, με το αίτημα διεξαγωγής δημοψηφίσματος για την παραμονή ή μη στο ευρώ, ταυτόχρονα με τις εκλογές της 17ης Ιουνίου.
Ο «καπνός» που σήκωσε η παρέμβαση Μέρκελ, διαλύθηκε πολύ γρήγορα. Πολύ πιο γρήγορα, πάντως, από αυτόν που σήκωσε ο Αλέξης Τσίπρας, όταν χαρακτήρισε το νέο πρόεδρο της Γαλλίας, «Ολαντρέου». Αμέσως, άνοιξε ο ασκός του Αιόλου. Τον είπαν υβριστή, υποστήριξαν ότι καταστρέφει τις συμμαχίες της χώρας στο εξωτερικό… Ποιες συμμαχίες, αλήθεια; Αυτές που «έχτισαν» οι οσφυοκάμπτες Παπανδρέου, Βενιζέλος και Σαμαράς, βάζοντας φαρδιές-πλατιές τις υπογραφές τους στα μνημόνια; Αυτές που προϋποθέτουν την ελληνική υποταγή και την απουσία κάθε διαπραγμάτευσης; Ας μην γελιόμαστε… Καμία συμμαχία δεν έχει η Ελλάδα στο εξωτερικό, αυτήν τη στιγμή. Είναι μια χώρα-«παρίας», Ψωροκώσταινα, όπως μάθαμε κι εμείς οι ίδιοι να την αποκαλούμε. Καθώς φαίνεται, συνηθίσαμε σε αυτούς τους χαρακτηρισμούς, συνηθίσαμε να είμαστε «ραγιάδες», με σκυμμένο το κεφάλι. Βιώματα ιστορικά, εμφυτευμένα στο DNA μας είναι αυτά και είναι δύσκολο να «ξεριζωθούν», καταλαβαίνω…
Αλλά να γίνουμε και σωβινιστές; Πιο Γάλλοι και από τους… Γάλλους; Γιατί; Επειδή ο πρόεδρος του δεύτερου σε εκλογική δύναμη κόμματος της Ελλάδας, αποκάλεσε τον Φρανσουά Ολάντ, «Ολαντρέου»; Οποία ύβρις! Μέγιστο πολιτικό «unfair». Πώς τολμάει ο κ. Τσίπρας να αποκαλεί έτσι έναν πολιτικό, στον οποίο αίφνης είδαμε το μεγαλύτερο σύμμαχο της χώρας, αγνοώντας το γεγονός ότι, πριν αλέκτωρ λαλήσαι τρις, ο πρόεδρος της Γαλλίας συντάχθηκε στη γραμμή Μέρκελ για το Μνημόνιο και τις υποχρεώσεις της Ελλάδας…
Μας αξίζει, ίσως, να μην σηκώσουμε κεφάλι ποτέ… Να μείνουμε απαθείς, την ώρα που μόνο οι… καθαρίστριες στο κτίριο της Κομισιόν και ο… σοφέρ της κυρίας Μέρκελ δεν έχουν βγει να παρέμβουν στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Μας πάει «γάντι», καθώς φαίνεται, ο ρόλος του «Τζανετάκου» της Ευρώπης…

Ζήστε!



«Μια 90χρονη και ένας 60χρονος πήδηξαν από μπαλκόνι έκτου ορόφου πολυκατοικίας στην Πλατεία Bάθης. Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, πρόκειται για μητέρα και γιο. Οι δυο τους ανέβηκαν στην ταράτσα της πολυκατοικίας όπου διέμεναν στο Μεταξουργείο και έπεσαν στο κενό. O θάνατός τους ήταν ακαριαίος».

Μην χάνετε τις ελπίδες σας. Με την αυτοκτονία κανένα πρόβλημα δεν λύνεται. Ούτε λυπούνται οι φταίχτες. Λυπούνται μόνο αυτοί που σας αγαπάνε. Πάντα υπάρχει ελπίδα και πάντα υπάρχει τρόπος, να βγει κάποιος από μια δύσκολη κατάσταση. Ακόμα και αν...
αυτή φαντάζει εξαιρετικά κρίσιμη.

Νομίζετε ότι είστε μόνοι. Ότι κακά συμβαίνουν μόνο σε σας. Δεν είναι αλήθεια. Δεν είστε μόνοι. Υπάρχουν συνάνθρωποι σας που ενδιαφέρονται. Φίλοι, συγγενείς. Λίγοι αλλά καλοί. Μόνος ποτέ κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μια μεγάλη κρίση. Πολλοί μαζί όμως μπορούν. Μια πέτρα έστω και μεγάλη παρασύρεται από το νερό και δεν συγκρατεί το χείμαρρο. Πολλές μαζί όμως φτιάχνουν φράγμα και συγκρατούν την πλημύρα. Υπάρχουν συνάνθρωποί σας γύρω με παρόμοια προβλήματα ή και περισσότερα. Συμπαρασταθείτε ο ένας στον άλλο. Νικήστε την απογοήτευση και το φόβο. Μπορείτε.

Έχετε μεγάλη αξία. Ο κάθε ένας από σας. Τόσο ίδιοι και ταυτόχρονα τόσο μοναδικοί. Είστε σίγουρα απείρως καλύτεροι από τα τομάρια που μας κυβερνάν και μας έχουν φέρει στην απόγνωση. Μην τιμωρείτε τους εαυτούς σας. Είστε αθώοι.