Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

Η "κάλπικη" Δημοκρατία..

Το ιδιώνυμο και τα ξερονήσια δεν ήταν εφεύρεση ούτε του Μεταξά ούτε του Παπαδόπουλου αλλά του «φιλελεύθερου» Βενιζέλου...???

Η "κάλπικη" Δημοκρατία..



«Δημοκρατία:
 Kαμία διέξοδος.
 Βγήκαν οι μεγάλες ψωλές.
 Θα γαμήσουν ό,τι βρουν μπροστά τους.
 Φυλάξτε τα νώτα σας.»

 - Χάρολντ Πίντερ (Φεβρουάριος 2003)



...στις κοινωνίες που χωρίζονται σε τάξεις, η πολιτική εξουσία είναι η εξουσία της κυρίαρχης τάξης, εξουσία με την οποία διασφαλίζει την κυριαρχία και την ηγεμονία της πάνω στις υπόλοιπες.

Η επιστροφή σε αυτή τη θέση του...Μαρξ, του Λένιν και των άλλων Μαρξιστών που την υποστήριξαν, είναι σήμερα περισσότερο από αναγκαία γιατί τονίζει τον ταξικό χαρακτήρα της πολιτικής εξουσίας και δεν την αντιλαμβάνεται σαν μια «μορφή διακυβέρνησης».

 Έχει επίσης κατά τη γνώμη μας, πολύ περισσότερη σχέση με την πραγματικότητα σαν μέθοδος και πλαίσιο ανάλυσης (ακόμα και με τα κριτήρια της κατεστημένης «επιστήμης») από αντιλήψεις που βλέπουν το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας κυρίως σαν ζήτημα διαπάλης δημοκρατίας/δικτατορίας, αστικής δημοκρατίας/άμεσης δημοκρατίας κλπ.

 Αντιλήψεις, που παρά τα διάφορα ονόματα και νεολογισμούς που κάθε φορά παίρνουν, έχουν τις ρίζες τους σε προ-μαρξιστικά ρεύματα στην πολιτική φιλοσοφία και θεωρία.

 Με βάση την παραπάνω τοποθέτηση, η εξουσία στον Καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής είναι εξουσία μιας μειοψηφίας που κατέχει τα μέσα παραγωγής και προσδιορίζει τις κυρίαρχες κοινωνικές ιδέες και στρατηγικές.

Η σημασία που έχει το ένα η το άλλο καθεστώς της πολιτικής εξουσίας της αστικής τάξης βρίσκεται, μεταξύ άλλων, στο ότι περιγράφει και διαμορφώνει το πλαίσιο μέσα στο οποίο διεξάγονται οι ταξικοί αγώνες και άρα δρα η μπορεί να δράσει και το εργατικό κίνημα. 

Η αστική δημοκρατία θεωρείται σήμερα το επικρατέστερο «μοντέλο» πολιτικού καθεστώτος στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες λόγω της αντοχής του στο χρόνο και την ικανότητα του να εξουδετερώνει τις εναλλακτικές επιλογές μέσα από τη «νομιμοποίηση» των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Αυτό έχει οδηγήσει πολλούς να περιγράφουν αυτό το μοντέλο με έναν καθαρά μεταφυσικό τρόπο: αναλλοίωτο, χωρίς επιδράσεις από την ταξική πάλη και αποσπασμένο από την οικονομία.

 Ταυτόχρονα αυτή η "δημοκρατία" αντιπαραβάλλεται πάντα με έναν Βεμπεριανό «ιδεότυπο» της στρατιωτικής δικτατορίας (που στην Ελλάδα παραπέμπει στην επταετία των συνταγματαρχών) με αποτέλεσμα τελικά να καταλήγουμε σε μια απολογητική θεωρία όχι μόνο γενικά της αστικής δημοκρατίας αλλά και του υπάρχοντος καθεστώτος ως το «μη χείρον βέλτιστο»: Όσο δεν κυκλοφορούν τάνκς στην Πατησίων, όσο δεν έχουμε συνταγματάρχη Πρόεδρο της Δημοκρατίας,  όσο δεν απαγορεύεται νομικά η συνδικαλιστική δράση, όσο δεν έχουν ανασταλεί επίσημα άρθρα του Συντάγματος τουλάχιστον έχουμε «δημοκρατία» όπως πριν.

Αυτή όμως η απολογητική θεωρία της αστικής δημοκρατίας αποκρύπτει ότι στις διάφορες ιστορικές περιόδους όλα τα παραπάνω αυταρχικά μέτρα εφαρμόστηκαν πρώτα από «δημοκρατικά καθεστώτα» τα οποία προετοίμασαν και νομιμοποίησαν το έδαφος για πιο αυταρχικές λύσεις και στα οποία ίσχυαν, τυπικά, οι εκλογές και οι συνταγματικές ελευθερίες.

Το ιδιώνυμο και τα ξερονήσια δεν ήταν εφεύρεση ούτε του Μεταξά ούτε του Παπαδόπουλου αλλά του «φιλελεύθερου» Βενιζέλου, τον οποίο σήμερα νοσταλγούν οι αστοί θεωρητικοί ως ηγέτη απέναντι στο υπάρχον πολιτικό προσωπικό.

 Η χρήση του στρατού στην πολιτική στην Ελλάδα έγινε πάντα με τη συνεργασία και έκκληση κοινοβουλευτικών και «δημοκρατικών» κομμάτων. Ο «Γέρος της Δημοκρατίας», το έργο του οποίου πρόβαλλε στις συνεδριάσεις της βουλής αυτήν την εβδομάδα ο πρώην πρόεδρος της βουλής Α.Κακλαμάνης και ο εγγονός του, ο σημερινός Πρωθυπουργός, ηγήθηκε της λειτουργίας του κοινοβουλίου (ως διορισμένος απο τους ιμπεριαλιστές "πρωθυπουργός" των Δεκεμβριανών του 44 και μετά ως υπουργός και βουλευτής) στη μετακατοχική περίοδο όπου οι συνεδριάσεις γίνονταν κανονικά την ώρα που αλώνιζαν οι παρακρατικές συμμορίες και εκτελούνταν οι πολιτικοί αντίπαλοι.

 Όσο για την «μετεμφυλιακή δημοκρατική περίοδο ενός άλλου μεγάλου ηγέτη που νοσταλγούν σήμερα οι αστοί, του Κ.Καραμανλή, θα αρκούσε και μόνο η αναφορά στην υπόθεση Λαμπράκη.

Καθώς οι αστοί και οι ενσωματωμένοι στο σύστημα αριστεροί θεωρητικοί αντιλαμβάνονται αυτές τις αντιφάσεις της «κοινοβουλευτικής δημοκρατίας», που δεν γίνεται να σβήσουν εύκολα από την συλλογική μνήμη ούτε να αναιρεθούν με «επιστημονικά» επιχειρήματα, καταλήγουν στην θεωρία της «εκτροπής». Το ιδανικό μοντέλο «δημοκρατίας» στην Ελλάδα «υπολειτουργούσε» και μονίμως «εκτρέπονταν» (όπως και σήμερα).

 Έξωτερικοί ως προς το σύστημα παράγοντες (συνήθως οι κομμουνιστές αλλά και αργότερα τα "ξένα κέντρα") «αλλοίωσαν» την «δημοκρατία». Αμέτρητες είναι οι δημοσιογραφικές και θεωρητικές συμβολές σε αυτό το ρεύμα της «ανάπηρης δημοκρατίας». Τελικά όμως η πτώση της δικτατορίας και η «μεταπολίτευση» κατέστησαν δυνατή την απρόσκοπτη λειτουργία των κοινοβουλευτικών θεσμών.
...

Το ξέσπασμα της Ελληνικής κρίσης οδήγησε (όπως και σε όλη την Ευρώπη) στην «εξέγερση» της αστικής τάξης, δηλαδή στην διαδικασία «εσωτερικής υποτίμησης» και συντριβής των κατώτερων τάξεων σαν απόπειρα λύσης των εγγενών προβλημάτων του καπιταλιστικού μοντέλου ανάπτυξης.Η κοινωνικό-οικονομική βάση του προηγούμενου «κοινωνικού συμβολαίου» δεν υπάρχει πια και τα τελευταία της υπολείμματα καταρρέουν με γρήγορους ρυθμούς. Είναι φανερό λοιπό ότι το καθεστώς πολιτικής εξουσίας δεν αντιστοιχεί πια στις συνθήκες που το δημιούργησαν και του έδιναν την νομιμοποίηση να αναπαράγει την αστική κυριαρχία. Όλη αυτή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα το αστικό πολιτικό προσωπικό και οι μέχρι πρότινος «ιεροί» θεσμοί του δεν είναι παρά έκφραση αυτής της αναντιστοιχίας. Και καθώς η κρίση δεν αφήνει περιθώρια για μια στρατηγική ανασυγκρότηση πάνω σε νέες κοινωνικές συμμαχίες «μεταπολιτευτικού τύπου» οδηγούμαστε σε αναβάθμιση του ρόλου της βίας με κοινοβουλευτική πρόσοψη.
Ο Πέρυ Άντερσον το διατύπωνε καθαρά σε ένα προφητικό απόσπασμα της κριτικής του στον Γκράμσι:
«…. Ένα νομισματικό σύστημα στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής αποτελείται από δύο διαφορετικά μέσα ανταλλαγής: χαρτί και χρυσό…..μόνο το χαρτί και όχι ο χρυσός, εμφανίζεται στην κυκλοφορία, και όμως το χαρτί σε τελευταία ανάλυση καθορίζεται από τον χρυσό, χωρίς τον οποίο θα έπαυε να αποτελεί νόμισμα. Συνθήκες κρίσης, εξ άλλου, θα αποτελέσουν αναγκαστικά το έναυσμα μιας απότομης μεταστροφής όλου του συστήματος προς το μέταλλο που πάντα βρίσκεται αόρατα από πίσω του: μια πιστωτική κατάρρευση σίγουρα προκαλεί μια απότομη στροφή προς τον χρυσό…..στο πολιτικό σύστημα, επικρατεί μια παρόμοια δομική σχέση (μη-προσθετική και μη μεταθετική), μεταξύ ιδεολογίας και καταστολής, συναίνεσης και καταναγκασμού….οι ίδιες οι κανονικές συνθήκες ιδεολογικής υποταγής των μαζών-η καθημερινή ρουτίνα μιας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας-συγκροτούνται από μια σιωπηρή, απούσα δύναμη που τις κάνει γενικά αποδεκτές: το μονοπώλιο νόμιμης βίας του κράτους. Χωρίς αυτό, το σύστημα πολιτιστικού ελέγχου θα γινόταν αμέσως εύθραυστο……..……η καπιταλιστική εξουσία μπορεί να θεωρηθεί σαν σύστημα με ένα «κινητό» κέντρο: σε οποιαδήποτε κρίση, έχουμε μια αντικειμενική μετακίνηση, και το κεφάλαιο ανασυντάσσεται από τους αντιπροσωπευτικούς στους κατασταλτικούς μηχανισμούς του……».
Σήμερα στην Ελλάδα βρισκόμαστε σε μια τέτοια περίπτωση. Δεν πρόκειται λοιπόν για κάποια «εκτροπή» όπως υποστηρίζουν οι απολογητές της καπιταλιστικής δημοκρατίας αλλά για την διαμόρφωση ενός νέου «καθεστώτος έκτακτης ανάγκης» ώστε να διασφαλιστεί η αναπαραγωγή του συστήματος την επόμενη-τουλάχιστον-δεκαετία (όπως προβλέπεται για την «έξοδο από την κρίση») σε συνθήκες περιορισμένης –η και ανύπαρκτης-δυνατότητας οικοδόμησης συμμαχιών με τα μικροαστικά στρώματα. 

Αυτή η διαδικασία δεν έρχεται, έχει ήδη ξεκινήσει. 

Το μνημονιακό κοινοβούλιο-σφραγίδα που δεν επικύρωσε ούτε καν τυπικά την προηγούμενη δανειακή σύμβαση, που στην πράξη όχι απλά ανέστειλε αλλά κατήργησε ακόμα και θεμελιακές αστικές συνταγματικές διατάξεις (διατηρώνοντας ώς συνήθως το τυπικό "γράμμα του νόμου"), αποτελεί βασικά χώρο παροχής αριθμητικών πλειοψηφιών που συμπληρώνουν και νομιμοποιούν τις ήδη ανακοινωμένες σε διεθνές επίπεδο αποφάσεις. Καθώς βέβαια τα αστικά κόμματα έχουν υφαρπάξει την ψήφο του λαού στις προηγούμενες εκλογές με τελείως διαφορετική ατζέντα πολιτικών προτάσεων, το υπάρχον κοινοβούλιο προχώρησε αναγκαστικά με την τωρινή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, την βοήθεια της Νέας Δημοκρατίας και του ΛΑΟΣ σε άρθρα και νομοσχέδια (που συνέχεια, ιδίως η ΝΔ υπενθυμίζει), ακόμα και την…..κατασκευή κομμάτων μέσα στο κοινοβούλιο, χωρίς εκλογές (ΔΗ.ΑΡ, ΔΗ.ΣΥ).

Καθώς τα καύσιμα αυτής της επιλογής τελείωσαν αναζητούνται οι επόμενες λύσεις. Η συμφωνία ΕΕ-ΠΑΣΟΚ-ΝΔ στη δανειακή σύμβαση πριν γίνει οποιαδήποτε εκλογική διαδικασία μετατρέπει τις εκλογές σε παρωδία. Παράλληλα προετοιμάζονται και δοκιμάζονται ήδη διάφορες πιθανές «λύσεις» που περιγράψαμε και στο προηγούμενο κείμενο μας "ξημερώνει και άλλη νύχτα για το εργατικό κίνημα".. Εδώ δεν χρειάζεται να κάνουμε αναφορά στους κατασταλτικούς μηχανισμούς και την πλήρη αναβάθμιση τους τα τελευταία χρόνια ενάντια στις λαϊκές κινητοποιήσεις.

Το επιχείρημα ότι πολλά από τα παραπάνω αποτελούν πλευρές της υπάρχουσας αστικής νομοθεσίας και συνταγματικής τάξης και δεν αλλάζουν το χαρακτήρα του καθεστώτος είναι, κατά την γνώμη μας, νομικίστικο και αντιλαμβάνεται το «δίκαιο» (και άρα την ερμηνεία και την χρήση του) ανεξάρτητο από ταξικά συμφέροντα και την σημερινή πολιτική συγκυρία.
...
Η χούντα της εποχής μας μπορεί λοιπόν να μην φοράει στολή και να μην έχει «Ελληνοχριστιανική» ρητορική. Θα έχει ενδεχομένως και «κοινοβούλιο» και «δημοψηφίσματα» και «εκλογές» (εξάλλου και προηγούμενες χούντες στην Ελληνική ιστορία είχαν). Ελπίζουμε τουλάχιστον να μην έχει και μια επιχορηγούμενη αριστερά που θα ορκίζεται από το βήμα της βουλής την πίστη και την υποταγή στους εγχώριους και ευρωπαϊκούς θεσμούς μιας ταξικής δικτατορίας, στο όνομα πάντα των λαϊκών αγώνων και  κινημάτων, η θα ψάχνει «νέες» σημαίες στο«εθνοσωτήριο» παρελθόν.


 Αναδημοσίευση από wwwpraxisred.blogspot.com:μέσω αλεπού του Ολύμπου

Πρωτοβουλίες στην Κεντροαριστερά

Για νέα ιδρυτική πράξη στον χώρο της Κεντροαριστεράς κάνει λόγο ο Μίμης Ανδρουλάκης με νέο κείμενο, το οποίο ανήρτησε στο Διαδίκτυο. 
O Μίμης Ανδρουλάκης αναφέρεται στην ανασύνταξη του χώρου μεταξύ Κομμουνιστικής Αριστεράς και Δεξιάς μετά και την αποκαθήλωση του Παπανδρέου.

 Tο πρώην στέλεχος του Κ.Κ.Ε., στη συνέχεια του Συνασπισμού και πλέον του ΠΑ.ΣΟ.Κ. κάνει λόγο για το δράμα της μυθολογίας των Αχαιών, που θα λειτουργήσει λυτρωτικά σηματοδοτώντας τη νέα Κεντροαριστερά.

Το πλήρες κείμενο του Μίμη Ανδρουλάκη έχει ως εξής :

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: Νέα Ορέστεια - Νέα Ιδρυτική Πράξη



Τη βραδιά που ο Πρόεδρος Γιώργος Παπανδρέου σαν Γουλιέλμος Τέλλος έβαλε το ριψοκίνδυνο στοίχημα προειδοποίησα πως αν κερδίσεις “κερδίζεις” λίγα αν χάσεις τα “χάνεις” όλα. Οι “μη δημιουργικοί” στο περιβάλλον, πρωταγωνιστές και κομπάρσοι, σ’ έναν παροξυσμό του groupthink, σε μια αιφνίδια συσκότιση του νου (άτη) τον έσπρωξαν στο μοιραίο διάβημα. “Όπως τους διώχνει κάνουν κι αμέριμνοι τραβούν για το χαμό” λέει για την άτη του Αγαμέμνονα η Ιλιάδα. Μπορεί όμως μια χαμένη ζαριά στο πεδίο της συμβατικής πολιτικής σε ένα άλλο βαθύτερο επίπεδο της πραγματικότητας να αποδειχθεί “μαγική ζαριά”; Ναι, λέμε στην Έβδομη Αίσθηση. Είναι η μαγική ζαριά που βγάζει το μοιραίο αριθμό με τον οποίο κερδίζεις ακόμα κι όταν τα έχεις χάσει όλα(1). Ναι, εφόσον εισερχόμεθα στην τραγική αίσθηση του ναυαγισμού που μεταμορφώνει εσωτερικά τους ανθρώπους και μπορεί να δημιουργήσει τελικά την τραγική συναίσθηση μιας κοινής μοίρας.
Σε λίγο ο Δολοφόνος με το Αγγελικό Πρόσωπο”(2), ο Killer, δεν θα είναι Πρωθυπουργός. Μπορεί η θυσία του, ο “ιδρυτικός φόνος” να γίνει η απαρχή μιας νέας ιδρυτικής πράξης στην πολιτική ζωή όπως είχαμε προαναγγείλει;(3)
Τις μέρες του 2004 που αναλάμβανε δημοψηφισματικά θριαμβευτής αρχηγός τον έβλεπα και το έγραψα σαν νέο Ορέστη σημαδεμένο από την Τρόικα Μοίρα της φυλής του Ατρέα (Κλωθώ, Λάχεσις, Άτροπος). Το ΠΑΣΟΚ ήταν η φυλή του Ατρέα, το “Άργος”, ο κύκλος της Νέας Ορέστειας, η πολιτική οικογένεια του παπα-Ανδρέα (Σταυρόπουλου) από το Καλέντζι της Αχαΐας που κυριάρχησε μεταπολεμικά στην Ελλάδα(4).
Η τραγική γνώση δημιουργούσε μέσα μου το σκοτεινό συναίσθημα που καλλιέργησε ο Αισχύλος ότι στην “τρίτη γενιά”, στους “εγγονούς” της ιστορίας πληρώνονται τα παλιά και ανεξόφλητα “χρέη”. Κάθε χρόνο έγραφα ένα βιβλίο με αποκλειστικό θέμα σε πολλές παραλλαγές τις προειδοποιήσεις κινδύνου ενώπιον μιας επερχόμενης καταστροφής. Επεχείρησα μάταια να υποδυθώ το ρόλο ενός διακριτικού Πυλάδη δίχως να μπλέξω ποτέ σε διαγκωνισμούς και παίγνια εξουσίας. Εν μέσω μιας μεγάλης κρίσης, συστημικής, ελληνικής και ευρωπαϊκής, προειδοποιούσαμε, τα διαβολικά γεγονότα θα συνωμοτούν σε μια καταστροφική αλυσίδα κι ο “αναίτιος εγγονός” της ιστορίας, ο νέος Ορέστης τη μια θα ολιγωρεί και θα αφήνει τα πράγματα να πάρουν το δρόμο τους, την άλλη κάνει επιλογές σε πρόσωπα και πράγματα θαρρείς και υπακούει σ’ ένα τυφλό κάλεσμα της Τρόικας Μοίρας για να πραγματωθεί ο “χρησμός” ως αυτοεπιβεβαιούμενη προφητεία. Ο αμείλικτος μηχανισμός της ελληνικής τραγωδίας πήρε μπροστά. Ο νέος Ορέστης γίνεται τελικά παίγνιο περιστάσεων που ξεπερνούν τον έλεγχό του και τη δική του ευθύνη και μεταμορφώνεται παρά τη θέλησή του σε ήρωα τραγωδίας.
Ο εγγονός του Ατρέα φάνηκε να ολοκληρώνει και να επεκτείνει το “Βασίλειο των Ατρειδών”, στην πραγματικότητα όμως το “διαλύει”, τελειώνει δηλαδή την παλαιά τάξη πραγμάτων και αντικειμενικά θέτει στην ημερήσια διάταξη ένα ιδρυτικό ζήτημα, όπως συμβαίνει λυτρωτικά, καθαρτήρια σε κάθε τραγωδία. Όταν πρωταγωνιστές, εχθροί και “φίλοι”, - μέγιστοι εν τοις μικροίς, ελάχιστοι εν τοις μεγάλοις -, όταν “αδελφοί” και “συγγενείς” - νευρωτικές Ιφιγένειες και Ηλέκτρες -, όταν μαθητευόμενοι μάγοι, ολέθριοι συμβουλάτορες, “προδότες” και “προδομένοι”, βαρόνοι, “κηπουροί”, κι αποδιοπομπαίοι τράγοι είναι έτοιμοι να επιστρέψουν στους χιλιοπαιγμένους ρόλους, εκείνος ήρεμα, απλά, στωικά, όπως πρέπει στην ιερότητα του τραγικού ήρωα, αναγγέλλει από το βήμα της Βουλής το τέλος του θυσιαστικού κύκλου με τα παρακάτω λόγια:
“Ελπίζω να συμβολίσουν αυτές οι πράξεις μου μια διαφορετική εικόνα και κουλτούρα στην πολιτική μας ζωή... να στείλουν ένα μήνυμα ότι δεν είμαστε μεταξύ μας εχθροί, ότι μπορούμε να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλο χωρίς μίσος, χωρίς πόλωση, με αλληλεγγύη και αγάπη”.
Ο “εγγονός”, δίχως ίσως να το έχει συνειδητοποιήσει ακόμα και ο λογογράφος του, το ξεκόβει σε όλους όπως ο Αρτώ “Κύριοι, καιρός να τελειώνουμε με τα παλαιά αριστουργήματα”.
Η παραίτηση του Γιώργου Παπανδρέου αντικειμενικά, ανεξάρτητα από εφήμερες περιπλοκές, εμβαλωματικές, ψυχαναγκαστικές λύσεις της στιγμής, τις υστερικές άμυνες του παλαιού καθεστώτος, εγκαινιάζει στο άμεσο μέλλον μέσα από μια οδυνηρή μετάβαση ένα νέο πολιτικό και πολιτειακό κύκλο, μια τριπλή ιδρυτική πράξη
  • την είσοδο στην εποχή των συμμαχικών προγραμματικών κυβερνήσεων και το τέλος του παλαιού δικομματισμού
  • τη νέα ίδρυση, τη θετική υπέρβαση της “φυλής του Ατρέα”, τη ριζική ανασύνθεση του πολιτικού χώρου μεταξύ δεξιάς και κομμουνιστικής αριστεράς, την ενεργό παρουσία ενός νέου πολιτικού αστερισμού που θα υπερβαίνει τις παλαιές συντεταγμένες
  • τον πολιτειακό - συνταγματικό μετασχηματισμό του μεταπολιτευτικού καθεστώτος.


Ένα δημοψήφισμα τον έφερε στην κορυφή, ένα “δημοψήφισμα” προκάλεσε την πτώση του αλλά ίσως είναι στο τέλος αυτή η ακούσια “μαγική ζαριά” που κερδίζει όταν τα έχεις χάσει όλα. Δεν έχω αυταπάτες. Οι μοιραίοι “επαγγελματίες”, πριν πηδήξουν στο επόμενο βαγόνι, θα κάνουν τα πάντα να τον φέρουν στα μέτρα τους, να σκηνοθετήσουν τη μετατροπή του από σεβαστό πρωταγωνιστή μιας ελληνικής τραγωδίας σε ήρωα παρωδίας. Να συρρικνώσουν δηλαδή το ιδρυτικό νόημα των στιγμών που ζούμε. Όμως ο κύβος ερρίφθη.

Εξεταστική Επιτροπή για δωροδοκίες ψηφοφόρων

Εξεταστική Επιτροπή για δωροδοκίες ψηφοφόρων

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
.
Σάλος επικρατούσε στην πολιτική ζωή της χώρας, πριν από εκατό χρόνια, τον Ιανουάριο 1911, όταν σχηματιζόταν Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής για τον έλεγχο καταγγελιών περί δωροδοκίας ψηφοφόρων στο Νομό Άρτης. Για μία ακόμη φορά, όπως συνέβαινε από τότε που προσαρτήθηκε η Θεσσαλία, η οικογένεια των Καραπάνων, η οποία εξέλεγε τρεις βουλευτές, τον Περικλή, τον Πύρρο και τον Κωνσταντίνο, κατηγορείτο ότι δωροδοκούσε τους ψηφοφόρους. Οι δικαστικοί αντιπρόσωποι εγγράφως βεβαίωναν πως λάμβανε χώρα δωροδοκία, ενώ πενήντα επώνυμες καταγγελίες είχε συλλέξει και ο Εισαγγελέας Άρτης. Οι καταγγελίες βεβαίωναν ότι οι Καραπάνοι που διέθεταν τεράστια κτηματική περιουσία δωροδοκούσαν τους ψηφοφόρους και έτσι εκλέγονταν με μεγάλη άνεση.
Το θέμα έφθασε στη Βουλή διότι ένας από τους Καραπάνους δεν ήταν συνεπής σε όσα είχε υποσχεθεί στους 450 εκλογείς του Βελεντζικού ‘Αρτης και συγκεκριμένα να τους χαρίσει τα οφειλόμενα που ανέρχονταν σε 38.000 δραχμές. Οι Καραπάνοι ανήκαν στον βενιζελικό συνδυασμό, οπότε είναι ενδιαφέρουσα η θέση του Πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου, ο οποίος αποδεχόταν ότι η δωροδοκία «δεν δύναται σοβαρώς να αμφισβητηθή» αλλά έπρεπε να ελεγχθεί εάν επηρέαζε το αποτέλεσμα της εκλογής! Ο βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας Τριγώνης, Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Μεσολογγίου, ξεχάστηκε και από επαγγελματική συνήθεια, απευθυνόμενος στους συναδέλφους του βουλευτές, τους προσφώνησε «Κύριοι ένορκοι», προκαλώντας γέλια. Ούτε λίγο, ούτε πολύ ο Τριγώνης ζήτησε να κηρυχθούν οι Καραπάνοι εθνικοί ευεργέτες…
Όπως συνέβαινε με τους Καραπάνους από την εποχή του Τρικούπη, έτσι και στην περίπτωση του 1911, η Εξεταστική των πραγμάτων Επιτροπή συστάθηκε από βουλευτές του κυβερνητικού συνδυασμού, σύντομα κατέθεσε το πόρισμά της χωρίς να καταλήξει σε ασφαλή συμπεράσματα, έκανε μνεία μόνον απόπειρας δωροδοκίας και η εκλογή των Καραπάνων επικυρώθηκε για μία ακόμη φορά πανηγυρικά…

πηγή:o μικρος ρωμηος

Στα χρόνια του Γούναρη πωλούσαν την άμμο της θαλάσσης

Στα χρόνια του Γούναρη πωλούσαν την άμμο της θαλάσσης

ΓΟΥΝΑΡΗΣ

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς.

Oι συζητήσεις για την πώληση ή μη της εθνικής περιουσίας δίνουν αφορμή για να ανατρέξουμε σε κάποιες άλλες αντιδράσεις που καταγράφηκαν πριν από ενενήντα χρόνια. Το 1921, στη βραχεία περίοδο που ήταν Πρωθυπουργός ο ευγενής πολιτικός Δημήτριος Γούναρης, ξεσηκώθηκε ο αντίπαλος Τύπος διότι η κυβέρνηση αποφάσισε να πωλείται η άμμος της θαλάσσης! Μέχρι τότε όποιος έκτιζε σπίτι είχε την ευχέρεια να πηγαίνει σε όποια παραλία ήθελε και να παίρνει την ποσότητα άμμου που χρειαζόταν. Δύσκολες εποχές όμως, περίοδος πολέμου, αποφάσισαν οι αρμόδιοι να υποχρεώσουν τους εργολάβους να παραλαμβάνουν επισήμως τις ποσότητες άμμου, καταβάλλοντας στο Δημόσιο Ταμείο το ορισμένο αντίτιμο. Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε!
«Η άμμος της Φαληρικής ακτής εδόθη εις εργολάβον! Δεν γνωρίζομεν τι κερδίζει από την εργολαβίαν ο δημόσιος θησαυρός. Κερδίζει όμως ο εργολάβος, ο οποίος εισπράττει όσα θέλει, διά την άμμον που έπαιρνε άλλοτε ελεύθερα όποιος ήθελε», έγραφε σε πρωτοσέλιδό της η μεγαλύτερης κυκλοφορίας εφημερίδα της αντιπολίτευσης. Στα δε άρθρα της τόνιζε ότι σε περίοδο που συζητείτο η ενθάρρυνση ανοικοδόμησης νέων σπιτιών για να ενισχυθούν τα φτωχά νοικοκυριά οι αποφάσεις της κυβέρνησης δεν βοηθούσαν…
Τότε, βέβαια, ούτε σκέψη γινόταν από τις επίσημες αρχές για πωλήσεις, αλλά μόνον για την πρόσκτηση και των υπολοίπων ελληνικών εδαφών. Τις ημέρες που ξέσπαγε το θέμα της πώλησης της άμμου, ο Νικόλαος Στράτος ζητούσε από την Εθνοσυνέλευση «να προσαρτηθή εις την Ελλάδα το μαρτυρικόν Αϊδίνιον», ενώ λίγο νωρίτερα ο στρατηγός Δαγκλής είχε χαρακτηριστεί «ιμπεριαλιστής» «διότι ηξίωσε να γίνουν ισχυρά τα ελληνικά δίκαια επί της Κωνσταντινουπόλεως». Η πραγματικότητα – δυστυχώς– σύντομα τους απογοήτευσε και ο Δημήτριος Γούναρης εκτελέστηκε στο Γουδή (1922) για την αρνητική έκβαση της μικρασιατικής εκστρατείας…

πηγή: ο μικρος ρωμηος