Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

Κινηματογραφική βιογραφία -αφιέρωμα στο Νίκο Καζαντζάκη

γεννήθηκε σαν σήμερα

Μυθιστοριογράφος, ποιητής, θεατρικός συγγραφέας, δημοσιογράφος, φιλόσοφος και πολιτικός. Ένα από τα μεγάλα κεφάλαια της νεοελληνικής λογοτεχνίας γεννήθηκε...σαν σήμερα, το 1883 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Κέρδισε παγκόσμια φήμη μεταθανάτια από τη μεταφορά στη μεγάλη οθόνη τού μυθιστορήματός του «Ο βίος και η πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» από τον Μιχάλη Κακογιάννη το 1964.

Ο Νίκος Καζαντζάκης είναι ο πιο μεταφρασμένος σύγχρονος έλληνας συγγραφέας.

Ο σκηνοθέτης Λευτέρης Χαρωνίτης καταγράφει την πολυσχιδή πορεία του Νίκου Καζαντζάκη ακολουθώντας τη διαδρομή του εκεί όπου συνέβησαν τα μεγάλα γεγονότα του 20ου αιώνα.

Από την Κρήτη στην Αθήνα και από εκεί στην Ευρώπη. Στη Βιέννη του μεσοπολέμου, στην Ισπανία του Φράνκο, στο Παρίσι του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και νωρίτερα στη Ρωσία που συνταρασσόταν από τη σύγκρουση Στάλιν – Τρότσκι.


Τον ακολουθεί νοερά στο σπίτι του στην Αίγινα, αλλά και στις επιστροφές του (και τη φυλάκισή του) στο Ηράκλειο της Κρήτης. Στις προσπάθειές του για τη σύμπηξη της «Διεθνούς του Πνεύματος» από το Λονδίνο, στους πύρινους λόγους του στο BBC, στα ταξίδια του από την Παλαιστίνη και την Αίγυπτο μέχρι την Ιαπωνία και την Κίνα.

Και ξανά στην Ελλάδα με την παρέμβασή του στο δημοψήφισμα για την επαναφορά της Βασιλείας και μετέπειτα ως ηγέτη της Σοσιαλιστικής Εργατικής Κίνησης και αργότερα στη θέση του υπουργού στην Κυβέρνηση Σοφούλη.

Παράλληλα καταγράφεται η εργογραφία του μεγάλου συγγραφέα. Από τα πρώτα του δοκίμια στο Ηράκλειο και την «Ασκητική», μέχρι το «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται», τον «Τελευταίο Πειρασμό» και τον «Καπετάν Μιχάλη», που του στοίχισαν τον αφορισμό από την ελληνική εκκλησία.

Η ταινία ολοκληρώνεται με την άρνηση του αρχιεπισκόπου Αθηνών να τεθεί η σορός του σε λαϊκό προσκύνημα στην Αθήνα και την πάνδημη κηδεία και ταφή του στο Ηράκλειο.


Τα πρώτα χρόνια

Ο Νίκος Καζαντζάκης γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 1883 στο Ηράκλειο της Κρήτης, το οποίο εκείνη την εποχή αποτελούσε ακόμα μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο πατέρας του, Μιχάλης, ήταν έμπορος γεωργικών προϊόντων και καταγόταν από τους Βαρβάρους, όπου σήμερα βρίσκεται το Μουσείο Καζαντζάκη. Αφού ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στην γενέτειρά του και τη Νάξο, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1902 για να σπουδάσει νομικά.

Το 1906 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα ελληνικά γράμματα με το δοκίμιο «H Αρρώστια του Αιώνος» και το πρώτο του μυθιστόρημα «Όφις και Kρίνο». Το 1907 ξεκίνησε μεταπτυχιακές σπουδές στα νομικά, στο Παρίσι. Παράλληλα, παρακολούθησε τις διαλέξεις του υπαρξιστή φιλόσοφου Ανρί Μπερξόν και μελέτησε το έργο του Νίτσε. Και οι δύο αυτοί φιλόσοφοι άσκησαν τεράστια επίδραση πάνω του.

Το 1907 ξεκινά τη δημοσιογραφική του καριέρα και μυείται στον τεκτονισμό. Το 1909, με την επιστροφή του στην Ελλάδα, εκδίδει τη διδακτορική διατριβή του «Ο Φρειδερίκος Νίτσε εν τη Φιλοσοφία του Δικαίου και της Πολιτείας». Κερδίζει το ψωμί του από τις μεταφράσεις και συζεί με τη συμπατριώτισσά του διανοούμενη Γαλάτεια Αλεξίου. Συμμετέχει στην κίνηση για την ίδρυση του Εκπαιδευτικού Ομίλου, της σημαντικότερης ομάδας πίεσης για την καθιέρωση της Δημοτικής.

Μέσω του σωματείου αυτού συνδέθηκε φιλικά το 1914, με τον ποιητή Άγγελο Σικελιανό. Μαζί ταξίδεψαν στο Άγιο Όρος, όπου διέμειναν περίπου σαράντα ημέρες, ενώ περιηγήθηκαν και σε πολλά ακόμα μέρη της Ελλάδας. Την περίοδο αυτή, ήρθε σε επαφή και με το έργο του Δάντη, τον οποίο ο ίδιος χαρακτηρίζει στα ημερολόγιά του ως έναν από τους δασκάλους του, μαζί με τον Όμηρο και τον Μπερξόν. Με τον Σικελιανό ονειρεύονται τη δημιουργία μιας νέας θρησκείας.

Τον Οκτώβριο του 1916 πραγματοποιεί το πρώτο του επιχειρηματικό βήμα. Ταξιδεύει στη Θεσσαλονίκη για να υπογράψει ένα συμβόλαιο για την αποκομιδή ξυλείας από το Άγιο Όρος. Τον επόμενο χρόνο προσπαθεί να εκμεταλλευτεί ένα λιγνιτωρυχείο στην Πελοπόννησο και προσλαμβάνει έναν εργάτη ονόματι Γιώργη Ζορμπά. Οι εμπειρίες αυτές θα μετουσιωθούν αργότερα στο μυθιστόρημα «Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά», που αναφέρεται στη φιλία ενός διανοούμενου μ' έναν πρωτόγονο λαϊκό άνθρωπο, γεμάτο όρεξη για ζωή. Ο χαρακτήρας του Ζορμπά είναι η προσωποποίηση της μπερξονικής ιδέας της «ζωικής ορμής». Το 1918 γνωρίζει και συνδέεται αισθηματικά με την Έλλη Λαμπρίδου.

Από τα νεανικά του χρόνια ο νους του Καζαντζάκη είναι ανήσυχος, η ψυχή του βασανίζεται από αγωνίες και από προβλήματα θεμελιακά, μια αγωνία μεταφυσική και υπαρξιακή, όπως τονίζουν οι μελετητές του έργου του. Ανησυχίες θρησκευτικές τυραννούν τον άπιστο αυτό νιτσεϊστή. Ιδιαίτερα η μορφή του Χριστού –«αυτή η ένωση, η τόσο μυστηριώδης και τόσο πραγματική του ανθρώπου και του Θεού», όπως γράφει σ' ένα γράμμα του– τον παρακολουθεί σαν έμμονη ιδέα από τα νεανικά του χρόνια ως το τέλος της ζωής του.

Σε ένα διάλειμμα της συγγραφικής δραστηριότητας του Καζαντζάκη, ο Ελευθέριος Βενιζέλος τον διορίζει το 1919 Γενικό Διευθυντή του Υπουργείου Περιθάλψεως, έχοντας ως αποστολή τον επαναπατρισμό Ελλήνων από την περιοχή του Καυκάσου. Οι εμπειρίες αυτές αξιοποιούνται πολύ αργότερα στο μυθιστόρημα «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», με θέμα την αναπαράσταση των Παθών του Χριστού, σ' ένα ελληνικό χωριό της Ανατολής. Τον επόμενο χρόνο, μετά την ήττα του κόμματος των Φιλελευθέρων, ο Καζαντζάκης αποχώρησε από το Υπουργείο Περιθάλψεως και πραγματοποίησε αρκετά ταξίδια στην Ευρώπη, ξεκινώντας τη δική του Οδύσσεια σε όλο τον κόσμο.
Το 1922 επισκέφτηκε τη Βιέννη, όπου ήρθε σε επαφή με το έργο του Φρόυντ και τον Βουδισμό. Επισκέφτηκε, ακόμα, τη Γερμανία, ενώ το 1924 έμεινε για τρεις μήνες στην Ιταλία. Στο Βερολίνο, ο Καζαντζάκης μυήθηκε στις κομμουνιστικές ιδέες κι έγινε θαυμαστής του Λένιν. Ποτέ, όμως, δεν έγινε πιστός κομουνιστής. Την εποχή εκείνη τα εθνικιστικά του ιδεώδη αντικαταστάθηκαν από μια πιο διεθνιστική ιδεολογία.

Την περίοδο 1923-1926 πραγματοποίησε, επίσης, αρκετά δημοσιογραφικά ταξίδια στη Σοβιετική Ένωση, στην Παλαιστίνη, στην Κύπρο και στην Ισπανία, όπου του παραχώρησε συνέντευξη ο δικτάτορας Πρίμο ντε Ριβέρα. Εργάστηκε ως ανταποκριτής των εφημερίδων «Ελεύθερος Λόγος» και «Καθημερινή». Το 1924 γνώρισε την Ελένη Σαμίου και το 1926 χώρισε τη γυναίκα του Γαλάτεια.
Το Μάιο του 1927 απομονώθηκε στην Αίγινα, με σκοπό την ολοκλήρωση του πιο φιλόδοξου έργου του, της «Οδύσσειας». Τον ίδιο χρόνο ξεκίνησε την ανθολογία των ταξιδιωτικών του άρθρων για την έκδοση του πρώτου τόμου («Ταξιδεύοντας») , ενώ το περιοδικό του Δημήτρη Γληνού «Αναγέννηση» δημοσίευσε το φιλοσοφικό του έργο «Ασκητική», ένα από τα σημαντικότερα κείμενα του Καζαντζάκη, στο οποίο εκφράζει τη μεταφυσική πίστη του. Ο ίδιος θεωρούσε την «Ασκητική» ως το σπόρο για όλο το κατοπινό έργο του.

Στις 11 Ιανουαρίου 1928 μιλά στην Αθήνα με θέμα τη Σοβιετική Ένωση, μαζί με τον φίλο του συγγραφέα Παναίτ Ιστράτι, εξυμνώντας το σοβιετικό μοντέλο. Για την οργάνωση αυτής της ομιλίας στο θέατρο «Αλάμπρα», η οποία κατέληξε σε μία ανοιχτή διαδήλωση, τόσο ο Καζαντζάκης όσο και ο συνδιοργανωτής Δημήτριος Γληνός διώχθηκαν δικαστικά, ωστόσο η δίκη τους τελικά δεν πραγματοποιήθηκε, ο δε Ιστράτι απειλήθηκε με απέλαση. Tον Aπρίλιο, ο Kαζαντζάκης ξαναβρέθηκε στη Ρωσία, όπου ολοκλήρωσε ένα κινηματογραφικό σενάριο με θέμα τη Ρωσική Επανάσταση.

Το Μάιο του 1929 απομονώθηκε σε ένα αγρόκτημα της Tσεχοσλοβακίας, όπου ολοκλήρωσε στα γαλλικά, τα μυθιστορήματα «Toda-Raba» και «Kapetan Elia», προάγγελο του «Καπετάν Μιχάλη». Τα έργα αυτά εντάσσονταν στην προσπάθεια του Καζαντζάκη να καταξιωθεί διεθνώς ως συγγραφέας. Η γαλλική έκδοση του μυθιστορήματος «Toda-Raba» κυκλοφόρησε με το ψευδώνυμο Νικολάι Καζάν.

Το 1931 επέστρεψε στην Ελλάδα κι εγκαταστάθηκε εκ νέου στην Αίγινα, όπου ανέλαβε τη συγγραφή ενός Γαλλοελληνικού λεξικού για βιοποριστικούς λόγους. Μετέφρασε, ακόμα, τη «Θεία Κωμωδία» του Δάντη κι έγραψε ένα μέρος των ωδών που αργότερα ενσωματώθηκαν στις «Τερτσίνες» (1960). Το 1935 πραγματοποίησε ταξίδι στην Ιαπωνία και την Kίνα, εμπλουτίζοντας τα ταξιδιωτικά του κείμενα, ενώ ως απεσταλμένος της «Καθημερινής» κάλυψε τον Ισπανικό Εμφύλιο (1936).

Το 1938 ολοκλήρωσε την «Οδύσσεια», ένα επικό ποίημα στα πρότυπα της ομηρικής «Οδύσσειας», αποτελούμενο από συνολικά 33.333 στίχους και 24 ραψωδίες. Για το έργο αυτό, ο Καζαντζάκης εργαζόταν για δεκατρία χρόνια και πριν από την τελική του μορφή, προηγήθηκαν οκτώ αναθεωρημένες γραφές. Το ποίημα ξεκινά από την επιστροφή του Οδυσσέα στην Ιθάκη και αποτελεί μια νέα περιπλάνηση του ανικανοποίητου ήρωα, που προσπαθεί να κατακτήσει την «πλέρια λευτεριά». Ο Καζαντζάκης θέλησε να γράψει το έπος του σύγχρονου ανθρώπου, γι' αυτό θεωρούσε την «Οδύσσεια» ως το σπουδαιότερο έργο του.

Το ίδιο διάστημα, πλήθος κειμένων του δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες ή περιοδικά, ενώ γράφει στα γαλλικά το μυθιστόρημά του «Le Jardin des Rochers» («Ο Βραχόκηπος»), αντλώντας στοιχεία από τις πρόσφατες εμπειρίες του από την Άπω Ανατολή.

Τα χρόνια της ωριμότητας
Κατά την περίοδο της κατοχής, ο Καζαντζάκης παρέμεινε στην Αίγινα και συνεργάστηκε με τον Ιωάννη Κακριδή για τη μετάφραση της ομηρικής «Ιλιάδας». Μετά την αποχώρηση των Γερμανών, δραστηριοποιήθηκε έντονα στην ελληνική πολιτική ζωή. Διετέλεσε πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Εργατικής Κίνησης, ενώ ανέλαβε υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου στην κυβέρνησης του Σοφούλη, από τις 26 Νοεμβρίου του 1945 έως τις 11 Ιανουαρίου του 1946. Το Νοέμβριο του 1945 παντρεύεται την πιστή του σύντροφο Ελένη Σαμίου.

Το 1946, η Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών πρότεινε τον Kαζαντζάκη μαζί με τον Σικελιανό για το Βραβείο Nόμπελ. Η υποψηφιότητά του, όμως, πολεμήθηκε από συντηρητικούς και αντιδραστικούς πολιτικούς και καλλιτεχνικούς κύκλους. Τον επόμενο χρόνο διορίστηκε στην UNESCO, αναλαμβάνοντας ως αποστολή την προώθηση μεταφράσεων κλασικών λογοτεχνικών έργων, με απώτερο στόχο τη γεφύρωση των διαφορετικών πολιτισμών.

Παραιτήθηκε, τελικά, το 1948, προκειμένου να αφοσιωθεί στο λογοτεχνικό του έργο. Για το σκοπό αυτό εγκαταστάθηκε στην Αντίμπ, όπου τα επόμενα χρόνια ακολούθησε μία ιδιαίτερα παραγωγική περίοδος, κατά την οποία δημιούργησε τις μεγάλες μυθιστορηματικές του συνθέσεις.

Το 1952 προσβλήθηκε από μία μόλυνση στο μάτι, γεγονός που τον υποχρέωσε να νοσηλευτεί αρχικά στην Ολλανδία και αργότερα στο Παρίσι, ωστόσο τελικά έχασε την όρασή του από το δεξί μάτι. Ενώ ο Καζαντζάκης είχε επιστρέψει στην Αντίμπ, στην Ελλάδα η Ορθόδοξη Εκκλησία επιχειρούσε τη δίωξή του. Κατηγορήθηκε ως ιερόσυλος, με βάση αποσπάσματα του «Kαπετάν Mιχάλη» (αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα για το Ηράκλειο της παιδικής του ηλικίας) και του «Τελευταίου Πειρασμού» (μυθιστόρημα με πρωταγωνιστή τον Χριστό, που παλεύει μεταξύ της θείας και ανθρώπινης Φύσης του), που δεν είχε ακόμη κυκλοφορήσει στην Ελλάδα.

Ο ίδιος ο Καζαντζάκης, απαντώντας στις απειλές της Εκκλησίας για τον αφορισμό του, έγραψε σε επιστολή του: «Μου δώσατε μια κατάρα, Άγιοι Πατέρες, σας δίνω κι εγώ μια ευχή: σας εύχομαι να 'ναι η συνείδησή σας τόσο καθαρή, όσο είναι η δική μου και να 'στε τόσο ηθικοί και θρήσκοι όσο είμαι εγώ». Τελικά, η Εκκλησία της Ελλάδος δεν τόλμησε να προχωρήσει στον αφορισμό του Νίκου Καζαντζάκη, καθώς ήταν αντίθετος σε κάτι τέτοιο ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας.

Ο «Τελευταίος Πειρασμός» συμπεριλήφθηκε στον Κατάλογο των Απαγορευμένων Βιβλίων της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, το καταργηθέν πλέον Index Librorum Prohibitorum. Ο Καζαντζάκης απέστειλε τότε τηλεγράφημα στην Επιτροπή του Index, με τη φράση του χριστιανού απολογητού Τερτυλλιανού «Ad tuum, Domine, tribunal apello», δηλαδή «στο Δικαστήριό σου, Κύριε, κάνω έφεση».
Στις αρχές του 1954 δημοσιεύτηκε στη Γαλλία το μυθιστόρημά του «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά», που ανακηρύχθηκε το καλύτερο ξένο βιβλίο εκείνης της χρονιάς. Το 1955 ανέλαβε μαζί με τον Κακριδή την έκδοση της μετάφρασης της Ιλιάδας, με προσωπικά τους έξοδα, ενώ την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε τελικά στην Ελλάδα ο «Τελευταίος Πειρασμός». Τη χρονιά αυτή αρχίζει να γράφει στο Λουγκάνο της Ελβετίας το έργο του «Αναφορά στον Γκρέκο», την πνευματική του αυτοβιογραφία.

Έπειτα από ένα δεύτερο ταξίδι στην Κίνα, προσκεκλημένος της κινεζικής κυβέρνησης, επέστρεψε με κλονισμένη την υγεία του και νοσηλεύτηκε στην Κοπεγχάγη και το Φράιμπουργκ. Πέθανε στις 26 Οκτωβρίου του 1957, σε ηλικία 74 ετών. Η σορός του μεταφέρθηκε στην Αθήνα, αλλά η Εκκλησία της Ελλάδας αρνήθηκε να την εκθέσει σε προσκύνημα. Η σορός του μεταφέρθηκε και εκτέθηκε στον μητροπολιτικό ναό του Ηρακλείου, χωρίς εκκλησιαστική τελετή. Οι συμπατριώτες του τον τίμησαν ιδιαιτέρως και τον έθαψαν σ' ένα προμαχώνα των βενετσιάνικων τειχών του Ηρακλείου. Στον τάφο του, χαράχθηκε η επιγραφή: «Δεν ελπίζω τίποτα. Δεν φοβούμαι τίποτα. Είμαι ελεύθερος».
 
flashnews.gr

Όλη η αλήθεια για την έκρηξη στο γραφείο του Υπουργού Μ. Χρυσοχοΐδη



Ήταν οι ημέρες όπου η εξεταστική επιτροπή της βουλής για το σκάνδαλο της Siemens είχε πάρει «φωτιά». Πράγματι, τότε υπήρξαν βουλευτές όπως ο Π. Καμμένος που έδωσαν το είναι τους για να σπάσουν την ομερτά των επίορκων πολιτικών που ακόμα γονατίζουν την χώρα, αιώνια υπόδουλοι στις μίζες που πήραν από την Siemens.
Σε εκείνη την φάση, υπουργός προστασίας του πολίτη ήταν ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης. Ο άνθρωπος που συνέβαλλε αποφασιστικά ως ένα σημείο στην διερεύνηση της υπόθεσης προσφέροντας κάθε δυνατή βοήθεια όταν του ζητείτο.


 Εδώ κρύβεται το νήμα της δολοφονικής επίθεσης που στοίχισε την ζωή στον στενό συνεργάτη του Χρυσοχοΐδη ενώ ο ίδιος γλίτωσε από θαύμα.

Λίγες ημέρες πριν από την επίθεση, μία μυστική επιχείρηση της ΕΥΠ εξελίσσετο με την προσωπική επιστασία του υπουργού. Στόχος; Η πολυτελής κατοικία στα βόρεια προάστεια όπου διέμενε η οικογένεια ενός από τους φυγόδικους της υπόθεσης. Αυτός ο άνθρωπος τυπικά δεν είχε καμία σχέση με την επιχείρηση από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 …

Σκοπός; Να βρεθεί η απόδειξη που οι αρχές πίστευαν ότι διατηρούσε κρυμμένη στην οικία του. Ότι αυτός ή μάλλον συγγενικό του πρόσωπο ήταν ο διαχειριστής υπεράκτιας offshore από την οποία διακινήθηκαν εκατομμύρια Ευρώ μίζας και όχι μόνο για Έλληνες αποδέκτες.

 Η επιχείρηση ολοκληρώθηκε και ήταν ανορθόδοξη. Άγνωστο εάν βρέθηκαν τα στοιχεία…
Την επόμενη ημέρα, όπως φάνηκε από την εξέταση, ταχυδρομήθηκε ο δολοφονικός φάκελος! Ακαριαία, δηλαδή πράγμα που υποδηλώνει πανίσχυρο, εν ενεργεία παρακρατικό μηχανισμό. Διαρροές από συγκεκριμένους κύκλους της αστυνομίας φωτογράφιζαν τον αποστολέα του επίμαχου φακέλου χωρίς αυτό να επιβεβαιωθεί επίσημα … Ξεκάθαρος παραδειγματισμός δηλαδή. «μην τολμήσει άλλος να μ’ αγγίξει».

ΠΩΣ ΠΕΡΑΣΕ Πολλοί χρέωσαν ανεπάρκεια στην ΕΛΑΣ για το ότι ο φάκελος πέρασε ενώ ακούστηκαν αστείες εξηγήσεις. Η αλήθεια είναι απλή, δείγμα ότι ο «ενδιαφερόμενος» γνώριζε και την τελευταία λεπτομέρεια γι’ αυτό και διάλεξε αυτόν τον τρόπο για να χτυπήσει. 
Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης είχε μόλις παντρευτεί. Έφταναν λοιπόν στο γραφείο του δώρα. Κάποια από αυτά ήταν ίσως «παρεξηγήσιμα». Έτσι, δόθηκε η εντολή τα δέματα που απευθύνονταν προσωπικά στον υπουργό να πηγαίνουν στο γραφείο του παρακάμπτοντας τον έλεγχο…
…έτσι πέρασε πιθανότατα το μοιραίο δέμα στο γραφείο.

Αλήτες,δήμιοι των συνταξιούχων,ντροπή σας!

Αλήτες, δήμιοι των συνταξιούχων, ντροπή σας!

17/2/2012

Όχι ρε, δεν έχω έλεος προς τους μη δείχνοντας έλεος. Δεν διαθέτω ευγένεια προς τους βαρβάρους. Και δε με νοιάζουν οι χαρακτηρισμοί από ανθρωποειδή. Είμαι αγενής και μου φαίνεται!

Με ποιο δικαίωμα, ρε, δολοφονείτε την ελπίδα του γέροντα και της γερόντισσας συνταξιούχου στη δύση του βίου τους; Με ποιο δικαίωμα, βρε απατεώνες ολκής, βγάζετε το μαχαίρι και κατακρεουργείτε τη σύνταξη για την οποία πλήρωνε μια ζωή το γεροντάκι, ώστε να μπορεί να ζήσει ουσιωδώς αξιοπρεπή γεράματα; Τομάρια, επειδή εσείς ζείτε στη χλιδή, δε μπορείτε να διανοηθείτε την ψυχολογία του 85χρονου που του στερήσατε για πάντα την ελπίδα…

Απατεώνες! Τα επιπλέον 45 δις που ελαφρά τη καρδία κόβετε με μια μονοκονδυλιά από τα γερόντια θα μπορούσατε, βρε αλήτες, να τα μαζέψετε εν μια νυκτί, αν πιάνατε έστω και το ένα τοις χιλίοις της φοροδιαφυγής. Δυόμιση χρόνια τώρα μας εμπαίζετε κάνοντας ασκήσεις επί χάρτου για...
να πιάσετε δήθεν τη φοροδιαφυγή και το αποτέλεσμα είναι μηδέν εις το "πηλίκιο"!

Θα έπρεπε ακόμη να καταργήσετε τις κρατικές επιχορηγήσεις στα κόμματά σας, παλιάνθρωποι. Αλήθεια, πού πάνε οι επιχορηγήσεις; Σε πολυτελή γραφεία, αφίσες και προεκλογικά σποτ-παραμύθια δεν πάνε; Κι αν μειώνατε και τις αποδοχές των βολευτών στο μισό, και καταργούσατε όλες τις αμοιβές για συμμετοχή σε επιτροπές κουκουλώματος των εγκλημάτων σας και τα βολευτικά προνόμια, αυτοκίνητα, κλπ., θα μπορούσατε να εξοικονομήσετε πολύ περισσότερα και να επιστρέψετε κάτι απ’ αυτά που υπεξαιρέσατε στους συνταξιούχους. Κι αν καταργούσατε τις διπλές και τριπλές συντάξεις των βολευτών, θα κλείνατε κι άλλες τρύπες και δεν θα κατακρεουργούσατε μετά μανίας τις επικουρικές συντάξεις πείνας των 200 ευρώ, αντίχριστοι! Όμως το σατανικό μυαλό σας δε μπορεί να σκεφτεί δίκαιες λύσεις, αφού ο βιότοπος του διαβόλου τον οποίο εκπροσωπείτε επαξίως είναι η αδικία...

Θυμάμαι τον εφιάλτη, τον αρχιψεύτη Γιώργο Παπανδρέου, που μας είχε πει το παραμύθι με το μισθωτό που τάχα του είπε ότι ήταν έτοιμος να θυσιάσει το μισθό του για την πατρίδα! Έκτοτε, θυσιάσαμε όλοι πολλά, και ανάσταση δεν είδαμε… Απεναντίας, βυθιστήκαμε πιο βαθιά στη κόλαση!
1/3/2010

Με ποιο δικαίωμα, βρε τέρατα, στερείτε το δικαίωμα από τον ανήμπορο 70χρονο, 75χρονο, 80χρονο, να πάρει μια γυναίκα βοηθό στο σπίτι για να του μαγειρεύει ένα πιάτο φαΐ, να του καθαρίζει, και να του πλένει τα εσώρουχα και τα σεντόνια για να μη βρωμίσει; Με ποιο δικαίωμα, βρε ελεεινά υποκείμενα, στερείτε τη δυνατότητα στο μοναχικό συνταξιούχο να αποσυρθεί αξιοπρεπώς έστω σ’ ένα ιδιωτικό γηροκομείο για να πεθάνει εν ειρήνη;

Αληταράδες, απ’ όλα σας τα εγκλήματα κατά του λαού, το έγκλημα κατά των συνταξιούχων είναι το πιο ειδεχθές, και η αρά τους, νάστε σίγουροι, θα συνοδεύει εσάς, τα παιδιά και τα εγγόνια σας για πάντα, διότι
αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα. Τι φταίνε όμως τα παιδιά σας να φορτώνονται τις αμαρτίες σας; Μπορεί πολλοί να μην προφέρουν κατάρες εναντίον σας, ούτε εγώ το κάνω, ούτε το εγκρίνω, αλλά η αγανάκτηση όλων, η οργή και το παράπονο είναι βουβή κατάρα, είναι αρνητική ενέργεια που θα σας κυνηγάει, τέρατα, όπου σταθείτε κι όπου βρεθείτε.

Ντροπή σου Αντώνη Σαμαρά, που μας έκανες μέχρι προ ολίγου τον αντιμνημονιακό. Προσχώρησες κι εσύ στον κομμουνισμό από την πίσω πόρτα. Πλήρης ισοπέδωση! Γιατί ρε εγώ να υποστώ τόσες περικοπές και να χάσω το 50% της ετήσιας σύνταξής μου από το 2009, όταν το ταμείο μου, ΤΣΜΕΔΕ, έχει αποθεματικά κάποια δις ευρώ, η σχέση εργαζομένων προς συνταξιούχους είναι 7 προς 1, και πλήρωνα δυσβάστακτα ασφάλιστρα για 40 χρόνια; Δεν επιβαρύναμε ρε το αμαρτωλό Δημόσιο εμείς οι ελεύθεροι επαγγελματίες μηχανικοί. Γιατί μας τιμωρείτε;

Αλήτες, τα δικά σας προνόμια δεν τα αγγίζετε, παρόλο που είστε όλοι υπεύθυνοι για τη χρεοκοπία της Ελλάδας. Και μπορεί ο λαός να έχει αποχαυνωθεί και να σας ανέχεται ακόμη, όμως θα έρθει νομοτελειακά και η ώρα σας και θα πληρώσετε μαζεμένα για όλα τα εγκλήματά σας. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

 

Ποιος είναι επιτέλους αυτός ο Σόιμπλε;


 

Ποιος επιτέλους είναι ο 70χρονος Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, που μας κουνάει επιδεικτικά το χέρι;

Από πού πηγάζει αυτή η σκληρότητα, η οποία κάνει μερικές φορές τη...
Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ να φαντάζει αρνάκι μπροστά του;
Λίγο έως πολύ το ίδιο ρητορικό ερώτημα έθεσε χθες ο πρώτος Έλληνας πολίτης, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας. «Ποιος είναι ο κύριος Σόιμπλε που λοιδορεί την πατρίδα μου;», διερωτήθηκε ο κ. Κάρολος Παπούλιας.

Για να δώσουμε μία πειστική απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα, θα ήταν χρήσιμο να ρίξουμε μία ματιά στη σύντομη βιογραφία του Γερμανού πολιτικού, προκειμένου να κατανοήσουμε καλύτερα τα στοιχεία και τα γεγονότα που συνθέτουν την ψυχοσύνθεση του.
Γεννημένος στις 18 Σεπτεμβρίου του 1942 στο Φράιμπουργκ, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε αποφάσισε να σπουδάσει οικονομικές και νομικές επιστήμες στο πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Το 1971, μάλιστα, του απονεμήθηκε και ο τίτλος του διδάκτορα της νομικής από το ομώνυμο πανεπιστήμιο.

Κατά τη διάρκεια των σπουδών του, εργάστηκε ως δικηγόρος και αργότερα ως εφοριακός. Το 1969 παντρεύεται την Ίνγκεμποργκ Σόιμπλε, οικονομολόγο στο επάγγελμα, και αποκτούν τέσσερα παιδιά, τρεις κόρες και ένα γιο.
Η ενασχόληση του με την πολιτική αρχίζει σε πολύ μικρή ηλικία, καθώς ο χώρος ασκούσε πάντα ιδιαίτερη γοητεία στον κ. Σόιμπλε. Το 1961, σε ηλικία 19 ετών, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών γίνεται μέλος του Χριστιανοδημοκρατικού Γερμανικού Κόμματος (CDU), και 9 χρόνια αργότερα, το 1972, εκλέγεται αντιπρόσωπος στη γερμανική Βουλή (Bundestag). Το 1984 μετέχει, για πρώτη φορά, στη γερμανική ομοσπονδιακή κυβέρνηση υπό τον Χέλμουτ Κολ.

Έχει διατελέσει υπουργός Ειδικών Υποθέσεων, υπουργός Εξωτερικών, και για κάποιο διάστημα αρχηγός της Καγκελαρίας.
Η αφοσίωσή του, η προσωπικότητα του και οι γνώσεις του, απογείωσαν την πολιτική καριέρα του Σόιμπλε, η οποία προσγειώθηκε ανώμαλα στις 12 Οκτωβρίου του 1990, ύστερα από δολοφονική απόπειρα εναντίον του.

Συγκεκριμένα στις 12 Οκτωβρίου του 1990, ο τότε Γερμανός υπουργός Εσωτερικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, παρευρίσκεται σε προεκλογική ομιλία του CDU στο Όπεναου, όπου είναι ο κύριος ομιλητής. Τη στιγμή που ανέβαινε στο βήμα για να ξεκινήσει την ομιλία του, πυροβολήθηκε τρεις φορές από ένα άτομο με διαταραγμένη ψυχική υγεία.
Η πρώτη σφαίρα τραυμάτισε τον σωματοφύλακα του, που σωριάστηκε στο έδαφος, ενώ οι άλλες δύο βρήκαν τον στόχο τους, τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Η μία τον πέτυχε στο πρόσωπο και η άλλη στη σπονδυλική στήλη. Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών μεταφέρεται εσπευσμένα στο νοσοκομείο.

Λίγες ημέρες αργότερα οι γιατροί του ανακοινώνουν ότι η σφαίρα που σφηνώθηκε στην σπονδυλική του στήλη, του προκάλεσε ολική παράλυση από τη μέση και κάτω.
Γεγονός, που θα τον καθήλωνε για πάντα σε αναπηρικό καροτσάκι και θα στιγμάτιζε τόσο τον ίδιο όσο και την κεντρική πολιτική σκηνή της Γερμανίας. Μία επίθεση δολοφονίας θα έκανε τους περισσότερους πολιτικούς να αποσυρθούν.

Ωστόσο, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ως γνήσιος Γερμανός δεν το έβαλε κάτω και αποδείχτηκε νικητής της ζωής και της πολιτικής σκακιέρας. Το 1991 επιστρέφει δριμύτατος στην κεντρική πολιτική σκηνή ως πρόεδρος της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης.
Αναδεικνύεται σε κεντρική φιγούρα της γερμανικής πολιτικής. Στη Γερμανία, θεωρήθηκε από τις σημαντικότερες προσωπικότητες που ανέδειξε το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα τις τελευταίες δεκαετίες και μπορεί να συγκριθεί μόνο με τον Χέλμουτ Κολ.

Γι’ αυτό κανείς δεν εξεπλάγην όταν ο Καγκελάριος της Ενοποίησης, Χέλμουτ Κολ, του παρέδωσε τα ηνία του CDU, αναγνωρίζοντας το καθοριστικό ρόλο που έπαιξε ο Σόιμπλε, από τη θέση του υπουργού Εσωτερικών, στην πτώση του τείχους του Βερολίνου. Το 1998 ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε διεκδικεί την Καγκελαρία με αντίπαλο τον Γκέρχαρντ Σρέντερ, αλλά οδηγήθηκε σε μία απρόσμενη ήττα.
Δύο χρόνια αργότερα, το 2000, ξεσπάει το σκάνδαλο με τη χρηματοδότηση του CDU από έμπορο όπλων και ο κ. Σόιμπλε αναγκάζεται σε παραίτηση. Παρότι το συγκεκριμένο σκάνδαλο αφορούσε την περίοδο Κολ, ο Σόιμπλε παραδίδει την προεδρία του κόμματος στην Άνγκελα Μέρκελ, η οποία μάλιστα είχε πρωτοστατήσει στην αποκάλυψη του σκανδάλου.

Οι κακές γλώσσες λένε, μάλιστα, ότι η Ανατολικογερμανίδα πρωτοστάτησε γιατί ήθελε να βγάλει από τη μέση τόσο τον Χέλμουτ Κολ όσο και τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Και πράγματι κατάφερε όχι μόνο να πάρει την προεδρία των Χριστιανοδημοκρατών, αλλά και να γίνει η Σιδηρά Καγκελάριος.
Παρότι οι σχέσεις Μέρκελ - Σόιμπλε περνούν από διάφορα κύματα, σύντομα εξομαλύνονται. Κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας της, 2005 - 2009, ο Σόιμπλε ορίζεται υπουργός Εσωτερικών, ενώ από το 2009 γίνεται ο τσάρος της γερμανικής οικονομίας. Της ισχυρότερης οικονομίας στην Ευρώπη και μίας από τις σημαντικότερες στον κόσμο.

Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε γίνεται τόσο απαραίτητος στη Γερμανίδα καγκελάριο που όταν το 2010 υπέβαλε την παραίτηση του, γιατί έπρεπε να εισαχθεί στο νοσοκομείο, η Άνγκελα Μέρκελ την απέρριψε μη δεχόμενη κουβέντα.
Δυστυχώς για την Ελλάδα, ο κ. Σόιμπλε παραμένει όχι μόνο ο ισχυρός άντρας της γερμανικής οικονομίας, αλλά και μία από τις σημαντικότερες φιγούρες της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής.