Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012

Οι μοιραίες υπογραφές Παπανδρέου





  • Γράφει ο Τέρενς Κουίκ
Αργά ή γρήγορα, είτε πιάσουν τα κολπάκια του είτε όχι για να μείνει όσο γίνεται περισσότερο ακόμα στην προεδρική καρέκλα του ΠΑΣΟΚ, ο Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου θα αποχωρήσει νομοτελειακά και από το κόμμα του πατέρα του και από την πολιτική σκηνή της Ελλάδας.
Το τι θα πράξει μελλοντικά λίγο μας ενδιαφέρει. Θα μπορούσαμε εύκολα να του ευχηθούμε καλό ταξίδι όπου κι αν πάει, αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να του υπενθυμίσουμε ότι υπάρχει το πολύ ζωηρό μετεκλογικό ενδεχόμενο να πρέπει να μείνει εδώ, αφού κάποιοι από τώρα σκέφτονται να του ζητήσουν να απολογηθεί για μια σειρά πράξεων που τραυμάτισαν ανεπανόρθωτα την Ελλάδα. Όχι μόνο εκείνος, αλλά και οι συνυπηρετήσαντες με αυτόν, με ομόφωνη στήριξή τους στις αποφάσεις του.
Παρενθετικά, να επισημάνω ότι δεν υπήρξε η παραμικρή διάψευση ή αντίδραση σε πρωτοσέλιδο δημοσίευμα της εφημερίδας Το Παρόν, που ανέφερε ότι ο Παπανδρέου, για να φύγει από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ζητά πρώτα να έχει εγγυήσεις ότι δεν θα κυνηγηθεί για τις βλαπτικές πράξεις της διακυβέρνησής του, που του καταμαρτυρούν πλέον και πολλοί εκ των «πράσινων συντρόφων» του.
Ποιες είναι αυτές οι βλαπτικές πράξεις; Όσες βιώνει ο ελληνικός λαός από τον Οκτώβριο του 2009 μέχρι σήμερα, με πύρινες... ουρές που θα φτάσουν μέχρι τη δεκαετία του 2020.
Αλλά είναι μόνο αυτές που θα πρέπει να καταγραφούν στον πολιτικό φάκελο του πιο αποτυχημένου εκλεγμένου πρωθυπουργού όλων των εποχών, αφού η θητεία του κράτησε μόλις είκοσι πέντε μήνες και κάτι ημέρες, αποχωρώντας από τη θέση του με την πλήρη κατακραυγή ακόμα και εκείνων που τον εμπιστεύτηκαν και τον ψήφισαν;
Ασφαλώς όχι.
Σε αδρές γραμμές, σε μεγάλες επικεφαλίδες, ο Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου στη θητεία του ως πολιτικού –και, μάλιστα, σε καρέκλες υψηλής ευθύνης– χρεώ νεται με τις εξής τρεις πολύ σημαντικές υπογραφές:

1. Το 2002, ως υπουργός Εξωτερικών, υπέγραψε τη συμφωνία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την ελεύθερη εισαγωγή αγροτικών προϊόντων από τρίτες χώρες.
2. Το 2003, ως υπουργός Εξωτερικών, υπέγραψε τη συμφωνία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη «χωματερή» των λαθρομεταναστών, που ακούει στο όνομα «Δουβλίνο ΙΙ».
3. Το 2010, ως πρωθυπουργός, έδωσε το «πράσινο φως» για να υπογραφούν το Μνημόνιο 1 και η πρώτη Δανειακή Σύμβαση με το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ.

Στην πρώτη περίπτωση,ο Γεωργιος Ανδρέα Παπανδρέου έβαλε ουσιαστικά την υπογραφή του για την οριστική «ταφόπλακα» των ελληνικών αγροτικών ή θαλάσσιων προϊόντων, αφού –ενδεικτικά αναφέρω ορισμένα– οι πατάτες Αιγύπτου, τα λεμόνια Τουρκίας, οι πορτοκαλοχυμοί Χιλής, οι ντομάτες Συρίας, τα ψάρια Μαρόκου, ο κρόκος Ιράν, το ρύζι Ινδίας ή Κίνας κ.λπ. κατέκλυσαν την αγορά σε τιμές ισοπεδωτικές, εφόσον ισοπεδωτικά είναι και τα μεροκάματα εκείνων που τα καλλιεργούν και τα παράγουν στις χώρες τους.
Η συγκεκριμένη υπογραφή του ΓΑΠ ήταν σαφές ότι ευνοούσε μόνο όλες εκείνες τις χώρες της Ευρωζώνης που δεν έχουν αγροτική παραγωγή και ήθελαν να ψωνίζουν πιο φτηνά από τρίτους, αντί από τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. Η συμφωνία του 2002 λύγισε τους πάντες στην ελληνική ύπαιθρο. Ο ΓΑΠ, για μια ακόμα φορά, υπηρέτησε στη συγκεκριμένη περίπτωση τα ξένα συμφέροντα και μόνο.
Πάντως, σε αυτό το θέμα δεν θα τον άφηνα μόνο του να λογοδοτήσει στην Ιστορία. Συμμέτοχοι στο έγκλημα είναι και ο τότε υπουργός Γεωργίας, Γεώρ γιος Δρυς, και, φυσικά, ο τότε πρωθυπουργός, Κωνσταντίνος Σημίτης. Ο πρώτος δεν αντέδρασε, απεναντίας συναίνεσε· ο δε δεύτερος είχε δώσει την εντολή, ως ο επικεφαλής της ελληνικής κυβέρνησης...
Στην άλλη περίπτωση, του 2003, δηλαδή της συμφωνίας Δουβλίνο ΙΙ, μου είναι αδιανόητο να καταλάβω για ποιο λόγο ο Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου έβαλε την υπογραφή του σε ένα ζήτημα που κατάντησε τη χώρα μας χωματερή των λαθρομεταναστών. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς αποδέχτηκε να γίνει η Ελλάδα ο φράκτης που θα εμπόδιζε εκατοντάδες χιλιάδες απελπισμένους ανθρώπους, κυρίως από την Ασία, να προωθηθούν και στις άλλες χώρες της Ευρώπης, με τις γνωστές ολέ θριες –ακόμη και εγκληματικές και αιματηρές– συνέπειες για την Ελλάδα και τους Έλληνες.
Μπορεί να μου πει κάποιος ότι για μια ακόμα φορά υπάκουσε στις προσταγές των ξένων, χωρίς να σκεφτεί τη χώρα του. Θα του απαντήσω ότι αυτή είναι κοινή πεποίθηση που δεν αφορά μόνο στο Δουβλίνο ΙΙ, για το οποίο, πάντως, έχει δύο ακόμα συνενόχους: τον τότε υπουργό Δημόσιας Τάξης, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, και, φυσικά, και πάλι τον τότε πρωθυπουργό, Κωνσταντίνο Σημίτη.
Όσο για το Μνημόνιο 1 και τη Δανειακή Σύμβαση του 2010, που ήταν η αφετηρία των όσων συμβαίνουν μέχρι σήμερα, δεν νομίζω ότι χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση. Αυτά θα είναι έτσι κι αλλιώς η ναυαρχίδα των κατηγοριών, όταν έρθει η ώρα του λογαριασμού...

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 5/1/12 μέσω kostasxan

Αμηχανία στη Δύση - Το εμπάργκο και η εισβολή στο Ιράν αναβάλλονται αναγκαστικά για τουλάχιστον 6 μήνες





Αποκλειστικό άρθρο του "Ας μιλήσουμε επιτέλους", με πληροφορίες από το οικονομικό ιστολόγιο Zero Hedge και το γαλλικό ειδησεογραφικό ιστολόγιο Reseau Voltaire

Τέλος στην κλιμάκωση της κρίσης, λοιπόν, αν και μόνο προσωρινά, καθώς όλα δείχνουν ότι το Ιράν σημειώνει μια "Πύρρειο νίκη".

Η τελευταία είδηση είναι η εξής: "Η επιβολή εμπάργκο από την ΕΕ στο Ιρανικό πετρέλαιο αναβάλλεται για τουλάχιστον 6 μήνες".

Ενώ στις 4/01 είχαμε πληροφορηθεί για την απόφαση της ΕΕ να απαγορεύσει τις εισαγωγές πετρελαίου από το Ιράν, τώρα οι Δυτικοί μοιάζουν να κάνουν πίσω.

Ο λόγος; Επειδή άρχισαν όλοι σιγά σιγά να συνειδητοποιούν ότι μια πιθανή άνοδος στην τιμή του πετρελαίου θα βύθιζε τον κόσμο, που ήδη βρίσκεται στα πρόθυρα ενός οικονομικού κραχ, σε ακόμα βαθύτερη οικονομική ύφεση. Δεν χρειάζεται να έχει κανείς εξειδικευμένες γνώσεις για να το καταλάβει αυτό, αλλά ο πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν προφανώς ανίκανος να το συνειδητοποιήσει, ιδιαίτερα όταν ήλπιζε ότι θα μπορούσε απλά να αντικαταστήσει τις εξαγωγές από το Ιράν με αυτές της καλής συμμάχου του, της Σαουδικής Αραβίας, πράγμα που θα παγίωνε το μονοπώλιο του Ιράν στην ευρωπαϊκή αγορά ακόμα περισσότερο. Μια άλλη πιθανότητα είναι ότι κάποιος απλά εξήγησε στον Ομπάμα ότι ένα εμπάργκο τον Ιανουάριο συν ένας νέος γύρος ποσοτικής χαλάρωσης (QE3) από την Federal Reserve τον Μάρτιο ισούται με τη μη επανεκλογή του στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές.

Σύμφωνα με άλλα δημοσιεύματα, η τιμή του αργού είναι σε πτώση.





Παραθέτουμε ενδιαφέρον απόσπασμα από χθεσινό άρθρο του πρακτορείου Reuters:

Οι σύμμαχοι των ΗΠΑ στην Ασία και την Ευρώπη εξέφρασαν χθες, Πέμπτη, την υποστήριξή τους στα σχέδια της Ουάσιγκτον να μειώσει τις εξαγωγές πετρελαίου του Ιράν, αν και ο φόβος για μια αυτοκαταστροφική συνέχιση της οικονομικής ύφεσης μετριάζει τον ενθουσιασμό για ένα εμπάργκο που αποδείχθηκε ότι δεν επαρκεί να συνετίσει το "απείθαρχο" Ιράν, το οποίο εξακολουθεί να εμμένει στη συνέχιση της ανάπτυξης του πυρηνικού του προγράμματος.

Με χθεσινή της δήλωση (12/01), η Ιαπωνία, η οικονομία της οποίας είναι ήδη σε βαθύ τέλμα μετά από περικοπές στην τροφοδοσία ενέργειάς της μετά το τσουνάμι του περασμένου έτους, δεσμεύτηκε να αναλάβει συγκεκριμένη δράση για τη μείωση των εισαγωγών της σε πετρέλαιο από το Ιράν ως απάντηση στην έκκληση για στήριξη στα σχέδια των ΗΠΑ, μετά από την επίσκεψη στο Τόκιο του Αμερικανού υπουργού Οικονομικών, Timothy Geithner.

Ωστόσο, η υποστήριξη του Τόκιο δεν ήρθε δίχως επιφυλάξεις.

Ο Ιάπωνας υπουργός Οικονομικών, Jun Azumi, ανέφερε σε δήλωσή του ότι η χώρα του εισάγει το 10% του πετρελαίου της από το Ιράν. "Θα θέλαμε να αναλάβουμε αποφασιστική δράση ώστε να οδηγηθούμε σε περαιτέρω μείωση των εισαγωγών, πάντα βάσει ενός προγράμματος", είπε ο Azumi. Ωστόσο, τόνισε: "Αλλά η ζημιά που θα προκαλέσει μια απόλυτη διακοπή των εισαγωγών θα είναι τεράστια για την Ιαπωνία".

Όσο για την Ευρωπαϊκή Ένωση, απέδειξε ότι είναι ο πιο ένθερμος υποστηρικτής του σχεδίου για την εφαρμογή πιέσεων των ΗΠΑ στο Ιράν. Οι υπουργοί Εξωτερικών της ΕΕ αναμένεται να συμφωνήσουν επίσημα για την απαγόρευση εισαγωγών ιρανικού αργού πετρελαίου στις 23 Ιανουαρίου.

Παρ' όλα αυτά, ακόμη και στην ΕΕ, όπου οι κυβερνήσεις των χωρών-μελών συμμερίζονται σε μεγάλο βαθμό τις ανησυχίες του Ισραήλ και της Ουάσιγκτον για τις πυρηνικές φιλοδοξίες του Ιράν, εκφράζονται ενδοιασμοί και τα κράτη-μέλη αναζητούν τρόπους με τους οποίους θα μπορέσουν να περιοριστούν οι οδυνηρές επιπτώσεις από ένα εμπάργκο στο Ιράν.

Ο Mike Wittner, στέλεχος της Societe Generale, δήλωσε στο Reuters: "Αναμένουμε μια αργή και σταδιακή εφαρμογή ενός σχεδίου, το οποίο τελικά θα εξελιχθεί σε πλήρες εμπάργκο. Η Ευρώπη έχει τις ίδιες ανησυχίες γύρω από την εύθραυστη οικονομία της και μια ραγδαία αύξηση των τιμών του πετρελαίου, όπως και οι ΗΠΑ. Ίσως οι ανησυχίες των Ευρωπαίων να είναι ακόμη μεγαλύτερες".

Σύμφωνα με έγκυρες πηγές του Reuters, oι επιχειρήσεις στις χώρες που είναι οι κυριότεροι εισαγωγείς πετρελαίου από το Ιράν στην ΕΕ, Ιταλία, Ισπανία και Ελλάδα, και υφίστανται αυτή τη στιγμή τη οξύτερες επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη, έχουν πρόσφατα παρατείνει τις υπάρχουσες συμφωνίες εισαγωγής πετρελαίου από Ιράν, με την ελπίδα ότι τουλάχιστον θα καθυστερήσουν τις επιπτώσεις από το ενδεχόμενο ενός εμπάργκο για τους επόμενους μήνες.


Ωστόσο, μια άλλη, διεισδυτικότερη ίσως ματιά στις εξελίξεις είχε ο αρχισυντάκτης του γαλλικού ιστολογίου Reseau Voltaire (Voltaire Network), Thierry Meyssan, o oποίος ήδη από τις 6/01, δύο μέρες μετά την ανακοίνωση για το εμπάργκο από την ΕΕ, δημοσίευσε άρθρο με τίτλο "Οι Δυτικοί βάζουν προσωρινά στο συρτάρι τα σχέδιά τους για αλλαγή καθεστώτος σε Συρία και Ιράν".

"Η μακροχρόνια εφαρμογή του σχεδίου και το μεγάλο ύψος των επενδύσεων κεφαλαίων που απαιτούνται για την έναρξη του έργου κατασκευής αγωγού φυσικού αερίου, ο οποίος θεωρείται απαραίτητος ώστε να να καλυφθεί η μεγάλη ζήτηση ενεργειακών πόρων στην Ευρώπη και να διαφοροποιηθούν οι πηγές εφοδιασμού, αποκαλύπτουν πολλά για τις φιλοδοξίες των Δυτικών στην περιοχή.

Όλα πλέον δείχνουν ότι το αμερικανικό σχέδιο "Nabucco", το οποίο προορίζεται να συνδέσει την Τουρκία με την Κεντρική Ευρώπη, και του οποίου η αποδοτικότητα βασιζόταν σε μια αλλαγή καθεστώτος στο Ιράν (την κύρια πηγή εφοδιασμού σύμφωνα με αυτό το έργο) αρχίζει να ξεθωριάζει.

Αυτό που παραβλέπουν πολλοί αναλυτές είναι το γεγονός ότι το Ιράν, το Ιράκ και η Συρία συμφώνησαν τον Αύγουστο του 2011 σε μια κοινή διαδρομή που θα συνδέει τις τρείς χώρες και θα εκτείνεται μέχρι τις ακτές της Μεσογείου, παρακάμπτοντας την Τουρκία.

Λαμβάνοντας υπόψη την εν λόγω απόφαση, η Τουρκία και το Αζερμπαϊτζάν, μια δευτερεύουσα πηγή και "παίκτης" στο έργο "Nabucco", έχουν εν τω μεταξύ συνάψει συμφωνία για την κατασκευή αγωγού φυσικού αερίου που θα συνδέει τις δύο αυτές χώρες.

Η επιλογή να ξεκινήσει μια τόσο μεγάλου ύψους επένδυση υποδηλώνει την αλλαγή σχεδίων της "αυτοκρατορίας" για την ανατροπή των κυβερνήσεων του Ιράν και της Συρίας, τουλάχιστον για το επόμενο (βραχυπρόθεσμο και μεσοπρόθεσμο) διάστημα".


Πηγές: Zero Hedge και Reseau Voltaire
μέσω kostasxan

Η καινούργια καραμέλα των εθελόδουλων...


 

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Οι διαπραγματευτές έχουν κόκκινες γραμμές. Οι γλάστρες, όχι!
Η καινούργια καραμέλα των εθελόδουλων είναι η φράση «δεν υπάρχουν κόκκινες γραμμές».
Την ακούμε σε όλους τους τόνους – απειλητικά, κοφτά, συμβουλευτικά, πατερναλιστικά.
Προφανώς δεν ισχύει. Όχι μόνο επειδή προφέρεται από εθελόδουλα χείλη, αλλά και επειδή απλώς ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ.
Κόκκινες γραμμές υπάρχουν πάντα (αρκεί να...
τηρούνται).
Και πρέπει να υπάρχουν και δικαιούνται να τις βάζουν όλοι - πολύ περισσότερο όταν πρέπει να προστατευτεί μια χώρα και ένας λαός.
Φυσικά, τα τελευταία δύο χρόνια, η φράση είναι άγνωστη. Ακούστηκε λίγο στην αρχή, τον πρώτο καιρό της νέας «σοσιαλιστικής» επέλασης και μετά ξεχάστηκε.
Φυσικά πάντα για εσωτερική κατανάλωση. Μας φλόμωναν στα «δεν» εντός συνόρων και έσκυβαν το κεφάλι εκτός.
Τι έχουν να πουν τώρα, όμως, όλοι αυτοί, αυτός ο εσμός των ανικάνων προθύμων, τώρα που, σύμφωνα με το προσχέδιο που περιήλθε στην κατοχή του ειδησεογραφικού πρακτορείου Ρόιτερ’ς, η νέα δημοσιονομική συνθήκη της ΕΕ θα περιλαμβάνει ρήτρα εξαίρεσης που θα επιτρέπει την αναστολή του κανόνα για ισοσκελισμένο ισολογισμό (του περίφημου «χρυσού κανόνα» που συμφώνησαν Μέρκελ και Σαρκοζί) σε περιόδους οικονομικής επιβράδυνσης ή άλλες έκτακτες περιστάσεις;
Όπως αναφέρεται στο κείμενο «προσωρινή απόκλιση από το μεσοπρόθεσμο στόχο θα επιτρέπεται μόνο σε έκτακτες περιπτώσεις εκτός του ελέγχου του συμβαλλόμενου μέρους και με μεγάλο αντίκτυπο στα χρηματοοικονομικά της γενικής κυβέρνησης ή σε περιόδους σοβαρής οικονομικής επιβράδυνσης στην ευρωζώνη, την ΕΕ ή το συμβαλλόμενο μέρος».
Προφανώς, κάποιοι στην ΕΕ διαθέτουν ακόμη εγκέφαλο και εξακολουθούν να διατηρούν σώας τας φρένας.
Τέτοιους δεν διαθέτει η χώρα που λέγεται Ελλάς.
Δεν πρόλαβαν να τα συμφωνήσουν Μέρκελ και Σαρκοζί και οι δικοί μας (λέμε τώρα), έσπευσαν να υιοθετήσουν την απαράδεκτη αυτή άποψη.
Ο κ. Βενιζέλος μάλιστα, με το γνωστό του (συνταγματικό) στυλ, άρχισε να μας εξηγεί πώς αυτό μπορεί να συμβεί χωρίς να περιμένουμε το πλήρωμα του χρόνου για συνταγματική αλλαγή.
Για να μην μιλήσουμε για τον άλλο πολιτικό αστέρα, που δύστηνος μοίρα τον έστειλε ακριβώς στο υπουργείο Άμυνας, και ο οποίος έσπευσε (στις 28 Φεβρουαρίου 2011, σε συνέντευξή του στα «Νέα» και στον Γιάννη Πολίτη) να δηλώσει πως η απαγόρευση της υπερχρέωσης πρέπει να κατοχυρωθεί συνταγματικά.
Το ίδιο πρόθυμός είχε εμφανιστεί και ο επικεφαλής του ΟΟΣΑ και γ.γ. της Σοσιαλιστικής Διεθνούς Άνχελ Γκουρία.
Το ίδιο πρόθυμοι και οι Ιταλοί και οι Ισπανοί.
Εμάς βέβαια, δεν μας ενδιαφέρει τι κάνουν όλοι αυτοί.
Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να μην υπάρξουν τέτοιοι ασφυκτικοί κανόνες που να μην βγούμε ποτέ από την ύφεση.
Επίσης, μας ενδιαφέρει να μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τις έκτακτες συνθήκες που υπάρχουν μόνιμα στη χώρα – και όχι μόνο λόγω της οικονομικής κρίσης – όπως είναι οι επιβαρύνσεις στον προϋπολογισμό λόγω της τουρκικής επιθετικότητας και της εισβολής των λαθρομεταναστών.
Το έχω ξαναγράψει: Αν η Τουρκία παραγγείλει ένα σούπερ όπλο, εμείς τι θα κάνουμε; Θα πούμε, συγγνώμη, δεν θα μπορέσουμε, διότι μας το απαγορεύει ο δημοσιονομικός κανόνας που μπήκε και στο Σύνταγμα; Μήπως μπορείτε να... μας επιτεθείτε όταν θα πέσει το έλλειμμα;
Αλλά τι διαπραγματεύτηκαν για να διαπραγματευτούν και αυτό;
Πότε χτύπησαν το χέρι στο τραπέζι και πότε απαίτησαν να σταματήσουν οι εντολές, υπενθυμίζοντας ότι η ΕΕ ουδέποτε προστάτεψε τα σύνορά μας, αντίθετα μας φόρτωσε και με άγνωστο αριθμό λαθρομεταναστών, υποχρεώνοντάς μας να τους κρατούμε (και να τους τρέφουμε και να τους περιθάλπουμε στα νοσοκομεία μας) εντός της επικράτειάς μας;
Έρχεται τώρα η ίδια η ΕΕ και προβλέπει μια σειρά εξαιρέσεις, που, όπως αποδεικνύεται, μας αφορούν ΟΛΕΣ!
Φυσικά, όχι για να καλύψουν εμάς, αλλά για να καλυφθούν οι ίδιοι.
Και μαζί με τον βασιλικό, ποτίζεται και η γλάστρα (εμείς είμαστε αυτή η γλάστρα).
Και είμαστε η γλάστρα, διότι δεν διαθέτουμε διαπραγματευτές, αλλά γλάστρες.
Νάτη, λοιπόν, η κόκκινη γραμμή.
Αλλά τι να περιμένεις από ανθρώπους που σκόπιμα και δόλια φούσκωσαν το έλλειμμα της χώρας για να μας ρίξουν στη φτώχεια;
Θλιβερές γλάστρες, εσμός ανικάνων, εξουσιομανής παρέα. Στα χέρια της οποίας έπεσε η Ελλάς και στραγγαλίστηκε.
"Ελεύθερη Ζώνη"