Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

Οι μισοί θα γίνουν υπάλληλοι των υπάλληλων του Γιώργου...



Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος

Οι Κουταλιανοί του ΠΑΣΟΚ
«Δεν έχουν άντερα!» Αυτό κατάλαβε συγκεκριμένος οπαδός του ΠΑΣΟΚ από τη συμπεριφορά των αυτοπροβαλλόμενων ως «κορυφαία στελέχη» που «είναι αποφασισμένοι για όλα».
Ούτε κορυφαία είναι, ούτε στελέχη. Όσοι βυσσοδομούσαν κατά του Γιώργου Παπανδρέου, το περασμένο Σαββατοκύριακο απλώς έπαιξαν τους ρόλους που τους προδιέγραψε ο Γιώργος Παπανδρέου. Κανείς δεν τόλμησε να του ασκήσει την πραγματική προσωπική κριτική, σε μια κομματική διαδικασία που...
συνεκλήθη ακριβώς γι’ αυτό. Κανείς δεν του είπε ότι πρέπει ήδη να έχει επανεκλέγει αν ήθελε να μείνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ή να αφήσει το κόμμα να περάσει στα χέρια άλλων, αν δεν ήθελε.
Αντίθετα όλοι υπέβαλαν τα σέβη τους. Με τον τρόπο τους δέχθηκαν ότι θέλει ο Παπανδρέου. Το είπε ο ίδιος άλλωστε καθαρά εξ αρχής «Δεν θα δεχτώ άλλη πρόταση». Και δεν δέχθηκε. Δεν διανοήθηκαν άλλωστε να του υποβάλουν. Ούτε και να καταψηφίσουν τη δική του. Πλην της Βάσως Παπανδρέου και του Πέτρου Ευθυμίου. Ενδεχομένως και της Άννας Διαμαντοπούλου που ψήφισε την πρόταση που η ίδια είχε κάνει προηγουμένως. Και από την άλλη πλευρά και του Χρήστου Παπουτσή που επέμεινε στην πρόταση του. Φιλοπαπανδρεική μεν, αλλά αυτή είχε από την αρχή. Όπως και ο Φίλιππος Πετσάλνικος που δεν έκρυψε τις θέσεις του.
Ο πολιτικός κρίνεται από τη συνέπεια λόγων και πράξης. Αυτοί που βιάζονταν να αναλάβουν την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και οι συνήθεις κεκράκτες τους, μάλλον θα έπρεπε να μην έχουν πρόσωπο σήμερα. Αν υπήρχε φιλότιμο, γιατί από πολιτικό κύρος ας το αφήσουμε καλύτερα. Όχι γιατί δεν στράφηκαν στο Εθνικό Συμβούλιο κατά του Παπανδρέου. Δικαίωμα τους να πουν αυτά που είπαν και να κάνουν αυτά που έκαναν. Κρίνονται γι αυτό.
Για άλλο είναι υπόλογοι απέναντι στα μεσαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ, στα μέσα ενημέρωσης, στους οπαδούς τους. Για τη διπλοπροσωπία τους. Για όσα έκαναν και έλεγαν προηγουμένως. Για μήνες σέρνουν στον Γιώργο τα μύρια όσα. Βάζουν άλλους να ξεμπροστιάζονται και αν του κάνουν κριτική. Κανείς δεν τους υποχρέωσε να απειλούν ότι θα παραιτηθούν, ότι θα του ζητήσουν εξηγήσεις. Γιατί το έκαναν αν δε το πίστευαν. Και αν το πίστευαν γιατί το κατάπιαν ενώπιών του;
Όλοι γνωρίζουν τι έλεγαν και τι διοχέτευαν. Αλλά την κρίσιμη ώρα άρχισαν τις σπονδές στην πρόσφορα του Παπανδρέου. Στον παγκόσμιο ρόλο του. Και στην σωτήρια της χώρας που εξασφάλισε. Ποιοι; Αυτοί που έλεγαν ότι κατέστρεψε τη χώρα και διέλυσε το ΠΑΣΟΚ. Αυτοί που απειλούσαν να τον εκδιώξουν για να σωθεί ι η παράταξη. Πήγαν και ψηφίσαν μονοκούκι την πρότασή του. Και δεν ντρέπονται να λένε ότι τον νικήσαν κιόλας.
Κάποιος μεγαλο-δελφίνος μάλιστα δεν δίστασε να πει ότι «δέθηκε συναισθηματικά με τον Παπανδρέου». Και ότι δεν ξέρει αν θα είναι υποψήφιος. Όταν προηγουμένως, χάριν της υποψηφιότητάς του, ωθούσε τους υποστηρικτές του να εκτεθούν απέναντι στον Παπανδρέου. Ωραία ηθική στάση απέναντι στους ανθρώπους που τον πίστευαν. Και μετά απορεί γιατί ως τώρα ο Παπανδρέου τον μεταχειρίζεται σαν χταπόδι.
Συμπέρασμα. Το ΠΑΣΟΚ φοβάται να δει τον εαυτό του στον καθρέφτη, όπως ζήτησαν πολλά μεσαία στελέχη του. Εξαιτίας των αξιωματούχων του, συνεχίζει ως κόμμα την αυτοκαταστροφική πορεία του, ως προέκταση της αποτυχημένης πολιτικής του ως κυβέρνηση. Αλλά απεδείχθη ότι ο Παπανδρέου θέλει τρία φορτηγά από αντίπαλους τέτοιου βεληνεκούς. Και πάντως δεν μπορούν να του υποδείξουν τι θα κάνει και τι όχι. Χορεύουν στο σκοπό που τους βαράει. Από την πλευρά του είναι συνεπής στις επιδιώξεις του. Κινείται όπως νομίζει πως είναι τα πράγματα και είναι φανερό πως νομίζει. Αν διαβάσει κανείς την ομιλία του καταλαβαίνει.
Οι υπόλοιποι όμως γιατί παίζουν αυτό το παιχνίδι υποκρισίας; Γιατί άλλα λένε τη μια μέρα και άλλα την επομένη; Γιατί δεν είχαν το σθένος να μιλήσουν στον Παπανδρέου για συγκεκριμένα λάθη του και να ζητήσουν να λειτουργήσει το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα Καταστατικό; Υποταγμένοι και άβουλοι απλώς κάνουν τους Κουταλιανους. Φοβερίζουν αλλά όταν έλθει η ώρα ρουφάνε το αυγό τους. Απορεί μόνο κανείς γιατί αφού δεν μπορούν κάνουν τους κουτσαβάκηδες; Ποιος τους υποχρέωσε να παίζουν τους αντιπαπανδρεικους αφού δεν έχουν κότσια; Αυτές τις μέρες θα αρχίσουν πάλι να μοιράζουν κουτόχορτο σε όσους τους πιστεύουν ακόμη. Άδικος κόπος. Μετά τη στάση τους το τελευταίο διάστημα η τύχη τους είναι προδιαγεγραμμένη. Οι μισοί θα γίνουν υπάλληλοι των υπάλληλων του Γιώργου. Και οι άλλοι μισοί θα τελειώσουν οριστικά από τη πολιτική. Απλώς δεν είναι ακόμη καθαρό ποιο είναι προτιμότερο.
"protagon"

Κομανέτσο μου, εγώ στα είπα…

Κομανέτσο μου, εγώ στα είπα… ετοίμασε από τώρα το σουγιαδάκι και την πλαστική σακούλα να πας για χόρτα…



«Με έντονο προβληματισμό είδαν στον ΛΑ.Ο.Σ την δημοσκόπηση της Public Issue που δημοσιεύει η «Καθημερινή της Κυριακής», σύμφωνα με την οποία το κόμμα του Γ. Καρατζαφέρη υπολείπεται αρκετά των κομμάτων της Αριστεράς, αφού η ΔΗΜΑΡ συγκεντρώνει το 13,5 %, το ΚΚΕ 12,5 και το ΣΥΡΙΖΑ το 12%, σε αντίθεση με το κόμμα του Γιώργου Καρατζαφέρη που είναι μόλις στο 5,5%»

Γιωργάρα, εγώ στα είπα, αλλά δε μ’ άκουσες… Και που να μάθεις και την αλήθεια… Κομανέτσο μου, σε λυπηθήκανε στο Αλαφουζέικο και σου ρίξανε δυο ποντάκια παραπάνω. Εκεί στο 3,5 είσαι με την γκλάβα προς τα κάτω… Περίμενε τέλος της εβδομάδας την άλλη δημοσκόπηση και...
ετοίμασε από τώρα το σουγιαδάκι και την πλαστική σακούλα να πας για χόρτα…

Από Χάρρυ Κλυνν μοντάζ Γρέκι

Να τους περάσουμε εμείς τη θηλιά στο λαιμό


Τελικά έχει το κουράγιο ο Παπαδήμος και οι «υπουργοί» του να περάσουν τώρα τη θηλιά της Ελλάδας στο λαιμό των ληστών – δανειστών μας ή θα συνεχίσουν να κακαρίζουν σαν κότες.

Τι εννοώ; Μία Ευρώπη τραυματισμένη ήδη βαθιά από τις υποβαθμίσεις Γαλλίας, Αυστρίας, Ισπανίας και άλλων από τις αγορές, μία Ευρώπη χτυπημένη από την ύφεση με προοπτικές επιβάρυνσης στο μέλλον και μία Γερμανία που αρχίζει να βλέπει τις εξαγωγές της να μειώνονται επικίνδυνα, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αντέξει «πιστωτικό γεγονός» για την Ελλάδα.

Δηλαδή αποτυχία των συζητήσεων για το περίφημο PSI, για το «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων κατά 50% τουλάχιστον.
Τι σημαίνει αυτό; Έχει μοναδική ευκαιρία η Ελλάδα να εκβιάσει τώρα με τη σειρά της, και να περάσει τη θηλιά που μας έχουν βάλει στο λαιμό οι ληστές- δανειστές μας στο δικό τους λαιμό με το επιχείρημα:

«Δεν αντέχω τις απαιτήσεις των διεθνών κερδοσκόπων (επενδυτικοί όμιλοι και ξένες τράπεζες) για να υπογράψω τη συμφωνία για το «κούρεμα», διακόπτω εγώ τις συνομιλίες με τον Νταλάρα, εσείς δεν μου δίνετε τα 86 δισ. ευρώ της 7ης δόσης, εγώ δεν πληρώνω τίποτα από τα χρέη μου, τα λεφτά που μου έχετε δανείσει χάνονται 100% για τους δανειστές μας, κηρύσσουμε πτώχευση (η οποία άτυπα βέβαια έχει ήδη κηρυχθεί) κι από κει και πέρα άι σιχτίρ και κόψτε το κεφάλι σας».
Το νομίζετε ότι θα κάνουν στην περίπτωση αυτή;

Θα νιώσουν ότι απαλλάχθηκαν από το βραχνά της Ελλάδας ή θα τρέχουν και δεν θα φτάνουν παρακαλώντας μας να μην πηδήξουμε στο κενό παρασύροντας μαζί μας κι όλη την ευρωζώνη.
Η απάντηση με τα σημερινά οικονομικά δεδομένα της Ευρώπης είναι προφανώς η 2η. Άρα; Άρα κουράγιο χρειάζεται, πατριωτισμός χρειάζεται και υπέρβαση του τραπεζικού κατεστημένου.
Μπορεί όμως να κάνει κάτι τέτοιο ο εκλεκτός των τραπεζών κ.Παπαδήμος;

Κώστας Χαρδαβέλας

Ο Σημίτης, η βαρκάδα και τα 30 εκατομμύρια!


Ο Σημίτης, η βαρκάδα και τα 30 εκατομμύρια!

Η βάρκα έχει «παρκάρει» στη μικρή, ξύλινη αποβάθρα του ποταμού Βαφύρα. Ο Σημίτης κάνει ένα πηδηματάκι και μπαίνει μέσα. Ο Πάγκαλος ζορίζεται, παραπατάει, χάνει την ισορροπία του, κοντεύει να αναποδογυρίσει όλη τη βάρκα (με τον Σημίτη μέσα) και, τελικά, πέφτει ο ίδιος στο νερό! Μούσκεμα το πόδι του, μέχρι το γόνατο! Κάποια στιγμή, καταφέρνει να μπει στη βάρκα. Ξεκινούν. Η βαρκάδα ολοκληρώνεται 400 μέτρα πιο πέρα, στα ερείπια του ναού του Διός. (Δεν πάει και παρακάτω, άλλωστε –το ποτάμι έπαψε να είναι πλωτό εδώ και πολλά-πολλά χρόνια). Ο ελληνικός λαός έχει μόλις χρεωθεί με 30 εκατομμύρια…

Ευτυχώς, ο χρόνος είναι το 1996 και -τουλάχιστον- μιλάμε για δραχμές. Ο τόπος είναι το Δίον και αφορμή τα εγκαίνια του αρχαιολογικού πάρκου, εκεί όπου βρισκόταν το λατρευτικό κέντρο του Μεγαλέξανδρου. (Εκεί όπου ο μεγάλος Μακεδόνας στρατηλάτης μάζεψε τους υπόλοιπους Ελληνες και τους έπεισε να στηρίξουν την εκστρατεία του, που εξελλήνισε τα πέρατα της γης).
boat2








Φωτογραφία-ντοκουμέντο: Την αγόρασαν (με τα λεφτά μας), τη χρησιμοποίησαν για την πεντάλεπτη πρωθυπουργική βαρκάδα και την παραπέταξαν -κατακαίνουρια! Εδώ και 15 χρόνια δεν έχει χρησιμεύσει για τίποτε άλλο, παρά μόνο ως... γλάστρα για τα αγριόχορτα.



Με αυτή την πεντάλεπτη βαρκάδα άρχισε και έληξε –για πάντα(!)- η… σταδιοδρομία της βάρκας που μετέφερε τον πρωθυπουργό και τον τότε υπουργό Εξωτερικών Θ. Πάγκαλο (με αναπληρωτή του τον Γ. Α. Παπανδρέου, για να μην ξεχνιόμαστε...). Την αγόρασαν, την χρησιμοποίησαν για την πρωθυπουργική βαρκάδα των 400 μέτρων και –έτσι, κατακαίνουρια- την παραπέταξαν εκεί δίπλα. Τα χρόνια πέρασαν. Κανείς δεν ασχολήθηκε με τη βάρκα, εκτός από κάτι χόρτα που την τύλιξαν και τη μετέτρεψαν σε «σπίτι» τους.
Τι να την κάνει, ούτως ή άλλως, τη βάρκα ένα αρχαιολογικό πάρκο; Και θα μου πείτε: Αφού άλλη χρησιμότητα δεν είχε για το Δίον –και το γνώριζαν από την αρχή- γιατί δε φρόντισαν να τη δανειστούν για μια μέρα, να τη νοικιάσουν από κάποιον ή –στο τέλος τέλος- να την πουλήσουν μετά, βρε αδελφέ; Φαίνεται πως «λεφτά υπάρχουν» από τότε! Είναι του ελληνικού λαού…
Βέβαια, για το γεγονός ότι ένα αρχαιολογικό πάρκο δεν έχει τίποτε να την κάνει τη βάρκα, μετά την πρωθυπουργική βαρκάδα των 400 μέτρων, θα μπορούσε κάποιος να είχε προειδοποιήσει τον κ. Σημίτη και την κουστωδία του. Για παράδειγμα, ο ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ (τότε), καθηγητής Αρχαιολογίας και πρόεδρος του Μουσείου της Ακρόπολης (σήμερα), Δημήτρης Παντερμαλής. Ο άνθρωπος ο οποίος περηφανεύεται ότι ανέδειξε το συγκεκριμένο αρχαιολογικό χώρο (που πρώτος, πάντως, έφερε στο φως ο Μανόλης Ανδρόνικος), θα μπορούσε να τους πει μια κουβεντούλα του τύπου: «κ. πρόεδρε, να ξοδέψουμε τόσα λεφτά για μια παράτα, για μια βάρκα που, από αύριο, θα χρησιμεύει μόνο για… γλάστρα στα αγριόχορτα;». Αλλά, μάλλον, ήταν πολύ χαρούμενος που είχε τον πρωθυπουργό να του εγκαινιάζει το πάρκο και καθόλου δεν πήγε το μυαλό του…
Γι’ αυτό καταντήσαμε στα σημερινά μας χάλια. Να κόβουμε τη σύνταξη του παππού και να τον αφήνουμε να πεινάσει. Γιατί κάποιοι ήθελαν να γλείψουν τον –παντοδύναμο, τότε πρωθυπουργό- Σημίτη, που μόλις είχε έρθει στην εξουσία. Και γιατί ο ίδιος ο πρωθυπουργός, με τη σειρά του (κι όλοι όσοι τον ακολούθησαν) ουδέποτε ενδιαφέρθηκε πραγματικά να μάθει πού κατέληγαν τα λεφτά που ξόδευαν αφειδώς οι παρατρεχάμενοί του, για να τον εντυπωσιάσουν…
Στη γειτονική Κατερίνη, πάντως, έχουν να το λένε ότι μόνο η φιέστα που διοργανώθηκε τότε για τα πρωθυπουργικά εγκαίνια του αρχαιολογικού χώρου στο Δίον κόστισε 30 εκατομμύρια δραχμές. Για λίγα λεπτά Σημιτικής «ευλογίας»…


Γιώργος Ε. Χριστοφορίδης
πηγήnewsbomb

Πες μου πως περπατάς να σου πω πόσο θα ζήσεις…

Δευτέρα, 16 Ιανουαρίου 2012


 

Το γρήγορο περπάτημα είναι δείγμα μακροζωίας. Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Πίτσμπουργκ κατέληξαν στο συμπέρασμα πως ο ρυθμός του βηματισμού μπορεί να αποτελέσει χρήσιμο προγνωστικό παράγοντα στον υπολογισμό των ετών ζωής κάθε ατόμου...
Σύμφωνα με τη γενετίστρια Στέφανι Στατένσκι, που διεξήγαγε τη μελέτη, όταν περπατάμε, τίθενται σε λειτουργία ποικίλα ζωτικά όργανα, όπως η καρδιά, οι μυς, οι αρθρώσεις, τα οστά και ο εγκέφαλος.Με άλλα λόγια η ίδια η ταχύτητα με την οποία περπατάμε είναι δείκτης υγείας δεδομένου ότι ένα πρόβλημα θα ανάγκαζε το σώμα μας να μειώσει τους ρυθμούς του.
Ωστόσο, σημειώνει, πως ο σκοπός της μελέτης δεν ήταν να κάνει τους ανθρώπους να περπατούν πιο γρήγορα με την ελπίδα ότι θα ζήσουν περισσότερο. Όπως τονίζει η Σταντένσκι, συνήθως το σώμα επιλέγει την ταχύτητα του βήματος που είναι καταλληλότερη για τη διατήρηση της υγείας, πιθανότατα όμως να δείχνει κάποιο πρόβλημα που θα μπορούσαμε να ρυθμίσουμε μέσω της διατροφής, της άσκησης ή φαρμακευτικής αγωγής.
Μάλιστα, προτείνει τη μέτρηση του βηματισμού τουλάχιστον μια φορά το χρόνο και σε περίπτωση που παρατηρήσουμε σημαντικές αλλαγές να απευθυνθούμε στο γιατρό μας.
 
πηγή:tromaktiko

Από τα ορθόδοξα οικονομικά, στα σαδο-μαζοχιστικά





Αναρωτήθηκα, πολλές φορές τον τελευταίο καιρό από πού, από ποια κεφάλια ξεπήδησαν οι πολιτικές λιτότητες που μάς ταλανίζουν. Δεν μπορεί, αυτοί που τις ενστερνίζονται με τόσο πάθος και τις εφαρμόζουν με τόση συνέπεια, από κάπου θα αντλούν τη βεβαιότητα για την ικανότητά τους να προκαλούν την πολυπόθητη ανάπτυξη. Κι αυτό το κάπου, φαντάζομαι, ότι θα πρέπει να είναι μια κάποια περισπούδαστη, μια πολύ καλά τεκμηριωμένη θεωρία. Άνθρωποι που μονοπωλούν τον ορθολογισμό, που εξανίστανται μπροστά στους ειδικούς και υποκλίνονται μπροστά στην ορθοφροσύνη και την αντικειμενικότητα των επιστημόνων, δεν μπορεί, από κάποια στέρεη θεωρητική βάση θα πρέπει να αντλούν τα επιχειρήματά τους.

Για παράδειγμα, η μεταπολεμική οικονομία στηρίχτηκε εν πολλοίς στη θεωρία μιας μεγάλης μορφής, του Κέυνς, σύμφωνα με τον οποίο η ύφεση δεν ξεπερνιέται με λιτότητα, αλλά με πολιτικές που τονώνουν τη ζήτηση, μέσω αύξησης των κρατικών δαπανών. Αν είχε δε εισακουστεί από το 1919, όταν έγραφε ότι οι παράλογες πολεμικές αποζημιώσεις που οι νικηφόροι σύμμαχοι είχαν επιβάλει στη Γερμανία θα οδηγούσαν σε βαθιά ύφεση, σε αδυναμία τελικά εξυπηρέτησης αυτών και σε κοινωνική και πολιτική αστάθεια, ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος πιθανόν και να είχε αποφευχθεί. Αναλογικά, μόνο μια αντίστοιχου διαμετρήματος μορφή θα μπορούσε να αναμετρηθεί σήμερα με τον Κέυνς για να υποστηρίξει το εντελώς αντίθετο, ότι δηλαδή η ύφεση ξεπερνιέται με ακόμα λιγότερες κρατικές δαπάνες, κι όχι με περισσότερες, η φτώχεια με ακόμα περισσότερη φτώχεια, κ.ο.κ.

Μοιάζει αυτό το τελευταίο παράδοξο; Μοιάζει αντιφατικό και παράλογο; Μοιάζει να γλιστράει επικίνδυνα προς τα θολά νερά της ομοιοπαθητικής, όπου το όμοιο γιατρεύει το όμοιο; Μοιάζει αυτή η παράξενη εμμονή περί λιτότητας να έχει πάνω της κάτι από την αύρα των μεταφυσικών βεβαιοτήτων του Νew Age; Κι όμως μοιάζει!

Υπάρχει λοιπόν θεωρία; Ναι υπάρχει, και το ονοματάκι της: «Expansionary Austerity» ή «Expansionary Fiscal Consolidation», δηλαδή επέκταση της οικονομίας μέσα από τη …συρρίκνωση της οικονομίας! Κάπως όπως εκτίναξη του ελατηρίου μέσα από την συμπίεση του ελατηρίου, για να έχουμε και το φυσικό ανάλογο, που πιθανόν να λειτούργησε και σαν πρότυπο στους εμπνευστές της. Και από πού πηγάζει η ισχύς της; Από τη ζήτηση; Φυσικά και όχι. Πηγάζει από τη μαγική λέξη «Confidence», δηλαδή από την εμπιστοσύνη στο μέλλον που θα δείξουν οι επενδυτές και θα τρέξουν να επενδύσουν, κι από το ίδιο χαρμάνι εμπιστοσύνης που θα δείξουν οι καταναλωτές, και θα σπεύσουν να καταναλώσουν, όντας φυσικά πένητες και άνεργοι, αλλά αυτό δεν το πιάνει καθόλου η θεωρία ως ενδεχόμενο. «Καλή Νεράιδα της Εμπιστοσύνης», την ονομάζει ο P. Krugman περιπαικτικά, «Οικονομικά Βουντού» την ονομάζουν κάποιοι άλλοι, περισσότερο κακεντρεχείς.

Η ιστορία ξεκινάει να απασχολεί κάποιους οικονομολόγους, καθόλου τυχαία από τη δεκαετία του 1990, όταν τα μοντέλα που καταστρώνουν φαίνεται να δείχνουν ότι υπάρχει συσχέτιση ανάμεσα στη δημοσιονομική λιτότητα και την επέκταση της ιδιωτικής κατανάλωσης. Τώρα κάτω από ποιες προϋποθέσεις, κάτω από ποιες παραδοχές, και κάτω από ποιους απτούς μηχανισμούς, ας το αφήσουμε καλύτερα εκτός συζήτησης, μια και η κουβέντα θα πήγαινε αλλού και δεν θα κατέληγε.

Φυσικά και χωρίς τις προαναφερθείσες θεωρητικές αναζητήσεις, τόσο ο Ρήγκαν και οι Μπους, πατήρ και υιός, όσο και οι Ομπάμα και Μέρκελ θα εφάρμοζαν την πολιτική που πρώτα απ’ όλα πίστευαν ότι έπρεπε να εφαρμόσουν, χωρίς τη βοήθεια κάποιου ηχηρού θεωρητικού υποβάθρου. Για καλή τους τύχη όμως, το θεωρητικό αυτό backup τούς δόθηκε θεόσταλτο από κάποιον με το όνομα Alberto Alesina, νυν καθηγητή στο Harvard και καθόλου τυχαία, πρώην οικονομολόγο στην Παγκόσμια Τράπεζα και ΔΝΤ, ο οποίος με τις εργασίες και τα μαθηματικά του μοντέλα παρείχε ένα παραπάνω άλλοθι στους κυβερνώντες, για ν’ αναγάγουν την τακτική τους σε Αξίωμα και φυσική Αρχή. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που ο νεοφιλελευθερισμός επικαλείται αιώνιους νόμους για να δικαιολογήσει τις πολιτικές του επιλογές, και όχι μόνο στην οικονομία.

Σ’ ενα από τα τελευταία τους άρθρα, (2009), oι Alesina και συνεργάτες ισχυρίζονται ότι με βάση εμπειρικά δεδομένα 21 χωρών του ΟΟΣΑ που προέβησαν σε δημοσιονομικές προσαρμογές ανάμεσα στα έτη 1970 και 2007, οι πολιτικές που βασίστηκαν σε μειώσεις κρατικών δαπανών και όχι φόρων αποδείχτηκαν πιο πιθανές να ελαττώσουν το λόγο ελλείμματος προς ΑΕΠ και χρέους προς ΑΕΠ, παρά αυτές που βασίστηκαν σε αυξήσεις φόρων. Βούτυρο στο ψωμί, δηλαδή, των εραστών των πολιτικών λιτότητας και των ανέγγιχτων φόρων.

Φυσικά, τέτοια αποτελέσματα, και μάλιστα ενάντια στην πρόσφατη πραγματικότητα δεν ήταν δυνατόν να μείνουν αναπάντητα. Ανασκευές και εντοπισμός βασικών λαθών ήρθαν από πολλές μεριές. Για παράδειγμα αυτό που δεν είχε τονιστεί στην εργασία του Alesina ήταν ότι, όπου παρατηρήθηκε ανάπτυξη, παρά τις περικοπές στις δαπάνες, αυτό συνέβη διότι οι εν λόγω οικονομίες βρίσκονταν ήδη σε τροχιά ανάπτυξης. Ενώ, στην περίπτωση πολλαπλά τραυματισμένων οικονομιών, όσες προσπάθησαν να βγουν από την ύφεση με περικοπές, απλά δεν τα κατάφεραν. Κοντολογίς, οι χώρες δεν περικόπτουν τα ελλείμματά τους σε καιρούς ύφεσης, παρά σε καιρούς ανόδου της οικονομίας, διότι αλλιώς καταλήγουν να έχουν μικρότερη ανάπτυξη και μεγαλύτερο χρέος. Κοινός νους, θα πρόσθετε κανείς.

Και πάνω στους ...σφοδρούς διαξιφισμούς των οικονομολόγων για την αλήθεια ή όχι των ισχυρισμών του Alesina εμφανίστηκε και μια εργασία (Οκτ. 2010) από ερευνητές του ΔΝΤ, με την οποία λίγο πολύ μάς έλεγαν ότι οι πολιτικές λιτότητας βλάπτουν σοβαρά την υγεία. Συγκεκριμένα, αφού έτρεξαν με σχολαστικότητα το μοντέλο τους, προσέχοντας τα λάθη και τις λεπτομέρειες, κατέληξαν ότι δημοσιονομική συρρίκνωση κατά 1% του ΑΕΠ ελαττώνει κατά 0.75%, και όχι αυξάνει, την πραγματική ιδιωτική κατανάλωση στα επόμενα δυο χρόνια, ενώ το πραγματικό ΑΕΠ συρρικνώνεται κατά 0.62%. Πραγματικός κόλαφος το αποτέλεσμα, δηλαδή. «Μήπως το ΔΝΤ άρχισε να γίνεται κεϋνσιανό;», αναρωτήθηκαν πολλοί. Βέβαια, και μόνο με την ερώτηση αυτή, γίνεται φανερό ότι αυτό που κινεί την οικονομική σκέψη είναι η ιδεολογία πιο πολύ, παρά η αντικειμενικότητα των πραγμάτων και των σταθμών, γεγονός που κάνει αρκετούς πλέον να αναρωτιούνται αν όντως η Οικονομική είναι επιστήμη. Στις επιστήμες, οι θεωρίες και τα πειράματα γίνονται με τρόπο τέτοιο, ώστε μια αρχική υπόθεση να μπορεί να ελεγχθεί εν είναι σωστή ή λάθος, και όχι, ντε και καλά, για να επιβεβαιωθεί.

Αυτό που βλέπουμε λοιπόν, είναι ότι ούτε το ίδιο επιστημονικό δυναμικό του ΔΝΤ δεν στηρίζει τις συμβουλές που παρέχει με το αζημίωτο δεξιά κι αριστερά. Και αν αυτές οι συμβουλές δεν εδράζονται ούτε και σε αυτό, που ως τεχνοκράτες θα έπρεπε να τιμούν και να εμπιστεύονται, δηλαδή τη θεωρία και τα μαθηματικά, τότε πού στηρίζονται κι από πού αντλούν αυτοπεποίθηση;

«Ίσως ένας Φρόιντ, ή ένας Γιουνγκ να μπορούσε να εξηγήσει αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ευρωζώνη», γράφει ο Larry Elliott στον Guardian, (8/1/12). «Σίγουρα, όμως αψηφά κάθε λογική οικονομική ανάλυση».

«Η λιτότητα, ως ο δρόμος που επέλεξε η Ευρωζώνη για την ευημερία δεν είναι παρά τα οικονομικά του Μαρκήσιου ντε Σαντ», γράφει με οίστρο σ’ ένα πρόσφατο tweet ο αγαπητός μας Ρουμπινί.


Να, λοιπόν, που ένας καινούργιος κλάδος των οικονομικών αρχίζει να γεννιέται μπροστά στα μάτια μας...
πηγή:kostasxan

Γιατί δεν ξεσηκωνόμαστε ακόμα;

 


Γράφει ο Χάρρυ Κλυνν



Κατάπληκτη η διεθνής κοινότητα αναρωτιέται, γιατί οι έλληνες, αυτός ο περήφανος και αδούλωτος λαός, δεν έχουν ξεσηκωθεί ακόμα; Τι άλλο περιμένουν να τους συμβεί; Επιστήμονες σχίζουν τα πτυχία τους και πολιτικοί παρατηρητές την διορατικότητα τους, ενώ διάσημοι κοινωνιοβιολόγοι εγκύπτουν στα μικροσκόπια τους μπας και ανακαλύψουν στο DNA αυτού του λαού κάποιον γραμμένο μαζοχισμό, οπότε έτσι και αλλιώς κάθε ελπίδα για εξέγερση είναι μάταιη..

Η χρεοκοπία αυτού του λαού είναι πρωτίστως ψυχολογική και το γεγονός αυτό είναι το τραγικότερο απ όλα. Παρά την διαρκώς πολλαπλασιαζόμενη βία και βαρβαρότητα που ασκείται ανελέητα πάνω του, ανά μήνα περίπου, με κάθε νέο εκβιασμό, κάθε νέα «δόση» και με κάθε νέα «σωτηρία» της πατρίδας, δεν κουνιέται απολύτως τίποτα!!! Όχι μόνο φύλο δεν κουνιέται, αλλά ούτε καν ένας χαριτόβρυτος γκέι σε τηλεοπτικό πάνελ! Ούτε καν και αυτοί οι περήφανοι κουκουλοφόροι! Από τότε που η πραγματική εξουσία έγινε «αντιεξουσία» και ο μυαλοφυγόδικος Γιωργάκης και ο αδίστακτος και ξετσίπωτος πασοκισμός δηλώνουν «αντιεξουσιαστές» (!) λούφαξαν και οι πραγματικοί αντιεξουσιαστές! Και ενώ επί κυβερνήσεως των ανικάνων του Καραμανλή, οι κουκουλοφόροι έκαναν βόλτες στο Κολωνάκι καθημερινά και σπάγανε τις βιτρίνες στη Σκουφά έτσι για πλάκα, τώρα έχουν εξαφανιστεί από προσώπου πεζοδρομίου και εμφανίζονται μόνο στις μεγάλες διαδηλώσεις ώστε, σε συνεργασία με τα άφθονα χημικά του Παπουτσή, να τρομάξουν τον κόσμο και να τον κλειδαμπαρώσουν στα σπίτια του..

Το φαινόμενο της ψυχολογικής χρεοκοπίας αυτού του λαού παίρνει ακόμα πιο περίεργες διαστάσεις αν αναλογιστούμε, όπως οι πάντες πια παραδέχονται, πως, αν επί κυβερνήσεως της επάρατου δεξιάς «βαρβαρότητας» εφαρμόζονταν έστω και το ένα χιλιοστό από τα σημερινά μέτρα, τότε θα καιγόταν η Ελλάδα! Τι συμβαίνει λοιπόν σήμερα; Εφόσον αυτός ο περήφανος και αδούλωτος λαός έχει αρχίσει να πεινάει και να ψάχνει στα σκουπίδια, τότε, τί είναι αυτό που τον βυθίζει στους καναπέδες της μαλακίας;
Φταίει ότι είμαστε ζαλισμένοι από την απίστευτη βία που ασκείται πάνω μας; Από τα απανωτά σοκ και τις καρπαζιές που κάνουν τα αυτιά μας να βουίζουν και παραπατάμε και τρεκλίζουμε και ακόμα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει καλά-καλά τί συμβαίνει και από πού μας έρχεται; Φταίει ότι ο εχθρός είναι αόρατος και δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι η σύγχρονη χούντα δεν φοράει πια στρατιωτικά αλλά πολιτικά πηλίκια και ότι οι δηλώσεις στις τηλεοράσεις έχουν αντικαταστήσει τις ερπύστριες των τάνκς; Φταίει αυτός ο τυχοδιωκτικός πασοκισμός που είναι βαθειά ριζωμένος και μας έχει απονευρώσει παντελώς από κάθε ανθρώπινη αξία γιατί έχει ενσταλάξει στις φλέβες μας το βόλεμα, την αρπαχτή, τον αμοραλισμό και τον άκρατο ατομικισμό; Φταίει το γεγονός ότι και να θέλουμε να ξεσηκωθούμε δεν πιστεύουμε πια ότι μπορούμε και πως κάθε αντίδραση την θεωρούμε μάταιη; Φταίει δηλαδή ότι απωλέσαμε την αξιοπρέπεια μας ρε γαμώτο;
Φταίει το γεγονός πως αυτός ο ανάδελφος τόπος δεν διαθέτει μίντια και ενημέρωση με μια τουλάχιστον στοιχειώδη εθνική συνείδηση; Δεν υπάρχουν μόνο δοσίλογοι πολιτικοί αλλά και δοσίλογοι μεγαλοδημοσιογράφοι και αν οι δημοσιογράφοι είχαν κάποια συνείδηση και οι πολιτικοί αναγκαστικά θα ήταν καλύτεροι. Κανένας ξένος δημοσιογράφος δεν θα κατηγορούσε τόσο πολύ την πατρίδα του και το λαό του, δεν θα δημιουργούσε τόσο φόβο και ενοχές στο κοινό του προκειμένου αυτό να δεχτεί αδιαμαρτύρητα τόση απίστευτη βία και παραλογισμό. Ποτέ οι δημοσιογράφοι στα ευρωπαϊκά μίντια δεν είπαν ότι οι κινητοποιήσεις και οι αγώνες των εργαζομένων «αμαυρώνουν την εικόνα της χώρας» τους στο εξωτερικό. Ποιος ξεχνά ότι αυτή η ίδια η ελληνική δοσίλογη δημοσιογραφία στην εποχή της δήθεν Καραμανλικής «βαρβαρότητας» ξεσήκωνε τον κόσμο να βγει στους δρόμους και τώρα, που ισοπεδώθηκαν τα πάντα, του λέει κάτσε καλά για να πάρεις τη «δόση» σου;
Φταίει τέλος αυτή η κραυγαλέα απουσία μιας αξιόπιστης εναλλακτικής πρότασης από την αριστερά; Ότι κατά βάθος η μεγαλύτερη τραγωδία αυτής της χώρας είναι η απουσία μιας πραγματικής και σύγχρονης αριστεράς; Πώς να ξεσηκωθεί ο κόσμος χωρίς να υπάρχει ένα όραμα, ένα όνειρο; Φταίει ότι το σταλινικό ΚΚΕ τρομάζει τον κόσμο αντί να τον ξεσηκώνει, λέγοντας του, έλα τώρα να ανατρέψουμε τον καπιταλισμό; Τέτοιος πολιτικός κρετινισμός πια; Δεν καταλαβαίνουν ότι έτσι λουφάζουν τον κόσμο στα σπίτια του; Αντί να κάνουν μια εθνική πολιτική, κάτι σαν ένα νέο ΕΑΜ, τώρα βρήκαν την ώρα να καλέσουν τον κόσμο να ανατρέψει τον καπιταλισμό; Βεβαίως το ΚΚΕ φέρει την κύρια ευθύνη ως η πιο δυνατή και οργανωμένη αριστερά, αλλά δεν φταίει μόνο αυτό. Άραγε δεν φταίει και ο ΣΥΡΙΖΑ που ενίοτε ερωτοτροπεί με τον αριστερισμό και ο Κουβέλης με τον πασοκισμό; Ποιος πιστεύει πια, σέβεται, εκτιμά και εμπνέεται από ένα τόσο αναξιόπιστο, φθαρμένο και διαφθαρμένο πολιτικό σύστημα;
Φταίνε λοιπόν όλα αυτά λοιπόν και άλλα πολλά.. Φυσικά δεν φταίει μόνο «ο Λυράρης αλλά φταίει και τούτος ο λαός που είναι μαραζιάρης».. Για την ακρίβεια θα έλεγα ερωτιάρης.. δηλαδή καψούρης, γιατί ο έρωτας είναι ομορφιά αλλά η καψούρα αρρώστια.. Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με ένα λαό που μια ζωή είναι εγκλωβισμένος σε μια οικογενειακή δημοκρατία των αρχηγών γιατί αντί να σκέφτεται, καψουρεύεται τους αρχηγούς του.. Από την δεκαετία του 70 ψηφίζαμε τον Εθνάρχη Καραμανλή γιατί ήταν ομορφάντρας και είχε μεγάλα φρύδια.. Μετά, τον Αντρέα γιατί ήταν πηδηχταράς στα γεράματα.. Δεν μας ένοιαζε ότι ο πασοκισμός πρόδωσε και γκρέμισε κάθε όραμα για αλλαγή και σοσιαλισμό, ότι ο Αντρέας ουσιαστικά καταχρέωσε τη χώρα, θεσμοθέτησε το γνωστό «δωράκι», το βόλεμα και τη λαμογιά, αλλά νιώθαμε και περήφανοι γιατί είχαμε έναν γαμίκουλα πρόεδρο που πηδούσε τη Μιμή(!) Σήμερα, λόγω κληρονομικού πασοκισμού, είχαμε την ελπίδα ότι και το σπέρμα του Αντρέα, ο γιός του, θα έβγαινε πηδηχταράς σαν τον πατέρα του, αλλά αυτός μας βγήκε εντελώς Τζέφρυ.. Αλλά ακόμα και με αυτόν τον ξενέρωτο και ανέραστο Παπαδήμο, πάλι η ίδια συμπεριφορά. Δεν μας ενδιαφέρει αν διορίστηκε από τους ξένους για να εφαρμόσει πιο αποτελεσματικά τα μέτρα εναντίον μας, αλλά αν ο Παπαδήμος είναι όντας δυναμικός πρωθυπουργός και μπορεί και επιβάλλεται στους υπουργούς του έτσι ώστε να μας πηδάνε ακόμα πιο σκληρά..
Τόχω ξαναπεί πολλές φορές. Στο εξής δεν θα λέμε οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες, αλλά οι μαλάκες αντέχουν σαν Έλληνες! Η εξήγηση είναι απλή και δεν είναι τυχαίο που όλες οι σεξουαλικές μετρήσεις δείχνουν κατακόρυφη πτώση της ελληνικής λίμπιντο.. Δεν υπάρχουν πια εξεγερμένα πουλιά αλλά κουρνιασμένες κότες.. Και δεν ξεσηκωνόμαστε γιατί δυστυχώς δεν έχουμε ανάγκη από το γνήσιο και επαναστατικό σεξ.. Και δεν έχουμε ανάγκη από σεξ γιατί είμαστε καψούρηδες και μας αρέσει που η κυβέρνηση μας και οι ξένοι μας πηδάνε κάθε μέρα.. Αμήν.-

Όποιος χαμένος είναι, να παλέψει!

 



Όποιος γονατισμένος είναι όρθιος να σηκωθεί!
Όποιος χαμένος είναι, να παλέψει!
Όποιος την κατάσταση του έχει αναγνωρίσει, πώς να...
εμποδιστεί;
Γιατί οι νικημένοι του σήμερα είναι οι νικητές του αύριο
Και το Ποτέ γίνεται: σήμερα ακόμα!
Μπέρτολτ Μπρεχτ

γΑΠ ή Μπενύτο ο ψεύτης;

 



Δώστε τώρα στη δημοσιότητα τα πρακτικά της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών... μετά την αποκάλυψη Βενιζέλου για συμφωνία "διαρχίας" με τον Παπανδρέου

Από τον Στάθη Παλαιολόγο "press-gr"

Η αποκάλυψη Βενιζέλου ότι είχε συμφωνήσει με τον Γ. Παπανδρέου σε άτυπη διαρχία για το ΠΑΣΟΚ, κατά το σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου, συνιστά μεγάλο θέμα. και επαναφέρει (ακόμη μεγαλύτερη) την ανάγκη, όπως πρώτο είχε γράψει και από την αρχή το Press-gr, να δοθούν στη δημοσιότητα τα πρακτικά της συνάντησης των πολιτικών αρχηγών υπό τον Καρ. Παπούλια.
Με βάση όσα είπε ο κ. Βενιζέλος στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ, γνώριζαν για τη...
συμφωνία αυτή και οι άλλοι αρχηγοί (Σαμαράς και Καρατζαφέρης!) και η συμφωνία είχε καταγραφεί στα πρακτικά της Προεδρίας της Δημοκρατίας...

Παναττική Απεργία!

 



Δεν είπε ούτε μια αλήθεια, αλλά ο γιατρός έχει πει να του λέμε πάντα «ναι»...


 

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Εντάξει, για τον κ. Παπανδρέου ο γιατρός έχει συστήσει να του λέμε πάντα «ναι».
Επομένως, μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Όλοι οι άλλοι, όμως, που τον άκουγαν επί χρόνια – και κυρίως τα δύο τελευταία καταστροφικά - σε ατέλειωτες ώρες συνεδριάσεων σε μαραθώνια Πολιτικά, Εθνικά και υπουργικά συμβούλια, σε διάφορα όργανα και οργανάκια του κόμματος, στο περίφημο διαθεσμικό, τι παριστάνουν;
Και κυρίως, τι παριστάνουν όταν...
κάθε φορά – και στο Εθνικό Συμβούλιο του περασμένου σαββατοκύριακου – έβγαιναν μονιασμένοι και υποτάσσονταν (και εξακολουθούν να υποτάσσονται) στις εμμονές και στα τελεσίγραφα Παπανδρέου, στις αποφάσεις και στα σχέδιά του;
Τι παριστάνει ο κ. Βενιζέλος που ξαφνικά ένιωσε να «συνδέεται συναισθηματικά» με τον κ. Παπανδρέου (προφανώς επειδή μαζί οδήγησαν τη χώρα σε σωρούς ερειπίων);
Τι παριστάνει ο κ. Λοβέρδος, όταν λέει ότι «βασικός πυλώνας της επόμενης κυβέρνησης πρέπει να είναι το ΠΑΣΟΚ»; Και πώς τολμά να ασχολείται τέτοιες ώρες, με το αν το ΠΑΣΟΚ «μπορεί να κερδίσει τις επόμενες εκλογές»;
Και τι εννοεί ο κ. Ρέππας όταν λέει πως «δεν λείπει ο αρχηγός, λείπει το ΠΑΣΟΚ», αλλά παρ’ όλα αυτά «είμαστε όλοι μαζί στο ΠΑΣΟΚ σήμερα και θα είμαστε όλοι μαζί στο ΠΑΣΟΚ αύριο»;
Συγγνώμη, αλλά σε ποιο ΠΑΣΟΚ θα είστε όλοι μαζί αφού αυτό… απουσιάζει;
Και τι θέλει να πει ο κ. Χρυσοχοΐδης όταν υποστηρίζει πως «εξαιτίας και δικών μας πολιτικών καταστράφηκαν η εργασία και η παραγωγή» και πως «ουδείς δικαιούται να απεμπολήσει κοινωνικές κατακτήσεις των τελευταίων 60 ετών» και πως «οι σοσιαλιστές κυβέρνησαν ως δεξιοί» και πως «η κρίση του 2008 μας βρήκε απροετοίμαστους, και πως «το ΠΑΣΟΚ αργοπεθαίνει γιατί δεν διεκδικεί τον ρόλο του που είναι η σύνδεση με την κοινωνία και η σύνθεση των απόψεων»;
Αφού συνέβησαν όλα αυτά, τότε γιατί να εμπιστευθεί κανείς τον ίδιο και τους ομοίους του; Επειδή έφτιαξε κιόλας το καινούργιο προπαγανδιστικό σύνθημα του κόμματος «Η Ελλάδα από την αρχή»; Δηλαδή την γκρέμισαν και τώρα (ξανα)υπόσχονται να την… ξαναχτίσουν;
Για να μην μιλήσουμε για τον κ. Παπουτσή, που διακήρυξε πως η παρουσία του κ. Παπανδρέου στα τελευταία δύο χρόνια υπήρξε καταλυτική!
Αν εννοεί ότι οδήγησε τη χώρα στην χρεοκοπία, έχει δίκιο. Αν εννοεί κάτι άλλο, τότε θα πρέπει να ζητήσουμε και γι’ αυτόν τη γνώμη του γιατρού.
Μιλάμε για τους ανθρώπους που δεν έκαναν τίποτε για να αποτρέψουν την καταστροφή.
Έκαναν τάχαμου ότι διαφωνούν και μόλις έμπαιναν στις υπό την προεδρία Παπανδρέου διάφορες συνεδριάσεις, ψέλλιζαν κάτι και στο τέλος ΕΛΕΓΑΝ ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ.
Ουδέποτε οι κύριοι αυτοί και διάφορες κυρίες έπραξαν κάτι για να αποτρέψουν την καταστροφή.
Ουδέποτε έθεσαν έστω και μία κόκκινη γραμμή.
Ουδέποτε ασχολήθηκαν με τα κρίσιμα θέματα που μας έφεραν στη σημερινή κατάσταση.
Υπήρξαν απόντες στις τρεις πιο κρίσιμες ώρες για τη χώρα: Όταν σκόπιμα διογκώθηκε το έλλειμμα του 2009, όταν αποφασίστηκε η είσοδος του ιδιωτικού τομέα στο χρέος και όταν ο κ. Παπανδρέου έθεσε το ζήτημα του δημοψηφίσματος.
Στην περίπτωση του ελλείμματος, είναι και αυτοί το ίδιο υπεύθυνοι για εθνική προδοσία.
Στην περίπτωση του ιδιωτικού τομέα, ούτε ήξεραν τι τους γινόταν και πού θα μας οδηγούσε – σ’ αυτά που τραβάμε τώρα με το PSI.
Στην περίπτωση του δημοψηφίσματος, κάθισαν και κουβέντιαζαν επί επτά (νυχτερινές) ώρες και στο τέλος, όταν είδαν ότι ο Παπανδρέου επιμένει, αντί να τον θέσουν αμέσως υπό επιτροπεία, τον εξαπέλυσαν στην Ευρώπη, μαζί με μια δήλωση ομόφωνης στήριξης.
Έτσι και το περασμένο Σάββατο, κάθισαν και τον άκουγαν να λέει του κόσμου τα ψέματα και μετά έλαβαν τον λόγο για να τον… συγχαρούν για τη γενναιότητά του να φύγει!
Τον άκουσαν να λέει πως δεν μετανιώνει για τίποτε, πως τα έκαμε όλα τέλεια, πως αν του δινόταν η ευκαιρία πάλι τα ίδια θα έκανε – και δεν είπαν κουβέντα!
Δεν τον ρώτησαν καν για ποιο λόγο αναγκάστηκε να φύγει!
Όσο για τον κ. Παπανδρέου, τι να πούμε; Ίχνος αληθείας δεν υπάρχει σε όσα είπε.
Βροντοφώναξε σε όλους τους τόνους ότι έσωσε τη χώρα από τη χρεοκοπία. Και τα έλεγε αυτά ενώ ακριβώς αυτή τη στιγμή συζητείται η χρεοκοπία της χώρας (διότι αυτό είναι το PSI) και μάλιστα οι συζητήσεις έχουν διακοπεί!
Υποστήριξε πως έκανε τον γύρο του κόσμου για να πείσει ότι η χώρα είναι αξιόπιστη, ενώ είναι ο άνθρωπος που συκοφάντησε την Ελλάδα στα πέρατα της υφηλίου.
Κατήγγειλε το πολιτικό σύστημα της χώρας, που «κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου» και συμπεριφερόταν «μικροκομματικά, ανεύθυνα, πελατειακά, ψηφοθηρικά και με μια βολεμένη ολιγαρχία της εξουσίας και του πλούτου», ενώ ο ίδιος είναι ανελλιπώς υπουργός από το 1985 – και επομένως το πιο επίλεκτο στέλεχος αυτού του πολιτικού συστήματος.
Ακόμη και για το «λεφτά υπάρχουν» μίλησε, λέγοντας πως διαστρεβλώθηκε η φράση του, αλλά δεν τον ρώτησε κανείς γιατί δεν τα βρήκε ποτέ αυτά τα λεφτά.
Υποστήριξε ότι τον Νοέμβριο του 2009… έπεισε τους εταίρους ότι χρειαζόταν χρόνος για τις διαρθρωτικές αλλαγές – αλλά τελικά φαίνεται ότι δεν πείστηκαν και τόσο πολύ, με αποτέλεσμα να μας οδηγήσει στον μηχανισμό στήριξης.
Είπε πως δεν καθυστέρησε να πάρει μέτρα, αλλά απλώς δεν… ήθελε να πάρει μέτρα! Αλλά τελικά πήρε ακόμη πιο σκληρά – επειδή δεν… ήθελε!
Και το καταπληκτικό: Υποστήριξε πως δεν ήξερε την κατάσταση (προφανώς όταν έλεγε πως λεφτά υπάρχουν)!
«Δεν ξέραμε την πραγματική κατάσταση της χώρας και δεν προλάβαμε να κάνουμε αυτές τις αλλαγές που θέλαμε, τις διαρθρωτικές αλλαγές, πριν έρθει η κρίση», είπε!
Και όμως! Υπάρχουν αναρίθμητες (προεκλογικές) δηλώσεις δικές του και των στελεχών του που αποδεικνύουν ότι ΗΞΕΡΑΝ!
Άλλωστε, όπως έλεγαν, γι’ αυτό ήθελαν την εξουσία και προκαλούσαν εκλογές δηλώνοντας πως τον Μάρτιο του 2010 δεν θα ψήφιζαν τον κ. Παπούλια. Για «να προλάβουν τα χειρότερα»!
Δήλωνε ο κ. Παπανδρέου στα «Νέα» (3-4 Οκτωβρίου 2009): «Ξέρουμε καλά – και το ξέρει και η αγορά – πως η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη από τα επίσημα στοιχεία».
Δήλωνε η κ. Λούκα Κατσέλη στο «Έθνος» (1 Οκτωβρίου 2009): «Έχουμε απόλυτη επίγνωση της κατάστασης».
Δήλωνε ο κ. Χρυσοχοΐδης στη «RealNews» (27 Οκτωβρίου 2009): «Ξέρουμε ότι η χώρα βρίσκεται στα όρια της χρεοκοπίας».
Δήλωνε ο κ. Ραγκούσης στην «Ημερησία» (4-5 Απριλίου 2009): «Το 2010 θα είναι χρονιά απόλυτης χρεοκοπίας των δημοσίων οικονομικών της χώρας».
Επομένως, ήξεραν και παραήξεραν!
Όσο για τον κ. Παπανδρέου, επανέλαβε τα γνωστά περί του τρόπου υπολογισμού των δαπανών για εξοπλισμούς, κατηγορώντας τη Ν.Δ. ότι τα υπολόγισε στον χρόνο της παραγγελίας (δηλαδή πριν από το 2004) και όχι στον χρόνο της παράδοσης.
Είναι, όμως, γνωστό πως σε ερώτηση ευρωβουλευτών του ΠΑΣΟΚ απάντησε η Κομισιόν ότι δεν έχει σημασία πότε καταγράφονται – αρκεί να καταγράφονται –όπως είναι επίσης γνωστό ότι υπήρχε η... ωραία συνήθεια να προκαταβάλλεται το μεγαλύτερο μέρος των ποσών κατά την παραγγελία (ώστε να εξασφαλίζονται εγκαίρως και οι μίζες)!
Το εξοργιστικό είναι ότι ο κ. Παπανδρέου υποστήριξε το Σάββατο πως «τελικά» το έλλειμμα, «με τις διαδοχικές αναθεωρήσεις», έφτασε στο 16%!
Δεν φτάνει δηλαδή που με εντελώς παράνομο τρόπο η ΕΛΣΤΑΤ φούσκωσε το έλλειμμα και το οδήγησε στο 15,4%, αλλά τώρα ο κ. Παπανδρέου το… φούσκωσε κι’ άλλο και το πήγε στο 16%!
Κατά τα λοιπά, όλα ήταν καλά καμωμένα. Φταίνε η «συντηρητική Ευρώπη», οι αγορές, τα μέσα ενημέρωσης.
Ο ίδιος, είναι ο σωτήρας, ο άνθρωπος που «κράτησε την Ελλάδα όρθια», που χάρη σ’ αυτόν «αποφύγαμε την χρεοκοπία» και «πετύχαμε το μείζον».
Επιπλέον, αν καταλάβαμε καλά από όσια είπε, είναι και ο… εφευρέτης του ευρωομόλογου και του Φόρου Τόμπιν!
Πραγματικά, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.
Για ευρωομόλογο μίλησε για πρώτη φορά στις 18 Δεκεμβρίου του 2010, όταν η συζήτηση γύρω από το θέμα είχε ανάψει για τα καλά στη Γερμανία. Τότε ανακοίνωσε (ο Παπανδρέου) την συλλογή 1 εκ υπογραφών – αλήθεια τι απέγιναν αυτές οι υπογραφές, μαζεύονται ακόμη;
Οργάνωσε και μια σύσκεψη στις 2 Ιανουαρίου 2011 με τη συμμετοχή Παπακωνσταντίνου, Βάσως Παπανδρέου, που την είχε τοποθετήσει επικεφαλής της σχετικής επιτροπής (και αποδέχθηκε ασμένως, ενώ τώρα του επιτίθεται)– αλήθεια τι απέγινε εκείνη η επιτροπή; - και… Παπαδήμου, που τότε ήταν ένας απλός σύμβουλος του Παπανδρέου (και μάλιστα συμφωνούσε με τον Τρισέ και διαφωνούσε με το ευρωομόλογο).
Όσο για τον Φόρο Τόμπιν, έλεος! Είναι ο φόρος που πρότεινε το 1972 ο νομπελίστας οικονομολόγος Τζέιμς Τόμπιν και από τότε τον θυμούνται όλοι όποτε υπάρχει οικονομική κρίση!
Αλλά, είπαμε: Ο γιατρός τους έχει πει να του λένε πάντα «ναι»!

Θεσσαλονίκη: Πορεία αλληλεγγύης στους απεργούς χαλυβουργούς...

 



Ελάτε να το κόψετε! Σας περιμένουμε!

Τι έκαναν στο Βερολίνο Σημίτης και Παπανδρέου


Μετά το ταξίδι στο Λονδίνο και στο Παρίσι, ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε ένα πολύ κρίσιμο ραντεβού με τον Κώστα Σημίτη στο Βερολίνο.

Τι έκαναν στο Βερολίνο Σημίτης και Παπανδρέου
Κατά τη διάρκεια της «περιοδείας» του στην Ευρώπη, ο Γ. Παπανδρέου, συνοδευόμενος και από τη σύζυγό του, Άντα, δεν περιορίστηκε στο Λονδίνο, όπως κυριάρχησε στη δημοσιότητα, αλλά πέρασε και στην απέναντι πλευρά της Μάγχης. Αφού πέρασε από το Παρίσι έφθασε και στο παγωμένο Βερολίνο.
Εκεί, όπως πληροφορούμαστε από έγκυρες πηγές, ο Γιώργος Παπανδρέου είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα και σημαντική συνάντηση με την οικογένεια Σημίτη, αφού ο πρώην πρωθυπουργός κ. Κώστας Σημίτης, φιλοξενείτο από τον αδελφό του κ. Σπύρο Σημίτη.
Δεν είναι άλλωστε τυχαία η διαρροή που είχε γίνει την περασμένη εβδομάδα για την απορία που είχε ο κ. Σημίτης για τις κινήσεις του κ. Παπανδρέου
Η συζήτηση, η οποία έγινε πριν από το Πολιτικό Συμβούλιο της Παρασκευής αλλά και το Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ, αφορούσε όχι μόνον την επόμενη μέρα στο Κίνημα, την κούρσα διαδοχής του Γ. Παπανδρέου, αλλά και μία «ασπίδα κάλυψης» που θέλει να έχει ο τέως –πλέον- πρωθυπουργός αλλά παραμένων πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, τόσο αυτός όσο και η οικογένειά του, για όσα δρομολογήθηκαν τη διετία 2009-2011 σχετικά με την ελληνική οικονομία. ΔΝΤ, CDS, Μνημόνια...
Το αποτέλεσμα της συζήτησης
Η συζήτηση προφανώς πήγε καλά. Πρώτο της αποτέλεσμα ήταν πριν από το Πολιτικό Συμβούλιο, η τοποθέτηση της κ. Άννας Διαμαντοπούλου σχετικά με το ότι θα πρέπει να υπάρξουν ανοιχτές διαδικασίες για τη διαδοχή στο ΠΑΣΟΚ, αφού ολοκληρωθεί το PSI και η νέα δανειακή σύμβαση. Όταν δηλαδή η Ελλάδα, άρα και το ΠΑΣΟΚ θα μπουν σε προεκλογική περίοδο.
Όσον αφορά στην πρόταση αυτή, πέραν όλων των άλλων, του απαγορευτικού δηλαδή χρονικού περιθωρίου, το γεγονός ότι μάλλον ανοησία θα ήταν κάποιος να διεκδικήσει την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ 20 μέρες πριν τις εκλογές, που όπως διαφαίνεται, θα αποτελέσουν πανωλεθρία. Για ποιο λόγο δηλαδή κάποιος θα αναλάβει όλο το κόστος της φθοράς της προηγούμενης διετίας και θα αυτοκαταστραφεί πολιτικά.
Στο Πολιτικό Συμβούλιο, ο Παπανδρέου πέταξε στην ουσία τη μπάλα στην εξέδρα σε σχέση με την αφετηρία της κούρσας για τη διαδοχή, υποστηρίζοντας να αρχίσουν οι διαδικασίες στο τέλος Μαρτίου ή τον Ιούνιο.
Στη συνέχεια, στο Εθνικό Συμβούλιο είδαμε ότι και ο άλλος ισχυρός στην κούρσα διαδοχής, Ευάγγελος Βενιζέλος, επίσης πρόσωπο που επηρεάζεται από τον Κ. Σημίτη, να επιλέγει μια πολιτική όπως είδε είχε προδιαγράψει, του να μην εμπλακεί σε ανοιχτές και μαζικές διαδικασίες για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ.
Ο κ. Βενιζέλος -όχι αδίκως- δεν εγκλωβίζεται ότι σε μια τέτοια διαδικασία, με ανοιχτές εσωκομματικές κάλπες. Άλλωστε, υπάρχει το κακό προηγούμενο της Ντόρας Μπακογιάννη στη Ν.Δ.
Εκτιμήσεις αναλυτών
Όπως αναφέρουν πολιτικοί αναλυτές, το πιθανότερο είναι ότι θα παραμείνει στην κυβέρνηση και θα συμμετάσχει και στην επόμενη κυβέρνηση με πιθανότερο πρωθυπουργό τον Α. Σαμαρά, στην περίπτωση που το ΠΑΣΟΚ συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση συνασπισμού με τη Ν.Δ. και θα αποφύγει τελικά να διεκδικήσει την αρχηγία του κόμματος.
Με τον τρόπο αυτό και τουλάχιστον για το επόμενο χρονικό διάστημα, που ενδιαφέρει τον Γ. Παπανδρέου εξαιτίας και της φιλοδοξίας του μεταξύ των άλλων να διεκδικήσει τη θέση του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, η οποία θα κριθεί τον Ιούνιο, πετυχαίνοντας επί του παρόντος μια έμμεση διαρχία με τον κ. Βενιζέλο.

πηγή:newsbomb