Η τριήρης Ολυμπιάς σαλπάρει για τις ΗΠΑ

Η μη κερδοσκοπική εταιρεία Τrireme in Νew Υork City Ιnc. ηγείται της προσπάθειας ώστε η τριήρης Ολυμπιάς να μεταφερθεί στη Νέα Υόρκη στις 4 Ιουλίου 2012

Η μη κερδοσκοπική εταιρεία Τrireme in Νew Υork City Ιnc. ηγείται της προσπάθειας ώστε η τριήρης Ολυμπιάς να μεταφερθεί στη Νέα Υόρκη στις 4 Ιουλίου 2012

O άνεμος φουσκώνει τα λευκά πανιά και 170 κουπιά πάλλονται ρυθμικά καθώς μια ξύλινη τριήρης πλέει μεγαλόπρεπα στον ποταμό Χάντσον ατενίζοντας το Αγαλμα της Ελευθερίας. Θα μπορούσε να είναι απλώς ένα όνειρο, οι θαυμαστές όμως της αρχαίας τριήρους σχεδιάζουν να το κάνουν πραγματικότητα.

Η μη κερδοσκοπική εταιρεία Τrireme in Νew Υork City Ιnc. ηγείται της προσπάθειας ώστε η τριήρης Ολυμπιάς, το μοναδικό αντίγραφο σε φυσικό μέγεθος της αθηναϊκής τριήρους, να μεταφερθεί στη Νέα Υόρκη και στις 4 Ιουλίου 2012 να πραγματοποιήσει αυτό το ταξίδι.

«Οταν έμαθα γι΄ αυτή την πρωτοβουλία, δεν ήταν δυνατόν να μείνω στο περιθώριο» λέει υπερήφανα ο πρόεδρος κ. Μάρκος Μαρινάκης , ελληνοαμερικανός επιχειρηματίας. Σύμφωνα με την περιγραφή του, στην πρώτη συνεδρίαση του συμβουλίου σε μια αίθουσα με θέα το λιμάνι της Νέας Υόρκης πέρασε ρυμουλκούμενο το μουσείοαεροπλανο- φόρο Ιντρέπιντ και όλοι έμειναν να το κοιτούν με θαυμασμό. «Φανταστείτε να περνάει η Ολυμπιάς με 170 κωπηλάτες να κάνουν κουπί! Το θέαμα θα είναι φανταστικό!» τους είπε εκείνος γεμίζοντας το συμβούλιο με αισιοδοξία.

Η τριήρης Ολυμπιάς είναι το μοναδικό αντίγραφο της αρχαίας αθηναϊκής τριήρους που έχει κατασκευαστεί σε πραγματικό μέγεθος και έχει δοκιμαστεί σε φυσικές συνθήκες δίνοντας απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα για τη ναυτική τεχνολογία της αρχαιότητας. Κατασκευάστηκε από τους βρετανούς καθηγητές Ιστορίας Μόρισον και Ναυπηγικής Κόουτς με χρηματοδότηση του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, στο οποίο παραδόθηκε τον Αύγουστο του 1987.

Η Ολυμπιάς έχει μήκος περίπου 37 μέτρα, πλάτος 5,50 μέτρα και εκτόπισμα 70 τόνων, ενώ η ξυλεία που χρησιμοποιήθηκε ήταν πεύκο του Ορεγκον και δρυς. Τα πανιά της είναι κατά τα αρχαία πρότυπα από λινό ύφασμα που φτιάχνεται μόνο σε ένα εργοστάσιο στη Σκωτία. Οπως εξηγεί ο σημαιοφόρος του ΠΝ κ. Γεώργιος Νάσκας, υπεύθυνος Συντήρησης της τριήρους Ολυμπιάς στο Μουσείο του Πολεμικού Ναυτικού, «η ορειχάλκινη επένδυση του εμβόλου του πλοίου αποτελείται από δύο ενωμένα κομμάτια, μια τεχνική ξεχασμένη για 2.500 χρόνια».

Λίγα μέτρα από το θωρηκτό Αβέρωφ η Ολυμπιάς στέκει με μεγαλοπρέπεια κάτω από ένα ειδικά διαμορφωμένο σκέπαστρο κοιτάζοντας στον ορίζοντα τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης. Εγινε μουσειακό έκθεμα το 2004, οπότε σταμάτησε τους δοκιμαστικούς πλόες. Οι δοκιμές που έκανε ως το 1994 στο πλαίσιο της πειραματικής αρχαιολογίας έδωσαν απαντήσεις σε πολλά αναπάντητα ερωτήματα για τη ναυτική τεχνολογία, προκάλεσαν όμως και φθορές.

Ιδιαιτέρως η πλεύση σε γλυκά ύδατα στο Λονδίνο το 1993, όπου μεταφέρθηκε για τον εορτασμό των 2.500 χρόνων της Δημοκρατίας, προξένησε ανεπανόρθωτες βλάβες. Παρά τις επισκευές που έγιναν, πριν από τη μεταφορά της Ολυμπιακής Φλόγας στους Αγώνες της Αθήνας, τελικά κρίθηκε μη αξιόπλοη.

Η προοπτική ενός νέου ταξιδιού ενθουσιάζει τους θαυμαστές της, αλλά το εγχείρημα φαντάζει τεράστιο. Η μεταφορά του σκάφους στις ΗΠΑ, οι απαραίτητες επισκευές και η επιστροφή του υπολογίζεται ότι θα κοστίσουν περίπου τρία εκατ. δολάρια. «Η επίσκεψη της Ολυμπιάς δεν πρόκειται να στοιχίσει ούτε ευρώ στο Πολεμικό Ναυτικό. Ολο το κόστος θα καλυφθεί από την Τrireme in Νew Υork City Ιnc. Από αυτά το 25% έχει ήδη συγκεντρωθεί μέσω χορηγιών» επισημαίνει ο κ. Μάρκος Μαρινάκης στο «Βήμα».

Μετά τη συγκέντρωση των χρημάτων το μεγαλύτερο στοίχημα είναι η στελέχωση ενός δυναμικού πληρώματος με 170 κωπηλάτες. «Θέλουμε να έχουμε δίπλα μας εμπνευσμένους ανθρώπους» λέει ο αντιπρόεδρος του Ιδρύματος Φορντ Γουαϊσκίτελ, πρώην καθηγητής Κλασικής Ιστορίας στα κολέγια Χόμπαρτ και Γουίλιαμ Σμιθ. Ο ίδιος θα αναλάβει μάλιστα το δύσκολο έργο της εκπαίδευσης και του συντονισμού των κωπηλατών, ως σύγχρονος αυλητής την ώρα της μάχης.

«Το εγχείρημα δίνει ζωή στην αρχαιότητα και φέρνει τους Αμερικανούς πιο κοντά στην ελληνική ιστορία», κατά τα λεγόμενα του κ. Γουαϊσκίτελ. Επιπλέον, αν το ταξίδι της τριήρους συνδυαστεί με μια έκθεση για την ελληνική ναυτική παράδοση που οργανώνεται στο λιμάνι της Νέας Υόρκης, σύμφωνα με τον κ. Μαρινάκη, «θα βελτιώσει την εικόνα της Ελλάδας στα μάτια των Αμερικανών και θα τους πείσει να κάνουν ένα ταξίδι στην Ελλάδα».

Από την πλευρά του, το Πολεμικό Ναυτικό δεν έχει λάβει επίσημα θέση ως προς αυτή την πρωτοβουλία έχοντας ως πρωταρχικό στόχο τη διασφάλιση της ακεραιότητας της τριήρους. Οι διαπραγματεύσεις βρίσκονται σε εξέλιξη και το προσεχές διάστημα αναμένεται να σταλεί γραπτή δήλωση στήριξης του εγχειρήματος με τις υπογραφές 13 ελληνοαμερικανών βουλευτών-μελών του Κογκρέσου.

«Το μεγαλύτερο μυστήριο της ναυπηγικής»

Δύο αιώνες χρειάστηκε να περάσουν από την κατασκευή της πρώτης τριήρους το 700 π.Χ., που αποδίδεται από τον Θουκυδίδη στον Κορίνθιο Αμεινοκλή, ώσπου η διορατικότητα του Θεμιστοκλή να την αναδείξει στο σημαντικότερο πλοίο της αρχαιότητας. Ο μεγάλος στρατηγός και πολιτικός, αφού ενίσχυσε τον αθηναϊκό στόλο με την κατασκευή 200 τριήρεων, τον οδήγησε το 480 π.Χ. στην επική Ναυμαχία της Σαλαμίνας. Τα «ξύλινα τείχη», οι γρήγορες και ευέλικτες τριήρεις, επανδρωμένες με ελεύθερους πολίτες, έμειναν πραγματικά απόρθητα σώζοντας την Αθήνα και τους κατοίκους της, όπως είχε προφητέψει το Μαντείο των Δελφών.

Η μεγάλη καινοτομία της τριήρους ήταν οι τρεις σειρές κουπιών, τα οποία κινούσαν 170 κωπηλάτες, καθισμένοι σε τρία διαφορετικά επίπεδα του σκάφους. Ο συνδυασμός κωπηλατών και πανιών, αν και χρειαζόταν άριστο συντονισμό, έδινε την πρωτοφανή για την εποχή ταχύτητα των 10 κόμβων. Αυτό όμως που έκανε τις αθηναϊκές τριήρεις ξεχωριστό πολεμικό εργαλείο ήταν το πανίσχυρο ορειχάλκινο έμβολο, το οποίο κατέστρεφε και συνήθως βύθιζε τα εχθρικά σκάφη.

Για να επιτύχουν όμως οι Αθηναίοι ταχύτητα και ευελιξία χρησιμοποίησαν για την κατασκευή των τριήρεων ελαφρά ξυλεία, όπως μας εξήγησε ο κ. Νάσκας, με αποτέλεσμα «οι τριήρεις που εμβολίζονταν συνήθως να μη βυθίζονταιαλλά να διαλύονται. Φαίνεταιμάλισταότι όσες έφταναν τα 10 χρόνια ζωής τις διέλυαν και χρησιμοποιούσαν τα υλικά σε άλλες εργασίες». Η έλλειψη λοιπόν αρχαίων ευρημάτων καθιστά τις αθηναϊκές τριήρεις «το μεγαλύτερο μυστήριο της ναυπηγικής», όπως τις χαρακτήρισε ο κ. Γουαϊσκίτελ.

Οι περιορισμένες απεικονίσεις επάνω σε αγγεία και οι αναφορές σε ιστορικά και λογοτεχνικά κείμενα φουντώνουν τη διαμάχη που συνεχίζεται για αιώνες μεταξύ των μελετητών. Μόλις στις 7 Ιανουαρίου ο αρχαιολόγος Τζον Χέιλ, καθηγητής Ελευθέρων Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Λούσβιλ, παρουσίασε στο Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Αμερικής μια νέα εκδοχή του σκάφους. Το μοντέλο του, όπως μας εξήγησε, διαθέτει ένα μόνο ιστίο αντί για δύο, λιγότερο στρογγυλεμένο κύτος, ελαφρύτερη δομή και πιθανώς κουπιά διαφορετικών διαστάσεων.

«Η Ολυμπιάς δεν παύ ει να είναι ένα μεγάλο κατόρθωμα και ένα σημαντικό σύμβολο. Συμβολίζει την ελευθερία που κέρδισαν οι Αθηναίοι στη Ναυμαχία της Σαλαμίνας, που τους έδωσε τη δυνατότητα να δημιουργήσουν τη Δημοκρατία και τον Χρυσό Αιώνα του Περικλή. Χάρη στις τριήρεις χτίστηκε ο Παρθενώνας» μας εξήγησε ο κ. Χέιλ. Και ως μέλος του πληρώματος του πρώτου δοκιμαστικού μοντέλου του καθηγητή Μόρισον, όταν ήταν φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, μας διαβεβαίωσε ότι η τριήρης από όπου περνάει σκορπίζει ενθουσιασμό.

πηγή :tovima.gr

Κωνσταντίνος Τσουκαλάς

Αυτοβιογραφούμενος «εντός εαυτού και εκτός ορίων»

Το ενδιαφέρον της σειράς αυτοπαρουσιάσεων, που έχει καθιερώσει η Στοά του Βιβλίου, είναι ότι προκαλεί τους τιμώμενους ομιλητές, μέσα από τις αποκαλύψεις και τις σιωπές τους, να σχεδιάσουν, ενώπιον ζωντανού κοινού, το περίγραμμα της ζωής και του έργου τους, τοποθετούμενοι «μπροστά στις αντικριστές παγίδες της αυτοπροβολής και της ψευδοσεμνοτυφίας», όπως χαρακτηριστικά είπε χθες ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς.

Στην ομιλία του «Από την Ελληνική Τραγωδία στην παγκοσμιοποιημένη δυσφορία», ο ίδιος επέλεξε να βαδίσει αυτοβιογραφούμενος επάνω στη γραμμή που συνδέει την «Ελληνική τραγωδία», το πρώτο του βιβλίο, με το πρόσφατο «Η επινόηση της ετερότητας: “Ταυτότητες” και “διαφορές” στην εποχή της παγκοσμιοποίησης».

Στην πορεία, αναπόφευκτα, μια ολόκληρη ζωή αναλύθηκε, μεθοδικά, στα συστατικά της. Στα βιβλία («Εξάρτηση και αναπαραγωγή», «Είδωλα πολιτισμού», «Περιπέτειες σημασιών», «Πόλεμος και ειρήνη» κ.ά.), στα πρόσωπα (η φιλότεχνος μητέρα, ο νομικός και ορθολογιστής πατέρας, ο παιδικός φίλος Γιώργος Κριμπάς, ο «αδερφός» Νίκος Πουλαντζάς και ο φίλος Γιώργος Μακρής –οι ιδανικοί αυτόχειρες–, ο μέντορας Νίκος Σβορώνος), στα γεγονότα (οι σπουδές στη Νομική, η προσχώρηση στην οικογένεια της Αριστεράς, η χούντα και η αυτοεξορία στο Παρίσι, η επιστροφή στην Ελλάδα μετά τη μεταπολίτευση, το πανεπιστήμιο), στις ιδέες (η μαρξιστική αφετηρία, η επίδραση του Φουκώ, η στροφή προς την κοινωνική και πολιτική θεωρία, η πεποίθηση στο τυχαίο, η πίστη ότι πάντα ο άνθρωπος μπορεί να αλλάξει τον κόσμο και η ιστορία να αρχίσει από την αρχή), στις μεθόδους (τα έκκεντρα διαβάσματα, η διεκδίκηση της πολυτέλειας να παραμένει «ανοιχτός» σε οτιδήποτε τον κεντρίζει, η αέναη στάθμιση ανάμεσα στη σιγουριά του θεμελιωμένου και στη γοητεία του μη τεκμηριώσιμου).

Η συγκίνηση περίσσευε ανάμεσα στους αποδέκτες του βιωματικού λόγου του Τσουκαλά, μεταξύ των οποίων οι παιδικοί φίλοι και παλαιοί συνοδοιπόροι καθηγητές Μίμης Φατούρος, Γιώργος Κριμπάς, Νίκος Μουζέλης, οι νέοι φίλοι Ηλίας Νικολακόπουλος και Τάκης Καφετζής και οι παλιοί φοιτητές, που γέμισαν ασφυκτικά την Αίθουσα Λόγου της Στοάς του Βιβλίου.

Πίσω από την προσωπική αφήγηση εκτυλίχθηκε ένα οδοιπορικό στην πρόσφατη Ιστορία, που ξεκίνησε από την προδικτατορική Ελλάδα, πέρασε από τη χούντα, τον γαλλικό Μάη του ’68 και τη ζωή της ελληνικής διανόησης στο Παρίσι, έφτασε στη μεταπολιτευτική αισιοδοξία, στο «τέλος της Ιστορίας» και στη νέα αρχή, για να καταλήξει στη σημερινή παγκοσμιοποιημένη δυσφορία. «Κλείνοντας το μάτι» στις ιστορικές και ιδεολογικές μας βεβαιότητες, ήταν η επαλήθευση της προλογικής θέσης του προέδρου της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας Γεώργιου Μπαμπινιώτη ότι «η σκέψη του Τσουκαλά μας παρακινεί να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να σκεφτεί διαφορετικά».

 

πηγή:tovima online

Οι Λαζαίοι

Ο ΛΑΖΟΣ (Θεσσαλία 1760)                                      



1.Τρεις περδικούλες κάθουνταν εις την Μηλιάν επάνω.
2.Είχαν τα νύχια κόκκινα και τα φτερά γραμμένα,
3.μοιρολογούσαν κι έλεγαν, μοιρολογούν και λέγουν:
4.Θεέ μου, τι να γίνηκεν ο έξαρχος ο Λάζος
5.πού ‘ταν στον κόσμο ξακουστός, στον κόσμο ξακουσμένος.
6.Λάζε μου, τι δε φαίνεσαι τούτο το καλοκαίρι
7.να περπατείς αρματολός στο μαύρο καβαλάρης,
8.να λάμπουν τα τσαπράζια σου τα φλωροκαπνισμένα,
9.δώδεκ’ αράδες τα κομπιά στα ρούχινα γελέκια,
10.να’ χεις και στο σπαθάκι σου χούφτα μαλαγματένια,
11.να κρούει ο ήλιος την αυγήν, να κρούει το μεσημέρι;
(Α. Πάσσου, Ρωμαίικα Τραγούδια, Αθήνα 1860, LIX)

Η λαϊκή Μούσα εξύμνησε τα ηρωικά κατορθώματα των Λαζαίων, η ιστορία και η δράση των οποίων τροφοδότησε δημοτικά τραγούδια, όπως αυτό το απόσπασμα:

Τι’ ναι τούτο το κακό ,που πάθαμε οι Λαζαίοι;

Μας χάλασε ο Βελή Πασάς, μας έκαψε τα σπίτια,

μας πήρε τις γυναίκες μας, μας πήρε τα παιδιά μας.

Οι Λαζαίοι ήταν οικογένεια κλεφτών και αρματολών, που έδρασαν στην ευρύτερη περιοχή του Ολύμπου αλλά και στη θάλασσα, πριν από την Επανάσταση του 1821 και 400 τουλάχιστον μέλη της θυσιάστηκαν στον Αγώνα. Το όνομά τους φέρει ο Πολιτιστικός Σύλλογος της Κάτω Μηλιάς Πιερίας








Ο Μορφωτικός και Πολιτιστικός Σύλλογος Κάτω Μηλιάς Πιερίας «ΟΙ ΛΑΖΑΙΟΙ», ιδρύθηκε το 1964 από 50 περίπου νέους Μηλιώτες, με την επωνυμία "Εθνική Μορφωτική Ένωσις Νέων Κάτω Μηλιάς", με στόχο την πνευματική και πολιτιστική καλλιέργεια και ανάπτυξη των κατοίκων του χωριού και της κοινότητας Μηλιάς γενικότερα, μέσα στα πλαίσια της ελληνορθόδοξης παράδοσης και αγωγής.



Το 1987 έγινε τροποποίηση του καταστατικού του. Τότε πήρε και το σημερινό του όνομα, Μορφωτικός & Πολιτιστικός Σύλλογος Κάτω Μηλιάς Πιερίας και την προσωνυμία «ΟΙ ΛΑΖΑΙΟΙ», προς τιμήν της περίδοξης κλεφταρματολικής οικογένειας των Λαζαίων, η οποία, για περισσότερα από 150 χρόνια, έζησε και έδρασε στην παλιά μητρόπολη των δύο χωριών, Κάτω και Μεσαίας Μηλιάς, τη Μηλιά Ολύμπου, τη σημερινή Άνω Μηλιά, «…όπου είναι οχυρόν το χωρίον, πατρίδα και καθέδρα των Λαζαίων…», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο ιστορικός του Αγώνα, κοζανίτης ενθυμηματογράφος και αγωνιστής Νικόλαος Κασομούλης, στα Στρατιωτικά του Ενθυμήματα, τ. 1ος, σελ. 199.

Αψευδής μάρτυρας της ζωής και της δράσης τους απόμειναν τα ερείπια του ξακουστού Πύργου τους, στο επάνω μέρος του χωριού, καθώς και του σπιτιού και της θολόκτιστης βρύσης, λίγο παρακάτω, που έχουν σχεδόν εξαφανιστεί.

Στο χρονικό διάστημα, που πέρασε από την ίδρυσή του, ο Σύλλογος ανέπτυξε αξιόλογη δράση και η παρουσία του είναι έντονα αισθητή στο πιερικό πολιτιστικό γίγνεσθαι.

Αρχικά ίδρυσε δανειστική βιβλιοθήκη και Τμήματα παραδοσιακών χορών. Στις αρχές του 1988 οργάνωσε Τμήμα Εθελοντικής Αιμοδοσίας και Τράπεζα Αίματος στο Νοσοκομείο Κατερίνης. Το 1989, επ’ ευκαιρία συμπληρώσεως 25 χρόνων ζωής, ίδρυσε χορωδία Μηλιώτικων Δημοτικών Τραγουδιών και διοργάνωσε ιστορικό συνέδριο με θέμα «Οι Λαζαίοι και η εποχή τους», τα πρακτικά του οποίου εξέδωσε σε ομότιτλο βιβλίο δύο χρόνια αργότερα. Τον ίδιο χρόνο άρχισε την οργάνωση Λαογραφικής Συλλογής, με αντικείμενα του κοντινού αλλά και του απώτερου παρελθόντος, κειμήλια τα περισσότερα των κατοίκων του χωριού, τα εγκαίνια της οποίας έγιναν τον επόμενο χρόνο, την 1η Απριλίου 1990.

Το 1994 εξέδωσε και δεύτερο ιστορικό βιβλίο με τίτλο: ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΠΕΡΙ ΛΑΖΑΙΩΝ κλπ. (Ένα ανέκδοτο χειρόγραφο του γιατρού Γιάννη Δήμου Λάζου, για τις επαναστάσεις του 1854 και 1878 στον Όλυμπο), με έρευνα και σχόλια του εκπαιδευτικού, ιστορικού και συγγραφέα Γρηγόρη Βέλκου.

Από τις αρχές του 1995 ο Σύλλογος εκδίδει σε 1750 αντίτυπα την τρίμηνη εφημερίδα «Τα δέοντα απ’ τη Μηλιά» , η οποία μοιράζεται σε όλους τους κατοίκους των τριών χωριών και αποστέλλεται ταχυδρομικά σε όλους τους απόδημους Μηλιώτες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, σε δημ. υπηρεσίες, Υπουργεία αλλά και φίλους της Μηλιάς και του Συλλόγου.

Η υπογραφή και η σφραγίδα (σφραγίδα-δαχτυλίδι) του Τόλιου Λάζου από έγγραφο που υπογράφτηκε στην Ι.Μ. Αγίου Διονυσίου στον Όλυμπο, από τους Ολύμπιους καπεταναίους.





Τον Απρίλιο του 2000 ο Σύλλογος απέκτησε μόνιμη, σχεδόν ιδιόκτητη στέγη, στο παλιό Δημοτικό Σχολείο Κάτω Μηλιάς, το οποίο παραχωρήθηκε από το τελευταίο Κοινοτικό Συμβούλιο Μηλιάς για χρήση και το οποίο, ύστερα από κατάλληλη επισκευή και διαρρύθμιση, μέσω του ευρωπαϊκού κοινοτικού προγράμματος Λήντερ 2, της Πιερικής-Αναπτυξιακής, μετέτρεψε σε Πολιτιστικό Κέντρο, όπου στεγάζονται πλέον η ανακαινισμένη, μοναδική στην περιοχή, Λαογραφική Συλλογή και οι λοιπές πολιτιστικές του δραστηριότητες.

Στη διάρκεια της 2/ετίας, 2002-2003, άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά η πραγματοποίηση ενός παλιού οράματος του Συλλόγου. Η αναστήλωση και ανάδειξη του ιστορικού Πύργου των Λαζαίων συμπεριλαμβανομένου και του παρακείμενου βακούφικου νερόμυλου και του περιβάλλοντος χώρου, στην παλιά μητρόπολη των χωριών, την Άνω Μηλιά, ώστε να καταστεί παμπιερικό αλλά και πανελλήνιο μνημείο Εθνικής Μνήμης και Τιμής Μακεδόνων για την Ελευθερία, ιερός τόπος προσκυνήματος και εθνικού αναβαπτισμού του κάθε Έλληνα, του κάθε ελεύθερου ανθρώπου, των αγώνων των.

Με αφορμή το τέλος του 20ού αιώνα ο Σύλλογος αφιέρωσε τα έτη 2000 & 2001 στη Μηλιά και την ιστορική της διαδρομή μέσα στο χρόνο, με σκοπό την καταγραφή του πλούσιου ιστορικού, λαογραφικού, γλωσσικού κλπ. πλούτου της μηλιώτικης Παράδοσης. Για την υλοποίηση του στόχου διοργάνωσε επιστημονικό ιστορικό συνέδριο με θέμα «Η Μηλιά στη διαδρομή των αιώνων». Στο Συνέδριο, που πραγματοποιήθηκε στις 7 & 8 Απριλίου 2001, ειδικοί επιστήμονες, Μηλιώτες και μη, ανέπτυξαν με επί μέρους εσηγήσεις τους, τα πορίσματα ερευνών και εργασιών τους σχετικά με τα παραπάνω θέματα. Τα πρακτικά δε του συνεδρίου, με το ανάλογο αρχειακό και φωτογραφικό υλικό, εκδόθηκαν σε βιβλίο, το 2004, με την ευκαιρία συμπλήρωσης σαράντα χρόνων από την ίδρυσή του (1964 -2004).



Τον Απρίλιο του 2004, στα πλαίσια του ευρωπαϊκού κοινοτικού προγράμματος «Ολοκληρωμένο Προγράμμα Ανάπτυξης Αγροτικού Χώρου (ΟΠΑΑΧ)», του άξονα 7 του Ε.Π "Αγροτική Ανάπτυξη-Ανασυγκρότηση της Υπαίθρου 2000-2006" για την "Ενίσχυση τοπικών εκδηλώσεων που σχετίζονται με τη διατήρηση και ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς κάθε περιοχής, ο Σύλλογός μας συμμετείχε με την επενδυτική πρόταση "Καταγραφή, διάσωση, ανάδειξη προβολή και διατήρηση της μουσικοχορευτικής κληρονομιάς της Μηλιάς Πιερίας". Απότοκος του επενδυτικού αυτού σχεδίου υπήρξε η παραγωγή ενός διπλού ψηφιακού δίσκου σαράντα τεσσάρων μηλιώτικων παραδοσιακών τραγουδιών, με συνοδευτικό τομίδιο 144 σελίδων και τίτλο «Τραγουδώντας και χορεύοντας στα Πιέρια», ο οποίος κυκλοφόρησε στα αρχές Σεπτεμβρίου και παρουσιάστηκε επίσημα στα τέλη Οκτωβρίου 2005.




Τον Απρίλιο του 2006, στα πλαίσια των ετήσιων Πολιτιστικών Εκδηλώσεων «ΜΝΗΜΕΣ ΛΑΖΑΙΩΝ», πραγματοποιήθηκε το 1ο Μουσικοχορευτικό Οδοιπορικό στα Πιέρια, με τη συμμετοχή οκτώ Πολιτιστικών Συλλόγων της παραπιέριας περιοχής.



Στο Σύλλογο λειτουργούν σήμερα τα παρακάτω Τμήματα:



· Δανειστικής Βιβλιοθήκης & Νεότητας · Παραδοσιακών - Δημοτικών χορών



· Λαογραφίας (Λαογραφική Συλλογή) · Εθελοντικής Αιμοδοσίας-Τράπεζας Αίματος · Δημοτικών Τραγουδιών Μηλιάς

πηγή: διαδικτυακές πύλες πρώην Δήμου Πέτρας Πιερίας

           Βικιπαίδεια και agronautes.forumieren.com

Ελένη Τσαλδάρη

Δείτε το slideshow

Σταματήστε το slideshow

1 από 4

Από τον πρώτο ελεύθερο εορτασμό της εθνικής επετείου της 25ης Μαρτίου 1945. Κορίτσια του Λυκείου μπροστά στη Βουλή. Ιστορικό Αρχείο Λυκείου Ελληνίδων (ΙΑΛΕ), Αρχείο Τύπου

Μιλά για το παρελθόν και το μέλλον του Λυκείου των Ελληνίδων

 

«Στα μαθήματά μας χορεύει η γιαγιά με τη μαμά και την εγγονή…»

Το 1910 η, 50χρονη πλέον, Καλλιρόη Παρρέν είχε ήδη διανύσει μια διαδρομή που επέτρεπε στον Γρηγόριο Ξενόπουλο να την αποκαλεί «αρχηγό και απόστολο του σεμνού ελληνικού φεμινισμού». ΄Ηταν η στιγμή που η πολυσχιδής μορφή του λεγόμενου πρώτου κύματος της ελληνικής γυναικείας αμφισβήτησης αποφάσισε να προχωρήσει στην ιδρυτική πράξη του Λυκείου των Ελληνίδων. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε με βεβαιότητα η τι είχε στο νου της όταν δοκίμαζε να δοκιμάσει τις δυνατότητες της γυναικείας συσσωμάτωσης στο πρότυπο των ευρωπαϊκών Λυκείων Λεσχών. Είναι, ωστόσο, πιθανό να ήθελε να υλοποίησει τα σχέδιά της για να χειραφετηθούν οι γυναίκες της εποχής της μέσα από τη συλλογικότητα.

«Την 2α Δεκεμβρίου του 1911 (1910) η Καλλιρόη Παρρέν προσεκάλεσεν εις την οικίαν της...» για την ιδρυτική πράξη του Λυκείου των Ελληνίδων. ΄Ενας μικρός πυρήνας ανήσυχων γυναικών της αστικής αθηναϊκής κοινωνίας αγκάλιασε το όραμά της που προσέβλεπε στη βελτίωση των όρων ζωής της γυναίκας της εποχής και στηρίχθηκε στην ελληνική παράδοση. Ακολούθησε ένας αιώνας ζωής γεμάτος αλλαγές και περιπέτειες. Από τότε μέχρι σήμερα η θέση της γυναίκας έχει αλλάξει δικαιώνοντας τις προσδοκίες της Καλλιρόης Παρέν. Το Λύκειον των Ελληνίδων, ωστόσο, συνεχίζει την πορεία του που έχει διευρυνθεί ιδιαίτερα. Σήμερα διαθέτει γύρω στα 20.000 μέλη σ' όλη την Ελλάδα, 50, παραρτήματα και 17 γραφεία στο εξωτερικό. Και είναι αυτά τα εκατόχρονα νιάτα του Λυκείου των Ελληνίδων», σύμφωνα με τη σημερινή Πρόεδρό του, Ελένη Τσαλδάρη, που έδωσαν το έναυσμα της έκδοσης ενός τόμου με τίτλο «Το Λύκειον των Ελληνίδων 100 χρόνια» ο οποίος να «κλείνει» αυτόν τον ένα αιώνα λειτουργίας και δράσης του.

«Το Λύκειον των Ελληνίδων είναι γνωστό στους περισσότερους για την προώθηση των ελληνικών χορών και κοστουμιών», λέει στο «Βήμα» η Ελένη Τσαλδάρη. Αυτός, όμως, στην ουσία είναι μόνο ο «κράχτης". Το Λύκειον και η Καλλιρόη Παρρέν προσπάθησε να προωθήσει τη γυναίκα σε μια εποχή που το ασθενές φύλο ήταν πραγματικά ασθενές, δεν είχε λόγο σε τίποτα, κι αυτό το έκανε μέσα από την ανάδειξη των ελληνικών ηθών και εθίμων.Εκατό χρόνια μετά, το Λύκειον συνεχίζει αυτό το έργο αλλά με διαφορετικό τρόπο. Εκτός από τη διάδοση των ελληνικών χορών, τη διάσωση των ελληνικών φορεσιών και της ελληνικής παράδοσης, συνεχίζει να μεριμνά για συγκεκριμένες γυναίκες που βρίσκονται σε μειονεκτική θέση. Για παράδειγμα παραδίδοντας μαθήματα ελληνικών και ιστορίας σε οικονομικές μετανάστριες. Το τι κάνει το Λύκειον όλα αυτά τα χρόνια είναι γνωστό αλλά ίσως όχι όσο θα έπρεπε», εξηγεί η κυρία Τσαλδάρη. Εξ' ου και η αναλυτική παρουσίαση της πορείας του δεν έχει μόνο ιστορική σημασία.

«Το Λύκειον των Ελληνίδων 100 χρόνια» σε επιστημονική επιμέλεια ΄Εφης Αβδελά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς και περιλαμβάνει 15 μελέτες που καλύπτουν όλες τις χρονικές φάσεις της ζωής του Λυκείου. ΄Εμφαση δίνεται στο έργο και στις ιδεολογικές κατευθύνσεις των πρώτων δεκαετιών, καθώς επίσης στη συμβολή της Καλλιρόης Παρρέν και της διαδόχου της, ΄Αννας Τριανταφυλλίδου, δύο ισχυρές προσωπικότητες που καθόρισαν την πορεία του συλλόγου και έθεσαν _ η καθεμιά από τη δική της ιδεολογική θέση _ το πλαίσιο λειτουργίας του Λυκείου. Οι μελέτες καλύπτουν ποικίλες θεματικές: το ιστορικό του Λυκείου, τις ιδεολογικές του θέσεις στο πλαίσιο του διεθνούς γυναικείου κινήματος, τη συγκρότηση της Ιματιοθήκης, την ανάδειξη των ελληνικών χορών, τη διενέργεια του Α΄Εθνικού Γυναικείου Συνεδρίου στα 1921, την πρόσληψη της έννοιας της μητρότητας, τις επιμορφωτικές και εκπαιδευτικές διαδικασίες που υιοθέτησε. ΄Ενα πλουσιότατο αρχειακό και φωτογραφικό υλικό, το Χρονολόγιο και τα βιογραφικά των Προέδρων του Λυκείου εμπλουτίζουν το συλλογικό αυτό έργο.

Πως θα χαρακτήριζε η κυρία Τσαλδάρη το γεγονός ότι το Λύκειον των Ελληνίδων αποτελεί το μοναδική ελληνική γυναικεία Λέσχη που μετρά 100 χρόνια ζωής; «Είμαστε ένα ... φαινόμενο», λέει γελώντας η ίδια. «Αυτό, ωστόσο, που είναι εντυπωσιακό στην πραγματικότητα είναι ότι σήμερα στο Λύκειον συνυπάρχουμε 3 διαφορετικές γενιές. Σ' ένα μάθημα παραδοσιακών ελληνικών χορών κανείς μπορεί να δει τη γιαγιά, τη μαμά και την εγγονή να χορεύουν. Ατα μαθήματα χορού, ρυθμικής, ζωγραφικής, στη χορωδία μας, κι αλλού, κάνουμε δεκτές εκπροσώπους του γυναικείου φύλου από 7 έως 107 χρονών. Και σημειωτέον: είμαστε όλες εθελόντριες...»

πηγή:tovima online

Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά!

1ο βραβείο Πανελλήνιου διαγωνισμού ΕΡΤ 2010
Παραγωγή Λελόβας Λουκάς LookArt-2ο γυμνάσιο Πρέβεζας

 

Η ελληνική ποίηση ζει στα Πυρηναία

Φιλολογικό μνημόσυνο για τα δέκα χρόνια από τον θάνατο του Καταλανού Αλέξη Σολά, ο οποίος μελέτησε και μετέφρασε τη νεοελληνική λογοτεχνία

Ο ποιητής Αλεξ Σουζάνα απαγγέλλει το ποίημα που έγραψε ο ίδιος πριν από δέκα χρόνια, την ημέρα της κηδείας του Σολά, στο φιλολογικό μνημόσυνο που έγινε την περασμένη Κυριακή

Ο ποιητής Αλεξ Σουζάνα απαγγέλλει το ποίημα που έγραψε ο ίδιος πριν από δέκα χρόνια, την ημέρα της κηδείας του Σολά, στο φιλολογικό μνημόσυνο που έγινε την περασμένη Κυριακή

Oι στίχοι του Καβάφη, του Ρίτσου και του Ελύτη ακούστηκαν την περασμένη Κυριακή στα ηλιόλουστα αλλά χιονισμένα Πυρηναία, στο φιλολογικό μνημόσυνο για τα δέκα χρόνια από τον θάνατο του καταλανού νεοελληνιστή και γνωστού καβαφιστή Αλέξη Σολά. Περίπου 40 άτομα βρέθηκαν στο Σαν Μικέλ ντε Καβαλιέρα, δυόμισι ώρες μακριά από τη Βαρκελώνη, στο μεσαιωνικό εκκλησάκι του 12ου αιώνα όπου βρίσκεται το μνήμα του φιλέλληνα ακαδημαϊκού, μελετητή και μεταφραστή.

Ο Εουδάλ Σολά ι Φαρές (1946-2001) σπούδασε κλασική φιλολογία στη Βαρκελώνη, αλλά στράφηκε από νωρίς στη νεοελληνική λογοτεχνία. Μελέτησε επισταμένα το έργο του Καβάφη, του οποίου μετέφρασε ποιήματα στα καταλανικά, δεν ήταν όμως ο μόνος νεοέλληνας λογοτέχνης για τον οποίο ενδιαφέρθηκε στα 24 χρόνια της ερευνητικής και διδακτικής καριέρας του στο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης. Μελέτησε επίσης το έργο του Σεφέρη, του Ρίτσου, του Ελύτη, του Καζαντζάκη και αφιέρωσε τη ζωή του στη μετάφραση της νεοελληνικής λογοτεχνίας και στη διάδοση του ελληνικού πολιτισμού στην Καταλωνία.

Επισκεπτόταν συχνά τη χώρα μας, κάθε καλοκαίρι, και με όποια ευκαιρία του παρουσιαζόταν. Πέθανε από καρκίνο του πνεύμονα ενώ μετέφραζε στα καταλανικά τα «Ατελή ποιήματα» του Καβάφη, που κυκλοφόρησαν τελικά το 2008. «Η Ελλάδα ήταν τόσο γενναιόδωρη μαζί μου που και εγώ έχω την υποχρέωση να είμαι γενναιόδωρος μαζί της» έλεγε συχνά. Και το έκανε πράξη με διάφορους τρόπους. Ιδρυσε το Καταλανικό Ινστιτούτο Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών, στο οποίο δημιούργησε πλούσια βιβλιοθήκη, και ενδιαφέρθηκε πολύ για την προβολή των σχέσεων Καταλανών και Ελλήνων. Ηταν επίτιμος πρόξενος της Κύπρου στην Καταλωνία και στην Αραγονία από το 1995, ενώ είχε τιμηθεί για την προσφορά του στην Ελλάδα με τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Τιμής (1994) και με το Βραβείο Αθηνών (1998).

Αυτοαποκαλούνταν «Αλέξης»από τον Αλέξη Ζορμπά, τον ήρωα από το μυθιστόρημα του Καζαντζάκη που τον επηρέασε να ασχοληθεί με τα νεοελληνικά γράμματα. Ετσι τον γνώριζαν οι φίλοι του. Μπροστά στο μνήμα του Σολά, όπου αναγράφεται το όνομά του στα καταλανικά και στα ελληνικά (Εudald Sola i Farres και Αλέξης Ε. Σολά), ο ποιητής Αλεξ Σουζάνα, στενός φίλος του και προσωπικότητα των καταλανικών γραμμάτων, απήγγειλε ένα ποίημα που έγραψε πριν από δέκα χρόνια, την ημέρα της κηδείας του Σολά, ενώ η χήρα του Μερσέ Τρουλιέν-Σολά, μαθητές και φίλοι του διάβασαν αποσπάσματα από κείμενα και συνεντεύξεις του διανθισμένα με μεταφράσεις του από ποιήματα του Καβάφη, του Ελύτη και του Ρίτσου στα καταλανικά. Ανάμεσα σε αυτούς και ο ηθοποιός Ουριόλ Ζενίς, του Εθνικού Θεάτρου της Καταλωνίας, ο οποίος παρουσιάζει συχνά θεατροποιημένα ποιήματα του Καβάφη στην παράσταση «Εpifania del Αmor, recital de poemes de Κ. Ρ. Κavafis».

Εκδοση και εκδήλωση στη μνήμη του
Σε λίγες ημέρες κυκλοφορούν στην Ισπανία από την Ακαδημία των Γραμμάτων, σε επιμέλεια του Φρανσέσκ Μορφουλιέδα , τα πρακτικά εκδήλωσης που διοργάνωσε ο Σολά το 1997 για τον εορτασμό των 100 χρόνων από το Μήνυμα των Καταλανών στον βασιλιά των Ελλήνων Γεώργιο Α΄, ένα μήνυμα το οποίο υπέγραφαν σημαντικές προσωπικότητες της πολιτικής και του πολιτισμού στη Βαρκελώνη το 1897 για να δηλώσουν την υποστήριξή τους στον έλληνα βασιλιά που έστελνε πλοία στην Κρήτη για να πολεμήσει τους Οθωμανούς.

Επίσης, με αφορμή την επέτειο των δέκα χρόνων από τον θάνατο του Αλέξη Σολά, το Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης και το Καταλανικό Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών της Ακαδημίας των Γραμμάτων της Βαρκελώνης προγραμματίζουν εφέτος ακαδημαϊκή εκδήλωση αφιερωμένη στη μνήμη του, με τη συμμετοχή καταλανών και ελλήνων επιστημόνων.
πηγή:tovima online

Η ζωή χωρίς χρήματα

της Μυρτώς Καμβυσίδη

Με μεγάλη επιτυχία έκλεισαν και οι τελευταίες προβολές (22-23/01) του ντοκυμαντέρ ΖΕΙΤGEIST 3 στον κινηματογράφο Μικρόκοσμο, αλλά και σε όλους τους κινηματογράφους που προβλήθηκε ανα την Ελλάδα.
Το zeitgeist (πνεύμα της εποχής) καυστικό, όπως μας έχει συνηθίσει, διεισδύει στην καρδιά των σημερινών προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος. Καταπιάνεται με όλα· απο τα γονίδια και τη νευροφυσιολογία, μέχρι το χρηματοπιστωτικό μας σύστημα και τους κερδοσκοπους των αγορών. Φυσικά δεν έλειψε και μια μικρή αναφορά στο Ελληνικό πρόβλημα.
Στο τελευταίο μέρος, μας περιγράφει λεπτομερώς έναν νέο τρόπο ζωής, χωρίς χρήματα, (με μια Οικονομία Βάσει Πόρων) οπου όλα τα αγαθά θα είναι σε αφθονία, απλά και μόνο χρησιμοποιώντας την ήδη υπάρχουσα τεχνολογία μας. Σύμφωνα με το περίφημο “Venus Project”, ιδρυτές του οποίου είναι ο Jacque Fresco & η Roxanne Meadows, κανείς μας δε θα χρειάζεται να δουλεύει…εκτός απο ένα 5% που μπορεί να το καλύπτουν κι εθελοντές.
Ωστόσο, ο Jacque Fresco παραδέχεται οτι σαν εμπνευστής αυτής της ιδέας, δε διεκδικεί κανένα αλάθητο κι υποστηρίζει οτι δε θα υπάρξει ποτέ κάποιο σύστημα που να είναι τέλειο. Παρα ταύτα, η εφαρμογή του Venus Project θα είναι αναγκαία σε κάποιες δεκαετίες λόγω των τρανταχτών ατελειών και παραλόγων του υπάρχοντος κοινωνικοοικονομικού συστήματος.
Εξάλλου, ο άνθρωπος πρέπει να εξελίσσεται! Ακόμα κι αν δε μπορεί να φτάσει το τέλειο, τουλάχιστον να προσπαθεί για κάτι καλύτερο..
Aκολουθεί ολόκληρο το ντοκυμαντέρ με Ελληνικούς υπότιτλους!! Απολαύστε το!!!

 

 

πηγή: ellispoint.gr

Πέθανε ο ποιητής Τάκης Βαρβιτσιώτης

Ο ποιητής Τάκης Βαρβιτσιώτης, μια από τις πιο αγαπημένες μορφές της Θεσσαλονίκης, έφυγε από τη ζωή τα ξημερώματα, σε ηλικία 95 ετών. Ο πολυβραβευμένος Τάκης Βαρβιτσιώτης ήταν αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από το 1999, ενώ είχε δημοσιεύσει 22 ποιητικές συλλογές. Στα 70 χρόνια που ασχολήθηκε με την ποίηση έχει λάβει ίσως τις περισσότερες διακρίσεις που έχουν ποτέ δοθεί σε Έλληνα ποιητή.

Γεννημένος το 1916 στη Θεσσαλονίκη (κατοικούσε στο ίδιο σπίτι, πίσω από την Αγία Σοφία, σχεδόν από τη γέννησή του), ο Τάκης Βαρβιτσιώτης σπούδασε νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και διορίστηκε ως δικηγόρος το 1940. Έκτοτε παρέμεινε αφοσιωμένος στην ποίηση. Αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, στα γράμματα εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1936, στο περιοδικό «Μακεδονικές Ημέρες», και πιο δυναμικά μία δεκαετία αργότερα, όταν εκδόθηκε το περιοδικό «Κοχλίας».


Δημοσίευσε 22 ποιητικές συλλογές. Το έργο του μεταφράσθηκε σε πολλές ξένες γλώσσες και ο ίδιος μετέφρασε Γάλλους, Ισπανούς και λατινοαμερικανούς ποιητές. Ήταν μέλος της Παγκόσμιας Οργάνωσης των Ποιητών και επισκέφθηκε, ως επίσημος καλεσμένος, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Ρουμανία και την Ισπανία. Είχε λάβει μέρος σε πολλά φεστιβάλ Ποίησης, ενώ παρευρέθηκε και ως εκπρόσωπος τής Ελλάδας σε παγκόσμια συνέδρια και σε διεθνείς συναντήσεις συγγραφέων. Τιμήθηκε με το Βραβείο της Ομάδας των Δώδεκα, το Α΄Κρατικό Βραβείο Ποίησης, το Βραβείο Ποίησης της Ακαδημίας Αθηνών, το Βραβείο Ουράνη, το Παγκόσμιο Βραβείο Ποίησης Φερνάντο Ριέλο, τον τίτλο του Ιππότη του Γαλλικού Τάγματος των Γραμμάτων και των Τεχνών και το ευρωπαϊκό Βραβείο Χέρντερ. Το 1995 εκλέχθηκε μέλος της Διεθνούς Ακαδημίας Μιχαήλ Εμινέσκου, που εδρεύει στην Ρουμανία, και του απονεμήθηκε το Χρυσό Μετάλλιο Τιμής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.


Συγκέντρωσε, στα 70 και πλέον χρόνια της ενασχόλησής του με την ποίηση, τις περισσότερες ίσως διακρίσεις, που έχουν δοθεί σε Έλληνα ποιητή. Ο νομπελίστας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης (ο οποίος, παρά τις πολλαπλές του διακρίσεις, δεν κατάφερε να βραβευθεί με τον Νομπέλ ποίησης, παρότι υπήρξε τρεις φορές υποψήφιος) τον είχε χαρακτηρίσει «βαθύ γνώστη της λυρικής τέχνης».


Από το 1999 υπήρξε αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.


Η νεκρώσιμος ακολουθεία θα τελεστεί αύριο στις 10 το πρωί στον ιερό ναό της Αγίας Σοφίας.
Σύμφωνα με ανακοίνωση που εξέδωσε σήμερα ο Σύνδεσμος Εκδοτών Βόρειας Ελλάδας, το Διοικητικό Συμβούλιο σε έκτακτη συνεδρίασή του αποφάσισε: Να παραβρεθεί σύσσωμο στην κηδεία του, να αφιερώσει στη μνήμη του τη φετινή γιορτή της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης (21 Μαρτίου) και να θεσπίσει ένα ετήσιο βραβείο νέων Θεσσαλονικέων ποιητών, στη μνήμη του.
H πολιτική ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού εκφράζει τη βαθιά της θλίψη για την απώλεια του ποιητή Τάκη Βαρβιτσιώτη, που γεννήθηκε και έζησε ως το τέλος της ζωής του στη Θεσσαλονίκη.

17 μουσεία στον υπολογιστή σας μέσω google

Θέλετε να χαθείτε στα μάτια της Αφροδίτης του Μποτιτσέλι; Ή να έχετε τον πίνακα σε κάθε οθόνη σας, ανεξαρτήτως μεγέθους και ποιότητας; Μπορείτε. Οπως και για χίλια ακόμα διάσημα έργα.
Οταν πρωτοεμφανίστηκε το Ιντερνετ, κάτι τέτοιο ήταν η απόλυτη εικαστική φαντασίωση. Σήμερα χάρη στην ψηφιακή τεχνολογία και την παντοκρατορία του Google γίνεται πραγματικότητα. Το Artproject είναι η παγκόσμια διαδικτυακή «υπεργκαλερί» του Google, που έκανε χθες τα εγκαίνιά της στην γκαλερί Tate Britain, στο Λονδίνο. Αποτέλεσμα της συνεργασίας του Google με 17 από τα διασημότερα μουσεία του κόσμου είναι η ψηφιοποίηση και δωρεάν παροχή στο www.googleartproject.com των μεγαλύτερων έργων τέχνης του πλανήτη.

Χάρη σε αυτή θα μπορεί κάποιος να δει στον υπολογιστή του περισσότερα από 1.000 διάσημα έργα τέχνης σε εξαιρετικά υψηλή ανάλυση. Αυτό, πέρα από ποιότητα προβολής, δίνει τη δυνατότητα στον επισκέπτη να «ζουμάρει» στο έργο βλέποντας λεπτομέρειες που φτάνουν μέχρι τη λεπτότερη πινελιά ή ακόμα και την πατίνα του έργου.

«Τα τελευταία 20 χρόνια ο κόσμος της τέχνης έχει εκδημοκρατιστεί. Είμαστε ενθουσιασμένοι που συνεργαστήκαμε με κορυφαία μουσεία προσφέροντας τεχνολογία αιχμής. Ελπίζουμε ότι θα εμπνεύσουμε ακόμη περισσότερους να εξερευνήσουν την τέχνη σε νέα επίπεδα», δήλωσε ο αντιπρόεδρος Engineering του Google Νέλσον Μάτος.

Στο GoogleArtProject μπορεί να επιλέξει κανείς ένα από τα 17 μουσεία και να περιηγηθεί σε αυτό διαδικτυακά και, χάρη στην τεχνολογία Street View, να γυρνά το ψηφιακό του βλέμμα σε κάθε γωνία της αίθουσας που διάλεξε. Να μάθει για την ιστορία, αλλά και τους καλλιτέχνες κάθε έργου με το κλικ ενός ποντικιού. Αλλά και να φτιάξει τη δικιά του προσωπική συλλογή με τα αγαπημένα του έργα, να τα συνοδεύσει με σχόλια και σημειώσεις, να την παρουσιάζει, αλλά και να τη «δωρίζει» σε όποιον θέλει. Δημιουργώντας έτσι ένα ιδανικό εκπαιδευτικό βοήθημα.

Κάθε ένα από τα μουσεία παρείχε εμπειρογνωμοσύνη και καθοδήγηση σε κάθε βήμα του έργου, από την επιλογή των συλλογών, έως την παροχή συμβουλών για την καλύτερη γωνία λήψης των φωτογραφιών, αλλά και τις πληροφορίες που θα το συνοδεύουν. Και κάθε μουσείο επέλεξε από ένα έργο για να φωτογραφηθεί σε εξαιρετική λεπτομέρεια με τη χρήση τεχνολογίας φωτογραφίας super high resolution ή «gigapixel» (με περίπου 7 δισ. Pixels!).

Η συλλογή περιλαμβάνει από τη «Γέννηση της Αφροδίτης» του Μποτιτσέλι έως και το «Νο Woman, Νο Cry» του Κρις Οφίλι, τα μεταϊμπρεσιονιστικά έργα βυζαντινής εικονογραφίας του Σεζάν, τις οροφές των Βερσαλιών, ναούς της αρχαίας Αιγύπτου, τη συλλογή Whistlers, αλλά και έργα του Ρέμπραντ ανά την υφήλιο. Συνολικά έχουν συμπεριληφθεί 486 καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο.

Πρόσφεραν τα αριστουργήματά τους

**Alte Nationalgalerie, Βερολίνο, Γερμανία

**Freer Gallery of Art, Smithsonian, Ουάσιγκτον DC, ΗΠΑ

**The Frick Collection, Νέα Υόρκη, ΗΠΑ

**Gemaldegalerie, Βερολίνο, Γερμανία

**The Metropolitan Museum of Art, Νέα Υόρκη, ΗΠΑ

**ΜοΜΑ, Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, Νέα Υόρκη, ΗΠΑ

**Μουσείο Reina Sofia, Μαδρίτη, Ισπανία

**Μουσείο Thyssen - Bornemisza, Μαδρίτη, Ισπανία

**Μουσείο Kampa, Πράγα, Τσεχία

**National Gallery, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο

**Βερσαλίες, Γαλλία

**Rijksmuseum, Αμστερνταμ, Ολλανδία

**Μουσείο Ερμιτάζ, Αγ. Πετρούπολη, Ρωσία

**State Tretyakov Gallery, Μόσχα, Ρωσία

**Tate, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο

**Uffizi, Φλωρεντία, Ιταλία

**Μουσείο Van Gogh, Αμστερνταμ, Ολλανδία

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΒΑΓΓΕΛΑΤΟΣ

Πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Η ιστορία του κόσµου σε 100 αντικείµενα

ΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ


Από τα εκθέµατα του Βρετανικού Μουσείου 

Την ιστορία του κόσµου µέσα από 100 αντικείµενα διηγείται στο βιβλίο του ο Νιλ ΜΑΚΓΚΡΈΓΚορ, ο διευθυντής του Βρετανικού Μουσείου. Ο βρετανός επιστήµονας ουσιαστικάµετέφερε στο χαρτί την οµότιτλη επιτυχηµένησειρά ραδιοφωνικών εκποµπών του – «Η Ιστορία του Κόσµου σε 100 Αντικείµενα» – στο BBC. Μια ευρηµατική διήγηση που περνά από τον Παρθενώνα, γλυπτό σε ασβεστίτη 11.000 ετών και φτάνει στον συνδετήρα και την πιστωτική κάρτα
Προκαλεί και πάλι αίσθηση. Ο γνωστός πολέµιος της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα στην Ελλάδα, διευθυντής του Βρετανικού Μουσείου Νιλ ΜΑΚΓΚΡΈΓΚΟΡ, συγκέντρωσε την «Ιστορία του Κόσµου σε 100 Αντικείµενα». Εκανε δηλαδή την επιτυχηµένη σειρά ραδιοφωνικών εκποµπών του στο Radio 4 του BBC βιβλίο µε τον ίδιο τίτλο.
Ανάµεσα στα αντικείµενα συµπεριλαµβάνονται µία από τις µετόπες του Παρθενώνα που απεικονίζει πάλη Κενταύρου µε Λαπίθη, νόµισµα µε το κεφάλι του Μεγάλου Αλέξανδρου, η Στήλη της Ροζέττας, χρυσό νόµισµα του Κροίσου, ινδικό χρυσό νόµισµα του Κουµαραγκούπτα, χαβανέζικο κράνος µε φτερά, ξύλινη ασπίδα ιθαγενών της Αυστραλίας, σετ τσαγιού της βικτωριανής εποχής, τραπεζογραµµάτιο της εποχής Μινγκ, αυτόµατο ρολόι µε τη µορφή γαλέρας, µια πιστωτική κάρτα και ένας λαµπτήρας ηλιακής ενέργειας.
Ολα τα αντικείµενα αποτελούν εκθέµατα των συλλογών του Βρετανικού Μουσείου και µε αφορµή την έκδοση αυτή ο διευθυντής του, ο 64χρονος ΜακΓκρέγκορ από τη Γλασκώβη, επαναλαµβάνει – στον «Independent» – τη θέση του ότι το Μουσείο είναι το πλέον κατάλληλο µέρος για να εκτίθενται ευρήµατα που συνελέγησαν από τις διάφορες αποικίες της Βρετανίας στο πέρασµα των καιρών και ότι, µε απλά λόγια, είναι ένα σταυροδρόµι πολιτισµών. «∆εν υπάρχει άλλο κτίριο στον κόσµο, όπου µπορείτε να δείτε το σύνολο του παγκόσµιου πολιτισµού µε τον τρόπο που παρουσιάζεται εδώ», υποστηρίζει.
Η χάλκινη κεφαλή ηγεµόνα του 15ου αιώνα που ήρθε από τη Νιγηρία στο Λονδίνο το 1939 (σ.σ.: από τα πλέον διάσηµα αντικείµενα των εθνολογικών συλλογών του Βρετανικού Μουσείου), για παράδειγµα, συνέβαλε στην αλλαγή σκέψης στην Ευρώπη. «Η κατανόηση ότι η χάλκινη κεφαλή αυτής της ποιότητας είναι σύγχρονη του Ντονατέλο άλλαξε την αντίληψη της Ευρώπης για την Αφρική.
Κατέρριψε τις ρατσιστικές αντιλήψεις που είχαν καλλιεργηθεί στις αποικίες. Νοµίζω πως είναι πολύ σηµαντικό γιατί θυµίζει στους Ευρωπαίους τον µακραίωνο πολιτισµό της Αφρικής. Και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να το πετυχαίνεις αυτό, έχοντας αντικείµενα από τους διάφορους πολιτισµούς εδώ στο µουσείο».
[ INFO ]
«A History of the World in 100 objects» του Neil MacGregor από τον οίκο Allen Lane και στο Independent Bookshop

Νόµισµα µε τον Αλέξανδρο κερασφόρο


Το νόµισµα κόπηκε από τον Λυσίµαχο, στρατηγό του µακεδόνα στρατηλάτη. Μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου, ο Λυσίµαχος κυβέρνησε µέρος της αυτοκρατορίας του πουεκτεινόταν στη Βουλγαρία, στη Βόρεια Ελλάδα και στη Θράκη.
Χρησιµοποίησε το πορτρέτο του Αλεξάνδρου στα νοµίσµατα για να υπογραµµίσει τη δική θέση του ως διαδόχου του. Εδώ απεικονίζεται κερασφόρος. Απεικονιζόταν έτσι ειδικά σε Αίγυπτο, Ινδία και Περσία, όπου οι ηγεµόνες λατρεύονταν ως θεοί. Σε νοµίσµατα του ελληνικού χώρου δεν απαντάται ως κερασφόρος. Στην άλλη όψη του νοµίσµατος απεικονίζεται η θεά Αθηνά.

Χειροπέλεκυς Olduvai









Εργαλείο της κατώτερης παλαιολιθικής περιόδου. Πιθανότατα κατασκευάστηκε πριν από ενάµισι εκατοµµύριο χρόνια. Θεωρείται η πρώτη µεγάλη εφεύρεση. Χρησιµοποιούνταν µέχρι και πριν από περίπου 500.000 χρόνια και εκτιµάται ότι η κατασκευή και η χρήση του είχε εξαπλωθεί σε όλη την Αφρική, τη Νότια Ασία, τη Μέση Ανατολή και την Ευρώπη. Ειδικά στη Γηραιά Ηπειρο χρησιµοποιούνταν έως πριν από 40.000 χρόνια. Χειροπελέκεις έχουν βρεθεί στην Απω Ανατολή και την Κορέα σε πρόσφατες ανασκαφές. ∆εν υπάρχει άλλο εργαλείο το οποίο να έχει χρησιµοποιηθεί για τόσο µεγάλο χρονικό διάστηµα και σε τόσο µεγάλο γεωγραφικό εύρος. Το σχήµα του συνήθως παρέπεµπε σε δάκρυ ή σε αχλάδι, δεν αποκλείεται όµως ο δηµιουργός του να το είχε εµπνευστεί από το περίγραµµα του ανθρώπινου χεριού. Ηταν ιδιαιτέρως αιχµηρό εργαλείο και απαιτούσε επιδεξιότητα στη χρήση του. Το χρησιµοποιούσαν σε καθηµερινές εργασίες, συµπεριλαµβανοµένων όλων των πτυχών της εκδοράς και του τεµαχισµού ενός ζώου ή για την επεξεργασία άλλων υλικών όπως το ξύλο.


Πάλη µεταξύ Κενταύρου και Λαπίθη








Τα Γλυπτά του Παρθενώνα αποτελούν στο σύνολότους την ύψιστη µορφή της κλασικής τέχνης. Ενδεικτικάο Νιλ ΜΑΚΓΚΡΈΓκορ διάλεξε τηναναπαράσταση πάλης Κενταύρου και Λαπίθη από τιςµετόπεςτης νότιας πλευράς του Παρθενώνα. Στην ελληνική µυθολογία οι Λαπίθες αναφέρονται ως µυθολογικά όντα ίδιας καταγωγής µε τους Κενταύρους, από τους οποίους και διαχωρίσθηκαν µεταγενέστερα από τους ποιητές αποδίδοντάςτους ανθρώπινη µορφή και παρουσία ως αρχαίου πραγµατικού λαού, πολεµικού και ανδρειωµένου που αφού έδιωξαν τους Περραιβούς από τη Θεσσαλία εγκαταστάθηκαν στην πεδιάδα κοντά στις όχθες του Πηνειού. Οι Λαπίθες συµβολίζουν τοανθρώπινο και το λογικό εν αντιθέσει µε τους Κενταύρουςπου ζούσαν στο Πήλιο– ως ιδιοσυγκρασίες φαίνεται πωςδεν ήταν αρκετά ισορροπηµένοι – και ίσως αντιπροσώπευαν τιςεισβολές των αρνητικών όψεων της φύσης στον κόσµο της δικαιοδοσίας των Ελλήνων. Κατά τη µυθολογία κατέβηκαν στην πεδιάδα, επιτέθηκαν στους Λαπίθες κατά τη διάρκεια της γαµήλιας τελετής του Πειρίθου και της Ιπποδάµειας, βιάζοντας και λεηλατώντας. Η αναπαράσταση της µάχης αυτής ουσιαστικά συµβολίζει τηναντιπαλότητα του λογικού µε το παράλογο.



Η Στήλη της Ροζέττας







Η Στήλη της Ροζέττας είναι µια πέτρινη πλάκα από γρανοδιορίτη, συχνά αναφέρεται λανθασµένα από βασάλτη ή γρανίτη, που προέρχεται από τον ναό του ΠτολεµαίουΕ’ του Επιφανούς.
Χρονολογείται στον 2ο αιώνα π.Χ. καιφέρει εγχάρακτη µια επιγραφή σε δύο γλώσσες (αιγυπτιακή και ελληνική)και τρία συστήµαταγραφής (ιερογλυφικά, δηµώδη αιγυπτιακή, ελληνική). Το ελληνικό µέρος τηςστήλης αρχίζει ως εξής:
«Βασιλεύοντος του νέου καιπαραλαβόντος την βασιλείαν παρά του πατρός... ». Το όνοµά της προέρχεται από την πόλη Rachid (που εκγαλλίσθηκε ως Rosette) της Κάτω Αιγύπτου, στο βορειοδυτικό τµήµα του ∆έλτα τουΝείλου. Ο γάλλος µελετητής Ζαν-Φρανσουά Σαµπολιόν (1790-1832), από τους πιο διακεκριµένους γλωσσολόγους της εποχής, κατάφερε, µε βάση ταονόµατα των βασιλέων Πτολεµαίου και Αρσινόης που αναφέρονται να βρει το κλειδί για να αποκρυπτογραφήσει τα αιγυπτιακά ιερογλυφικά. Αυτή η ανεκτίµητης αξίας ανακάλυψη ήταν καθοριστική για την εξέλιξη της αιγυπτιολογίας.


Η µούµια του Hornedjitef









Η µούµια του Hornedjitef βρισκόταν σε σαρκοφάγο µέσα σε άλλη µεγαλύτερη ανθρωπόµορφη σαρκοφάγο.Υπήρξε ιερέας του ναού του Αµµωνος, κατά τη βασιλεία του Πτολεµαίου Γ’ (246- 222 π.Χ.). Εζησε δηλαδή τουλάχιστον 1.000 χρόνια µετά τον Τουταγχαµόν και τον Ραµσή τον Μεγαλοπρεπή, σε µια περίοδο κατά την οποία η Αίγυπτος διοικούνταν από έλληνες βασιλείς. Ερευνητές που εξέτασαν µε ακτίνες Χ τη µούµια διαπίστωσαν πως έπασχε από αρθρίτιδα και οστεοπόρωση, γεγονός που υποδηλώνει ότι ήταν ώριµος άνδρας όταν πέθανε. Οι ταριχευτές είχαν αφαιρέσει τους πνεύµονες, το συκώτι, το στοµάχι και τα έντερα και τα είχαν τοποθετήσει σεειδικά αγγεία.
Χρυσό νόµισµα του Κροίσου
Σύµφωνα µε τον Ηρόδοτο τα πρώτα χρυσά νοµίσµατα στην ιστορία εκδόθηκαν από το Λύδο βασιλιά Κροίσο, γύρω στο 650 - 600 π.Χ. Σύµφωνα µε έναν µύθο, ο ∆ίας τιµώρησε την Ηρα και την έδεσε µε µια χρυσή αλυσίδα µεταξύ ουρανού και γης. Η Ηρα έσπασε τη χρυσή αλυσίδα και απελευθερώθηκε.
Λέγεται ότι όλος ο χρυσός προέρχεται από τα κοµµάτια αυτής της χρυσής αλυσίδας.

 Λίθινο εργαλείο κοπής από το φαράγγι Olduvai

Φτιάχτηκε πριν από δύο εκατοµµύρια χρόνια, στο φαράγγι Olduvai, στο οροπέδιο Σερενγκέτι της Βόρειας Τανζανίας. Χρονολογήθηκε σε 1,8 εκατ. χρόνια. Χρησιµοποιώντας µια άλλη σκληρή πέτρα σαν σφυρί, ο κατασκευαστής έχει λαξεύσει αυτή την πέτρα από βασάλτη (ηφαιστειακή λάβα) και απο τις δύο πλευρές ώστε να σχηµατίσουν µια αιχµηρή άκρη. Με αυτό θα µπορούσε να κόψει κλαδιά από δέντρα, ή κοµµάτι κρέας από µεγάλα ζώα.

πηγή : tanea