Ο πάτερ Φιλόθεος Φάρος.

Ο π. Φιλόθεος Φάρος γεννήθηκε το 1930 στον Πειραιά. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες, νομικά και θεολογία. Έγινε κληρικός το 1962 και συνέχισε σπουδές στην ποιμαντική ψυχολογία και την ποιμαντική συμβουλευτική στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης στις ΗΠΑ. Δίδαξε ποιμαντική ψυχολογία στη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού στη Βοστώνη και εργάσθηκε ως Pastoral Counselor και Family Therapy Supervisor στην πρότυπη ψυχιατρική θεραπευτική κοινότητα Human Resource Institute της Βοστώνης, όπου απέκτησε μια σημαντική ψυχοθεραπευτική εμπειρία κάνοντας ατομική και ομαδική ψυχοθεραπεία και κυρίως εργαζόμενος με οικογένειες και ζευγάρια. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα επεχείρησε να θέσει στην υπηρεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος την εμπειρία του, οργανώνοντας ένα πρόγραμμα ποιμαντικής κλινικής εξασκήσεως για κληρικούς σ` ένα νοσοκομείο της Αθήνας. Ταυτόχρονα οργάνωσε ένα κέντρο νεότητος για την Αρχιεπισκοπή Αθηνών, όπου καλλιεργείται και προάγεται η κοινοτική ζωή. Έχει γράψει πολλά άρθρα, μελέτες και δεκατρία βιβλία που διαπραγματεύονται άμεσα και καίρια για τη ζωή του ανθρώπου θέματα, όπως είναι το πένθος, ο γάμος, η ανατροφή των παιδιών, ο έρωτας κτλ.   Ψυχοθεραπευτής και κληρικός (!) με πολλές σπουδές, αλλά κυρίως με ένα συνδυασμό ψυχής, γνώσεων, εμπειρίας ζωής και λόγου αλήθειας που (τουλάχιστον) αφυπνίζει... Ολόκληρη η συζήτηση είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Εδώ παραθέτω ένα μέρος αυτής, στην οποία εξηγεί αφενός την οργή των εφήβων, αφετέρου τη δυσλειτουργία στις ανθρώπινες σχέσεις (όχι μόνο τις ερωτικές, αλλά γενικά). Ξεκινά (στο βίντεο 2/8) από την απλή διαπίστωση ότι στην απόλυτη πλειοψηφία των οικογενειών, οι γυναίκες-σύζυγοι δεν καλύπτονται σε κανέναν τομέα (ερωτικό, συντροφικό, επικοινωνιας, κλπ) από το σύζυγό τους. Άλλες, για να καλύψουν τα κενά τους στρέφονται στις εξωσυζυγικές σχέσεις, ενώ άλλες, οι περισσότερες, επικεντρώνονται στα παιδιά τους, αφιερώνονται και επενδύουν σε αυτά. Με σκοπό να εξασφαλίσουν την απόλυτη επένδυσή τους αυτή, προσπαθούν να τους γίνουν απαραίτητες. Και αυτό το πετυχαίνουν με το να τα προετοιμάζουν (ουσιαστικά) για μία πραγματικότητα, η οποία δεν υπάρχει, δηλ. με το να πραγματοποιούν τις επιθυμίες τους, να τα κανακεύουν υπερβολικά, να τα κάνουν να πιστεύουν ότι είναι πρίγκιπες-πριγκίπισσες κι ο κόσμος είναι εδώ, για να τα ικανοποιεί. Τα παιδιά, λοιπόν, μαθαίνουν να παίρνουν, να παίρνουν, να παίρνουν, αλλά δεν έχουν ιδέα, ως ενήλικες αργότερα, τι σημαίνει να δίνουν. Ανάμεσα σε άλλα λέει κι ότι το να μάθει κανείς πώς να συμπεριφέρεται ως γονιός είναι πιο δύσκολο από το να εκπαιδευτεί για τον πόλεμο.  Θυμήθηκα εδώ τα σπουδαία λόγια του Νίτσε: Μην κάνεις παιδιά, μέχρι να είσαι έτοιμος να γίνεις δημιουργός και να γεμίσεις τον κόσμο δημιουργούς. Είναι λάθος να γεννήσεις παιδιά από ανάγκη,  λάθος να χρησιμοποιήσεις ένα παιδί, για να ανακουφίσεις τη μοναξιά, λάθος να δώσεις σκοπό στη ζωή σου φτιάχνοντας άλλο ένα αντίγραφο του εαυτού σου. Είναι επίσης λάθος να αναζητάς την αθανασία γεννοβολώντας το γόνο σου στο μέλλον, ως να περιείχε το σπέρμα σου τη συνείδησή σου...  ------------ Στο βίντεο 5/8 ανέφερε και κάτι άλλο που μου άρεσε, ίσως γιατί πια το έχω εμπεδώσει και πρόσφατα κιόλας, εφαρμόσει. Είπε, λοιπόν, ότι για πολλά χρόνια εργαζόταν ως σύμβουλος γάμου και σχέσεων. Κι ότι όταν ένα ζευγάρι πήγαινε σε αυτόν και ξεκινούσε λέγοντας: "Αυτός έκανε αυτό, εκείνο το άλλο", "αυτή έκανε εκείνο, το άλλο, το παρ' άλλο", διέβλεπε μεγάλη δυσκολία στη διάσωση της σχέσης. Επειδή ακριβώς ποτέ μία δυσλειτουργία δεν οφείλεται αποκλειστικά στον έναν, ορθή προσέγγιση για την εξεύρεση λύσης  και την αυτοβελτίωση είναι να πει κανείς: "Σε αυτό το πρόβλημα που δημιουργήθηκε, εγώ συνέβαλα με αυτόν κι αυτόν τον τρόπο...". video