Τρίτη 1 Μαρτίου 2011

(Τι έχουν πάθει όλοι με) Το Σύμβολο του Διαβόλου;




«Αυτός είναι ένας παλιός, γνωστός χαιρετισμός του ενός σατανιστή προς τον άλλον. Συνήθως, οι Illuminati είναι πολύ πιο ‘λεπτοί’ και δεν το συνηθίζουν να το κάνουν δημοσίως». - ‘Svali’ (*).


«Ένα σύμβολο σκεπάζει ή κρύβει ένα μυστικό, και σκεπάζει έτσι μυστικές δυνάμεις. Αυτές οι δυνάμεις μπορούν, όταν ελευθερωθούν, να έχουν ένα ισχυρό αποτέλεσμα".
- Foster Bailey, Μασόνος 33ου βαθμού .Από το βιβλίο“The Spirit of Freemasonry”.
(*)‘Svali’, είναι το ψευδώνυμο μίας γυναίκας που υπήρξε «προγραμματίστρια ελέγχου του νου» και εκπαιδεύτρια (‘mind control programmer and trainer’), κάτι σαν υπεύθυνη προπαγάνδας για τους Illuminati. Όλα αυτά μέχρι το 1996 που έγινε χριστιανή και εγκατέλειψε την μυστική εταιρία.

Το σύμβολο με τα δάχτυλα να σχηματίζουν κέρατα, γνωστό στις ΗΠΑ ως "El Diablo", (ή αλλιώς ‘corna’, από το ιταλικό ‘corno’, που σημαίνει κέρατο) είναι γνωστό ως "σύμβολο του διαβόλου".

Πολλές φορές συγχέεται με το σύμβολο της φράσης «σ’ αγαπώ» στην γλώσσα των κωφάλαλων.

(Το εν λόγω ‘σύμβολο’ χρησιμοποιείται επίσης, κατά κόρον, στην χώρο της μουσικής και ιδιαίτερα της Heavy Metal. Τουλάχιστον, αρχικά γιατί τώρα έχει εξαπλωθεί και αλλού ως …μόδα)..

Το θέμα είναι ότι το πρόσωπο που επινόησε, ή που δημιούργησε, την γλώσσα των κωφαλάλων με τα χέρια, η Helen Keller, είχε η ίδια μυηθεί στον αποκρυφισμό και στην Θεοσοφία. Μήπως η Keller επίτηδες επινόησε το σύμβολο του «σ’ αγαπώ» των κωφαλάλων να μοιάζει τόσο πολύ με το ‘κλασικό σύμβολο του Σατανά’; Μήπως η Keller έλεγε, ουσιαστικά, "Σ 'αγαπώ, Διάβολε;" -Texe Marrs, από το βιβλίο “CODEX MAGICA”.

"Εφηύρε πάνω από 60 διαφορετικά σύμβολα με τα οποία θα μπορούσε να μιλήσει στην οικογένειά της, πριν από την ηλικία των επτά ετών. Για παράδειγμα, αν ήθελε παγωτό ότι θα τύλιγε τα χέρια της γύρω από τον εαυτό της και θα υποκρινόταν ότι έτρεμε." –ΠΗΓΗ

Το ‘Light in My Darkness’ (‘Φως στο σκοτάδι μου’) είναι ένα βιβλίο, που δημοσιεύτηκε αρχικά το 1927, με τον τίτλο ‘My Religion’ (‘Η θρησκεία μου’), γραμμένο από την Helen Keller, όταν ήταν 47 ετών. Το βιβλίο γράφτηκε ως ένα αφιέρωμα στον ‘μυστικιστή χριστιανό’ Emanuel Swedenborg, τον οποίον η Helen θεωρούσε ως "ένα από τους ευγενέστερους πρωταθλητές που ο ‘αληθινός χριστιανισμός’ γνώρισε ποτέ."

Το βιβλίο αυτό θεωρείται ως η πνευματική αυτοβιογραφία της Keller, στο οποίο δηλώνει ανοικτά ότι «οι διδασκαλίες του Emanuel Swedenborg έχουν γίνει το φως μου, και ένα υλικό στα χέρια μου και με το όραμά του προχωράω στο δρόμο μου."

Οι ίδιοι οι θεοσοφιστές γράφουν: «Ορισμένοι το αποκαλούν ‘πνευματική’ ή ‘κοσμική’ συνείδηση, την σοφία του ανώτερου εαυτού, τον ‘εσωτερικό Χριστό’ ή το ‘εσωτερικό φως’ των Buddhi. Όπως και το μυαλό, αυτό εκδηλώνεται σε όλες τις βαθμίδες και περιλαμβάνει βαθμούς και την διαίσθηση, την πνευματική διορατικότητα, και το όραμα. Ακριβώς όπως οι σκέψεις και οι συλλογισμοί μπορεί να είναι παραπλανητικοί έτσι και αυτή η νέα ποιότητα μπορεί, εάν δεν κατανοηθεί. Η Helen Keller ήταν πιο τυχερή στο να έχει έναν ‘πεπειραμένο δάσκαλο’ υψηλής δεοντολογίας να καταρτίσει το νεανικό μυαλό της…»

Η χειρονομία αυτή συγχέεται επίσης με το ‘Hook 'em Horns’, που είναι το ΄συμβολο του Πανεπιστημίου του Τέξας στο Όστιν. Οι σπουδαστές και οι απόφοιτοι του πανεπιστημίου κάνουν αυτόν τον χαιρετισμό και χρησιμοποιούν τη φράση ‘Hook 'em Horns’ σαν αποχαιρετισμό ή ως τελευταία φράση σε ένα γράμμα ή μια ιστορία.

Η χειρονομία συμβολίζει την μασκώτ του Πανεπιστημίου, που είναι το μοσχάρι, ο ‘Bevo’.

Ο Harley Clarke είναι ο άνθρωπος που ξεκίνησε το σύμβολο ‘Hook 'em Horns’, το 1955.

Στην φωτογραφία ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ, George W. Μπους κάνει (κατά τους επίσημους ισχυρισμούς) την χαρακτηριστική χειρονομία του ‘Hook 'em Horns’, την ημέρα της ορκωμοσίας, μπροστά από το Λευκό Οίκο, την Πέμπτη, 20 Ιανουαρίου 2005.

Το Associated Press και το Reuters θεώρησε ότι ο Μπους, απλά, κάνει το σύμβολο του Πανεπιστημίου του Texas. Εάν είναι έτσι όμως:

1) Γιατί οι άνθρωποι όπως ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ο πρόεδρος του Ιράν Ahmadinejad, ο Μπιλ Κλίντον και τόσοι άλλοι, κάνουν και αυτοί το σύμβολο αυτό παρόλο που δεν έχουν σχέση με το Τέξας, το Πανεπιστήμιο του Τέξας και την ομάδα φούτμπολ;

2) Γιατί είναι η οικογένεια Μπους δείχνει τέτοια εμμονή με το σήμα αυτό; Μερικές φορές εάν το έκαναν θα ήταν ανεκτό, αλλά είναι πράγματι πάρα πολλές οι φορές. Άλλωστε τι σχέση έχει ένα ‘αθλητικό’ σήμα την ημέρα της ορκωμοσίας;

3) Μιας που ο Μπους είναι μέλος της ‘Skull and Bones’ και του ‘Bohemian Grove’, δεν πρέπει να εκπλήσσει το γεγονός ότι οι άνθρωποι θα μπορούσαν να υποπτευθούν ότι ο «χριστιανός» Μπους υμνεί τον Σατανά.


Από τη ταινία ‘Saved’ (‘σωσμένος’), όπου η Cassandra (Eva Amurri) κάνει την σατανική χειρονομία στρέφοντάς την προς τον Θεό.

Ο Γάλλος πρόεδρος Sarcozy.

Ο πρώην αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Dick Cheney

Η Σάρα Παλίν

Εξώφυλλο του δίσκου ‘Holy Diver’ του χέβυ μέταλ συγκροτήματος ‘Dio’ (σημαίνει Θεός στα ιταλικά). Ο Ronnie James Dio,πέθανε στις 16 Μαΐου 2010.

Και η λίστα μεγαλώνει…


Ο Βασιλιάς Abdullah και ο Πούτιν

Η Elizabeth Taylor
Η Courtney love με την κόρη


Forsaken.

Spider Man

Ο Πρίγκιπας William

Η Maria (Kennedy) Shriver στον γάμο της με τον Arnold Schwarzenegger


George W. Bush

Ο Ιταλός πρωθυπουργός Berlusconi

Ο Anton LaVey, ιδρυτής της ‘εκκλησίας του Σατανά’(στην φώτο η κόρη του με το κέρινο ομοίωμά του).

Ο Dan Quayle

Ο Διευθύνων Σύμβουλος της McDonalds

Ο John Lennon στο "Yellow Submarine"
Ο John Lennon και πάλι
Ο Kid Rock

Και οι γνωστοί τηλευαγγελιστές – θαυματοποιοί

Pat Robertson
Benny Hinn

Kenneth Copeland
Το σύμβολο του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων (Council On Foreign Relations ή C.F.R.) δείχνει έναν γυμνό άντρα επάνω σε ένα άσπρο άλογο να κάνει το γνωστό σύμβολο και μάλιστα προς τον Ουρανό.

Και η λίστα μεγαλώνει…







Στο Μπρούνεϊ λεφτά υπάρχουν πολλά!

ο Hassanal Bolkiah είναι ο σουλτάνος του Μπρούνεϊ, μιας από τις πιο πλούσιες χώρες του κόσμου. Έιναι πάμπλουτος και δε διστάζει να το δείξει με κάθε τρόπο…
Έχει στην κατοχή του το μεγαλύτερο και πιο πολυτελές παλάτι στον κόσμο. Το παλάτι αυτό περιλαμβάνει 1788 δωμάτια διακοσμημένα σχεδόν αποκλειστικά με χρυσό και διαμάντια, 257 μπάνια διακοσμημένα με χρυσό και ασήμι καθώς επίσης και ένα γκαράζ χωρητικότητας 110 αυτοκινήτων.

Perierga.gr - Ο σουλτάνος του Brunei
Perierga.gr - Ο σουλτάνος του Brunei
Διαθέτει επίσης ένα Boeing 747 αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, το οποίο μεταμορφώθηκε σε παλάτι ειδικά γι’αυτόν με επιπλέον κόστος 120 εκατομμυρίων δολαρίων.
Περιέχει ανέσεις όπως ένα τζακούζι φτιαγμένο από καθαρό χρυσό!
Εκτός αυτού έχει στη κατοχή του 6 μικρότερα αεροσκάφη και 2 ελικόπτερα!

Perierga.gr - Ο σουλτάνος του Brunei
Perierga.gr - Ο σουλτάνος του Brunei
Perierga.gr - Ο σουλτάνος του Brunei
Perierga.gr - Ο σουλτάνος του Brunei
Perierga.gr - Ο σουλτάνος του Brunei
Perierga.gr - Ο σουλτάνος του Brunei
Perierga.gr - Ο σουλτάνος του Brunei
Είναι φανατικός συλλέκτης πολυτελέστατων αυτοκινήτων. Η συλλογή του περιλαμβάνει 531 Mercedes, 367 Ferrari, 362 Bentley, 185 BMW, 177 Jaguars, 160 Porsche, 130 Rolls-Royce και 20 Lamborghini! Φυλάσσονται σε υπόστεγα αεροσκαφών και ειδικά συνεργεία ασχολούνται με τη συντήρησή τους.
Μάλιστα, κατόπιν δικής του παραγγελίας δύο από τις πιο γνωστές εταιρείες αυτοκινήτων στον κόσμο, η Porsche και η Rolls Royce, συνεργάστηκαν ώστε να κατασκευάσουν ένα μοναδικό αυτοκίνητο για τον σουλτάνο.
Μαζί με αυτό, ο συνολικός αριθμός των αυτικινήτων του, είναι 1932

Perierga.gr - Ο σουλτάνος του Brunei
Perierga.gr - Ο σουλτάνος του Brunei
Perierga.gr - Ο σουλτάνος του Brunei
Θρυλικοί ήταν οι εορτασμοί στο γάμο της κόρης του. Κράτησαν 14 ημέρες και κόστισαν περίπου 5 εκατομμύρια δολάρια!
Perierga.gr - Ο σουλτάνος του Brunei
Perierga.gr - Ο σουλτάνος του Brunei
Perierga.gr - Ο σουλτάνος του Brunei
Perierga.gr - Ο σουλτάνος του Brunei

Χρυσές μπίζνες

Της Gold Finger
Κάποιους ο χρυσός τους έφερε κοντά… κατά 15 εκατομμύρια ευρώ, αφού το ελληνικό δημόσιο πούλησε κοψοχρονιά την περιουσία του και οι επενδυτές ανταμείφθηκαν και με κοινοτική επιδότηση!
Και αυτό το λέει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή η οποία αποφάσισε ότι η εταιρεία Ελληνικός Χρυσός ΑΕ, παρανόμως έλαβε κοινοτική επιδότηση για την αγορά από το ελληνικό δημόσιο των Μεταλλείων Κασσάνδρας και οφείλει να τα επιστρέψει και μάλιστα με τόκο!
Η ιστορία είναι άκρως διδακτική και οικτρά επαναλαμβανόμενη στη χώρα μας…
Το 2003 το ελληνικό δημόσιο πούλησε τα Μεταλλεία Κασσάνδρας στην ιδιωτική εταιρεία Ελληνικός Χρυσός έναντι 11 εκατομμυρίων ευρώ και η εταιρεία έλαβε ...

παράλληλα και κοινοτική επιδότηση 14 εκατομμυρίων ευρώ! Συν τοις άλλοις, η ιδιωτική εταιρεία δεν επιβαρύνθηκε ούτε με φόρους επί των συναλλαγών!
Το 2007 έγινε καταγγελία στην Κομισιόν για χορήγηση παράνομων ενισχύσεων και το 2008 ξεκίνησε έρευνα το θέμα.
Τρία χρόνια μετά, η Κομισιόν αποφάσισε ότι πρόκειται για σκαστή παρανομία αφού « η τιμή πώλησης των Μεταλλείων Κασσάνδρας στην Ελληνικός Χρυσός ΑΕ, αντί 11 εκατ. ευρώ ήταν κατώτερη της πραγματικής αγοραίας αξίας τους, και ως εκ τούτου, η εταιρεία έλαβε επιδοτήσεις κατά παράβαση των κοινοτικών κανόνων περί κρατικών ενισχύσεων».
Η Επιτροπή ζητά τώρα την επιστροφή του ποσού της επιδότησης που υπολογίζεται σε 14 εκατ. ευρώ, συν 1,3 εκατ. ευρώ για τους φόρους που δεν πλήρωσε η εταιρεία, συν τους τόκους.
Και τώρα θαυμάστε την απάντηση της εταιρείας και του προέδρου της Δημήτρη Κούτρα… «Το ποσό των 15 εκατ. ευρώ είναι αστείο μπροστά στην επένδυση του 1 δισ. ευρώ που σχεδιάζουμε. Σε κάθε περίπτωση όμως η απόφαση είναι αστήρικτη και θα προσφύγουμε στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια».
Αφού λοιπόν το ποσό είναι αστείο παρακαλούμε να επιστραφεί πάραυτα στο δημόσιο ταμείο. Και όταν πάτε στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια και εάν δικαιωθείτε θα σας επιστραφεί και με τόκο…
Υ.Γ
Η εταιρεία Ελληνικός Χρυσός ανήκει κατά 95% στην εταιρεία EUROPEAN GOLDFIELDS LTD η οποία είναι θυγατρική της ΑΚΤΩΡ – μέλος του Ομίλου ΕΛΛΑΚΤΩΡ
πηγή:ποντίκι

Δεν άφησαν τίποτα … τα «τρωκτικά»


 

 
 
πηγή: greki

Δημοσκοπήστε γιατί χανόμαστε!

thumb
Γράφει η Κουκίδα

Άντε πάλι. Πήγε ο πρωθυπουργός έξω, εισέπραξε νέες αρνήσεις από Γερμανία και Φινλανδία και ήρθε πίσω με πυρετό. Η κυβέρνηση εμβαθύνει την χαοτική της συνείδηση, τη στιγμή που η οικονομική της πολιτική απέτυχε και με τη βούλα. Τι γίνεται σε αυτές τις κομβικές ημέρες; Μα βγαίνουν δημοσκοπήσεις φυσικά. Τα τελευταία εικοσιτετράωρα είδαμε 2-3 που λίγο πολύ έλεγαν τα ίδια:  ο (mind the) GAP χάνει έδαφος αλλά παραμένει ο καταλληλότερος, ο «κανένας» υπερισχύει (αλλά εξαφανίζεται ως δια μαγείας κάθε φορά που η ψήφος πέφτει στην κάλπη), η αριστερά διαλύεται, η δεξιά δεν έχει momentum και πολλά άλλα. Κάποιοι (κακεντρεχείς άνθρωποι) όμως, όταν βλέπουν τέτοιες δημοσκοπήσεις, τις διαβάζουν διαφορετικά. Βγάζουν τις πολλές ερωτήσεις και βάζουν τις καίριες δίπλα -δίπλα . Και ως δια μαγείας το μήνυμα που περνά υποσυνείδητα προς τους αναγνώστες είναι το ίδιο : ότι ο πρωθυπουργός ακόμα και να πάει σε εκλογές μάλλον θα ξαναβγεί, συνεπώς καθίστε στα αυγά σας. Ότι ο Σαμαράς είναι λίγος και πρέπει να συνταχθεί με τον Καρατζαφέρη για να πάρει εξουσία (κάτι που βέβαια θα του κατέστρεφε όποια ελπίδα ανάληψης εξουσίας με τη μέθοδο του ώριμου φρούτου). Ότι η αντιπολίτευση δεν έχει ρεαλιστική οικονομική πολιτική (λένε οι πολίτες και ουχί οι δημοσκόποι) .  Ότι η κυβέρνηση χρειάζεται νέο σχήμα συνεννόησης ( αυτό δηλαδή που θέλει να σπρώξει ο πρωθυπουργός ως μια μεσοβέζικη λύση μεταξύ εκλογών και ανασχηματισμού). Ότι χρειάζεται μερική αλλαγή στην οικονομική πολιτική (έμφαση στο μερική) και αναδιαπραγμάτευση κάποιων όρων του μνημονίου (αυτά που διαπραγματεύεται η Ιρλανδία δηλαδή και θέλουμε να πάρουμε και εμείς από σπόντα).
Οι δημοσκοπήσεις αυτές, ενώ με την πρώτη ανάγνωση δείχνουν τη διάβρωση της κυβέρνησης και την αποδοκιμασία του κόσμου , με την δεύτερη ανάγνωση, φαίνεται ότι της κάνουν σκόντο. Αναδεικνύουν το πώς πρέπει να προχωρήσει ο πρωθυπουργός για να διατηρήσει τη καρέκλα του : Να «θυμώσει» με την κακιά τρόικα και να δείξει ότι (επικοινωνιακά τουλάχιστον) τους υψώνει τον τόνο της φωνής και να τους «αρπάξει» κάτι. Τι μπορεί να τους αρπάξει;  Ένα πιο χαμηλό επιτόκιο, ή μια επιμήκυνση. Δύο θέματα που μάλλον αργά η γρήγορα και χάρη στις προσπάθειες των Ιρλανδών, θα τα πάρουμε. Και τότε θα δείτε πως θα πέσουν οι μάσκες των δημοσκοπήσεων και θα φουσκώσει το κοινό αίσθημα χαράς και αισιοδοξίας  που θα σπεύσει να προσδώσει στον αρχηγό της χώρας εκλογικούς πόντους. Για δύο θέματα που δεν θα έχουν άμεσο θετικό αντίκτυπο στους φορολογουμένους. Είναι δύο θέματα που ο στενός πυρήνας του πρωθυπουργού πιστεύει ότι είναι ικανά να του εξασφαλίσουν αυτονομία για άλλα τέσσερα χρόνια. Όταν σιγουρευτούν αυτά τα δύο (κι αν είχαμε τουλάχιστον δική μας διαπραγματευτική στρατηγική, ανάθεμα), είτε τον Μάρτιο είτε τον Ιούνιο είτε τον Οκτώβριο, τότε αναμένονται πρόωρες εκλογές. Και όχι γιατί η οικονομία πάει κατά διαόλου. Το σύστημα δεν μασάει από φτώχια και εξαθλίωση. Και ας χορεύει το μισό ΠΑΣΟΚ στα τηλεπαράθυρα κάθε βράδυ δίνοντας ο καθένας και από μία ερμηνεία. Αυτό δείχνει ότι το σύστημα δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Ούτε ενημερώνει κανέναν.
Γιατί την ίδια στιγμή, ο υπουργός οικονομικών,  ο οποίος υποτίθεται έπρεπε να αναλάβει τις ευθύνες της αποτυχίας του (όπως πολλάκις δήλωσε ο ίδιος), συνεχίζει απρόσκοπτα το ίδιο έργο : νέα μέτρα, νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, καταργήσεις επιδομάτων,  πωλήσεις παντός κρατικού είδους και διάλυση της εμπορικής αγοράς. Και παρόλα αυτά, το έλλειμμα και το χρέος αυξάνονται αντί να μειώνονται.
Πριν καν πατήσει το πόδι του πίσω στην Αθήνα ο πρωθυπουργός, τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια έπιασαν δουλειά και άρχισαν να διαρρέουν τα νέα μέτρα του έρχονται. Που και πάλι θα είναι οριζόντια και θα επιβαρύνουν τα μεσαία στρώματα. Σε πλήρη αντίθεση με αυτά που δήλωσε η κεφαλή της χώρας. Σε ένα φαύλο κύκλο που έχει ανοίξει και πλέον θα διευρύνεται μήνα με τον μήνα και για όσο αυτή η κυβέρνηση προχωρά με αυτόματο πιλότο και με την λογική «ε, δεν γίνεται κάτι θα κάνουν στην ΕΕ και θα μας ξελασπώσουν. Θα αφήσουν να διαλυθεί η ευρωζώνη;» ..

ΥΓ : Ακόμα δεν έχουμε λάβει ως χώρα την τέταρτη δόση του δανείου και άρχισαν τα παπαγαλάκια του υπουργείου οικονομικών να διαρρέουν ότι κινδυνεύει η πέμπτη δόση, αν δεν υιοθετηθούν τα νέα μέτρα 8 δισεκατομμυρίων ευρών για ΦΕΤΟΣ. Ο Γ. Παπακωνσταντίνου τα παίζει όλα για όλα προκειμένου να καταπνίξει τις ανταρσίες εντός και εκτός υπουργικού συμβουλίου.  Για πόσο όμως;

ΥΓ1 : Το σύστημα  γνωρίζει ότι οι Έλληνες δεν υποκύπτουν ούτε στον «ρου της ιστορίας». Όπως δηλαδή έγινε στην Ιρλανδία, σε μια φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων : Κυβέρνηση στήριξε τράπεζες και υπέγραψε μνημόνιο, λαός αντέδρασε και σούταρε κυβέρνηση.
Εμείς όμως είμαστε μάγκες και δεν καταλαβαίνουμε από φυσιολογικές αντιδράσεις. Φέρτε μας πίσω Σωκράτη, Πλάτωνα, Αριστοτέλη και τους λοιπούς αργόσχολους μπανάλ μικρομεσαίους (και καλά) ρήτορες,  να τους ξηγήσουμε δυο κουβέντες.

πηγή:ποντίκι

Ως πότε θα κυβερνούν φρουρούμενοι και κρυπτόμενοι;


Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα – το πιο ανίκανο, αλλά και το πιο ανθεκτικό επί του πλανήτου – ενοχλείται από τις εναντίον του κατηγορίες, εξοργίζεται και θεωρεί «λαϊκιστικές» τις διαμαρτυρίες έξω από σπίτια πολιτικών (όπως αυτές που οργανώνει ο σκηνοθέτης Δ. Κολλάτος με χορηγό επικοινωνίας το Fimotro), καταδικάζει μετά βδελυγμίας και κολλάει την ταμπέλα του «αναρχικού» σε όποιους πολίτες αντιδρούν με οποιονδήποτε τρόπο.

Εντύπωση προκαλεί επίσης το γεγονός ότι οι πολιτικοί μας δεν κατανοούν το αυτονόητο: Ότι ο κόσμος τους θεωρεί υπεύθυνους για όλα τα δεινά της πατρίδας, ανίκανους και αναξιόπιστους να δώσουν οποιαδήποτε λύση.
Δεν θέλουν να καταλάβουν πως δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο που να κατέρρευσε και να μην πλήρωσε κανείς γι’ αυτό. Ας θυμηθούν το κλίμα που επικρατούσε στην Ισλανδία τον Ιανουάριο του 2009. Οι διαδηλώσεις των εκεί «αναρχικών» ήσαν τόσο μαχητικές, που ο τότε πρωθυπουργός Γκέιρ Χόρντε παραιτήθηκε.
Ας θυμηθούν τι συνέβη και στην Βρετανία μετά την κρίση. Ο κόσμος πολιορκούσε τα σπίτια των τραπεζιτών που έριξαν έξω τα μαγαζιά τους, όπως για παράδειγμα ο Σερ Φρέντερικ Γκούντγουϊν, που του κόλλησαν το παρατσούκλι «ο χειρότερος τραπεζίτης του κόσμου», απολύθηκε από την Βασιλική Τράπεζα της Σκωτίας και επί μέρες η βίλα του πολιορκείτο από πολίτες που πετούσαν πέτρες, έσπαγαν τα τζάμια και του απαγόρευαν την έξοδο. Αλλά κανείς στην Βρετανία δεν τους αποκάλεσε «τρομοκράτες».
Και στη γηραιά Αλβιόνα, ο πρώην πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν τιμωρήθηκε χάνοντας το αξίωμά του και έγινε περίγελως όταν αποκαλύφθηκε πως ως υπουργός των Οικονομικών είχε περιλάβει τον (άχρηστο) Γκούντγουϊν σε μια… ομάδα σκέψης για τη διεθνή οικονομία, ενώ με πρόταση Μπλερ η βασίλισσα τον έχρισε Ιππότη, το 2004!
Ας θυμηθούν ότι η Ελισάβετ τους αποκάλεσε όλους μαζί «βόδια» και κανείς δεν τόλμησε να την αποκαλέσει «αναρχική».
Τα ίδια και στην Ιρλανδία, όπου μόλις προχτές είχαμε εκλογικές ανατροπές.
Παντού στον κόσμο ένα είδος τιμωρίας επιβάλλεται. Και μόνο στην Ελλάδα παραμένουν όλοι στους (εναλλασσόμενους) ρόλους τους, συνεχίζοντας να εξηγούν πώς θα μας σώσουν και θυμώνοντας κι’ από πάνω που ο λαός δεν… καταλαβαίνει το ταλέντο, τις ικανότητες, την αυταπάρνηση, τις γνώσεις και την αποτελεσματικότητά τους.

Η Ελλάδα μάλιστα έχει έναν λόγο παραπάνω να ζητά την Κάθαρση, έστω και δια της πολιτικής τιμωρίας. Διότι εδώ, σε αντίθεση με ό, τι συμβαίνει σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο, δεν έχει ποτέ τιμωρηθεί κανείς.
Το κακό είναι πως δεν δέχονται τίποτε. Ούτε μια διαδήλωση έξω από το σπίτι τους. Η δε Ηρώδου Αττικού, για την οποία συνεχίζουμε να πληρώνουμε τέλη, παραμένει συνεχώς κλειστή από μία κλούβα της αστυνομίας.
Ερώτημα: Ως πότε θα κυβερνούν ή θα μετέχουν του δημοσίου βίου φρουρούμενοι; Ως πότε θα πληρώνουν οι φορολογούμενοι αστυνομικούς για να εμποδίζουν την «επικοινωνία» τους με τον κόσμο, από τον οποίο υποτίθεται ότι αντλούν την εξουσία τους;
Αλήθεια, πόσοι αστυνομικοί απασχολούνται σε κάθε πολιτικό, την ώρα που οι κακοποιοί μας κλέβουν τα πορτοφόλια; Δυστυχώς, τέτοια ερώτηση δεν θα δείτε ποτέ να υποβάλλεται προς τον αρμόδιο υπουργό στο πλαίσιο του κοινοβουλευτικού ελέγχου.
Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, κάθε πολιτικός – ανάμεσά τους και απλοί βουλευτές – απασχολεί τρεις βάρδιες αστυνομικών. Και στις περισσότερες περιπτώσεις η ασφάλεια ενισχύεται και από μοτοσικλετιστή.
Αυτό για τις μετακινήσεις τους με αυτοκίνητο. Διότι έχει καταγραφεί περιστατικό στη διάρκεια του οποίου και λόγω επίθεσης που δέχθηκε πολιτικός σε κεντρικό καφέ της Αθήνας, ξαφνικά πετάχτηκαν από πλαϊνά τραπέζια άνθρωποι με πολιτικά που έδειξαν τις ταυτότητές τους.
Ομάδες αστυνομικών βρίσκονται σε διαρκή κίνηση όλη την ημέρα, αλλάζοντας βάρδιες και διανύοντας καθημερινά χιλιόμετρα ολόκληρα για να βρεθούν στο σπίτι του προσώπου που φυλάσσουν ή για να παραλάβουν το «αφεντικό» από το γραφείο του ή την Βουλή.
Εργατοώρες, υπερωρίες, συνεννοήσεις, μοτοσικλέτες, κράνη, συνοδευτικά, κυκλοφοριακές ρυθμίσεις, κλείσιμο δρόμων – με συγχωρείτε, αλλά πού θα πάει αυτό;
Έχει υπολογίσει κανείς – η τρόικα έστω – ποιο είναι το κόστος αυτής της γιγαντιαίας επιχείρησης φύλαξης του πολιτικού μας προσωπικού;
Και επιτέλους, πώς το αντέχουν και πώς το ανέχονται; Ως πότε θα κυβερνούν φρουρούμενοι;
Αυτόν τον καιρό στη χώρα γίνονται συζητήσεις για το πώς θα βρούμε το κατάλληλο πολιτικό προσωπικό. Ποιο θα ήταν το προφίλ του πολιτικού που θα μας έβγαζε από την κρίση.
Ας ξεκινήσουμε από το πιο απλό και το πιο εύκολο: Να μπορούν να κυκλοφορούν στον δρόμο, ανάμεσα στον κόσμο, χωρίς φρουρά. Ας εκπληρωθεί κατ’ αρχήν αυτό το κριτήριο και… μετά βλέπουμε!



πηγή:ας μιλήσουμε επιτέλους

Παράξενες «παραινέσεις» προς τον Γιώργο Παπανδρέου


Με τα περιθώρια να στενεύουν εν όψει των συνόδων κορυφής του Μαρτίου, καλπάζει η εκλογολογία. Η αλήθεια είναι ότι τροφοδοτείται κυρίως από εκτιμήσεις, υπονοούμενα και παραινέσεις στο εσωτερικό, που σχετίζονται όχι μόνο με τα αδιέξοδα του «μνημονίου», αλλά και με τα φαινόμενα αστάθειας του κυβερνητικού σχήματος. Από χθες όμως στον κύκλο της εκλογολογίας μπήκαν και μεγάλα διεθνή ΜΜΕ!
Εντυπωσιακό είναι το παράδειγμα των Financial Times, οι οποίοι, με δύο άρθρα «γραμμής», φαίνεται να ενδιαφέρονται ευθέως και αμέσως για τα εσωτερικά της Ελλάδας. Και μάλιστα όχι μόνο για τις εκλογές, αλλά για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους! Μάλιστα η παρέμβαση της δημοσιογραφικής «έκφρασης» των διεθνών επενδυτών δεν είναι η μόνη των ημερών...

Το «μαρτύριο του Σίσυφου»
Το ένα από τα δύο κείμενα των Financial Times υπογράφεται από τον Lex, στην ομώνυμη στήλη, την οποία γράφουν, ανωνύμως πάντα, συντάκτες που απηχούν τις απόψεις του σκληρού πυρήνα των διεθνών επενδυτικών «κύκλων». Ο Lex, λοιπόν, θεωρεί πως η κυβέρνηση Παπανδρέου σημειώνει πρόοδο, την οποία εντοπίζει στη μείωση των μισθών στον δημόσιο τομέα και τη συγκράτηση των ελλειμμάτων.
Ωστόσο θεωρεί πως οι προσπάθειες της κυβέρνησης μοιάζουν με το «μαρτύριο του Σίσυφου»:
«Όσο περισσότερο μειώνει η κυβέρνηση τις δαπάνες για να ανταποκριθεί στους στόχους, τόσο περισσότερο απομακρύνονται οι στόχοι. (...) Η εγχώρια ζήτηση, παρ' όλα αυτά, είναι ετοιμοθάνατη, η επιχειρηματική εμπιστοσύνη βρίσκεται στο ναδίρ, οι εξαγωγές είναι αδύναμες και η φοροδιαφυγή παραμένει ισχυρή».
Η στήλη των Financial Times κάνει ένα διακριτικό σέρβις στην κυβέρνηση Παπανδρέου, καθώς αναφέρεται στην εκτίμηση της Ε.Ε. για επιστροφή στην οικονομική ανάπτυξη το δεύτερο εξάμηνο του 2011, αλλά τονίζει την ανεργία, που «ίσως αγγίξει το 15% τον επόμενο χρόνο».
Το μεγάλο πρόβλημα, όμως, όπως όλοι πια αναγνωρίζουν είναι το δημόσιο χρέος και το εν λόγω κείμενο χαρακτηρίζει «ολύμπιο» το «δανειακό βάρος της κυβέρνησης», το οποίο «εκτιμάται ότι θα κορυφωθεί στο 150% του ΑΕΠ»: «Η Αθήνα αντιμετωπίζει δυσθεώρητες ανάγκες χρηματοδότησης μετά το πέρας του τρέχοντος προγράμματος μεταρρυθμίσεων: 57 δισ. ευρώ το 2013, 81 δισ. ευρώ το 2014 και 73 δισ. ευρώ το 2015, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ε.Ε.».
Αναφορά γίνεται και στο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, με στόχο τα 50 δισ. ευρώ, με τη διατύπωση του ερωτήματος «εάν οι επενδυτές θα θελήσουν να τοποθετηθούν σε μία χώρα με τόσα προβλήματα όπως η Ελλάδα». Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, όμως, βρίσκεται στην κατάληξη του σύντομου άρθρου:
«Η δοκιμασία που περνά η Ελλάδα έχει δυσάρεστες επιπτώσεις και για άλλες συμφωνίες στήριξης της ευρωζώνης, οι οποίες θα πρέπει να γίνουν πιο γενναιόδωρες. Το πακέτο στήριξης της Ελλάδας δεν απευθύνεται στο βασικό ερώτημα πώς θα αντιμετωπιστεί το βάρος χρεών της χώρας. Καθώς, λοιπόν, η αναδιάρθρωση του ελληνικού κρατικού χρέους μοιάζει όλο και πιο αναγκαία, οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι θα πρέπει να εξετάσουν το Σχέδιο Β».
Κοινώς, «προχωρήστε σε αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους». Όμως εδώ δεν διευκρινίζονται οι όροι με τους οποίους θα γίνει αυτή η αναδιάρθρωση...

Ποιος θα πληρώσει;
Η παρέμβαση αυτή του Lex και των Financial Times έρχεται ύστερα από την κοινή διαπίστωση και στη Γερμανία ότι η αναδιάρθρωση με κάποια μορφή της βρίσκεται προ των πυλών. Μάλιστα, όπως σημειώνει ρεπορτάζ του Βήματος της Κυριακής:
«Η Ελλάδα δεν θα αποφύγει το "κούρεμα". Σε αυτό συμφωνούν οι περισσότεροι οικονομολόγοι στον γερμανόφωνο χώρο. Χωρίς το περιβόητο "haircut", την αναδιάρθρωση του χρέους, λένε, η χώρα μας δεν πρόκειται να δει ξανά οικονομικά άσπρη μέρα. Μόνο που οι απόψεις για το "πώς" θα γίνει αυτό διίστανται».
Ενδιαφέρον προς τούτο εμφανίζουν δύο συνεντεύξεις, τις οποίες παραθέτει η εφημερίδα, εκπροσώπων δύο «ρευμάτων σκέψης» για τον τρόπο με τον οποίο θα γίνει η αναδιάρθρωση.
1. Στη μια συνέντευξη μιλά ο Ρούντολφ Χίκελ, καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Βρέμης, ο οποίος εκφράζει μια «σχολή σκέψης» που πιστεύει ότι οι χαμένοι από το «κούρεμα» πρέπει να είναι «εκείνοι που έβγαζαν και βγάζουν ακόμα αμύθητα κέρδη από τα χρέη: οι ιδιώτες επενδυτές» – στο εξωτερικό και στην Ελλάδα – ενώ «απορρίπτει κάθε ιδέα εξόδου της χώρας μας από την ευρωζώνη». Κάτι τέτοιο – υποστηρίζει – θα ήταν «η αρχή του τέλους του ευρώ». Τι μας λέει ο κ. καθηγητής; Ότι:
«Το μέτρο (σ.σ.: της επιμήκυνσης του ελληνικού χρέους προς την τρόικα) είναι σημαντικό, αλλά όχι επαρκές. Σε αυτό θα έπρεπε να προστεθούν και πολλά άλλα, όπως η δραστική μείωση των τόκων για τα δάνεια και η έκδοση ευρωομολόγων, για τα οποία μάλιστα ενδιαφέρονται οι Κινέζοι. Το σημαντικότερο απ' όλα είναι όμως η αναδιάρθρωση του χρέους. Οι ιδιώτες επενδυτές πρέπει να παραιτηθούν τουλάχιστον κατά 20%-30% από την ονομαστική αξία των ομολόγων τους. Αυτοί θα έπρεπε να πληρώσουν τη νύφη και όχι οι Έλληνες μισθωτοί και συνταξιούχοι».
2. Στην άλλη συνέντευξη μιλά ο Γιάν - Έγκμπερτ Στουρμ, πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Εμπειρογνωμόνων, το οποίο, σύμφωνα με την εφημερίδα, αποτελεί τον πυρήνα ενός άλλου ρεύματος, το οποίο θεωρείται πλειοψηφικό. Τι υποστηρίζει; Ιδού η άποψη του Στουρμ και της «σχολής» που εκφράζει:
«Εμείς λέμε ότι υπάρχουν δυο δυνατότητες αναδιάρθρωσης: μια εσωτερική και μια εξωτερική. Η πρώτη σημαίνει αλύπητες περικοπές μισθών και εισοδημάτων, η δεύτερη την έξοδο από την ευρωζώνη. Και οι δύο λύσεις είναι επώδυνες. Εμείς δεν παίρνουμε όμως θέση υπέρ της μιας ή της άλλης. Αυτό πρέπει να το αποφασίσουν οι ίδιοι οι Έλληνες».
Στην ερώτηση αν η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα έβαζε σε κίνδυνο το σύνολο της ευρωζώνης ο Στουρμ απαντά: «Όχι. Η Ελλάδα έχει μικρό οικονομικό βάρος στην Κοινότητα. Τυχόν έξοδός της θα προκαλούσε δυσκολίες στις τράπεζες, κυρίως τις γαλλικές, αλλά και αυτές θα ήταν προσωρινές».
Ύστερα απ’ όλα αυτά ας κρατήσουμε μια γενική συμφωνία ως προς την «αναγκαιότητα» και την «προοπτική» της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, έτσι όπως την περιγράφουν οι δύο πλευρές της τρόικας: η ευρωπαϊκή και η υπερατλαντική.

«Να πληρώσουν οι ομολογιούχοι»
Το δεύτερο κείμενο των Financial Times αποτελεί το editorial της εφημερίδας, ένα κατ’ εξοχήν κείμενο «γραμμής» δηλαδή, και αρχίζει από... τα επεισόδια στη διαδήλωση της περασμένης Τετάρτης στην Αθήνα, τα οποία θεωρεί «υπενθύμιση των σημαντικών αλλαγών που αντιμετωπίζει η Ελλάδα στην εφαρμογή των όρων του πακέτου στήριξης των 110 δισ. ευρώ». Για την κοινωνική και πολιτική κατάσταση διαπιστώνει:
«Αν και το λαϊκό αίσθημα φαίνεται πως κλίνει περισσότερο στην αγωνία και τον φόβο για το μέλλον, παρά στην οργή, ίσως επιδεινωθεί περισσότερο αφού περισσότεροι Έλληνες θα μείνουν εκτός αγοράς εργασίας με την προγραμματισμένη διακοπή λειτουργίας των αναποτελεσματικών κρατικών μονάδων.
Η ανεργία έχει ήδη βρεθεί σε υψηλό 7 ετών και αγγίζει σχεδόν το 14%, ενώ για τους νέους ανέρχεται στο 35%. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το προσάναμμα είναι αρκετό για να διατηρηθεί η φωτιά της αγανάκτησης ανάμεσα στα μέλη του κυβερνώντος κόμματος ΠΑΣΟΚ ως προς το εύρος των μέτρων λιτότητας που απαιτούνται από το πρόγραμμα της Ε.Ε. και του ΔΝΤ».
Θεωρεί ότι είναι «πολύ νωρίς για να καταλήξουν οι χρηματαγορές στο ότι οι προσπάθειες της κυβέρνησης αποτυγχάνουν» και επικροτεί τη σχεδιαζόμενη από την Ε.Ε. «διαδικασία ελεγχόμενης αναδιάρθρωσης κρατικών χρεών», σημειώνοντας ότι «θα πρέπει να εξεταστεί περισσότερο η επιβολή περισσότερων ζημιών για τους κατόχους ελληνικών κρατικών ομολόγων».κάτι, ωστόσο, το οποίο, μέχρι στιγμής, η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός αρνούνται...

«Κάνε εκλογές»!
Αφού χαρακτηρίζει «προνομιούχους» και «αντιμεταρρυθμιστικές ομάδες» τους οδηγούς φορτηγών, τους φαρμακοποιούς και τους δημοσίους υπαλλήλους, με «αξιοσημείωτα εμφανή» παρουσία στις «διαδηλώσεις της προηγούμενης εβδομάδας», το κείμενο γίνεται ξαφνικά πολύ πιο «παρεμβατικό» ως προς τα ελληνικά πολιτικά πράγματα:
Θεωρεί ότι «η αλλαγή νοοτροπίας και συμπεριφορών στην Ελλάδα ως προς το κράτος είναι καθήκον που θα διαρκέσει για μία ολόκληρη γενιά, ξεπερνώντας τα όρια της πολιτικής ζωής του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου»!
Υποδεικνύει στον πρωθυπουργό ότι «δικό του καθήκον είναι να πείσει τη σιωπηλή πλειονότητα των Ελλήνων, που δεν επωφελείται από τα προνόμια των λίγων, ότι τελικά θα ευνοηθεί από τις αλλαγές».
Του υποδεικνύει ακόμη ότι «θα πρέπει επίσης να συγκρατήσει τη δυσαρέσκεια των υπουργών του, οι οποίοι ανησυχούν μήπως απειλείται η πολιτική τους καριέρα επειδή οι μεταρρυθμίσεις περιορίζουν τις ικανότητές τους για πατρονάρισμα».
Και, στον επίλογό του, το editorial των Financial Times προχωρεί σε μια έντονα διφορούμενη φράση, η οποία κινείται εντέχνως μεταξύ εκτίμησης και «υπόδειξης» όχι μόνο προς τον πρωθυπουργό της Ελλάδας, αλλά και προς το σύνολο του ελληνικού λαού:
«Για να ξεκαθαρίσει το κλίμα ο κ. Παπανδρέου ενδεχομένως να νιώσει αναγκασμένος να προχωρήσει σε πρόωρες εκλογές. Με όσα έχει κάνει μέχρι στιγμής, αξίζει να τις κερδίσει».
Το κείμενο αυτό έρχεται αμέσως μετά το άρθρο του Σταύρου Ψυχάρη στο Βήμα της Κυριακής, το οποίο, αφού επιτίθεται στην Αριστερά για δευτερεύοντες λόγους, έρχεται στο επίδικο διαπιστώνοντας ότι «τείνει να δημιουργηθεί αδιέξοδο στον χειρισμό της βαριάς οικονομικής κρίσης που διέρχεται η χώρα». Και ως εκ τούτου προτείνει:
«Θα μας βοηθήσει – και πόσο – η Εσπερία; Τι θα γίνει με το έλλειμμα που μας πνίγει; Τις απαντήσεις θα τις δώσει το προσεχές μέλλον. Και αν είναι τόσο επώδυνες ώστε να απαιτούνται αποφάσεις σύνθετες, τότε το αδιέξοδο αίρεται αποφασιστικά και ταχέως. Με εκλογές...».

Συνταγματικές προβλέψεις για το χρέος!
Μετά το κείμενο Ψυχάρη και τη διαπίστωση - προτροπή των Financial Times, όμως, ήρθε χθες η συνέντευξη του υπουργού Εσωτερικών Ι. Ραγκούση στα Νέα. Υποστήριξε για το θέμα των εκλογών – σε συνδυασμό με το ζήτημα του χρέους, το οποίο ήταν το κεντρικό στη συνέντευξη αυτή, παρότι μάλιστα ο συγκεκριμένος υπουργός είναι κατ’ εξοχήν... αναρμόδιος: «Αν μπορούσαμε με εκλογές να μειώσουμε το χρέος, να κάναμε όχι μία, αλλά πέντε φορές». Αυτή η απάντηση, θεωρητικά, «κλείνει» το θέμα των εκλογών. Λίγο πιο πάνω όμως είχε σημειώσει τα εξής:
«Μετά τη Σύνοδο Κορυφής του Μαρτίου, όπου θα ξεκαθαρίσει η πρώτη επίσημη τοποθέτηση της Ε.Ε., θα είναι η ώρα που η Ελλάδα επιτέλους θα πρέπει με όρους εθνικής ευθύνης και συναίσθησης της ιστορικής σημασίας των στιγμών να πάρει τις αποφάσεις της για το πρόβλημα του χρέους της.
Αλλά πρέπει να ξεκαθαρίσουν όλοι μια αλήθεια: το πρόβλημα του χρέους δεν είναι του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης. Είναι πρόβλημα όλων των κομμάτων, όλης της κοινωνίας, όλων των πολιτών, είναι πρόβλημα της Ελλάδας. Παρότι σε καμιά περίπτωση δεν ευθυνόμαστε όλοι ή εξίσου γι’ αυτό, όλοι πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας».
Ποιες ευθύνες εννοεί ο υπουργός ότι πρέπει να αναληφθούν; Μάλλον τελικά δεν μιλάει ως... εντελώς αναρμόδιος για το χρέος, διότι ο πυρήνας της συλλογιστικής του είναι η συνταγματοποίηση του Μνημονίου και της δημοσιονομικής κατεύθυνσης που πρεσβεύει η Γερμανία. Απολαύστε τον:
«Πιστεύω ακράδαντα ότι οι θυσίες του ελληνικού λαού αυτή τη φορά πιάνουν τόπο. Ταυτόχρονα, όμως, προσωπικά πιστεύω ότι πρέπει να πάρουμε και όλα τα απαραίτητα μέτρα, μεταξύ των οποίων και σχετικές συνταγματικές εγγυήσεις, ώστε καμία άλλη κυβέρνηση τύπου Καραμανλή, ποτέ στο μέλλον να μην έχει ξανά το περιθώριο να καταστρέψει τη χώρα υπερχρεώνοντάς την».
Μήπως γι' αυτό, τελικά, θα πρέπει να προσφύγουμε σε εκλογές, παρότι τις... απορρίπτει;

Μερικές απορίες
Τα ερωτήματα όμως δεν τελειώνουν εδώ. Αντιθέτως η σούμα όλων αυτών των παρεμβάσεων, παραινέσεων και υποδείξεων, με αποδέκτη ως επί το πλείστον τον ίδιο τον πρωθυπουργό, δημιουργούν μια σειρά εύλογες απορίες:
1. Οι υποδεικνύοντες τις εκλογές σε τι ακριβώς αποσκοπούν; Για όποιον έχει στοιχειώδη αντίληψη των πραγμάτων, το ΠΑΣΟΚ, στην καλύτερη γι’ αυτό εκδοχή, δεν φαίνεται πιθανό να συγκεντρώσει πλειοψηφία ισοδύναμη με αυτή των εκλογών του 2009. Αν βεβαίως κερδίσει τις εκλογές.
2. Την κρισιμότερη στιγμή της κυβέρνησης, με την κοινωνία να αμφισβητεί σε μεγάλο ποσοστό ότι η επιλογή του Μνημονίου ήταν μονόδρομος, με όλο και περισσότερα κοινωνικά στρώματα να πείθονται ότι κάθε επόμενη μέρα θα είναι απείρως πιο δραματική από την προηγούμενη, με τις αποκαλύψεις περί προσχεδιασμένης πορείας προς την υπαγωγή στον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο, η παραίνεση για εκλογές, χωρίς επαρκή επιχειρηματολόγηση ή την ανάγκη απάντησης σε ένα κρισιμότατο δίλημμα, περισσότερο μοιάζει με εξώθηση σε αυτοκτονία. Προς τι λοιπόν η εκλογολογία;
3. Στις δύο πλευρές του Ατλαντικού μοιάζει κοινή η πεποίθηση ότι, στο τέλος του δρόμου της επιτήρησης, με τη σημερινή μορφή της, δεν υπάρχει «έξοδος από το τούνελ», αλλά αναδιάρθρωση του χρέους, με όλες τις δυσμενείς συνέπειες, ανεξάρτητα από τις «λεπτομέρειες» που θα αποφασίσουν οι δανειστές και επιτηρητές της Ελλάδας. Μήπως αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο θα πρέπει να γίνουν εκλογές; Και πότε; Πριν ή μετά την αναδιάρθρωση - ελεγχόμενη πτώχευση;
4. Τι εννοεί ο υπουργός Εσωτερικών όταν λέει ότι «Μετά τη Σύνοδο Κορυφής του Μαρτίου (...) θα είναι η ώρα που η Ελλάδα επιτέλους θα πρέπει με όρους εθνικής ευθύνης και συναίσθησης της ιστορικής σημασίας των στιγμών να πάρει τις αποφάσεις της για το πρόβλημα του χρέους της»; Τι περιμένει η κυβέρνηση ότι θα συμβεί στη σύνοδο κορυφής του Μαρτίου; Μήπως είχε δίκιο ο Πάγκαλος όταν μιλούσε – λοιδορούμενος από τους συναδέλφους του στην κυβέρνηση – για αναδιάρθρωση του συνόλου του χρέους;
Ίσως η απάντηση σε όλα τα παραπάνω ζητήματα να αποτυπώνεται ευκρινέστερα στο άρθρο του Αντώνη Καρακούση στο Βήμα της Κυριακής, του οποίου το κρισιμότερο σημείο έχει ως εξής:
«Είναι πλέον καθαρό ότι για να υπάρξει η γενναιοδωρία της Γερμανίδας καγκελαρίου θα πρέπει ο ίδιος να κινηθεί με τη δέουσα αποφασιστικότητα σε αυτή την κρίσιμη καμπή. Όσοι γνωρίζουν την κατάσταση ξέρουν ότι δεν έχει πολλές επιλογές. Ή θα προχωρήσει δυναμικά αναλαμβάνοντας τις πρωτοβουλίες και το βάρος της σωτηρίας ή θα μείνει στην Ιστορία ως ο πρωθυπουργός της χρεοκοπίας».
Ανάλογη, αν θυμάστε, ήταν και η διαπίστωση του κύριου άρθρου της Καθημερινής στις 20.2.2011 με τον «απειλητικό» τίτλο «Προκαλεί την τύχη του»:
«Ο κ. Παπανδρέου έδωσε το σύνθημα, με τον χειρισμό στην υπόθεση της αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας, στο βαθύ ΠΑΣΟΚ και τις συντεχνίες να σηκώσουν παντιέρα και να καταστήσουν αδύνατη την υλοποίηση του Μνημονίου. Αυτός ο ίδιος προκαλεί την τύχη του με τις αποφάσεις του και το στυλ διακυβέρνησης.
Και συνεπώς ο ίδιος θα φέρει την ευθύνη – και όχι το βαθύ ΠΑΣΟΚ ή οι συντεχνίες – όταν οι δανειστές μας αρνηθούν να πληρώσουν μια δόση του δανείου οδηγώντας τη χώρα σε μια άνευ προηγουμένου δοκιμασία. Αν ο κ. Παπανδρέου το καταλάβει αυτό σήμερα, όχι αύριο, και δράσει αναλόγως έχει ακόμη λίγες ελπίδες να είναι ο πολιτικός που θα μας βγάλει από την κρίση. Αν όχι...».
Εκπληκτική η σύμπτωση απόψεων. Τα εγχώρια εκδοτικά συγκροτήματα, οι Financial Times, οι Γερμανοί και λοιποί Ευρωπαίοι οικονομολόγοι, έως και υπουργοί της κυβέρνησης κάτι κακό προσπαθούν να μας πουν. Σε κάθε περίπτωση επιβεβαιώνουν αυτό που έχουμε υποστηρίξει από το περασμένο φθινόπωρο: ότι, αν γίνουν πρόωρες εκλογές, τόσο κοντά στις προηγούμενες, τότε πολύ κακά μαντάτα θα πρέπει να περιμένουμε.

πηγή:blognews