Η …τραγική μας μοναξιά (Συνέντευξη του καθηγητή κ. Πιπερόπουλου)

“Αμέτρητοι οι συνοδοιπόροι μας στους πολυσύχναστουτς δρόμους της Αθήνας, του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης, της Λάρισας του Ηράκλειου και όλων των άλλων μεγαλουπόλεων της πατρίδας μας. Στριμωγμένα ασφυκτικά τα σώματα ανδρών, γυναικών και παιδιών στα αστικά μας λεωφορεία και θέσεις μόνο για όρθιους στις κάθε λογής πιτσαρίες, καφετέριες, πάμπ, ορθάδικα και ελληνοπρεπείς ταβέρνες…”.

Αυτά αναφέρει σήμερα στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΝΩΜΗ ο πανεπιστημιακός και συγγραφέας κ. Γιώργος Πιπερόπουλος, σκιαγραφώντας το προφίλ της σημερινής ελληνικής εν μέσω μιας σκληρής οικονομικής κρίσης. Ο Γιώργος Πιπερόπουλος, αφού δίδαξε σε πολλά Πανεπιστήμια της Αμερικής και της Ευρώπης και διετέλεσε Στέλεχος και Σύμβουλος μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων και Κρατικών οργανισμών και προγραμμάτων στην Ελλάδα και το εξωτερικό είναι πλέον συνταξιούχος καθηγητής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Τιμήθηκε και βραβεύθηκε για το επιστημονικό και κοινωνικό του έργο που περιλαμβάνει 2,000 ομιλίες και διαλέξεις εντός και εκτός Ελλάδας, και μία σειρά από επιστημονικά συγγράμματα και εκλαϊκευμένα βιβλία. Η βιογραφία του περιλαμβάνεται στο Παγκόσμιο, το Ευρωπαϊκό και το Ελληνικό Who is Who.

- Τι έχετε να πείτε για τη μοναξιά;

«Μοναξιά! Φέρνει η λέξη δυναμικά στο προσκήνιο το βουβό, ανελέητο δράμα συναθρώπων μας που έπαψαν να υπάρχουν για μας λησμονημένοι, τυλιγμένοι στον μανδύα της τραγικής πραγματικότητας της μοναξιάς!…».

- Δηλαδή;

“Ποιός θα πίστευε, μερικές δεκαετίες πριν, ότι εδώ στην κάποτε «Ψωροκώσταινα», τη χώρα της φαιδράς πορτοκαλλέας, της γειτονιάς των ονείρων και της γονεϊκής προτροπής του τύπου : «παιδάκι μου καλύτερα να σου βγεί το μάτι παρά το….όνομα» θα φτάναμε στο σημείο να μιλάμε για το φριχτό υποκειμενικό συναίσθημα της αποκοπής από την ομάδα, της απομόνωσης, της καταδίκης στον φριχρό κόσμο της… Μοναξιάς!

Και καθώς σε καθημερινή βάση γευόμαστε τα καταναλωτικά αγαθά, καθώς ανοίγουμε το δέκτη της έγχρωμης τηλεόρασης για να βιώσουμε την εικονική πραγματικότητα της δήθεν συμμετοχικής διαδικασίας σε συνάξεις με ποικιλλώνυμους «επώνυμους και επώνυμες», μισόγυμνες καλλονές, μη-φανατικούς αρσενικούς και χαζοχαρούμενες γλάστρες, πολλοί συνάνθρωποί μας θα ζούνε στην μοναξιάς τους….  Μοναξιά! Κατάρα ή ευλογία για το ανθρώπινο γένος συλλογικά και για εμάς τους νεο-Ελληνες ειδικά; Μέσα στα σύγχρονα, πολύβουα, πολυπρόσωπα και απρόσωπα ελληνικά αστικοβιομηχανικά κέντρα, η μοναξιά μας έχει διογκωθεί σε προβληματικά επίπεδα, έχει ενταθεί σε σημείο καθημερινά επαναλαμβανόμενης απελπισίας για πολλούς συνανθρώπους μας. Ζούμε τώρα πιά σε κακόγουστες και πανάκριβες πολυκατοικίες και πέρα από τις εθιμοτυπικές φιλοφρονήσεις και τα μικροπρεπή κουτσομπολιά αγνοούμε την ύπαρξη του συγκατοίκου μας σε σημείο ώστε σήμερα και στην πατρίδα μας να χρειάζεται να «μυρίσει» το πτώμα κάποιου συνταξιούχου, μοναχικού γείτονα ή γειτόνισσάς μας για να συνειδητοποιήσουμε εμείς οι «ευτυχείς» υπόλοιποι ότι έκλεισε πια για αυτόν ή αυτήν, τραγικά, η αναπόφευκτη για όλους μας παρένθεση της …ζωής!».

- Πρακτικά τι σημαίνει αυτό;

«Αμέτρητοι οι συνοδοιπόροι μας στους πολυσύχναστουτς δρόμους της Αθήνας, του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης, της Λάρισας του Ηράκλειου και όλων των άλλων μεγαλουπόλεων της πατρίδας μας. Στριμωγμένα ασφυκτικά τα σώματα ανδρών, γυναικών και παιδιών στα αστικά μας λεωφορεία και θέσεις μόνο για όρθιους στις κάθε λογής πιτσαρίες, καφετέριες, πάμπ, ορθάδικα και ελληνοπρεπείς ταβέρνες…

Περιφέρουμε την πλήξη, την ανία, τα βιωματικά μας τραύματα στα στενόχωρα κλουβιά που τα ονοματίσαμε γραφεία, μαγαζιά, εργοστάσια, σχολιά και πανεπιστημιακές αίθουσες, με άλλα λόγια στους κάθε λογής χώρους εργασίας, μόρφωσης και αναψυχής. Μόνοι, ολομόναχοι, κατασιγάζοντας όπως-όπως τις έντονες, τις αδυσώπητες διαμαρτυρίες του είναι μας, τη λαχτάρα μας να ξεφύγουμε από το ανελέητο μαρτύριο της απομόνωσης, της μοναξιάς!…

Είμαστε τώρα πιά  και οι νέο-Ελληνες παραγωγοί και παράγωγα, αίτια και αποτελέσματα ενός ψυχοκοινωνικού και πολιτισμικού συστήματος με οικονομικές δομές που εδραιώνονται στο ατομικό ψυχοκίνητρο και τα συλλογικά «ένστικτα» για άντληση κέρδους και συλλογή δύναμης και εξουσίας και απολήγουν εξαντλημένες στην εδραίωση ενός αντικειμενικού κόσμου, μιάς πραγματικότητας που επιβεβαιώνει την  πανάρχαια αλήθεια, την απλή και συνάμα δυσβάστακτη διαπίστωση της αναπόφευκτης υπαρξιακής μας μοίρας – όχι του θανάτου – αλλά του ψυχοκοινωνικού του υποκατάστατου που είναι η μοναξιά!».

- Τι θα πρέπει να μάθουμε στον ευατό μας;

«Αυτό που ο καθένας και η καθεμία μας χρειάζεται είναι να μάθουμε στον εαυτό μας να περπάτα σταθερά στο δύσβατο, στο στενάχωρο μονοπάτι που είναι ποτισμένο με δάκρυ και αίμα.

Μην ξεχνάς ποτέ ότι το ίδιο μας το κεφάλι, το ανθρώπινο μυαλό μας φτιάχνει προβλήματα που τα περιπλέκει  ακόμα περισσότερο το συναίσθημα και τα εντείνει η καθημερινότητα. Είναι αδυσώπητη η αλήθεια, και μαζί εκείνος ο πόνος ο ανθρώπινος που εξιλεώνει καθώς υφαίνεται μέσα από την τίμια προσπάθεια να αλλάξουμε αυτά που μπορούμε και να αφήσουμε ανέγγιχτα αυτά που δεν αλλάζουν..

Για να επιβεβαιώσουμε την ύπαρξη μας πρέπει να πραγματώσουμε τα χρέη που αθροίζουν οι επιλογές μας… Για να υπάρχω χρειάζεται να αγωνισθώ με πάθος, με υπομονή και ναι, πάνω από όλα, με ελπίδα!…

Ο κόσμος μας μοιάζει να είναι γεμάτος λαμόγια, ψευτρόνια, αυλοκόλακες και βλάκες και όποιος δεν μπορει να το δεχτεί αυτό τότε καλύτερα να ζήσει μόνος του  αλλά πρώτα να φροντίσει να  σπάσει όλους τους καθρέπτες γύρω του…

Την μεγάλη απόφαση, αυτή που μένει στην προσωπική μας ιστορία και την προδιαγράφει το πρώτο βήμα μας την παίρνουμε μοναχοί ο καθένας και η καθεμιά μας, μέσα στα σύνορα της πατρίδας μας, σε κάποια από τις πολυπρόσωπες – απρόσωπες πόλεις μας, αυτές τις κακόγουστες, δήθεν ελεύθερες, «φυλακές», κάποια μέρα…».

- Και με τη διαφθορά; Ποια η άποψή σας;

«Κατά την ταπεινή μου άποψη το όλο θέμα της ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ σχετίζεται περισσότερο με βαθιά ριζωμένες στάσεις όλων μας στις μεταξύ μας συναλλαγές και με τις δοσοληψίες με το επίσημο Κράτος και τους φορείς του και λιγότερο με συγκεκριμένα στελέχη των πολιτικών Κομμάτων που μας κυβερνούν.

Και η απληστία, αποδεικνύεται καθημερινά, ότι είναι η πηγή από όπου πηγάζει η ΜΙΖΑ ως απότοκο κατάχρησης και διαφθοράς που εδράζονται στη διαπλοκή.

Με αυτές τις διαπιστώσεις δεν στοχεύω στην αναίρεση του κοινωνικού κόστους που προκαλεί η διαφθορά στο Δημόσιο βίο μας, αλλά μάλλον στην συνειδητοποίηση ότι για να εξυγιανθεί ο Δημόσιος βίος χρειάζεται πρώτιστα να δεχθούμε όλοι μας το βαθμό της συμμετοχικής μας ενοχής στα κακώς κείμενα.

Είχα πληγωθεί πενήντα χρόνια πριν ως νεαρός φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης διαβάζοντας το βιβλίο του Τζον Γκάνθερ με τίτλο «Μέσα στην Ευρώπη» που ξεκινούσε το κεφάλαιο για την Ελλάδα προφανώς χαριτολογώντας ότι «μετά την χειραψία με τους Έλληνες που συνηθίζουν πολύ τις χειραψίες, καλού-κακού, μετρήστε και τα δάκτυλά σας!…”

- Ποιος ο ρόλος σήμερα των ΜΜΕ; Τι έχετε να πείτε;

“Κάποιες άλλες εποχές, στην ευλογημένη χώρα, που την κατοικούν 11 εκατομμύρια Ελλήνων ( και αλλοδαπών ) αλλά είναι άγνωστος ο αριθμός των… φιλελλήνων, οι ρόλοι ήταν ευκόλως διακριτοί καθώς η Νομοθετική εξουσία νομοθετούσε, η εκτελεστική εφάρμοζε, η δικαστική ήλεγχε και ο ΤΥΠΟΣ μέσω των ΡΕΠΟΡΤΕΡ όταν εντόπιζε πρόβλημα,  έψαχνε τις ιδιαιτερότητές του, απεκάλυπτε πτυχές κρυμμένες επιτήδεια, τους πρωταγωνιστές και λεπτομέρειες ανατριχιαστικές ή … γαργαλιστικές δίνοντας στο αναγνωστικό κοινό υλικό για σχολιασμούς και στοχασμούς υπέρ και κατά!…

Σήμερα στην Ελλάδα ΔΕΝ διαβάζουμε, κοιτάμε  ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ η οποία δεν προσπερνά, μένει στην  επιδερμίδα  και δίνει με εικόνα στο ρεπορτάζ  ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΕΣ διαστάσεις όπου κυρίαρχο στοιχείο μοιάζει να είναι η διατήρηση πολιτικών και άλλων επιφανών πολιτών στο απυρόβλητο, η απαξίωση του αποκαλούμενου «ανώνυμου» σε αντιδιαστολή με τον «επώνυμο» πολίτη, η «απανθρωπιά»  και η δύναμη της διείσδυσης του τηλεοπτικού φακού σε σημεία ΧΩΡΟ-ΧΡΟΝΟΥ όπου, θα μπορούσα να υποθέσω, ακόμη και οι πλέον προηγμένες μυστικές υπηρεσίες της Υφηλίου δεν έχουν φτάσει…

Που αρχίζει και πού τελειώνει ο ρόλος της κάθε μιας από τις 4 κάποτε διακριτές εξουσίες; Με ποιες αξίες λειτουργούμε εμείς και με ποιες πρέπει να λειτουργούν οι δημοσιογράφοι της TV όταν αισθάνονται ότι το καθήκον στην αλήθεια και την κοινωνία τους καλεί να… πρωτοτυπήσουν;

Εάν τελικά ένα παιδάκι αναφωνήσει «ο αυτοκράτορας είναι γυμνός» θα του κλείσουμε το στόμα επειδή τα παιδιά δεν πρέπει να κάνουν  τέτοιες διαπιστώσεις ή θα θυμηθούμε ότι «από παιδί και από ζαβό μαθαίνεις την αλήθεια».

Θα βρεθεί στην Ελλάδα ένας ή μία συνάδελφος του Ιρλανδού Δημοσιογράφου που θα τα «ψάλλει γενναία» στους Πράσινους, Μπλε και συνοδοιπόρους τους Πολιτικούς που μας οδήγησαν στην τρόικα και την ΠΤΩΧΕΥΣΗ που μας έρχεται καλπάζοντας;

Τελικά το κοινωνιoλογικό και ψυχολογικό φαινόμενο που θυμίζει το παροιμιακό αγόρι που όλοι ψάχνουμε θα μας διδάξει κάτι; Η μήπως η «ξετσίπωτη TV» αποδεικνύει καθημερινά ότι …δεν περισσεύει πια ΤΣΙΠΑ στην Ελληνική κοινωνία;».

πηγή Ελληνική Γνώμη

Αυτοί που θέλουν την Ελλάδα στην κόλαση, ας το σκεφτούν διπλά

Πληθαίνουν πάλι τα δημοσιεύματα και οι επίσημες παρεμβάσεις, που απειλούν την χώρα μας με απίστευτα δεινά σπέρνοντας τρόμο και ζόφο για το μέλλον.

Που; Σε ένα Έθνος που γνωρίζει την φωτιά, την κόλαση, τον Άδη όσο κανένα. Σε έναν λαό του οποίου ακόμα και μία αποσπασματική ανάγνωση της ιστορίας θα έσπερνε τον τρόμο σε οποιονδήποτε «τεχνοκράτη του Βορά» που με βαρύγδουπες αναλύσεις και ασκήσεις επί χάρτου προσπαθεί να τιθασεύσει μία ιστορία 4,000 χρόνων.

Προσπαθεί να διαγράψει μνήμες ανθρώπων που γνώρισαν τις πύλες της κολάσεως πολλάκις, μέσα από αίμα, φωτιά και θάνατο για να μπορεί σήμερα να αναπνέει το μύρο της Ελευθερίας. Μη νομίζετε ότι ο στόχος τους είναι η ελίτ των κρατικών γραφείων και της διαπλοκής. Αυτοί ενσαρκώνουν τον διαχρονικό ρόλο του Eφιάλτη, του Πήλιου Γούση και του Iούδα μόνο στην πράξη της μειοδοσίας και όχι της Νεμέσεως αφού προφανώς δεν φρόντισαν ποτέ να μελετήσουν το τέλος της ιστορίας, θαμπωμένοι γαρ από την λάμψη των αργυρίων.

Ο στόχος είναι ο ίδιος ο Έλληνας. Αυτό το κύτταρο παγκόσμιου πολιτισμού και προσφοράς που μπορεί να έμενε σιωπηλός απέναντι στις βέβηλες κραυγές, όταν όμως κάποιοι άνοιγαν τις κερκόπορτες ήταν πάντα σύσσωμος εκεί για να διαφυλάξει την υπερχρονική αυταξία του Δικαίου που ο ίδιος δημιούργησε.

Το Δίκαιο ως ασπίδα απέναντι στην κτηνώδη δύναμη, την μοχθηρία, την μισανθρωπία. Χαρακτηριστικά που έφερα συλλήβδην όλοι οι αποτρόπαιοι εισβολείς. Από τις ορδές του Ξέρξη μέχρι τον Κεμάλ και τον Αδόλφο. Και η επίθεση του άδικου είχε πάντα δύο στόχους: Την φυσική και ηθική εξόντωση του Ελληνισμού.

Πως θα μπορούσε άλλωστε να επικρατήσει η φυσική, οικονομική, κοινωνική αδικία, όσο οι δημιουργοί της δικαιοσύνης βαστούσαν ακλόνητες τις Θερμοπύλες;

Πως θα μπορούσε ο «ανίκητος άξονας» των Ούνων να αναμασά τα περί φυλετικής και πολιτιστικής ανωτερότητας όσο οι θεματοφύλακες της Ακροπόλεως, συμβόλου του ανώτατου ανθρώπινου πολιτισμού, έριχναν τα φασιστικά τάγματα και την ανωτερότητα τους στα τάρταρα;

Κάπως έτσι εξηγείται και το ανεκδιήγητο «Οι Ολυμπιακοί αγώνες γύρισαν σπίτι τους» τουΡογκ. Όντως, γύρισαν στους δεσμοφύλακες τους, που κρατούν ακόμα τα Γλυπτά του Παρθενώνος δέσμια, μαζί με τον πανάρχαιο Ελληνισμό της Κύπρου. Μόνο με την καπηλεία του Ολυμπιακού πνεύματος θα μπορούσαν οι απόγονοι των δουλεμπόρων, οι φονιάδες των μαθητών της Κύπρου, των γηγενών της υποσαχάριας Αφρικής, οι γενοκτόνοι της Κίνας και της Ινδίας, να φέρουν τον πολιτισμό του αίματος στα μέτρα τους. Την ίδια στιγμή που ως αμετανόητοι σύμμαχοι του Αττίλα, κουνούν το δάχτυλο στην Ελλάδα αποκαλώντας την «πρώην Οθωμανική επαρχία».

Ο λαός μας λοιπόν, έζησε την κόλαση στο πετσί του, όπως και την καπηλεία του πολιτισμού που ο ίδιος δημιούργησε. Δεν δίστασε όμως ούτε στιγμή να γκρεμίσει τα περίτεχνα παλάτια του πνεύματος για να φτιάξει μετερίζια αγώνα που μέσα τους κυοφορούσαν την νέα γέννα. Δίπλα στην πένα και το τουφέκι.

«Κι αν είναι κι έρθουν χρόνια δίσεχτα,

πέσουν καιροί οργισμένοι,

κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιαγμένα,

κι όσα δέντρα για τίποτ' άλλο δέ φελάν

παρά για μετερίζια,

μη φοβηθείς το χαλασμό.

Φωτιά! Τσεκούρι!

Τράβα, ξεσπέρμεψέ το,

χέρσωσε το περιβόλι κόφ' το,

και χτίσε κάστρο απάνω του

και ταμπουρώσου μέσα,

για πόλεμο, για μάτωμα,

για την καινούργια γέννα,

π' όλο την περιμένουμε,

κι όλο κινάει για να 'ρθει,

κι όλο συντρίμι χάνεται

στο γύρισμα των κύκλων.»

(Παλαμάς, Πατέρες)

Ας το σκεφτούν διπλά λοιπόν οι φορείς του τρόμου και της μισανθρωπίας πριν κοπιάσουν πιστεύοντας πως θα θερίσουν ανεμπόδιστοι την σήψη που έσπειραν σε ένα Γένος σφυρηλατημένο με φωτιά και ατσάλι. Θα εκπλαγούν όταν δουν πως η θεόπνευστη Φλόγα της Λευτεριάς δεν έσβησε ούτε με τις Ρεπούσηδες, ούτε με τα κιτσαριά του ηθικοκτόνου life style. Ας κοπιάσουν για να δουν πως η φλόγα που σιγοκαίει στις ψυχές των Ελλήνων, γίνεται περίλαμπρος Ήλιος, αβάσταχτος για τα βέβηλα μάτια όσων πιστεύουν ότι η Αλήθεια, ηΕλευθερία, η Ελλάδα μπορούν να διαπραγματευθούν στα τραπέζια των παγκόσμιων αργυραμοιβών.

πηγή:newsbomb

Μία χώρα εθισμένη στο μίσος...

Λίγα ιστορικά… διήμερα, σαν και αυτό της 30ης και 31ης Ιουλίου του 1920, προσφέρονται για τόσο ξεκάθαρα όσο και εκκωφαντικά συμπεράσματα, αναφορικά με το που μπορεί να ψάξει και να εντοπίσει κανείς τη γονιδιακή παθογένεια ενός λαού.Ώστε στη συνέχεια, να επιχειρήσει να εξηγήσει την εθνική κακοδαιμονία, που ανά περιόδους οδηγεί σε εθνικές τραγωδίες.

Στην προκειμένη περίπτωση, το «άγγιμα» της Ιστορίας αφορά την Ελλάδα, και θυμίζει με έντονο ύφος, πόσο… βουτηγμένη στο μίσος είναι η εθνική διαδρομή του τόπου μας. Από την Επανάσταση κιόλας, τότε που πριν ακόμη ο Αγώνας για την Ανεξαρτησία το 1821 φέρει απτά αποτελέσματα, στη χώρα είχε ξεσπάσει Εμφύλιος, που λίγο έλειψε να οδηγήσει σε… επανακλείδωμα του ζυγού.

Στις 30 και 31 Ιουλίου του 1920 λοιπόν, η απόπειρα δολοφονίας του Ελευθερίου Βενιζέλου και η δολοφονία του Ίωνος Δραγούμη, ήρθαν να αποδείξουν πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι η εθνική κακοδαιμονία του διχασμού και της εμφύλιας αντιπαράθεσης, ήταν γονιδιακά καρφιτσωμένη στην ιστορική διαδρομή της Ελλάδας. Στο dna των Ελλήνων.

Δυο μέρες μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών, που στα χαρτιά τουλάχιστον, διαμόρφωσε τις προϋποθέσεις για την πραγμάτωση της Μεγάλης Ιδέας, μιας Ελλάδας δυο ηπείρων και πέντε θαλασσών, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, που οπτικοποίησε στην αντανάκλαση του καθρέφτη του ηγετικού διαμετρήματός του εκείνη την ιστορική στιγμή, δέχτηκε δολοφονική επίθεση από δυο απότακτους βασιλόφρονες αξιωματικούς, στον σιδηροδρομικό σταθμό του Παρισιού.

Ο Κρητικός Εθνάρχης γλίτωσε, την επομένη ωστόσο, και σε αντίποινα εκείνης της απόπειρας, βενιζελικοί δολοφόνησαν στην Αθήνα τον Ίωνα Δραγούμη. Τσαλακώνοντας πρόωρα και βάναυσα, το κοινό μέλλον που θα μπορούσαν να διεκδικήσουν οι Έλληνες, σε μια Ευρώπη που άρχιζε να αλλάζει.

Ο εθνικός αποπροσανατολισμός και η… θολούρα των πρωταγωνιστών εκείνης της εποχής, αποδεικνύεται από το μέλλον που ακολούθησε. Το τότε κοντινό, αλλά και το απώτερο. Από τα τραγικά λάθη που οδήγησαν στον εθνικό ακρωτηριασμό της Μικρασιατικής Καταστροφής, μέχρι την υπεράσπιση του Ίωνος Δραγούμη το 1965, από τον… Ανδρέα Παπανδρέου. Αυτή η χώρα…

statesmen.gr

«Το χάσαμε το κορμί, πατριώτη!»

του Σπύρου Ριζόπουλου

Τρία πράγματα στη ζωή δεν γυρίζουν πίσω. Ο χρόνος που χάθηκε, τα λόγια που ειπώθηκαν και οι ευκαιρίες που έφυγαν. Αρχίζω να σχηματίζω... την εικόνα πως η τριμερής συγκυβέρνηση χάνει τρία στα τρία. Απόδειξη για αυτό, η χθεσινή συνάντηση των τριών αρχηγών.

Καμία απόφαση, καμία θετική έκπληξη αλλά και κανένα μέτρο εντός του 2012, όπως έσπευσαν να μας διαβεβαιώσουν. Προφανώς ήταν μια συνάντηση σε ένα κλίμα «ζεν χαλαρότητας», διότι είτε το ομολογούν, είτε όχι, παραμένουν θιασώτες της διάσημης παπανδρεϊκής ρήσης «μην πειράζετε τα μπάνια του λαού». Το κακό είναι ότι οι υπόλοιποι, εταίροι και δανειστές, δεν κάνουν μπάνια. Ζητούν λοιπόν να «δουν φως» κι όσο δεν βλέπουν, έχουμε κάθε λόγο να ανησυχούμε πως θα μας φάει το μαύρο σκοτάδι.

Σε κάθε περίπτωση, μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντιληφθώ πως μια κυβέρνηση «εθνικής ευθύνης», κάτω από έκτακτες περιστάσεις μπορεί να λειτουργεί σαν να μη συμβαίνει τίποτα και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι…. βουτιές!

Χάθηκε μια ολόκληρη εβδομάδα με το να μπαινοβγαίνει το «χαράτσι» των ακινήτων στους λογαριασμούς της ΔΕΗ. Το πρωί έβγαινε (στις πρωινές ενημερωτικές που βλέπει το «πόπολο») και το βράδυ ξανάμπαινε (στα δελτία ειδήσεων που τα παρακολουθούν με περισσότερη προσοχή και οι «έξω»). Τελικά το «χαράτσι» θα παραμείνει στους λογαριασμούς της ΔΕΗ αλλά η βδομάδα χάθηκε με ένα λάθος θέμα και με μια ειλημμένη απόφαση από την προηγούμενη κυβέρνηση στην οποία συμμετείχαν ο κ. Βενιζέλος και ο κ. Σαμαράς.

Εν τω μεταξύ, ουδείς γνωρίζει το τι μέλλει γενέσθαι σε ένα άλλο εξίσου σοβαρό θέμα, της φορολόγησης του πετρελαίου. Ισχύουν τα λόγια που ειπώθηκαν κατά το παρελθόν για εξίσωση τιμών πετρελαίου θέρμανσης και κίνησης ή τα λόγια που ειπώθηκαν χθες πως δεν θα ληφθεί κανένα μέτρο εντός του έτους; Σας λέω με βεβαιότητα πως η εξίσωση θα γίνει, αλλά η κυβέρνηση ροκανίζει από πολύ νωρίς την αξιοπιστία της. Και κυρίως δημιουργεί την εντύπωση πως δεν μπορεί να διαχειρίζεται την κρίση με ένα πιο δημιουργικό τρόπο σε σχέση με αυτά που συνέβαιναν πριν. Δημιουργικός τρόπος σημαίνει αντί να κρύβομαι πίσω από το δάκτυλό μου, παίρνω μια γενναία απόφαση. Καταργώ το πετρέλαιο θέρμανσης ως τύπο πετρελαίου. Αυτό σημαίνει χτυπώ πραγματικά το λαθρεμπόριο. Ούτε «εξισώσεις», ούτε τίποτα. Διότι με εξισωμένες τιμές δεν είναι λογικό να υπάρχουν δύο τύποι πετρελαίων, που το ένα θα είναι καλύτερης ποιότητας (κίνησης) και το άλλο δεύτερης ποιότητας (θέρμανσης). Καταργείς τον ένα τύπο, έχεις ένα πετρέλαιο, σε μια τιμή, για όλες τις χρήσεις. Δεν ξέρω βέβαια τι γνώμη έχουν οι λαθρέμποροι για μια τέτοια απόφαση που τους «κλείνει το σπίτι»…

Περίμενα τουλάχιστον αυτή η κυβέρνηση «εθνικής ευθύνης» να δείξει πως ξέρει να αξιοποιεί ευκαιρίες. Περίμενα δηλαδή να μου πει ποιες αποκρατικοποιήσεις θα κάνει μέχρι τον Δεκέμβρη, έχοντας σύμμαχο την κοινή γνώμη. Περίμενα να μου πει ότι δεν θα αναλώνει χρόνο στο γραφειοκρατικό «ράβε – ξήλωνε» με διεθνείς διαγωνισμούς αλλά με απευθείας διακρατικές διαπραγματεύσεις θα κλείνει συμφωνίες. Αυτό σημαίνει συμφωνώ με τα Αραβικά Εμιράτα και αναλαμβάνουν σε ένα μήνα το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Περίμενα να μου πουν οι τρεις αρχηγοί των πρόγραμμα των επισκέψεών τους τον Αύγουστο. Σε ποιες χώρες θα πάνε για να προσελκύσουν επενδύσεις αλλά και να συζητήσουν προτάσεις για την αγορά του ελληνικού χρέους, ώστε να μην εξαρτόμαστε από το πώς ξυπνάει κάθε μέρα η κ. Μέρκελ. Περίμενα επίσης να μου πουν τους βασικούς άξονες της στρατηγικής που θα ακολουθήσει ο Υπουργός Οικονομικών όταν θα πάει τον Σεπτέμβριο στις ΗΠΑ για το IMF. Ποιες άλλες συναντήσεις θα κάνει; Θα δει Δημοκρατικούς και Ρεμπουπλικάνους; Ποιους και με ποια ατζέντα; Ξέρει να εκμεταλλευτεί την προεκλογική περίοδο στις ΗΠΑ για να πάρει ό,τι περισσότερο μπορεί για την Ελλάδα;

Δυστυχώς χθες δεν άκουσα τίποτε για όλα αυτά. Άκουσα μόνο ότι οι τρείς συμφώνησαν. Ναι, αλλά σε τι; Στο να αφήσουν το χρόνο να κυλάει; Αν οι ευκαιρίες χάνονται, αν ο χρόνος χάνεται και το μόνο που μένει είναι «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε», τότε οι αρχηγοί να μην απορούν που ήδη ακούγεται ψιθυριστά (και από Σεπτέμβρη μάλλον φωνακτά) πως « δεν πάνε καλά».

ΥΓ1: Η διαφήμιση πριν δυο – τρία χρόνια που έλεγε «το χάσαμε το κορμί, πατριώτη», νομίζω συνοψίζει άριστα την κατάσταση της κυβέρνησης.

ΥΓ2: Οι Ιταλοί που είναι μάγκες και δεν χάνουν «κορμί» με τίποτα, έχουν καταφέρει το εξής καταπληκτικό. Ουδείς τους κατηγορεί ως «μαύρο πρόβατο» και πηγή του κακού για την ευρωζώνη, ο Μόντι έχει πείσει τους πάντες πως είναι ένας δεύτερος Ντράγκι και την ίδια στιγμή καταστρώνουν οργανωμένο πλάνο επιστροφής στη λιρέττα! Για να καταλάβω δηλαδή… Εμείς θα πέσουμε μαχόμενοι υπέρ ενός ευρώ από το οποίο θα την έχουν κάνει όλοι οι υπόλοιποι; Αυτό λέγεται Σχέδιο;

spirosrizopoulos.com

Τί πρέπει να κάνουμε τώρα;

Τι πρέπει να κάνουμε; Απαντά ο ψυχοθεραπευτής Πατήρ Φι

Οι αιτίες που μας έφεραν ως εδώ και κυρίως «τι πρέπει να κάνουμε;» είναι το αντικείμενο έρευνας της Κρυσταλίας Πατούλη - ερωτήματα στα οποία δίνουν τη δική τους απάντηση γνωστές προσωπικότητες της τέχνης, των επιστημών και των γραμμάτων. Σήμερα, δημοσιεύουμε τις απαντήσεις του ψυχοθεραπευτή πατήρ Φιλόθεου Φάρου.

Πιστεύω ότι η αιτία είναι η επικράτηση ενός «ήθους» το οποίο εκτός του ότι είναι παραπλανητικό και δυσλειτουργικό, δημιούργησε συγκεκριμένες πεποιθήσεις στους ανθρώπους για το ποιες είναι δήθεν οι πραγματικές τους ανάγκες και πώς δήθεν θα είναι η ζωή τους καλύτερη. Κυρίως, επικράτησε η εντύπωση ότι η πραγματική ανάγκη του ανθρώπου είναι να επιδιώκει το ατομικό του συμφέρον και όχι το κοινό. Αυτή η πεποίθηση, όμως, είναι παραπλανητική και αντίκειται προς την πραγματικότητα, αφού ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει πολύ καλύτερα όταν αποδεχθεί μια ισορροπία μεταξύ ατομικού και κοινού συμφέροντος. Άλλωστε ο κόσμος έχει μια ενότητα. Όταν κάποιος εξασφαλίσει τη μερίδα του λέοντος για τον εαυτό του ενώ κάποιοι άλλοι υστερούν, δεν θα μπορέσει να χαρεί τελικά αυτό που εξασφάλισε για τον ίδιο τον εαυτό του! Κι αυτό, γιατί, μπορεί να περνά καλά με την οικογένειά του, με τις σχέσεις του, αλλά αν οι υπόλοιποι στον περίγυρό του δεν είναι καλά, τελικά η δική του ευτυχία θα επηρεαστεί αναλόγως.

Αυτή η πεποίθηση λοιπόν που κυριάρχησε τα τελευταία 40-50 χρόνια (δεν ξέρω ακριβώς πόσα χρόνια και δεν θα αναφερθώ στο πώς επικράτησε επειδή αφορά μια ολόκληρη ιστορική πραγματικότητα η οποία μπορεί να μας εμπλέξει και στην πολιτική, πράγμα που δεν θα μας βοηθήσει καθόλου) παραπλάνησε τον σύγχρονο άνθρωπο ώστε να πιστεύει ότι είναι κερδισμένος όταν επιδιώκει το ατομικό συμφέρον, καταπατώντας πολύ συχνά -όχι μόνο αγνοώντας- το συμφέρον των άλλων.

Το δεύτερο που επικράτησε, που έχει να κάνει γενικότερα με τον δυτικό πολιτισμό, είναι ότι οι υλικές ανέσεις είναι αυτές που κυρίως χρειάζεται ο άνθρωπος για να ζήσει. Οπωσδήποτε έχουν και υλικές ανάγκες οι άνθρωποι, αλλά οι πραγματικές υλικές τους ανάγκες είναι περιορισμένες. Ο άνθρωπος για να ζήσει χρειάζεται κάτι πολύ πενιχρό. Πριν από λίγο καιρό για παράδειγμα, ήμουν στην κεντρική αγορά και με ρώτησαν από κάποιον ραδιοφωνικό σταθμό έκαναν ρεπορτάζ, τι ψώνισα και αν βρίσκω την αγορά καλή σε σχέση με πέρυσι αλλά και πώς με έχει επηρεάσει η κρίση. Τους είπα «Κοιτάξτε, εγώ έχω ψωνίσει μισό κιλό καρότα, μισό κιλό σέλερι, δυο-τρεις πατάτες, και δυο κολοκυθάκια με τα οποία θα κάνω μια χορτόσουπα που θα μου εξασφαλίσει τέσσερις μερίδες. Θα είναι πολύ υγιεινό φαγητό, πολύ εύγευστο, και θα μου έχει στοιχίσει μόνο τρία ευρώ!». Ο καθένας μπορεί, λοιπόν, να ζήσει θαυμάσια χωρίς π.χ. μία φεράρι, χωρίς να έχει βίλα στα βόρεια προάστια και χωρίς να φοράει επώνυμα ρούχα, αλλά δεν μπορεί να ζήσει χωρίς να καλυφθούν οι συναισθηματικές και οι πνευματικές του ανάγκες.

Το τρίτο που έχει επικρατήσει και δεν είναι λειτουργικό, είναι ότι η επιδίωξη του ανθρώπου θα πρέπει να είναι το υλικό κέρδος. Αυτό δεν το υποστηρίζουν μόνο οι καπιταλιστικές ιδεολογίες αλλά και οι σοσιαλιστικές. Για παράδειγμα, ένας εργαζόμενος τι μπορεί να αποκομίσει από την εργασία του; Κέρδος λένε. Χρήματα. Δεν διαφέρουν λοιπόν οι αντιλήψεις ως προς αυτό. Όλοι μας προτείνουν σαν τρόπο κάλυψης των αναγκών το κέρδος! Κανείς δε μας λέει για κάποιες άλλες σημαντικές ανάγκες του ανθρώπου. Για παράδειγμα, ένας εκπαιδευτικός τι περιμένει να πάρει για την προσφορά του στην εκπαίδευση; Κέρδος! Δεν φαίνεται να περνάει από κανενός το μυαλό ότι υπάρχει κάτι άλλο, που μπορεί να αποκομίσει ο εργαζόμενος στην εκπαίδευση αλλά και ο εργαζόμενος γενικά. Και επιμένουν όλοι «τι μπορεί να αποκομίσει από την εργασία του; Κέρδος!». Ενώ στην πραγματικότητα υπάρχει μια ανάγκη πολύ σημαντικότερη από αυτό. που θα μου εξασφαλίσει τα τρία ευρώ με τα οποία μπορώ να φτιάξω μια χορτόσουπα καλύπτοντας τις πραγματικές μου ανάγκες και όχι τις πλασματικές. Γιατί αυτές οι υπερβολικές υλικές ανάγκες όταν ικανοποιηθούν είναι και καταστροφικές: π.χ. το πολυτελές φαγητό μπορεί να δώσει μια πολύ σύντομη προσωρινή απόλαυση για 10-15 λεπτά, μετά όμως θα έχει κόστος την άμεση δυσφορία και μακροχρόνια την καταστροφή της υγείας.

Αντιθέτως, μία άλλη πάρα πολύ σημαντική ανάγκη που έχει ο άνθρωπος

είναι εκείνη της δημιουργίας που δεν αποτιμάται σε υλικό κέδρος. Και πιο συγκεκριμένα μπορεί να συμβεί π.χ. σε έναν εκπαιδευτικό, ο οποίος καλείται να γίνει πυγμαλίων και να συμβάλλει με δημιουργικότητα και έμπνευση για τους νεώτερους, στη διαμόρφωση προσωπικοτήτων οι οποίοι θα είναι υγιείς και θα έχουν ποιότητα ζωής. Και κάποια στιγμή ένας τέτοιος εκπαιδευτικός μπορεί να περπατά στο δρόμο και να τον σταματήσει ένας παλιός μαθητής του, να τον χαιρετήσει και να του πει «Κύριε τάδε, εσείς σαν καθηγητής μου πριν από 20 χρόνια μου είπατε δυο λόγια που σημάδεψαν τη ζωή μου και την ποιότητα της». Αυτού του είδους την ικανοποίηση έχει ανάγκη βασικά ο άνθρωπος πέραν του υλικού κέρδους.

Αυτά όλα τα έχει διαστρεβλώσει αυτό το επικρατούν ήθος και μας οδηγεί και σαν άτομα, αλλά και σαν κοινωνία σε έναν ολέθριο δρόμο, σε μια ζωή ταλαιπωρίας, βασάνων με χαμηλή ποιότητα και καθόλου πληρότητα.

Αυτό που απαιτείται λοιπόν, είναι η αλλαγή ήθους. Και πώς θα γίνει αυτό; Δεν θα γίνει, φυσικά, με έναν τρόπο ολοκληρωτικό, δηλαδή με εξαγγελίες κάποιων μέτρων από μια κυβέρνηση η οποία θα αναλάβει να αλλάξει τα δεδομένα. Εγώ που είμαι 80 χρονών ακούω παρόμοια πράγματα από παιδάκι, που άρχισα να καταλαβαίνω, για όλα αυτά που πρέπει να «αλλάξουν» και διαρκώς τελικά βλέπουμε την ίδια μιζέρια, και ανθρώπους να λένε συνεχώς ότι «η ζωή μας είναι φρικτή!».

Η προσέγγιση λοιπόν της λύσης με κάποιον μεγαλομανιακό τρόπο είναι παιδαριώδης. Η αντίληψη ότι η αλλαγή θα έρθει με κάποια διατάγματα είναι νηπιακή. Η αλλαγή αντίθετα, γίνεται στον κάθε άνθρωπο που διαλέγει να αλλάξει το σύστημα αξιών του, και αυτόματα και άμεσα βρίσκει και πληρότητα και ποιότητα στη ζωή του. Δεν χρειάζεται να περιμένει να ενεργοποιηθούν νομοθετικά διατάγματα και νόμοι ή συντάγματα. Άμεσα κατακτάται η αλλαγή. Και δεν την κατακτά μόνο ο ίδιος για τη ζωή του αλλά την ακτινοβολεί και στο περιβάλλον του. Αυτός, είναι ο καλύτερος τρόπος να συμβάλεις στη βελτίωση της ποιότητας ζωής της κοινωνίας! Όχι με τις μεγάλες ιδέες που ακούμε να λένε όλοι αυτοί που εμφανίζονται συνέχεια στην τηλεόραση και λένε λένε λένε, όλες αυτές τις εξυπνάδες, αλλά που τελικά είναι μεγαλομανιακά λόγια.

Συμβάλλει πραγματικά στη βελτίωση της κοινωνίας βελτιώνοντας τη δική σου ποιότητα! Ένας άνθρωπος ο οποίος σκέφτεται μόνο τον εαυτούλη του, που ποδοπατεί οτιδήποτε και οποιονδήποτε για να εξασφαλίσει τάχα το ατομικό του συμφέρον καταφέρνει το εντελώς αντίθετο. Αν αντ’ αυτού δούμε γύρω μας κάποιον που έχει διαφορετικό σύστημα αξιών, αυτόματα θα μας επηρεάσει και θα μας δείξει έναν άλλο δρόμο.

Έτσι γίνονται οι αλλαγές, και όχι με μεγαλόστομους λόγους που ακούμε διαρκώς στις τηλεοράσεις, τις εφημερίδες ή τα βιβλία.

Ρωτάει ένας προφήτης το Θεό, πόσοι δίκαιοι άνθρωποι πρέπει να υπάρχουν σε μια πόλη για να μην καταστραφεί; «10» απαντά εκείνος. Αυτοί οι δέκα συντελούν εκείνη τη μικρή μαγιά ανθρώπων που έχουν υιοθετήσει αυτή την ισορροπία μεταξύ ατομικού και κοινού συμφέροντος και μεταξύ πνευματικών και υλικών αξιών. Και δέκα τέτοιοι άνθρωποι είναι αρκετοί για να μην καταστραφεί μια κοινωνία.

πηγή:tvxs.gr

Απεχθάνομαι τη φιλανθρωπία, γιατί είναι προσβλητική!

Δεν ανέχομαι ούτε τη λέξη!

Δεν εννοώ πώς είναι δυνατό μια μερίδα ανθρώπων να εξαρτάται από τα χρήματά μου για να ζήσει.

Φυσικά είμαι υποχρεωμένη να κάνω ευτυχισμένους ορισμένους ανθρώπους με τα δικά μου μέσα. Για φιλανθρωπία ούτε συζήτηση.

Τους άλλους θέλω να τους αισθάνομαι σαν...
φίλους μου και ποτέ σαν δούλους.

Εκείνος που οφείλει να επουλώνει τις πληγές του λαού είναι το Κράτος και όχι εγώ.

Μελίνα

Οι δωσίλογοι;

 Μέσω "farmakoglwssa-kirki"

Τα προφητικά λόγια του Αριστοτέλη Ωνάση για την κρίση!

Μια προφητική δήλωση είχε κάνει πριν πολλά πολλά χρόνια πριν ο Αριστοτέλης Ωνάσης.

Ο μεγιστάνας είχε μιλήσει για όλα αυτά που βιώνει σήμερα ολόκληρος ο πλανήτης λόγω της κρίσης.

Διαβάστε τι είχε πει:

«Θα 'ρθει μέρα, που η απληστία της ιδιοκτησίας, του πλούτου και της έπαρσης, θα αποθηκευτεί στις τράπεζες, στις πολυεθνικές και σε τόσο λίγους, που οι πολλοί, μη κατέχοντες, θα ξεσπάσουν σαν θεομηνία που θα κάνει την ζωή των ολίγων κατεχόντων, κόλαση...».

πηγή:prionokordela

ΕΠΙΣΤΟΛΗ – ΣΟΚ ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟΥ: Θα γίνω φονιάς, όχι αυτόχειρας

Με μία επιστολή – βόμβα, ο κ. Αρετούλης από την Ιεράπετρα στέλνει το δικό του μήνυμα…
μόλις παρέλαβε το εκκαθαριστικό της Εφορίας, σημειώνοντας, μεταξύ άλλων: «Για να ξέ­ρουν ότι δεν θα γίνουμε αυτόχειρες»...Στην επιστολή – υπόμνημα που απέστειλε ο φορολογούμενος από την Ιεράπετρα κ. Ν. Αρετούλης και στην εφημερίδα «Το Ποντίκι», αναφέρει:

«Προς το υπουργείο Οικονομικών, ΔΟΥ Ιεράπετρας

Του φορολογούμενου πολίτη Αρετούλη Γ. Νικολάου, κατοίκου του Δ.Δ. Ρίζας του Δήμου Ιεράπετρας.

Εις το εκκαθαριστικό σημείωμα που μου αποστείλατε «προσάπτε­ται» τεκμαρτό εισόδημα 8.863 ευρώ, ποσό το οποίο εγώ ποτέ δεν είδα κι ούτε θέλησα να αποκτήσω.

1.Για την οικία μου, αντικειμενικής αξίας 13.653,68 ευρώ (ΕΤΑΚ 10.8.2010), ευρισκόμενη στον οικισμό Πανακιανά του Δ.Δ. Ρίζας του Δήμου Ιεράπετρας, χωρίς καν ηλεκτροδότηση, θεωρείται τεκ­μαρτό εισόδημα 4.080 ευρώ, περίπου το 1/3 της αξίας της, τη στιγ­μή που πολύ καλύτερα σπίτια τα βρίσκει κανείς στην περιοχή μας με μόλις 150 ευρώ τον μήνα ενοίκιο (1.800/έτος).

2.Θεωρείτε τεκμαρτό εισόδημα διαβίωσης 3.000 ευρώ. Δυστυχώς για σας, λόγω της αντικαταναλωτικής και οικολογικής ιδεολογίας και τρόπου ζωής που έχω επιλέξει από το 1995, εγώ και η σύντροφός μου (2 άτομα) επιζήσαμε με μόλις 2.126,5 ευρώ για ένα ολό­κληρο έτος, συμπεριλαμβανομένων και των εξόδων της βενζίνης του αυτοκινήτου μου, που χρησιμοποιώ κυρίως για τις αγροτικές εργασίες μου. Δηλαδή ζητάτε για φόρο το 1/4 του ετήσιου εισοδή­ματος επιβίωσής μου!!!

3.Όσο για το αυτοκίνητό μου, μοντέλο ’91 και κυβισμού 750 κ.εκ., με έξοδα ασφάλισης – τελών κυκλοφορίας 300 ευρώ και συντήρη­ση από εμένα τον ίδιο (ως πρώην μηχανικός), θεωρείτε τεκμαρτό εισόδημα 2.000 ευρώ.

Κατόπιν όλων αυτών που ανέλυσα παραπάνω και επικαλούμενος το τελευταίο άρθρο του Συντάγματος, δηλώνω τα εξής:
α) Μεταξύ της επιλογής να μην τρώω για τρεις (3) μήνες

και να πλη­ρώσω τον φόρο που ζητάτε, θα προτιμήσω να μην πληρώσω ούτε ένα ευρώ.

β) Μεταξύ της επιλογής να γίνω αυτόχειρας ή φονιάς, θα προτιμή­σω να γίνω φονέας σας.

γ) Αν δεν έχετε κάνει κάποιο λάθος με αυτό το εκκαθαριστικό που μου αποστείλατε, τότε είστε αχρείοι και απατεώνες και κλέφτες. 7.7.2012».

cretalive.gr

Επιτέλους τέλος στην φαρσοκωμωδία της γιορτής της "Δημοκρατίας"

Εδώ και χρόνια έπρεπε να είχε καταργηθεί αυτή η κοσμική έκδήλωση όλου του κομματικού κατεστημένου όπου μαζεύονταν κάθε καρυδιάς καρύδι να συσφίξει τις σχέσεις του με τους υπολοίπους του συναφιού τους. Με αφορμή τι; Την κατ΄όνομα αποκατάσταση μιας Δημοκρατίας πάνω στα χαλάσματα της Κύπρου. Ντροπή!
Επιτέλους, κάποιος επιχειρεί να βάλει τέλος...
σ’ αυτή τη μεταπολιτευτική ξεφτίλα, τη λεγόμενη γιορτή για την Επέτειο της Αποκατάστασης της Δημοκρατίας. Η απόφαση του Κ. Παπούλια να μην πραγματοποιηθεί φέτος η γιορτή κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση, όχι μόνο γιατί δε μπορεί ο κόσμος που περνά δύσκολα να βλέπει τις φιέστες, αλλά και γιατί επρόκειτο για ένα απομεινάρι που κάποτε έπρεπε να εξαλειφθεί.

Κατ’ αρχάς δε μπορεί να δίνονται χιλιάδες ευρώ για ποτά, καναπεδάκια, χαβιάρια και άλλα… μεζεκλίκια που πηγαινοέρχονταν στο προεδρικό Μέγαρο κάθε τέτοια εποχή. Το απαιτεί η σημερινή κατάσταση.

Επίσης, δε μπορεί ένα απαξιωμένο πολιτικό σύστημα να κάνει γιορτές. Πώς θα βγουν μετά στα καφενεία να δικαιολογήσουν τις φιέστες και τις σπατάλες όταν ζητούν περικοπές στους μισθούς των 600 ευρώ;

Από την άλλη, βαρεθήκαν 40 χρόνια τώρα να βλέπουμε ευτυχισμένους πολιτικούς μετά των συζύγων τους και δεκάδες άλλους δημοσιογράφους (τους κολλητούς), παρατρεχάμενους, συμβούλους, στρατιωτικούς κ.λπ. που έβαζαν τα… καλά τους για να πάνε στη δεξίωση. Και τι να κάνουν εκεί; Δημόσιες σχέσεις, συναντήσεις για μπίζνες, υποκλίσεις στους αξιωματούχους του κράτους, ευκαιρία για ρουσφέτια και άλλα τέτοια όμορφα.

Και φυσικά, οι γιορτές αυτές έδιναν τροφή επί ημέρες στις τηλεοράσεις. Τι είπε ο ένας, τι έκανε ο άλλος, τι και πόσα ήπιε ο δείνα, που κάθισε εκείνος, τι φόρεσε η άλλη, ποια ήταν η ομορφότερη, ποιος μίλησε με τον Πρόεδρο.

Θα χάσει και ο Ακης (που έτσι κι αλλιώς εκεί που βρίσκεται δε θα μπορούσε) την ευκαιρία να κάνει grande είσοδο με τη Βίκυ Σταμάτη και τα όμορφα συνολάκια της.

Θα χάσει και ο Τσίπρας μια ευκαιρία να συνοδεύεται αυτή τη φορά όχι από την συμπαθητική  μετανάστρια από κάποια χώρα της Αφρικής, αλλά από τη… Ρένα Δούρου η οποία επίσης έχασε την ευκαιρία να πει τις εμπειρίες της για τη Δημοκρατία της Βενεζουέλας.

Τι να γιορτάσεις άραγε; Τη Δημοκρατία σε καιρούς κρίσης, κοινωνικής καταβαράθρωσης και απειλής διάλυσης της χώρας; Αλλά και γιατί να το κάνεις αυτό; Χρειαζόμαστε δεξιώσεις για να θυμόμαστε πότε αποκαταστάθηκε η Δημοκρατία;

Σε λίγο θα καθιερώσουμε δεξίωση για το πότε μπήκαμε στην τρόικα, πότε θα βγούμε από το Μνημόνιο, πότε μας έκοψαν τους μισθούς και τις συντάξεις, η Δημοκρατία μας μάρανε;

Το μόνο στενάχωρο στην υπόθεση είναι ότι κάποιοι αγωνιστές πράγματι του αντιδικτατορικού αγώνα είχαν τη δική τους ημέρα. Τώρα θα πρέπει το πολιτικό σύστημα να βρει ένα άλλο τρόπο, λιγότερο φανταχτερό για να τους ανταμείψει και να τους τιμήσει. Δεν είναι ανάγκη να οργανώνονται life style εκδηλώσεις για να κάνουν το κομμάτι τους οι πολιτικοί και οι γυναίκες τους. Δεν είναι αυτό το νόημα της αποκατάστασης της Δημοκρατίας.

Εύγε λοιπόν στον Πρόεδρο που αποφάσισε να κόψει την κωμωδία.


antinews.gr

δίλημμα(;)

του Θανάση Νικολαΐδη 
«Η ιδιοκτησία είναι κλοπή» έλεγε ο Προυντόν (γάλλος συγγραφέας), πριν από 150 χρόνια. Κι ύστερα ήρθε ο…
κομουνισμός. Ξόρκισε το κακό κι όλα έγιναν κοινά και οι άνθρωποι ίσοι. Με κάποιους πιο ίσους απ’ τους άλλους και πρώτους μεταξύ ίσων. Κι έμεινε ο Μαρξ στα χαρτιά πάνω στο ράφι και η νομενκλατούρα στην εξουσία. Με την κοινωνική ανισότητα «βουβή», τον χωροφύλακα να βολτάρει πάνω σε τρομαγμένες ψυχές και τον χαφιέ να παραμονεύει.

ΚΙ ύστερα; Ήρθε (στην Ελλάδα) ο…σοσιαλισμός. Μαχαίρι σε χέρια νηπίου και με τον ρωμιό να ξεσπαθώνει τινάζοντας τα δεσμά του. Οι κυβερνήσεις εναλλάσσονταν και οι διορισμοί πήγαιναν σύννεφο. Δειλοί και τρομαγμένοι στην αρχή (οι διορισμένοι) ξεθάρρεψαν ρίχνοντας πονηρές ματιές τριγύρω. Δεν είδαν εχθρό να παραμονεύει, ούτε τιμωρία να τους απειλεί. Το πήραν ζεστά και «οικειοποιήθηκαν» τα κοινά. Θεώρησαν το Κράτος δικό τους! Με τα υπάρχοντά του (κινητά και ακίνητα), τον δημόσιο πλούτο δικό τους για διαχείριση απ’ τους ίδιους, με την γραφειοκρατία τείχος προστατευτικό.

ΚΙ άρχισαν να το μεταχειρίζονται ως απόλυτοι διαχειριστές. Πρόλαβαν και το κατάντησαν για (ξε)πούλημα και τώρα αμύνονται…σθεναρά. Μη χάσουν τον παράδεισο που’ γινε κόλαση για τους άλλους, χαθεί το (υπ)έδαφος για μπίζνες «κρατικές» και τα εργαλεία εκμετάλλευσης και πλουτισμού.

«ΚΡΑΤΙΚΗ δαπάνη» ο μαθητέμπορας διαφήμιζε στο σχολείο την πραμάτειά του για ιδιαίτερο στο σπίτι, ο πολεοδόμος για τη μίζα του, ο (μεγαλο)γιατρός του ΕΣΥ για το φακελάκι, το τραβολόγησαν κατά το συμφέρον και για να φουσκώσουν το πουγκί τους, μέχρι που το κατάντησαν με κράτος να μη μοιάζει.

ΕΙΔΑΜΕ τους ιδιώτες και τρομάξαμε. Για τα κόλπα και κολπάκια τους σε καιρούς ασυδοσίας, αλλά όλα είναι σχετικά σ’ αυτόν τον κόσμο και «το μη χείρον βέλτιστον», πέρα από θεωρίες που δεν εφαρμόζονται και καταργημένους κανόνες. Σήμερα σκάνε μύτη οι ξένοι και ντόπιοι επενδυτές και «επενδυτές», ξυπνάει μέσα μας ο λανθάνων σοσιαλισμός και αντιδρούμε. Να συνεχίσουμε «κρατικά», μην πλακώσουν ιδιώτες. Μη δώσουμε τα άγια τοις κυσί-να τα λυμαίνονται «εργαζόμενοι» ζημιογόνων κρατικών εταιριών και συνδικαλιστές, διευθυντάδες, παράγοντες και υπουργοί.

ΑΠΕΝΑΝΤΙ η ιδιωτική πρωτοβουλία και μας γνέφει φιλικά. Οι στρατηγικοί επενδυτές έτοιμοι να μας κατασπαράξουν. Κι εμείς…κατασπαραγμένοι απ’ το «σύστημα» και τους δημόσιους «λειτουργούς», ρίξαμε τη ματιά στην κοιτίδα του καπιταλισμού. «Κλέψε την εφορία» σου λένε οι Αμερικάνοι «αλλά, αν σε πιάσουν, θα πληρώνουν και τα τρισέγγονά σου». Είδαμε και τον ανταγωνισμό των εταιριών (σταθερής-κινητής) τηλεφωνίας και τις (χαμηλές) τιμές λόγω ανταγωνισμού και πήραμε θάρρος. Τα καρτέλ, βέβαια, δεν τα…προσέξαμε, αλλά το δίλημμα το ξεπεράσαμε, μιας και οι καιροί δεν περιμένουν.

Μοναδική πρωτοβουλία - Έτσι θα ξεχρεώσει σε λίγους μήνες η χώρα μας...

"ΕΛΛΑΔΑ ΧΩΡΙΣ ΧΡΕΟΣ" - Η πρωτοβουλία του Πέτρου Νομικού που πρέπει να αγκαλιάσουν όλοι οι Έλληνες 
Πρόκειται καθαρά για μη κερδοσκοπικό οργανισμό που στόχο έχει να συγκεντρώσει το ενδιαφέρον επιχειρηματιών αλλά και πολιτών που θέλουν να συνεισφέρουν στην εξόφληση του Ελληνικού χρέους. Ήδη έχουν δηλώσει ενδιαφέρον...
αρκετοί συμπολίτες μας, ενώ πριν λίγες μέρες ο Β. Μαρινάκης συνέβαλε με δωρεά 168,5 χιλιάδων ευρώ που αντιστοιχεί σε διαγραφή χρέους 1,4 εκατ. ευρώ! 

Δείτε πιο κάτω πως λειτουργεί:

Το GDF είναι ένας καθαρά πατριωτικός οργανισμός. Μη-πολιτικός, μη-κυβερνητικός και μη-κερδοσκοπικός. Το GDF τηρεί πλήρη διαφάνεια και λειτουργεί σύμφωνα με τους νόμους της πολιτείας του Delaware . Υπόκειται στο νομικό πλαίσιο των ΗΠΑ για Φιλανθρωπικούς Οργανισμούς, γεγονός που το εξαιρεί από οποιαδήποτε πολιτική επιρροή. Δεν έχει υπαλλήλους, βασίζεται σε εθελοντές και πατριώτες με συνείδηση, ενώ τα κόστη λειτουργίας του είναι μηδαμινά. Αυτό που η GDF κάνει είναι απλό και είναι γραμμένο στους κανονισμούς μας.
Τι κάνουμε

Τι κάνουμε: Το ελληνικό χρέος επηρεάζει όλους εμάς με διαφορετικούς τρόπους. Το να κατανοήσουμε ότι το εθνικό χρέος αγοράζεται και πουλιέται από οικονομικούς παράγοντες σε τιμές χαμηλότερες από αυτές που χρωστάμε, είναι πολύ σημαντικό.

Αυτή τη στιγμή, κάθε Έλληνας χρωστά περίπου € 24.800 σε εθνικό χρέος, αλλά η αγοραπωλησία του στη διεθνή αγορά κοστίζει περίπου € 3,000.

Το GDF δέχεται δωρεές με στόχο την αγορά ελληνικών κυβερνητικών ομολόγων σε διεθνείς αγορές σε τιμές πολύ χαμηλότερες από το ποσό που χρωστά η ελληνική κυβέρνηση. Το GDF, στη συνέχεια, θα βοηθήσει να μειωθεί το χρέος ακυρώνοντας αυτά τα ομόλογα.

Το GDF προτρέπει, επίσης, τον κόσμο να ψηφίσει διαδικτυακά και να επιλέξειπροϊόντα που θα φέρουν το λογότυπο GDF και θα συνεισφέρουν το 50% της αξίας των κερδ ών τους για τη μείωση του ελληνικού χρέους, με τον ίδιο τρόπο.

Δείτε περισσότερα στην επίσημη σελίδα : www.greecedebtfree.org

Κώστας Βεργόπουλος: Η Ευρώπη , ο κόσμος σήμερα, βαδίζουν προς το πουθενά...

Η Ευρώπη, ο κόσμος σήμερα, βαδίζουν προς το πουθενά, ενώ η Αγγλία ενδιαφέρεται να εγκλείσει τους Έλληνες εντός Ελλάδος, σαν να μεταβάλλεται η χώρα μας σε τόπο σωφρονιστηρίου. Συγχρόνως, η ύφεση δεν οδηγεί στην ανάκαμψη, αλλά στην κατάρρευση” ο Κώστας Βεργόπουλος, καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστημίου VIII του Παρισιού, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη με κυρίως θέμα την σημερινή, μετεκλογική, πολιτικοοικονομική κατάσταση της...

χώρας, συμμετέχοντας στον δημόσιο διάλογο του tvxs.

Παρά την σύσταση της μετεκλογικής τρικομματικής κυβέρνησης, η κατάσταση της χώρας δεν παύει να επιδεινώνεται οικονομικά και κοινωνικά. Παρόλο που οι τρεις κυβερνητικές συνιστώσες επαγγέλλοντο προεκλογικά την σταθεροποίηση της χώρας, εντούτοις σήμερα βλέπουμε ότι η διολίσθηση συνεχίζεται και όλα τα ενδεχόμενα, ακόμη και τα πιο παρακινδυνευμένα, παραμένουν ανοικτά.

Από την άλλη, η Ευρωπαϊκή πλευρά, επιδιώκει να αποφύγει οποιαδήποτε μεταβολή στους όρους του μνημονίου και της δανειακής συμφωνίας που έχει γίνει με την Ελλάδα και σκληραίνει σήμερα τη στάση της. Δεν θέλει καν να διευκολύνει την σημερινή κυβέρνηση, η οποία εν τούτοις, εξελέγει με την υποστήριξη των Ευρωπαίων.

Αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η κατάσταση που επικρατούσε προ των εκλογών  συνεχίζεται και μετά από αυτές. Η φθορά των κυβερνητικών συνιστωσών είναι δεδομένη. Όπως εφθάρησαν μέχρι να φτάσουμε στις εκλογές, θα συνεχίσουν να φθείρονται και στη συνέχεια και μάλιστα με επιτάχυνση. Η συμμετοχή στη σημερινή κυβέρνηση εξελίσσεται σε πολιτική αυτοκτονία για όσες δυνάμεις την αναλαμβάνουν.

Το άλλο ζήτημα είναι, ότι η φιλοσοφία της ευρωπαϊκής πλευράς, την οποία ενστερνίζονται και τα ελληνικά στηρίγματά της, είναι ότι η ύφεση είναι αναγκαία για την υποθετική εξυγίανση και ανάκαμψη. Για την ακρίβεια, η ύφεση και ο πόνος, όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζει ο Πωλ Κρούγκμαν. Κατά την γερμανική άποψή, πρέπει η Ελλάδα να πονέσει! Και όσο πιο πολύ πονέσει, τόσο ριζικότερη θα είναι η υποθετική εξυγίανση.

Πρόκειται ουσιαστικά για πολιτική χρησιμοποίηση παλαιού θρησκευτικού σχήματος, που έχει ενστερνιστεί η Γερμανία και η ευρωπαϊκή πλευρά και επαναλαμβάνεται από τα στηρίγματά τους στην Ελλάδα. Η ιδεολογία του δήθεν αναγκαίου πόνου, που οδηγεί στο αυτομαστίγωμα, εκλαϊκεύεται στο ευρύ κοινό:  καλά μας κάνουν, αφού δεν είμαστε ανταγωνιστικοί, δεν είμαστε παραγωγικοί, αντίθετα παραμένουμε παρασιτικοί κηφήνες, ψιλό… ή χοντρό… απατεώνες, απείθαρχοι, ανεπρόκοποι και ανεύθυνοι.

Υπ’ αυτούς τους όρους, η οικονομική κατάσταση θα συνεχίσει να επιδεινώνεται, αφού η ακριβώς η ύφεση είναι ο στόχος της πολιτικής που εφαρμόζεται υπό της καθοδήγησης της Τρόικας.

Οι περικοπές δαπανών θα συνεχιστούν, με αποτέλεσμα την όλο και μεγαλύτερη πτώση της οικονομίας, με όλο και χαμηλότερες εισπράξεις εσόδων.

Πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο, ο οποίος θα αποδίδει όλο και λιγότερο στο μέλλον, ενώ παράλληλα η οικονομία θα αποσυντίθεται και οι άνθρωποι θα εξωθούνται στα άκρα.

Το ηθικοπλαστικό και θρησκευτικό σενάριο, θα «νομιμοποιείται», με την ιδέα, ότι «στην άλλη ζωή, τα πράγματα θα είναι καλύτερα!», ότι χάσαμε σε αυτή την ζωή. Θα εξασφαλίσουμε, όμως, την άλλη… Θα εξαγοράσουμε τις αμαρτίες μας και  θα γίνουμε τότε ενάρετοι, όπως οι Γερμανοί. Η σημερινή κυβέρνηση παραμένει δεσμευμένη σε αυτή τη λογική, φθείρεται προτού ακόμη λειτουργήσει και η διάρκεια της δεν προβλέπεται να ξεπεράσει τη διάρκεια μερικών μηνών.

Όλες οι συνιστώσες συμφώνησαν προεκλογικά, ότι χρειάζεται να αλλάξει το μνημόνιο, να γίνει επαναδιαπραγμάτευση. Όμως, κανένας από αυτούς, μετεκλογικά, δεν αναλαμβάνει την προεκλογική επαγγελία. Με αυτήν έλαβαν τους ψήφους. Τώρα όμως, αφού δεν αλλάζουν τίποτα, θα υποστούν σύντομα τις συνέπειες.

Κρ.Π.: Σε σχέση με την ευθύνη εκείνων που ηγήθηκαν της διαφθοράς στις μέχρι τώρα κυβερνήσεις που οδήγησαν τη χώρα στο μνημόνιο, τι νομίζετε ότι θα συμβεί;

Και αυτό το πρόβλημα θα τεθεί με μεγαλύτερη οξύτητα, σύντομα.

Μέχρι τότε, βλέπουμε να υπάρχει ένα γενικότερο κλίμα, ηθικοπλαστικό, εις βάρος της Ελλάδας και των Ελλήνων. Η Βρετανία, που δεν βρίσκεται στο ευρώ, δηλώνει μέσω του Πρωθυπουργού της Κάμερον ότι θα λάβει μέτρα για απαγόρευση την είσοδο Ελλήνων, εάν η Ελλάδα βγει από το ευρώ. Τί την ενδιαφέρει τη Βρετανία, εάν η Ελλάδα βγει από ευρώ, εφόσον δεν βρίσκεται σε αυτό ούτε η ίδια;

Επιπλέον, γνωρίζουμε, ότι η Ευρώπη δεν έχει μόνο τις δεκαεπτά χώρες που είναι μέσα στο ευρώ, αλλά και άλλες που δεν είναι αναγκαστικά μέλη της Ευρωζώνης. Οι Ευρωπαίοι πολίτες από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες ταξιδεύουν ελεύθερα στη Βρετανία, είτε αυτές ανήκουν στο ευρώ είτε όχι! Γιατί να επιβληθεί ειδική ποινή αποκλειστικά για τους Έλληνες, όταν βγουν από το ευρώ; Τί τον νοιάζει τον Κάμερον;

Εκδηλώνεται σήμερα ένα διεθνές τιμωρητικό κλίμα, τελείως αδικαιολόγητο και συγχρόνως, ένα κλίμα κακής διάθεσης ως προς την διευκόλυνση και πραγματική προώθηση των ελληνικών προβλημάτων, αλλά και των άλλων υπερχρεωμένων χωρών. Επικρατεί η ιδέα του τιμωρητισμού και ας χαθεί ο κόσμος. Επικαλούνται σήμερα την υπευθυνότητα, αυτοί που κατεξοχήν συμπεριφέρονται ανεύθυνα.

Η σημερινή Ευρώπη, στο σύνολό της, απελπίζει. Ασχολείται περισσότερο με το ηθικολογικό μέρος, με το να λέει ποιος είναι «καλός μαθητής» και ποιος είναι «κακός», και δεν ασχολείται με την οικονομική σταθεροποίηση και αποτελεσματικότητα.

Προβάλει μέτρα και μοντέλα, τα οποία, ακόμη και να θεωρηθούν σωστά, δεν οδηγούν πουθενά, απλώς καταστρέφουν, απλά και μόνο για να τιμωρήσει αυτούς που δεν έχουν συμμορφωθεί με αυτό που η ίδια προβάλλει ως πρότυπο.

Η Ευρώπη, ο κόσμος σήμερα, βαδίζουν προς το πουθενά, ενώ η Αγγλία ενδιαφέρεται να εγκλείσει τους Έλληνες εντός Ελλάδος, σαν να μεταβάλλεται η χώρα μας σε τόπο σωφρονιστηρίου. Συγχρόνως, η ύφεση δεν οδηγεί στην ανάκαμψη, αλλά στην κατάρρευση.

Οι ιθύνοντες δεν ασχολούνται με την πραγματική επίλυση των προβλημάτων, αλλά αποκλειστικά και μόνον με την αφηρημένες προδιαγραφές και κυρώσεις.

Η ελληνική οικονομία όμως χρειάζεται μέτρα για ανάκαμψη. Αυτό συνιστά την απόλυτη προτεραιότητα. Όμως, οι ιθύνοντες αποστρέφουν το πρόσωπο από τις πραγματικές ανάγκες. Νομιμοποιούν την ύφεση και τον πόνο!

Όσοι δεν ενστερνίζονται αυτή τη φιλοσοφία του πόνου διατηρούνται και υπάρχουν ακόμη. Το μέλλον κρίνεται από την σχέση ανάμεσα σε αυτούς που αυτό-αναγνωρίζονται στην φιλοσοφία του πόνου και σε αυτούς που την απορρίπτουν.

Σήμερα, όπως σημειώνει ο Πωλ Κρουγκμαν, η ελπίδα του κόσμου πηγάζει από τον φόβο της επικείμενης μεγάλης καταστροφής. Όσο επεκτείνεται το αίσθημα της καταστροφής, τόσο λιγότεροι θα το βρίσκουν αυτό αναγκαίο και εξυγιαντικό και τόσο περισσότεροι θα αντιλαμβάνονται ότι ανάμεσα στην κόλαση και στον παράδεισο υπάρχει και η μέση οδός, που δεν διέρχεται κατ’ ανάγκην ούτε από το ένα ούτε από το άλλο άκρο του θρησκευτικού σχήματος.

Ιατρόπουλος: Η Ελληνοκτονία!

Πέφτει λοιπόν η Αυλαία της μεγάλης και ιερής πατρίδας του Δυτικού Πολιτισμού.

Η Ελλάδα, όσο κι αν επιμένουμε κάποιοι αδιόρθωτοι ρομαντικοί, δυστυχώς, και πεθαίνει, και ποτέ ξανά δεν φαίνεται να τραβά προς τη δόξα..

Το μεγάλο πείραμα της Νέας Τάξης, να επιλεγεί ως πιλότος η γη κι ο πολιτισμός των Ελλήνων, φαίνεται ( μέχρι τώρα τουλάχιστον που σας γράφω) να πετυχαίνει.

Όλα έγιναν όπως τα είχανε σχεδιάσει:
Οι ηγέτες όλοι, κατασκευάστηκαν εδώ και εκατόν ογδόντα χρόνια, εκτός από τον Ιωάννη Καποδίστρια, τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου και το Νικόλαο Πλαστήρα.

Οι παρακείμενοι και παρατρεχάμενοι του πολιτικού προσωπικού ομοίως, οι υπάλληλοι των μεγαλοτραπεζιτών καλοσπουδάξανε στα κατάλληλα πανεπιστήμια, καλοθρεμμένοι και καλοταϊσμένοι απ’ τους δοσίλογους πατεράδες, θείους και παππούδες τους…

Τα κολέγια αναθρέψανε την Πέμπτη Φάλαγγα, οι Εφιάλτες, οι Πηλιογούσηδες και οι Νενέκοι, ανοίξανε διάπλατη την Κερκόπορτα της Νέας Άλωσης του Ελληνισμού.

Δουλέψανε εδώ και δεκαετίες με χειρουργική ακρίβεια, επιστημονικά και με μεγίστη επιμέλεια.
Και μάλιστα η τελευταία πράξη του δράματος που βιώνουμε τώρα, έχει μέσα της και το θράσος του κάθε μεγαλοτραπεζίτη-θεατρώνη, αποκαλύπτονται όλα χωρίς καμιά ντροπή, χωρίς κανένα φόβο ότι κάποτε θα επέλθει η Νέμεση.

Αισθάνονται όλοι τους, τόσο σίγουροι για την απόλυτη επιτυχία του πειράματος, ώστε ξεδιάντροπα, ξεκούραστα και δίχως καμιάν απολύτως τύψη και ενοχή, σπρώχνουν έναν ολόκληρο λαό στην εξαφάνιση, παρουσία των πολιτών του παγκόσμιου κοινού.
Που ως μαστουρωμένοι θεατές παρακολουθούν να διαλύεται η Μητέρα των Εθνών ενός ολόκληρου πολιτισμού, δίχως να παρεμβαίνουν, δίχως καν να κράζουν τους επί σκηνής υποκριτές.
Και μάλιστα μπόλικοι απ' αυτούς χειροκροτούν κιόλας το θέαμα, έτσι όπως φτάνει απ’ τα κανάλια, στις πατρίδες τους.

Ένας λαός, αιχμάλωτος μέσα στην ίδια τη γη του, μπασταρδεμένος πλέον και ανακατεμένος με εκατομμύρια αλλοδαπούς απ όλες τις γωνιές του πλανήτη.

Ένας λαός που αρχίζει να μην μιλάει τη γλώσσα του που του την βρωμίσανε, τη διαλύσανε και πάνε να την καταργήσουν.

Ένας λαός χωρίς μορφωμένη η νεολαία, οι καλοί αυτοεξορίζονται για να επιβιώσουν δίχως άξιους καθηγητάδες, οι άξιοι αποσύρονται πριν της ώρας τους.

Ένας λαός με απόλυτη έλλειψη οραματιστών, εδώ όπου οι πάντες και τα πάντα κατάντησαν αριθμοί, ξεδιάντροποι αριθμοί, μίζες, διαφθορά, ξεπούλημα, κόλπα, κομπίνες, απάτες, αλητείες…

Ένας λαός που βλέπει την ιστορία του να ξεφτιλίζεται, τη σημαία του να ποδοπατιέται, τη νεολαία του να μην ξέρει πια τι σημαίνει πατρίδα…

Και τα διοχετευμένα πλέον μέσα στον κοινωνικό ιστό, τερτίπια του κοσμοπολιτισμού, να ξεσπάνε στη φούσκα των πιστωτικών καρτών, στο λάιφ στάιλ μιας τριτοκοσμικής τηλεόρασης, κι ενός αυτοκτονήσαντος ήδη πολιτικού συστήματος, που ξαναβγάζει τα ζόμπι του για την τελευταία πράξη, για το φινάλε.

Ένας λαός που αυτοκτονεί, ζητιανεύει, καταθλίβεται, πεινάει και ολοφύρεται, έχοντας χάσει μαζί με τις ελπίδες του και όλες τις στοιχειώδεις ισορροπίες…

Ένας λαός που ψήφισε τον αφανισμό του, αποδεχόμενος άβουλα, τη θανάτωσή του…

Θεοί λοιπόν! Ήταν γραφτό να χαθεί στα χρόνια μας μια τέτοια ομορφιά;

Μια τέτοια πατρίδα να πέσει στα νύχια των σκοτεινιασμένων βρικολάκων;

Μια τέτοια θεία αρμονία ήλιου, θάλασσας, βουνού, ποταμιών και πηγών,
πανάστερου πεντακάθαρου ουρανού, μια γη στολισμένη με αθάνατες ελιές, με αιωνόβια κλίματα, με απέθαντους πλάτανους με αγγελόμορφα έλατα και πεύκα;

Ένα τέτοιο χώμα ποτισμένο με ιδρώτα και αίμα, με δάκρυ και ιερά κόκαλα ταφιασμένα σε αρχαίους τύμβους;

Το έθνος των παμμεγίστων Ποιητών της Οικουμένης, των πρωταρχών της επιστήμης, των φιλοσόφων που καθίδρυσαν την Παιδεία και δώσανε τόπο στον ανθρώπινο εγκέφαλο να αυγατίσει τη σκέψη του, είναι δυνατόν να ξεπέφτει έτσι και να ξεπουλιέται τόσο άνανδρα από ανδρείκελα που παριστάνουν τους γηγενείς, απλώς μιλώντας τη γλώσσα μας και μάλιστα με κακέκτυπο τρόπο;

Κι εμείς να μην μπορούμε πια να κάνουμε τίποτε γι αυτό;

Ας γινόταν τουλάχιστον την ώρα που θα κατακλύσουν την Ακρόπολη τα τηλεοπτικά συνεργεία, ανάμεσα στους περίεργους αλλοδαπούς και στους τουρίστες, για να περιγράψουν τον οριστικό θάνατο της πατρίδας μου, να μην υπάρξει εκεί στον θρυλικό ιστό, η γαλανόλευκη…

Να την έχουν λέει κλέψει αποβραδίς οι Ποιητές…

Και να την πάρουνε μαζί τους, στις ιερές και άδυτες κερκίδες των βυθών του Αρχιπελάγους, να την φυλάξουνε για τον επόμενο αιώνα…
Όταν θα ξαναγεννηθεί η πατρίδα μου.
Για να οδηγήσει και πάλι την τότε Ανθρωπότητα στις καινούργιες διαδρομές της..