Ψηφίστε για την φορολόγηση των χρηματιστηριακών συναλλαγών

Ψηφίστε στην παρακάτω αίτηση (petition!). Είναι για την φορολόγηση των χρηματιστηριακών συναλλαγών και γίνεται από φορέα Ευρωπαίων πολιτών.

http://www.financialtransactiontax.eu/en/mail-meps

Περισσότερες πληροφορίες για την κίνηση αυτή, από άρθρο του tvxs:

Τουλάχιστον 200 δις ευρώ υπολογίζεται ότι θα

απέφερε ετησίως η φορολόγηση των

χρηματιστηριακών συναλλαγών στην

ευρωπαϊκή

επικράτεια. Συντάκτρια αντίστοιχης έκθεσης

την

οποία υιοθέτησε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, η

ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ Άννυ

Ποδηματά κάνει λόγο στο tvxs.gr για μία

«προφανή αδικία η οποία πρέπει να

αποκατασταθεί», ιδίως εν μέσω της σημερινής

οικονομικής κρίσης.

Η έκθεση με τον τίτλο Καινοτόμα Μέσα 

Χρηματοδότησης βασίζεται στη λογική ότι έχουν 

εξαντληθεί τα περιθώρια άντλησης νέων πόρων «από τις 

παραδοσιακές πηγές χρηματοδότησης, όπως

είναι η φορολόγηση της εργασίας και της -καλώς 

εννοούμενης-επιχειρηματικότητας». Ως εκ τούτου, 

διατυπώνονται 3 βασικές

προτάσεις:

1.Έκδοση ευρωομολόγων

2.Φορολόγηση του άνθρακα

3.Φορολόγηση των χρηματιστηριακών 

   συναλλαγών

«Βρισκόμαστε στο μέσο μιας πολύ βαθιάς κρίσης χρέους σε

ευρωπαϊκό επίπεδο, με αποτέλεσμα να εφαρμόζονται πολύ

δραστικές περικοπές και στους εθνικούς προϋπολογισμούς και

στον κοινοτικό προϋπολογισμό. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει

χρήμα», υπογραμμίζει η κ. Ποδηματά αναφερόμενη στο 

σημερινό

περιβάλλον.

Σε αυτό το πλαίσιο, αναλύει την ιδέα της φορολόγησης στις

 
χρηματιστηριακές συναλλαγές: «Σε συνδυασμό με τις ρυθμίσεις

 
για την ενίσχυση της εποπτείας της αγοράς, η βασική αξία αυτού

 
του φόρου, σε αντίθεση με άλλες προτάσεις που κυκλοφορούν

 
για τη φορολόγηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, είναι

ότι αφορά στις συναλλαγές και όχι στην τελική εκκαθάριση,

 
δηλαδή στους ισολογισμούς των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων.

 
Επειδή ταυτόχρονα είναι ιδιαίτερα χαμηλής κλίμακας (της τάξης

 
του 0,01% έως 0,05%), αποκτά νόημα και αποφέρει πόρους

στις περιπτώσεις των πιο επιβλαβών συναλλαγών οι οποίες

 
εκτελούνται στο χρηματοπιστωτικό τομέα. Αυτές είναι γνωστές 

ως

 
μεγάλης ταχύτητας (high frequency trade) ή αλλιώς 

«σορτάρισμα»,

 
καταστάσεις τις οποίες βιώσαμε πρόσφατα στο «πετσί» μας, 

στην

 
αγορά ομολόγων. Είναι ακριβώς αυτές οι συναλλαγές λοιπόν οι

 
οποίες θα αποθαρρυνθούν και που δεν προσφέρουν καμία 

προστιθέμενη αξία στην ελληνική οικονομία. Αποτελούν καθαρά

κερδοσκοπικές τακτικές, εξασφαλίζοντας δυσθεώρητα κέρδη για

εκείνους που τις προωθούν, και επιφέρουν ζημιά καθώς 

προκαλούν αστάθεια στις τιμές των αγορών. Μετά την επιβολή 

του φόρου,κάποιος ο οποίος έχει συνηθίσει στις συναλλαγές 

ανά 

δευτερόλεπτο με στόχο το γρήγορο και εύκολο κέρδος θα το 

σκεφτεί καλύτερα, καθώς το μέτρο θα αφορά στη συχνότητα της 

πράξης και όχι στην τελική εκκαθάριση».

Σύμφωνα με την ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ, η εφαρμογή του

φόρου είναι σε θέση να εξασφαλίσει 200 δις ευρώ στην 

ευρωπαϊκή επικράτεια και 650 δις ευρώ εφόσον συμφωνηθεί σε 

επίπεδο G20

 
(το γκρουπ των 20 πιο ισχυρών οικονομιών στον κόσμο): «Ένα 

μέρος από τα έσοδα που θα επιφέρει αυτός ο φόρος, σε αυτή τη 

συγκυρία των περικοπών και της λιτότητας, θα πρέπει να 

χρησιμοποιηθεί από τα κράτη μέλη για να καλύψει ελλείμματα 

των εθνικών προϋπολογισμών τα οποία σήμερα καλύπτονται 

απολύτως από το βάρος που σηκώνουν στις πλάτες τους οι 

εργαζόμενοι. Ένα άλλο μέρος θα πρέπει να χρηματοδοτήσει 

κεντρικές

 
ευρωπαικές επιλογές και πολιτικές που έχουν να κάνουν με την

ανάπτυξη. Έχει διατυπωθεί και η πρόταση να χρησιμοποιηθούν 

για να χρηματοδοτηθεί ο ευρωπαϊκός μηχανισμός οικονομικής 

στήριξης, μέσω του οποίου παρέχεται σήμερα οικονομική 

βοήθεια στην Ελλάδα και την Ιρλανδία. Άλλη ιδέα είναι η 

συμπληρωματική χρηματοδότηση κεντρικών επιλογών σε 

παγκόσμια κλίμακα, όπως είναι η καταπολέμηση της κλιματικής 

αλλαγής».

Η ίδια άλλωστε εγείρει και ηθικό ζήτημα σε σχέση με την 

πρόταση, με την έννοια πως «υπάρχουν ασφαλώς οι

επιμέρους ευθύνες σε εθνικό επίπεδο, αλλά η κρίση αυτή

ξεκίνησε από το χρηματοπιστωτικό σύστημα, από την 

κατάρρευση της Lehman Brothers. O 

χρηματοπιστωτικός 

τομέας, έχει μία πολύ σοβαρή ευθύνη γι’ αυτή την κρίση,

ωστόσο, υποφορολογείται, για να μην πω ότι δεν 

φορολογείται καθόλου. Εξαιρείται, σε αντίθεση με 

οποιονδήποτε άλλο τομέα σε ευρωπαϊκό επίπεδο, από 

το Φόρο Προστιθέμενης Αξίας. Εδώ έχουμε μία 

προφανή 

αδικία

που πρέπει να αποκατασταθεί. Εκείνοι οι οποίοι κατά 

βάση ευθύνονται για την κρίση μεταθέτουν το κόστος της

κρίσης στους φορολογούμενους και εξαιρούνται γενικώς 

από τη φορολόγηση».

Παράλληλα, η κ. Ποδηματά εισηγείται τη θέσπιση

ευρωομολόγου «για το μέρος του χρέους που είναι κοινά

αποδεκτό (καθώς διατυπώνεται η άποψη πως δεν 

μπορεί οι συνεπείς να δανείζονται στο ύψος του 

επιτοκίου με το οποίο δανείζονται οι ασυνεπείς) με βάση

τους δείκτες του Μάαστριχτ και του Συμφώνου 

Σταθερότητας και Ανάπτυξης (χρέος στο 60% του 

ΑΕΠ). Γι’ αυτό το επίπεδο του χρέους θα πρέπει να 

εκδώσουμε ευρωομόλογο, διασφαλίζοντας ότι γι’ αυτό

το κοινώς αποδεκτό όριο έχουμε όλοι τη δυνατότητα να 

δανειζόμαστε με τα ίδια επιτόκια».

Η έκθεση υιοθετήτηθηκε με μεγάλη πλειοψηφία από το 

Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Για μία ψήφο απορρίφθηκε η 

πρόταση να προχωρήσει η ΕΕ στην υλοποίηση των

συγκεκριμένων μέτρων ανεξάρτητα από το αν θα 

επιτευχθεί συμφωνία σε επίπεδο G20.

Η πλατφόρμα EFFR (Europeans for Financial Reform)

εγκαινίασε πρόσφατα ιστοσελίδα υπέρ του φόρου 

χρηματιστηριακών συναλλαγών, καλώντας τους 

Ευρωπαίους πολίτες να υπογράψουν αίτηση η οποία 

επιτρέπει απευθείας την αποστολή email σε 

ευρωβουλευτές της επικράτειας στην οποία 

ανήκουν για τη στήριξη της 

έκθεσης: financialtransactiontax.eu.

Τέχνη του δρόμου

Καταπληκτικές τρισδιάστατες ζωγραφιές στο δρόμο. Αν κανείς τις παρατηρήσει από τη σωστή οπτική γωνία είναι ιδιαίτερα ρεαλιστικές, τόσο που ανυποψίαστοι περαστικοί αιφνιδιάζονται. Συνδυάζοντας την τέχνη με τη φυσική και την ανθράπινη αντίληψη, έχουμε πραγματικά εκπληκτικό αποτέλεσμα.






πηγή: perierga

Φτιάξτε μόνοι σας τη λαγάνα σας

Έχετε δοκιμάσει να φτιάξετε τη δική σας λαγάνα για το σημερινό σαρακοστιανό τραπέζι; Αυτή είναι μία συνταγή που έστειλε αναγνώστρια στο newsbeast.gr

Υλικά
# 20 γρ. μαγιά νωπή ή 2 κουταλάκια μαγιά στερεή
# 1/2 κούπα νερό ζεστό (40 βαθμών Κελσίου)
# 1 κιλό αλεύρι χωριάτικο ή μαλακό
# 1 κουταλιά αλάτι
# 2 κουταλιές βούτυρο λιωμένο
# 2 κουταλιές ζάχαρη
# λίγο σουσάμι

Χρόνος προετοιμασίας: 12 ώρες
Χρόνος ψησίματος: 20'

Εκτέλεση
Διαλύστε τη μαγιά στο ζεστό νερό, ρίξτε λίγο από το αλεύρι, να γίνει πηχτός χυλός, σκεπάστε τον με πλαστική μεμβράνη κι αφήστε τον σε ζεστό μέρος 12 ώρες. Κοσκινίστε σε λεκανίτσα το αλεύρι με το αλάτι και κάντε στο κέντρο ένα λάκκο. Ρίξτε μέσα τη ζάχαρη, το λάδι, τη μαγιά και 2 κούπες χλιαρό νερό. Ζυμώστε, παίρνοντας το αλεύρι από τριγύρω, ώσπου να επιτύχετε μια ζύμη μάλλον μαλακιά, ελαστική και εύπλαστη. Χωρίστε τη σε 6 μπάλες. Σκεπάστε κι αφήστε τις να διπλασιασθούν σε όγκο. Πατήστε κάθε μπάλα με τον πλάστη, επάνω σε αλευρωμένη επιφάνεια και πλάστε 6 χοντρές πίτες με διάμετρο 16-18 εκ. Βάλτε τις σε μεγάλες λαμαρίνες 3 μαζί ή σε μικρότερα ταψιά δύο-δύο. Σκεπάστε τις κι αφήστε τις να φουσκώσουν, ώσπου να διπλασιασθούν σε όγκο. Πατήστε τις με τα δύο δάκτυλα σε διάφορα σημεία, κάνοντας βαθιές δακτυλιές σε όλη την επιφάνεια. Αλείψτε τις με λίγο νερό και πασπαλίστε τις με σουσάμι. Ψήστε τις λαγάνες στους 200 βαθμούς Κελσίου, 15'-20'. Οι λαγάνες στεγνώνουν πολύ γρήγορα. Είναι προτιμότερο να καταναλωθούν την ίδια μέρα. Αλλιώς, φυλάξτε τις στην κατάψυξη, κλεισμένες ερμητικά σε πλαστική σακούλα. Διατηρούνται 3 μήνες.

πηγή:newsbeast.gr

Η Κυρά Σαρακοστή

 

Η γιαγιά ζωγραφίζει σε χαρτί την Κυρά Σαρακοστή

που είχε τα βλέφαρά της χαμηλωμένα,

το στόμα της υπομονετικά κλειστό

και τα χέρια της σταυρωμένα σε στάση προσευχής.

Τα πόδια της είναι επτά

που αντιστοιχούν σε κάθε μια από τις εβδομάδες

της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

...

Η γιαγιά κρεμάει αυτή την ζωγραφιά της

κάτω από το εικονοστάσι της.

Κάθε Σαββάτο ένα, ένα τα εγγόνα διαδοχικά

κόβουν από ένα πόδι ως ότου μείνει το τελευταίο πόδι

της Μεγάλης Εβδομάδας.

Εκείνο, αφού το τυλίξει σε μικρό μπαλάκι,

το βάζει μέσα στο Ψωμί της Ανάστασης και,

όταν ο πατέρας κόψει και μοιράσει τις φέτες

σε όλα τα μέλη του Πασχαλινού τραπεζιού,

ο πιο χαρούμενος είναι εκείνος που θα βρει 

στη φέτα του ψωμιού του το τελευταίο πόδι

της Κυράς  Σαρακοστής.

 

πηγή:pamesanallote.pblogs.gr

Η μεγαλύτερη αποκριάτικη μάσκα

 Με διαστάσεις 12,7 Χ 8,5 μέτρα και συνολικό εμβαδό 72 τετραγωνικά μέτρα, η μάσκα του Ξανθιώτικου Καρναβαλιού, μπήκε το πρωί του Σαββάτου στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες.

Η τεράστια μάσκα, που συναρμολογήθηκε στο Κλειστό Φίλιππος Αμοιρίδης, τελικά δεν κατέστη δυνατό να κρεμαστεί από την οροφή του γηπέδου. Πιστοποιήθηκε από την υπεύθυνη του οργανισμού Guinness Book of records Βιτόριο Χάμινγκς, η οποία και ανακοίνωσε τελικά ενώπιον του κοινού στο γήπεδο ότι η μάσκα μπαίνει στο βιβλίο Guinness.

πηγή: xanthipress.gr

Καρναβάλι στη Βενετία

Το καρναβάλι της Βενετίας είναι ένα από το πιο παλιά και γνωστά στον κόσμο. Έχει τη δική του αίγλη και ένα κοσμοπολίτικο αέρα. Ξέφρενα πάρτι, θεατρικά και μουσικά δρώμενα, αισθησιακοί χοροί διοργανώνονται στα περίφημα παλάτια της Πόλης των Δόγηδων. Οι παραδοσιακές μάσκες της Βενετίας και οι στολές εποχής κυριαρχούν και μας μεταφέρουν σε άλλα χρόνια.

photo by: link

photo by: link

photo by: link

photo by: link

photo by: link

photo by: link

photo by: link

photo by: link

photo by: link

πηγή:perierga

Ξενοδοχείο στο Διάστημα!

Από το 2012 θα αρχίσει να υποδέχεται τους πελάτες του το πρώτο διαστημικό ξενοδοχείο, το οποίο θα βρίσκεται σε χαμηλή τροχιά πάνω από τη Γη. Μολονότι η τιμή του δωματίου κρίνεται αρκετά «τσουχτερή» και ανέρχεται σε ένα εκατομμύριο ευρώ τη βραδιά, ήδη έχουν γίνει οι πρώτες κρατήσεις και η ιδιοκτήτρια εταιρεία εκφράζει την αισιοδοξία της για την επιτυχία του παράτολμου εγχειρήματος.

πηγή:perierga

Αν ζούσε ο Τσε.

 

Ο Χορστ Μάλερ αυτό το επιφανές  μέλος της «Φράξιας Κόκκινος Στρατός» - RAF θεωρούσε την εργατική τάξη της Δυτικής Γερμανίας τελείως παθητική και διεφθαρμένη και ως εκ τούτου ήταν αδύνατο να απελευθερωθεί από μόνη της. Οι εργάτες ήταν κατατρομαγμένα γουρούνια, μαζί με το σύνολο της Αριστεράς. Και μαζί με τους συντρόφους του, πίστεψαν πως με κάποιες δολοφονίες και κάποιους δυναμίτες θα την απελευθέρωναν. Αντίστοιχες αντιλήψεις και δράσεις υπήρχαν και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Το ενδιαφέρον με τον Μάλερ ήταν πως μόλις βγήκε από τη φυλακή άλλαξε το μπολσεβίκικο κοστούμι του και φόρεσε το ναζιστικό. Σήμερα είναι  ηγετικό στέλεχος των Νεοναζί. ...

Άλλαξε ο Μάλερ πολιτικές αντιλήψεις, όπως τον κατηγόρησαν, ή απλά παρέμεινε συνεπής στις απόψεις του και ήταν πάντα ναζί; Κατά την άποψή μου, μια ναζιστική ή φασιστική αντίληψη δεν είναι απαραίτητο να έχει την αντίστοιχη ιδεολογική αναφορά. Μπορεί να εκφράζεται μέσα από ένα θρησκευτικό κίνημα. Ακόμα μπορεί να εκφραστεί και από το οποιοδήποτε πολιτικό κίνημα, δεξιό, κεντρώο, αριστερό, αλλά ακόμα και αναρχικό. Σ΄ αυτή την αντίληψη υπάρχουν μερικά σταθερά χαρακτηριστικά:
-Οι μάζες βρίσκονται σε λήθαργο και παρακμή και από μόνες τους δεν  μπορούν να κάνουν τίποτε. Είναι πρόβατα και χρειάζονται ένα τσοπάνη (χριστιανική προσέγγιση, ποίμνιο και ποιμένας). Έχουν ανάγκη από έναν μεσσία-αρχηγό που θα τους οδηγήσει στην απελευθέρωση τους, αφού πρώτα υποταγούν τυφλά στον αρχηγό (Χίτλερ, Μουσολίνι, και από την άλλη πλευρά του καθρέπτη, Στάλιν, Μάο και όχι μόνο). Το ρόλο του Μεσσία μπορούν να παίξουν και οι λεγόμενες πρωτοποριακές ομάδες, που θεωρούν τον εαυτό τους εκπρόσωπο του λαού, άσχετα αν δεν έχουν καμιά σχέση μαζί του. Το μόνο που έχουν να κάνουν οι «κατώτεροι» είναι ή να ακολουθήσουν τυφλά τους αρχηγούς ή να θεωρηθούν εχθροί, στο σημείο που δεν υποτάσσονται στην ανώτερη αλήθεια. Άνθρωποι είναι μόνο όσοι είναι δικοί μας. Οι υπόλοιποι βαπτίζονται εχθροί. Και η βία, από εργαλείο, γίνεται αξία και δημιουργεί τον σίριαλ κίλερ, είτε με πολιτική αναφορά, είτε όχι.
-Υπάρχει πάντα μία αναφορά που δεν μπαίνει ποτέ σε αμφισβήτηση. Και αυτή μπορεί να είναι θρησκευτική-μεταφυσική, μπορεί να είναι εθνική ιδέα, μπορεί να είναι φυλετική και ακόμα μπορεί να είναι επαναστατική-φαντασιακή. Ένα είδος θεατρικού έργου, που για να παιχτεί, απαιτεί ανθρώπινες ζωές.
Αν ζούσε σήμερα ο Τσε δεν θα έκανε κανένα αντάρτικο. Θα είχε καταλάβει πως τα ένοπλα κινήματα είναι αδιέξοδα. Δηλαδή, αυτό που κατάλαβαν όλα τα ένοπλα κινήματα στη Λατινική Αμερική, που δεν είχαν καμιά σχέση με τις καρικατούρες των ένοπλων κινημάτων στην Ευρώπη. Οι Σαντινίστας, που πήραν την εξουσία με τα όπλα το 1979, κατάλαβαν στη συνέχεια πως δεν μπορούσαν να την κρατήσουν με τα όπλα. Και το 1990 κάνουν εκλογές  τι οποίες και  χάνουν  και αποχωρούν από την εξουσία. Ο υποδιοικητής Μάρκος των Ζαπατίστας στο Μεξικό ποτέ δε δήλωσε πως πρέπει να πάρουν την εξουσία με τα όπλα, αλλά  πως πρέπει να παλέψουν  σε ένα πολιτικό πλαίσιο που θα δημιουργούσε μια αυθεντική δημοκρατία στο Μεξικό που θα χωρούσε και τα δικαιώματα των ιθαγενών λαών του.Το μόνο ένοπλο κίνημα που έχει απομείνει στη Λατινική Αμερική είναι το παραδοσιακό αντάρτικο του FARC που δεν έχει πραγματικό πρόγραμμα εξουσίας. Αυτοσυντηρείται συχνά με συμμαχίες με τις μαφίες των ναρκωτικών, δημιουργώντας έτσι ένα ανταρτοληστρικό κίνημα που δεν έχει σχέση με τη πολιτική αλλά με την επιβίωση.
Να θυμίσουμε λίγο την εποχή που γεννήθηκαν οι «ένοπλες επαναστατικές ομάδες» στην Ευρώπη: Αντάρτικα στον τρίτο κόσμο. Πολιτιστική επανάσταση στην Κίνα. Βιετνάμ και Καμπότζη που προχωρούσαν νικηφόρα με τη δύναμη των όπλων. Κι ανοίγει μια μεγάλη συζήτηση: Ξαναπαίρνουμε τα όπλα στον αναπτυγμένο κόσμο και γινόμαστε η ένοπλη πρωτοπορία ή εντασσόμαστε  στο μαζικό κίνημα και δίνουμε όλη μας την ενέργεια σε αυτή τη δύναμη; Κάποιοι επέλεξαν την ένοπλη βία σαν υποδειγματική πράξη. Και έτσι είχαμε  τη Φράξια Κόκκινος Στρατός στη Δυτική Γερμανία, την Άμεση Δράση στη Γαλλία, τις Ερυθρές Ταξιαρχίες στην Ιταλία και στην Ελλάδα την 17 Νοέμβρη. Εκτός από την Ιταλία, όπου οι Ερυθρές Ταξιαρχίες και η Αυτονομία του Νέγκρι είχαν χιλιάδες μέλη και υποστηρικτές, όλες οι υπόλοιπες ομάδες της ένοπλης υποδειγματικής δράσης ήταν ολιγάριθμες.
Η τακτική που επιλέχτηκε ήταν οι δολοφονίες και η νιτρογλυκερίνη που αναβίωσαν τις χειρότερες στιγμές του αναρχικού κινήματος στο τέλος του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου. Ο αναρχισμός, από κίνημα ισότητας και δικαιοσύνης, ταυτίζεται με δολοφονικές ενέργειες, από τους πολέμιους του, και μέχρι σήμερα δεν έχει μπορέσει να ξεφύγει από αυτή τη ρετσινιά. Σε αυτό δεν είναι άμοιροι ευθυνών και οι ίδιοι οι αναρχικοί. Δομικά αυτά τα κινήματα δεν ήταν διαφορετικά από τα ένοπλα ακροδεξιά κινήματα των ΗΠΑ και ιδιαίτερα με την Κουν Κουξ Κλαν που χρησιμοποίησε τις ίδιες μεθόδους. Αυτό που άλλαζε ήταν ο στόχος. Στη περίπτωση της Ακροδεξιάς των ΗΠΑ στόχος ήταν οι μαύροι. Στη περίπτωση των ένοπλων επαναστατικών ομάδων ήταν στελέχη του κατεστημένου, άσχετα αν ήταν ένοχοι ή αθώοι. Και εδώ επικράτησε η φασιστική αντίληψη της συλλογικής ευθύνης. Ξεπέρασαν  έτσι και τους ίδιους τους νόμους του κάθε ολοκληρωτικού κράτους. Εκεί κάποια δίκη ή κάποιο στρατοδικείο στηνόταν, έστω και για τα μάτια. Σ΄ αυτές τις ομάδες δεν χρειαζόταν τίποτα. Αποφάσιζαν  ποιος ήταν ο εχθρός και τον εκτελούσαν, ξεπερνώντας και την ίδια τη μαφία στην οποία ποτέ δεν ίσχυσε η συλλογική ευθύνη. Το θύμα πάντοτε ήταν συγκεκριμένο. Στους «δικούς μας επαναστάτες» ισχύει η συλλογική ευθύνη. Και κατά τα πρότυπα των Ναζί  δημιουργούν «Καλάβρυτα» στο μέτρο του δυνατού. Και εφαρμόζουν την αρχή του «συλλογικού υποσυνείδητου» που σημαίνει πως όλοι είναι ένοχοι.
Η υπόθεση της επανάστασης είναι να γυρίσει η δύναμη εκεί που ανήκει. Κι αυτό αποτελεί  το μεγάλο διακύβευμα, όταν οι πολλοί πιστεύουν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Και ιδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό για τους επαναστάτες. Αγώνας για να γυρίσει η δύναμη εκεί που ανήκει. Γι αυτό χρειάζονται πολλές παρεμβάσεις, σε πολλά επίπεδα, τόσο στο ατομικό, όσο και  στο κοινωνικό. Για μένα, αυτός που θέλει ένα κουβά νερό για να πλύνει τα δόντια του, δεν μπορεί να είναι επαναστάτης, ακόμα και αν διδάσκει οικολογία σε πανεπιστήμιο. Χωρίς προσωπική ηθική, είμαστε όλοι εν δυνάμει εξουσιαστές και γραφειοκράτες, όσο κι αν διακηρύσσουμε το αντίθετο.
Τελικά για ποιόν παράδεισο αγωνιζόμαστε; Για ποια ουτοπία; Για τίποτα από όλα αυτά. Κανείς δεν ήρθε  από τον παράδεισο για να μας πει πως είναι. Και οι ουτοπίες που πήγαν να χτιστούν γίναν δυστοπίες. Δεν μπορούμε να φανταστούμε καμία μελλοντική κοινωνία, αν δεν αρχίζουμε να τη χτίζουμε από τώρα μέσα σ΄ αυτή τη κοινωνία. Μπορούμε να δούμε μερικά χαρακτηριστικά : ισότητα, δικαιοσύνη, η παραγωγή του πλούτου να πηγαίνει στη κοινωνία κι όχι στους κερδοσκόπους. Μαζί  με πολλά άλλα  χαρακτηριστικά, που έχουν διατυπωθεί ανά τους αιώνες από τους μεγάλους στοχαστές που είχαν στόχο τον άνθρωπο και την ευτυχία του.
Προς το παρόν παλεύουμε για ανθρώπινα δικαιώματα στη κόλαση. Κι αυτό δεν είναι εύκολη δουλειά.

*Οι σκέψεις αυτές του Περικλή Κοροβέση αναπτύσσονται εκτενώς στην εισαγωγή του βιβλίου «Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις διάπυροΝ

Ο Περικλής Κοροβέσης είναι συγγραφέας - δημοσιογράφος

 πηγή manier-manier.blogspot.com

"Ναι" με 120 δις περιορισμό του χρέους

 

Συνέντευξη του Μίμη Ανδρουλάκη στον Βασίλη Σκουρή για τη RealNews της 5/3/11

Πως πρέπει να τοποθετηθεί η Ελλάδα ενόψει της Συνόδου Κορυφής της 25ης Μαρτίου κ. Ανδρουλάκη;

Έχω

υποστηρίξει με αναλυτική δημόσια πρόταση εδώ και μήνες ότι έπρεπε
έγκαιρα να επανατοποθετηθεί το Ελληνικό Ζήτημα στο πλαίσιο μιας
συνολικής επαναδιαπραγμάτευσης στην ευρωζώνη. Το ταχύτερο δυνατό πρέπει
να ανοίξει ο δρόμος για τον συνολικό αναπρογραμματισμό του ελληνικού
χρέους ώστε να γίνει βιώσιμο, καθώς και για την de facto αναμόρφωση του
μνημονίου με αναπτυξιακά κριτήρια. Η αναμονή για το 2013 θα αποδειχτεί
ολέθρια.

Είχατε
μάλιστα προειδοποιήσει τον Πρωθυπουργό στη Βουλή με μια ιστορική φράση
του Λένιν «στις 24 είναι πολύ νωρίς, στις 26 είναι πολύ αργά». Πέσατε
μέσα κατά σύμπτωση και στην κρίσιμη ημερομηνία. Το ερώτημα είναι γιατί
επιμένετε στο «εδώ και τώρα»;....

Πρώτον,
οι αγορές και οι σοβαροί επενδυτές προτιμούν το υπολογισμένο ρίσκο μιας
συντεταγμένης «αναδιάρθρωσης» του χρέους από την ασάφεια στις
προοπτικές. Η αβεβαιότητα παραλύει την ανάπτυξη μας. Δεύτερον, η
αναμενόμενη αύξηση των επιτοκίων το 2012 και ο κίνδυνος
στασιμοπληθωρισμού στη διεθνή οικονομία θα κάνουν δυσκολότερο τον
διακανονισμό του χρέους. Τρίτον, θα βυθιστούμε οριστικά στην «Παγίδα
Χρέους» (Debt Trap) όπου όσο αγωνίζεσαι να το μειώσεις, αυτό θα αυξάνει
και θα υποχρεωθούμε να προχωρήσουμε σε ρύθμιση του αφού θα έχει
εξαντληθεί η οικονομία και η κοινωνία από τη «χημειοθεραπεία». Τέταρτον,
υπάρχει σοβαρός κίνδυνος στα επόμενα δυο χρόνια να διαχωριστεί η μοίρα
μας από τις άλλες περιφερειακές χώρες, να απομονωθούμε σε μια
«υγειονομική ζώνη ασφαλείας» και να σπρωχτούμε ακόμα και προς την έξοδο.
Τώρα μας κρατούν και τους κρατάμε γερά και ακριβώς τώρα πρέπει να
«βιάσουμε» τις εξελίξεις.

Ακόμα και προκαλώντας μια «δημιουργική κρίση» στην ευρωζώνη είχατε συστήσει στον Πρωθυπουργό;

Είναι
προτιμότερη τώρα μια ενδεχόμενη κρίση, όχι με δική μας υπαιτιότητα,
παρά μια κακή ή ανούσια απόφαση που προοιωνίζει μια πολύ χειρότερη κρίση
υπό πολύ χειρότερους όρους για μας σε ενάμισι χρόνο, αν υπάρχει τόσος
χρόνος. Αμφιβάλλω. Τώρα, στις 25 του Μάρτη, μια κρίση θα έχει βαρύ
τίμημα και για άλλους και η απειλή της πρέπει να αιωρείται πάνω από τη
Σύνοδο. Οι Ιρλανδοί ζητούν επαναδιαπραγμάτευση των όρων του Μνημονίου.
Οι Πορτογάλοι θέτουν ζήτημα για το μέγεθος και τις αρμοδιότητες του
«Ταμείου Διάσωσης». Συνεπώς ας μη μας διακατέχει το ενοχικό σύνδρομο της
«βρεγμένης γάτας».

Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να συνυπογράψουμε το «Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας» αν δεν ικανοποιηθούν ορισμένες προϋποθέσεις;

Είχα
πει «προσκύνα και το διάολο ώσπου να περάσεις το γιοφύρι», αλλά εδώ
μέχρι στιγμής δεν προσφέρεται γεφύρι. Μας ζητούν να συζητήσουμε για τα
«μετά την κρίση», για τα μετά του 2014, ενώ εμείς βρισκόμαστε στο
χειρότερο σημείο της καταιγίδας και δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει αύριο.
Χρειάζεται ασφαλώς ευλυγισία, κάθε μας κίνηση έχει ρίσκο και στην
κατάσταση που έχουμε βρεθεί τα πάντα έχουν και μια τιμή.

Δηλαδή αν υποθέσουμε ότι ήσασταν ο Παπανδρέου, τι θα λέγατε στη Μέρκελ;

Σας
λέω μεταφορικά αλλά ωμά ότι στη χαρτοπετσέτα του καφέ της θα έγραφα την
εξίσωση: «5» επί €18 δις + €30 δις = «6». Το κάθε σημείο από τα πέντε
του «Συμφώνου» τιμολογείται με €18 δις ενώ το έκτο το ανόητο, το
παράλογο από οικονομική και πολιτική άποψη, το «συνταγματικό φρένο»,
κοστίζει €30 δις. Δηλαδή ζητάμε τη μείωση, άμεση και έμμεση, του
συνολικού χρέους μας κατά €120 δις μέσω αναπρογραμματισμού του, με την
εγγύηση του «Ταμείου Διάσωσης». Στην περίπτωση αυτή και μόνο θα βάζαμε
στο προοίμιο του Συντάγματος μια γενική αρχή περί χρηστής δημοσιονομικής
διαχείρισης για να σώσει η Μέρκελ τα προσχήματα στην κοινή της γνώμη.

Δηλαδή
δεν αρκεί η επιμήκυνση των €110 δις ακόμα και η επαναγορά μέρους του
χρέους; Μήπως πρέπει, έστω στο παρασκήνιο, η κυβέρνηση να
διαπραγματευτεί την αναδιάρθρωση του χρέους;

Μα
η λεγόμενη «επαναγορά χρέους», που φαίνεται ότι ζητάμε απέξω – απέξω,
είναι μια μορφή αναδιάρθρωσης χρέους και μάλιστα περιλαμβάνει και
σχετικό «κούρεμα» το οποίο κατά τα άλλα το δαιμονοποιούμε. Υπάρχουν πιο
πρόσφορες μορφές από αυτήν αλλά σε κάθε περίπτωση πρέπει να προσφέρουμε
δύο τουλάχιστον επιλογές στους δανειστές μας, ανάλογα με την
ιδιαιτερότητα τους. Κάποιοι θα βιάζονται να απεμπλακούν και να πάρουν τα
λεφτά τους με ένα εύλογο κούρεμα κι άλλοι θα προτιμούν να πάρουν
ομόλογα ίδιας ονομαστικής αξίας αλλά με μεγαλύτερα διάρκεια όπως
φαντάζομαι ότι θα επιλέξουν οι τράπεζες μας για να μην έχουν πρόβλημα.
Στην περίπτωση μας ο διακανονισμός του χρέους είναι έντονα πολιτικός
αφού θα συντελείται σε μεγάλο βαθμό μεταξύ επίσημων θεσμών της ευρωζώνης
και θα ικανοποιεί ισορροπημένα τα συμφέροντα των «επίσημων» και των
ιδιωτών δανειστών.

Μα η κυβέρνηση καταδικάζει την αναδιάρθρωση;

Το
1909 ρωτήθηκε στα Χανιά ο Ελευθέριος Βενιζέλος αν θα ανταποκριθεί σε
κάλεσμα της Ελλάδας. «Ούτε το εσκέφθην ποτέ, ούτε θα το επιχειρήσω
ποτέ», δήλωσε. Την επομένη οι αθηναϊκές εφημερίδες είχαν πρωτοσέλιδο ένα
γιγάντιο «Έρχεται!».

Αναπόφευκτα;

Αναπόφευκτο
είναι ότι το χρέος μας κλιμακώνεται σαν φούσκα και είναι αδύνατο να
πληρωθεί στο σύνολο του με τους σημερινούς όρους και τον προβλεπόμενο
δυνητικό ρυθμό ανάπτυξης. Υπάρχει εδώ κάτι που μας ξεπερνά και έχει
σχέση με τη συστημική κρίση της ευρωζώνης και τις εγγενείς ανισορροπίες
της.

Η επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου τι θα περιλαμβάνει;

Πρέπει
να διορθωθούν οι εξωπραγματικές προβλέψεις του και οι ανελαστικότητες
και να εξαιρεθούν από τη δημοσιονομική προσαρμογή οι δημόσιες και
ιδιωτικές επενδύσεις με υψηλό πολλαπλασιαστή για το νέο μας αναπτυξιακό
πρότυπο. Η αποδέσμευση των κονδυλίων των διαρθρωτικών ταμείων δίχως
εθνική συμμετοχή για μια περίοδο και η γρήγορη ενεργοποίηση του
ευρωομολόγου ειδικού αναπτυξιακού σκοπού για δίκτυα και υποδομές μπορεί
να βάλουν ένα πάτο στην ελεύθερη πτώση της οικονομίας. Η νέα συμφωνία με
τους δανειστές πρέπει να δώσει ένα τέλος στην εκ του σύνεγγυς υψηλού
προφίλ εποπτεία της τρόικας. 

Η κυβέρνηση πάντως, δείχνει να φοβάται να πει την αλήθεια στον ελληνικό λαό. Μήπως ήρθε η ώρα να μιλήσει ξεκάθαρα;

Συμφωνώ.
Η επαναδιαπραγμάτευση μπορεί να συνοδευτεί από μια νέα αφήγηση της
κυβέρνησης που θα λέει όλη την αλήθεια πέρα από το σημερινό «επίσημο
σενάριο». Επίσης από την ανασύνταξη της με νέα πυξίδα και ισχυρό κέντρο
διεύθυνσης. Από εμπνευσμένες πολιτικές πρωτοβουλίες που καλύπτουν το
έλλειμμα δικαιοσύνης και εμπιστοσύνης, προκαλούν στην κοινωνία την
τραγική συναίσθηση μιας κοινής μοίρας ενώπιον των μεγάλων κινδύνων και
υπερβαίνουν τη ψυχολογία της ερήμου στο λαό.

Είχατε
προτείνει με το Ε, Πρόεδρε! σε συνθήκες που το μέγεθος της κρίσης δεν
είχε καν καταστεί αντιληπτό, κυβέρνηση έκτακτης εθνικής ανάγκης. Τώρα;

Οι
δυνάμεις της αμεριμνησίας, της αδράνειας και της ανεπάρκειας
αποδείχθηκαν ισχυρότερες στο πολιτικό σύστημα. Δεν έχει γίνει αντιληπτό
στην πράξη, ακόμα και σήμερα, ότι η τύχη της χώρας για μια ολόκληρη
γενιά κρέμεται από μια κλωστή. Τίποτα δεν είναι εύκολο πια, η κυβέρνηση
έχει ξοδέψει αρκετό πολιτικό κεφάλαιο, η αντιπολίτευση διεκδικεί μερικά
από τα τελευταία ιμάτια μιας υπό πτώχευσης χώρας και οι λοιπές ελίτ της
χώρας, σε όλους τους τομείς, αποδεικνύονται κατώτερες των περιστάσεων.
Κι όμως κάτι δυνατό πρέπει να συμβεί για να ανακόψουμε την πτώση. Όποιος
φιλοδοξεί να έχει δημόσιο λόγο αντί να χτυπά τα στήθη του, πρέπει να
απαντά στο κλασσικό «τι να κάνουμε;».

Μήπως λύση για οποιοδήποτε νέο ξεκίνημα είναι οι εκλογές; Ώστε να εκφράσουν και οι πολίτες το τι θέλουν;

Δεν
είναι θέμα ταμπού, αλλά υπάρχει μεγάλο ρίσκο. Ίσως ναι αν δημιουργούσαν
ισχυρή νομιμοποίηση πάνω σε μια ξεκάθαρη ατζέντα για την
επαναδιαπραγμάτευση – επανατοποθέτηση του Ελληνικού Ζητήματος. Ίσως όχι
αν ενισχύσουν το αίσθημα εγκατάλειψης, παράλυσης και κοινωνικής
αποδιάρθρωσης και οδηγήσουν σε αναλώσιμες μεσοβασιλείες που θα
επιταχύνουν τη χρεοκοπία. Ο λαός ψήφισε τον Παπανδρέου για να κυβερνήσει
αποτελεσματικά ώστε να ξεκολλήσουμε από τη λάσπη και σε αυτό το ζήτημα
δε δίνουν αυτόματα απάντηση οι εκλογές.

Η αξιωματική αντιπολίτευση πάντως με τον Σαμαρά δείχνει να έχει τη λύση.

«Όταν
αποκαεί το σπίτι, όλοι φέρνουν νερό» λέμε στην Κρήτη. Ξέρουν πολύ καλά
ότι δεν μπορούν να δώσουν λύση αλλά ωστόσο θα ήταν «έμπρακτη μετάνοια»
να βάλουν πλάτη υπό προϋποθέσεις για να αποτραπούν τα χειρότερα. Η
εναλλαγή των δύο κομμάτων όπως την ξέραμε έχει φάει τα ψωμιά της μέσα σε
αυτή την κρίση.

Όπου εισέρχεται το ΔΝΤ το πολιτικό σύστημα αναδιατάσσεται ή αντικαθίσταται. Στη χώρα μας τι προβλέπεις ότι θα συμβεί;

Όχι
αυτό δε συμβαίνει πάντα, ούτε αυτόματα. Υπάρχει η δύναμη της ανατροπής
και γι’ αυτό είχα ευχηθεί ένα νέο 1909, αλλά υπάρχει και η δύναμη της
εξέλιξης υπό πίεση, της προσαρμογής, του μετασχηματισμού. Μακάρι να
εμφανιστούν νέες φωνές και να αναδυθούν νέες ζωντανές δυνάμεις που θα
ανασχηματίσουν το πολιτικό σύστημα. Αλλά το ζήτημα που αντιμετωπίζουμε
ξεπερνά κατά πολύ το πολιτικό οικοδόμημα.

Ξεπερνά και το ζήτημα της «αυτοκάθαρσης»;

Πέστε
ότι μας χαρίζουν τα χρέη, πέστε ότι δημεύεται η περιουσία πολιτικών
προσώπων ή υπηρεσιακών παραγόντων, πρωταίτιων τουλάχιστον των μεσαίων
υποθέσεων διαφθοράς όπως πιστεύω ότι πρέπει να γίνει. Και πάλι όμως
καταλήγουμε στο θεμελιώδες ζήτημα της κακοδαιμονίας μας που είναι η
στενή παραγωγική βάση πάνω στην οποία έχει χτιστεί μια αντεστραμμένη
κρατική πυραμίδα με δανεικά. Και οι καλύτεροι και πιο ηθικοί πολιτικοί
έχουν ένα ελάττωμα: δεν παράγουν κοινωνικό πλούτο.

Την έως τώρα στάση των επιχειρηματικών δυνάμεων πως την κρίνετε;

Ο
πρόεδρος του ΣΕΒ στην εφημερίδα σας την προηγούμενη Κυριακή μιλούσε σαν
ο τελευταίος οργισμένος μικροαστός, που σκίζει τα ρούχα του με κραυγές «
δε γίνεται τίποτα», δίχως να αναλαμβάνει καμία ευθύνη. Δεν υπάρχει
συγκροτημένη εθνική αστική τάξη, ούτε βέβαια εργατική τάξη σαν τάξη.

Το
οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, πάντως, δείχνει υπονομευμένο.
Μήπως θα ήταν καλύτερα και για τον Παπακωνσταντίνου να μετατεθεί σε άλλο
πόστο;

Είναι
αντικειμενικά λίγο πελαγωμένο αλλά ας μη μετατρέπουμε τον
Παπακωνσταντίνου σε αποδιοπομπαίο τράγο κι άλλοι να βγάζουν απέξω την
ουρά τους. Η κυβέρνηση έχει γενικότερα προβλήματα στρατηγικής,
λειτουργίας, σύνθεσης και διεύθυνσης και ενώ κάνει πάρα πολλά σωστά επί
της αρχής, υστερεί στο crisis management, δηλαδή στα τελικά αποτελέσματα
και στις προτεραιότητες για να κρατήσουμε το κεφάλι έξω από το νερό.
«Λιγότερα και καλύτερα» φώναζα αλλά υπάρχει ροπή να φτιάχνονται
εγκεφαλικά κουστούμια για να τα φορέσουν απέξω και από πάνω σε
περίπλοκες δομές.

Τι εννοείτε;

Δεν
πας κατευθείαν στο Ωμέγα. Δεν το ξέρεις προκαταβολικά. Ξεκινάς με μια
αφετηριακή κίνηση Άλφα. Τραβάς έναν ευαίσθητο κρίκο. Με υποστηρικτικές
ενέργειες προκύπτει το Βήτα και ύστερα το Γάμα. Αφήνεις να δουλέψει η
εξέλιξη, η προσαρμογή, η μορφογενετική ικανότητα των συστημάτων, η διαφοροποίηση. Όχι όλα τα πόδια στο ίδιο παπούτσι. Μιμης Ανδρουλακης