Η πικραγαπημένη πατρίδα

Σαράκι η έγνοια για σένα,
πικραγαπημένη πατρίδα,
με σπρώχνει στα ξένα,
απονευρώνει κάθ’ ελπίδα.

Εγώ, με την απόγνωση μου σε πληγώνω.
Και με το χάος σου μ’ αντιρραπίζεις σύ.
Στη θύμιση τ' αρχαίου κλέους δυναμώνω.
Μα με συνθλίβ' η τωρινή σου εποχή.

Πόση γαλήνη κι αισθητική τελείωση,
καθώς περιδιαβάζω στων μνημείων τα ερείπια!
Μα των σπασμένων μάρμαρων η αναβίωση
είναι πια χίμαιρα ενύπνια...

Το βουητό στους δρόμους δε μαρτυρεί δυναμισμό.
Άναρχη κίνηση παντού μας περιζώνει.
Τ' άγρια πάθη επιτείνουν τον εκφυλισμό.
Ο ρύπος την αρχαία λάμψη αμαυρώνει.

Προσπέφτω στων παθών σου το θρήνο, πατρίδα.
Ντρέπομαι της απόγνωσης μου τον καημό.
Στων συνθημάτων πια δέν μεθώ την κάλπικη ελπίδα.
Το μόχθο και τη φλόγα της δημιουργίας έχω πιά για οδηγό.


                                                   Κώστας Ε.Μπέης

                                         ομότιμος καθηγητής τής Nομικής