Τα οικονομικά μέτρα έρχονται από το ...1843! Διαβάστε τις απίστευτες ομοιότητες!

Η ιστορία είναι πραγματική. Και είναι η ιστορία της χώρας μας. Που όπως όλες οι ιστορίες, όλων των κρατών έχουν κάτι πολύ περίεργες συμπτώσεις . Ίσως επειδή τα κράτη ,όπως και οι άνθρωποι αρνούνται να μάθουν από τα λάθη τους. Κι έτσι τα επαναλαμβάνουν.

Διαβάστε λοιπόν το κείμενο ,που μας υπέδειξε ένας πολύ σοβαρός καθηγητής στρατιωτικής Σχολής για το τι είχε συμβεί στην Ελλάδα το 1843! Θα βρείτε πιστέψτε μας πάρα πολλές …συμπτώσεις και ομοιότητες με το σήμερα:


“Το καλοκαίρι του 1843, η Ελλάδα έπρεπε να καταβάλει στις τράπεζες της Ευρώπης τα τοκοχρεολύσια παλιότερων δανείων που είχε πάρει η χώρα. Δυστυχώς τα λεφτά δεν είχαν πάει σε υποδομές που θα βοηθούσαν την κατεστραμένη Ελληνική οικονομία, αλλά είχαν σπαταληθεί στους εμφυλίους της επανάστασης και στα λούσα του παλατιού και των Βαυαρών συμβούλων του στέμματος.

Οι τόκοι που έπρεπε να καταβάλλονται κάθε χρόνο ήταν 7 εκατομμύρια δραχμές και ισοδυναμούσαν με το μισό τών συνολικών εσόδων του. ελληνικού κράτους που έφταναν μετά βίας τα 14 εκατομμύρια ετησίως. Στην πραγματικότητα, με την καταβολή των τόκων δεν περίσσευε τίποτα να επενδυθεί προς όφελος του ελληνικού λαού. (Μήπως κάτι αρχίζει να μας θυμίζει;)

Την άνοιξη του 1843, η κυβέρνηση παίρνει μέτρα λιτότητας, τα οποία όμως δεν αποδίδουν τόσο ώστε να .συγκεντρωθούν τα απαιτούμενα για την ετήσια δόση χρήματα. Έτσι, τον Ιούνιο του 1843, η ελληνική κυβέρνηση ενημερώνει τις ξένες κυβερνήσεις ότι αδυνατεί να καταβάλει το ποσό που χρωστά! ει και ζ ητά νέο δάνειο από τις μεγάλες δυνάμεις, ώστε να αποπληρώσει τα παλιά. Αυτές αρνούνται κατηγορηματικά. (Βρε κοίτα κάτι συμπτώσεις.)

Αντί να εγκρίνουν νέο δάνειο, εκπρόσωποι των τριών μεγάλων δυνάμεων (Αγγλία-Γαλλία-Ρωσία) κάνουν μια διάσκεψη στο Λονδίνο για το ελληνικό χρέος και καταλήγουν σε καταδικαστικό πρωτόκολλο. Οι πρεσβευτές των μεγάλων δυνάμεων με το πρωτόκολλο στο χέρι, παρουσιάζονται στην ελληνική κυβέρνηση και απαιτούν την ικανοποίηση του. Αρχίζουν διαπραγματεύσεις ανάμεσα στα δύο μέρη και μετά από έναν μήνα υπογράφουν μνημόνιο (απ νάτο!), σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα πρέπει να πάρει μέτρα ώστε να εξοικονομήσει μέσα στους επόμενους μήνες το αστρονομικό επιπλέον ποσό των 3,6 εκατομμυρίων δραχμών, που θα δοθούν στους δανειστές της. (Αυτό σίγουρα κάτι μας θυμίζει;)

Για να είναι σίγουροι ότι το μνημόνιο θα εφαρμοστεί κατά γράμμα, οι πρεσβευτές απαιτούν να παραβρίσκονται στις συνεδριάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου που θα εγκρίνει τα μέτρα και να παίρνουν ανά μήνα λεπτομερή κατάσταση της πορείας εφαρμογής τους, αλλά και των ποσών που εισπράττονται. (Ε όχι, δεν γίνεται, πλάκα μας κάνουν.)

Για να μην τα πολυλογώ, σας αναφέρω τα βασικά μέτρα που επέβαλε η κυβέρνηση μέσα στο 1843 σε εφαρμογή του τότε μνημονίου. Κάθε ομοιότητα με την εποχή μας, είναι εντελώς τυχαία και πέραν των προθέσεων του ιστορικού που τα κατέγραψε:
1. Απολύθηκε το ένα τρίτο των Δημοσίων υπαλλήλων και μειώθηκαν 20% οι μισθοί όσων παρέμειναν. (όπα.)

2. Σταμάτησε η χορήγηση συντάξεων, που τότε δεν δίνονταν στο σύνολο του πληθυσμού αλλά σε ειδικές κατηγορίες. (αμάν.)

3. Μειώθηκαν κατά 60% οι στρατιωτικές δαπάνες, μειώθηκε δραστικά ο αριθμός των ενστόλων και αντί για μισθό οι στρατιωτικοί έπαιρναν χωράφια.
4. Επιβλήθηκε προκαταβολή στην είσπραξη του φόρου εισοδήματος και της "δεκάτης", που ! ήταν ο 

φόρος για την αγροτική παραγωγή. (από τότε .)

5. Αυξήθηκαν οι δασμοί και οι φόροι χαρτοσήμου.(ΦΠΑ δεν είχε τότε.)

6. Απολύθηκαν όλοι οι μηχανικοί του Δημοσίου και σταμάτησαν όλα τα δημόσια έργα. (έλα.)

7. Καταργήθηκαν εντελώς όλες οι υγειονομικές υπηρεσίες του κράτους. (είχε ο Λοβέρδος προ-προπάππου τότε;)

8. Απολύθηκαν όλοι οι υπάλληλοι του εθνικού τυπογραφείου, όλοι οι δασονόμοι, οι δασικοί υπάλληλοι και οι μισοί καθηγητές πανεπιστημίου. (πιθανόν να έφερναν ξένους.)

9. Καταργήθηκαν όλες οι διπλωματικές αποστολές στο εξωτερικό. (ε, όχι, αυτό όχι.)

10. Νομιμοποιήθηκαν όλα τα αυθαίρετα κτίσματα και οι καταπατημένες "εθνικές γαίες" με την πληρωμή προστίμων νομιμοποίησης. (ερχόμαστε δεύτεροι.)

11. Περαιώθηκαν συνοπτικά όλες οι εκκρεμείς φορολογικές υποθέσεις με την καταβολή εφάπαξ ποσού. (αθάνατη Ελλάδα.)


(Είναι να τρελαίνεσαι, είναι δυνατόν να αντέγραψαν οι τωρινοί ένα τόσο παλιό σχέδιο, μια που δεν είχαν άλλες ιδέες;) Δεν είναι ανατριχιαστικά όμοια με την εποχή μας; Είδατε που οι οικονομικές συνταγές λιτότητας είναι σαν το παλιό καλό κρασί; για ποιούς; Ίδιες, αιώνιες, ανυπόφορες. Κι επειδή ξέρω ότι θα ρωτήσετε "τι πέτυχαν με όλα αυτά;", σας απαντώ:

Ο κόσμος εξαθλιώθηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα, οι ξένοι πήραν ένα μέρος των χρημάτων τους, η χώρα είδε κι έπαθε να συνέλθει, αλλά φαλήρισε ξανά μετά από πενήντα ακριβώς χρόνια, με το "Κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμεν" του Χαριλάου Τρικούπη, το 1893.
Πάντως, το συγκεκριμένο μνημόνιο του 1843, από πολλούς ιστορικούς θεωρείται μία από τις σοβαρότερες αφορμές για το ξέσπασμα της επανάστασης της 3ης Σεπτέμβρη 1843, που έφερε Σύνταγμα στη χώρα”.
 

πηγή:OnAlert.gr

Το σκάνδαλο της κινίνης και η δυσφημιστική εκστρατεία του Τύπου κατά της κυβέρνησης του Ελευθέριου Βενιζέλου (Σεπτέμβριος-Δεκέμβριος 1930)

Στις 14 Δεκεμβρίου 1929 ο Αλέξανδρος Ζαΐμης εκλέχθηκε με την στήριξη των "Φιλελευθέρων" δεύτερος πρόεδρος της Δημοκρατίας διαδεχόμενος τον γηραιό Παύλο Κουντουριώτη.
Η εκλογή αυτή αποτέλεσε βαρύ πολιτικό σφάλμα του Ελευθέριου Βενιζέλου, καθώς ο υπέργηρος Ζαΐμης (όπως άλλωστε αποδείχθηκε λίγα χρόνια μετά) δεν είχε ούτε την διάθεση αλλά ούτε και το σθένος να στηρίξει με πρωτοβουλίες τον νεόκοπο θεσμό που κλήθηκε να εκπροσωπήσει. άλλωστε πολλοί αναλυτές της περιόδου και ιστορικοί θεωρούν πως η εκλογή Ζαΐμη ήταν η αρχή της παλινόρθωσης της Βασιλείας. Ακόμα χειρότερα για τον Βενιζέλο, το παρασκήνιο της εκλογής Ζαΐμη αποτέλεσε έναν εμπαιγμό του Καφαντάρη που αρχικώς είχε προβληθεί ως ο επικρατέστερος υποψήφιος, αλλά και του Παπαναστασίου που επίμονα προωθούσε την λύση αυτή. Η εκλογή ενός αδύναμου προσώπου για έναν τόσο κρίσιμο Θεσμό εξόργισε τους βενιζελογενείς πολιτικούς αρχηγούς (Καφαντάρης, Παπαναστασίου, Κονδύλης) αλλά και βενιζελογενείς ανεξάρτητες προσωπικότητες όπως ο Κωνσταντίνος Ζαβιτσάνος.

Αλέξανδρος Ζαϊμης

Οι Καφαντάρης και Παπαναστασίου επιτέθηκαν με άρθρα τους στον Τύπο κατά του Βενιζέλου κατηγορώντας τον για πολιτικό συγκεντρωτισμό αλλά και για εσκεμμένη προσπάθεια να συντηρεί το Πολιτειακό για λόγους πολιτικής εκμετάλλευσης. Ο Ζαβιτσάνος με αρθρογραφία του κατηγόρησε την κυβέρνηση Βενιζέλου για την σπάταλη οικονομική πολιτική της η οποία δεν υπολόγιζε την παγκόσμια οικονομική κρίση που είχε ξεσπάσει το Φθινόπωρο του 1929. Τον Ιούνιο του 1930 οι Καφαντάρης και Κονδύλης κατήγγειλαν τα σύμφωνα της Ελληνοτουρκικής Φιλίας ως ασύμφορα και τα καταψήφισαν στην βουλή. Γενικότερα ο Τύπος που επηρεαζόταν από τους τρεις Βενιζελογενείς πολιτικούς αρχηγούς διεξήγαγε σκληρότατες επιθέσεις όχι μόνο κατά της πολιτικής της κυβέρνησης αλλά κατά και του ίδιου του Βενιζέλου προσωπικά. 

Σε αυτή την εκστρατεία συμμετείχαν οι βενιζελικές εφημερίδες «Πατρίς», «Ακρόπολις», «Ημερήσιος τύπος», ενώ επανακυκλοφόρησαν οι αντιβενιζελικές εφημερίδες «Ημέρα» και «Πολιτεία». Πάντως υπάρχουν σαφείς ενδείξεις για χρηματοδότηση της επίθεσης κατά του Βενιζέλου από μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Στα τέλη του 1930 η επίθεση των εφημερίδων εντάθηκε λόγω του σκανδάλου του "λογιστικού λάθους" στην τιμή του ψωμιού αλλά κυρίως λόγω του σκανδάλου της κινίνης. Το σκάνδαλο του "λογιστικού λάθους" στην τιμή του άρτου, ήταν ένα λάθος της αγορανομίας που χρέωνε εκ παραδρομής ακριβότερα 50 λεπτά την οκά του ψωμιού. Το λάθος το βρήκε ο Γενικός Διευθυντής του Χημείου του Κράτους Ευστράτιος Γαλόπουλος.

Η είδηση του "λογιστικού λάθους" πήρε αμέσως διαστάσεις με την αντιπολίτευση να προσπαθεί να την εκμεταλλευθεί. Ο Βενιζέλος απέδειξε εύκολα πως από το λάθος κανείς δεν ευνοήθηκε και εξήρε δημοσίως τον ρόλο του Γαλόπουλου ως εξαίρετου υπαλλήλου που απολαμβάνει της πλήρους εμπιστοσύνης του. Λίγες εβδομάδες πριν στα μέσα Οκτωβρίου του 1930 είχε ξεσπάσει το μεγάλο σκάνδαλο της νοθευμένης κινίνης στην Θεσσαλονίκη. Συγκεκριμένα βρέθηκαν δισκία κινίνης τα οποία δεν περιείχαν την προβλεπόμενη ποσότητα κινίνης αλλά στην θέση της περιείχαν...αλεύρι. Η βασική υποψία ήταν ότι οι Φαρμακευτικές εταιρείες που παρασκεύαζαν τα δισκία παρακρατούσαν την κινίνη που τους παρείχε το κράτος και την εμπορεύονταν προς ίδιο όφελος. Το σκάνδαλο είχε σημαντικό αντίκτυπο στην κοινή γνώμη καθώς στρεφόταν άμεσα κατά της δημόσια υγείας. Ο Βενιζέλος όταν πληροφορήθηκε το σκάνδαλο διέταξε αμέσως κατεπείγουσα έρευνα για να βρεθούν οι ένοχοι.

Στα τέλη Νοεμβρίου αμέσως μετά το σκάνδαλο του "λογιστικού λάθους" ο Γαλόπουλος κλήθηκε να απολογηθεί στον ανακριτή για το σκάνδαλο της νοθευμένης κινίνης και μετά την απολογία του προφυλακίστηκε ως βασικός ύποπτος. Η αντιπολίτευση έφερε το θέμα στο κοινοβούλιο με πρόθεση να εκθέσει τον Βενιζέλο που είχε επαινέσει τον Γαλόπουλο. Η επερώτηση έγινε από τον βουλευτή του Λαϊκού κόμματος Νικολίτσα, αλλά στηρίχθηκε επίσης από τους Παπαναστασίου, Κονδύλη και Ζαβιτσάνο που επιτέθηκαν ομαδικά κατά του Βενιζέλου. Ο πρωθυπουργός ήρθε σε 

Γεώργιος Καφαντάρης

δύσκολη θέση, αλλά δεν εγκατέλειψε την υπεράσπιση του Γαλόπουλου. Ανέφερε μάλιστα πως θεωρούσε τον Γαλοπουλο εντιμότατο και αυτή την άποψη θα υποστήριζε μέχρι να αποφανθούν διαφορετικά τα αρμόδια δικαστήρια. Η λέξη "εντιμότατος" από τον λόγο Βενιζέλου έγινε την επομένη ένα ιδιαίτερα διαδεδομένο αντικυβερνητικό σύνθημα που προβλήθηκε από την αντιπολίτευση αλλά και από τον τύπο. Οι εφημερίδες κατηγόρησαν τον Βενιζέλο για προσπάθεια επηρεασμού της δικαιοσύνης υπέρ του Γαλόπουλου, ενώ η λέξη "εντιμότατος" χρησιμοποιήθηκε ειρωνικά για συλλήβδην όλα τα Βενιζελικά στελέχη, αλλά και γενικότερα για πρόσωπα αμφίβολης ηθικής.

Ο Γαλόπουλος όμως ήταν αθώος. Το πενταμελές εφετείο με απόφαση του στις 20 Ιουνίου 1931 τον απάλλαξε από της κατηγορίες ύστερα από μια εξονυχιστική διαδικασία. Αυτό όμως δεν κόπασε καθόλου την πολεμική του αντιπολιτευόμενου τύπου, που είτε πέρασε την είδηση στα "ψιλά", είτε κατηγόρησε την δικαιοσύνη ότι μερολήπτησε υπέρ του προστατευόμενου του Βενιζέλου. Όπως όμως αναφέραμε ο Γαλόπουλος ήταν αθώος και ήταν όντως εντιμότατος. Αυτό πιστοποίησε ο επόμενος διευθυντής του Χημείου του Κράτους Δόσιος που τοποθετήθηκε στην θέση αυτή από το Λαϊκό κόμμα όταν αυτό ήρθε στην εξουσία. Σύμφωνα με τον Δόσιο από τους ελέγχους που έγιναν, η νοθευμένη κινίνη βρέθηκε μόνο σε μια μερίδα πό κουφέτα σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης. Σε όλα τα υπόλοιπα δείγματα που εξετάστηκαν βρέθηκε μια αστάθεια της ποσότητας κινίνης ανά κουφέτο που όμως δεν ξεπερνούσε τα 2 χιλιοστά του κιλού ενώ η αστάθεια ήταν μερικές φορές προς τα πάνω (περιείχαν δηλαδή περισσότερη κινίνη). Αυτή η αστάθεια όμως ήταν νόμιμη καθώς προβλεπόταν από την σύμβαση με τους εργολάβους. Ουσιαστικά σε κάθε κιλό κινίνης που έβγαινε στην αγορά έλειπαν 2 η 3 γραμμάρια στην χειρότερη περίπτωση.

Έτσι λοιπόν εντελώς αυθαίρετα ο εισαγγελέας πολλαπλασίασε τους τόνους που είχαν διατεθεί με την φύρα αυτή και μήνυσε -άδικα- τον Γαλόπουλο ως καταχραστή. Το 1934 επί κυβερνήσεως Τσαλδάρη έγινε αναθεώρηση της δίκης Γαλοπουλου ο οποίος αθωώθηκε τελεσίδικα. Ο ίδιος όμως βγήκε ένα ψυχικό ερείπιο από την διαπόμπευση του ονόματος του. Έζησε για λίγα χρόνια στον Βόλο όπου και πέθανε, η σύμφωνα με άλλη εγκυρότερη μαρτυρία τον προσέλαβε ο Θεσσαλονικιός επιχειρηματίας Κοσμάς Πανούτσος ως διευθυντή του μύλου της "Αλλατίνη" μετά από προσωπική παράκληση του Βενιζέλου. Το όνομα του έμεινε για πολλά χρόνια στην συνείδηση της κοινής γνώμης ως συνώνυμο της κρατικής διαφθοράς, φήμη που συντηρήθηκε και στα μεταπολεμικά χρόνια.

istorikathemata.com

Η εξαθλίωση οδηγεί στη βία...

 

Από το  Ποντίκι

Στις 27 Φεβρουαρίου 2012 συμπληρώθηκαν 200 χρόνια από την παρθενική ομιλία του Λόρδου Βύρωνα στη Βουλή των Λόρδων, με την οποία ο Μπάιρον τάχθηκε στο πλευρό των εξεγερμένων κλωστοϋφαντουργών του Νότιγχαμ, οι οποίοι κατέστρεφαν τους νέους αργαλειούς που τους οδηγούσαν στη μαζική ανεργία και στην εξα­θλίωση.

 

Η συζήτηση στη Βουλή αφορούσε νομοσχέδιο της κυβέρνησης που προέβλεπε τη θανατική ποι­νή για τους εξεγερμένους «Λουδίτες» και ο Μπά­ιρον ήταν ο μόνος από τους λόρδους που το...

κατα­ψήφισε. Με τον λόγο του υπήρξε καταπέλτης κατά της κοινωνικής αδικίας μέσα στη Μ. Βρετανία, αλ­λά και κατά των δεινών της Αυτοκρατορίας.

 

Ο Σύνδεσμος «Μπάιρον» για τον Φιλελληνισμό και τον Πολιτισμό μετέφρασε την ομιλία του Μπάι­ρον και ετοίμασε έκδοση με τίτλο «Λόρδος Βύρων: Λόγος υπέρ αδυνάτων», την οποία θα παρουσιάσει σε εκδήλωση στη Στοά του Βιβλίου, στις 29 Φε­βρουαρίου 2012, ώρα 12.00. Κεντρικός ομιλητής στην εκδήλωση θα είναι ο Tony Simpson , διευθυ­ντής του Ιδρύματος Μπέρτραντ Ράσελ για την ει­ρήνη, το οποίο εδρεύει στο Νότιγχαμ, δηλαδή στην περιοχή που βρίσκεται και το προγονικό σπίτι του Λόρδου Βύρωνα, το περίφημο Newstead Abbey .

 

Ο Σύνδεσμος «Μπάιρον» θεωρεί ότι οι ιδέες, η ποίηση και οι αγώνες του Λόρδου Βύρωνα διατη­ρούν την επικαιρότητά τους στο ακέραιο στις ση­μερινές συνθήκες που ζει η χώρα μας, αλλά και άλλες χώρες, υπό την καταστροφική επέλαση του νεοφιλελευθερισμού. Την ίδια ώρα, ο Σύνδεσμος πιστεύει ότι χρειάζεται ένας σύγχρονος φιλελλη­νισμός για τον 21ο αιώνα.

 

Το «Π» δημοσιεύει την ομιλία του Λόρδου Βύρω­να, η οποία έχει ως εξής:

«Λόρδοι μου,

Το ζήτημα που υποβάλλεται στις Εξοχότητές σας σήμερα για πρώτη φορά, παρότι νέο στη Βου­λή, δεν είναι καθόλου νέο για τη χώρα. Πιστεύω ότι έχει απασχολήσει τον λογισμό ανθρώπων κά­θε περιγραφής πολύ πριν τεθεί υπόψη αυτού του νομοθετικού σώματος, του οποίου και μόνο η πα­ρέμβαση θα μπορούσε να προσφέρει ουσιαστική βοήθεια.

Ως άνθρωπος που έχει κάποιους δεσμούς με την πληγείσα κομητεία, και παρότι είμαι όχι μόνο νέος στην παρούσα Βουλή αλλά και άγνωστος σχεδόν σε κάθε άτομο την προσοχή του οποίου ελπίζω να προσελκύσω, οφείλω να αξιώσω λίγη από την υπομονή και την επιείκεια που μπορούν να διαθέσουν οι Εξοχότητές σας, ενόσω παραθέτω κάποιες πα­ρατηρήσεις πάνω σε ένα πρόβλημα για το οποίο ομολογώ ότι ενδιαφέρομαι ιδιαίτερα.

 

Το να εισέλθω στις λεπτομέρειες των ταραχών θα ήταν περιττό: η Βουλή ήδη γνωρίζει ότι έχει δι­απραχθεί κάθε είδους βιαιοπραγία πλην της πραγ­ματικής αιματοχυσίας, και ότι οι ιδιοκτήτες των καινούργιων αργαλειών, των τόσο μισητών στους εξεγερμένους, και όλα τα πρόσωπα που υποτίθεται ότι σχετίζονται με αυτούς, έχουν γίνει αποδέ­κτες προσβολής και βίας.

 

Στον λίγο χρόνο που πέρασα πρόσφατα στο Νότινχαμσαϊρ, δεν παρήλθαν ούτε δώδεκα ώρες χω­ρίς κάποια νέα πράξη βίας, και την ημέρα που έφυ­γα από την κομητεία πληροφορήθηκα ότι σαράντα

νέοι αργαλειοί καταστράφηκαν το περασμένο βράδυ, ως συνήθως, χωρίς να υπάρξει αντίσταση και χωρίς να γίνει αντιληπτό.

 

Τέτοια ήταν λοιπόν η κατάσταση στην οποία βρισκόταν τότε η κομητεία, και έχω λόγους να πι­στεύω ότι εξακολουθεί αυτή τη στιγμή να βρίσκε­ται στην ίδια κατάσταση.

 

Όμως, ενώ ομολογουμένως αυτές οι βιαιοπραγί­ες είναι μία πραγματικότητα που έχει πάρει ανησυ­χητικές διαστάσεις, δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι προκύπτουν μέσα σε συνθήκες της πιο πρωτο­φανούς απελπισίας: η ένταση με την οποία εμμέ­νουν αυτοί οι εξαθλιωμένοι άνθρωποι στη δράση τους είναι μία απόδειξη ότι τίποτε πέρα από την απόλυτη στέρηση δεν θα μπορούσε να εξωθήσει μία μεγάλη, και κάποτε τίμια και εργατική, τάξη ανθρώπων σε υπερβολές τόσο επικίνδυνες για τους ίδιους, τις οικογένειές τους και την κοινωνία.

 

Κατά το χρονικό διάστημα στο οποίο αναφέρο­μαι, η πόλη και κομητεία είχαν επιβαρυνθεί με ισχυρά στρατιωτικά αποσπάσματα. Η αστυνομία βρισκόταν εν δράσει, οι δικαστές συσκέπτονταν, κι όμως όλες οι ενέργειες, πολιτικές και στρατιωτικές, είχαν οδηγήσει σε τίποτα. Δεν υπήρξε ούτε μία περίπτωση επ’ αυτοφώρω σύλληψης πραγμα­τικού παραβάτη, κατά του οποίου να υπάρχουν επαρκείς νομικές αποδείξεις για καταδίκη.

 

Αλλά η αστυνομία, παρά την ανικανότητά της, δεν παρέμεινε διόλου άεργη: εντοπίστηκαν κά­μποσοι διαβόητοι κακοποιοί, άνθρωποι που αντι­μετωπίζουν την πιθανότητα καταδίκης, βάσει ξε­κάθαρων στοιχείων, για το βαρύτατο έγκλημα του πένεσθαι: Άνδρες, ένοχοι για το αισχρό έγκλημα της νόμιμης σποράς πολλών τέκνων, τα οποία, λό­γω των καιρών (!), δεν ήταν σε θέση να συντηρή­σουν.

 

Στην ανεργία

 

Η ζημία που υπέστησαν οι ιδιοκτήτες των εκσυγ­χρονισμένων αργαλειών είναι σοβαρή. Οι μηχανές αυτές ήταν για εκείνους ένα πλεονέκτημα, στον βαθμό που τους επέτρεψαν να υπερβούν την ανά­γκη απασχόλησης ενός μέρους των εργατών, οι οποίοι στη συνέχεια αφέθηκαν να λιμοκτονήσουν. Με την υιοθέτηση ενός συγκεκριμένου τύπου αρ­γαλειού, ένας άνθρωπος εκτελούσε τη δουλειά πολλών, και το πλεόνασμα των εργατών εξέπεσε στην ανεργία.

 

«Σε ποια κατάσταση απάθειας βρισκόμαστε;»

 

Πρέπει ωστόσο να παρατηρήσουμε ότι το παρα­γόμενο προϊόν ήταν κατώτερης ποιότητας, μη εμπο­ρεύσιμο στο εσωτερικό, και απλώς κατασκευασμέ­νο πρόχειρα και βιαστικά με στόχο την εξαγωγή. Στη φρασεολογία του επαγγέλματος, πήρε το όνομα ‘‘δί­χτυ αράχνης’’.

Οι αποδιωγμένοι εργάτες, τυφλωμένοι από την άγνοιά τους, αντί να υποδεχτούν με αγαλλίαση αυ­τές τις βελτιώσεις σε τέχνες τόσο ευεργετικές για την ανθρωπότητα, είδαν τους εαυτούς τους ως εξι­λαστήρια θύματα στον βωμό της προόδου της μηχα­νοποίησης.

 

Μέσα στην αφέλειά τους, φαντάστηκαν ότι η επι­βίωση και η ευημερία των εργατικών φτωχών είναι ζητήματα μεγαλύτερης σπουδαιότητας απ’ ό,τι ο πλουτισμός λίγων προσώπων χάρη σε οποιεσδήπο­τε τεχνικές βελτιώσεις στα εργαλεία της δουλειάς, βελτιώσεις που έδιωξαν τους τεχνίτες από τη δου­λειά τους, και κατέστησαν τον εργάτη ανάξιο του ημερομισθίου του.

 

Και πρέπει να ομολογήσουμε ότι, παρόλο που η υιοθέτηση μεγαλύτερων μηχανημάτων στον τομέα αυτόν του εμπορίου μας, που ήταν κάποτε καύχημα της χώρας μας, θα μπορούσε να είναι ωφέλιμη για τον εργοδότη χωρίς να είναι επιζήμια για τον εργα­ζόμενο, κι όμως, στην παρούσα κατάσταση της πα­ραγωγής μας, που σαπίζει σε αποθήκες, χωρίς κά­ποια προοπτική εξαγωγής, με τη ζήτηση προϊόντος και εργασίας εξίσου μειωμένη, οι αργαλειοί αυτού του τύπου καταλήγουν να επιδεινώνουν την απελ­πισία και τη δυσαρέσκεια των απογοητευμένων πα­σχόντων, που τις υφίστανται.

 

Βαθύτερη η αιτία

 

Όμως η πραγματική αιτία αυτής της απελπισίας και των επακόλουθων ταραχών είναι βαθύτερη. Όταν μας λένε ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν συνασπιστεί με στόχο όχι μόνο την καταστροφή της ίδιας τους της άνεσης αλλά και αυτών καθ’ εαυτών των μέσων επι-βίωσής τους, μπορούμε άραγε να παραβλέψουμε ότι είναι αυτή η οδυνηρή πολιτική, ο καταστροφικός πόλεμος των τελευταίων δεκαοκτώ ετών, που έχει καταστρέψει την άνεσή τους, την άνεσή σας, την άνεση όλων των ανθρώπων;

Αυτή η πολιτική, η οποία έλκει την καταγωγή της από ‘‘μεγάλους πολιτικούς που δεν είναι πλέον μαζί μας’’, επιβίωσε τον θάνατό τους για να γίνει κατάρα επί των ζωντανών, σε τρίτη και τέταρτη γενιά! Αυτοί οι άνθρωποι ποτέ δεν κατάστρεψαν τους αργαλειούς τους μέχρι που έφτασαν να είναι άχρηστοι και χει­ρότερα από άχρηστοι: μέχρι που έγιναν πραγματικά εμπόδια στον αγώνα τους για τον επιούσιο άρτο.

Πώς μπορείτε, επομένως, να απορείτε που σε καιρούς όπως οι σημερινοί – όταν συναντάμε τη χρεοκοπία, την αποδεδειγμένη απάτη και το έγκλη­μα σε μία κοινωνική βαθμίδα όχι πολύ κατώτερη από αυτήν των Εξοχοτήτων σας – η κατώτατη, αλλά κάποτε η πιο χρήσιμη, μερίδα του λαού, λησμόνησε το καθήκον της μέσα στην απελπισία της, και κατέ­ληξε απλώς λιγότερο ένοχη από τους εκπροσώπους της; Αλλά, ενώ ο υψηλά ιστάμενος παραβάτης μπο­ρεί να βρει τα μέσα για να ξεγελάσει τον νόμο, πρέ­πει να θεσπιστούν νέες θανατικές ποινές, πρέπει να στηθούν νέες παγίδες θανάτου για τον δύστυχο μηχανικό, που η λιμοκτονία τον οδηγεί στην ενοχή.

Οι άνθρωποι αυτοί ήταν πρόθυμοι να σκάψουν, αλλά το τσαπί βρισκόταν σε χέρια άλλων. Δεν ντρέπονταν να ζητιανέψουν, αλλά δεν υπήρχε κανείς να τους προσφέρει ανακούφιση. Είχαν αποκοπεί από τα ίδια τα μέσα της επιβίωσής τους, όλες οι άλλες θέσεις εργασίας ήταν κατειλημμένες. Και οι υπερ­βολές τους, ανεξάρτητα από το αν αξίζουν τον οίκτο και την καταδίκη, δύσκολα μπορούν να προκαλέ­σουν έκπληξη.

 

Έχει λεχθεί ότι οι χειριστές των αργαλειών συνερ­γούν στην καταστροφή τους διά της ανοχής τους. Αν αυτό αποδειχθεί στην εξεταστική διαδικασία, τέ­τοιοι συνεργοί στο έγκλημα θα πρέπει να βρεθούν πρώτοι και κύριοι μεταξύ των τιμωρουμένων.

 

Ήλπιζα, ωστόσο, ότι οποιοδήποτε μέτρο θέσει η κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητας στις Εξοχότητές σας προς απόφαση, θα είχε σαν βάση του τη συν­διαλλαγή ή, αν αυτό ήταν αδύνατο, ότι θα θεωρού­νταν προϋπόθεση να προηγηθεί μία διερεύνηση, μία εις βάθος διαβούλευση. Και όχι ότι θα κληθούμε άμεσα, χωρίς προσεκτική μελέτη και εντελώς αβάσι­μα, να αποφασίσουμε συλλήβδην θανατικές καταδί­κες και να τις υπογράψουμε με κλειστά μάτια.

 

Αλλά, το να δεχτούμε ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν κανέναν λόγο να διαμαρτύρονται, ότι τα παρά­πονα των ίδιων και των εργοδοτών τους ήταν εξίσου αβάσιμα, ότι τους άξιζε να πάθουν το χειρότερο – πόση αναποτελεσματικότητα, πόση βλακεία υπάρ­χει στη μέθοδο που επελέγη για να τους αντιμετωπί­σει! Και γιατί καλέσαμε τον στρατό, για να γίνει περίγελος, αν έπρεπε να τον καλέσουμε καν;

 

Αν μου το επιτρέπει η διαφορά των εποχών, ήταν απλώς μία παρωδία της καλοκαιρινής εκστρατείας

του ταγματάρχη Στέρτζιον και, πράγματι, όλες οι δράσεις, πολιτικές και στρατιωτικές, φαίνονταν να ακολουθούν το πρότυπο του δημάρχου και της εται­ρείας Γκάρραττ. Τέτοιες προελάσεις και αντιπροελάσεις! – από το Νόττινγκχαμ στο Μπούλουελ, από το Μπούλουελ στο Μπάνφορντ, από το Μπάνφορντ στο Μάνσφηλντ!

 

Πολεμικά λάφυρα

 

Και όταν επιτέλους τα αποσπάσματα έφταναν στον προορισμό τους, μετά πάσης “περηφάνειας, επισημότητος και λαμπρότητος ενός ενδόξου πολέ­μου”, έφταναν πάνω στην ώρα για να διαπιστώσουν τα ήδη πεπραγμένα και να επιβεβαιώσουν τη διαφυ­γή των δραστών, για να περισυλλέξουν τα κομμάτια των σπασμένων αργαλειών ως “spolia opima” (πο­λεμικά λάφυρα), και να γυρίσουν στους στρατώνες τους εν μέσω του περίγελου των γραιών και των γιουχαρισμάτων των παιδιών.

 

Τώρα, όμως, αν και σε μια ελεύθερη χώρα, όπου θα εύχονταν κανείς ο στρατός μας να μην εμπνέει ποτέ ιδιαίτερο δέος, τουλάχιστον σε μας τους ίδιους, δεν μπορώ να δω τη λογική στο να τους τοποθετού­με σε καταστάσεις όπου δεν μπορεί παρά να γελοιοποιηθούν. Όπως το σπαθί είναι το χειρότερο επιχεί­ρημα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί, έτσι θα όφειλε να είναι και το έσχατο. Στην περίπτωση αυτή ήταν το πρώτο, αλλά, ευτυχώς, μένοντας προς το παρόν στη θήκη του. Τα παρόντα μέτρα θα το βγάλουν από το θηκάρι, αυτή τη φορά στ’ αλήθεια.

Κι όμως, αν είχαν γίνει οι πρέπουσες διαβουλεύ­σεις στα πρώτα στάδια αυτών των ταραχών, αν τα παράπονα των ανθρώπων αυτών και των αφεντικών τους (διότι και αυτοί επίσης είχαν τα παράπονά τους) είχαν εκτιμηθεί και εξεταστεί δίκαια και σωστά, πι­στεύω ειλικρινά ότι ίσως είχαν βρεθεί τρόποι για να επανέλθουν οι εργαζόμενοι στις ασχολίες τους και η γαλήνη στην κομητεία.

 

Αυτή τη στιγμή η κομητεία υποφέρει από το διπλό άγος ενός άπραγου στρατεύματος και ενός λιμοκτονούντος πληθυσμού. Σε ποια κατάσταση απάθειας έχουμε περιπέσει επί τόσον καιρό, ώστε τώρα μόνο για πρώτη φορά να πληροφορείται επισήμως η Βου­λή για αυτές τις αναταραχές; Όλα αυτά λάμβαναν χώρα 130 μίλια από το Λονδίνο.

Κι όμως εμείς, “οι καλοί και ξένοιαστοι άνδρες θε­ωρούσαμε σίγουρο ότι το μεγαλείο μας ωρίμαζε”, και είχαμε στρωθεί να απολαύσουμε τους θριάμβους μας στο εξωτερικό, εν μέσω της καταστροφής στο εσωτερικό. Όμως όλες οι πόλεις που πήρατε, όλοι οι στρατοί που υποχώρησαν μπροστά στους αρχηγούς σας δεν είναι παρά ασήμαντοι λόγοι αυτοεπαίνου, αν η χώρα σας διχάζεται ενάντια στον εαυτό της κι αν πρέπει να εξαπολύσετε τους δραγώνους και τους δημίους σας ενάντια στους συμπολίτες σας.

 

Αποκαλείτε αυτούς τους ανθρώπους όχλο, απελ­πισμένο, επικίνδυνο και αδαή. Και φαίνεται να νομί­ζετε ότι ο μόνος τρόπος να καθησυχάσετε αυτό το πολυκέφαλο τέρας (“bellua m ultorum capitum”) εί­ναι να κλαδέψετε μερικά από τα περιττά του κεφά­λια. Αλλά ακόμα και ένας όχλος μπορεί ευκολότερα να υποκύψει στη λογική με έναν συνδυασμό συμ­φιλιωτικής διάθεσης και αποφασιστικότητας, παρά επιτείνοντας τον εκνευρισμό και πολλαπλασιάζο­ντας τις ποινές.

Έχουμε άραγε επίγνωση των υποχρεώσεών μας προς έναν όχλο; Είναι αυτός ο ίδιος όχλος που δουλεύει τα χωράφια σας και υπηρετεί στα σπίτια σας, που επανδρώνει το ναυτικό σας και στρατολογείται στον στρατό σας, που σας επέτρεψε να αψηφήσετε όλη την υφήλιο, και μπορεί επίσης να αψηφήσει και εσάς τους ίδιους όταν η αδιαφορία και η συμφορά τους έχει φέρει σε απελπισία!

 

Αιτήματα για βοήθεια

 

Μπορείτε να αποκαλείτε τον λαό όχλο, αλλά μην ξεχνάτε ότι ένας όχλος πολύ συχνά εκφράζει τα αι­σθήματα του λαού. Και οφείλω εδώ να παρατηρήσω, με πόση προθυμία έχετε τη συνήθεια να σπεύδετε σε βοήθεια των παθόντων συμμάχων μας, αφήνο­ντας τους παθόντες της δικής σας χώρας στη φροντί­δα της θείας πρόνοιας ή της ενορίας. Όταν οι Πορτο­γάλοι υπέφεραν κατά τη διάρκεια της υποχώρησης των Γάλλων, κάθε χέρι απλώθηκε για να βοηθήσει, κάθε παλάμη άνοιξε για να συνδράμει, για να τους δώσει τη δυνατότητα να ξαναχτίσουν τα χωριά τους και να ξαναγεμ ίσουν τις σιταποθήκες τους.

Και τη στιγμή αυτή, όταν χιλιάδες παραπλανημέ­νοι αλλά εξαιρετικά άτυχοι συμπατριώτες σας πα­λεύουν με την πείνα και με αφόρητες κακουχίες, η μεγαλοδωρία σας, όπως ξεκίνησε στο εξωτερικό οφείλει και να εξαντληθεί στη χώρα μας. Ένα πολύ μικρότερο ποσό, η δεκάτη του ευεργετήματος που χορηγήθηκε στην Πορτογαλία, ακόμα και αν ήταν αδύνατον να επαναπροσληφθούν αυτοί οι άνθρωποι (πράγμα που δεν μπορώ να αποδεχθώ χωρίς εξετα­στική διαδικασία), θα είχε καταστήσει περιττά τα τρυφερά ελέη της ξιφολόγχης και της αγχόνης.

 

Αλλά φαίνεται πως οι φίλοι μας έχουν το δίχως άλλο πολλά αιτήματα για βοήθεια από το εξωτερι­κό ώστε να μπορούν να αποδεχθούν την προοπτική της στήριξης στο εσωτερικό - αν και ποτέ πριν δεν απαίτησαν τέτοιου είδους συνθήκες.

Έχω διασχίσει το πεδίο του πολέμου στην Χερσόνησο (Ιβηρική), έχω βρεθεί σε μερικές από τις πιο καταπιεσμένες επαρχίες της Τουρκίας, μα ποτέ, υπό τα πλέον δεσποτικά καθεστώτα απίστων, δεν έχω αντικρίσει τέτοια ελεεινή εξαθλίωση σαν και αυτή που είδα από τότε που επέστρεψα στην καρδιά μιας Χριστιανικής χώρας.

 

Και ποιες είναι οι θεραπείες σας; Έπειτα από μή­νες απραξίας, και από επιπλέον μήνες δράσης χει­ρότερης κι από αδράνεια, επιτέλους έρχεται στο προσκήνιο ο μεγάλος ειδικός, η αλάνθαστη πανά­κεια όλων των γιατρών του κράτους, από τις μέρες του Δράκοντα μέχρι σήμερα.

Αφού πάρουν τον σφυγμό και κουνήσουν το κεφά­λι πάνω από τον ασθενή, αφού συστήσουν τη συνή­θη θεραπεία με ζεστό νερό και αφαίμαξη – το ζεστό νερό της γελοίας αστυνομίας σας και τα νυστέρια του στρατού σας –, αυτοί οι σπασμοί οφείλουν τώρα να καταλήξουν σε θάνατο, τη σίγουρη κατάληξη των ιατροσοφίων όλων των Αφαιμακτών της πολιτικής.

- Δεν υπάρχει αρκετό αίμα στον ποινικό σας κώ­δικα;

- Αφήνοντας στην άκρη τη χειροπιαστή αδικία και τη βέβαιη αναποτελεσματικότητα του νομοσχεδίου, δεν αρκούν οι θανατικές ποινές που έχετε στους νό­μους σας;

- Δεν υπάρχει αρκετό αίμα στον ποινικό σας κώδι­κα, ώστε να χρειάζεται να χυθεί κι άλλο για να φτά­σει στους Ουρανούς και να καταμαρτυρήσει εναντί­ον σας;

- Πώς θα θέσετε το νομοσχέδιό σας σε εφαρμογή;

- Μπορείτε να κλείσετε μια ολόκληρη κομητεία στις δικές τους φυλακές;

- Θα σηκώσετε μια αγχόνη σε κάθε χωράφι και θα κρεμάτε τους ανθρώπους σαν σκιάχτρα;

- Ή θα προχωρήσετε (ως οφείλετε, για να θέσετε αυτό το μέτρο σε εφαρμογή) σε αποδεκατισμό;

- Θα θέσετε την κομητεία σε στρατιωτικό νόμο;

- Θα την ερημώσετε και θα αφήσετε να κείτονται γύρω σας τα συντρίμμια;

- Και θα επαναφέρετε το δάσος του Σέργουντ, ως ένα ευπρόσδεκτο δώρο στο Στέμμα, στην προηγούμενή του κατάσταση, όταν προοριζόταν για βασιλικό κυνήγι και για κρησφύγετο των παρανόμων;

- Αυτές είναι οι θεραπείες για έναν λιμοκτονούντα και απεγνωσμένο πληθυσμό;

- Πρόκειται ο πεινασμένος άθλιος που αψήφησε τις ξιφολόγχες σας να τρομοκρατηθεί μπροστά στις αγ­χόνες σας;

- Όταν ο θάνατος είναι λύτρωση, και μάλιστα η μό­νη λύτρωση που είστε διατεθειμένοι να του παραχω­ρήσετε, νομίζετε ότι πρόκειται να καταλαγιάσει με φοβέρες;

- Θα μπορέσουν αυτό που δεν πέτυχαν οι γρεναδιέροι σας να το πετύχουν οι εκτελεστές σας;

- Αν προχωρήσετε κατά το γράμμα του νόμου, τότε πού είναι τα αποδεικτικά στοιχεία σας;

Αυτοί που αρνήθηκαν να καταδώσουν τους συνε­νόχους τους όταν η ποινή ήταν μόνο η εξορία, δύ­σκολα θα μπουν σε πειρασμό να καταθέσουν ενα­ντίον τους όταν η ποινή είναι ο θάνατος. Με όλο τον σεβασμό στους ευγενείς λόρδους που έχω απέναντί μου, νομίζω ότι αν προηγηθεί μια κάποια διερεύνη­ση και εξέταση του θέματος, ακόμα και αυτοί θα πεί­θονταν να αλλάξουν τους σκοπούς τους.

 

«Χρονοτριβείτε»

 

Αυτό το δημοφιλέστατο κρατικό μέτρο, τόσο θαυ­ματουργά αποτελεσματικό σε πολλές και πρόσφα­τες περιπτώσεις, η αναβολή, σίγουρα δεν θα ήταν χωρίς πλεονεκτήματα και σε αυτήν την περίπτωση. Όταν γίνεται μια πρόταση για χειραφέτηση ή ανα­κούφιση, διστάζετε, διαβουλεύεστε επί μακρόν, χρονοτριβείτε και παίζετε με το μυαλό του κόσμου, ενώ μια θανατική καταδίκη πρέπει να περάσει με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς καμία σκέψη για τις συνέπειες.

Είμαι σίγουρος, απ’ ό,τι έχω ακούσει, και απ’ ό,τι έχω δει, ότι το να περάσουμε το Νομοσχέδιο υπό όλες τις παρούσες συνθήκες, χωρίς διερεύ­νηση, χωρίς προσεκτική μελέτη, το μόνο που θα προσφέρει θα είναι να προσθέσει αδικία στην ορ­γή, και βαρβαρότητα στην αδιαφορία. Οι συντά­κτες ενός τέτοιου νομοσχεδίου πρέπει να είναι ικανοποιημένοι που κληρονόμησαν τις τιμές εκεί­νου του Αθηναίου νομοθέτη για τον οποίον λεγό­ταν ότι οι νόμοι του ήταν γραμμένοι όχι με μελάνι, αλλά με αίμα.

 

Αλλά έστω ότι ψηφίστηκε το νομοσχέδιο. Έστω ότι ένας από αυτούς τους ανθρώπους, όπως τους έχω δει εγώ - λιπόσαρκος από την πείνα, τσακισμένος από την απελπισία, γεμάτος αδιαφορία για μια ζωή που ίσως οι Εξοχότητές σας ετοιμάζονται αυτήν τη στιγμή να την αποτιμήσουν φτηνότερα κι από την τι­μή ενός νέου αργαλειού -, έστω ότι αυτός ο άνθρω­πος, περιτριγυρισμένος από τα παιδιά που αδυνατεί να ταΐσει διακινδυνεύοντας την ίδια την ύπαρξή του, διατρέχοντας τον κίνδυνο να αποχωριστεί για πάντα μια οικογένεια που ώς πρόσφατα συντηρούσε με κό­πους ειρηνικούς, και που δεν είναι δικό του φταίξι­μο ότι δεν μπορεί πλέον να τη συντηρήσει, έστω ότι αυτός ο άνθρωπος - και υπάρχουν δέκα χιλιάδες τέ­τοιοι μεταξύ των οποίων μπορείτε να διαλέξετε τα θύματά σας - σύρεται στο δικαστήριο, για να δικαστεί για αυτό το νέο αδίκημα, σύμφωνα με αυτόν τον νέο νόμο.

Και πάλι, μας λείπουν δύο πράγματα για τη δίκη και την καταδίκη του και αυτά είναι, κατά τη γνώμη μου, δώδεκα χασάπηδες για ένορκοι και ένας Τζέφρεϋς για δικαστής*!».

*Τζωρτζ Τζέφρεϋς (George Jeffreys , πρώτος βαρώνος του Ουέμ, 1645-89), Ουαλλός δικαστής, διαβόητος για τη σκληρότητα και τη διαφθορά του.

** [Τη μετάφραση από τα αγγλικά έκανε ο εκπαιδευ­τικός Θοδωρής Ηλιάδης. Στη μετάφραση συνέβαλαν βελτιωτικά η Τρισεύγενη Παπαδάκου].

 

"Το Ποντίκι"

Πώς ο Ιουστινιανός έσφαξε 30.000 «αγανακτισμένους»...

 

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ 532 Μ.Χ ΕΓΙΝΕ Η «ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΑ»

Οι εξεγέρσεις, τα επεισόδια, οι καταστροφές αλλά και η βίαιη καταστολή δεν είναι φαινόμενο μόνον του σύγχρονου ελληνικού κόσμου. Οι Έλληνες σε οποιοδήποτε σημείο της ιστορίας τους, κάτω από οποιοδήποτε ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο και εάν βρίσκονταν, έβρισκαν τους τρόπους να εκφράζουν την αγανάκτισή τους, με τον όποιο κυβερνητικό χειρισμό δεν...

ενέκριναν.

Έτσι, πριν από 1480 χρόνια ξέσπασε μία από τις μεγαλύτερες εξεγέρσεις που γνώρισε ο ελληνικός κόσμος, δηλαδή η Στάση του Νίκα. Την εποχή εκείνη αυτοκράτωρ του Βυζαντίου (Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας) ήταν ο Ιουστινιανός (από το 527 μ.Χ.).

 

«Σύνδεσμοι φιλάθλων ιπποδρομιών»

Στα χρόνια εκείνα, όπου δεν υπήρχαν δημοκρατικοί θεσμοί στην βυζαντινή αυτή κοινωνία, αλλά και ούτε η ευκολία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ένας από τους πιο διαδεδομένους τρόπους προκειμένου οι πολίτες της Κωνσταντινούπολης να εκφράσουν τις απόψεις τους αλλά και να συζητήσουν με πολύ κόσμο για τα προβλήματα που ταλάνιζαν την τότε κοινωνία ήταν τα αθλητικά δρώμενα, με πιο διαδεδομένες να είναι οι ιπποδρομίες.

Όμως οι φίλαθλοι δεν παρευρίσκονταν ανοργάνωτοι στις ιπποδρομίες. Οι Βυζαντινοί λαμβάνοντας το άθλημα αυτό ως κληρονομιά από την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, έλαβαν μαζί και την οργάνωσή τους, βάσει της οποίας υπήρχαν και σύνδεσμοι φιλάθλων, οι οποίοι είχαν εξελιχθεί σε βασικούς πόλους της κοινωνίας, έχοντας μέχρι και την δύναμη να επηρεάσουν και τις πολιτικές εξελίξεις.

 

Στις ιπποδρομίες της Κωνσταντινούπολης υπήρχαν 4 ομάδες, οι Βένετοι (Γαλάζιοι), οι Κόκκινοι (Ρούσσοι), οι Πράσινοι και οι Λευκοί, οι οποίες είχαν και τους «οργανωμένους οπαδούς» τους. Ωστόσο την περίοδο του Ιουστινιανού οι μεγαλύτερες ομάδες που είχαν την μερίδα του λέοντος από άποψη απήχησης στον λαό, αλλά και την δυνατότητα να επηρεάσουν τα άνωθεν πολιτικά κλιμάκια της αυτοκρατορίας ήταν οι Βένετοι και οι Πράσινοι. Όπως ήταν φυσικό και οι εκάστοτε αυτοκράτορες υποστήριζαν την ομάδα της αρεσκείας τους, έτσι και ο Ιουστινιανός ο οποίος τουλάχιστον μέχρι την Στάση υποστήριζε τους Βένετους.

 

«Τα νέα μέτρα δεν θα περάσουν!»

Οι πρόσφατες μεταρρυθμίσεις του Ιουστινιανού έκαναν πολύ κόσμο να «αγανακτίσει», με αρκετούς συγκλητικούς να δράττονται της ευκαιρίας επειδή είδαν τα δικαιώματά των περισσότερων ευγενών να ψαλιδίζονται. Έτσι, παίρνοντας με το μέρος τους οπαδούς των Πρασίνων και των Βένετων, τους οποίους λέγεται πως προμήθευσαν με όπλα, ξεκίνησαν μία από τις μεγαλύτερες εξεγέρσεις.

Το πλήθος των στασιαστών ξεχύθηκε στην πόλη και για ημέρες κατέστρεφαν ό,τι έβρισκαν φωνάζοντας ένα μόνο σύνθημα. «Νίκα, Νίκα»! Το σύνθημα αυτό ήταν δημοφιλές επειδή ήταν και η ιαχή που έκανε τον Ιππόδρομο να τρέμει κατά την διάρκεια των αγώνων. Κατά την διάρκεια των επεισοδίων σχεδόν η μισή Πόλη κάηκε ενώ σημειώθηκαν ζημιές ακόμη και στον, όχι όπως τον ξέρουμε σήμερα, ναό της Αγίας Σοφίας. Οι στασιαστές εκτιμώντας πως η εξέγερσή τους θα φέρει αποτέλεσμα έστεψαν μάλιστα και νέο αυτοκράτορα τον Υπάτιο, ανηψιό του Αυτοκράτορα Αναστασίου Α', τον οποίον και έβαλαν να καθήσει στην αυτοκρατορική θέση στον Ιππόδρομο.

Ο Ιουστινιανός βλέποντας την έκταση που έλαβαν τα γεγονότα αποφάσισε αρχικά να εγκαταλείψει την Πόλη, πράγμα που δεν έκανε όμως μετά από παρότρυνση της συζύγου του της Θεοδώρας.

 

«Καταστολή πάση θυσία»

Τελικά διέταξε τους στρατηγούς Βελισάριο και Μούνδο να καταστείλουν την εξέγερση με κάθε τρόπο, πράγμα και που έκαναν. Δωροδοκώντας τους ηγέτες των εξεγερμένων δημιουργήθηκαν έριδες και διαφωνίες μεταξύ του πλήθους. Εν τέλει οι εξεγερθέντες εγκλωβίστηκαν στον Ιππόδρομο, όπου και κυριολεκτικά σφαγιάστηκαν μέχρις ενός.

 

Ο σύγχρονος του Ιουστινιανού, ιστορικός Προκόπιος, στο βιβλίο του «Η ιστορία των Πολέμων», μας διηγείται πως ο αριθμός των σφαγιασθέντων έφτασε τους 35.000. Τέλος ο Ιουστινιανός μετά από αυτήν του την «επιτυχία» για να εδραιώσει την κυριαρχία του, διέταξε την εκτέλεση του Υπατίου αλλά και όλων των ευγενών και συγκλητικών που υποστήριξαν την Στάση του Νίκα, και οι περιουσίες τους δημεύθηκαν.

 

Από iefimerida, μέσω "Το Γρέκι"

Όταν οι Έλληνες πολεμούσαν εναντίον του Κόκκινου Στρατού

23.500 Έλληνες αποβιβάζονταν σαν σήμερα ,το 1919 στην Οδησσό,για να πολεμήσουν εναντίον του Κόκκινου Στρατού στην Ουκρανία. Μια απόφαση του Ελευθέριου Βενιζέλου που αποδείχτηκε πέρα για πέρα λανθασμένη.

 

• 
  23.500 Έλληνες αποβιβάζονταν σαν σήμερα ,το 1919 στην Οδησσό,για να πολεμήσουν εναντίον του Κόκκινου Στρατού στην Ουκρανία. Μια απόφαση του Ελευθέριου Βενιζέλου που αποδείχτηκε πέρα για πέρα λανθασμένη.
  
  
  Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε τελειώσει και οι Σύμμαχοι ήθελαν να καταστείλουν την επανάσταση των Μπολσεβίκων πιστεύοντας ότι το “ποτάμι μπορούσε να γυρίσει πίσω”. Οι Γάλλοι ζήτησαν από την Ελληνική κυβέρνηση να στείλει στρατεύματα στην Ουκρανία και ο Βενιζέλος,πιστεύοντας ότι η παρουσία μας σ΄ αυτό τον πόλεμο θα είχε θετικά αποτελέσματα για όσα επεδίωκε σε Ανατολική Θράκη και Μικρά Ασία συμφώνησε,να στείλει το Α' Σώμα Στρατού υπό τη διοίκηση του υποστράτηγου Κωνσταντίνου Νίδερ, που μόλις είχε ολοκληρώσει την αποστολή αποκατάστασης της ελληνικής κυριαρχίας στην Ανατολική Μακεδονία. Η μεταφορά των ελληνικών δυνάμεων (2η και 13η Μεραρχία) άρχισε στις 2 Ιανουαρίου 1919.
  Μεταξύ των διοικητών του Ελληνικού εκστρατευτικού σώματος ο συνταγματάρχης Αλέξανδρος Οθωναίος και οι αντισυνταγματάρχες Γεώργιος Κονδύλης και Νικόλαος Πλαστήρας .Οι Έλληνες πολέμησαν μαζί με τους Γάλλους οι οποίοι βρίσκονταν στη περιοχή από το 1918. Απέναντί τους βρήκαν τρεις στρατιές Σοβιετικών,που πολέμησαν με πάθος. Αντιθέτως στις Συμμαχικές δυνάμεις αυτό έλειπε.Ένα από τα μεγάλα προβλήματα ήταν ότι υπήρχαν πολλοί στρατιώτες που μάλλον έβλεπαν με συμπάθεια όσα γίνονταν εκείνη την εποχή,που ήταν μια άλλη εποχή ,μην το ξεχνάμε.
  Οι 23.500 Έλληνες στρατιώτες έμειναν σ΄ αυτό το πόλεμο έως το Μάρτιο του 1919.Στις 20 του μήνα δόθηκε η εντολή για το τέλος αυτής της μάταιης όπως αποδείχτηκε εκστρατείας.Μόνο το 2ο Σύνταγμα ΠΖ παρέμεινε μέχρι τις 14 Απριλίου στη Κριαμαία και μάλιστα ανέλαβε την καταστολή της εξέγερσης εργατών στη Σεβαστούπολη.
  
  
  Οι απώλειες του ελληνικού εκστρατευτικού σώματος στην Ουκρανία ανήλθαν σε 398 νεκρούς και 657 τραυματίες.Αυτοί που πλήρωσαν βαρύ τίμημα ήταν οι Έλληνες της νότιας Ρωσίας,που η νομιμοφροσύνη τους στο νέο καθεστώς της εποχής αμφισβητήθηκε.

πηγή:OnAlert.gr

Τα Χριστούγεννα της χρεοκοπίας του 1893

Ανταλλαγή

FacebookTwitterGoogle+DeliciousDiggGoogle BookmarksMySpaceStumbleUponRedditMessengerVodpodYahoo BookmarksBeboMister-WongWordPressGoogle ReaderOrkutXINGEvernoteNetvibes ShareStrandsPosterousBusiness ExchangeArtoTipdSmakNewsPlurkAIMYahoo MessengerIdenti.caMozillacaBlogger PostTypePad PostBox.netNetlogTechnorati FavoritesCiteULikeJumptagsHemidemiFunPInstapaperPhoneFavsXerpiNetvouzWinkDiigoBibSonomyBlogMarksTailrankStartAidKledyKhabbrMeneameYoolinkBookmarks.frTechnotizieNewsVineMultiplyFriendFeedPlaxo PulsePingSquidooProtopage BookmarksBlinklistFavesYiGGWebnewsSegnaloPushaYouMobSlashdotFarkAllvoicesJamespotImera BrazilTwiddlaLinkaGoGounalogHuggDiglogNowPublicTumblrLiveJournalCurrentHelloTxtSpurlYampleOneviewLinkatopiaSimpyLinkedInBuddyMarksAsk.com MyStuffViadeoMapleWistsConnoteaBackflipMyLinkVaultSiteJotSphinnDZoneCare2 NewsHyvesSphereBitty BrowserGabbrSymbaloo FeedsTagzaFolkdNewsTrustAmazon Wish ListPrintFriendlyRead It LaterTuentiEmailRediff MyPage

Google GmailYahoo MailHotmailAOL MailAny email    

By Lockerz

 

• «Πονούσιν οι πολλοί και σκέπτονται το αίτιον...»
• Πώς βίωσαν οι πολίτες τις γιορτές μετά τη «στάση πληρωμών» και τη χιονοστιβάδα φτώχειας και πείνας

Τέτοιες μέρες είναι κανόνας ν' αναζητούνται παλιές χριστουγεννιάτικες ιστορίες Τα παλιά είναι συνήθως... πάντα καλύτερα Χριστούγεννα! Ιδιαίτερα σε δύσκολες εποχές. Οσο πιο μακριά βρίσκονται από το παρόν, τόσο παραδεισιακές διαστάσεις παίρνουν! Σαν να υπήρχαν χρόνια που δένανε τα σκυλιά με τα λουκάνικα, νικούσε η αγάπη και βασίλευε παντού η ειρήνη!
Σ' αντίθεση με την τάση επιστροφής τις μέρες μας στους... παλιούς, καλούς καιρούς, ας γυρίσουμε πίσω στον Δεκέμβριο του 1893. Τη χρονιά, τον μήνα και τις γιορτές, που σημαδεύει το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν».
Τυπικά, η χρεοκοπία εξαγγέλθηκε την πρώτη Δεκεμβρίου (13 με το νέο ημερολόγιο) με την κατάθεση νομοσχεδίου. Μέσα σε 10 ημέρες, αυτό και άλλα 2 νομοσχέδια είχαν γίνει νόμοι του κράτους (9-10 Δεκεμβρίου). Στις 28 Δεκεμβρίου κατατέθηκε και ο πρώτος προϋπολογισμός της χρεοκοπίας, που θα ψηφισθεί, όμως, μετά 3 μήνες.

Ειπωμένη ή όχι από τον Τρικούπη, στις εισηγητικές ομιλίες του για το πρώτο νομοσχέδιο ή τον προϋπολογισμό, μ' αυτές ακριβώς τις λέξεις, η εμβληματική νεοελληνική φράση σήμαινε επισήμως τον «προσωρινό διακανονισμό του χρέους» - αυτός ήταν ο τίτλος του νόμου (ΒΡ-ΣΤ/93). Στην πράξη συνεπαγόταν την άμεση αναστολή καταβολής των χρεολυσίων στους διεθνείς δανειστές του Δημοσίου και τη δραστική περικοπή (κατά 70%) των τόκων στους κατόχους ελληνικών ομολογιών.
ΔιαμαρτυρίεςΟσα διαδραματίστηκαν τότε έχουν γίνει τελευταία πολύ γνωστά, αλλά ας θυμηθούμε μερικά ακόμη για ν' αποτυπωθεί καλύτερα ο χαρακτηρισμός «γιορτές φτώχειας». Ξέσπασε θύελλα διαμαρτυριών κατά του Τρικούπη σε Λονδίνο, Παρίσι και Βερολίνο, που αξίωσαν την επιβολή διεθνούς ελέγχου στις εισπράξεις του Δημοσίου. Αλλά και στην Ελλάδα από την αντιπολίτευση.
Αυτό που συνήθως δεν αναφέρεται με σαφήνεια είναι ότι ο Τρικούπης δεν τράπηκε σε φυγή. Εμεινε στην κυβέρνηση μετά τη χρεοκοπία και προσπάθησε να πετύχει τον «διακανονισμό». Οι προσπάθειες δεν είχαν αποτελέσματα. Οπως άλλωστε και των διαδόχων του. Θα χρειαστεί ένας πόλεμος για να υποταγεί η Ελλάδα στις απαιτήσεις των δανειστών και να επιβληθεί ο Διεθνής Οικονομικός Ελεγχος (1898).
Πώς όμως βίωνε τη χρεοκοπία η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών. Οδηγός μας ο αντιτρικουπικός Τύπος, καθώς οι φιλοκυβερνητικές εφημερίδες αποφεύγουν τις περιγραφές. Παρά το γεγονός ότι οι δημοσιογραφικοί κανόνες της εποχής επιτάσσουν αναλυτικά ρεπορτάζ για την κίνηση στην εορταστική αγορά και τις τιμές των ειδών πλατιάς κατανάλωσης. Σε μια μάλιστα απ' αυτές ο ρεπόρτερ της παρακάμπτει τον σχετικό σκόπελο μ' ευφάνταστο τρόπο: «-Πώς πήγε εφέτος η δουλειά; ρωτά τον κρεοπώλη.
-Καλά, δόξα τω Θεώ! Ο κόσμος λεπτά δεν έχει λένε και λεπτά ξοδεύει. Μυστήριον...».
Ο αντικυβερνητικός Τύπος εκπέμπει με διαφορετικούς τρόπους, σ' άλλο μήκος κύματος:
-«Πάντες (στην αγορά) με κεκλιμένας τας κεφαλάς και την κατήφειαν εις το πρόσωπο εζωγραφισμένην... Η εξοικονόμησις του άρτου είνε το μόνον μέλημα πάντων των οικογενειαρχών...».
-«Πανταχού ερείπια. Αι εορταί προκαλούσαι συγκρίσεις θλιβεράς παρουσιάζωσι την κατάστασιν του τόπου υπό πάσαν αυτής αλγεινότητα. Και πονούσιν οι πολλοί και σκέπτονται και ζητούσι το αίτιον της δυσπραγίας...
Παρά τις συνηθισμένες αντιπολιτευτικές υπερβολές η συγκεκριμένη διαπίστωση δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Στα σατιρικά κείμενα χρησιμοποιούνται πολύ σκληρότερες εκφράσεις: «Ευθύς τραπέζι στρώσετε, βάλτε το φαγητό σας/ κι αν άλλο τι δεν έχετε να φάτε τ' απ' αυτό σας». Ενώ ένα άλλο μπροστά στις γενικές περικοπές σαρκάζει: «Απεφασίσθη υπό της Κυβερνήσεως να ψαλιδισθή και η σημαία μας...».
Εκείνα τα «Χριστούγεννα ήτο πένθιμα δια την κοινωνίαν». Κατά γενική ομολογία, τα έκανε δυσβάσταχτα ο «εξευτελισμός» της χώρας στα μάτια των Ευρωπαίων από το «κανόνι» της χρεοκοπίας.
Ολοι, όμως, προσβλέπανε σε καλύτερο μέλλον. Υπήρχε κάποια αισιοδοξία...
Πλήθη φτωχών και ζητιάνων
Ιδού ένα σταχυολόγημα από «σκέψεις που υπαγορεύουν τα Χριστούγεννα εις τους εκ των Ορθοδόξων ελευθέρους Ελληνας, τους οποίους κατέστησε πτωχούς και εξηυτελισμένους η εν τη Πολιτεία επικράτησις ανθρώπων αναξίων»: «Δεν ήρκεσε εις την Ελλάδα το ότι εκ των πραγμάτων απεδείχθη μη έχουσα τας δυνάμεις ν' ανταποκριθή εις τας επιπολαίους, τας αλογίστως αναληφθείσας υποχρεώσεις ως Κράτους. Ηθέλησεν εις την απόδειξιν της οικονομικής αδυναμίας της να προσθέση την απόδειξιν της ηθικής αναξιότητος...».
«Δεν είναι τοιούτος ο λαός της και το αποδεικνύει η Ιστορία του ολόκληρος και δη η των τελευταίων ετών... Υπεβλήθη στερήσεις και θυσίας, όπως επαρκέση εις πάσας τας υποχρεώσεις προς τους δανειστάς του...».
«Πλήθος άπειρον επαιτών. Μη φαινόμενον εις τον πολύν κόσμον, πλήθος στερούμενον του άρτου και γυμνητεύον ανεφάνη. Δεν είχομεν φαντασθή ποτέ τας Αθήνας περικλειούσας τοσαύτην δυστυχίαν, ουδέ τόσον αριθμόν πτωχών...». Ο μόνος πλούτος, έγραφε μελαγχολικά χρονογράφος των ημερών, «ο διαχυθείς εις τας Αθήνας ήτο ο πλουσιοπαρόχως λούσας αυτάς ήλιος και ο μόνος κυκλοφορήσας χρυσός αι ακτίναι αυτού. Το μόνον το οποίον δεν φοβούμεθα μη χάσωμεν...».
Δεν ήταν απολύτως ακριβής. Αφενός μεν επειδή στα σαλόνια των ημερών έρρεε πλούτος. Αφετέρου ακολούθησαν καταρρακτώδεις βροχές και πλημμύρες. Μαζί με τα νερά ερχόταν κι ο νέος χρόνος «όστις βρίσκει την Ελλάδα σε κακό και μαύρο χάλι/και τα άμοιρα παιδιά της πάντα γυμνά και πεινασμένα/κι απ' όλη την Ευρώπη τα πτωχά αδικημένα.../κι είμεθα μικροί μεγάλοι διά το φρενοκομείον/κι η πατρίς η καϋμένη εις τους Φράγκους πωλημένη...».
(Τ' αποσπάσματα προέρχονται από τις εφημερίδες ΑΣΤΥ, ΕΦΗΜΕΡΙΣ, ΠΡΩΪΑ, ΡΩΜΗΟΣ, ΝΕΟΣ ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ, ΚΑΙΡΟΙ και ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑ)
«ΑΣ ΜΕΛΕΤΗΣΩΜΕΝ ΕΠΙ ΤΩΝ ΠΑΘΗΜΑΤΩΝ»
Οι επιπτώσεις της χρεοκοπίας, εκτός των άλλων, ωθούσαν και σε σκέψεις για να γίνουν τα παθήματα του παρόντος μαθήματα για το μέλλον. «Ολαι αι περιουσίαι, όλα τα κεφάλαια, όλαι οι πρόσοδοι, όλα της εργασίας τα ανταλλάγματα εμειώθησαν», σημειώνουν οικονομολόγοι και οικονομολογούντες. Αλλοι αποδίδουν την ευθύνη στις τράπεζες και στους «χρυσοκάνθαρους», στους «Φράγκους» (ξένους) πιστωτές, στην κυβερνητική αβουλία. «Εν τη ειρήνη της οικογενειακής εστίας, ας μελετήσωμεν επί των παθημάτων», προτρέπουν πολλοί...
ΒΑΘΙΕΣ ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
Σε καιρούς γενικευμένης φτώχειας και ανυπαρξίας δομών κοινωνικής πρόνοιας η αλληλεγγύη βρίσκεται διαχρονικά στην ημερήσια διάταξη. Το φαινόμενο έχει βαθιές ελληνικές ρίζες. Εκκληση κάνουν εφημερίδες όπως και πολλοί φορείς στα φιλάνθρωπα αισθήματα των εχόντων: «Εάν εις άλλους χρόνους απόλυτος παρίστατο η ανάγκη της συνδρομής των δυναμένων υπέρ των ενδεών, το έτος τούτο η ανάγκη αύτη παρίσταται επιτακτικωτέρα...». Οι εκκλήσεις δεν μένουν χωρίς αντίκρισμα.