Βότανο γαρύφαλλο για κυκλοφορία αίματος

αποξηραμένα άνθη και μπουμπούκια.
Κύρια Χημικά Συστατικά : φαινόλες (eugenol 75-87%) τερπένια (caryophyllene 2-12%) εστέρες (eugenyl acetate 8-15%)

Ιδιότητες: αντινευραλγικό, αναλγητικό, ισχυρό αντισηπτικό, επουλωτικό, στομαχικό, άφυσο, αφροδισιακό, διεγερτικό παρασιτοκτόνο

Γαρύφαλλο ή μοσχοκάρφι ή καρυόφυλλο (Eugenia caryophyllata)

Θερπευτικές ιδιότητες του γαρύφαλου: αντινευραλγικό, αναλγητικό, ισχυρό αντισηπτικό, επουλωτικό, στομαχικό, άφυσο, αφροδισιακό, διεγερτικό, παρασιτοκτόνο. Ενδείξεις: πονόδοντος, πρόληψη λοιμωδών νόσων, σωματική και διανοητική εξασθένηση (τόνωση μνήμης), δυσπεψία, γαστρικές ζυμώσεις, τυμπανισμός, ανικανότητα, μολυσμένες πληγές, έλκη

Το φυτό γαρύφαλλο στην εναλλακτική ιατρική προσφέρει εναλλακτική θεραπεία βοηθώντας παραδοσιακά να αντιμετωπιστούν προβλήματα σχετικά με κυκλοφορία αίματος

Θεραπευτικές χρήσεις

Το γαρύφαλλο διεγείρει την κυκλοφορία του αίματος, ανεβάζει τη θερμοκρασία του σώματος, διεγείρει τις στομαχικές λειτουργίες και καθαρίζει από βακτήρια το στομάχι, το δέρμα, τα νεφρά τα έντερα, τα πνευμόνια και τους βρόγχους. Σε περίπτωση πονόδοντου ενδείκνυται το μάσημά του.

Αφέψημα: 1 κουταλάκι του τσαγιού γαρύφαλλα σε 2 κούπες νερό. Πάρε 3 φορές τη μέρα 1/8 της κούπας.

Το γαρίφαλο και το γαριφαλέλαιο έχουν ισχυρές αντισηπτικές ιδιότητες.  Αντιμετωπίζει  τα κοψίματα  Ρίξε λίγο γαρίφαλο σε σκόνη πάνω στο κόψιμό σου για να αποφύγεις τον κίνδυνο μόλυνσης. Εκτός από υπέροχο μπαχαρικό, το γαρίφαλο είναι και πλούσιο σε ευγενόλη, ένα χημικό με παράλληλη αντισηπτική και παυσίπονη δράση.

Το γαριφαλέλαιο σταματάει τον πονόδοντο, τον πόνο από τσιμπήματα εντόμων και τον εμετό και αναστέλλει τη ναυτία. Το γαρίφαλο είναι χωνευτικό, αφροδισιακό, ανθελμινθικό, σπασμολυτικό, αντικαρκινικό.

πηγή:phyto.gr

Βότανo Αψιθιά για κυκλοφορία αίματος

Εναλλακτικές θεραπείες με αυτά τα φυτά και βότανα που έχουν δράση για κυκλοφορία αίματος

Βότανο Αψιθιά για κυκλοφορία αίματος Επιστημονική ονομασία: ARTEMISIA ABSINTHIUM-Αρτεμισία το αψίνθιο Οικογένεια: Σύνθετα(Compositae) Άλλα ονόματα: Αψιθιά, αγριαψιθιά, πέλινο, απιστιά, πισιδία, λεβιθόχορτο, τραχούρι, δρακόντιο, μελιτίνη, μυρμηγκοβότανο Είναι μικρό φυτό με όμορφα κίκτρινα λουλούδια διατεταγμένα σε στάχυες τα οποία ανθίζουν από τον Ιούλιο έως τον Αύγουστο. Χρησιμοποιούνται οι ανθισμένες κορυφές του, τα φύλλα και οι ρίζες. Η αψιθιά είναι γνωστή από την εποχή του Ιπποκράτη και θεωρείται ένα από τα πιο αρωματικά φυτά παρόλη την πικρή της γεύση. Στην Αρχαία Ελλάδα την ονόμαζαν Αρτεμισία, ενδεχομένως προς τιμή της θεάς Αρτεμης και την χρησιμοποιούσαν σε περιπτώσεις αμηνόρροιας. Αλλοι λαοί όπως οι Αραβες, οι Αιγύπτιοι, οι Κέλτες την χρησιμοποιούσαν ως ορεξιογόνο Το φυτό Αψιθιά στην εναλλακτική ιατρική προσφέρει εναλλακτική θεραπεία βοηθώντας παραδοσιακά να αντιμετωπιστούν προβλήματα σχετικά με κυκλοφορία αίματος Η αψιθιά είναι γνωστή από την εποχή του Ιπποκράτη και θεωρείται ένα από τα πιο αρωματικά φυτά παρόλη την πικρή της γεύση. Στην Αρχαία Ελλάδα την ονόμαζαν Αρτεμισία, ενδεχομένως προς τιμή της θεάς Αρτεμης και την χρησιμοποιούσαν σε περιπτώσεις αμηνόρροιας. Αλλοι λαοί όπως οι Αραβες, οι Αιγύπτιοι, οι Κέλτες την χρησιμοποιούσαν το αψέντι ως ορεξιογόνο Κατά τον μεσαίωνα αποδώσανε αρκετές ''μαγικές'' ιδιότητες στην αψιθιά και πίστευαν ότι η ύπαρξή της σε ένα σπίτι το προφυλάσσει από τα από τα κακά πνεύματα. Χρησιμοποιούμενα μέρη αψιθιάς  Στη βοτανοθεραπευτική χρησιμοποιούνται τα φύλλα, οι ανθισμένες κορυφές που συλλέγονται το καλοκαίρι και οι ρίζες το φθινόπωρο. Συστατικά αψιθιάς  Πτητικό έλαιο που περιέχει σεσκιτερπενικές λακτόνες (αρταβισίνη, αναψινθίνη), θυϊόνη, αζουλένια, φλαβονοειδή, φαινολικά οξέα, λιγνάνες Εναλλακτικές θεραπείες με αψιθιά - absinthe Είναι διεγερτικό του πεπτικού, δηλαδή εξαιρετικά χρήσιμο φάρμακο για αυτούς που έχουν κακή πέψη. Αυξάνει την οξύτητα του στομάχου και την παραγωγή της χολής και βελτιώνει την πέψη και την απορρόφηση των θρεπτικών ουσιών, βοηθώντας έτσι σε άλλες παθήσεις Γενικά, το φυτό, σε μέτριες δόσεις, ερεθίζει το στομάχι, αυξάνει την όρεξη, διευκολύνει την πέψη, επιταχύνει την κυκλοφορία του αίματος, προκαλεί εκκρίσεις, συντελεί στο αδυνάτισμα και χωνεύει τα λίπη. Στη θεραπευτική, χρησιμοποιούνται οι σπόροι Αψιθιάς. Βοηθά στην πέψη και στο αδυνάτισμα. (λιώνει τα λίπη). Έχει ευεργετική δράση στους διαβητικούς και βοηθά στην καταπολέμηση των ρευματισμών. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την καταπολέμηση της αναιμίας, ως αντιπυρετικό, ενώ έχει και διουρητικές ιδιότητες. Εξωτερικά, μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως αντισηπτικό. Άλλες χρήσεις της αψιθιάς (absinthe) Οι φρέσκοι ή αποξηραμένοι βλαστοί αποκρούουν τα έντομα και τα ποντίκια. Τα ξεραμένα φύλλα τους όταν τοποθετηθούν στα ρούχα αποκρούουν τους σκώρους. Αποθαρρύνει τους γυμνοσάλιαγκες και τα έντομα και για αυτό σήμερα χρησιμοποιείται στην παρασκευή εντομοαπωθητικών. ΔΟΣΟΛΟΓΙΑ Έγχυμα με 1-2 κουταλάκια του γλυκού ξηρό βότανο σε ένα φλιτζάνι βραστό νερό και το αφήνουμε για 10-15 λεπτά. Εσωτερικά, χρησιμοποιείται σε μορφή σκόνης 0,5-2 γρ. ως στομαχικό και 4-10 γρ. ως σκωληκοκτόνο. Σε περιπτώσεις επιληψίας και σπασμών χρησιμοποιείται σκόνη από τις θρυμματισμένες ρίζες της αψιθιάς, από 1- 3 κουταλάκια του καφέ την ημέρα, μόνη της ή με λίγη ζάχαρη. Προφυλάξεις κατά τη λήψη αψιθιάς - absinthe αψέντι Να λαμβάνετε σε μικρές δόσεις, και όχι για πάνω από 2 εβδομάδες κάθε φορά. Να μη λαμβάνετε στη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Πάντα χρησιμοποιείτε τα βότανα υπό την επίβλεψη ενός ειδικού και ειδικά όταν παίρνετε ταυτόχρονα άλλα φάρμακα ή βότανα. Προσεκτική πρέπει να είναι και η χρήση του αφεψήματος της αψιθιάς γιατί μπορεί να προκαλέσει διάφορες διαταραχές όπως πονοκεφάλους, σπασμούς, αποβολή εμβρύου, καρδιολογικές διαταραχές μέχρι και θάνατο. Το απαγορευμένο ποτό αψέντι Το αψέντι (absinthe) κατηγορήθηκε για πρόκληση εθισμού, παραισθήσεων και σχιζοφρένειας, αγαπήθηκε για το σμαραγδένιο χρώμα του, τη ζάλη και την έμπνευση που χάριζε, γέννησε μύθους, έγινε θρύλος, απαγορεύθηκε και… επέστρεψε δυναμικά. Ίσως το μοναδικό ποτό με τέτοια αύρα μυστηρίου γύρω από το όνομά του, το Αψέντι απέκτησε, στην διακοσαετή ιστορία του, φανατικούς θαυμαστές και ορκισμένους εχθρούς. Για τον τρόπο παρασκευής του αψεντιού και τις παρενέργειες, μέχρι την επίσημη χώρα παραγωγής, τον τρόπο σερβιρίσματος και την απαγόρευση, υπάρχουν πολλές διαφορετικές απόψεις. Το μόνο σημείο στο οποίο όλοι συμφωνούν, είναι η σημερινή νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία τέθηκε σε ισχύ το 1988 και υπαγορεύει πως «το αψέντι μπορεί πλέον να παρασκευάζεται και να πωλείται νόμιμα, υπό την προϋπόθεση να μην περιέχει περισσότερα από 10 mg θυϊόνη (thujone)». Όπου θυϊόνη –ή αλλιώς θουγιόνη– βλέπε την τοξική ουσία του βασικού για την παρασκευή του αψεντιού βοτάνου, της αψιθιάς, η απαγόρευση της οποίας κρίθηκε απαραίτητη. Πατέρας της σύγχρονης συνταγής του αψεντιού θεωρείται ο Dr. Pierre Ordinaire, ο οποίος παρασκευάζει για πρώτη φορά το ποτό με τη σημερινή του μορφή το 1792 στη Val de Travers της Ελβετίας, το αποκαλεί «πράσινη νεράιδα» και το πουλάει ισχυριζόμενος ότι θεραπεύει τα πάντα, από πονοκεφάλους μέχρι επιληψία και πέτρα στα νεφρά. Λίγο καιρό αργότερα, ο Major Dubied διαβλέπει τις δυνατότητες της «πράσινης νεράιδας» όχι ως φαρμάκου, αλλά ως απεριτίφ, αγοράζει την πατέντα και ξεκινάει την παραγωγή. Το 1805, ο γαμπρός του, Henri-Louis Pernod θα ιδρύσει τη θρυλική εταιρεία Pernod Fils στο Pontarlier της Γαλλίας, της οποίας τα κέρδη από την παραγωγή αψεντιού θα αγγίξουν τα όρια του μύθου. Οι Γάλλοι στρατιώτες καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες αψεντιού το 1840, κατά τη διάρκεια του πολέμου με την Αλγερία, διότι θεωρούν ότι τους προστατεύει από την ελονοσία –κάνοντάς τους, παράλληλα, να ξεχνούν τις κακουχίες και την εν γένει κατάσταση. Μερικά χρόνια αργότερα, το αψέντι θα περάσει από τα πεδία της μάχης στα καφέ και τα καμπαρέ του Παρισιού, όπου θα βρει μεγάλη απήχηση στους καλλιτεχνικούς κύκλους. Ένα βράδυ του 1889 ο Τουλούζ Λωτρέκ σερβίρει ένα κοκτέιλ με βάση το αψέντι στους θαμώνες του Moulin Rouge και η Πράσινη Νεράιδα αποκτά επισήμως το διαβατήριό της για τους κύκλους της διανόησης. Μποντλέρ, Βερλέν, Ρεμπό, Ζολά, Πικάσο, Χέμινγουει κι αμέτρητοι άλλοι ορκίζονται εφεξής στο όνομά του και ο όρος «αψεντισμός» γράφεται –με πράσινα γράμματα– στην ιστορία. Η αρχή του τέλους ήρθε όταν, περί τα τέλη του 19ου αιώνα, στην Αρλ της Νότιας Γαλλίας ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ έκοψε το αυτί του, μετά από έναν ιδιαίτερα έντονο καβγά με το συγκάτοικό του, Πολ Γκογκέν. Πράξη η οποία αποδόθηκε στην υπερβολική κατανάλωση αψεντιού και, μαζί με διάφορες άλλες παρενέργειες που οι συντηρητικοί κύκλοι ισχυρίζονταν πως προκαλεί το πράσινο δηλητήριο σε «σωστούς και ευυπόληπτους κατά τα άλλα ανθρώπους, τους οποίους μεταμορφώνει σε τέρατα», οδήγησαν τελικά στην απαγόρευσή του σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες –πλην της Τσεχίας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας. Απαγόρευση η οποία αποδόθηκε, αργότερα, στην εκτίναξη των πωλήσεων της Πράσινης Νεράιδας στα ύψη, και στα παράπονα των παραγωγών άλλων οινοπνευματωδών, μεταξύ αυτών και των οινοποιών της Γαλλίας, που έβλεπαν τα έσοδά τους να συρρικνώνονται. Σχεδόν έναν αιώνα αργότερα, η απαγόρευση άρθηκε με νόμο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ σήμερα συνεχίζει να ισχύει σε κάποιες χώρες, όπως οι ΗΠΑ και ορισμένες επαρχίες του Καναδά. Τι είναι το αψέντι Το αψέντι είναι υψηλής περιεκτικότητας αλκοολούχο απόσταγμα με αψιθιά ( absinth). Για την παρασκευή του χρησιμοποιούνται, σύμφωνα με την παραδοσιακή συνταγή, τρία βότανα: αψιθιά, γλυκάνισος και μάραθο. Μετά την απόσταξη, το πράσινο χρώμα προστίθεται είτε με φυσικό τρόπο, εμποτίζοντας άλλα βότανα στο μείγμα, είτε με χρωστικές ουσίες, και η περιεκτικότητα σε αλκοόλ –που σε αυτό το στάδιο αγγίζει το 82%– μετριάζεται με την πρόσθεση νερού. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα πράσινο οινοπνευματώδες, που κιτρινίζει με την παλαίωση, η περιεκτικότητα του οποίου σε αλκοόλ μπορεί να κυμαίνεται από 45% έως 74%  και το οποίο, όπως εξηγεί και η ετυμολογία, δεν πίνεται σκέτο –οποιαδήποτε προσπάθεια, όσο φιλότιμη κι αν είναι, προϋποθέτει την προσθήκη νερού και ζάχαρης. Ξεκαθαρίζοντας τρεις (εξαιρετικά ενδιαφέροντες) μύθους για το αψέντι * Στην ταινία Moulin Rouge, ο Τουλούζ Λωτρέκ και η παρέα του βρέχουν μια κουταλιά ζάχαρη με αψέντι, της βάζουν φωτιά, τη διαλύουν στο ποτό, τη σβήνουν με νερό και τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους. Αυτός ο τρόπος σερβιρίσματος, γνωστός ως bohemian style, καθιερώθηκε στα μπαρ της Πράγας στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Σύμφωνα με την παραδοσιακή συνταγή των αρχών του 19ου αιώνα, το αυθεντικό κουτάλι του αψεντιού –αυτό με τις τρύπες– τοποθετείται πάνω σε ένα ποτήρι γεμάτο κατά το 1/3 με αψέντι. Αφού βάλουμε στο κουτάλι ένα κυβάκι ζάχαρης, ρίχνουμε αργά παγωμένο νερό, έως ότου η ζάχαρη λιώσει και το ποτήρι γεμίσει. Η διαλυμένη ζάχαρη και το νερό θολώνουν το αψέντι, το οποίο αποκτά με τον τρόπο αυτό τη σωστή γεύση. * Το 1864, ο Dr. Valentin Magnan συνέβαλλε στον πόλεμο κατά του αψεντιού με τα πειράματά που διενήργησε σε ινδικά χοιρίδια, και τα οποία κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η θυϊόνη που περιέχεται στο αψέντι προκαλεί σπασμούς και άλλες παρενέργειες, καθιστώντας το συγκεκριμένο ποτό περισσότερο επικίνδυνο από άλλα οινοπνευματώδη. Παρά το γεγονός ότι κατηγορήθηκε για πρόκληση παραισθήσεων, εθισμού, σχιζοφρένειας και άλλων παρενεργειών που οδήγησαν στην απαγόρευσή του, η σύνδεση των συμπτωμάτων αυτών με τη θυϊόνη ποτέ δεν αποδείχθηκε επιστημονικά. Η πράσινη νεράιδα που έβλεπαν ο Λωτρέκ και οι φίλοι του, και οι τουλίπες στα πόδια του Όσκαρ Ουάιλντ αποδόθηκαν, τελικά, στην υψηλή περιεκτικότητα του αψεντιού σε αλκοόλ –πράγμα που οδήγησε στην άρση της απαγόρευσης, με τον προαναφερθέντα όρο της περιορισμένης περιεκτικότητας σε θυϊόνη, η οποία μπορεί να μην είναι, τελικά, παραισθησιογόνος, είναι, όμως, σε μεγάλες ποσότητες, τοξική. * Στη δαιμονοποίηση του αψεντιού ήρθε, το 1986, να προστεθεί ένας ακόμη αστικός θρύλος. Σύμφωνα με την Αποκάλυψη του Ιωάννη, «κατά το τρίτο σάλπισμα, έπεσε από τον ουρανό άστρο μεγάλο σα λαμπάδα στο 1/3 των ποταμών και στις πηγές των νερών. Το όνομα του άστρου είναι αψιθιά. Το ένα τρίτο των νερών έγινε αψιθιά και πολλοί άνθρωποι πέθαναν από το νερό διότι έγινε πικρό». Στα ουκρανικά, Τσέρνομπιλ ονομάζεται ένα φυτό παρεμφερές με την αψιθιά, η λατινική ονομασία του οποίου είναι Artemisia vulgaris –ενώ της αψιθιάς Artemisia absinthium. Λεπτομέρεια που παραλείφθηκε όταν οι New York Times δημοσίευσαν ένα σχετικό άρθρο μετά το πυρηνικό ατύχημα, στο οποίο ένας Ρώσος συγγραφέας, το όνομα του οποίου δε δόθηκε στη δημοσιότητα, φερόταν να λέει πως Τσέρνομπιλ στα ουκρανικά σημαίνει αψιθιά, προσφέροντας έδαφος για τη δημιουργία του μύθου. Αγορά προμήθεια και εμπόριο αψεντιού Ένα ευρύτατα διαδεδομένο –μέχρι πρόσφατα– marketing trick ήθελε το αψέντι να είναι είτε παράνομο είτε δυσεύρετο εντός ελληνικών συνόρων. Τίποτα από τα δύο δεν ισχύει. Αψέντι λίγο υπερτιμημένο, αλλά καθ’ όλα νόμιμο– θα βρείτε σε πολλές ενημερωμένες κάβες, ηλεκτρονικά καταστήματα αλλά και πολλά μπαρ στην Αθήνα και την επαρχία –τα περισσότερα εκ των οποίων το χρησιμοποιούν κυρίως για κοκτέιλ, αφού οι παραγγελίες είναι μάλλον περιορισμένες. Ένα από αυτά που αξίζει να δοκιμάσετε είναι το σφηνάκι B55 –B52 αλλά με αψέντι. Για καλύτερη σχέση ποιότητας – τιμής, απευθυνθείτε στα duty free των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης. Όχι, δε θα σας σταματήσουν στα σύνορα –φτάνει η ποσότητα να δικαιολογεί τον κατά τι αόριστο όρο «προσωπική χρήση». πηγή:phyto.gr

Τα 10 μαγικά βότανα για λοιμώξεις, μολύνσεις και φλεγμονές

Στη λαϊκή ιατρική το θυμάρι χρησιμοποιείται για γαργάρες που βοηθούν στην καταπολέ­μηση της λαρυγγίτιδας και της αμυ­γδα­λίτιδας ενώ η αντιμικρο­βιακή δράση του...ενισχύεται αν συνδυαστεί με άλλα βότανα

.Στην αρχαιότητα, όταν η επιστήμη της ιατρικής βρισκόταν ακόμα σε πρώιμο στάδιο και δεν υπήρχε η δυνατότητα θεραπείας πολύπλοκων ασθενειών, η αντιμετώπιση των φλεγμονών, των λοιμώξεων και των μολύνσεων αποτελούσε την καθημερινότητα, αλλά και το όριο των γιατρών. Μπορούσαν τουλάχιστον να βασιστούν στο οπλοστάσιο της φύσης, καθώς δεκάδες φυτά χρησιμοποιούνταν και χρησιμοποιούνται ακόμη και σήμερα για να αντιμετωπιστούν περιπτώσεις μολύνσεων, λοιμώξεων και φλεγμονών. Στο «Εθνος – Υγεία» παρουσιάσθηκαν  δέκα από τα βότανα που βοηθούν στην αντιμετώπιση των μολύνσεων, των φλεγμονών και των βακτηρίων. Υπάρχουν ωστόσο πολλά ακόμα με εντυπωσιακή θεραπευτική δράση. Κάποια από αυτά είναι η αγγελική, το δενδρολίβανο, το κάρδαμο, η κετραρία, η λεβάντα, η λεμονιά, το μελισσόχορτο, η πουλμανάρια, το σκόρδο και το τζίνσενγκ.

Βερβερίδα

Για το ήπαρ και τη χολή

Η βερβερίδα είναι ένα από τα καλύτερα βότανα για τη διόρθωση της λειτουργίας του ήπατος και της χολής. Ενδείκνυται σε περιπτώσεις που υπάρχει φλεγμονή της χοληδόχου κύστης ή όταν εντοπίζονται χολόλιθοι. Επίσης έχει ικανοποιητική δράση κατά της ελονοσίας και είναι αποτελεσματική στη θεραπεία πρωτοζωικών λοιμώξεων που οφείλονται σε είδη λεϊσμανίας. Για να παρασκευάσουμε το αφέψημα βερβερίδας, ρίχνουμε ένα κουταλάκι του γλυκού φλοιό σε ένα φλιτζάνι νερό. Στη συνέχεια το βράζουμε για 10-15 λεπτά. Η συνιστώμενη δόση είναι τρία φλιτζάνια την ημέρα. Πρέπει να επισημανθεί ότι για τις παθήσεις της χοληδόχου κύστης η βερβερίδα συνδυάζεται καλά με τη βερονίκη και τον φλοιό του χιονάνθου. Η βερβερίδα πρέπει να αποφεύγεται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Ινούλα

Για ισχυαλγία και γυναικολογικά

Πριν η ιατρική επιστήμη πάρει το… πάνω χέρι στην αντιμετώπιση των λοιμώξεων, το φαρμακείο της φύσης και η λαϊκή σοφία έκαναν θαύματα.

Η ινούλα ήταν ένα από τα πιο σημαντικά βότανα για τους γιατρούς της αρχαίας Ελλάδας και της αρχαίας Ρώμης. Τη θεωρούσαν θεραπευτική για ένα τεράστιο εύρος ασθενειών, από την ισχιαλγία μέχρι τα γυναικολογικά προβλήματα. Σήμερα πάντως χορηγείται σχεδόν αποκλειστικά για να αντιμετωπίσει προβλήματα του αναπνευστικού συστήματος. Η ρίζα του φυτού βοηθά τον οργανισμό να καταπολεμήσει την αδυναμία που προκαλεί η γρίπη ή η βρογχίτιδα. Είναι επίσης δυνατό αποχρεμπτικό και μαλακώνει τον βήχα. Επιπλέον, αντιμετωπίζει όλα αυτά τα συμπτώματα πολύ αποτελεσματικά όταν πρόκειται για παιδιά. Το αφέψημα χρησιμοποιείται, τέλος, για το άσθμα και τον αλλεργικό πυρετό, ενώ έχει και δράση ως τονωτικό του πεπτικού συστήματος και του ήπατος.

Λυκίσκος

Με αντισηπτική δράση για κολίτιδες ή έλκη

Ο λυκίσκος είναι περισσότερο γνωστός για τις χαλαρωτικές ιδιότητες του. Εχει, ωστόσο, και έντονη αντισηπτική δράση και χορηγείται σε περιπτώσεις βλεννώδους κολίτιδας ή έλκους. Για να φτιάξουμε το έγχυμα, ρίχνουμε ένα φλιτζάνι βραστό νερό στο μπρίκι όπου προηγουμένως έχουμε βάλει μια κουταλιά του γλυκού ξηρά άνθη λυκίσκου. Το αφήνουμε για 10-15 λεπτά. Το έγχυμα χορηγείται μία φορά την ημέρα πριν από τον βραδινό ύπνο και αυτό γιατί έχει πολύ έντονες ηρεμιστικές ιδιότητες. Αν, πάντως, είναι απαραίτητο, η δόση μπορεί να αυξηθεί. Ο λυκίσκος δεν πρέπει να χρησιμοποιείται σε περιπτώσεις που ο ασθενής πάσχει από κατάθλιψη γιατί η κατάστασή του μπορεί να επιδεινωθεί.

Θυμάρι

Για το αναπνευστικό και το πεπτικό

Το θυμάρι έχει μεταξύ των συστατικών του ένα αιθέριο έλαιο το οποίο περιέχει μια ισχυρή αντισηπτική ουσία με εξαιρετική δράση κατά των μολύνσεων και των φλεγμονών. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί εξωτερικά, σαν λοσιόν, για την αντιμετώπιση μολυσμένων τραυμάτων ή εσωτερικά για αναπνευστικές λοιμώξεις και λοιμώξεις του πεπτικού συστήματος. Στη λαϊκή ιατρική χρησιμοποιείται επίσης για γαργάρες που βοηθούν στην καταπολέμηση της λαρυγγίτιδας και της αμυγδαλίτιδας. Η αντιμικροβιακή δράση του θυμαριού ενισχύεται αν συνδυαστεί με άλλα βότανα όπως η εφέδρα και η λομπέλια. Για να παρασκευάσουμε έγχυμα, ρίχνουμε ένα φλιτζάνι βραστό νερό σε δοχείο το οποίο περιέχει δύο κουταλιές του τσαγιού ξηρό θυμάρι. Αφήνουμε το μείγμα για δέκα λεπτά στο δοχείο πριν το καταναλώσουμε. Η συνιστώμενη δόση είναι τρία φλιτζάνια την ημέρα.

Μάραθος

Για τις παθήσεις στομαχιού και εντέρου

Το μέρος του φυτού που έχει θεραπευτική δράση είναι οι σπόροι, οι οποίοι συλλέγονται το φθινόπωρο αφού ωριμάσουν και σκάσουν. Το μάραθο βοηθά αποτελεσματικά στην αντιμετώπιση των παθήσεων του στομαχιού και των εντέρων, ενώ θεραπεύει και μολύνσεις των ματιών. Μπορεί επίσης να αντιμετωπίσει και τα συμπτώματα της βρογχίτιδας. Το έγχυμα του μάραθου χορηγείται με κομπρέσες για την αντιμετώπιση της επιπεφυκίτιδας και της βλεφαρίτιδας. Για να το παρασκευάσουμε, ρίχνουμε ένα φλιτζάνι βραστό νερό σε δοχείο το οποίο περιέχει 1 – 2 κουταλιές του τσαγιού ελαφρώς σπασμένους σπόρους μάραθου. Αφήνουμε το μείγμα για δέκα λεπτά και πίνουμε τρία φλιτζάνια την ημέρα.

Καρυδιά

Αφέψημα για γυναικολογική χρήση

Η καρυδιά είναι γνωστή από την αρχαιότητα και κατάγεται από την Ινδία από όπου μεταφέρθηκε αρχικά στην Κίνα και αργότερα στην Ευρώπη. Τα φύλλα της είναι αρωματικά και περιέχουν τανίνη, πτητικά έλαια, χρωστικές ουσίες και μια αλκαλική ουσία, τη γιουγκλόνη. Ο καρπός περιέχει παχύ έλαιο σε ποσοστό 40%-50%, ασβέστιο, σίδηρο, μαγγάνιο και κοβάλτιο. Το πυκνό αφέψημα των φρέσκων φύλλων είναι πολύ ευεργετικό σε περιπτώσεις φλεγμονής των γυναικείων γεννητικών οργάνων όπου είναι απαραίτητες οι πλύσεις. Η διαδικασία της παρασκευής του αφεψήματος από φύλλα καρυδιάς είναι πολύ εύκολη. Βάζουμε 15-30 γραμμάρια φύλλων σε ένα κιλό νερό και βράζουμε το μείγμα. Η συνιστώμενη δόση είναι από δύο έως πέντε φλιτζάνια την ημέρα.

Μελιτζάνα

Τα φύλλα με τις μαλακτικές ιδιότητες

Αν και είναι σήμερα ένα από τα πιο γνωστά φυτά στον πλανήτη, η μελιτζάνα είναι ένα από τα σχετικά λίγα βότανα με θεραπευτική δράση που ήταν άγνωστα στους γιατρούς της αρχαίας Ελλάδας. Κατάγεται από τις Ινδίες και την Κίνα, ενώ στην Ευρώπη έφτασε για πρώτη φορά μόλις τον 16ο αιώνα ταυτόχρονα με την εξάπλωση της στην Αμερική. Στη φαρμακευτική, τα χρήσιμα μέρη του φυτού είναι τα φύλλα και ο μίσχος του καρπού. Τα φύλλα της μελιτζάνας, ως κατάπλασμα για εξωτερική χρήση, έχουν μαλακτικές και επουλωτικές ιδιότητες κυρίως για περιπτώσεις που αφορούν αιμορροΐδες, καλόγερους, εγκαύματα και φλεγμονές. Ειδικά σε ό,τι αφορά τις αιμορροΐδες, στη λαϊκή ιατρική περιγράφεται η παρασκευή μια σκόνης από ψημένα κοτσάνια του καρπού της μελιτζάνας. Η σκόνη αυτή τοποθετείται με βαμβάκι πάνω στις αιμορροΐδες.

Αλόη

Αντιμικροβιακή και αντιμυκητιασική

Η αλόη είναι πολύ γνωστή από την αρχαιότητα, ενώ τα τελευταία χρόνια αναφέρεται πολύ συχνά ως φυτό με θαυματουργή δράση. Οι Ελληνες, οι Ρωμαίοι, οι Αιγύπτιοι και οι Κινέζοι τη χρησιμοποιούσαν για να θεραπεύσουν ασθένειες του δέρματος, ενώ στην Αίγυπτο ήταν ένα από τα βασικά συστατικά για το βαλσάμωμα των νεκρών. Περιέχει περίπου 200 συστατικά, πολλά εκ των οποίων είναι πολύτιμα για τον οργανισμό. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται κάποια πολύτιμα αμινοξέα , σάκχαρα, στερόλες, ένζυμα, λιγνίνη, Β καροτίνη, χολίνη, μηλικό οξύ, βιταμίνες, ασβέστιο, νάτριο, μαγνήσιο, κάλιο κ.λπ. Η ρητίνη κάποιων ποικιλιών αλόης είναι αρωματική και έχει αντιμυκητιασική, αντιβιοτική και αντιφλεγμονώδη δράση. Τις τελευταίες δεκαετίες δεν υπάρχει ανάγκη για την οικιακή παρασκευή αλοιφών ή αφεψημάτων, αφού η αλόη βρίσκεται πολύ εύκολα σε διάφορα φαρμακευτικά προϊόντα.

Βελανιδιά

Θεραπεύει τα οιδήματα

Η φλούδα της βελανιδιάς, που είναι το μέρος του δέντρου με τις μεγαλύτερες θεραπευτικές ιδιότητες, περιέχει μεγάλη ποσότητα τανίνης. Παρά την άσχημη μυρωδιά και τη δυνατή γεύση της η τανίνη έχει σημαντικές ιδιότητες. Το αφέψημα της φλούδας είναι εξαιρετικό στην καταπολέμηση των φλεγμονών και των οιδημάτων του τραχήλου της μήτρας. Το αφέψημα παρασκευάζεται από 15 γραμμάρια φλούδας και 1.500 γραμμάρια νερό. Το μείγμα βράζει μέχρι να μείνει ένα κιλό. Στη συνέχεια χορηγείται με κρασί. Η εσωτερική χρήση της φλούδας πάντως πρέπει να γίνεται με μεγάλη προσοχή, γιατί σε μεγάλες δόσεις για περισσότερο χρονικό διάστημα από το επιτρεπόμενο μπορεί να προκαλέσει καρδιαλγία και βλάβες στο στομάχι.

Πορτοκαλιά

Ενας χυμός για… όλα

Το πορτοκάλι είναι το φρούτο με τις περισσότερες θεραπευτικές ιδιότητες για τον οργανισμό. Η φλούδα του περιέχει αιθέρια έλαια, ενώ ο χυμός του είναι πλούσιος σε βιταμίνες C, D, A και Ρ, ανόργανα άλατα ασβεστίου, καλίου, μαγνησίου, σιδήρου και νατρίου. Κυρίως χάρη στην περιεκτικότητά του σε βιταμίνη C το πορτοκάλι θωρακίζει τον οργανισμό ενάντια σε λοιμώξεις του αναπνευστικού και του μυοσκελετικού συστήματος. Δεν υπάρχουν συνιστώμενα βότανα ή αφεψήματα για το πορτοκάλι, αφού ο καλύτερος τρόπος για να έχουμε όλες τις ευεργετικές επιπτώσεις του είναι να το φάμε νωπό ή να πιούμε τον χυμό του. Δεν είναι λίγοι ωστόσο αυτοί που αποξηραίνουν τις φλούδες και τις βάζουν σε γυάλινα βάζα για να τις χρησιμοποιήσουν αργότερα σε αφεψήματα.

πηγή:prionokordela

Βαλεριάνα: Tο ηρεµιστικό της φύσης

 

       

Η βαλεριάνα είναι από τα πιο δραστικά βότανα, καθώς καταπραΰνει το νευρικό σύστηµα χάρη στις αγχολυτικές της ιδιότητες, χαρίζοντάς µας την πολυπόθητη ηρεµία.

Ανθίζει από το καλοκαίρι µέχρι το φθινόπωρο κυρίως σε µέρη µε υγρά και ψυχρά κλίµατα. Μπορείτε να τη βρείτε σε αγρούς αλλά και να την καλλιεργήσετε µόνοι σας στον κήπο ή σε µια γλάστρα στο µπαλκόνι σας. Μαζέψτε τις ρίζες της το φθινόπωρο και φροντίστε να τις αποξηράνετε µακριά από το φως ή αναζητήστε τις σε βοτανοπωλεία και φαρµακεία.
Η βαλεριάνα χρησιμοποιείται κυρίως για ηρεµιστικούς και κατευναστικούς σκοπούς, καθώς πρόκειται για ένα βότανο µε αγχολυτικές και αντισπασμωδικές ιδιότητες που θεωρείται ότι καταπραΰνει το νευρικό σύστηµα σε περιπτώσεις νευρώσεων, κατάθλιψης, εξάψεων και υπερέντασης. Θεωρείται επίσης χρήσιµη σε περιπτώσεις αρθρίτιδας, νευραλγίας, κολίτιδας, υπέρτασης, κολικών του εντέρου, ρευματικών πόνων και δυσμηνόρροιας αλλά και σε κράµπες, ημικρανία, αϋπνία, πονόδοντο και νευρικό άσθµα.

Αν έχετε πονοκέφαλο και θέλετε να απαλλαγείτε από αυτόν, τότε πιείτε ένα αφέψημα βαλεριάνας βράζοντας απλώς 10 γραµµάρια φύλλα ή ρίζα βαλεριάνας σε ένα λίτρο νερό. Για να καταπολεμήσετε την αϋπνία, αφήστε για 45 λεπτά µία χούφτα φύλλα βαλεριάνας σε δύο κούπες βραστό νερό, σκεπάζοντας καλά το σκεύος για να µην κρυώσει το αφέψημα. Πίνετε 3-4 φορές την ηµέρα καθώς και 30-45 λεπτά πριν από τον ύπνο.
Είναι σημαντικό να γνωρίζετε ότι οι μεγάλες δόσεις βαλεριάνας προκαλούν κακοδιαθεσία. Η χρήση της πρέπει να γίνεται για µία εβδομάδα µόνο, µε διάλειµµα στη συνέχεια δύο-τριών εβδομάδων. Στο διάστηµα της «αποχής» επιτρέπεται η χαλάρωση στο µπάνιο µε αφρόλουτρο µε 5-10 σταγόνες αιθέριο έλαιο βαλεριάνας στο νερό.

Στη Γαλλία η βαλεριάνα αποκαλείται και «γατοβότανο» από τη συνήθεια που έχουν οι γάτες να τρώνε φύλλα βαλεριάνας, όταν αντιμετωπίζουν στομαχικές διαταραχές.

πηγή:myworld.gr