Χαμένοι στην αναζήτηση της ουτοπίας!

Μια άποψη, που εξηγεί ίσως γιατί καταλήγουν όλες οι αναλύσεις σε αδιέξοδο.

Πανικός έχει πιάσει τους πάντες στην Ελλάδα, και δικαιολογημένα, διότι δεν είναι λίγα αυτά που μας έχουν βρει μετά την επέλαση των …παιδιών της Μαργαρίτας. Και λέω των «παιδιών», διότι δεν νομίζω να υπάρχει σήμερα κανείς που να μην έχει καταλάβει πως η διακυβέρνηση GAP δεν ήταν προσωπική αλλά οικογενειακή υπόθεση…

Ναι! Η φιλόδοξη Μαργαρίτα κατάφερε να αναλάβει να τελειώσει το έργο που άφησε στα μισά η Φρειδερίκη και να τώρα, που...

κατάφερε να μας κάνει να βρισκόμαστε, ως λαός, στα πρόθυρα του παραληρήματος και της απόγνωσης.

Τι περιλαμβάνει όμως αυτό το «έργο»; Τι είχαν εναντίον του ελληνικού λαού αυτές οι δύο γυναίκες και τι αντιπροσωπεύουν τέλος πάντων; Διότι ένα είναι σίγουρο, ότι είχαν πίσω τους πολύ ισχυρές πλάτες.

Για να καταλάβουμε ποιο είναι αυτό το «έργο», θα πρέπει να εντοπίσουμε πρώτα το κίνητρο, δηλαδή την υποκινούσα δύναμη. Αν κάποιοι πιστεύουν ότι πρόκειται απλά για τα λεφτά τότε είναι το λιγότερο αφελείς, διότι πέραν αυτών -που είναι πάντα ένα σοβαρό κίνητρο- εδώ έχουμε και κάτι πολύ περισσότερο και ποιο επικίνδυνο, και αυτό είναι η ΟΥΤΟΠΙΑ!!!

Ένα όνειρο κυνηγούσαν αυτές οι γυναίκες, όπως κάνουν και χιλιάδες άλλες όμοιές τους σε όλη τη Γη. Η αλήθεια είναι όμως, πως το κυνήγι αυτού του ονείρου βρίσκεται πίσω από τα μεγαλύτερα έργα που έχουν γίνει στο πέρας της ανθρώπινης Ιστορίας και η προσπάθεια υλοποίησης αυτών ήταν, που κόστισε εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές και διαμόρφωσε όμως και την εξέλιξη του Συστήματος. Οι «Μαργαρίτες» και οι φιλοδοξίες τους, τα ουτοπικά όνειρά τους για έναν διαφορετικό κόσμο, είναι, που ενεργοποίησαν τα αντανακλαστικά των εραστών τους (ή των παιδιών τους) και τους έκαναν να γίνουν είτε ήρωες είτε να διαπρέψουν στις τέχνες ή στις επιστήμες. Τι να πιάσουμε και τι να αφήσουμε από την Ιστορία που το αποδεικνύουν αυτό… Να μιλήσουμε για τον Ναβουχοδονόσωρ και τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας ή για τον έρωτα του Περικλή για την Ασπασία που οδήγησε στον λεγόμενο «Χρυσό Αιώνα»; Να περάσουμε μήπως μετά στην Ολυμπιάδα και τον Αλέξανδρο για να καταλήξουμε στο γαλλικό cherchez la femme (αναζητήστε τη γυναίκα);

Ο καθένας πιστεύω θα μπορέσει να αναλογιστεί περιπτώσεις, ακόμη και σύγχρονες, που φανερώνουν το πόσο μεγάλη επίδραση ασκεί η φιλοδοξία (η επιθυμία) του ατόμου που λατρεύεται… Διότι ναι! Οι γυναίκες αυτές καταφέρνουν να γίνονται αντικείμενο λατρείας, χρησιμοποιώντας ως μέσο, την ανάγκη του υποκειμένου για αναγνώριση. Δεν ισχυρίζομαι πως είναι κακό οπωσδήποτε το όραμα, αντίθετα μάλιστα… Αυτό που τονίζω εδώ είναι, η αρρωστημένη φαντασία ορισμένων, που δεν διστάζουν να πατήσουν ακόμη και επί πτωμάτων προκειμένου να την υλοποιήσουν.

Δεν θα επεκταθώ περισσότερο σε αυτό, διότι αυτή είναι δουλειά των Κοινωνιολόγων και των Ψυχαναλυτών και πολλά έχουν γραφτεί σχετικά με αυτό το κοινωνικό φαινόμενο. Θα ήθελα μόνο να εστιάσω σε αυτά που μας αφορούν και που έχουν όμως σχέση με αυτό το φαινόμενο.

Δεν αμφισβητώ το γεγονός πως υπήρξαν και υπάρχουν ακόμη άνδρες με φιλοδοξίες, με όραμα, και με μεγάλη δύναμη θέλησης, που ενεργοποιούνται αυτόβουλα σε ορισμένες υγιείς δράσεις, που τους κάνουν τελικά να διαπρέπουν. Θα ήταν όμως αστείο να ισχυριζόταν κάποιος πως υπάρχουν τέτοιοι άνδρες ανάμεσα στους σημερινούς πολιτικούς, δηλαδή άνδρες με υγιή όραμα, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς… Αδιαμφισβήτητα ο ρόλος αυτός έχει περάσει σήμερα στα χέρια των διάφορων αδίστακτων «Μαργαριτών», οι οποίες, όπως στην περίπτωση της Γερμανίας, δεν υποκινούν πλέον απλά, αλλά έχουν πάρει ακόμη και το τιμόνι οι ίδιες στα χέρια τους.

Σε τι μας βοηθάει αυτή η διαπίστωση; Μας βοηθάει να καταλάβουμε, ότι δεν αρκούν οι ευφυείς αναλύσεις αν δεν καταφέρει κάποιος να διακρίνει τις υποκινούσες δυνάμεις που κρύβονται πίσω από τις εξελίξεις.

«Και τι σχέση έχει τώρα η Μαργαρίτα με αυτές τις υποκινούσες δυνάμεις;» Μπορεί να ρωτήσει τώρα κάποιος. Η απάντηση είναι, πως οι φιλοδοξίες της Μαργαρίτας και κατ’ επέκταση των παιδιών της και πολλών άλλων παρατρεχάμενων, καθώς και του «εναλλακτικού» πρωθυπουργού που έχουμε σήμερα, συμπτωματικά συγκλίνουν. Το κοινό τους όραμα είναι: Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ!!!

Αν αυτό το ενδεχόμενο δεν ληφθεί σοβαρά υπόψη και αν δεν καταφέρει κάποιος να δει σε ποιόν βαθμό έχει αυτό εδραιωθεί διεθνώς, αλλά και στον τόπο μας, τότε θα βρίσκετε συνεχώς σε αδιέξοδο με τις σκέψεις και τις αναλύσεις του.

Αν θέλουμε να βγάλουμε σήμερα λοιπόν άκρη, θα πρέπει εκτός από το cherchez la femme να πούμε και Cherchez la rêve, διότι υπάρχει όντως το κυνήγι ενός ονείρου πίσω από αυτά που βλέπουμε να συμβαίνουν γύρω μας και που έχουν στο μεταξύ αγγίξει δραματικά και τη χώρα μας. Και το όνειρο αυτό, λέγετε: ΝΕΑ ΤΑΞΗ (NEW ORDER)!!!

Από το Alkimos archive μέσω apneagr

Τα δύο πρόσωπα της «πίκρας…»

Τα δύο πρόσωπα της «πίκρας…»

του καθηγητή Γιώργου Πιπερόπουλου
Μία χαριτωμένη νέα γυναίκα, κάπου γύρω στα τριάντα, ήρθε και κάθησε απέναντί μου εδώ... στο γνωστό «καφέ» της Αγγελάκη. Το ντύσιμό της αναδεικνύει επιμέλεια, όχι όμως σπατάλη. Το μακιγιάζ της φανερώνει άτομο με κάποιες συντηρητικές απόψεις για τη ζωή, που έμαθε να τονίζει αυτό που πρέπει να τονισθεί χωρίς να γίνεται προκλητική... Το χαμόγελο που διαγραφόταν στα χείλη της έκρυβε μέσα του μιά φευγαλέα δόση αυτοσαρκασμού ...Το βλέμμα της ευθύ, συναντήθηκε με το δικό μου και η νέα γυναίκα τοποθετήθηκε...

Εγώ κύριε Πιπερόπουλε, μια και μπήκαμε και στο 2012 μαζ’ι με τις ευχές μου θα σας το πώ στα ίσια διότι δεν μου αρέσουν οι υπεκφυγές, τα υπονοούμενα και οι έμμεσες βολές..Θα προτιμούσα να είχα παντρευτεί κι άς χώριζα...Τουλάχιστον τώρα θα μπορούσα να πώ σε φίλους σε συγγενείς και άγνωστους ότι "... ναί, παντρεύτηκα, έκανα το κοινωνικό και θρησκευτικό μου καθήκον και δυστυχώς ατύχησα...Πάντως ΔΕΝ είμαι...ΓΕΡΟΝΤΟΚΟΡΗ! Αυτό το γράφω με κεφαλαία γράμματα !..."

Σας είναι τόσο πικρός αυτός ο όρος; τη ρώτησα...

Αφόρητα πικρός...αποκρίθηκε η νέα γυναίκα, ρίχοντας μια ματιά στο τραπέζι όπου παρέμεναν οι φιλενάδες της παρέας της...

Και καθώς σε αυτό το άτυπο «κοινωνικοψυχολογικό εργαστήρι -καφέ» σε μια, σίγουρα επιπόλαια, αλλά κατά τη γνώμη της χρήσιμη, αναζήτηση δεδομένων στα άδυτα της ψυχής της, στις βασικές δομές προσωπικότητας, του υποσυνείδητου κόσμου της, θυμήθηκα την ειλικρίνεια μιάς άλλης νεαρής κυρίας που μου είχε μιλήσει σε φιλική σύναξη σε σπίτι φίλων μου μόλις πριν μερικές εβδομάδες..

H αντίπερα πλευρά της «πίκρας» μιας άλλης γυναίκας που πίστεψε στο θεσμό, πίστεψε στο γάμο και την οικογένεια, που έκανε βίωμά της αυτό που το σύστημα, οι συγγενείς, οι γονείς την παρότρυναν, στην «κατάλληλη» ηλικία, να κάνει...

Να παντρευτεί!... Και το έκανε...

Βρήκε τον άνθρωπό της, ερωτεύθηκε, τυλίχτηκε στον ονειρεμένο μανδύα της αγάπης, ανέβηκε μαζί του στον Εβδομο ουρανό, και ακουμπώντας την αιωνιότητα έδεσε σε καρπό το αίσθημα, έδωσε ζωή και νόημα στον έρωτα και την αγάπη...Εγινε δυό φορές μητέρα και εγκατάλειψε μάλιστα και την εξέλιξη της καριέρα της γιατί είναι βαρύ το φορτίο, χωρίς ουσιαστική βοήθεια, να πραγματώσεις τους ρόλους της συζύγου, της νοικοκυράς, της μητέρας και της εργαζόμενης γυναίκας...

Και πήγαιναν όλα καλά μέχρι την ημέρα που αυτός «λοξοδρόμησε» και αναζήτησε την ονειρεμένη ένταση του έρωτα σε μιά νέα αγκαλιά...Ξανά και ξανά και ξανά, παρά τις συγκρούσεις, τις υποσχέσεις, τα κλάματα της συγνώμης την ικέτευση για…συγχώρεση.

Βλέπεις όταν ο έρωτας γίνεται καθημερινότητα χρειάζεται νάχει βάθος κανείς για να σταθεί σωστός σύζυγος, οικογενειάρχης πατέρας...Αυτός όμως προτιμούσε να βρίσκεται στον παραμυθένιο Εβδομο ουρανό κι όχι στην προσγειωμένη πραγματικότητα της οικογενειακής ζωής...

Τί κρίμα...

Η νέα γυναίκα που μου άνοιξε, έστω σύντομα, την καρδιά της στο σπίτι των φίλων είχε επιτρέψει ένα καυτό δάκρυ να κυλήσει στο μάγουλό της... Τι κρίμα, είχε πει, και ο πόνος της φαινόταν να είναι συντριπτικός...

Άφησα την ελευθερία μου, την καριέρα μου, τα προσωπικά, τα υπαρξιακά μου όνειρα και τώρα άντε τώρα να ζήσω με το στίγμα της...ΖΩΝΤΟΧΗΡΑΣ...

Γράψτε κύριε Πιπερόπουλε στα blogs αυτή τη λέξη με κεφαλαία γράμματα μου είπε: ΖΩΝΤΟΧΗΡΑ!..Υπάρχει κάτι χειρότερο;...

Γεροντοκόρη ή Ζωντοχήρα ;

Εξαντλούνται, άραγε όλα σε αυτό και μόνο το πικρό δίλημμα;

Νάναι άραγε στην εικόνα αυτά μόνο τα δύο πρόσωπα της πίκρας;

Η μήπως θάπρεπε να δούμε και ένα τρίτο πρόσωπο;

Το πρόσωπο που εκφράζει τα άτομα που δέχθηκαν, πίστεψαν και παραμένουν πιστά στο θεσμό αλλά ο γάμος τους είναι θάνατος σε καθημερινή βάση;

Και ξαφνικά "πληροφορία" για δημοσιογράφους που τα "παίρνουν"

Earn

Google GmailYahoo MailHotmailAOL MailAny email    

 

 

• Των Φώτων …φωτίστηκαν κάποια μυστικά κονδύλια

Και μέσα από τον πυκνό κουρνιαχτό της μεγίστης σύγκρουσης πολιτικής - εκδοτών, εμφανίστηκε πληροφορία που έχει κάνει πολλές καρδιές να σπάσουν.
Σύμφωνα με αυτή -και μιλάμε γα πολύ σοβαρή πληροφορία- έχουν διαρρεύσει από τα αρχεία δημόσιας υπηρεσίας ατράνταχτες αποδείξεις για χρηματισμό δημοσιογράφων από τα λεγόμενα «μυστικά κονδύλια» της.

Η συγκεκριμένη πληροφορία αναφέρει ότι στα ντοκουμέντα που διέρρευσαν, αναφέρονται φαρδιά-πλατιά ονόματα γνωστά που αν δουν το φώς της δημοσιότητας θα καταρρεύσει άπαρτο κάστρο σαν χάρτινος πύργος!!
Η πληροφορία αυτή έχει φτάσει σε αρκετά δημοσιογραφικά γραφεία και όπως είναι φυσικό, οι πάντες προσπαθούν να ανακαλύψουν τα στοιχεία αυτά!

Σχόλιο ιστολογίου: Και για όσους δεν κατάλαβαν, τα ονόματα δεν θα γίνουν γνωστά, αλλά η "διαρροή" είναι πολύ πειστική για όσους συμμετείχαν ως τώρα σε διάφορα payroll. Ο νόμος της ομερτά έχει διάφορες εκφάνσεις, ενίοτε γκρίζους εκβιασμούς, ενώ σε ακραίες περιπτώσεις "αιφνίδιους θανάτους"... Η περίφημη λίστα που ακούμε χρόνια τώρα, αλλά κανείς δεν την δημοσιοποιεί (μην ξεχνάμε ότι έχει "διαρρεύσει" πάρα πολλές φορές), επανήλθε για να παίξει τον γνωστό της ρόλο... αυτόν του "μπαμπούλα". Σωστά παιδιά; Είναι πολύ δύσκολο να εγκαταλείψουν οι καλοπληρωμένοι δημοσιογράφοι το καράβι που βουλιάζει. Οι "καπεταναίοι" αποφάσισαν να τους πάρουν όλους μαζί στο βυθό. Και εάν δεν κάνουν όσα "πρέπει" τότε... μπορεί να υπάρξουν διαρροές και ονοματεπώνυμα. Ζήτω η δημοκρατία, ζήτω η ελευθερία, ζήτω η "ελεύθερη" δημοσιογραφία!!!

πηγή:kostasxan

Η πρωτοχρονιάτικη επικαιρότητα του…Τζόγου!

 

του Καθηγητή Γιώργου Πιπερόπουλου

Το Σαββατόβραδο, παραμονή πρωτοχρονιάς πολλοί θα καθίσουν, με πρόσχημα «το καλό του χρόνου» σε κάποιο τραπέζι για να δοκιμάσουνε την...Τύχη τους.Υπάρχουν, σίγουρα, και εκείνοι που προθερμαίνονται ένα εξάμηνο πριν την Πρωτοχρονιά και αναθερμαίνονται το άλλο εξάμηνο επιδιδόμενοι με μανία στο κυνηγητό της Τύχης. Ο τζόγος σε παγκόσμια κλίμακα έχει καθιερωθεί, επίσημα και ανεπίσημα, σε ιεροτελεστία, σε φοβερά επικερδή απασχόληση τόσο για τα Κράτη όσο και για ιδιώτες καθώς επίσης και για οργανωμένα συμφέροντα που σε καθημερινή βάση διακινούν μυθώδη ποσά που ρέουν από το περίσσευμα των ευπόρων ή το υστέρημα των απόρων.

Στη Μέκκα του τζόγου, στο Las Vegas της Πολιτείας της Nevada(την πόλη των τυχερών παιχνιδιών και της πορνείας που όπως είναι γνωστό ποτέ δεν...κοιμάται) οι εισπράξεις μιάς βραδιάς ξεπερνούν κατά πολύ τον ετήσιο προϋπολογισμό γιγάντιων ελληνικών ΔΕΚΟ όπως της ΔΕΗ και του ΟΤΕ!

Ανάλογα μυθικά ποσά αντιστοιχούν και σε Ευρωπαϊκές, Λατινο-Αμερικανικές και άλλες χώρες. Το περιοδικό «International Gambling and Wagering Business» υπολογίζει ότι τα κάθε λογής τυχερά παιχνίδια ξεπερνούν κάθε χρόνο τα αστρονομικά ποσά εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων. Από τα ποσά αυτά τα Καζίνο εισπράττουν τη μερίδα του λέοντος ενώ επίσης μεγάλα ποσά εισπράττουν Εκκλησιαστικές και άλλες κοινωνικές οργανώσεις για φιλανθρωπικούς σκοπούς με παιχνίδια όπως το Bingo!

Στην Ελλάδα το κυνηγητό της Τύχης γίνεται τόσο από ιδιώτες όσο και από το επίσημο Κράτος και από κοινωφελή ιδρύματα με τις κάθε λογής λαχειοφόρες αγορές. Θα μπορούσε, μάλιστα, να ισχυρισθεί κανείς ότι τα τυχερά παιχνίδια βρίσκονται σε εποχή απίστευτης ανθοφορίας στον ελλαδικό χώρο καθώς ενώ το 1997 οι Έλληνες ξοδέψαμε συνολικά 836,2 δισεκατομμύρια δραχμές (δηλαδή περίπου 2,5 δισεκατομμύρια ευρώ) για ΟΛΑ τα είδη τζόγου αυτό το ποσό ΔΙΠΛΑΣΙΑΣΘΗΚΕ μόλις πέντε χρόνια αργότερα, δηλ. το 2002 (όταν ξεπέρασε τα 5 δισεκατομμύρια ευρώ), και to 2009 ξοδέψαμε πάνω από 18 δισεκατομμύρια ευρώ (περίπου 7 δις για ΟΠΑΠ και Ιππόδρομο, άλλα 8 δις στα παράνομα στοιχήματα και 3 δις στα 9 καζίνο!)

Το τι έχουμε ξοδέψει στη διάρκεια του 2011 ΔΕΝ τολμώ να το υπολογίσω επειδή είναι σχεδόν ΚΑΝΟΝΑΣ ότι όσο «φτωχαίνουν» άτομα, οικογένειες Λαοί τόσο περισσότερα χρήματα (που ουσιαστικά ΔΕΝ…έχουν, τζογάρουν!..) Όπως δεν τολμώ να σκεφτώ τι θα γίνει στην Ελλάδα με τα 30,000 ( ή μήπως θα είναι περισσότερα;) μηχανάκια τζόγου που θα πλημμυρίσουν Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη και κάθε επαρχιακή πόλη!

Το θεμελιακό στοιχείο του τζόγου μπορεί να ταυτισθεί με την πιθανότητα που μας συναρπάζει, με το κρεσέντο των εξωτικών συναισθημάτων που δημιουργεί το ρίσκο. Μαθαίνουμε το τζόγο από μικρή ηλικία. Πολλά από τα παιχνίδια που προσφέρουμε ως δώρα στα παιδιά μας έχουν ως καθοριστικό τους στοιχείο το...ρίσκο, είναι παιχνίδια τύχης, καθώς περιέχουν τη διαδικασία της ρίψης του ζαριού, το τράβηγμα χαρτιών, το στοιχείο πιθανότητας. Επιπρόσθετα στις περισσότερες οικογένειες τα παιδιά όχι μόνο βλέπουν γονείς και φίλους να παίζουν, αλλά συχνά υποκύπτουν στην πρόκληση του κυνηγητού της τύχης καθώς παίζουν τυχερά παιχνίδια μεταξύ τους ή με τους γονείς τους.

Με δεδομένες τις διαδικασίες εξοικείωσης όλων μας εξ απαλών ονύχων με τα παιχνίδια της τύχης παραμένει επίμονα δύσκολη η απάντηση στο θεμελιακό ερώτημα "γιατί ένα συγκεκριμένο άτομο γίνεται μανιώδης παίκτης; "

Σε μια επιφανειακή ψυχοδυναμική προσέγγιση, σε μια πρώτη επιπόλαια θεώρηση, ο μανιώδης κυνηγός της τύχης προβάλλει σαν άτομο με έντονα στοιχεία κοινωνικότητας, πρόσχαρο στη συμπεριφορά του με τους άλλους, σαν ένας κλασικά ευχάριστος τύπος άνδρα ή γυναίκας.

Διεισδύοντας, όμως βαθύτερα στην αυθεντικότητα της συμπεριφοράς του, ανακαλύπτουμε κάτω από την ευχάριστη επιφάνεια ένα άτομο ψυχοσυναισθηματικά ανώριμο, με έντονα χαρακτηριστικά εχθρότητας και σαφείς τάσεις μαζοχισμού που συνοδεύονται από στοιχεία άρνησης και αντικοινωνικότητας καθώς και από μια χαρακτηριστική ροπή προς τη μαγεία, την παραψυχολογία και τις μεταφυσικές ανησυχίες.

Οι καταναγκαστικοί κυνηγοί της τύχης είναι άτομα με παθητική εξαρτημένη προσωπικότητα, τους λείπει η ικανότητα για σύναψη, εδραίωση και συνέχιση αυθεντικών στενών διαπροσωπικών σχέσεων, είναι άτομα με έντονη τάση για εκμετάλλευση του άλλου που δεν διστάζουν να διαλύσουν - θυσιάζοντας στο βωμό του προσωπικού τους πάθους - και αυτήν ακόμη την κοινωνική υπόληψη ή την οικονομική ασφάλεια της οικογένειας τους.

Η ψυχοσύνθεση του καταναγκαστικού κυνηγού της τύχης, του παθιασμένου τζογαδόρου, φαίνεται να είναι ταυτόσημη με την αναζήτηση της δράσης και της περιπέτειας και όπως εξομολογούνται οι ίδιοι είναι άτομα που εάν δεν ρισκάρουν αδυνατούν να επιβεβαιώσουν την ύπαρξή τους, αδυνατούν να αισθανθεί ότι πραγματικά ζούνε!

Συχνά, πολύ συχνότερα από το μέσο άνθρωπο, ο κυνηγός της τύχης ζει στο μεταίχμιο με πολύπλοκα συστήματα υποκειμενικής αιτιολόγησης της συμπεριφοράς του που ξεκινούν από το γνωστό «σύνδρομο του Μόντε Κάρλο» (μετά από μια σειρά αποτυχιών έρχεται αναμφισβήτητα η επιτυχία, ή αφού χάσω σε ένα αριθμό Χ προσπαθειών την επόμενη φορά θα κερδίσω) αλλά το άτομο δεν μας λέει πόσες ακριβώς πρέπει να είναι οι Χ φορές.

Επίσης υπάρχει και ο «φαύλος κύκλος» η αποκαλούμενη φαντασίωση του σοφίσματος που για τον τζογαδόρο παίρνει την ακόλουθη μορφή: «Όταν κερδίζω παίζω με τα χρήματα των άλλων και όταν χάνω προσπαθώ απλά και μόνο να…ισοφαρίσω. Όταν το επιτύχω αυτό το κέρδος ταυτίζεται με την απόλαυση, τη γοητεία που μου χαρίζει το παιχνίδι καθώς με συνεπαίρνει χωρίς να μου κοστίζει και...πολλά!»

Έτσι μολονότι η καθημερινή αδυσώπητη επαναλαμβανόμενη και δυσάρεστη πραγματικότητα των απωλειών χρημάτων θα έπρεπε να το συνετίσει, το ψυχαναγκαστικό άτομο απορροφάται με ολόκληρο το είναι του στο απύθμενο ψυχοκοινωνικό-οικονομικό κατρακύλισμα, εξανεμίζοντας περιουσίες, χρεωμένο σε φίλους και τοκογλύφους, αλλά με σταθερή πάντα τη διαίσθηση ότι στην επόμενη στροφή θα ανοίξει και πάλι η τύχη του.

Ο παθολογικός παίκτης, ο τζογαδόρος χώρια από τις ώρες που αναλώνει στο συγκεκριμένο παιχνίδι (χαρτιά, καζίνο, ιππόδρομος κλπ) ξοδεύει και τις υπόλοιπες ώρες του προσδιορίζοντας την κακοτυχία της περασμένης νύχτας ή μέρας και πλάθοντας όνειρα για το επόμενο παιχνίδι. Ο καταναγκασμός και η ταυτόχρονη γοητεία του κυνηγητού της Τύχης που το συνεπαίρνουν οδηγούν το άτομο αυτό σε πλήρη αδιαφορία και αμέλεια της προσωπικής τους και οικογενειακής ζωής και φυσικά των επαγγελματικών του υποχρεώσεων

Όσο πικρόχολο και εάν ακουστεί αυτό θα το πω γιατί το κρίνω αναγκαίο. Στις περιπτώσεις του πάθους του τζόγου εκατό γραμμάρια πρόληψης λειτουργούν πολύ πιο αποτελεσματικά από ένα κιλό θεραπείας. Καθώς προαναφέρθηκε δεν υπάρχει απόλυτα σαφής ορισμός των γενεσιουργών αιτίων δημιουργίας ενός παθιασμένου παίκτη, ενός τζογαδόρου.

Κοινωνικό ψυχολογικές έρευνες πιστοποιούν το γεγονός ότι ένα σημαντικό ποσοστό αυτών των ατόμων επιδείχνουν συγγενείς δομές προσωπικότητας και χαρακτήρα με άτομα που κάνουν κατάχρηση αλκοόλ και ναρκωτικών. Με άλλα λόγια η διαδικασία όπως ανέλιξής όπως σε τζογαδόρους ακολουθεί τον κύκλο του κέρδους ή όπως επιτυχίας που γίνεται αυτό-σκοπός, τα ποσά έχουν σταθερά αυξητική τάση και ολάκερη η συμπεριφορά, η προσμονή και η συναισθηματική εστίαση επικεντρώνονται μονίμως στο...επόμενο παιχνίδι.

Από τη άλλη πλευρά υπάρχει η άποψη ότι όπως σημαντικός αριθμός παικτών είναι νευρωτικά άτομα στα οποία υπάρχει η υποσυνείδητη «ανάγκη να χάσουν» που συγκαλύπτεται από τη συνειδητή, την εμφαντική όπως προσκόλληση στην επιδίωξη όπως επιτυχίας. Η υποσυνείδητη ανάγκη για «αποτυχία» ξεκινά από την ανάγκη του ατόμου να επαναστατήσει απέναντι στη γονική εξουσία και κυριαρχία γεγονός που δημιουργεί ενοχές και ανάγκη τιμωρίας και γενικεύεται σε όπως επαναστατικότητα στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον. Ο τζογαδόρος είναι άτομο με έντονο υπαρξιακό άγχος, με βαθειά συναισθήματα ανασφάλειας και έλλειψη ικανότητας χειρισμού των απογοητεύσεων και ματαιώσεων που όπως επιφυλάσσει η καθημερινότητα. Το άτομο αυτό εστιάζει την υπέρμετρη ανάγκη του για φυγή στο κυνηγητό όπως τύχης.

Η ατομική ψυχοθεραπευτική παρέμβαση συνήθως έχει αρνητικά προγνωστικά ενώ παραγωγική είναι η ψυχοθεραπεία σε επίπεδο ομάδας.

Το 1957 δύο γνωστοί Αμερικανοί τζογαδόροι αναζητώντας θεραπεία για το πάθος όπως δανείσθηκαν την φιλοσοφία Αλληλοβοήθειας (Ανώνυμοι Αλκοολικοί) και δημιούργησαν την πρώτη παρόμοια ομάδα αλληλοβοήθειας τζογαδόρων (gamblers anonymous) στο Λος Άντζελες όπως Καλιφόρνια. Ο Σύνδεσμος όπως αριθμεί σήμερα παραρτήματα σε όπως χώρες.

Προφανώς είναι μεγάλη ανάγκη να δημιουργηθούν και στην Ελλάδα τέτοιες ομάδες αλληλοβοήθειας καθώς η επιδείνωση των οικονομικών όπως, όπως προανέφερα, εμπλέκει ολοένα και περισσότερα άτομα στο τζόγο.