Ο Χίτλερ... και η λόγχη του πεπρωμένου

 

 

Η λόγχη του Λογγίνου, σύμφωνα με τους μελετητές της μυστικής παράδοσης έχει υπερφυσική δύναμη και βοηθάει τον εκάστοτε κάτοχο της να γίνει κυρίαρχος του κόσμου.

Ακόμη κι όταν ήταν ένας χλωμός κι εξαθλιωμένος νέος, που γυρόφερνε άσκοπα στους δρόμους της Βιέννης ο Χίτλερ δεν έχασε την έμφυτη αυτοεκτίμηση του, ούτε και την αίσθηση που είχε για το προσωπικό του πεπρωμένο, σύμφωνα με το οποίο προοριζόταν για κάτι «μεγαλειώδες», για μια «κοσμοϊστορική αποστολή».

Και, πράγματι, η εκπληκτική άνοδος του Χίτλερ από την αφάνεια των φτηνο πανσιόν της Βιέννης στην εξουσία της Ράιχσταγκ στηρίχθηκε στη θέληση-που-οδηγεί-στη-Δύναμη. Μια θεωρία που ανέπτυξε ο μεγαλύτερος μάγος του 20ού αιώνα, ο Άλιστερ Κρόουλυ ο οποίος, απ' ό,τι δείχνουν τα στοιχεία, συνδεόταν με τον Χίτλερ μέσω τρίτων που ήταν μέλη του μαγικού τάγματος και του Ναζισμού.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η κυρίαρχη μορφή «μαγείας» στο Δυτικό Κόσμο είναι η δύναμη της θέλησης. Μπορείς να κατακτήσεις οτιδήποτε, αρκεί να το θέλεις πραγματικά. Όπος λέει και ο Πάολο Κοέλιο; «Αν πραγματικά θέλεις κάτι, ακόμη και το ίδιο το Σύμπαν συνωμοτεί για να τα καταφέρεις...»

Το ίδιο έγινε και με τον Χίτλερ... Μια μέρα που ένιωθε να βυθίζεται στην απελπισία, ο νεαρός Χίτλερ κατευθύνθηκε στο Μουσείο του Χόφμπουργκ της Βιέννης, που ήταν γεμάτο κακόγουστα εκθέματα και εμβλήματα.

Εκεί, τυχαία άκουσε έναν ξεναγό να αναφέρει τα εξής σε μια ομάδα ξένων επισκεπτών δείχνοντας μια παμπάλαια λόγχη: «Υπάρχει ένας θρύλος γύρω από αυτή τη λόγχη: όποιος τη διεκδικήσει και ανακαλύψει τα μυστικά της κρατά τη μοίρα του κόσμου στα χέρια του για καλό ή για κακό».

Σύμφωνα με τον ξεναγό, η λόγχη άνηκε στο Ρωμαίο εκατόνταρχο Λογγίνο και μ' αυτή τρύπησε το σώμα του Εσταυρωμένου, για να του προσφέρει ένα «σπλαχνικό θάνατο». Ο θρύλος έλεγε πως όποιος κατέχει αυτή τη λόγχη και κατανοεί τις δυνάμεις τις οποίες υπηρετεί, κρατά, για καλό ή κακό σκοπό, το πεπρωμένο του κόσμου στα χέρια του!

Για το νεαρό Χίτλερ αυτή ήταν μια μεγάλη αποκάλυψη, γιατί αμέσως αισθάνθηκε πως ο ίδιος είχε κρατήσει στα χέρια του σε κάποια περασμένη εποχή αυτή τη Λόγχη -πίστευε, βλέπετε, στο Νόμο του Κάρμα- και σκόπευε να την ξανακρατήσει και στο μέλλον, εκπληρώνοντας έτσι το προσωπικό του πεπρωμένο.

Έπειτα από αυτή τη συνειδητοποίηση η ζωή του απέκτησε νόημα. Έγινε θαμώνας στη βιβλιοθήκη του Χοφ, προκειμένου να μάθει τα πάντα σχετικά με τη λόγχη και το πώς αυτή επηρέασε την πορεία της ευρωπαϊκής ιστορίας. Σταδιακά, τα πνευματικά του ενδιαφέροντα διευρύνθηκαν και άρχισε να μελετάει ιστορία, ανατολικές θρησκείες, γιόγκα, αποκρυφισμό, υπνωτισμό, αστρολογία... Ταυτόχρονα, μελέτησε Δάντη, Γκαίτε, Σοπενχάουερ και Νίτσε. Ωστόσο, το αγαπημένο του έργο υπήρξε το Πάρσιφαλ του Βόλφραμ φον Έσενμπαχ, μέσα από το οποίο ξεδιπλωνόταν ποιητικά η ρομαντική ιστορία του Αγιου Δισκοπότηρου, που αποτελεί και τη βάση του Αποκρυφισμού της Δύσης

Με τη μελέτη βιβλίων, ο Χίτλερ μυήθηκε σταδιακά στο γερμανικό Αποκρυφισμό, πλούσιο σε τευτονο-παγανιοτικά αλλά και στοιχεία ανατολικών συστημάτων. Ο ίδιος, σε αντίθεση με τους ιππότες του Δισκοπότηρου, που προσπαθούσαν να μάθουν το ΑΛΦΑΒΗΤΟ (δηλαδή να αναπτύξουν τη συνειδητότητά τους) χωρίς τη βοήθεια των μαύρων τεχνών, «έκοψε δρόμο» χρησιμοποιώντας μαύρη" μαγεία και ψυχεδελικές ουσίες. Με τη βοήθεια αυτών των ουσιών «κατέβασε» γνώσεις από τα Ακασικά Αρχεία και συνειδητοποίησε τη «φωτεινή» αποστολή του στην Ευρώπη του 20ού αιώνα, η οποία, στην πραγματικότητα ήταν σκοτεινή και μαύρη! Μια αποστολή που σίγουρα πρόσφερε πολύ αίμα ως σπονδή στη σκοτεινή ανώτερη δύναμη, την οποία λάτρευε κι από την οποία κατευθυνόταν ο μαύρος εαυτός της ανθρωπότητας που προσωποποιήθηκε στον Χίτλερ.....

Φανταζόταν ότι εξακολουθούσε να έχει ελευθερία επιλογής, αλλά στην ουσία ήταν δέσμιος μιας διαβολικής ιεραρχίας πνευμάτων, εδώ και πάρα πολύ καιρό. Είχε καταντήσει αδύναμη λεία των δυνάμεων του Σκότους... Ο λόγος που ακολούθησε το δρόμο προς την άβυσσο ήταν η αδυναμία της θέλησης του.

 

πηγή:prionokordela.gr

Η Σῦριγξ του Πανός... Ένα αρχέγονο μουσικό όργανο.

  

Πριν απολαύσετε το διάσημο Ρουμάνο Gheorghe Zamfir με τη σύριγγα να εκτελεί τη μελωδία The Lonely Shepherd σε σύνθεση του James Last, παρακαλώ διαβάστε το κείμενο που ακολουθεί:

Ο Αρκαδικός θεός Παν, ο θεός της Φύσης και των ποιμένων, τον περισσότερο καιρό τον περνούσε ανάμεσα στα βράχια, στα βουνά και στα ρυάκια σκορπώντας στην πλάση τις μελωδίες του σουραυλιού του. Αυτός πρώτος είχε φτιάξει τη σύριγγα, δηλαδή το σουραύλι.

Μια ιστορία λέει ότι το έφτιαξε μετά την αποτυχημένη προσπάθειά του να κατακτήσει την όμορφη Νύμφη Σύριγγα. Καθώς την καταδίωκε κι εκείνη προσπαθούσε να του ξεφύγει βρέθηκε μπροστά στον ποταμό Λάδωνα.


Η Σύριγγα ικέτευσε το θεό ποταμό να τη γλιτώσει κι εκείνος τη λυπήθηκε· τη στιγμή που ο Παν άπλωνε τα χέρια του να την πιάσει, βρέθηκε να κρατά, αντί την ωραία Νύμφη, ένα καλάμι. Απογοητευμένος ο δύστυχος Παν στεκόταν δίπλα στην όχθη του ποταμού κρατώντας το καλάμι· τότε άκουσε τον ήχο του αέρα που περνά μέσα απ' αυτό. Έκοψε κι άλλα καλάμια σε διαφορετικό μήκος, τα ένωσε κλιμακωτά με κερί κι έτσι έφτιαξε τη σύριγγα (αρχικά ήταν 7 καλάμια). 

Ο Παν ήταν πολύ καλός μουσικός· μάγευε με τις μελωδίες του τα ζώα, τα πουλιά, τις Νύμφες του δάσους. Τα τραγούδια του έδιναν ρυθμό στα βήματα κάθε χορευτή. Κάθε στιγμή ήταν έτοιμος για χορό και για γλέντι, είτε με τις Νύμφες είτε με τη συντροφιά του Διονύσου. Πάντα στο ένα χέρι του κρατούσε τη σύριγγα, γι' αυτό λέγεται "αυλός του Πανός" και στο άλλο συνήθως μια γκλίτσα. Ο Παν, ως αρχιστράτηγος του Διονύσου, στις εκστρατείες που έκαναν ανά τον κόσμο, μετέδωσε εκτός πολλών άλλων, την σύριγγα ως το πρώτο πνευστό όργανο.

Σήμερα το όργανο αυτό στις χώρες της Λατινικής και Νοτίου Αμερικής χρησιμοποιείται ως το πλέον παραδοσιακό τους όργανο. Το όνομα του Πανός έχει ταυτισθεί με την ονομασία του οργάνου.

Syrinx di Pan, flauto di Pan -- Ιταλικά
Syrinx de Pan, Pan flauta -- Ισπανικά
Syrinx de Pan, flûte de Pan -- Γαλλικά
Pan Syrings, Pan flute, Pan-pipe -- Αγγλικά
Syrinx von Pan, Die Pan-flöte –Γερμανικά
Flauto de Pan -- Μεξικό
Quena, Flauta de Pan -- Περού (Castelliano-Ισπανικά) Κέννα = Κάλαμος Siringa,
Flauta de Pan -- Αργεντινή
Pi-pana -- Αρχαία Ινδιάνικα
Flauto di Pan, nai -- Ρουμανία (παραδοσιακό όργανο)
Flauto εκ του αρχ. Ελληνικού Φλέω = αναφυσώ. Ρίζα ΦΛΑ.

Thank you Mak for this special contribution!

Πηγή: http://olympia.gr

Αφιέρωμα της ΕΡΤ στον Αττίλα

Αφιέρωμα της ΕΡΤ στον Αττίλα

Το Αρχείο της ΕΡΤ, με αφορμή την επέτειο από τη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολή στην Κύπρο στις 14 Αυγούστου 1974, γνωστής και ως «Αττίλας 2»...ψηφιοποίησε και παρουσιάζει μέσω των ιστοσελίδων www.ert-archives.gr και www.ert.gr, δύο επετειακά αφιερώματα.

Στο πλαίσιο του αφιερώματος, παρουσιάζεται απόσπασμα από την ταινία «Επικαίρων» της εποχής με τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα στις 14 και 15 Αυγούστου 1974. Στην ταινία παρουσιάζεται η άφιξη του αντιπροέδρου της Κυβερνήσεως και υπουργού Εξωτερικών Γεωργίου Μαύρου και του προέδρου της Κυπριακής Βουλής και προσωρινά προεδρεύοντος της Κυπριακής Δημοκρατίας Γλαύκου Κληρίδη στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, μετά το ναυάγιο των ελληνοτουρκικών διαπραγματεύσεων στη Γενεύη για το Κυπριακό.

Καταγράφεται επίσης η συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου, με θέμα τις εξελίξεις στο Κυπριακό μετά την εκδήλωση του «Αττίλα ΙΙ», με τη συμμετοχή του υπουργού Δημοσίων Έργων Γεωργίου Αλέξανδρου Μαγκάκη, του υπουργού Απασχόλησης Κωνσταντίνου Λάσκαρη, του υπουργού Δημοσίας Τάξεως Σόλωνα Γκίκα, του υπουργού Γεωργίας Δημητρίου Παπασπύρου και του υπουργού Μεταφορών και Επικοινωνιών Γεωργίου Μυλωνά. Στα πλάνα διακρίνεται ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής να εξέρχεται από το κτήριο της Βουλής συνοδευόμενος από τον υπουργό Εθνικής Αμύνης Ευάγγελο Αβέρωφ-Τοσίτσα.

Στην ταινία περιλαμβάνεται και το ραδιοτηλεοπτικό διάγγελμα του πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή προς τον ελληνικό λαό, στο οποίο μιλά για την κατάσταση στην Κύπρο μετά το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 και την τουρκική εισβολή.

Επίσης το αρχείο της ΕΡΤ παρουσιάζει το επεισόδιο της σειράς εκπομπών με τον Κώστα Βαξεβάνη «Το κουτί της Πανδώρας», με τίτλο «Φάκελος Κύπρου, η εισβολή», παραγωγής 2011.

Στην εκπομπή καταθέτουν τη δική τους μαρτυρία για το τι έγινε στην Κύπρο μετά το πραξικόπημα και στην τουρκική εισβολή, οι πρωταγωνιστές των γεγονότων.

Οι πρώην αξιωματικοί Αριστοτέλης Παλαΐνης, Αλέξανδρος Σημαιοφορίδης, Αρίστος Νικολάου, Χάρης Πατίχης, Σταύρος Σταύρου και Χρηστός Τουφεξής αποκαλύπτουν στο φακό της εκπομπής στοιχεία για τις προετοιμασίες των Τούρκων για την επικείμενη εισβολή, για την ημέρα της απόβασης των Τούρκων (20/7/1974), καθώς και για τα μοιραία λάθη των ελληνικών δυνάμεων. Αναφέρονται στον «ΑΤΤΙΛΑ ΙΙ» (14/8/1974) και δίνουν τη δική τους εξήγηση για το πώς χάθηκε η Αμμόχωστος. Τέλος, κάνουν λόγο και για τον τρόπο με τον οποίο, αυτοί που εγκατέλειψαν τα πεδία των μαχών, διεκδίκησαν αργότερα διακρίσεις και τιμές.

Στην εκπομπή περιλαμβάνεται οπτικοακουστικό υλικό, αποσπάσματα από το ντοκιμαντέρ του Μιχάλη Κακογιάννη, «Αττίλας ΙΙ», αλλά και το ηχητικό μήνυμα του αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Παρουσιάζονται επίσης, για πρώτη φορά, απόρρητα έγγραφα που αποκαλύπτουν την κρυφή ατζέντα του Χένρι Κίσινγκερ και τα σχέδια των Αμερικανών για το μέλλον της Κύπρου.

πηγή:tromaktiko

Πριν από 119 χρόνια: Η πρώτη εργατική πρωτομαγιά στην Ελλάδα

 

του Πάνου Τριγάζη
«Πας πολίτης έχει δικαίωμα υπάρξεως» – «Οι εργάται να εργάζονται επί οκτώ ώρες την ημέραν» – «Φορολογία ανάλογος του κεφαλαίου και της...ιδιοκτησίας εκάστου» – «Κατάργησις της προσωπικής κρατήσεως διά χρέη» – «αποκέντρωσις των εξουσιών, ανεξαρτησία των Δήμων» – «Να καταργηθώσιν οι θανατικαί εκτελέσεις».

Τα αιτήματα αυτά δεν είναι από καμιά προκήρυξη για τη φετινή Πρωτομαγιά. Είναι αιτήματα των πρώτων Ελλήνων Σοσιαλιστών, διατυπωμένα την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα. Τότε που ο «Κεντρικός Σοσιαλιστικός Σύλλογος», με ιδρυτή και ηγέτη του τον νεαρό φοιτητή του Πολυτεχνείου Σταύρο Καλλέργη, οργάνωσε την πρώτη μαζική συγκέντρωση στην Ελλάδα για την Εργατική Πρωτομαγιά, η οποία είχε ήδη καθιερωθεί από το ιδρυτικό συνέδριο της Β΄ Διεθνούς στο Παρίσι το 1889 ως ημέρα αγώνα και

διεθνούς αλληλεγγύης των εργατών του κόσμου, προς τιμή των πρωτοπόρων εργατών που είχαν δολοφονηθεί στο Σικάγο την 1η Μάη 1886.

Ήταν και τότε χρόνια πολύ δύσκολα για τον Ελληνικό λαό, που ζούσε στη φτώχεια με τη χώρα του υπανάπτυκτη, υπερχρεωμένη και εξαρτημένη από τους ξένους, με το προλεταριάτο να μεγαλώνει και πλήθη ακτημόνων αγροτών να δουλεύουν «ήλιο με ήλιο» ή και περισσότερο.

Ο «Κεντρικός Σοσιαλιστικός Σύλλογος», που είχε ιδρυθεί από τον Καλλέργη το 1890, «είναι ο πρώτος σοσιαλιστικός εν Ελλάδι και Τουρκία με καθαρόν και απευθείας σοσιαλιστικόν πρόγραμμα», έλεγε ο ίδιος ο ιδρυτής του, ο οποίος εξέδωσε και την εφημερίδα «Σοσιαλιστής» στις 5 Ιουνίου 1890, που είχε στον τίτλο της το σύνθημα «Άπαντες δι΄έκαστον – Έκαστος διά πάντας». Δώδεκα χρόνια έζησε η εφημερίδα αυτή, με ενδιάμεσες διακοπές, και το τελευταίο φύλλο της κυκλοφόρησε την 1η Μάη του 1902.

Σοσιαλιστικές κινήσεις στην Ελλάδα υπήρχαν και πριν το 1890, όπως του Ρόκκου Χοΐδά, του Πλάτωνα Δρακούλη και του Π. Πανά, που το 1876 έβγαλε την εφημερίδα «Εργάτης». «Αλλά ο Καλλέργης – γράφει ο Γιάννης Κορδάτος – ήταν ο αγωνιστής που πλησίασε πιο πολύ τις μάζες, που καταδιώχθηκε, φυλακίστηκε, έχασε την περιουσία του, δυστύχησε και ίσαμε τα τελευταία του διατήρησε την πίστη στο σοσιαλισμό».

Με τη δράση του, ο Σταύρος Καλλέργης συνέβαλε καθοριστικά στην εξάπλωση των ιδεών του σοσιαλισμού και στην οργάνωση του κινήματος σε πολλές περιοχές της Ελλάδας. Ο ίδιος γράφει σε «Επιστολή προς άπαντας τους Έλληνας σοσιαλιστάς», την οποία είχε στείλει από τον Μυλοπόταμο του Ρεθύμνου, την ιδιαίτερη πατρίδα του, τον Οκτώβρη του 1898: «Η έκδοσις του Σοσιαλιστή υπήρξε τακτική επί δύο έτη και πλέον, ανήλθε δε η εκτύπωσις αυτού εις 4.500 φύλλα, εξ ων οι μεν τρεις χιλιάδες απεστέλλοντο εις συνδρομητάς, 1.000 δε έως 1.500 εις το τότε ιδρυθέν Πρακτορείο Τύπου …».

«… Ίδρυσα εν Αθήναις τμήματα του Συλλόγου – συνεχίζει στο ίδιο κείμενό του ο Στ. Καλλέργης – εν Πειραιεί δε και Λαυρίω συλλόγους και διοργάνωσα δύο συλλαλητήρια, πολυπληθή κατά την 1η Μαΐου».

Ο πρώτος εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς, το 1893, έγινε μπροστά στο Παναθηναϊκό Στάδιο, με συμμετοχή 2.000 ατόμων, όπως έγραψε ο «Σοσιαλιστής». Υπήρχε, όμως, και τότε το ζήτημα της κοινής δράσης των διάφορων σοσιαλιστικών κινήσεων και το 1894 ο Σταύρος Καλλέργης ανέλαβε την πρωτοβουλία κοινού εορτασμού της Πρωτομαγιάς και βρήκε ανταπόκριση, η δε συγκέντρωση –πολύ πιο μαζική από την πρώτη–έγινε στους Στύλους του Ολυμπίου Διός, με ομιλητές τον Καλλέργη και τον Δρακούλη.

Να θυμηθούμε, με την ευκαιρία αυτή, ότι η ιστορία της πρώτης Εργατικής Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα έγινε ευρύτερα γνωστή από τη μελέτη του Αρχείου του Σταύρου Καλλέργη, το οποίο διέσωσε ο άξιος γιος του Λυκούργος Καλλέργης, ο μεγάλος Έλληνας ηθοποιός, συνδικαλιστής του χώρου, συγγραφέας και αγωνιστής της αριστεράς επί πολλές δεκαετίες, ιδρύοντας το «Ίδρυμα Κοινωνικών και Ιστορικών Μελετών ‘Σταύρος Καλλέργης’», το 1985.

Σήμερα, μέσα σε πρωτόγνωρες συνθήκες παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, το εργατικό κίνημα καλείται να αποκρούσει την πρωτοφανή επιδρομή σε βάρος των δικαιωμάτων των εργαζομένων, που κατακτήθηκαν με θυσίες και αίμα στη διάρκεια του 20ου αιώνα. Μπροστά στον άμεσο κίνδυνο κατεδάφισης των κοινωνικών κατακτήσεων και διάλυσης της κοινωνικής συνοχής, μέσω της εφαρμογής των μνημονίων, καθίσταται ζήτημα επιβίωσης η οικοδόμηση της κοινωνικής αλληλεγγύης και η διεθνοποίηση των αγώνων των εργαζομένων.

Ποτέ δεν ήταν πιο επίκαιρο το σύνθημα του Σταύρου Καλλέργη και των συντρόφων του: «Πάντες δι΄έκαστον – έκαστος διά πάντας», ή όπως λέμε σήμερα «ΚΑΝΕΙΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ».

vathiprasino.blogspot.com

Άλλο Αλβανοί και άλλο Αρβανίτες

 

Κωνσταντίνος Βαβούσκος, Ομότιμος Καθηγητής ΑΠΘ «Τουρκική πηγή περί Φλωρίνης»
«Σημειωτέον ότι τα μνημονευθέντα αρβανιτοχώρια του Νομού Φλωρίνης (Λέχοβον, Φλάμπουρον και Δροσοπηγή), ήσαν τα... σημαντικότερα και ευρωστότερα κέντρα του Ελληνισμού, υπ’ ουδενός ποτέ αμφισβητηθέντα ως προς αυτά.

Εις το Λέχοβον π.χ. κατά την διάρκεια του Μακεδονικού αγώνος, είχεν εγκατασταθή το στρατηγείον των Μακεδονομάχων της περιοχής (είχε καταστή κέντρον στρατιωτικόν του Μακεδονικού Αγώνος) λόγω της ασφαλείας, την οποίαν παρείχε το με γνησίαν και αποφασιστικήν εθνικήν συνείδησιν διαπνεόμενον σύνολον των κατοίκων του».

Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων, «Άλλο Αλβανοί και άλλο Αρβανίτες».

«Ο όρος Αρβανίτης που αφορά τους Σουλιώτες, τους Υδραίους, τους Σπετσιώτες και πολλούς κατοίκους των Μεσογείων, προέρχεται από τελείως διαφορετική ρίζα.

Συγκεκριμένα από την λέξη ΄Αρβανον, τοπωνύμιο της Βορείου Ηπείρου, που το βρίσκουμε ήδη από τον 11ο αιώνα στα κείμενα της ΄Αννας της Κομνηνής. Από το ΄Αρβανον, δηλαδή από την ελληνικότατη Βόρειο ΄Ηπειρο, κατέβηκαν σε πόλεις και νησιά της Νοτίου Ελλάδος, ελληνικοί πληθυσμοί που μιλούσαν Αρβανίτικα».

Αχιλλέας Λάζαρου, Ρωμανιστής Βαλκανολόγος, «Η Διεπιστημονική Αλήθεια για τους Αρβανίτες»

«Οι απόδημοι Αρβανίτες που βρίσκονται στη στρατιωτική υπηρεσία του Ερρίκου Η΄ της Αγγλίας και Ιρλανδίας (1491-1547) συναισθάνονται την ελληνικότητα τους, την οποία διακηρύσουν στεντόρεια προ της μάχης: “Ελλήνων εσμέν παίδες… και τοις εχθροίς… την πάλαι θρυλουμένην Ελλήνων ανδρείαν έργοις αυτοίς φανεράν ποιήσωμεν”.

΄Οταν δε με αιματηρούς αγώνες, αποκτούν κάποιο κομπόδεμα, σπεύδουν και εκπλήρωση τάματος, όπως με την Ελληνική εκκλησία της Νεαπόλεως Ιταλίας το 1597, οι Μιχαήλ Μπούας και Αλέξανδρος Μοσχολέων, που δεν περιορίζονται μόνο στην αναγραφή των αξιωμάτων τους, Magistri Capellani, αλλά προσθέτουν και την Ελληνική τους ταυτότητα “nationis graecae!!».

Από άλλο σημείο του κειμένου

«Κατ’ ακολουθίαν οι διάσπαρτοι ανά την στεριανή και νησιώτικη Ελλάδα Αρβανίτες, ευλόγα σe στίχους τραγουδιού από το Εγκόλπιο του Ρήγα Βελεστινλή προβάλλονται προεξαγγελτικά ΄Ελληνες: Ω Υδραΐοι κι εσείς Ψαριανοί, άνδρες Σπετσιώται και υπόλοιποι Γραικοί!!!

΄Ολοι οι μπουρλοτιέρηδες του αγώνος του 1821 ήσαν Αρβανίτες, προερχόμενοι από τα τρία προαναφερόμενα ηρωικά νησιά!!!

Επίλογος Κειμένου:

Εν τέλει φωτεινότατο δείγμα ελληνικής εθνικής συνειδήσεως μας έχει κληροδοτήσει ο Μακεδονομάχος από τα Κούντουρα (Μάνδρα Αττικής) Βαγγέλης Κοροπούλης: “…θά αγωνισθώ μέχρι να ελευθερωθή η Μακεδονία και θα πεθάνω εδώ… “.

vatopaidi.wordpress.com

ΟΙ ΠΤΩΧΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟ 1821 ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ

 

Πολιτικές εξελίξεις και ξένες επεμβάσεις

Του Άλκη Αντωνιάδη*  

 Η μελέτη της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας μας βοηθάει να ερμηνεύσουμε πιο αποτελεσματικά τα σημερινά φαινόμενα και να «προβλέψουμε» τις επερχόμενες πολιτικές εξελίξεις. Η εμπλοκή του διεθνούς παράγοντα στην εσωτερική ζωή της Ελλάδας, οικονομικής και πολιτικής, εμφανίζεται από τα πρώτα χρόνια της ελληνικής επανάστασης και συνεχίζεται ως τις μέρες μας. Η ευθύνη ωστόσο για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις βαραίνει πρωτίστως την ελληνική ιθύνουσα τάξη ( αριστοκρατική και αστική) και τους πολιτικούς της εκπροσώπους που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο από τη μέρα της «ανεξαρτησίας» του μέχρι σήμερα.

Μπροστά στο ενδεχόμενο μιας πτώχευσης εξαιτίας του τεράστιου εξωτερικού δημόσιου χρέους είναι ανάγκη να αναμοχλεύσουμε τις αντίστοιχες περιπτώσεις του 19^ου κα του 20^ου αιώνα. Η πρώτη επίσημη ελληνική πτώχευση μας πηγαίνει πίσω στο 1827, πριν ακόμη αναγνωριστεί το « Βασίλειον της Ελλάδος», όταν η ελληνική διοίκηση του Ιωάννη Καποδίστρια αδυνατεί να πληρώσει τα τοκοχρεωλύσια των «δανείων της Ανεξαρτησίας». Έκτοτε, το ελληνικό αστικό κράτος θα κηρύξει πτώχευση τρεις ακόμη φορές ( 1843,1893/97,1932).

Οι πτωχεύσεις αυτές συνέβαλαν πάντοτε σε πολιτικές ανακατατάξεις και σε παρεμβάσεις των μεγάλων δυνάμεων. Παίρνοντας υπόψη αυτή την ιστορική εμπειρία η ελληνική αριστερά χρειάζεται να χαράξει μια νέα πολιτική που θα οδηγήσει τον ελληνικό λαό στην ανατροπή των σημερινών του αδιεξόδων.

Η πρώτη πτώχευση του 1827

Η αναγνώριση της ελληνικής ανεξαρτησίας  ήταν προϊόν των πολεμικών επιτυχιών των ελλήνων κυρίως από το 1821 ως το 1824, του φιλελληνικού κινήματος αλλά και του ανταγωνισμού  των μεγάλων δυνάμεων της εποχής. Το πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1830 αποτελεί έναν «έντιμο» συμβιβασμό για τα συμφέροντα τους. Το νεοϊδρυθέν ελληνικό προτεκτοράτο υπήρξε δέσμιο του διεθνούς συστήματος ασφαλείας αλλά και του βρετανικού κυρίως χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

Οι χρηματοπιστωτικοί οίκοι του Λονδίνου εκχώρησαν το 1824 και 1825 τα περιβόητα «δάνεια της ανεξαρτησίας» με επαχθείς όρους για τους επαναστατημένους Έλληνες. Ένα μόνο μικρό ποσό από τα συνολικά ποσά των δανείων δαπανήθηκε για τις ανάγκες της επανάστασης. Το μεγαλύτερο σπαταλήθηκε στην προπληρωμή τόκων και προμηθειών, στα χρηματιστήρια της Ευρώπης ή σε παραγγελίες πολεμικού υλικού που ποτέ δεν έφτασε στην Ελλάδα!  Το πιο επαχθές  όμως μέτρο που προβλέπονταν για την αποπληρωμή των δανείων ήταν η υποθήκευση των « εθνικών κτημάτων» που είχαν εγκαταλειφθεί από τους Τούρκους ιδιοκτήτες τους.

Το 1827 ο Ιωάννης Καποδίστριας απευθύνει έκκληση στις μεγάλες δυνάμεις για χορήγηση νέου δανείου. Ο Κυβερνήτης υπολόγιζε ότι έτσι θα μπορούσε να ξεπληρώσει ένα μέρος των τόκων των προηγουμένων δανείων και με τα υπόλοιπα να ανορθώσει την κατεστραμμένη ελληνική οικονομία. Όμως η απάντηση ήταν αρνητική. Οι ξένοι δανειστές δεν είχαν διάθεση να παραχωρήσουν νέα δάνεια στους Έλληνες. Υπό αυτές τις συνθήκες και μπροστά στην αδυναμία εξυπηρέτησης των δανείων της ανεξαρτησίας η ελληνική διοίκηση οδηγείται στην πτώχευση.

Για την αντιμετώπιση της κατάστασης ο Καποδίστριας στράφηκε σ ένα εσωτερικό κυρίως πρόγραμμα ανοικοδόμησης της οικονομίας που προκάλεσε όμως την αντίδραση τόσο του εξαθλιωμένου λαού που ζητούσε την αναδιανομή των «εθνικών γαιών» όσο και των προκρίτων που αισθάνθηκαν ότι παραμερίζονται από τα κέντρα άσκησης της εξουσίας.

Η Βαυαρική μοναρχία:  η πτώχευση του 1843 και το κίνημα της 3^ης Σεπτεμβρίου

Για την διασπάθιση των «δανείων της ανεξαρτησίας» ευθύνονται ως ένα βαθμό και οι ίδιοι οι έλληνες καθώς  ένα τμήμα τους δόθηκε για την διεξαγωγή των εμφυλίων πολέμων στα χρόνια της επανάστασης. Θα πρέπει ωστόσο να αναγνωρίσουμε ότι η αποδοχή από τη μεριά τους των ληστρικών δανείων ήταν εν μέρει δικαιολογημένη με βάση τις πολεμικές συνθήκες, την διάλυση της οικονομίας και κυρίως την ανάγκη για διεθνή αναγνώριση.

Με την ίδρυση  του ελληνικού κράτους και την επιβολή του Όθωνα ως βασιλιά το 1832, οι μεγάλες δυνάμεις και η ξενόφερτη βαυαρική διοίκηση συνέχισαν την καταλήστευση του ελληνικού λαού.

Ο ερχομός του συνοδεύτηκε από εγγυήσεις για την παροχή δανείου 60 εκ. γαλλικών φράγκων ( που δεν είχε δοθεί το 1827). Μέχρι το 1833 είχαν εκχωρηθεί τα 2/3 του δανείου. Στην πραγματικότητα το ποσό που έφτασε και πάλι στην Ελλάδα ήταν πολύ μικρότερο  ενώ το μεγαλύτερο μέρος του δαπανήθηκε στο στρατό, την κρατική γραφειοκρατία και την εξυπηρέτηση των δανειακών υποχρεώσεων. Παράλληλα, τα «εθνικά κτήματα» συνέχιζαν να είναι υποθηκευμένα.

Μέχρι το 1843 η οικονομική ανάκαμψη δεν φαινόταν πουθενά. Η χώρα αδυνατούσε να εκπληρώσει το δημόσιο χρέος της. Οι ξένες δυνάμεις αρνήθηκαν να καταβάλουν την τρίτη δόση του δανείου του 1832. Ο Όθωνας αναγκάστηκε να κηρύξει επίσημη πτώχευση εκλιπαρώντας για νέες πιστώσεις.

Υπό τον φόβο της εισβολής των μεγάλων δυνάμεων και κάτω από την υπόδειξή τους προχωρεί στη μείωση των τακτικών δαπανών που περιλαμβάνει και περικοπές μισθών. Ο Βαυαρός βασιλιάς και οι σύμβουλοι του αφού πρώτα συντέλεσαν στην οικονομική παράλυση τους κράτους, στη συνέχεια προσπάθησαν να ικανοποιήσουν τον ξένο παράγοντα βάζοντας στην γκιλοτίνα τα συμφέροντα του ελληνικού λαού.

Η διάσκεψη που συνήλθε στο Λονδίνο έθεσε αυστηρούς όρους για την καταβολή των ελληνικών οφειλών, όρισε επιτροπή ελέγχου της ελληνικής οικονομίας και επέβαλε την εκχώρηση όλων των εθνικών πόρων για την εξυπηρέτηση των δανείων.

Η οικονομική κρίση, η χρεοκοπία και μια σειρά άλλων πολιτικών παραγόντων  έθεσαν τη βάση για την παρέμβαση στα πολιτικά πράγματα της χώρας ενός στρατιωτικού κινήματος που τύγχανε της υποστήριξης ή της ανοχής των πολιτικών κομμάτων και του ελληνικού λαού. Οι κινηματίες συμπύκνωσαν τα πολιτικά, οικονομικά και θεσμικά αιτήματα στην απαίτηση για παραχώρηση συντάγματος. Στις 3 Σεπτεμβρίου όταν υπογράφονταν στο Λονδίνο η συμφωνία για τις υποχρεώσεις της Ελλάδας ο λαός στην Αθήνα περικύκλωνε το παλάτι. Κάτω από αυτό το βάρος ο Όθωνας αναγκάστηκε να αποδεχθεί τη θέσπιση συντάγματος. Το σύνταγμα ψηφίστηκε τον Μάρτιο του 1844.

Το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Τρικούπη και ο πόλεμος του 1897

Το 1841 ο Βρετανός πρεσβευτής στην Ελλάδα sir Edmund Lyons δηλώνει : « Μια πραγματικά ανεξάρτητη Ελλάδα είναι παραλογισμός. Η Ελλάδα μπορεί να γίνει είτε Ρωσική είτε Αγγλική. Και αφού δεν πρέπει να γίνει ρωσική είναι ανάγκη να γίνει Αγγλική». Η δήλωση αυτή είναι ενδεικτική του τρόπου με τον οποίο οι ξένοι ιμπεριαλιστές αντιμετώπιζαν την ελληνική ανεξαρτησία και έμελε να περιγράψει το ιδιότυπο ημι-αποικιακό καθεστώς των επόμενων δεκαετιών.

Το 1854 ξεσπάει ο Κριμαϊκός πόλεμος ανάμεσα στην Ρωσία από τη μια και τους αγγλογάλλους από την άλλη. Η βαυαρική κυβέρνηση παρασυρμένη από ένα κλίμα εθνικισμού που καλλιεργήθηκε από την εποχή της « Μεγάλης ιδέας» του Κωλέττη σπεύδει να σταθεί στο πλευρό του τσάρου χωρίς να ζητήσει κανένα αντάλλαγμα εδαφικό ή οικονομικό. Η απάντηση των αγγλογάλλων είναι άμεση. Τον Μάιο της ίδιας χρονιάς στρατιωτικό σώμα αποβιβάζεται στον Πειραιά.

Οι σύμμαχοι προχωρούν σε μία άνευ προηγουμένου κατοχή της χώρας ενώ μέχρι το τέλος του πολέμου διορίζουν υπουργούς και ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις. Το 1857 συγκροτούν μαζί με ρώσους εκπροσώπους μια επιτροπή Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου που  είχε ως στόχο την εξεύρεση τρόπων για την πληρωμή των ελληνικών δόσεων του δανείου του 1832. Η επιτροπή αποφασίζει την εκχώρηση  των εσόδων του ελληνικού κράτους από τα κυβερνητικά μονοπώλια, τους φόρους του καπνού, τα έσοδα φορολόγησης και τους τελωνειακούς δασμούς. Παράλληλα, καταθέτει προτάσεις και υποδείξεις για την εξυγίανση των δημοσιονομικών και τον εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης.

Από τη δεκαετία του 1860 και έπειτα, η ανάπτυξη της ελληνικής ναυτιλίας, βιομηχανίας και των τραπεζών οδηγούν στην πολιτική αφύπνιση της ελληνικής αστικής  τάξης. Τα νέα κοινωνικά στρώματα θα στρατευτούν πολιτικά γύρω από το κόμμα του Χαρίλαου Τρικούπη και οι παραδοσιακές κοινωνικές κάστες γύρω από τον Δηλιγιάννη .

Όταν ο Τρικούπης αναλαμβάνει την πρωθυπουργία το 1881 παρά τις προσπάθειες του για εξορθολογισμό της λειτουργίας του κράτους, στην οικονομική του πολιτική υπηρετεί πιστά τις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου της εποχής. Την ίδια χρονιά στην Ελλάδα προσαρτάται η Θεσσαλία και η Άρτα. Το εξωτερικό χρέος μεγαλώνει λόγω και των οικονομικών αποζημιώσεων που χρειάζεται να καταβληθούν στην Τουρκία για την παραχώρηση των περιοχών αυτών.

Από το 1879 ως το 1890 η χώρα δανείζεται αλόγιστα ενώ αναγκάζεται να εκχωρεί σε δάνεια το 40 με 50% των εσόδων της. Ο κρατικός προϋπολογισμός τις χρονιές εκείνες είναι μονίμως ελλειμματικός και το ισοζύγιο πληρωμών αρνητικό. Τη δεκαετία του 1880 υπάρχει ραγδαία πτώση στις εξαγωγές του κύριου εξαγωγικού προϊόντος, της σταφίδας, εξαιτίας και της ανάκαμψης των γαλλικών εξαγωγών.  Η ελληνική οικονομία φτάνει στην κατάρρευση καθώς τα έσοδα από την εξαγωγή της σταφίδας διοχετεύονταν στην αποπληρωμή του εξωτερικού χρέους. Το 1893 ο Τρικούπης αναφωνεί στη βουλή το ιστορικό « Κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Ακόμη μία πτώχευση του ελληνικού κράτους ήταν γεγονός.

Η χρεοκοπία οδήγησε στις πρώτες εργατικές κινητοποιήσεις και απεργίες με πιο σημαντική εκείνη των μεταλλωρύχων του Λαυρίου το 1896. Κυρίως όμως συνέβαλε στην ανάπτυξη μιας εθνικιστικής υστερίας που υποδαυλίζονταν από την «Εθνική Εταιρεία» και την ανοχή ή σύμπραξη της κυβέρνησης Δηλιγιάννη.

Ο Δηλιγιάννης προσπάθησε ανεπιτυχώς να έρθει σε συμφωνία με τους ξένους ομολογιούχους των δανείων για συμβιβασμό. Το 1896 ξεσπάει εξέγερση στην Κρήτη εναντίον της Οθωμανικής διοίκησης . Ο πρωθυπουργός, υπό την πίεση της «Εθνικής Εταιρίας» και της κοινής γνώμης ζητάει από τον βασιλιά Γεώργιο την αποστολή ελληνικών στρατευμάτων. Τα στρατεύματα φτάνουν στο νησί τον Φεβρουάριο του 1897. Η πύλη αντιδρά οργισμένα και στέλνει τον στρατό της κατά μήκος των ελληνοτουρκικών συνόρων ενώ οι μεγάλες δυνάμεις δεν συγκινούνται από τις ελληνικές απαιτήσεις. Αντίθετα αποφασίζουν τον ναυτικό αποκλεισμό της Κρήτης.

Η Ελλάδα ανέτοιμη από κάθε άποψη και θύμα του εθνικιστικού παραληρήματος της « Εθνικής εταιρείας», που ουσιαστικά ασκούσε την εξωτερική πολιτική, και των επικίνδυνων κυβερνήσεων υπέστη στρατιωτική πανωλεθρία από τον τουρκικό στρατό τον Μάιο του 1897. Ως αποτέλεσμα της ήττας αναγκάστηκε να πληρώσει πολεμικές αποζημιώσεις 4 εκ. τουρκικών λιρών και να δεχθεί νέο Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο για το διογκωμένο εξωτερικό της χρέος. Ο «Έλεγχος», εκτός από τη διαχείριση όλων των οικονομικών πόρων του κράτους ανέλαβε να καθορίζει και τη νομισματική πολιτική. Η εθνική κυριαρχία της χώρας είχε δεχθεί ακόμη ένα ισχυρό πλήγμα.

Η πτώχευση του 1932  και η δικτατορία του Μεταξά

Η πτώχευση του 1893/97 είχε ως αποτέλεσμα και την χρεοκοπία του παλιού πολιτικού συστήματος. Με το κίνημα στο Γουδί το 1909 και την επικράτηση του Βενιζέλου εγκαινιάζεται μια νέα περίοδος πολιτικής κυριαρχίας της ελληνικής αστικής τάξης. Το « κόμμα των Φιλελευθέρων» επαγγέλθηκε τον εκσυγχρονισμό του ελληνικού κράτους.

Η οικονομική του πολιτική ωστόσο δεν διαφοροποιήθηκε ιδιαίτερα από τις κυβερνήσεις του παρελθόντος ή από τα υπόλοιπα αστικά κόμματα της εποχής. Παρά τις επιτυχίες του στην εξωτερική πολιτική με την προσθήκη των «νέων χωρών» ύστερα από τους Βαλκανικούς πολέμους του 1912-13 και τον Α παγκόσμιο ο Βενιζέλος δεν επιχείρησε μια πραγματικά δίκαιη αναδιανομή του πλούτου προς όφελος της εργατικής τάξης και του λαού. Στα χρόνια των κυβερνήσεων του ( 1910-15, 1917-20, 1928-32) στηρίχθηκε κατά κόρον στον εξωτερικό δανεισμό. Από το 1923 ως το 1932 τα συνεχή δάνεια από το εξωτερικό αυξάνουν το ανυπέρβλητο πια δημόσιο χρέος ενώ το ισοζύγιο πληρωμών παρά τις όποιες προσπάθειες παραμένει αρνητικό.

Το 1929 ξεσπάει η παγκόσμια οικονομική κρίση ύστερα από το κραχ του χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης. Η κρίση είχε άμεσες συνέπειες στην οικονομία της Ελλάδας. Οι εξαγωγές καπνού, που είχε υποκαταστήσει τη σταφίδα ως κύριο εξαγωγικό προϊόν, μειώθηκαν δραματικά εξαιτίας της γερμανικής ύφεσης. Η Γερμανία αποτελούσε τον κύριο εισαγωγέα του ελληνικού καπνού.

Ένα χρόνο πριν, η χώρα είχε επανέλθει στον «κανόνα χρυσού» με σκοπό να προσελκύσει επενδύσεις  ξένων κεφαλαίων. Το 1932 όμως η υποτίμηση της στερλίνας και η κατάρρευση των παγκόσμιων αγορών αναγκάζουν την Ελλάδα να τον εγκαταλείψει. Στο μεταξύ η Αγγλία μέσω του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου και της Δημοσιονομικής Επιτροπής της Κοινωνίας των Εθνών επενέβαινε στις ελληνικές υποθέσεις προσπαθώντας να εξασφαλίσει τις οφειλές προς τους Βρετανούς τραπεζίτες.

Η δραχμή για να παραμείνει στον «κανόνα χρυσού» συνδέεται τώρα με το αμερικανικό δολάριο.  Το Σεπτέμβρη του 1931 προκαλείται πανικός με «φυγάδευση» στο εξωτερικό 3,6 εκ. δολαρίων από ιδιώτες και τράπεζες. Η κυβέρνηση αναζητά εναγωνίως νέα δάνεια χωρίς επιτυχία.  Η κατάσταση είναι πια μη αναστρέψιμη. Την άνοιξη του 1932 ο Βενιζέλος αναγκάζεται να εγκαταλείψει καθυστερημένα τον « χρυσό κανόνα» και να υποτιμήσει την δραχμή. Την πρωτομαγιά του 1932 ανακοινώνει στη βουλή την πτώχευση της Ελλάδας και την στάση πληρωμών του εξωτερικού χρέους.

Η στάση πληρωμών του χρέους  δεν είχε κατά βάση αρνητικά αποτελέσματα καθώς μειώθηκαν τα έξοδα του κράτους ενώ οι επόμενοι προϋπολογισμοί ήταν σχετικά ισοσκελισμένοι. Η κατάσταση ωστόσο παρέμενε δύσκολη για την εργατική τάξη και τους αγρότες. Η αύξηση της ανεργίας και τα φτηνά μεροκάματα που είχε επιβάλει ο Βενιζέλος οδήγησαν την εποχή εκείνη σε δεκάδες απεργίες που κορυφώθηκαν με την αιματοβαμένη πρωτομαγιά του 1936 στη Θεσσαλονίκη. Παράλληλα, οι φτωχοί αγρότες που υπέστησαν εκτεταμένες ζημιές από την οικονομική κρίση έβλεπαν την περαιτέρω ενίσχυση των εισοδημάτων των μεγαλογαιοκτημόνων.

Από το 1932 μέχρι το 1936 η πολιτική ζωή χαρακτηρίστηκε από την παρουσία βραχύβιων κυβερνήσεων και στρατιωτικών πραξικοπημάτων. Το αστικό πολιτικό σύστημα μπροστά στην αδυναμία του να διαχειριστεί όλα τα προηγούμενα χρόνια τις οικονομικές δυσκολίες είχε χάσει κατά πολύ το λαϊκό του έρεισμα. Η επιστροφή του βασιλιά Γεώργιου το 1935 έδωσε το έναυσμα για την άνοδο στην εξουσία του Ιωάννη Μεταξά, που εγκαθύδρισε τη στυγνή δικτατορία της 4^ης Αυγούστου 1936. Ο Μεταξάς επανέλαβε την αποπληρωμή του εξωτερικού χρέους και σύναψε νέα ασύμφορα δάνεια από την Αγγλία και τη Γερμανία προσδένοντας ακόμη περισσότερο τη χώρα στο άρμα του διεθνούς ιμπεριαλισμού.

Τότε και σήμερα

Από το τέλος του Β παγκοσμίου πολέμου ως σήμερα όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις στήριξαν το μοντέλο «ανάπτυξης» της οικονομίας στον εξωτερικό δανεισμό. Η παραγωγική βάση της χώρας συρρικνώθηκε ενώ οι φορολογικές μεταρρυθμίσεις απέβαιναν πάντοτε προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου και σε βάρος της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Το εξωτερικό δημόσιο χρέος εκτινάχθηκε για να φτάσει σήμερα στο 150% περίπου του Α.Ε.Π. Η είσοδος της χώρας στην Ε.Ε και την Ο.Ν.Ε δεν οδήγησε σε πλεονάσματα της ελληνικής οικονομίας και κατά συνέπεια σε μείωση του χρέους.

Η πακόσμια οικονομική κρίση του 2007 σε σχέση με την Ελλάδα κατέδειξε από τη μια μεριά την εξόφθαλμη αδυναμία του ελληνικού καπιταλιστικού συστήματος να ανταποκριθεί και από την άλλη την ανικανότητα της Ε.Ε να διαχειριστεί την κρίση προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων.

Η ύφεση που παρατηρήθηκε στην παγκόσμια οικονομία και το 1929 και το 2007 οδήγησε σε μεγαλύτερη φτώχεια και εξαθλίωση. Και αν την εποχή εκείνη ο παγκόσμιος καπιταλισμός υιοθέτησε τον « κευνσιανισμό» για να ανακάμψει, σήμερα, μπροστά στην κρίση απαντάει με ακόμη πιο βάρβαρα νεοφιλελεύθερα μέτρα.

Η σημερινή κατάσταση της Ελλάδας με την απόλυτη εξάρτηση από τους μηχανισμούς του Δ.Ν.Τ και της Ε.Ε εμφανίζει χαρακτηριστικές ομοιότητες με τις περιόδους των πτωχεύσεων του παρελθόντος. Τρεις είναι οι πιο βασικές :

-  Ο ανεξέλεγκτος επαχθής δανεισμός ως μοντέλο «ανάπτυξης» και το τεράστιο εξωτερικό χρέος

-    Οι απροκάλυπτες ξένες επεμβάσεις που ασκούν απόλυτο έλεγχο τόσο στην οικονομία όσο και στους πολιτικούς θεσμούς

-   Η δυσαρέσκεια του ελληνικού λαού απέναντι στο πολιτικό σύστημα.

Για μια νέα πολιτική

Όπως τονίστηκε προηγουμένως οι οικονομικές κρίσεις στο παρελθόν οδήγησαν σε κίνηση των μαζών. Όχι πάντοτε σε θετική κατεύθυνση.  Σήμερα, στο κατώφλι μιας νέας πτώχευσης, το πολιτικό σύστημα δείχνει να τραντάζεται συθέμελα. Η διοχέτευση ωστόσο της λαϊκής οργής δεν είναι καθόλου σίγουρο πως θα στραφεί σε προοδευτικούς και ανατρεπτικούς δρόμους. Εκεί ακριβώς θα πρέπει να εστιαστεί η πολιτική παρέμβαση της ελληνικής αριστεράς.

Πως δηλαδή θα καταφέρει να πείσει τον ελληνικό λαό να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Η απάντηση στη σημερινή κρίση δεν είναι πρωτίστως οικονομική αλλά πολιτική. Ο ελληνικός λαός με την πολιτική στήριξη της Αριστεράς είναι ο μόνος που μπορεί να ανατρέψει τα αστικά πολιτικά κόμματα και την ιδιότυπη κατοχή που έχουν επιβάλει η Ε.Ε και το Δ.Ν.Τ.

Πολιτικό καθήκον της ελληνικής αριστεράς είναι να θέσει επιτακτικά το αίτημα της στάσης πληρωμών του δημόσιου χρέους.  Παρά τις κινδυνολογίες περί αποκλεισμού των χωρών, που αρνήθηκαν να πληρώσουν τα παράλογα χρέη τους , από τις διεθνείς αγορές κάτι τέτοιο δεν επιβεβαιώθηκε από τα πρόσφατα παραδείγματα. Πιο χαρακτηριστικό είναι εκείνο των χωρών της Λατινικής Αμερικής κατά τη δεκαετία του 1980 που αντιστάθηκαν έμπρακτα στις απαιτήσεις του Δ.Ν.Τ

Ο αγώνας του ελληνικού λαού, παράλληλα, πρέπει να συνδεθεί με τους αγώνες της εργατικής τάξης στην Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο. Μια ενδεχόμενη ανατροπή στην Ελλάδα θα επιφέρει πολλαπλασιαστικά οφέλη και στους εργαζόμενους των άλλων χωρών

Βασική τέλος, προϋπόθεση για την επίτευξη του σκοπού αυτού είναι η ενότητα των δυνάμεων της Αριστεράς. Απέναντι σ αυτές τις εξελίξεις είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουν όλες οι πλευρές της, προεξάρχοντος  του Κ.Κ.Ε, ότι ο πολυκερματισμός και η απομόνωση προσφέρουν τις καλύτερες υπηρεσίες στο ελληνικό κεφάλαιο και τους ξένους ιμπεριαλιστές.

Βιβλιογραφία

1. Η ιστορία του ελληνικού έθνους, τόμος ΙΒ
2. Η ιστορία του ελληνικού έθνους , τόμος ΙΓ
3. Χ. Τρικούπης, Η ιστορία της ελληνικής επαναστάσεως, τόμος Γ, Γιοβάνη, Αθήνα, 1978
4. Θ. Βερέμης- Γ. Κολιόπουλος , Ελλάς, η σύγχρονη συνέχεια, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα, 2006
5. Π. Τσακαλογιάννης, Σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία, τόμος Α, Εστία Αθήνα, 2008
6. Ν. Σβορώνος, Επισκόπηση της νεοελληνικής ιστορίας, Θεμέλιο, Αθήνα, 2007
7. Richard Clogg, Συνοπτική ιστορία της Ελλάδας 1770-2000, Κάτοπτρο, Αθήνα, 2002
8. Mark Mazower, Η Ελλάδα και η οικονομική κρίση του μεσοπολέμου, ΜΙΕΤ, Αθήνα, 2002
9. Gunnar Hering, Τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα 1821-1936, τόμος Α, ΜΙΕΤ, Αθήνα, 2004
10. Gunnar Hering, Τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα 1821-1936, τόμος Β, ΜΙΕΤ, Αθήνα, 2004
11. Α. Ελεφάντης, Η επαγγελία της αδύνατης επανάστασης, Θεμέλιο, Αθήνα, 1999

 

 πηγή:iskra

* Το παρόν κείμενο είναι μια περίληψη ενός αναλυτικότερου άρθρου βασισμένου σε πηγές της ελληνικής βιβλιογραφίας

Τα 5 θρυλικά ναυάγια της ανθρωπότητας

Mary Rose, Titanic, Lusitania, Bismarck, Belgrano. Και τα πέντε πλοία έγραψαν ιστορία για διαφορετικούς λόγους. O θρύλος τους, όμως, δημιουργήθηκε όταν βυθίστηκαν.
Σαν πλοία έγραψαν ιστορία για την πολεμική τους ισχύ, το μέγεθος τους, τη χλιδή που προσέφεραν και τις τεχνολογικές τους καινοτομίες.
Αργά ή γρήγορα όμως βρέθηκαν στο πυθμένα των θαλασσών τροφοδοτώντας το μύθο που είχαν δημιουργήσει με δοξασίες και παραδοξολογίες.
Mary RoseΝαυπηγημένο μεταξύ 1509 και 1511, το Mary Rose ήταν ένα από τα πρώτα πλοία του Βασιλικού Ναυτικού με τη δυνατότητα να βάλει ομοβροντίες. Ήταν το αγαπημένο πλοίο του Ενρίκου Ζ και σηματοδότησε την αλλαγή του βρετανικού στόλου από τα μεσαιωνικά πλωτά φρούρια στις γαλέρες που κυριάρχησαν επί Ελισάβετ Α.
Στις 19 Ιουλίου 1545, ο Ενρίκος Ζ βρισκόταν στο Σάουθσι για να παρακολουθήσει τον απόπλου του Mary Rose που θα συμμετείχε σε ναυμαχίες εναντίον γαλλικών καταδρομικών. Αντίθετα, αυτό που παρακολούθησε ήταν μια καταστροφή. Το βαρύ σκάφος πήρε κλίση εξαιτίας των δυνατών ανέμων, άρχισε να παίρνει νερό από τις κάτω πόρτες των κανονιών και σύντομα αναποδογύρισε. Από τα 700 μέλη του πληρώματος μόνο τα 40 επιβίωσαν.
Οι επιχειρήσεις ανέλκυσης ξεκίνησαν την ίδια χρονιά ανασύροντας κάποια από τα κανόνια, τα κατάρτια και τα πανιά αλλά σταμάτησε το 1550 αφού το πλοίο είχε ήδη καλυφθεί από τη λάσπη που θα το διατηρούσε στους επόμενους αιώνες.
Η πρώτη σύγχρονη προσπάθεια για την εξερεύνηση του ναυαγίου έγινε στα μέσα του 1960 από την ομάδα του Αλεξάντερ Μακ Κι. Το 1982, περίπου εξήντα εκατομμύρια παρακολούθησαν την ανέλκυση του Mary Rose ζωντανά στην τηλεόραση.
Σήμερα το πλοίο βρίσκεται σε διαδικασία συντήρησης και ψεκάζεται με ειδικά χημικά για να εμποδιστεί η διάβρωση του ξύλου. Η διαδικασία θα ολοκληρωθεί το 2008 και μετά θα υποστεί μια διαδικασία αργής ξήρανσης. Μέχρι τότε οι επισκέπτες του ιστορικού ναυπηγείου του Πόρτσμουθ μπορούν να θαυμάσουν τη Mary Rose που εκτίθεται σε γυάλινη προθήκη.
Τιτανικός
Το πιο διάσημο ναυάγιο του κόσμου, ο Τιτανικός, της White Star Line, κατασκευάστηκε στο ναυπηγείο Harland και Wolff της Ιρλανδίας μεταξύ 1909 και 1911. Μνημείο πολυτέλειας για την εποχή του, διέθετε γυμναστήριο, πισίνες, γήπεδο σκουός και χαμάμ ενώ είχε συνολικό εκτόπισμα 46,328 τόνων.
Αν και είχε χαρακτηριστεί ως «αβύθιστο», ο Τιτανικός ναυάγησε μετά από σύγκρουση με παγόβουνο στις 15 Απριλίου 1912, πριν ολοκληρώσει το παρθενικό του ταξίδι. Από τους συνολικά 2,208 επιβαίνοντες επιβίωσαν μόνο 712. Εξαιτίας του υψηλού προφίλ των επιβατών της πρώτης θέσης, το ναυάγιο έγινε πρώτη είδηση σε όλο τον κόσμο.
Η ιδέα της εύρεσης του ναυαγίου, ακόμα και της ανέλκυσης του, χρονολογείται από το έτος της βύθισης. Ωστόσο, η πρώτη επιτυχής προσπάθεια ήταν το Σεπτέμβριο του 1985 όταν μια επιστημονική ομάδα με επικεφαλής το διάσημο ερευνητή Δρ Ρόμπερτ Μπάλαρντ εντόπισε τον Τιτανικό 323 ναυτικά μίλια νοτιοανατολικά της Νέας Γης και σε βάθος 3800 μέτρων.
Η πιο σημαντική ανακάλυψη ήταν ότι το πλοίο είχε κοπεί στα δυο. Στο τμήμα της πλώρης, που παραμένει σχετικά ανέπαφη και στο τμήμα της πρύμνης που βρίσκεται περίπου 600 μέτρα κατεστραμμένη και παραμορφωμένη. Οι μαρτυρίες των επιζώντων της εποχής για το αν το πλοίο είχε κοπεί ή όχι καθώς βυθίζονταν ήταν αντιφατικές.
Τόσο οι βρετανικές όσο και οι αμερικάνικες έρευνες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το πλοίο βυθίστηκε ανέπαφο και πιθανότατα κόπηκε στα δύο σε μεγάλο βάθος.
Σήμερα το ναυάγιο είναι επισκέψιμο μέσω του βαθυσκάφους MIR που ξεκινά από το Σεν Τζον του Καναδά και μεταφέρει τουρίστες στην πλώρη και τη γέφυρα όπου ο καπετάνιος Ε. Σμιθ εξέδωσε τις τελευταίες του διαταγές. Διάφοροι ιστορικοί και επιστήμονες αναφέρουν ότι οι επισκέψεις επιταχύνουν τη φυσιολογική διαδικασία διάβρωσης και ότι το ναυάγιο θα καταρρεύσει μέσα στα επόμενα 50 χρόνια.
Lusitania
Αποπλέοντας από τη Νέα Υόρκη για το Λίβερπουλ, το Lusitania είχε χαρακτηριστεί το «λαγωνικό των θαλασσών». Βυθίστηκε από γερμανική τορπίλη στα ανοικτά της νότιας Ιρλανδίας στις 7 Μαΐου 1915.
Με το ξέσπασμα του πολέμου, τον Αύγουστο του 1914, το Lusitania επιστρατεύτηκε από το Βασιλικό Ναυτικό και εξοπλίστηκε με 12 πυροβόλα των 6 ιντσών. Την εποχή εκείνη ήταν το πιο βαριά οπλισμένο από τα καταδρομικό του Βρετανικού στόλου που περιπολούσαν τα στενά της Μάγχης.
Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, επιθεωρώντας το πλοίο ως πρώτος Λόρδος της Ναυτικής Διοίκησης, έκανε το σχόλιο που αργότερα θα στοίχειωνε τον ίδιο και το πλοίο: Για μένα είναι απλώς άλλοι 45000 τόνοι «ζωντανού δολώματος».
Ελάχιστα αργότερα, στις 7 Μαΐου 1915, το Lusitania, που στην πραγματικότητα ήταν 30,396 τόνων, χτυπήθηκε από τορπίλη και βυθίστηκε σε μόλις 20 λεπτά. 1201 άνθρωποι πέθαναν μεταξύ των οποίων γυναίκες και παιδιά. Ανάμεσα στις απώλειες 128 ήταν αμερικάνοι πολίτες. Το U20, το γερμανικό υποβρύχιο που εκτόξευσε την τορπίλη, αρχικά έκανε ένα γύρο από το σημείο και κατόπιν εξαφανίστηκε επιστρέφοντας στη βάση του 6 μέρες μετά.
Η τοποθεσία του ναυαγίου έχει προσδιοριστεί από το 1935 ωστόσο δεν έχει ανελκυστεί. Διάφορα ευρήματα εκτίθενται στο Ναυτικό μουσείο του Μέρσισαϊντ στο Λίβερπουλ.
Bismarck
Με εκτόπισμα 50000 τόνων και μέγιστη ταχύτητα 30 κόμβων, το Bismarck ήταν το καμάρι του Γερμανικού Ναυτικού στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ το είχε χαρακτηρίσει ως «ένα τρομακτικό πλοίο και ένα μνημείο ναυπηγικής». Το μήκος του έφτανε περίπου τα τρία γήπεδα ποδοσφαίρου και το μέγιστο ύψος του τους 17 ορόφους.
Όπως και με τον Τιτανικό το παρθενικό του ταξίδι έμελλε να λήξει άδοξα. Μετά από 8 μέρες ανελέητης καταδίωξης, το Μάιο του 1941, το πηδάλιο του αχρηστεύτηκε από μια βρετανική τορπίλη και έμεινε ουσιαστικά ακυβέρνητο.
Μετά από έναν καταιγισμό πυρών βυθίστηκε παίρνοντας μαζί του την πλειοψηφία των 2200 μελών του πληρώματος. Μόνο 115 σώθηκαν.
Το 1989 και έχοντας χτενίσει 200 τετραγωνικά μίλια βυθού, η ομάδα του Δρ Ρόμπερτ Μπάλαρντ ανακάλυψε το ναυάγιο του Bismarck 300 μίλια νότια του Κορκ της Ιρλανδίας και σε βάθος 5000 μέτρων.
Παρά τις καταστροφές που προξένησαν τα βλήματα και οι τορπίλες των βρετανικών σκαφών, το ναυάγιο είναι σε εντυπωσιακά καλή κατάσταση.
Μετά από άδεια της γερμανικής κυβέρνησης οργανώθηκαν διάφορες αποστολές για την εξερεύνηση του. Μεταξύ των επισκεπτών ήταν επιζήσαντες του ναυαγίου όπως ο Χάινριχ Κουντ και ο Χάιντς Στιγκ καθώς και ο αμερικάνος σκηνοθέτης Τζέιμς Κάμερον.
Belgrano
Η βύθιση του Belgrano ήταν ένα από τα πιο δραματικά και αντιφατικά επεισόδια του πολέμου των Φόκλαντς. Στις 2 Μαΐου 1982, το πυρηνικό υποβρύχιο του Βασιλικού Ναυτικού HMS Conqueror εκτόξευσε δύο τορπίλες κατά του πολεμικού πλοίου της Αργεντινής.
300 άνθρωποι πέθαναν από την έκρηξη και άλλοι 23 αργότερα με τη βύθιση. Οι απώλειες ήταν περίπου οι μισές για την Αργεντινή κατά τη διάρκεια του πολέμου Καθώς το πλοίο άρχισε να βυθίζεται πραγματοποιήθηκε μια από τις πιο δραματικές επιχειρήσεις διάσωσης στην παγκόσμια ιστορία. Τελικά από τους 1093 επιβαίνοντες επέζησαν 770.
Το Φεβρουάριο του 2003, η National Geographic Society σε συνεργασία με το Πολεμικό Ναυτικό της Αργεντινής ξεκίνησαν μια κοινή αποστολή για την εύρεση του Ναυαγίου. Μετά από δύο εβδομάδες σε ακραίες συνθήκες, η αποστολή δεν μπόρεσε να βρει το ναυάγιο.
Σήμερα πιστεύεται ότι κείτεται 180 χιλιόμετρα από τις ακτές της Αργεντινής και σε 4 χιλιόμετρα βάθος. Αξιοποιώντας, ωστόσο, την ίδια τεχνολογία που χρησιμοποιήθηκε στην ανεύρεση του Τιτανικού και του Bismarck.

πηγή: men24.gr

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ.... ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ

Οι επίσημες σημερινές χριστιανικές ύβρεις

κατά του Μ. Αλεξάνδρου και άλλων επιφανών Μακεδόνων

     Kόπτονται -δήθεν- για τη Μακεδονία, το όνομα και την Ιστορία της ιεράρχες της Εκκλησίας μαζί με χριστιανούς θεωρητικούς και διάφορους πολιτικούς ελληνοχριστιανούς συνοδοιπόρους τους. Αποκρύπτουν βέβαια από τον αποπροσανατολισμένο Ελληνικό λαό την αλήθεια, η οποία είναι το προαιώνιο και βαθύ χριστιανικό μίσος κατά των Μακεδόνων.

     Τα επίσημα ιερά  κείμενα της Ορθοδοξίας περιέχουν σκληρότατες ύβρεις κατά του Μεγάλου Αλεξάνδρου και άλλων επιφανών Μακεδόνων στρατηγών και βασιλέων, οι οποίες...... διαβάζονται και σήμερα στις εκκλησίες και τα μοναστήρια της Ελλάδας.

"Τράγος" και "μειράκιον μανιακόν" ο Μεγ. Αλέξανδρος, "ρίζα αμαρτωλός" και "ασεβής" ο Αντίοχος ο Επιφανής, "τρισαλιτήριος" ο Νικάτωρ, "κόλαξ" ο Αριστοτέλης. Αυτές είναι μερικές από τις χριστιανικές ύβρεις κατά των Μακεδόνων, όπως αναγράφονται στη Βίβλο και σε επίσημα συγγράμματα Αγίων και Πατέρων της Εκκλησίας, τα οποία ισχύουν και διαβάζονται από τους ιερείς στις εκκλησίες της Ελλάδας.

     Δειγματοληπτική επιλογή ύβρεων:

     • «Ο τράγος των Αιγών βασιλεύς Ελλήνων» (Δανιήλ, η  21). [Αναφέρεται στον Μέγα Αλέξανδρο.]

     • «Και εγένετο μετά το πατάξαι Αλέξανδρον τον Φιλίππου τον Μακεδόνα, ος εξήλθεν εκ της γης Χεττειίμ, και επάταξε τον Δαρείον βασιλέα Περσών και Μήδων και εβασίλευσεν αντ’ αυτού πρότερος επί την Ελλάδα […] και εβασίλευσεν Αλέξανδρος έτη δώδεκα και απέθανε. Και επεκράτησαν οι παίδες αυτού έκαστος εν τω τόπω αυτού. Και επέθεντο πάντες διαδήματα μετά το αποθανείν αυτόν και οι υιοί αυτών οπίσω αυτών έτη πολλά και επλήθυναν κακά εν τη γη και εξήλθεν εξ αυτών ρίζα αμαρτωλός Αντίοχος Επιφανής, υιός Αντιόχου βασιλέως.» («Μακαββαίων Α », α  1-10.)

     • «Ην δ’ ούτως ακμή τις Ελληνισμού και πρόβασις αλλοφυλισμού δια την του ασεβούς και ουκ αρχιερέως Ιάσονος υπερβάλλουσαν αναγνείαν [...] ο δε τρισαλιτήριος Νικάτωρ (σ.σ. Έλληνας στρατηγός του Αντιόχου Δ  τοῦ Επιφανούς), ο τους χιλίους εμπόρους επί την πράσιν (δουλεμπόριο) των Ιουδαίων αγαγών, ταπεινωθείς υπό των κατ’ αυτόν νομιζομένων ελαχίστων είναι, τη του Κυρίου βοηθεία την δοξικήν αποθέμενος εσθήτα, δια της μεσογείου, δραπέτου τρόπον, έρημον εαυτόν ποιήσας, ήκεν εις Αντιόχειαν υπεράγαν δυσημερήσας επί τη του στρατού διαφθορά […] Ο μεν ουν ανδροφόνος και βλάσφημος τα χείριστα παθών ως ετέρους διέθηκεν επί ξένης εν τοις όρεσιν, οικτίστω μόρω κατέστρεψε τον βίον.» («Μακκαβαίων Β », η  34 - θ  28.)

     • «Ω πικράς της τότε ημέρας και ου πικράς, ότε ο πικρός Ελλήνων τύραννος (Αντίοχος Δ΄ ο Επιφανής)  20-24.) πυρ φλέξας λέβησιν ωμοίς και ζέουσι θυμοίς αγαγών επί τον καταπέλτην και πάσας τας βασάνους αυτού τους επτά παίδας της Αβρααμίτιδος και τας των ομμάτων κόρας επήρωσε και γλώσσας εξέτεμε και βασάνοις ποικίλαις απέκτεινεν. Υπέρ ων η θεία δίκη μετήλθε και μετελεύσεται τον αλάστορα τύραννον. Οι δε Αβρααμιαίοι παίδες συν τη αθλοφόρω μητρί χορόν συναγελάζονται ψυχάς αγνάς και αθανάτους απειληφότες παρά του Θεού, ω η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.» («Μακκαβαίων Δ », ιη

     [Παρέκβαση: Οι πέντε αδελφοί Μακκαβαίοι εορτάζονται ως άγιοι από την Εκκλησία της Ελλάδος την 1η Αυγούστου. Το επίσημο όργανο εκκλησιαστικών οργανώσεων «Ορθόδοξος Τύπος» (25η Ιανουαρίου 2002) σε άρθρο του θεολόγου Μιχαήλ Ε. Μιχαηλίδη με τίτλο «Το άγος των Ελλήνων – Αντιβλασφημικός Συναγερμός» αναφέρει:

     «Στα χρόνια εκείνα τα ηρωικά των Μακκαβαίων, που κυβερνούσε την Παλαιστίνη ο Αντίοχος ο Δ΄ ο Επιφανής –αλλά στην πραγματικότητα ασεβής και αδίστακτος–, στρατιώτες δικοί του είχαν καταλάβει κάποιο φρούριο και αγέρωχοι το θεωρούσαν απόρθητο. Μέσα λοιπόν στην αλαζονεία τους βλασφημούσαν τον Θεό και τους πολιορκητές του Ιούδα του Μακκαβαίου με λόγους αθέμιτους και υβριστικούς.
Τα παλικάρια όμως του Ιούδα άλλους έσφαξαν και άλλους “πυράς ανάψαντες ζώντας τους βλασφήμους κατέκαιον”».]

O Mακεδόνας στρατηγός και βασιλιάς Αντίοχος Δ΄ για το τεράστιο έργο του ονομάστηκε «Νικηφόρος» και «Επιφανής». Ο ιστορικός Πολύβιος τον χαρακτηρίζει «πρακτικόν και μεγαλεπήβολον και του της βασιλείας ονόματος άξιον» (28.18). Στη Βίβλο όμως, καθυβρίζεται ως «αλάστωρ τύραννος», «ρίζα αμαρτωλός» κ.λ.π..

      • «(Ο Αριστοτέλης ήταν) κόλαξ του Μεγάλου Αλεξάνδρου».

     • «(Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν) μειράκιον μανιακόν». [Από το βιβλίο "Προς Έλληνας" (παρ. 2) του χριστιανού απολογητή Τατιανού (β  αι. μ.Χ.)].

     Ύβρεις του Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου:

     • "Προς την Ελληνικήν μετετάξω πολιτείαν επί Αντιόχου του ασεβούς". (Ιn epistulam ad Romanos, homiliae 1-32, vol. 60, pg 585, ln 3.)

     • "Προφητεύει δε και περί του Χριστού, και περί Αντιόχου του ασεβούς". (Synopsis scripturae sacrae, vol. 56, pg 383, ln 23.)

     Ο Ωριγένης παρουσιάζει τον Μέγα Αλέξανδρο να προσκυνάει -δήθεν- τον αρχιραββίνο: "Tων Ιουδαίων αρχιερέα ενδύντα την ιερατικήν στολήν προσεκυνήσθαι υπό του Αλεξάνδρου". ("Kατά Κέλσου", βιβλ. 5, τμ. 50, γρ. 15.)

Γιάννης Λάζαρης

 

πηγή:αλεπού του Ολύμπου

entaxy-hellas: ΕΛΛΑΣ το Κέντρο του Κόσμου

entaxy-hellas: ΕΛΛΑΣ το Κέντρο του Κόσμου: "ΧΑΡΤΗΣ ΤΟΥ ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΥ"entaxy-hellas.blogspot.com/2011/01/blog-post_303.html?spref=bl