1. Οι τούμπες για την εξαπάτηση του
κοινού συνεχίζονταιΟι δυνάμεις που φέρουν βαρύτατες ευθύνες για το
σημείο όπου έχει φτάσει η χώρα, εξακολουθούν να προσπαθούν να κάνουν το μαύρο
άσπρο, ενώ, ταυτόχρονα, εξαγγέλλουν μονόδρομους. Επί δύο χρόνια επέμεναν ότι δεν
μπορεί κανείς να διαπραγματεύεται όταν χρωστά. Τώρα, κάτω από την πίεση της
αγανακτισμένης κοινής γνώμης ανακάλυψαν ότι...
«διαπραγματεύονται» και μάλιστα όλοι μαζί ως μια γροθιά. Επίσης, ο ακόμα μη
παραιτηθείς καταστροφέας της Ελλάδας με περίσσιο θράσος ενόχου εμφανίζεται ότι
τάχα είχε διαπραγματευτεί το 2009-10 τον χαμό της Ελλάδας χωρίς να λέει, ασφαλώς
και δεν έχει να λέει, ποιες ακριβώς προτάσεις της άλλης πλευράς απέρριψε και
ποιες δικές του προτάσεις «επέβαλε» στους δανειστές.
Ανάλογα, ο νυν πρωθυπουργός Λ.Παπαδήμος, έγινε περίγελος διατυπώνοντας τη γνώμη εντός της Βουλής ότι σε διαπραγματεύσεις δεν μπορούν να τεθούν κόκκινες γραμμές. Βέβαια, κατόπιν, αφού ως φαίνεται τον ενημέρωσαν επικοινωνιολόγοι, ξεχύθηκαν τα παπαγαλάκια του Μαξίμου να ενημερώνουν για το πόσο έχει τάχα κατακοκκινίσει -ως άλλη παπαρούνα- η πολιτική του εξαιτίας των ατέλειωτων κόκκινων γραμμών που έθεσε στους εταίρους μας.
Θα μπορούσα να αναφέρω δεκάδες ανάλογα παραδείγματα από την στάση που κρατούν οι κατέχοντες υπεύθυνες θέσεις (κατοχή που δεν τους κάνει αυτόματα και υπεύθυνους).Κοινό τους χαρακτηριστικό ότι άλλα συμφωνούν με την διαπλοκή και την τρόικα, και άλλα λένε στον Ελληνικό λαό. Άλλα λένε όταν είναι να επιβάλουν μέτρα και άλλα αφού τα περάσουν.
Το Κόμμα του Μνημονίου (πολιτικά κόμματα, διαπλοκή, τρόικα, φιλομνημονιακά ΜΜΕ) υπερασπίστηκε το διάστημα 2010-11 με πάθος τις δανειακές συμβάσεις, τα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα προγράμματα. Με όλους τους τρόπους προσπάθησε να πείσει τους πολίτες ότι αυτά όλα ήταν αναγκαία και μονόδρομος. Όταν ο λαός άρχισε να σκέφτεται περισσότερο, στήριξαν βίαιες χημικές επιθέσεις. Κατόπιν, που η πραγματικότητα απέδειξε με σκληρότητα ότι όλα αυτά ήταν αποτυχημένα, ένα κομμάτι του Κόμματος του Μνημονίου άλλαξε τακτική. Πέρασε στο σχέδιο «Β». Δηλαδή στην πολιτική της υποκριτικής παραδοχής των αδυναμιών του Μνημονίου, ενώ ετοιμάζονται να στηρίξουν μια ακόμα χειρότερη παραλλαγή του. Όμως, δεν περιορίζονται σε αυτή την υποκρισία. Στο όνομα της εκ των υστέρων ανειλικρινούς κριτικής σε πρακτικά αποτελέσματα του Μνημονίου, οι τύποι αυτοί θέλουν, τώρα, να καθορίζουν το είδος και την ένταση, έκταση, επιχειρηματολογία της κριτικής στο Μνημόνιο. Στα ίδια πλαίσια με όλα τα μέσα επιδιώκουν να αποσιωπηθεί η πραγματική και ουσιαστική κριτική στο Μνημόνιο και να προβληθεί η δική τους ως αυθεντική και επαρκής. Πρόκειται για άλλο ένα παράδειγμα του πώς επιδιώκεται να ελέγχεται η δημόσια συζήτηση, αλλά και δείγμα της σχιζοφρένιας της ελληνικής (και τροϊκανής) διαπλοκής.
2. Προσπάθειες αποπροσανατολισμούΤις προηγούμενες δέκα ημέρες το Κόμμα του Μνημονίου προσπάθησε να εμφανίσει ως αποκλειστικά προβλήματα της διαπραγμάτευσης που γίνεται σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, την αποτροπή της ξένης εποπτείας και του κουρέματος των 13ων και 14ων μισθών. Μάλιστα βουλευτής του ΠΑΣΟΚ δήλωσε σε ΜΜΕ ότι δεν μπορεί να συναινέσει στο κόψιμο των μισθών των ελλήνων πολιτών. Η αλήθεια, βέβαια, είναι διαφορετική. Αντιστρατεύεται τη λογική ότι μπορεί κανείς να περάσει μια άθλια πολιτική με έναν συνδυασμό από λίγο υπερβολή σε πραγματικά γεγονότα και απόκρυψη της ουσίας του ξεπουλήματος σε άλλα πεδία πίσω από αυτή την υπερβολή. Ως προς τους μισθούς είναι γνωστό ότι έχουν μειωθεί πολλαπλώς. Ότι στο δημόσιο ήδη έχουν κοπεί οι 13οι και 14οι μισθοί. Και πάνω από όλα, ότι όλοι αυτοί οι υποκριτές βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που κάνουν τις ως άνω προαναφερόμενες δηλώσεις έχουν ψηφίσει δεκάδες κοψίματα μισθών, συντάξεων, ολόκληρων κεφαλιών.
Η υποκρισία σχετίζεται και με το γεγονός, ότι υπάρχει ήδη επιτροπεία στην Ελλάδα. Βέβαια, κάθε επιτροπεία, όπως και κάθε σχέση, μπορεί να γίνει πιο εντατική, σκληρή, εξαρτώμενη. Και αυτό επιδιώκουν οι Γερμανοί με τις προτάσεις τους. Όμως, ουσιαστικά στην Ελλάδα τον πρώτο λόγο τον έχει η ξένη επιτροπεία. Η πολιτική που εφαρμόζεται είναι η πολιτική που αποφασίζει η τρόικα. Στην ίδια την Ελλάδα τα υπουργεία ελέγχονται από την τρόικα, τον Ράιχενμπαχ, ενώ ειδικό ρόλο παίζει ο γερμανός υφυπουργός Φούχτελ. Εξάλλου υπάρχουν και οι έλληνες ραγιάδες οι οποίοι ενημερώνουν «καταλλήλως» τους τροϊκανούς, όπως το ΙΟΒΕ, μέλη της Δράσης, ακόμα και κυβερνητικά στελέχη.
Στην ουσία πίσω από αυτή την υποκρισία κρύβεται η προσπάθεια να δώσει το ελληνικό κράτος στους τραπεζίτες 30 δισεκατομμύρια ρευστότητα επιπλέον από τα 80 δισεκατομμύρια που ήδη έχουν πάρει. Και παρά τα 110 δισεκατομμύρια δημόσιου χρήματος να διατηρήσουν την διεύθυνση και θεμελιακή ιδιοκτησία τους οι τραπεζίτες, παρόλο που η αξία των τραπεζών σήμερα δεν ξεπερνά τα 2-3% των δανείων που πληρώνουμε εμείς οι πολίτες προκειμένου να σωθούν οι τραπεζίτες ως ιδιοκτήτες και όχι οι τράπεζες.
3. Οι νέοι ακραίοι εκβιασμοίΤο κύριο κατά τη γνώμη μου δεν είναι ότι αυτά που υποτίθεται ότι θέλει να αποφύγει ξαφνικά η κυβέρνηση ήδη έχουν ριζώσει σε ένα βαθμό στον ελληνικό αυλόγυρο, αλλά ότι επίμονα η προπαγάνδα του Κόμματος του Μνημονίου τα πρόβαλε με δύο στόχους. Ο ένας ήταν να εμφανιστεί η κυβέρνηση ως να αντιστέκεται, για πράγματα που ήδη έχει παραδοθεί σε σημαντικό βαθμό. Αφετέρου, που είναι και το κύριο, να υπάρξει προπέτασμα καπνού για θεμελιακά ζητήματα στα οποία η κυβέρνηση υποχωρεί κατά κράτος στις πιέσεις των ξένων και ιδιαίτερα των τραπεζιτών. Πρόκειται για τρία κεντρικά ζητήματα. Το πρώτο είναι η παραίτηση του ελληνικού κράτους των δικαιωμάτων του επί των ελληνικών ομολόγων και η υπαγωγή τους στο αγγλικό δίκαιο. Το δεύτερο αφορά την τύχη των τραπεζών στις οποίες το ελληνικό κράτος θα δώσει άλλη μια ένεση χρηματοδότησης. Το τρίτο είναι η απαίτηση των τροϊκανών να κατοχυρωθεί στο ελληνικό νομικό σύστημα η υποχρέωση της χώρας να προκρίνει ακόμα και σε κατάσταση πτώχευσης την αποπληρωμή των δανειστών! Αυτά τα τρία θέματα η ελληνική κυβέρνηση, επειδή έχει λερωμένη τη φωλιά της προσπάθησε να τα κρύψει πίσω από τα της επιτροπείας.
Ως προς το αγγλικό δίκαιο, η κυβέρνηση δια στόματος υπουργών της σε πρωινές τηλεοπτικές εκπομπές εμφάνισε την απώλεια του δικαιώματος να αποφασίζει το ελληνικό κοινοβούλιο κυρίαρχα για κουρέματα ως μικρής σημασίας. Είτε αυτό λέχθηκε από άγνοια, είτε σκοπίμως, αποτελεί άλλη μια απόδειξη για το πόσο «πολύ» θέλει να διαπραγματεύεται. Διότι για ζητήματα που εκτιμά κανείς ότι δεν μετράνε, είναι λογικό να μην διαπραγματεύεται. Εξίσου σημαντική απώλεια είναι εάν κανείς χάσει ακόμα και το δικαίωμα της αυτοκτονίας που το κατέχουν ακόμα και τα ζώα της άγριας ζούγκλας. Ας σκεφτεί κανείς τους Ελέφαντες οι οποίοι επιλέγουν σε πιο λασπώδη μέρος θα βυθιστούνε. Για ένα κράτος η αυτοκτονία είναι με μια έννοια η επιλογή του ίδιου να οδηγηθεί σε χρεωκοπία. Δυστυχώς οι ελληνικές κυβερνήσεις αντί να πιέζουν τους εταίρους με τις αρνητικές επιπτώσεις που θα είχαν από την χρεοκοπία της χώρας, τους έχει παραδώσει το δικαίωμα απόφασης χρεοκοπίας της Ελλάδας και βρίσκεται υπό συνεχή εκβίαση. Η απαίτηση που παρουσίασαν οι Γερμανοί στην τελευταία σύνοδο κορυφής της ΕΕ, ήταν η ενσωμάτωση στο ίδιο το ελληνικό δίκαιο της πρωτοκαθεδρίας της εξυπηρέτησης των δανειστών ακόμα και σε συνθήκες πτώχευσης. Αυτό σημαίνει ότι εάν η Ελλάδα πτωχεύσει, ακόμα και τότε, δεν θα μπορεί ουσιαστικά να διαγράψει τα χρέη της, αλλά ούτε καν να «ταΐζει τον λαό της.
Ως προς την απαίτηση ειδικής νομοθέτησης των δικαιωμάτων των δανειστών, και της πρωτοκαθεδρίας των δικαιωμάτων τους, αυτή σημαίνει ότι εάν οι της τρόικας αποφασίσουν να σταματήσουν την δανειοδότηση της Ελλάδας, ουσιαστικά, δηλαδή, την αναχρηματοδότηση των τοκοχρεολυσίων προς αυτούς (αφού τα τρία τελευταία χρόνια από τα δάνεια που έχουμε πάρει το 87,1% έχει πάει σε αυτά, και τα υπόλοιπα στις τράπεζες) τότε η Ελλάδα οφείλει να συνεχίσει (!) να πληρώνει τους δανειστές και να σταματήσει κάθε δημόσια δαπάνη στο εσωτερικό της χώρας. Με άλλα λόγια, ακόμα και σε μια τέτοια περίπτωση το υπέρτατο κριτήριο να είναι οι απαιτήσεις τους και όχι η σωτηρία του λαού. Με μια τέτοια ρύθμιση, επιπλέον, η Ελλάδα παραδίδει και το τελευταίο της χαρτί, αφού είναι γνωστό ότι χωρίς τα τοκοχρεολύσια η χώρα είναι σε θέση να διασφαλίσει από τα εσωτερικά της έσοδα την επιβίωση των πολιτών της. Αυτή ακριβώς τη δυνατότητα θέλουν να υποσκάψουν οι νέες προτάσεις.
Ανάλογα, ο νυν πρωθυπουργός Λ.Παπαδήμος, έγινε περίγελος διατυπώνοντας τη γνώμη εντός της Βουλής ότι σε διαπραγματεύσεις δεν μπορούν να τεθούν κόκκινες γραμμές. Βέβαια, κατόπιν, αφού ως φαίνεται τον ενημέρωσαν επικοινωνιολόγοι, ξεχύθηκαν τα παπαγαλάκια του Μαξίμου να ενημερώνουν για το πόσο έχει τάχα κατακοκκινίσει -ως άλλη παπαρούνα- η πολιτική του εξαιτίας των ατέλειωτων κόκκινων γραμμών που έθεσε στους εταίρους μας.
Θα μπορούσα να αναφέρω δεκάδες ανάλογα παραδείγματα από την στάση που κρατούν οι κατέχοντες υπεύθυνες θέσεις (κατοχή που δεν τους κάνει αυτόματα και υπεύθυνους).Κοινό τους χαρακτηριστικό ότι άλλα συμφωνούν με την διαπλοκή και την τρόικα, και άλλα λένε στον Ελληνικό λαό. Άλλα λένε όταν είναι να επιβάλουν μέτρα και άλλα αφού τα περάσουν.
Το Κόμμα του Μνημονίου (πολιτικά κόμματα, διαπλοκή, τρόικα, φιλομνημονιακά ΜΜΕ) υπερασπίστηκε το διάστημα 2010-11 με πάθος τις δανειακές συμβάσεις, τα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα προγράμματα. Με όλους τους τρόπους προσπάθησε να πείσει τους πολίτες ότι αυτά όλα ήταν αναγκαία και μονόδρομος. Όταν ο λαός άρχισε να σκέφτεται περισσότερο, στήριξαν βίαιες χημικές επιθέσεις. Κατόπιν, που η πραγματικότητα απέδειξε με σκληρότητα ότι όλα αυτά ήταν αποτυχημένα, ένα κομμάτι του Κόμματος του Μνημονίου άλλαξε τακτική. Πέρασε στο σχέδιο «Β». Δηλαδή στην πολιτική της υποκριτικής παραδοχής των αδυναμιών του Μνημονίου, ενώ ετοιμάζονται να στηρίξουν μια ακόμα χειρότερη παραλλαγή του. Όμως, δεν περιορίζονται σε αυτή την υποκρισία. Στο όνομα της εκ των υστέρων ανειλικρινούς κριτικής σε πρακτικά αποτελέσματα του Μνημονίου, οι τύποι αυτοί θέλουν, τώρα, να καθορίζουν το είδος και την ένταση, έκταση, επιχειρηματολογία της κριτικής στο Μνημόνιο. Στα ίδια πλαίσια με όλα τα μέσα επιδιώκουν να αποσιωπηθεί η πραγματική και ουσιαστική κριτική στο Μνημόνιο και να προβληθεί η δική τους ως αυθεντική και επαρκής. Πρόκειται για άλλο ένα παράδειγμα του πώς επιδιώκεται να ελέγχεται η δημόσια συζήτηση, αλλά και δείγμα της σχιζοφρένιας της ελληνικής (και τροϊκανής) διαπλοκής.
2. Προσπάθειες αποπροσανατολισμούΤις προηγούμενες δέκα ημέρες το Κόμμα του Μνημονίου προσπάθησε να εμφανίσει ως αποκλειστικά προβλήματα της διαπραγμάτευσης που γίνεται σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, την αποτροπή της ξένης εποπτείας και του κουρέματος των 13ων και 14ων μισθών. Μάλιστα βουλευτής του ΠΑΣΟΚ δήλωσε σε ΜΜΕ ότι δεν μπορεί να συναινέσει στο κόψιμο των μισθών των ελλήνων πολιτών. Η αλήθεια, βέβαια, είναι διαφορετική. Αντιστρατεύεται τη λογική ότι μπορεί κανείς να περάσει μια άθλια πολιτική με έναν συνδυασμό από λίγο υπερβολή σε πραγματικά γεγονότα και απόκρυψη της ουσίας του ξεπουλήματος σε άλλα πεδία πίσω από αυτή την υπερβολή. Ως προς τους μισθούς είναι γνωστό ότι έχουν μειωθεί πολλαπλώς. Ότι στο δημόσιο ήδη έχουν κοπεί οι 13οι και 14οι μισθοί. Και πάνω από όλα, ότι όλοι αυτοί οι υποκριτές βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που κάνουν τις ως άνω προαναφερόμενες δηλώσεις έχουν ψηφίσει δεκάδες κοψίματα μισθών, συντάξεων, ολόκληρων κεφαλιών.
Η υποκρισία σχετίζεται και με το γεγονός, ότι υπάρχει ήδη επιτροπεία στην Ελλάδα. Βέβαια, κάθε επιτροπεία, όπως και κάθε σχέση, μπορεί να γίνει πιο εντατική, σκληρή, εξαρτώμενη. Και αυτό επιδιώκουν οι Γερμανοί με τις προτάσεις τους. Όμως, ουσιαστικά στην Ελλάδα τον πρώτο λόγο τον έχει η ξένη επιτροπεία. Η πολιτική που εφαρμόζεται είναι η πολιτική που αποφασίζει η τρόικα. Στην ίδια την Ελλάδα τα υπουργεία ελέγχονται από την τρόικα, τον Ράιχενμπαχ, ενώ ειδικό ρόλο παίζει ο γερμανός υφυπουργός Φούχτελ. Εξάλλου υπάρχουν και οι έλληνες ραγιάδες οι οποίοι ενημερώνουν «καταλλήλως» τους τροϊκανούς, όπως το ΙΟΒΕ, μέλη της Δράσης, ακόμα και κυβερνητικά στελέχη.
Στην ουσία πίσω από αυτή την υποκρισία κρύβεται η προσπάθεια να δώσει το ελληνικό κράτος στους τραπεζίτες 30 δισεκατομμύρια ρευστότητα επιπλέον από τα 80 δισεκατομμύρια που ήδη έχουν πάρει. Και παρά τα 110 δισεκατομμύρια δημόσιου χρήματος να διατηρήσουν την διεύθυνση και θεμελιακή ιδιοκτησία τους οι τραπεζίτες, παρόλο που η αξία των τραπεζών σήμερα δεν ξεπερνά τα 2-3% των δανείων που πληρώνουμε εμείς οι πολίτες προκειμένου να σωθούν οι τραπεζίτες ως ιδιοκτήτες και όχι οι τράπεζες.
3. Οι νέοι ακραίοι εκβιασμοίΤο κύριο κατά τη γνώμη μου δεν είναι ότι αυτά που υποτίθεται ότι θέλει να αποφύγει ξαφνικά η κυβέρνηση ήδη έχουν ριζώσει σε ένα βαθμό στον ελληνικό αυλόγυρο, αλλά ότι επίμονα η προπαγάνδα του Κόμματος του Μνημονίου τα πρόβαλε με δύο στόχους. Ο ένας ήταν να εμφανιστεί η κυβέρνηση ως να αντιστέκεται, για πράγματα που ήδη έχει παραδοθεί σε σημαντικό βαθμό. Αφετέρου, που είναι και το κύριο, να υπάρξει προπέτασμα καπνού για θεμελιακά ζητήματα στα οποία η κυβέρνηση υποχωρεί κατά κράτος στις πιέσεις των ξένων και ιδιαίτερα των τραπεζιτών. Πρόκειται για τρία κεντρικά ζητήματα. Το πρώτο είναι η παραίτηση του ελληνικού κράτους των δικαιωμάτων του επί των ελληνικών ομολόγων και η υπαγωγή τους στο αγγλικό δίκαιο. Το δεύτερο αφορά την τύχη των τραπεζών στις οποίες το ελληνικό κράτος θα δώσει άλλη μια ένεση χρηματοδότησης. Το τρίτο είναι η απαίτηση των τροϊκανών να κατοχυρωθεί στο ελληνικό νομικό σύστημα η υποχρέωση της χώρας να προκρίνει ακόμα και σε κατάσταση πτώχευσης την αποπληρωμή των δανειστών! Αυτά τα τρία θέματα η ελληνική κυβέρνηση, επειδή έχει λερωμένη τη φωλιά της προσπάθησε να τα κρύψει πίσω από τα της επιτροπείας.
Ως προς το αγγλικό δίκαιο, η κυβέρνηση δια στόματος υπουργών της σε πρωινές τηλεοπτικές εκπομπές εμφάνισε την απώλεια του δικαιώματος να αποφασίζει το ελληνικό κοινοβούλιο κυρίαρχα για κουρέματα ως μικρής σημασίας. Είτε αυτό λέχθηκε από άγνοια, είτε σκοπίμως, αποτελεί άλλη μια απόδειξη για το πόσο «πολύ» θέλει να διαπραγματεύεται. Διότι για ζητήματα που εκτιμά κανείς ότι δεν μετράνε, είναι λογικό να μην διαπραγματεύεται. Εξίσου σημαντική απώλεια είναι εάν κανείς χάσει ακόμα και το δικαίωμα της αυτοκτονίας που το κατέχουν ακόμα και τα ζώα της άγριας ζούγκλας. Ας σκεφτεί κανείς τους Ελέφαντες οι οποίοι επιλέγουν σε πιο λασπώδη μέρος θα βυθιστούνε. Για ένα κράτος η αυτοκτονία είναι με μια έννοια η επιλογή του ίδιου να οδηγηθεί σε χρεωκοπία. Δυστυχώς οι ελληνικές κυβερνήσεις αντί να πιέζουν τους εταίρους με τις αρνητικές επιπτώσεις που θα είχαν από την χρεοκοπία της χώρας, τους έχει παραδώσει το δικαίωμα απόφασης χρεοκοπίας της Ελλάδας και βρίσκεται υπό συνεχή εκβίαση. Η απαίτηση που παρουσίασαν οι Γερμανοί στην τελευταία σύνοδο κορυφής της ΕΕ, ήταν η ενσωμάτωση στο ίδιο το ελληνικό δίκαιο της πρωτοκαθεδρίας της εξυπηρέτησης των δανειστών ακόμα και σε συνθήκες πτώχευσης. Αυτό σημαίνει ότι εάν η Ελλάδα πτωχεύσει, ακόμα και τότε, δεν θα μπορεί ουσιαστικά να διαγράψει τα χρέη της, αλλά ούτε καν να «ταΐζει τον λαό της.
Ως προς την απαίτηση ειδικής νομοθέτησης των δικαιωμάτων των δανειστών, και της πρωτοκαθεδρίας των δικαιωμάτων τους, αυτή σημαίνει ότι εάν οι της τρόικας αποφασίσουν να σταματήσουν την δανειοδότηση της Ελλάδας, ουσιαστικά, δηλαδή, την αναχρηματοδότηση των τοκοχρεολυσίων προς αυτούς (αφού τα τρία τελευταία χρόνια από τα δάνεια που έχουμε πάρει το 87,1% έχει πάει σε αυτά, και τα υπόλοιπα στις τράπεζες) τότε η Ελλάδα οφείλει να συνεχίσει (!) να πληρώνει τους δανειστές και να σταματήσει κάθε δημόσια δαπάνη στο εσωτερικό της χώρας. Με άλλα λόγια, ακόμα και σε μια τέτοια περίπτωση το υπέρτατο κριτήριο να είναι οι απαιτήσεις τους και όχι η σωτηρία του λαού. Με μια τέτοια ρύθμιση, επιπλέον, η Ελλάδα παραδίδει και το τελευταίο της χαρτί, αφού είναι γνωστό ότι χωρίς τα τοκοχρεολύσια η χώρα είναι σε θέση να διασφαλίσει από τα εσωτερικά της έσοδα την επιβίωση των πολιτών της. Αυτή ακριβώς τη δυνατότητα θέλουν να υποσκάψουν οι νέες προτάσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου