Σκηνοθεσία: Θόδωρος Αγγελόπουλος
Σενάριο: Θόδωρος Αγγελόπουλος, Συνεργασία: Tonino Guerra, Θανάσης Βαλτινός
Διεύθυνση Φωτογραφίας : Γιώργος Αρβανίτης
Μουσική: Ελένη Καραΐνδρου
Αργυρός Λέων στο Φεστιβάλ Βενετίας
Βραβείο Καλύτερης Ευρωπαϊκής Ταινίας
Βραβεία της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου
...Το Τοπίο..., ένα λυρικό road movie για την οδύσσεια δύο παιδιών που διασχίζουν µια ονειρική όσο και έρηµη τοπογραφία, θυµίζει τον Αntonioni της δεκαετίας του '60, το Στην τύχη, Μπαλταζάρ, τον Wenders, ενώ παράγει τη δική του µοναδική αγνότητα και δύναµη. O χώρος που µας αποκαλύπτει, είναι ρεαλιστικός και, ταυτόχρονα,υπερρεαλιστικός.
Βενζινάδικα, καφενεία στις παρυφές των δρόµων, ένας άγριος βιασµός στο πίσω µέρος ενός φορτηγού -- όλα αυτά µας υποβάλλουν το εδώ και το τώρα.
Μια παράξενη χιονόπτωση, ένας παραλιακός δρόµος όπου
τα παιδιά κι ο µοτοσικλετιστής φύλακάς τους βλέπουν ένα θεόρατο πέτρινο χέρι που ένα ελικόπτερο το ανασύρει από τη θάλασσα -- όλα αυτά µαρτυρούν φαντασία, µνήµη, το παρελθόν.Είναι µια ταινία-γέφυρα που άργησε πολύ να 'ρθει. Για µας, αυτή τη στιγµή, ο Αγγελόπουλος είναι ένα από τα µεγάλα, άλυτα µυστήρια του κινηµατογράφου· ένας απ' αυτούς τους κινηµατογραφιστές, όπως ο Ταρκόφσκι, ο Μιζογκούτσι ή ο Oζου, που υφαίνουν ένα µεγάλο µέρος της σταδιοδροµίας τους µακριά από τον αµερικανικό κινηµατογράφο, ώσπου να ξεσπάσουν πάνω µας µ' όλη τους τη δύναµη...
...Το Τοπίο στην οµίχλη είναι, όπως και ο Θίασος, το απόσταγµα όλης της δυναµικής, της ποίησης, όλων των φόβων και των επιθυµιών του δηµιουργού του -- σ' έναν συγκεκριµένο χώρο, σ' έναν συγκεκριµένο χρόνο. Είναι ένας κόσµος αποκρυσταλλωµένος σε µια εικόνα ή έναν ήχο:
το χέρι που αναδύεται απ' τη θάλασσα, ή το ακορντεόν που αρχίζει την παράσταση (µια παράσταση που, το ξέρουµε, θα διακόπτεται πάντα). Λένε ότι, στην Ελλάδα, οι απλοί άνθρωποι αγαπούν την ποίηση και την απαγγέλλουν.
O Αγγελόπουλος (κι αυτό είναι εντελώς ασυνήθιστο) ανακαλύπτει την ποίηση στη διαφθορά, στην προδοσία, στη µαρτυρία: σε παιδιά που αποξενώθηκαν απ' τον πατέρα τους, σε µια χώρα που αποξενώθηκε απ' την κληρονοµιά της, στην παραλυσία του έρωτα, στο ανέφικτο της τέχνης, στην οµίχλη του θανάτου... και, πάνω απ' όλα, στην πλούσια και ηχηρή σιωπή ολόγυρά του: εκείνη τη σιωπή της Ιστορίας, της γης, των βουνών, της θάλασσας και του ουρανού -- όλα ιδωµένα µέσα απ' το καθηλωµένο βλέµµα, µε το οποίο µας οδηγεί τελικά να δούµε.
Michael Wilmington
(απoσπάσματα)
