από την Χριστίνα Βοσνακίδου - Ψυχολόγος
Ας φροντίσουμε πρώτα εμείς τον εαυτό μας και ας διατηρήσουμε ζωντανό και χαμογελαστό το παιδί μέσα μας.Αυθορμητισμός, αυθεντικότητα, χαρά, ξεγνοιασιά, δημιουργικότητα…. Κάποια από τα πολλά και πηγαία χαρακτηριστικά που έχουν τα παιδιά.
Αλήθεια, εμείς όλοι, που έχουμε καταφέρει τόσα πολλά ο καθένας στη ζωή του, ποια θετική ποιότητα της παιδικής ηλικίας, μας χαρακτηρίζει στην ενήλικη ζωή; Πόσο αυθεντικοί είμαστε με τους δικούς μας ανθρώπους; Χρησιμοποιούμε την δημιουργικότητα στο γάμο μας, στις ερωτικές μας σχέσεις, στην επαφή μας με τα παιδιά; Έχουμε εκδηλώσει ποτέ αυθόρμητα τα πραγματικά μας συναισθήματα (θετικά ή αρνητικά), χωρίς να σκεφτούμε πως θα φανεί στον άλλον; Με λίγα λόγια, ποσό καλή σύνδεση έχουμε με το παιδί μέσα μας;
Συχνά συναντώ ανθρώπους που έχουν μπει σ’ έναν άσκοπο και μανιακό αγώνα κατάκτησης μιας ιλουστρασιόν ευτυχίας. Τρέχουν, αγωνιωδώς, να προλάβουν να 'ναι οι πρώτοι, οι ομορφότεροι, οι καλύτεροι... Άλλους τους είδα να πηγαίνουν σε καφέ και εστιατόρια, μηχανικά, χωρίς ίχνος απόλαυσης, να κάθονται και να πίνουν αμέτρητα ποτά σε bar και club χωρίς να επικοινωνούν με τους φίλους τους, χωρίς καν να το θέλουν, απλά, ακολουθώντας την παρέα. Άνθρωποι θλιμμένοι, σκυθρωποί, άχρωμοι μέσα σε πανεπιστήμια, σε μέσα μαζικής μεταφοράς, σε δημόσιες υπηρεσίες, σε καταστήματα, σε σχολεία.
Αλήθεια, αυτοί οι άνθρωποι, πού έθαψαν τη φωτεινή και θετική τους πλευρά;
Ποιος τους έκλεψε το αυθόρμητο χαμόγελο και στη θέση του αντικατέστησε ένα μειδίαμα που ακόμα και αυτό, τις περισσότερες φορές, είναι ψεύτικο;
Αυτές είναι οι πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων; Συνειδητοποιώ ότι, πολλοί από εμάς, έχουμε κακοποιήσει το εσωτερικό μας παιδί και ουσιαστικά του έχουμε κλείσει το στόμα για να μη το ακούμε. Μπορούμε να δώσουμε την μεγάλη ευκαιρία στον εαυτό μας και να ακούσουμε αυτή τη γλυκιά φωνούλα που μας ψιθυρίζει; Πολλοί ψυχοθεραπευτές υποστηρίζουν ότι ο καθένας μέσα του κρατάει 3 ρόλους: το παιδί, τον ενήλικα και τον γονιό.
Το παιδί που υπήρξε, ο ενήλικας που είναι τώρα και ο γονιός του εαυτού του. Αυτοί οι 3 ρόλοι θα πρέπει να έρθουν σε συμφωνία για να διατηρήσουν ζωντανό το παιδί που έχουμε όλοι μέσα μας. Το παιδί που ήμασταν, το εσωτερικευμένο παιδί που έχουμε και μας θυμίζει καθημερινά τις ανάγκες μας, τους φόβους μας, τα συναισθήματα μας, τις ανασφάλειες μας.
Μπορεί να 'ναι πληγωμένο, μοναχικό, ανύπαρκτο, ίσως για κάποιους, αλλά σίγουρα υπάρχει και θα πρέπει να του δώσουμε χώρο από το ρόλο του ενήλικα και του γονιού. Η σχέση (καλή ή κακή) που έχουμε με το εσωτερικευμένο μας παιδί είναι καθρέφτης της σχέσης που είχαμε με τους πρωταρχικούς μας φροντιστές, τους γονείς μας.
Αν μεγαλώσαμε σ' ένα υποστηρικτικό, ζεστό περιβάλλον που αφουγκραζόντουσαν, κυρίως, τις συναισθηματικές μας ανάγκες, τότε το μοντέλο που ακολουθούμε στη ζωή μας δεν έχει τεράστια διαφορά από αυτό που έχουμε μάθει.
Όμως, στη ζωή και σε πολλές οικογένειες, τα πράγματα, συνήθως, είναι λίγο διαφορετικά. Έτσι καλείται ο καθένας, έχοντας αυτογνωσία και διάθεση για αλλαγή και ποιότητα ζωής, αυτή τη δύσκολη αλλά τόσο δημιουργική και ανανεωτική «δουλειά» να την κάνει ο ίδιος για τον εαυτό του.
Να αφουγκραστεί ο καθένας μας, ξεχωριστά, τις πραγματικές συναισθηματικές του ανάγκες, να τις διεκδικήσει, να έρθει σε επαφή με την αυθεντικότητα και τον αυθορμητισμό του και να κάνει πιο φωτεινή και χρωματιστή τη ζωή του.
Θα συναντήσουμε το παιδί μέσα μας μόνο και μαζί με τη βοήθεια του εαυτού μας από το ρόλο του ενήλικα, που είναι εμπλουτισμένος με εμπειρίες, γνώση, ικανότητα για να δώσει νέες ευκαιρίες και να σπάσει παλιούς κανόνες. Έτσι ώστε, να μπορέσουμε να είμαστε αυθεντικοί με τον εαυτό μας και να τον προστατέψουμε και να τον στηρίξουμε σαν καινούριος στοργικός γονιός.
Ας φροντίσουμε πρώτα εμείς τον εαυτό μας και ας διατηρήσουμε ζωντανό και χαμογελαστό το παιδί μέσα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου