Kαθώς το εκλογικό τοπίο ψιλοκαθαρίζει και θα έχουμε την ευκαιρία να
γράψουμε περισσότερα για αυτό στις επόμενες μέρες, λέω σήμερα να ασχοληθώ... με κάτι διαφορετικό. Μου έκανε πραγματικά εντύπωση το ποσό που
συγκεντρώθηκε σε ηλεκτρονική δημοπρασία που διεξήχθη για λογαριασμό
φιλανθρωπικής οργάνωσης, για ένα γεύμα με τον πιο γνωστό επενδυτή του κόσμου,
τον 81 ετών Γουόρεν Μπάφετ. Ο πλειοδότης προκειμένου να συμφάγει με τον διάσημο
μεγαλοεπενδυτή έφτασε κοντά στα 3,5 εκατ. δολάρια!
Το συγκεκριμένο ποσό ξεπερνά το επίσης διόλου ευκαταφρόνητο αντίτιμο των 2,6 εκατ. Δολαρίων του αντίστοιχου περσινού γεύματος. Το γεύμα γίνεται εδώ και 13 χρόνια στη Νέα Υόρκη και ο πλειοδότης έχει το δικαίωμα να καλέσει στο τραπέζι επτά φίλους του.
Είμαι βέβαιος πως ένα τέτοιο γεύμα «αξίζει τα λεφτά του». Όχι μόνο γιατί πάνε για καλό σκοπό αλλά κυρίως διότι αυτοί που τα δίνουν ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Αναζητούν δημιουργικές ιδέες για την ανάπτυξή τους. Ζούμε σε έναν κόσμο καταιγιστικών αλλαγών και τη μεγαλύτερη αξία, πάνω από κάθε τι, έχουν οι δημιουργικές ιδέες που διαμορφώνουν το μέλλον.
Μέσα από μια τέτοια οπτική, σκέφτεστε κάποιον εδώ στην Ελλάδα για τον οποίο θα δίνατε ένα τέτοιο ποσό για να γευματίσετε μαζί του; Φοβάμαι πως όλοι συμφωνούμε στην αρνητική απάντηση. Γιατί άραγε στη χώρα του πολιτισμού και της γνώσης, του ελεύθερου πνεύματος και του επιχειρηματικού δαιμονίου, η απάντηση είναι «Κανέναν»;
Η εξήγηση που δίνω είναι πως το ελληνικό μυαλό, εδώ και δεκαετίες κάνει δυο πράγματα: Κουτοπονηριές και αμπελοφιλοσοφίες. Εκπαιδεύτηκε να κάνει είτε το ένα, είτε το άλλο, είτε και τα δυο μαζί. Ωστόσο ούτε με τις κουτοπονηριές, ούτε με τις αμπελοφιλοσοφίες μπορούμε ως χώρα να πάμε μακριά. Σπαταλάμε τζάμπα φαιά ουσία αντί να βάλουμε το ελληνικό μυαλό να δουλέψει δημιουργικά, πρακτικά, παραγωγικά. Γιατί δεν το κάνουμε; Διότι αιτία και για τις κουτοπονηριές και για τις αμπελοφιλοσοφίες είναι η τεμπελιά και η ευκολία. Η δημιουργική ιδέα θέλει δουλειά. Δεν είναι απλά μια έμπνευση της στιγμής, δεν είναι μόνο φαντασία. Είναι και η δέσμευση για την πρακτική εφαρμογή τους.
Τρία πράγματα έχουμε σε αφθονία σε αυτό τον τόπο. Θάλασσα, ήλιο και ιδέες. Η ναυτιλία και ο τουρισμός έγιναν πυλώνες της οικονομίας αξιοποιώντας αυτά τα φυσικά πλεονεκτήματα. Κανονικά θα έπρεπε να έχουμε εκμεταλλευτεί και το διανοητικό μας πλεονέκτημα ώστε η Ελλάδα αντί για απέραντο φρενοκομείο να ήταν ένα απέραντο «μυαλοπωλείο», ένα ανεπτυγμένο κέντρο παροχής υπηρεσιών που θα στηρίζονταν ακριβώς στη δύναμη της δημιουργικής σκέψης. Αλλά για να συνέβαινε αυτό θα έπρεπε να έχει καλλιεργηθεί μια κουλτούρα καινοτομίας και αντισυμβατικότητας, η οποία θα ενθάρρυνε την παραγωγή νέων ιδεών και την αφοσίωση στην υλοποίησή τους. Δυστυχώς στην Ελλάδα άκμασε η καινοτομία στην κουτοπονηριά και η αντισυμβατικότητα στην αμπελοφιλοσοφία. Αυτά όμως δεν ενδιαφέρουν κανέναν στον σύγχρονο κόσμο και ως χώρα είμαστε στα αζήτητα.
Επικαλούμαστε το αρχαίο μας παρελθόν για να τύχουμε σεβασμού αλλά πρώτοι εμείς οι ίδιοι καταφέραμε να έχουμε μέσα στην ψυχή μας περισσότερο τη φιγούρα του «Καραγκιόζη» που μονίμως διαμαρτύρεται για τη φτώχεια του, παρά το ταλέντο του ευρηματικού και επινοητικού «Οδυσσέα» ο οποίος ξέρει να επινοεί κάτι που δεν υπάρχει, ξέρει να κάνει την επινόησή του στρατηγική, ξέρει να την θέτει σε εφαρμογή και ξέρει να κερδίζει.
Το καλό παράδειγμα προφανώς θα έπρεπε να το δώσει η πολιτική ηγεσία αυτού του τόπου. Να αποδείξει πως αντιλαμβάνεται τι σημαίνει στρατηγική. Αλλά για να το κάνει αυτό, πρέπει να μάθει να ακούει δημιουργικές ιδέες. Όχι για να τις κάνει επικοινωνιακό σλόγκαν και ατάκα, αλλά για τις πιστέψει και να τις κάνει πράξη.
Σε κάθε περίπτωση, θέλουμε δε θέλουμε, έχει έρθει η ώρα που πρέπει να βάλουμε τα μυαλά μας να δουλέψουν αλλιώς. Αν τα καταφέρουμε, τότε ίσως να προσφερθούν και για ένα ελληνικό μυαλό 3,5 εκ. δολάρια.
ΥΓ: Όπως έχει πει και ο Αϊνστάιν, «τα προβλήματα δεν λύνονται στο επίπεδο που τα δημιούργησε». Λύση στην κρίση είναι να αλλάξουμε επίπεδο, είτε προς τα κάτω, είτε προς τα πάνω. Το εύκολο είναι να πέσουμε κατηγορία και να γίνουμε Βουλγαρία. Μήπως λοιπόν να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει για το πώς θ’ ανέβουμε επίπεδο; Εμείς προτάσεις σε αυτό το blog έχουμε, άλλοι έχουν;
spirosrizopoulos.comΤο συγκεκριμένο ποσό ξεπερνά το επίσης διόλου ευκαταφρόνητο αντίτιμο των 2,6 εκατ. Δολαρίων του αντίστοιχου περσινού γεύματος. Το γεύμα γίνεται εδώ και 13 χρόνια στη Νέα Υόρκη και ο πλειοδότης έχει το δικαίωμα να καλέσει στο τραπέζι επτά φίλους του.
Είμαι βέβαιος πως ένα τέτοιο γεύμα «αξίζει τα λεφτά του». Όχι μόνο γιατί πάνε για καλό σκοπό αλλά κυρίως διότι αυτοί που τα δίνουν ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Αναζητούν δημιουργικές ιδέες για την ανάπτυξή τους. Ζούμε σε έναν κόσμο καταιγιστικών αλλαγών και τη μεγαλύτερη αξία, πάνω από κάθε τι, έχουν οι δημιουργικές ιδέες που διαμορφώνουν το μέλλον.
Μέσα από μια τέτοια οπτική, σκέφτεστε κάποιον εδώ στην Ελλάδα για τον οποίο θα δίνατε ένα τέτοιο ποσό για να γευματίσετε μαζί του; Φοβάμαι πως όλοι συμφωνούμε στην αρνητική απάντηση. Γιατί άραγε στη χώρα του πολιτισμού και της γνώσης, του ελεύθερου πνεύματος και του επιχειρηματικού δαιμονίου, η απάντηση είναι «Κανέναν»;
Η εξήγηση που δίνω είναι πως το ελληνικό μυαλό, εδώ και δεκαετίες κάνει δυο πράγματα: Κουτοπονηριές και αμπελοφιλοσοφίες. Εκπαιδεύτηκε να κάνει είτε το ένα, είτε το άλλο, είτε και τα δυο μαζί. Ωστόσο ούτε με τις κουτοπονηριές, ούτε με τις αμπελοφιλοσοφίες μπορούμε ως χώρα να πάμε μακριά. Σπαταλάμε τζάμπα φαιά ουσία αντί να βάλουμε το ελληνικό μυαλό να δουλέψει δημιουργικά, πρακτικά, παραγωγικά. Γιατί δεν το κάνουμε; Διότι αιτία και για τις κουτοπονηριές και για τις αμπελοφιλοσοφίες είναι η τεμπελιά και η ευκολία. Η δημιουργική ιδέα θέλει δουλειά. Δεν είναι απλά μια έμπνευση της στιγμής, δεν είναι μόνο φαντασία. Είναι και η δέσμευση για την πρακτική εφαρμογή τους.
Τρία πράγματα έχουμε σε αφθονία σε αυτό τον τόπο. Θάλασσα, ήλιο και ιδέες. Η ναυτιλία και ο τουρισμός έγιναν πυλώνες της οικονομίας αξιοποιώντας αυτά τα φυσικά πλεονεκτήματα. Κανονικά θα έπρεπε να έχουμε εκμεταλλευτεί και το διανοητικό μας πλεονέκτημα ώστε η Ελλάδα αντί για απέραντο φρενοκομείο να ήταν ένα απέραντο «μυαλοπωλείο», ένα ανεπτυγμένο κέντρο παροχής υπηρεσιών που θα στηρίζονταν ακριβώς στη δύναμη της δημιουργικής σκέψης. Αλλά για να συνέβαινε αυτό θα έπρεπε να έχει καλλιεργηθεί μια κουλτούρα καινοτομίας και αντισυμβατικότητας, η οποία θα ενθάρρυνε την παραγωγή νέων ιδεών και την αφοσίωση στην υλοποίησή τους. Δυστυχώς στην Ελλάδα άκμασε η καινοτομία στην κουτοπονηριά και η αντισυμβατικότητα στην αμπελοφιλοσοφία. Αυτά όμως δεν ενδιαφέρουν κανέναν στον σύγχρονο κόσμο και ως χώρα είμαστε στα αζήτητα.
Επικαλούμαστε το αρχαίο μας παρελθόν για να τύχουμε σεβασμού αλλά πρώτοι εμείς οι ίδιοι καταφέραμε να έχουμε μέσα στην ψυχή μας περισσότερο τη φιγούρα του «Καραγκιόζη» που μονίμως διαμαρτύρεται για τη φτώχεια του, παρά το ταλέντο του ευρηματικού και επινοητικού «Οδυσσέα» ο οποίος ξέρει να επινοεί κάτι που δεν υπάρχει, ξέρει να κάνει την επινόησή του στρατηγική, ξέρει να την θέτει σε εφαρμογή και ξέρει να κερδίζει.
Το καλό παράδειγμα προφανώς θα έπρεπε να το δώσει η πολιτική ηγεσία αυτού του τόπου. Να αποδείξει πως αντιλαμβάνεται τι σημαίνει στρατηγική. Αλλά για να το κάνει αυτό, πρέπει να μάθει να ακούει δημιουργικές ιδέες. Όχι για να τις κάνει επικοινωνιακό σλόγκαν και ατάκα, αλλά για τις πιστέψει και να τις κάνει πράξη.
Σε κάθε περίπτωση, θέλουμε δε θέλουμε, έχει έρθει η ώρα που πρέπει να βάλουμε τα μυαλά μας να δουλέψουν αλλιώς. Αν τα καταφέρουμε, τότε ίσως να προσφερθούν και για ένα ελληνικό μυαλό 3,5 εκ. δολάρια.
ΥΓ: Όπως έχει πει και ο Αϊνστάιν, «τα προβλήματα δεν λύνονται στο επίπεδο που τα δημιούργησε». Λύση στην κρίση είναι να αλλάξουμε επίπεδο, είτε προς τα κάτω, είτε προς τα πάνω. Το εύκολο είναι να πέσουμε κατηγορία και να γίνουμε Βουλγαρία. Μήπως λοιπόν να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει για το πώς θ’ ανέβουμε επίπεδο; Εμείς προτάσεις σε αυτό το blog έχουμε, άλλοι έχουν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου