Καινούριους, τυχαίους και…άψητους

 

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΙΝΑΙ η ώρα του πολίτη-οπαδού. Απέναντί του τα τσακάλια της πολιτικής. Τρέχουν από κόμμα σε κόμμα μη μείνουν άστεγοι ρίχνοντας κλεφτές ματιές στον ψηφοφόρο-οπαδό. Θα’ ναι ο ίδιος του παρελθόντος; Θα’ χει αλλάξει «συνήθειες» και μας τρώει το σκοτάδι;

ΕΧΕΙ τις ευθύνες του ο πολίτης-ψηφοφόρος-οπαδός, οφείλει να συντηρεί και τις μνήμες του. Κι αν βλέπει τους πολιτικούς να τρέχουν, δεν το κάνουν για πάρτη του ή για την Ελλάδα. Τον εαυτό τους νοιάζονται και, όταν βλέπουν το αύριο μαύρο, προωθούν τα παιδιά τους. Για να υπάρξει συνέχεια του ονόματος στο πάνθεο και των θεσμοθετημένων προνομίων. Γι αυτά «αγωνίστηκε» και κανένας δεν του τα παίρνει μονομιάς. Κι αν κάτι στερήθηκε από μισθό γιατί ξεσηκώθηκαν και οι πέτρες, να δεις που θα τα ξαναπάρει σιωπηρά, μόλις…φέξει και γεμίσουν(!;) τα ταμεία. Και, βέβαια, τα μεγάλα, σοβαρά και δαπανηρά (για’ μας) προνόμιά τους παραμένουν ανελαστικά. Κόντρα στο φιλότιμο του μέσου έλληνα, που παρακολουθεί απορημένος το πάθος τους για βόλεμα και την επιμονή τους να μας «κυβερνούν».

Ο,ΤΙ είχαμε να πούμε το’ παμε για τον παραπάνω κόσμο των προνομίων-καιρός για τις ευθύνες του πολίτη. Λιγόστεψαν οι οπαδοί, αλλά δεν μας έλειψαν οι «ιδεολόγοι» ανάκατοι με κομματόσκυλα. Και γίνονται μπροστάρηδες, προεκλογικά, άνθρωποι που «τρώνε από μέσα». Απ’ το Κόμμα που δανείζεται και του σβήνουν τα χρέη και τους τόκους. Χωρίς λογαριασμό πού πήγαν τα λεφτά. Χωρίς ονόματα που τα διαχειρίστηκαν και λίστες εκείνων που τσέπωσαν το…περίσσευμα.

ΕΧΟΥΝ την ευθύνη τους οι οπαδοί πίσω απ’ τους πολιτικούς. Δίνουν συγχωροχάρτι σ’ αυτούς που τους μούντζωναν στη βουλή και στις παρελάσεις. Αυτοαναιρείται ο πονηρός ρωμιός όταν τη «στήνει» έξω απ’ το κονάκι του βουλευτή ποντάροντας ακόμα(!) για διορισμό και βόλεμα. Είναι η ανορθογραφία στην κοινή διακήρυξη για συμμόρφωση των εθνοπατέρων μας, μουντζούρα στην εικόνα της λαοθάλασσας με κραυγές και με τις υψωμένες γροθιές.

ΜΕ την κλασική στάση και συμπεριφορά των πολιτών απέναντι στους πολιτικούς, δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν οι τελευταίοι τακτική και «συνήθειες». Και ποια είναι η λύση; Τι θα τρόμαζε και θα τρομοκρατούσε τους υποψηφίους που τρέχουν για την ψήφο και δεν έτρεξαν για την Ελλάδα;

Η μη επανεκλογή τους.

Η προοπτική της αντικατάστασής τους από άλλους, καινούριους, τυχαίους και…άψητους. Χωρίς «γνωριμίες», δεσμούς και έξω απ’ το σινάφι. Θα’ ναι καλύτεροι.