Μια Ιταλίδα θα σώσει την Ελλάδα

Μια Ιταλίδα θα σώσει την Ελλάδα

Μια Ιταλίδα, η Κλαούντια Μπέτιολ, πήρε από μόνη της τη πρωτοβουλία να σώσει τη δημόσια περιουσία της Ελλάδας, και όχι μόνο, η οποία κινδυνεύει να βγει στο σφυρί.
Η εν λόγω γυναίκα, η οποία είναι μηχανικός περιβάλλοντος και μητέρα ενός 13χρονου αγοριού, είχε την ιδέα τον περασμένο Ιούλιο να δημιουργήσει μια ιστοσελίδα μέσω της οποίας κάνει έκκληση για τη διάσωση των δημοσίων αγαθών των χωρών που μαστίζονται από τη κρίση...

Έτσι, σκεπτόμενη προφανώς πως σύντομα μετά την Ελλάδα θα βάδιζε στα ίδια χνάρια και η Ιταλία, λάνσαρε την ιστοσελίδα www.europeancommongoods.org, δημιουργώντας ένα παγκόσμιο κίνημα, το οποίο έχει σκοπό να σώσει τα δημόσια αγαθά που κινδυνεύουν να ξεπουληθούν όσο όσο.
Οι οπαδοί του εν λόγω κινήματος ποικίλουν. Απλοί πολίτες μέχρι και πολιτικοί, μέλη της ευρωβουλής προσυπογράφουν το εν λόγω μανιφέστο της διάσωσης της δημόσιας περιουσίας, το οποίο μάλιστα έχει μεταφραστεί και στα ελληνικά.

Χιλιάδες άνθρωποι ανά τον κόσμο είναι πρόθυμοι να προσφέρουν ό,τι μπορούν για να δημιουργηθεί ένας δημόσιος φορέας ο οποίος θα σώσει "την κληρονομιά της Ελλάδας που πωλείται σε τιμές…ευκαιρίας σε ιδιώτες χωρίς καμία ευθύνη απέναντι στην κοινωνία και το γενικό καλό" όπως γράφει χαρακτηριστικά και η εφημερίδα Corriere della Sera, η οποία φιλοξενεί συνέντευξη της Ιταλίδας, υπό τον τίτλο "Την Ελλάδα; Θα την αγοράσουμε εμείς!".

 
Η Μπέτιολ, τονίζει στην εφημερίδα πως μαζεύουν υπογραφές για να ακουστεί η φωνή τους στις Βρυξέλλες.
"Θέλουμε να συγκεντρώσουμε ένα σεβαστό αριθμό για να μην πουν ότι είμαστε λίγοι πολίτες, αλλά ένα κίνημα" λέει χαρακτηριστικά, προσθέτοντας πως στόχος είναι να ταρακουνήσουν τους πολιτικούς, ώστε να ξυπνήσει μέσα τους η επιθυμία "να συνεχίσουν να χτίζουν και όχι να καταστρέφουν την Ευρώπη".

Αναλυτικά ολόκληρο το μανιφέστο
 

"H κρίση που επηρεάζει την παγκόσμια οικονομία και συνεπώς το Ευρώ απαιτεί μια ριζικά διαφορετική αντιμετώπιση από αυτή που σχεδιάσθηκε και υλοποιήθηκε κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών. Ο τρόπος που η Ευρώπη και οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και οι ψηφοφόροι θα χειριστούν την Ελληνική κρίση θα θέσει ένα σημαντικό προηγούμενο για τις επόμενες κρίσεις και τους συνεπαγόμενους κινδύνους κυρίαρχων προεπιλογών τους.

Οι πιθανές αποφάσεις της Ελληνικής κυβέρνησης, η οποία πρακτικά αφέθηκε μόνη όπως και άλλες κυβερνήσεις σε παρόμοιες κρίσεις ελλείμματος, είναι βασισμένες στη μαζική πώληση των δημόσιων αγαθών και περιουσίας σε απροσδιόριστους αγοραστές, προκειμένου να συγκεντρωθούν τα απαραίτητα χρήματα που θα εγγυηθούν τα επόμενα δάνεια.
Αυτή είναι μια σαφώς λανθασμένη απόφαση όχι μόνο με βάση πολιτικούς όρους αλλά και από πρακτική άποψη. Πολιτικά είχαμε τη σημαντική εμπειρία στο τελευταίο τέταρτο του προηγούμενου αιώνα ότι η άρση των ελέγχων/κανονισμών και οι ιδιωτικοποιήσεις δεν ήταν συνώνυμες με την αποδοτικότητα, τις επενδύσεις, τον εκσυγχρονισμό και τον ανταγωνισμό.

 
Αντίθετα, υπάρχει ένας μακρύς κατάλογος στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, από παταγώδεις αποτυχίες και πραγματική καταστροφή της αξίας από τις ίδιες δυνάμεις αγοράς που υιοθετήθηκαν ως λύση μακράς διαρκείας για οποιοδήποτε εθνικό και διεθνές οικονομικό πρόβλημα.

Η τελευταία χρηματοπιστωτική, αγοραστική και παγκόσμια οικονομική κρίση έχει αποδείξει, υπεράνω πάσης αμφιβολίας, ότι οι αγορές δεν είναι ικανές να αυτορυθμιστούν, ότι δεν υπάρχει κανένα αόρατο χέρι που ισορροπεί τα διαφορετικά συμφέροντα και ότι τα δημόσια χρήματα έχουν διασώσει τα ίδια ολιγοπώλια που υποτίθεται δεν θα υπήρχαν σε ένα υγιές ανταγωνιστικό περιβάλλον, ενθαρρυμένα από μια απορυθμισμένη αγορά. Δεν υπάρχει κανένα δωρεάν γεύμα και δεν υπάρχει καμία ανεξέλεγκτη αγορά που να απευθύνεται σ’ ένα κοινό αγαθό.

Πιστεύουμε έντονα ότι για ηθικούς και πολιτικούς λόγους αλλά και με βάση την πρακτική εμπειρία ότι οι δημόσιες πολιτικές δεν είναι μόνο να ρυθμίζουν ένα νεο-laissez-faire, ούτε ακριβώς να υποστηρίζουν τα ιδιωτικά συμφέροντα στο όνομα μιας υποτιθέμενης εθνικής ανταγωνιστικότητας, ούτε ακριβώς να ανακατανέμουν ένα μειωμένο εισόδημα.

Οι δημόσιες πολιτικές πρέπει να λειτουργούν για το δημόσιο συμφέρον, κάτω από δημοκρατικό έλεγχο, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να έχουν ως στόχο να ενισχύουν τα δημόσια αγαθά και να ενθαρρύνουν τις μακροπρόθεσμες επενδύσεις, υποστηριζόμενης από αποδοτική διαχείριση και ουσιαστική φορολογία για το καλό της κοινωνίας.
 

Αντί να αφήσουμε τα Ελληνικά δημόσια περιουσιακά αγαθά να πουληθούν αντί πινακίου φακής, είτε σε υπερδυνάμεις που έχουν ισχυρά συμφέροντα για τον έλεγχο των αγορών προκειμένου να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητά τους (με μοιραία επίδραση στα δικά μας συμφέροντα) ή σε ιδιώτες επενδυτές που είναι εντελώς ανεύθυνοι σε κοινωνίες, ψηφοφόρους και εθνικά συμφέροντα, προτείνουμε να χρησιμοποιήσουμε με έναν αποτελεσματικότερο τρόπο τα δημόσια χρήματα που ξοδεύουμε ήδη για τα δάνεια του ΔΝΤ και της ΕΕ και για τα μέτρα υποστήριξης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ).

Τα Ελληνικά δημόσια αγαθά, όπως και εκείνα άλλων χωρών σε πιθανή κρίση, πρέπει να πουληθούν σε ένα Ευρωπαϊκό οικονομικό συνεταιρισμό, είτε με αυστηρά δημόσιο χαρακτήρα είτε με πλειοψηφική συμμετοχή δημόσιων φορέων, προκειμένου να συγκεντρωθούν άμεσα, από τις κυβερνήσεις και τα διεθνή όργανα, τα απαραίτητα χρήματα.

Αυτό επιτρέπει τη διατήρηση δύο ζωτικής σημασίας συμφερόντων, τόσο σε Ευρωπαϊκό όσο και σε εθνικό επίπεδο:
τα αγαθά είναι εξαγοράσιμα από την ενδιαφερόμενη χώρα σε εύθετο χρόνο και στους λογικούς όρους ή μπορούν να παραγάγουν τα ανάλογα κέρδη στις κυβερνήσεις, αλλά διαχειρίζονται λαμβάνοντας υπόψη ταυτόχρονα και τις οικονομικές και κοινωνικές ανάγκες. Εάν τα κυρίαρχα κεφάλαια είναι διαθέσιμα, δεν βλέπουμε γιατί οι ελεγχόμενες από το δημόσιο επιχειρήσεις είναι ανέφικτες, κάτω από κατάλληλη διαχείριση και επίβλεψη.

Τα αγαθά διατηρούνται ως Ευρωπαϊκά οικονομικά και βιομηχανικά περιουσιακά στοιχεία, αντί να διασκορπίζονται και να εκτίθενται σ’ ένα εξαιρετικά αβέβαιο μέλλον. Η Ευρώπη που έχει δημιουργήσει μια τρομερή ολοκληρωμένη οντότητα, ειδικά στο οικονομικό επίπεδο, θα ήταν αυτοκαταστροφική εάν, σε περιόδους κορυφαίας έκτακτης ανάγκης, μία τέτοια Ευρώπη εμποδίζεται υλοποιώντας μια ασυνάρτητη βιομηχανική πολιτική".

 

πηγή:kafeneio