Πήγαινα στο καφενείο με 100 δραχμές και ήμουν πλούσιος. Έπινα ότι ήθελα και κερνούσα και φίλους. Πάω τώρα με 20 ευρώ (700 δραχμές) και αισθάνομαι φτωχός. Αν κάνω κανένα “άνοιγμα” στις ορέξεις μου παρασυρόμενος και από άλλους κινδυνεύω φεύγοντας να αφήσω και βερεσέ.
Έχω κρατήσει δραχμούλες στο συρτάρι μου και τις βλέπω πότε-πότε!
Αναγκάστηκα να μάθω και ”ξένες γλώσσες” γιατί στην πλατεία μας τα βράδια οι περισσότεροι είναι ξένοι και αισθανόμουν εγώ ξένος και μουγκός και όχι αυτοί.
Τρώγω το καρπούζι και αισθάνομαι ότι τρώω κολοκύθι! Η ντομάτα κάθε άλλο από ντομάτα μυρίζει. Έπρεπε κι αυτή να γίνει “ευρωπαϊκή”.
Ένας φίλος μου που είναι υπεύθυνος σε εργοστάσιο συσκευασίας σταφυλιών μου είπε: Αν ξέρεις τι φάρμακα βάζουμε για να διατηρηθούν τα σταφύλια, δε θα φας ποτέ!
Στο χωριό μου δε φέρνουν πλέον τα ψάρια του λαού, μαριδάκι σαρδέλα κολιούς, παρά μόνο “καλλιεργήσιμες” τσιπούρες εμπλουτισμένες με ορμόνες και φάρματα. Είναι φτηνές δε λέγω, αλλά κάποτε ίσως τη διαφορά την πληρώσω στους γιατρούς!
Πάω στη παραλία για να απολαύσω κι εγώ τα μπάνια του λαού και πρέπει να περάσω από την είσοδο του ξενοδοχείου (Reception) και να απαντήσω στην ερώτησή τους “που πάω”. Έχουν καταλάβει τις παραλίες μέχρι το κύμα σαν να είναι ιδιοκτησίες τους.
Αν θελήσω να πάω σε “οργανωμένη” περιφραγμένη παραλία δε φθάνει το ημερομίσθιο μου.
Κοιμόμουν τα βράδια με ανοιχτά παράθυρα και πόρτες και απολάμβανα το άρωμα του μπάτη και του μελτεμιού. Κοίταζα το φεγγάρι που έμπαινε από το παράθυρο και έκανα όνειρα. Τώρα; Τώρα είμαστε φυλακισμένοι και κλειδαμπαρωμένοι μέρα νύχτα.
Ακόμη αναγκάστηκα να γίνω και “κυνηγός” γιατί για να πάρω κυνηγητικό όπλο πρέπει να γίνω μέλος κυνηγητικού συλλόγου. Τι το θέλω το όπλο ; Κυνηγώ τους νυχτερινούς κάθε χρώματος επισκέπτες.
Για να εναρμονιστώ και εγώ με τους ευρωπαίους έπρεπε να αλλάξω το αυτοκίνητο μας από Fiat σε Opel. Να βάλω Air condition στο σπίτι. Να αλλάξω τη τηλεόραση για να μπορεί η γυναίκα μου να βλέπει καλύτερα τα “μεσημεριανά” και τις σειρές της. Σε αυτό βέβαια με παρέσυρε η γυναίκα μου και αυτήν η γειτόνισσα. Γιατί αυτοί και όχι εμείς!
Το παιδί μου για να έχει “καλύτερο μέλλον” αναγκάζομαι να το πηγαινοφέρνω κάθε μέρα από φροντιστήριο σε φροντιστήριο και από τα αγγλικά στα γερμανικά.
Και όλα αυτά γιατί; Για να αναγκαστώ να πάρω δάνεια και κάρτες. Να παίρνω από τη μία τράπεζα δάνειο για να πληρώσω τους τόκους της άλλης ! Και πάει λέγοντας…
Αξίζει να είμαι Ευρωπαίος και όχι Έλληνας;
πηγή:whitehour
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου