Πόσο πιό γελοίοι μπορούν να γίνουν;

 

• Αντ' αυτών

Του Στάθη

Συνεχίζουν οι νεοναζί (αλλά μόνον οι νεοναζί πλέον) τις διαδηλώσεις στη Δρέσδη επιχειρώντας να εμφανίσουν τον βομβαρδισμό της από τους Συμμάχους τον Φλεβάρη του 1945 ως «έγκλημα πολέμου».

Η υπόθεση «έγκλημα πολέμου» ξεφούσκωσε (χρειάστηκαν έντονες συζητήσεις, δημοσιεύσεις, έρευνες κι επανεξακρίβωση στοιχείων) αλλά η γενικότερη τάση αναθεώρησης της ιστορίας, έτσι ώστε να διευκολύνονται σημερινές πολιτικές επιδιώξεις, συνεχίζεται. Σε πολλές χώρες.

Ετσι συνέβαινε κι έτσι συμβαίνει με τη διαχείριση της ιστορίας σε πολιτικό επίπεδο, όσο κι αν, σε επιστημονικό επίπεδο, αυτό πάντα θα ανατρέπεται...
Επιτέλους, ποιος (απ' αυτούς τους τρεις τροϊκανούς) κυβερνάει αυτήν τη χώρα;
Το ωραίον είναι που ενοχλήθηκε ο Γιωργάκης κι «εξέφρασε τη δυσφορία του» (κι ο Πάγκαλος τη δυσπεψία του) με το ξεμπρόστιασμα της κυβέρνησης απ' τους τρεις (μπουνταλάδες, είναι η αλήθεια) υπαλλήλους των τοκογλύφων.

Διότι αυτά που λένε οι τροϊκανοί αυτά θα γίνουν!
Και είναι το άκρον άωτον της ξεφτίλας (ξεφτίλα δε εστί η νιοστή της υποκρισίας) να βγαίνουν στο μεϊντάνι και να οδύρονται για την καταρράκωση της εθνικής αξιοπρέπειας (της ποιας;) -ποιοι; Ο κυρ Καρχιμάκης, ο κυρ Ρέππας κι όλοι οι άλλοι θιχθέντες απ' την ουρά των γαϊδάρων;...

Αυτοί που έθεσαν τη χώρα υπό την Κατοχήν της Τρόικας, διαμαρτύρονται διότι οι τροϊκανοί... κάνουν χρήση της Κατοχής. Διότι τους ξεβρακώνουν, αποκαλύπτοντας όχι μόνο τι διαταγές θα δώσουν, αλλά και ποιος θα τις εκτελέσει;

Διαμαρτύρεται ο Γιωργάκης κι είναι σαν να διαμαρτύρεται ο τοπικός Κουίσλινγκ στην τοπική κομαντατούρ.
Λεονταρισμοί από ποντίκια που βρυχώνται. Από ανθρώπους που στα λόγια χτίζουν ανώγια και κατώγια ενώ στις πράξεις σκάβουν τάφους και μνημούρια...

Αυτήν τη στιγμή οι άνεργοι στη χώρα κινούνται γύρω και πάντως πάνε για ένα εκατομμύριο.
Από τους εργαζόμενους, σύμφωνα με το Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας, ένα με ενάμισι εκατομμύριο είναι οι ανασφάλιστοι. Αν σε αυτά τα μεγέθη προστεθεί και το ειδικό βάρος του μεταναστευτικού, η κατάσταση είναι εκρηκτική.

Είναι λοιπόν δυνατόν να πιστεύει η κυβέρνηση ότι η λύση σε τέτοια προβλήματα μπορεί να είναι η διά νόμου κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, οι ατομικές συμβάσεις εργασίας, ή οι συμβάσεις μιας ημέρας;

Αν το πιστεύει καλό είναι να μη βιαστεί να πουλήσει τα λιμάνια μας, να 'χουμε από κάπου να πάμε να πέσουμε να πνιγούμε...

ΥΓ.: Για τους ραγιάδες το ζητούμενο εξακολουθεί να παραμένει το αν θα μας υπαγορεύουν τους όρους των κατοχικών δυνάμεων οι κυβερνώντες εντολοδόχοι τους ή απ' ευθείας οι ίδιοι οι κατακτητές...