Βλέπω οράματα...

Ονειρεύομαι με μάτια ανοιχτά...



Βλέπω εμάς τους ανθρώπους, να αγγαλιαζόμαστε, να παρατάμε τα γραφεία, να ξεχνάμε τα αυτοκίνητά μας, να πετάμε τα κινητά μας.
Να ξεχνάμε τους κανόνες και τους περιορισμούς.
Να πετάμε τις μάσκες.
Να βλέπουμε πως πίσω απ' αυτές δεν κρύβεται παρά μια ταλαιπωρημένη και γεμάτη από ανάγκη για αγάπη, ψυχή.
Να είμαστε όλοι ελεύθεροι στους δρόμους. Όλες τις ώρες. Να μην μας λείπει τίποτα.
Να τρέχουν τα παιδάκια ελεύθερα στις γειτονιές.
Να αγγαλιαζόμαστε με αγνώστους.
Να φοράμε τεράστια χαμόγελα.
Να παίζουμε μαζί με τα πιτσιρίκια.
Να διασκεδάζουμε.
Να πονάμε ο ένας τον άλλο.
Να θυμόμαστε το μεγαλείο της ύπαρξής μας.

Δεν μας έχει μείνει πολύ... Θα ξυπνήσουμε από τον εφιάλτη και θα βγούμε στο Φως.

Έχω αυτή την αίσθηση της ενότητας βαθειά μέσα μου από παιδί.
Και είναι χρέος μου να βοηθήσω να υλοποιηθεί.
Όπως μπορώ.
Γιατί αληθινά, θέλω.
Και είμαι σίγουρη, πως είμαστε πολλοί...


Πάντα με Αγάπη,

πηγή:η ώρα της αγάπης