Του Μανόλη Μπουχαλάκη 
Με βάση τα μέχρι τώρα δεδομένα, η κρίση έχει κτυπήσει (ίσως προ πολλού) και τον Τύπο της Κρήτης. Κι εδώ έχουμε μειώσεις μισθών, απολύσεις προσωπικού και διαφημιστικά έσοδα "κάτω του μηδενός". Ούτως η άλλως σε μια μικρότερη αγορά όπως αυτή της Κρήτης, δεν μπορεί κανείς να ελπίζει οτι εσαεί θα "αρμέγει" την ίδια κατσίκα.
Τον καιρό της "ευμάρειας" κυκλοφορούσαν δεκάδες έντυπα, οδηγοί αγορών, προσφορών, κλπ. Ήταν σαν να έβλεπες μια τεράστια ταμπέλα παντού που έλεγε "καταναλώστε, βρε! Κι αν δεν έχετε να φάτε, πάρτε το σαλονάκι μας των 15.000 ευρώ!". Κι αβέρτα ο εγχώριος τύπος να βάζει ένθετα, διαφημιστικά και τα παρελκόμενα αυτών που προέτρεπαν τον κοσμάκη να αγοράζει το τελευταίο κινητό με 3G, GPS, WiFi, κλπ. (κατά σύμπτωση αυτό κόστιζε ένα μισθό).
Ταξιδιωτικά γραφεία έβαζαν καταχωρήσεις για ταξίδια στη Γη του Πυρός και την Νέα Γουϊνέα "μόνο" με 2000 ευρώ το άτομο (8 "ζεστά" χιλιάρικα για μια 4μελή οικογένεια).
Πόσα και πόσα ολοσέλιδα δεν είδαμε στον τοπικό τύπο που (κόστιζαν πάνω από 5-6.000 ευρώ διαφημιστικά) να διαφημίζουν πολυτελή αυτοκίνητα και με ατάκες του στυλ "το (τάδε αυτοκίνητο) τώρα πια μπορείτε να το αγοράσετε με μόνο 200 ευρώ το μήνα". (Μικρή λεπτομέρεια. Τα 200 ευρώ ήταν για 35 δόσεις, ενώ στην 36η έπρεπε να καταβάλει κανείς το...άλλο μισό της αξίας του αυτοκινήτου, δηλαδή καμιά εικοσαριά χιλιάρικα ευρώ).
Εύλογα αναρωτιέται κανείς. Δεν έβλεπαν ορισμένοι στο χώρο του Τύπου οτι αυτό το "πανηγυράκι" δεν είναι για το μέσο Κρητικό; Οτι δε γίνεται μια μικρή αγορά να γίνει ζάπλουτη με μεροκαματιάρηδες και εργάτες; Διότι αν και αρκετοί στην Κρήτη έχουν χρήματα, άλλοι τόσοι και περισσότεροι αγοράζουν ρούχα από λαϊκές και economy stores.
Συμπέρασμα; Κι εδώ ο τοπικός Τύπος συμμετείχε στο "πάρτι-φούσκα" της Ελλάδος του παρελθόντος. Και τώρα, όπως και πολλοί ιδιώτες και επιχειρήσεις, πληρώνουν το τίμημα της "κραιπάλης των δανεικών". Και όπως πάντα την πληρώνουν εργαζόμενοι που δεν έφταιξαν σε τίποτε.
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Πέραν του οτι ο Κρητικός Τύπος έγινε κι αυτός μέσο καταναλωτικής μανίας, τουλάχιστον στάθηκε στο ύψος του όσον αφορά την ύλη και τον προσανατολισμό του. Ευτυχώς, παρέμεινε "Κρητικός". Δεν διεκτραγώδησε καταστάσεις και δεν έφτασε στο άλλο άκρο της κατάθλιψης και της απελπισίας. Τόνισε τα κακώς κείμενα αλλά δεν έβγαλε "αυτοκτονικά" πρωτοσέλιδα (εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις μιας μόνο εφημερίδας). Ούτε υπέπεσε στο απίθανα εξοργιστικό φαινόμενο του να "κλαίει" για την κρίση και να προμηνύει τον Αρμαγεδδώνα και λίγες σελίδες παρακάτω να περιγράφει τα ψώνια των σελέμπριτις και των γαλαζοαίματων στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη, θίγοντας βάναυσα το περί δικαίου αίσθημα του μέσου δοκιμαζόμενου πολίτη.
Τα πράγματα στον τοπικό Τύπο θα εξισορροπήσουν τα επόμενα χρόνια (με σημαία την "ηλεκτρονική" δημοσιογραφία πια) και αφού όλη η χώρα μετά το σοκ θα έχει γίνει πιο ρεαλιστική και ανθρώπινη, θα δοθεί το κατάλληλο βάρος στην ανάπτυξη και ευμάρεια που σταδιακά και με στέρεες βάσεις θα οδηγήσει στην πραγματική αναβάθμιση της ποιότητας ζωής του Κρητικού και του Έλληνα γενικά. Και σε αυτό το νέο κόσμο ο Τύπος θα κληθεί να παίξει τον πραγματικό του ρόλο, της ενημέρωσης και συμπαράστασης του πολίτη σε ένα πιο δημοκρατικό και δίκαιο κοινωνικά τοπίο. Ακόμη κι αν αυτό προς το παρόν φαίνεται οτι θα καθυστερήσει, μπορεί να συμβεί και θα συμβεί αν όλοι ως έθνος το θελήσουμε.
Τον καιρό της "ευμάρειας" κυκλοφορούσαν δεκάδες έντυπα, οδηγοί αγορών, προσφορών, κλπ. Ήταν σαν να έβλεπες μια τεράστια ταμπέλα παντού που έλεγε "καταναλώστε, βρε! Κι αν δεν έχετε να φάτε, πάρτε το σαλονάκι μας των 15.000 ευρώ!". Κι αβέρτα ο εγχώριος τύπος να βάζει ένθετα, διαφημιστικά και τα παρελκόμενα αυτών που προέτρεπαν τον κοσμάκη να αγοράζει το τελευταίο κινητό με 3G, GPS, WiFi, κλπ. (κατά σύμπτωση αυτό κόστιζε ένα μισθό).
Ταξιδιωτικά γραφεία έβαζαν καταχωρήσεις για ταξίδια στη Γη του Πυρός και την Νέα Γουϊνέα "μόνο" με 2000 ευρώ το άτομο (8 "ζεστά" χιλιάρικα για μια 4μελή οικογένεια).
Πόσα και πόσα ολοσέλιδα δεν είδαμε στον τοπικό τύπο που (κόστιζαν πάνω από 5-6.000 ευρώ διαφημιστικά) να διαφημίζουν πολυτελή αυτοκίνητα και με ατάκες του στυλ "το (τάδε αυτοκίνητο) τώρα πια μπορείτε να το αγοράσετε με μόνο 200 ευρώ το μήνα". (Μικρή λεπτομέρεια. Τα 200 ευρώ ήταν για 35 δόσεις, ενώ στην 36η έπρεπε να καταβάλει κανείς το...άλλο μισό της αξίας του αυτοκινήτου, δηλαδή καμιά εικοσαριά χιλιάρικα ευρώ).
Εύλογα αναρωτιέται κανείς. Δεν έβλεπαν ορισμένοι στο χώρο του Τύπου οτι αυτό το "πανηγυράκι" δεν είναι για το μέσο Κρητικό; Οτι δε γίνεται μια μικρή αγορά να γίνει ζάπλουτη με μεροκαματιάρηδες και εργάτες; Διότι αν και αρκετοί στην Κρήτη έχουν χρήματα, άλλοι τόσοι και περισσότεροι αγοράζουν ρούχα από λαϊκές και economy stores.
Συμπέρασμα; Κι εδώ ο τοπικός Τύπος συμμετείχε στο "πάρτι-φούσκα" της Ελλάδος του παρελθόντος. Και τώρα, όπως και πολλοί ιδιώτες και επιχειρήσεις, πληρώνουν το τίμημα της "κραιπάλης των δανεικών". Και όπως πάντα την πληρώνουν εργαζόμενοι που δεν έφταιξαν σε τίποτε.
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Πέραν του οτι ο Κρητικός Τύπος έγινε κι αυτός μέσο καταναλωτικής μανίας, τουλάχιστον στάθηκε στο ύψος του όσον αφορά την ύλη και τον προσανατολισμό του. Ευτυχώς, παρέμεινε "Κρητικός". Δεν διεκτραγώδησε καταστάσεις και δεν έφτασε στο άλλο άκρο της κατάθλιψης και της απελπισίας. Τόνισε τα κακώς κείμενα αλλά δεν έβγαλε "αυτοκτονικά" πρωτοσέλιδα (εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις μιας μόνο εφημερίδας). Ούτε υπέπεσε στο απίθανα εξοργιστικό φαινόμενο του να "κλαίει" για την κρίση και να προμηνύει τον Αρμαγεδδώνα και λίγες σελίδες παρακάτω να περιγράφει τα ψώνια των σελέμπριτις και των γαλαζοαίματων στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη, θίγοντας βάναυσα το περί δικαίου αίσθημα του μέσου δοκιμαζόμενου πολίτη.
Τα πράγματα στον τοπικό Τύπο θα εξισορροπήσουν τα επόμενα χρόνια (με σημαία την "ηλεκτρονική" δημοσιογραφία πια) και αφού όλη η χώρα μετά το σοκ θα έχει γίνει πιο ρεαλιστική και ανθρώπινη, θα δοθεί το κατάλληλο βάρος στην ανάπτυξη και ευμάρεια που σταδιακά και με στέρεες βάσεις θα οδηγήσει στην πραγματική αναβάθμιση της ποιότητας ζωής του Κρητικού και του Έλληνα γενικά. Και σε αυτό το νέο κόσμο ο Τύπος θα κληθεί να παίξει τον πραγματικό του ρόλο, της ενημέρωσης και συμπαράστασης του πολίτη σε ένα πιο δημοκρατικό και δίκαιο κοινωνικά τοπίο. Ακόμη κι αν αυτό προς το παρόν φαίνεται οτι θα καθυστερήσει, μπορεί να συμβεί και θα συμβεί αν όλοι ως έθνος το θελήσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου