Οι μισοί θα γίνουν υπάλληλοι των υπάλληλων του Γιώργου...

Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος

Οι Κουταλιανοί του ΠΑΣΟΚ

«Δεν έχουν άντερα!» Αυτό κατάλαβε συγκεκριμένος οπαδός του ΠΑΣΟΚ από τη συμπεριφορά των αυτοπροβαλλόμενων ως «κορυφαία στελέχη» που «είναι αποφασισμένοι για όλα».
Ούτε κορυφαία είναι, ούτε στελέχη. Όσοι βυσσοδομούσαν κατά του Γιώργου Παπανδρέου, το περασμένο Σαββατοκύριακο απλώς έπαιξαν τους ρόλους που τους προδιέγραψε ο Γιώργος Παπανδρέου. Κανείς δεν τόλμησε να του ασκήσει την πραγματική προσωπική κριτική, σε μια κομματική διαδικασία που...συνεκλήθη ακριβώς γι’ αυτό. Κανείς δεν του είπε ότι πρέπει ήδη να έχει επανεκλέγει αν ήθελε να μείνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ή να αφήσει το κόμμα να περάσει στα χέρια άλλων, αν δεν ήθελε.

Αντίθετα όλοι υπέβαλαν τα σέβη τους. Με τον τρόπο τους δέχθηκαν ότι θέλει ο Παπανδρέου. Το είπε ο ίδιος άλλωστε καθαρά εξ αρχής «Δεν θα δεχτώ άλλη πρόταση». Και δεν δέχθηκε. Δεν διανοήθηκαν άλλωστε να του υποβάλουν. Ούτε και να καταψηφίσουν τη δική του. Πλην της Βάσως Παπανδρέου και του Πέτρου Ευθυμίου. Ενδεχομένως και της Άννας Διαμαντοπούλου που ψήφισε την πρόταση που η ίδια είχε κάνει προηγουμένως. Και από την άλλη πλευρά και του Χρήστου Παπουτσή που επέμεινε στην πρόταση του. Φιλοπαπανδρεική μεν, αλλά αυτή είχε από την αρχή. Όπως και ο Φίλιππος Πετσάλνικος που δεν έκρυψε τις θέσεις του.

Ο πολιτικός κρίνεται από τη συνέπεια λόγων και πράξης. Αυτοί που βιάζονταν να αναλάβουν την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και οι συνήθεις κεκράκτες τους, μάλλον θα έπρεπε να μην έχουν πρόσωπο σήμερα. Αν υπήρχε φιλότιμο, γιατί από πολιτικό κύρος ας το αφήσουμε καλύτερα. Όχι γιατί δεν στράφηκαν στο Εθνικό Συμβούλιο κατά του Παπανδρέου. Δικαίωμα τους να πουν αυτά που είπαν και να κάνουν αυτά που έκαναν. Κρίνονται γι αυτό.

Για άλλο είναι υπόλογοι απέναντι στα μεσαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ, στα μέσα ενημέρωσης, στους οπαδούς τους. Για τη διπλοπροσωπία τους. Για όσα έκαναν και έλεγαν προηγουμένως. Για μήνες σέρνουν στον Γιώργο τα μύρια όσα. Βάζουν άλλους να ξεμπροστιάζονται και αν του κάνουν κριτική. Κανείς δεν τους υποχρέωσε να απειλούν ότι θα παραιτηθούν, ότι θα του ζητήσουν εξηγήσεις. Γιατί το έκαναν αν δε το πίστευαν. Και αν το πίστευαν γιατί το κατάπιαν ενώπιών του;

Όλοι γνωρίζουν τι έλεγαν και τι διοχέτευαν. Αλλά την κρίσιμη ώρα άρχισαν τις σπονδές στην πρόσφορα του Παπανδρέου. Στον παγκόσμιο ρόλο του. Και στην σωτήρια της χώρας που εξασφάλισε. Ποιοι; Αυτοί που έλεγαν ότι κατέστρεψε τη χώρα και διέλυσε το ΠΑΣΟΚ. Αυτοί που απειλούσαν να τον εκδιώξουν για να σωθεί ι η παράταξη. Πήγαν και ψηφίσαν μονοκούκι την πρότασή του. Και δεν ντρέπονται να λένε ότι τον νικήσαν κιόλας.

Κάποιος μεγαλο-δελφίνος μάλιστα δεν δίστασε να πει ότι «δέθηκε συναισθηματικά με τον Παπανδρέου». Και ότι δεν ξέρει αν θα είναι υποψήφιος. Όταν προηγουμένως, χάριν της υποψηφιότητάς του, ωθούσε τους υποστηρικτές του να εκτεθούν απέναντι στον Παπανδρέου. Ωραία ηθική στάση απέναντι στους ανθρώπους που τον πίστευαν. Και μετά απορεί γιατί ως τώρα ο Παπανδρέου τον μεταχειρίζεται σαν χταπόδι.

Συμπέρασμα. Το ΠΑΣΟΚ φοβάται να δει τον εαυτό του στον καθρέφτη, όπως ζήτησαν πολλά μεσαία στελέχη του. Εξαιτίας των αξιωματούχων του, συνεχίζει ως κόμμα την αυτοκαταστροφική πορεία του, ως προέκταση της αποτυχημένης πολιτικής του ως κυβέρνηση. Αλλά απεδείχθη ότι ο Παπανδρέου θέλει τρία φορτηγά από αντίπαλους τέτοιου βεληνεκούς. Και πάντως δεν μπορούν να του υποδείξουν τι θα κάνει και τι όχι. Χορεύουν στο σκοπό που τους βαράει. Από την πλευρά του είναι συνεπής στις επιδιώξεις του. Κινείται όπως νομίζει πως είναι τα πράγματα και είναι φανερό πως νομίζει. Αν διαβάσει κανείς την ομιλία του καταλαβαίνει.

Οι υπόλοιποι όμως γιατί παίζουν αυτό το παιχνίδι υποκρισίας; Γιατί άλλα λένε τη μια μέρα και άλλα την επομένη; Γιατί δεν είχαν το σθένος να μιλήσουν στον Παπανδρέου για συγκεκριμένα λάθη του και να ζητήσουν να λειτουργήσει το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα Καταστατικό; Υποταγμένοι και άβουλοι απλώς κάνουν τους Κουταλιανους. Φοβερίζουν αλλά όταν έλθει η ώρα ρουφάνε το αυγό τους. Απορεί μόνο κανείς γιατί αφού δεν μπορούν κάνουν τους κουτσαβάκηδες; Ποιος τους υποχρέωσε να παίζουν τους αντιπαπανδρεικους αφού δεν έχουν κότσια; Αυτές τις μέρες θα αρχίσουν πάλι να μοιράζουν κουτόχορτο σε όσους τους πιστεύουν ακόμη. Άδικος κόπος. Μετά τη στάση τους το τελευταίο διάστημα η τύχη τους είναι προδιαγεγραμμένη. Οι μισοί θα γίνουν υπάλληλοι των υπάλληλων του Γιώργου. Και οι άλλοι μισοί θα τελειώσουν οριστικά από τη πολιτική. Απλώς δεν είναι ακόμη καθαρό ποιο είναι προτιμότερο.

"protagon"

Κομανέτσο μου, εγώ στα είπα…

Κομανέτσο μου, εγώ στα είπα… ετοίμασε από τώρα το σουγιαδάκι και την πλαστική σακούλα να πας για χόρτα…

«Με έντονο προβληματισμό είδαν στον ΛΑ.Ο.Σ την δημοσκόπηση της Public Issue που δημοσιεύει η «Καθημερινή της Κυριακής», σύμφωνα με την οποία το κόμμα του Γ. Καρατζαφέρη υπολείπεται αρκετά των κομμάτων της Αριστεράς, αφού η ΔΗΜΑΡ συγκεντρώνει το 13,5 %, το ΚΚΕ 12,5 και το ΣΥΡΙΖΑ το 12%, σε αντίθεση με το κόμμα του Γιώργου Καρατζαφέρη που είναι μόλις στο 5,5%»

Γιωργάρα, εγώ στα είπα, αλλά δε μ’ άκουσες… Και που να μάθεις και την αλήθεια… Κομανέτσο μου, σε λυπηθήκανε στο Αλαφουζέικο και σου ρίξανε δυο ποντάκια παραπάνω. Εκεί στο 3,5 είσαι με την γκλάβα προς τα κάτω… Περίμενε τέλος της εβδομάδας την άλλη δημοσκόπηση και...

ετοίμασε από τώρα το σουγιαδάκι και την πλαστική σακούλα να πας για χόρτα…

Από Χάρρυ Κλυνν μοντάζ Γρέκι

Να τους περάσουμε εμείς τη θηλιά στο λαιμό

Τελικά έχει το κουράγιο ο Παπαδήμος και οι «υπουργοί» του να περάσουν τώρα τη θηλιά της Ελλάδας στο λαιμό των ληστών – δανειστών μας ή θα συνεχίσουν να κακαρίζουν σαν κότες.

Τι εννοώ; Μία Ευρώπη τραυματισμένη ήδη βαθιά από τις υποβαθμίσεις Γαλλίας, Αυστρίας, Ισπανίας και άλλων από τις αγορές, μία Ευρώπη χτυπημένη από την ύφεση με προοπτικές επιβάρυνσης στο μέλλον και μία Γερμανία που αρχίζει να βλέπει τις εξαγωγές της να μειώνονται επικίνδυνα, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αντέξει «πιστωτικό γεγονός» για την Ελλάδα.

Δηλαδή αποτυχία των συζητήσεων για το περίφημο PSI, για το «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων κατά 50% τουλάχιστον.
Τι σημαίνει αυτό; Έχει μοναδική ευκαιρία η Ελλάδα να εκβιάσει τώρα με τη σειρά της, και να περάσει τη θηλιά που μας έχουν βάλει στο λαιμό οι ληστές- δανειστές μας στο δικό τους λαιμό με το επιχείρημα:

«Δεν αντέχω τις απαιτήσεις των διεθνών κερδοσκόπων (επενδυτικοί όμιλοι και ξένες τράπεζες) για να υπογράψω τη συμφωνία για το «κούρεμα», διακόπτω εγώ τις συνομιλίες με τον Νταλάρα, εσείς δεν μου δίνετε τα 86 δισ. ευρώ της 7ης δόσης, εγώ δεν πληρώνω τίποτα από τα χρέη μου, τα λεφτά που μου έχετε δανείσει χάνονται 100% για τους δανειστές μας, κηρύσσουμε πτώχευση (η οποία άτυπα βέβαια έχει ήδη κηρυχθεί) κι από κει και πέρα άι σιχτίρ και κόψτε το κεφάλι σας».
Το νομίζετε ότι θα κάνουν στην περίπτωση αυτή;

Θα νιώσουν ότι απαλλάχθηκαν από το βραχνά της Ελλάδας ή θα τρέχουν και δεν θα φτάνουν παρακαλώντας μας να μην πηδήξουμε στο κενό παρασύροντας μαζί μας κι όλη την ευρωζώνη.
Η απάντηση με τα σημερινά οικονομικά δεδομένα της Ευρώπης είναι προφανώς η 2η. Άρα; Άρα κουράγιο χρειάζεται, πατριωτισμός χρειάζεται και υπέρβαση του τραπεζικού κατεστημένου.
Μπορεί όμως να κάνει κάτι τέτοιο ο εκλεκτός των τραπεζών κ.Παπαδήμος;

Κώστας Χαρδαβέλας

Ο Σημίτης, η βαρκάδα και τα 30 εκατομμύρια!

Η βάρκα έχει «παρκάρει» στη μικρή, ξύλινη αποβάθρα του ποταμού Βαφύρα. Ο Σημίτης κάνει ένα πηδηματάκι και μπαίνει μέσα. Ο Πάγκαλος ζορίζεται, παραπατάει, χάνει την ισορροπία του, κοντεύει να αναποδογυρίσει όλη τη βάρκα (με τον Σημίτη μέσα) και, τελικά, πέφτει ο ίδιος στο νερό! Μούσκεμα το πόδι του, μέχρι το γόνατο! Κάποια στιγμή, καταφέρνει να μπει στη βάρκα. Ξεκινούν. Η βαρκάδα ολοκληρώνεται 400 μέτρα πιο πέρα, στα ερείπια του ναού του Διός. (Δεν πάει και παρακάτω, άλλωστε –το ποτάμι έπαψε να είναι πλωτό εδώ και πολλά-πολλά χρόνια). Ο ελληνικός λαός έχει μόλις χρεωθεί με 30 εκατομμύρια…

Ευτυχώς, ο χρόνος είναι το 1996 και -τουλάχιστον- μιλάμε για δραχμές. Ο τόπος είναι το Δίον και αφορμή τα εγκαίνια του αρχαιολογικού πάρκου, εκεί όπου βρισκόταν το λατρευτικό κέντρο του Μεγαλέξανδρου. (Εκεί όπου ο μεγάλος Μακεδόνας στρατηλάτης μάζεψε τους υπόλοιπους Ελληνες και τους έπεισε να στηρίξουν την εκστρατεία του, που εξελλήνισε τα πέρατα της γης).

Φωτογραφία-ντοκουμέντο: Την αγόρασαν (με τα λεφτά μας), τη χρησιμοποίησαν για την πεντάλεπτη πρωθυπουργική βαρκάδα και την παραπέταξαν -κατακαίνουρια! Εδώ και 15 χρόνια δεν έχει χρησιμεύσει για τίποτε άλλο, παρά μόνο ως... γλάστρα για τα αγριόχορτα.

Με αυτή την πεντάλεπτη βαρκάδα άρχισε και έληξε –για πάντα(!)- η… σταδιοδρομία της βάρκας που μετέφερε τον πρωθυπουργό και τον τότε υπουργό Εξωτερικών Θ. Πάγκαλο (με αναπληρωτή του τον Γ. Α. Παπανδρέου, για να μην ξεχνιόμαστε...). Την αγόρασαν, την χρησιμοποίησαν για την πρωθυπουργική βαρκάδα των 400 μέτρων και –έτσι, κατακαίνουρια- την παραπέταξαν εκεί δίπλα. Τα χρόνια πέρασαν. Κανείς δεν ασχολήθηκε με τη βάρκα, εκτός από κάτι χόρτα που την τύλιξαν και τη μετέτρεψαν σε «σπίτι» τους.
Τι να την κάνει, ούτως ή άλλως, τη βάρκα ένα αρχαιολογικό πάρκο; Και θα μου πείτε: Αφού άλλη χρησιμότητα δεν είχε για το Δίον –και το γνώριζαν από την αρχή- γιατί δε φρόντισαν να τη δανειστούν για μια μέρα, να τη νοικιάσουν από κάποιον ή –στο τέλος τέλος- να την πουλήσουν μετά, βρε αδελφέ; Φαίνεται πως «λεφτά υπάρχουν» από τότε! Είναι του ελληνικού λαού…
Βέβαια, για το γεγονός ότι ένα αρχαιολογικό πάρκο δεν έχει τίποτε να την κάνει τη βάρκα, μετά την πρωθυπουργική βαρκάδα των 400 μέτρων, θα μπορούσε κάποιος να είχε προειδοποιήσει τον κ. Σημίτη και την κουστωδία του. Για παράδειγμα, ο ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ (τότε), καθηγητής Αρχαιολογίας και πρόεδρος του Μουσείου της Ακρόπολης (σήμερα), Δημήτρης Παντερμαλής. Ο άνθρωπος ο οποίος περηφανεύεται ότι ανέδειξε το συγκεκριμένο αρχαιολογικό χώρο (που πρώτος, πάντως, έφερε στο φως ο Μανόλης Ανδρόνικος), θα μπορούσε να τους πει μια κουβεντούλα του τύπου: «κ. πρόεδρε, να ξοδέψουμε τόσα λεφτά για μια παράτα, για μια βάρκα που, από αύριο, θα χρησιμεύει μόνο για… γλάστρα στα αγριόχορτα;». Αλλά, μάλλον, ήταν πολύ χαρούμενος που είχε τον πρωθυπουργό να του εγκαινιάζει το πάρκο και καθόλου δεν πήγε το μυαλό του…
Γι’ αυτό καταντήσαμε στα σημερινά μας χάλια. Να κόβουμε τη σύνταξη του παππού και να τον αφήνουμε να πεινάσει. Γιατί κάποιοι ήθελαν να γλείψουν τον –παντοδύναμο, τότε πρωθυπουργό- Σημίτη, που μόλις είχε έρθει στην εξουσία. Και γιατί ο ίδιος ο πρωθυπουργός, με τη σειρά του (κι όλοι όσοι τον ακολούθησαν) ουδέποτε ενδιαφέρθηκε πραγματικά να μάθει πού κατέληγαν τα λεφτά που ξόδευαν αφειδώς οι παρατρεχάμενοί του, για να τον εντυπωσιάσουν…
Στη γειτονική Κατερίνη, πάντως, έχουν να το λένε ότι μόνο η φιέστα που διοργανώθηκε τότε για τα πρωθυπουργικά εγκαίνια του αρχαιολογικού χώρου στο Δίον κόστισε 30 εκατομμύρια δραχμές. Για λίγα λεπτά Σημιτικής «ευλογίας»…


Γιώργος Ε. Χριστοφορίδης
πηγήnewsbomb

Πες μου πως περπατάς να σου πω πόσο θα ζήσεις…

Δευτέρα, 16 Ιανουαρίου 2012

 

Το γρήγορο περπάτημα είναι δείγμα μακροζωίας. Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Πίτσμπουργκ κατέληξαν στο συμπέρασμα πως ο ρυθμός του βηματισμού μπορεί να αποτελέσει χρήσιμο προγνωστικό παράγοντα στον υπολογισμό των ετών ζωής κάθε ατόμου...
Σύμφωνα με τη γενετίστρια Στέφανι Στατένσκι, που διεξήγαγε τη μελέτη, όταν περπατάμε, τίθενται σε λειτουργία ποικίλα ζωτικά όργανα, όπως η καρδιά, οι μυς, οι αρθρώσεις, τα οστά και ο εγκέφαλος.Με άλλα λόγια η ίδια η ταχύτητα με την οποία περπατάμε είναι δείκτης υγείας δεδομένου ότι ένα πρόβλημα θα ανάγκαζε το σώμα μας να μειώσει τους ρυθμούς του.
Ωστόσο, σημειώνει, πως ο σκοπός της μελέτης δεν ήταν να κάνει τους ανθρώπους να περπατούν πιο γρήγορα με την ελπίδα ότι θα ζήσουν περισσότερο. Όπως τονίζει η Σταντένσκι, συνήθως το σώμα επιλέγει την ταχύτητα του βήματος που είναι καταλληλότερη για τη διατήρηση της υγείας, πιθανότατα όμως να δείχνει κάποιο πρόβλημα που θα μπορούσαμε να ρυθμίσουμε μέσω της διατροφής, της άσκησης ή φαρμακευτικής αγωγής.
Μάλιστα, προτείνει τη μέτρηση του βηματισμού τουλάχιστον μια φορά το χρόνο και σε περίπτωση που παρατηρήσουμε σημαντικές αλλαγές να απευθυνθούμε στο γιατρό μας.

 

πηγή:tromaktiko

Από τα ορθόδοξα οικονομικά, στα σαδο-μαζοχιστικά

Αναρωτήθηκα, πολλές φορές τον τελευταίο καιρό από πού, από ποια κεφάλια ξεπήδησαν οι πολιτικές λιτότητες που μάς ταλανίζουν. Δεν μπορεί, αυτοί που τις ενστερνίζονται με τόσο πάθος και τις εφαρμόζουν με τόση συνέπεια, από κάπου θα αντλούν τη βεβαιότητα για την ικανότητά τους να προκαλούν την πολυπόθητη ανάπτυξη. Κι αυτό το κάπου, φαντάζομαι, ότι θα πρέπει να είναι μια κάποια περισπούδαστη, μια πολύ καλά τεκμηριωμένη θεωρία. Άνθρωποι που μονοπωλούν τον ορθολογισμό, που εξανίστανται μπροστά στους ειδικούς και υποκλίνονται μπροστά στην ορθοφροσύνη και την αντικειμενικότητα των επιστημόνων, δεν μπορεί, από κάποια στέρεη θεωρητική βάση θα πρέπει να αντλούν τα επιχειρήματά τους.

Για παράδειγμα, η μεταπολεμική οικονομία στηρίχτηκε εν πολλοίς στη θεωρία μιας μεγάλης μορφής, του Κέυνς, σύμφωνα με τον οποίο η ύφεση δεν ξεπερνιέται με λιτότητα, αλλά με πολιτικές που τονώνουν τη ζήτηση, μέσω αύξησης των κρατικών δαπανών. Αν είχε δε εισακουστεί από το 1919, όταν έγραφε ότι οι παράλογες πολεμικές αποζημιώσεις που οι νικηφόροι σύμμαχοι είχαν επιβάλει στη Γερμανία θα οδηγούσαν σε βαθιά ύφεση, σε αδυναμία τελικά εξυπηρέτησης αυτών και σε κοινωνική και πολιτική αστάθεια, ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος πιθανόν και να είχε αποφευχθεί. Αναλογικά, μόνο μια αντίστοιχου διαμετρήματος μορφή θα μπορούσε να αναμετρηθεί σήμερα με τον Κέυνς για να υποστηρίξει το εντελώς αντίθετο, ότι δηλαδή η ύφεση ξεπερνιέται με ακόμα λιγότερες κρατικές δαπάνες, κι όχι με περισσότερες, η φτώχεια με ακόμα περισσότερη φτώχεια, κ.ο.κ.

Μοιάζει αυτό το τελευταίο παράδοξο; Μοιάζει αντιφατικό και παράλογο; Μοιάζει να γλιστράει επικίνδυνα προς τα θολά νερά της ομοιοπαθητικής, όπου το όμοιο γιατρεύει το όμοιο; Μοιάζει αυτή η παράξενη εμμονή περί λιτότητας να έχει πάνω της κάτι από την αύρα των μεταφυσικών βεβαιοτήτων του Νew Age; Κι όμως μοιάζει!

Υπάρχει λοιπόν θεωρία; Ναι υπάρχει, και το ονοματάκι της: «Expansionary Austerity» ή «Expansionary Fiscal Consolidation», δηλαδή επέκταση της οικονομίας μέσα από τη …συρρίκνωση της οικονομίας! Κάπως όπως εκτίναξη του ελατηρίου μέσα από την συμπίεση του ελατηρίου, για να έχουμε και το φυσικό ανάλογο, που πιθανόν να λειτούργησε και σαν πρότυπο στους εμπνευστές της. Και από πού πηγάζει η ισχύς της; Από τη ζήτηση; Φυσικά και όχι. Πηγάζει από τη μαγική λέξη «Confidence», δηλαδή από την εμπιστοσύνη στο μέλλον που θα δείξουν οι επενδυτές και θα τρέξουν να επενδύσουν, κι από το ίδιο χαρμάνι εμπιστοσύνης που θα δείξουν οι καταναλωτές, και θα σπεύσουν να καταναλώσουν, όντας φυσικά πένητες και άνεργοι, αλλά αυτό δεν το πιάνει καθόλου η θεωρία ως ενδεχόμενο. «Καλή Νεράιδα της Εμπιστοσύνης», την ονομάζει ο P. Krugman περιπαικτικά, «Οικονομικά Βουντού» την ονομάζουν κάποιοι άλλοι, περισσότερο κακεντρεχείς.

Η ιστορία ξεκινάει να απασχολεί κάποιους οικονομολόγους, καθόλου τυχαία από τη δεκαετία του 1990, όταν τα μοντέλα που καταστρώνουν φαίνεται να δείχνουν ότι υπάρχει συσχέτιση ανάμεσα στη δημοσιονομική λιτότητα και την επέκταση της ιδιωτικής κατανάλωσης. Τώρα κάτω από ποιες προϋποθέσεις, κάτω από ποιες παραδοχές, και κάτω από ποιους απτούς μηχανισμούς, ας το αφήσουμε καλύτερα εκτός συζήτησης, μια και η κουβέντα θα πήγαινε αλλού και δεν θα κατέληγε.

Φυσικά και χωρίς τις προαναφερθείσες θεωρητικές αναζητήσεις, τόσο ο Ρήγκαν και οι Μπους, πατήρ και υιός, όσο και οι Ομπάμα και Μέρκελ θα εφάρμοζαν την πολιτική που πρώτα απ’ όλα πίστευαν ότι έπρεπε να εφαρμόσουν, χωρίς τη βοήθεια κάποιου ηχηρού θεωρητικού υποβάθρου. Για καλή τους τύχη όμως, το θεωρητικό αυτό backup τούς δόθηκε θεόσταλτο από κάποιον με το όνομα Alberto Alesina, νυν καθηγητή στο Harvard και καθόλου τυχαία, πρώην οικονομολόγο στην Παγκόσμια Τράπεζα και ΔΝΤ, ο οποίος με τις εργασίες και τα μαθηματικά του μοντέλα παρείχε ένα παραπάνω άλλοθι στους κυβερνώντες, για ν’ αναγάγουν την τακτική τους σε Αξίωμα και φυσική Αρχή. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που ο νεοφιλελευθερισμός επικαλείται αιώνιους νόμους για να δικαιολογήσει τις πολιτικές του επιλογές, και όχι μόνο στην οικονομία.

Σ’ ενα από τα τελευταία τους άρθρα, (2009), oι Alesina και συνεργάτες ισχυρίζονται ότι με βάση εμπειρικά δεδομένα 21 χωρών του ΟΟΣΑ που προέβησαν σε δημοσιονομικές προσαρμογές ανάμεσα στα έτη 1970 και 2007, οι πολιτικές που βασίστηκαν σε μειώσεις κρατικών δαπανών και όχι φόρων αποδείχτηκαν πιο πιθανές να ελαττώσουν το λόγο ελλείμματος προς ΑΕΠ και χρέους προς ΑΕΠ, παρά αυτές που βασίστηκαν σε αυξήσεις φόρων. Βούτυρο στο ψωμί, δηλαδή, των εραστών των πολιτικών λιτότητας και των ανέγγιχτων φόρων.

Φυσικά, τέτοια αποτελέσματα, και μάλιστα ενάντια στην πρόσφατη πραγματικότητα δεν ήταν δυνατόν να μείνουν αναπάντητα. Ανασκευές και εντοπισμός βασικών λαθών ήρθαν από πολλές μεριές. Για παράδειγμα αυτό που δεν είχε τονιστεί στην εργασία του Alesina ήταν ότι, όπου παρατηρήθηκε ανάπτυξη, παρά τις περικοπές στις δαπάνες, αυτό συνέβη διότι οι εν λόγω οικονομίες βρίσκονταν ήδη σε τροχιά ανάπτυξης. Ενώ, στην περίπτωση πολλαπλά τραυματισμένων οικονομιών, όσες προσπάθησαν να βγουν από την ύφεση με περικοπές, απλά δεν τα κατάφεραν. Κοντολογίς, οι χώρες δεν περικόπτουν τα ελλείμματά τους σε καιρούς ύφεσης, παρά σε καιρούς ανόδου της οικονομίας, διότι αλλιώς καταλήγουν να έχουν μικρότερη ανάπτυξη και μεγαλύτερο χρέος. Κοινός νους, θα πρόσθετε κανείς.

Και πάνω στους ...σφοδρούς διαξιφισμούς των οικονομολόγων για την αλήθεια ή όχι των ισχυρισμών του Alesina εμφανίστηκε και μια εργασία (Οκτ. 2010) από ερευνητές του ΔΝΤ, με την οποία λίγο πολύ μάς έλεγαν ότι οι πολιτικές λιτότητας βλάπτουν σοβαρά την υγεία. Συγκεκριμένα, αφού έτρεξαν με σχολαστικότητα το μοντέλο τους, προσέχοντας τα λάθη και τις λεπτομέρειες, κατέληξαν ότι δημοσιονομική συρρίκνωση κατά 1% του ΑΕΠ ελαττώνει κατά 0.75%, και όχι αυξάνει, την πραγματική ιδιωτική κατανάλωση στα επόμενα δυο χρόνια, ενώ το πραγματικό ΑΕΠ συρρικνώνεται κατά 0.62%. Πραγματικός κόλαφος το αποτέλεσμα, δηλαδή. «Μήπως το ΔΝΤ άρχισε να γίνεται κεϋνσιανό;», αναρωτήθηκαν πολλοί. Βέβαια, και μόνο με την ερώτηση αυτή, γίνεται φανερό ότι αυτό που κινεί την οικονομική σκέψη είναι η ιδεολογία πιο πολύ, παρά η αντικειμενικότητα των πραγμάτων και των σταθμών, γεγονός που κάνει αρκετούς πλέον να αναρωτιούνται αν όντως η Οικονομική είναι επιστήμη. Στις επιστήμες, οι θεωρίες και τα πειράματα γίνονται με τρόπο τέτοιο, ώστε μια αρχική υπόθεση να μπορεί να ελεγχθεί εν είναι σωστή ή λάθος, και όχι, ντε και καλά, για να επιβεβαιωθεί.

Αυτό που βλέπουμε λοιπόν, είναι ότι ούτε το ίδιο επιστημονικό δυναμικό του ΔΝΤ δεν στηρίζει τις συμβουλές που παρέχει με το αζημίωτο δεξιά κι αριστερά. Και αν αυτές οι συμβουλές δεν εδράζονται ούτε και σε αυτό, που ως τεχνοκράτες θα έπρεπε να τιμούν και να εμπιστεύονται, δηλαδή τη θεωρία και τα μαθηματικά, τότε πού στηρίζονται κι από πού αντλούν αυτοπεποίθηση;

«Ίσως ένας Φρόιντ, ή ένας Γιουνγκ να μπορούσε να εξηγήσει αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ευρωζώνη», γράφει ο Larry Elliott στον Guardian, (8/1/12). «Σίγουρα, όμως αψηφά κάθε λογική οικονομική ανάλυση».

«Η λιτότητα, ως ο δρόμος που επέλεξε η Ευρωζώνη για την ευημερία δεν είναι παρά τα οικονομικά του Μαρκήσιου ντε Σαντ», γράφει με οίστρο σ’ ένα πρόσφατο tweet ο αγαπητός μας Ρουμπινί.

Να, λοιπόν, που ένας καινούργιος κλάδος των οικονομικών αρχίζει να γεννιέται μπροστά στα μάτια μας...

πηγή:kostasxan

Γιατί δεν ξεσηκωνόμαστε ακόμα;

 

Γράφει ο Χάρρυ Κλυνν

sofistis

Κατάπληκτη η διεθνής κοινότητα αναρωτιέται, γιατί οι έλληνες, αυτός ο περήφανος και αδούλωτος λαός, δεν έχουν ξεσηκωθεί ακόμα; Τι άλλο περιμένουν να τους συμβεί; Επιστήμονες σχίζουν τα πτυχία τους και πολιτικοί παρατηρητές την διορατικότητα τους, ενώ διάσημοι κοινωνιοβιολόγοι εγκύπτουν στα μικροσκόπια τους μπας και ανακαλύψουν στο DNA αυτού του λαού κάποιον γραμμένο μαζοχισμό, οπότε έτσι και αλλιώς κάθε ελπίδα για εξέγερση είναι μάταιη..

Η χρεοκοπία αυτού του λαού είναι πρωτίστως ψυχολογική και το γεγονός αυτό είναι το τραγικότερο απ όλα. Παρά την διαρκώς πολλαπλασιαζόμενη βία και βαρβαρότητα που ασκείται ανελέητα πάνω του, ανά μήνα περίπου, με κάθε νέο εκβιασμό, κάθε νέα «δόση» και με κάθε νέα «σωτηρία» της πατρίδας, δεν κουνιέται απολύτως τίποτα!!! Όχι μόνο φύλο δεν κουνιέται, αλλά ούτε καν ένας χαριτόβρυτος γκέι σε τηλεοπτικό πάνελ! Ούτε καν και αυτοί οι περήφανοι κουκουλοφόροι! Από τότε που η πραγματική εξουσία έγινε «αντιεξουσία» και ο μυαλοφυγόδικος Γιωργάκης και ο αδίστακτος και ξετσίπωτος πασοκισμός δηλώνουν «αντιεξουσιαστές» (!) λούφαξαν και οι πραγματικοί αντιεξουσιαστές! Και ενώ επί κυβερνήσεως των ανικάνων του Καραμανλή, οι κουκουλοφόροι έκαναν βόλτες στο Κολωνάκι καθημερινά και σπάγανε τις βιτρίνες στη Σκουφά έτσι για πλάκα, τώρα έχουν εξαφανιστεί από προσώπου πεζοδρομίου και εμφανίζονται μόνο στις μεγάλες διαδηλώσεις ώστε, σε συνεργασία με τα άφθονα χημικά του Παπουτσή, να τρομάξουν τον κόσμο και να τον κλειδαμπαρώσουν στα σπίτια του..

Το φαινόμενο της ψυχολογικής χρεοκοπίας αυτού του λαού παίρνει ακόμα πιο περίεργες διαστάσεις αν αναλογιστούμε, όπως οι πάντες πια παραδέχονται, πως, αν επί κυβερνήσεως της επάρατου δεξιάς «βαρβαρότητας» εφαρμόζονταν έστω και το ένα χιλιοστό από τα σημερινά μέτρα, τότε θα καιγόταν η Ελλάδα! Τι συμβαίνει λοιπόν σήμερα; Εφόσον αυτός ο περήφανος και αδούλωτος λαός έχει αρχίσει να πεινάει και να ψάχνει στα σκουπίδια, τότε, τί είναι αυτό που τον βυθίζει στους καναπέδες της μαλακίας;
Φταίει ότι είμαστε ζαλισμένοι από την απίστευτη βία που ασκείται πάνω μας; Από τα απανωτά σοκ και τις καρπαζιές που κάνουν τα αυτιά μας να βουίζουν και παραπατάμε και τρεκλίζουμε και ακόμα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει καλά-καλά τί συμβαίνει και από πού μας έρχεται; Φταίει ότι ο εχθρός είναι αόρατος και δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι η σύγχρονη χούντα δεν φοράει πια στρατιωτικά αλλά πολιτικά πηλίκια και ότι οι δηλώσεις στις τηλεοράσεις έχουν αντικαταστήσει τις ερπύστριες των τάνκς; Φταίει αυτός ο τυχοδιωκτικός πασοκισμός που είναι βαθειά ριζωμένος και μας έχει απονευρώσει παντελώς από κάθε ανθρώπινη αξία γιατί έχει ενσταλάξει στις φλέβες μας το βόλεμα, την αρπαχτή, τον αμοραλισμό και τον άκρατο ατομικισμό; Φταίει το γεγονός ότι και να θέλουμε να ξεσηκωθούμε δεν πιστεύουμε πια ότι μπορούμε και πως κάθε αντίδραση την θεωρούμε μάταιη; Φταίει δηλαδή ότι απωλέσαμε την αξιοπρέπεια μας ρε γαμώτο;
Φταίει το γεγονός πως αυτός ο ανάδελφος τόπος δεν διαθέτει μίντια και ενημέρωση με μια τουλάχιστον στοιχειώδη εθνική συνείδηση; Δεν υπάρχουν μόνο δοσίλογοι πολιτικοί αλλά και δοσίλογοι μεγαλοδημοσιογράφοι και αν οι δημοσιογράφοι είχαν κάποια συνείδηση και οι πολιτικοί αναγκαστικά θα ήταν καλύτεροι. Κανένας ξένος δημοσιογράφος δεν θα κατηγορούσε τόσο πολύ την πατρίδα του και το λαό του, δεν θα δημιουργούσε τόσο φόβο και ενοχές στο κοινό του προκειμένου αυτό να δεχτεί αδιαμαρτύρητα τόση απίστευτη βία και παραλογισμό. Ποτέ οι δημοσιογράφοι στα ευρωπαϊκά μίντια δεν είπαν ότι οι κινητοποιήσεις και οι αγώνες των εργαζομένων «αμαυρώνουν την εικόνα της χώρας» τους στο εξωτερικό. Ποιος ξεχνά ότι αυτή η ίδια η ελληνική δοσίλογη δημοσιογραφία στην εποχή της δήθεν Καραμανλικής «βαρβαρότητας» ξεσήκωνε τον κόσμο να βγει στους δρόμους και τώρα, που ισοπεδώθηκαν τα πάντα, του λέει κάτσε καλά για να πάρεις τη «δόση» σου;
Φταίει τέλος αυτή η κραυγαλέα απουσία μιας αξιόπιστης εναλλακτικής πρότασης από την αριστερά; Ότι κατά βάθος η μεγαλύτερη τραγωδία αυτής της χώρας είναι η απουσία μιας πραγματικής και σύγχρονης αριστεράς; Πώς να ξεσηκωθεί ο κόσμος χωρίς να υπάρχει ένα όραμα, ένα όνειρο; Φταίει ότι το σταλινικό ΚΚΕ τρομάζει τον κόσμο αντί να τον ξεσηκώνει, λέγοντας του, έλα τώρα να ανατρέψουμε τον καπιταλισμό; Τέτοιος πολιτικός κρετινισμός πια; Δεν καταλαβαίνουν ότι έτσι λουφάζουν τον κόσμο στα σπίτια του; Αντί να κάνουν μια εθνική πολιτική, κάτι σαν ένα νέο ΕΑΜ, τώρα βρήκαν την ώρα να καλέσουν τον κόσμο να ανατρέψει τον καπιταλισμό; Βεβαίως το ΚΚΕ φέρει την κύρια ευθύνη ως η πιο δυνατή και οργανωμένη αριστερά, αλλά δεν φταίει μόνο αυτό. Άραγε δεν φταίει και ο ΣΥΡΙΖΑ που ενίοτε ερωτοτροπεί με τον αριστερισμό και ο Κουβέλης με τον πασοκισμό; Ποιος πιστεύει πια, σέβεται, εκτιμά και εμπνέεται από ένα τόσο αναξιόπιστο, φθαρμένο και διαφθαρμένο πολιτικό σύστημα;
Φταίνε λοιπόν όλα αυτά λοιπόν και άλλα πολλά.. Φυσικά δεν φταίει μόνο «ο Λυράρης αλλά φταίει και τούτος ο λαός που είναι μαραζιάρης».. Για την ακρίβεια θα έλεγα ερωτιάρης.. δηλαδή καψούρης, γιατί ο έρωτας είναι ομορφιά αλλά η καψούρα αρρώστια.. Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με ένα λαό που μια ζωή είναι εγκλωβισμένος σε μια οικογενειακή δημοκρατία των αρχηγών γιατί αντί να σκέφτεται, καψουρεύεται τους αρχηγούς του.. Από την δεκαετία του 70 ψηφίζαμε τον Εθνάρχη Καραμανλή γιατί ήταν ομορφάντρας και είχε μεγάλα φρύδια.. Μετά, τον Αντρέα γιατί ήταν πηδηχταράς στα γεράματα.. Δεν μας ένοιαζε ότι ο πασοκισμός πρόδωσε και γκρέμισε κάθε όραμα για αλλαγή και σοσιαλισμό, ότι ο Αντρέας ουσιαστικά καταχρέωσε τη χώρα, θεσμοθέτησε το γνωστό «δωράκι», το βόλεμα και τη λαμογιά, αλλά νιώθαμε και περήφανοι γιατί είχαμε έναν γαμίκουλα πρόεδρο που πηδούσε τη Μιμή(!) Σήμερα, λόγω κληρονομικού πασοκισμού, είχαμε την ελπίδα ότι και το σπέρμα του Αντρέα, ο γιός του, θα έβγαινε πηδηχταράς σαν τον πατέρα του, αλλά αυτός μας βγήκε εντελώς Τζέφρυ.. Αλλά ακόμα και με αυτόν τον ξενέρωτο και ανέραστο Παπαδήμο, πάλι η ίδια συμπεριφορά. Δεν μας ενδιαφέρει αν διορίστηκε από τους ξένους για να εφαρμόσει πιο αποτελεσματικά τα μέτρα εναντίον μας, αλλά αν ο Παπαδήμος είναι όντας δυναμικός πρωθυπουργός και μπορεί και επιβάλλεται στους υπουργούς του έτσι ώστε να μας πηδάνε ακόμα πιο σκληρά..
Τόχω ξαναπεί πολλές φορές. Στο εξής δεν θα λέμε οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες, αλλά οι μαλάκες αντέχουν σαν Έλληνες! Η εξήγηση είναι απλή και δεν είναι τυχαίο που όλες οι σεξουαλικές μετρήσεις δείχνουν κατακόρυφη πτώση της ελληνικής λίμπιντο.. Δεν υπάρχουν πια εξεγερμένα πουλιά αλλά κουρνιασμένες κότες.. Και δεν ξεσηκωνόμαστε γιατί δυστυχώς δεν έχουμε ανάγκη από το γνήσιο και επαναστατικό σεξ.. Και δεν έχουμε ανάγκη από σεξ γιατί είμαστε καψούρηδες και μας αρέσει που η κυβέρνηση μας και οι ξένοι μας πηδάνε κάθε μέρα.. Αμήν.-

Όποιος χαμένος είναι, να παλέψει!

 

Όποιος γονατισμένος είναι όρθιος να σηκωθεί!

Όποιος χαμένος είναι, να παλέψει!

Όποιος την κατάσταση του έχει αναγνωρίσει, πώς να...

εμποδιστεί;

Γιατί οι νικημένοι του σήμερα είναι οι νικητές του αύριο

Και το Ποτέ γίνεται: σήμερα ακόμα!

Μπέρτολτ Μπρεχτ

γΑΠ ή Μπενύτο ο ψεύτης;

 

Δώστε τώρα στη δημοσιότητα τα πρακτικά της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών... μετά την αποκάλυψη Βενιζέλου για συμφωνία "διαρχίας" με τον Παπανδρέου

Από τον Στάθη Παλαιολόγο "press-gr"

Η αποκάλυψη Βενιζέλου ότι είχε συμφωνήσει με τον Γ. Παπανδρέου σε άτυπη διαρχία για το ΠΑΣΟΚ, κατά το σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου, συνιστά μεγάλο θέμα. και επαναφέρει (ακόμη μεγαλύτερη) την ανάγκη, όπως πρώτο είχε γράψει και από την αρχή το Press-gr, να δοθούν στη δημοσιότητα τα πρακτικά της συνάντησης των πολιτικών αρχηγών υπό τον Καρ. Παπούλια.

Με βάση όσα είπε ο κ. Βενιζέλος στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ, γνώριζαν για τη...

συμφωνία αυτή και οι άλλοι αρχηγοί (Σαμαράς και Καρατζαφέρης!) και η συμφωνία είχε καταγραφεί στα πρακτικά της Προεδρίας της Δημοκρατίας...

Παναττική Απεργία!

 

Δεν είπε ούτε μια αλήθεια, αλλά ο γιατρός έχει πει να του λέμε πάντα «ναι»...

 

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Εντάξει, για τον κ. Παπανδρέου ο γιατρός έχει συστήσει να του λέμε πάντα «ναι».
Επομένως, μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Όλοι οι άλλοι, όμως, που τον άκουγαν επί χρόνια – και κυρίως τα δύο τελευταία καταστροφικά - σε ατέλειωτες ώρες συνεδριάσεων σε μαραθώνια Πολιτικά, Εθνικά και υπουργικά συμβούλια, σε διάφορα όργανα και οργανάκια του κόμματος, στο περίφημο διαθεσμικό, τι παριστάνουν;
Και κυρίως, τι παριστάνουν όταν...

κάθε φορά – και στο Εθνικό Συμβούλιο του περασμένου σαββατοκύριακου – έβγαιναν μονιασμένοι και υποτάσσονταν (και εξακολουθούν να υποτάσσονται) στις εμμονές και στα τελεσίγραφα Παπανδρέου, στις αποφάσεις και στα σχέδιά του;
Τι παριστάνει ο κ. Βενιζέλος που ξαφνικά ένιωσε να «συνδέεται συναισθηματικά» με τον κ. Παπανδρέου (προφανώς επειδή μαζί οδήγησαν τη χώρα σε σωρούς ερειπίων);
Τι παριστάνει ο κ. Λοβέρδος, όταν λέει ότι «βασικός πυλώνας της επόμενης κυβέρνησης πρέπει να είναι το ΠΑΣΟΚ»; Και πώς τολμά να ασχολείται τέτοιες ώρες, με το αν το ΠΑΣΟΚ «μπορεί να κερδίσει τις επόμενες εκλογές»;
Και τι εννοεί ο κ. Ρέππας όταν λέει πως «δεν λείπει ο αρχηγός, λείπει το ΠΑΣΟΚ», αλλά παρ’ όλα αυτά «είμαστε όλοι μαζί στο ΠΑΣΟΚ σήμερα και θα είμαστε όλοι μαζί στο ΠΑΣΟΚ αύριο»;
Συγγνώμη, αλλά σε ποιο ΠΑΣΟΚ θα είστε όλοι μαζί αφού αυτό… απουσιάζει;
Και τι θέλει να πει ο κ. Χρυσοχοΐδης όταν υποστηρίζει πως «εξαιτίας και δικών μας πολιτικών καταστράφηκαν η εργασία και η παραγωγή» και πως «ουδείς δικαιούται να απεμπολήσει κοινωνικές κατακτήσεις των τελευταίων 60 ετών» και πως «οι σοσιαλιστές κυβέρνησαν ως δεξιοί» και πως «η κρίση του 2008 μας βρήκε απροετοίμαστους, και πως «το ΠΑΣΟΚ αργοπεθαίνει γιατί δεν διεκδικεί τον ρόλο του που είναι η σύνδεση με την κοινωνία και η σύνθεση των απόψεων»;
Αφού συνέβησαν όλα αυτά, τότε γιατί να εμπιστευθεί κανείς τον ίδιο και τους ομοίους του; Επειδή έφτιαξε κιόλας το καινούργιο προπαγανδιστικό σύνθημα του κόμματος «Η Ελλάδα από την αρχή»; Δηλαδή την γκρέμισαν και τώρα (ξανα)υπόσχονται να την… ξαναχτίσουν;
Για να μην μιλήσουμε για τον κ. Παπουτσή, που διακήρυξε πως η παρουσία του κ. Παπανδρέου στα τελευταία δύο χρόνια υπήρξε καταλυτική!
Αν εννοεί ότι οδήγησε τη χώρα στην χρεοκοπία, έχει δίκιο. Αν εννοεί κάτι άλλο, τότε θα πρέπει να ζητήσουμε και γι’ αυτόν τη γνώμη του γιατρού.
Μιλάμε για τους ανθρώπους που δεν έκαναν τίποτε για να αποτρέψουν την καταστροφή.
Έκαναν τάχαμου ότι διαφωνούν και μόλις έμπαιναν στις υπό την προεδρία Παπανδρέου διάφορες συνεδριάσεις, ψέλλιζαν κάτι και στο τέλος ΕΛΕΓΑΝ ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ.
Ουδέποτε οι κύριοι αυτοί και διάφορες κυρίες έπραξαν κάτι για να αποτρέψουν την καταστροφή.
Ουδέποτε έθεσαν έστω και μία κόκκινη γραμμή.
Ουδέποτε ασχολήθηκαν με τα κρίσιμα θέματα που μας έφεραν στη σημερινή κατάσταση.
Υπήρξαν απόντες στις τρεις πιο κρίσιμες ώρες για τη χώρα: Όταν σκόπιμα διογκώθηκε το έλλειμμα του 2009, όταν αποφασίστηκε η είσοδος του ιδιωτικού τομέα στο χρέος και όταν ο κ. Παπανδρέου έθεσε το ζήτημα του δημοψηφίσματος.
Στην περίπτωση του ελλείμματος, είναι και αυτοί το ίδιο υπεύθυνοι για εθνική προδοσία.
Στην περίπτωση του ιδιωτικού τομέα, ούτε ήξεραν τι τους γινόταν και πού θα μας οδηγούσε – σ’ αυτά που τραβάμε τώρα με το PSI.
Στην περίπτωση του δημοψηφίσματος, κάθισαν και κουβέντιαζαν επί επτά (νυχτερινές) ώρες και στο τέλος, όταν είδαν ότι ο Παπανδρέου επιμένει, αντί να τον θέσουν αμέσως υπό επιτροπεία, τον εξαπέλυσαν στην Ευρώπη, μαζί με μια δήλωση ομόφωνης στήριξης.
Έτσι και το περασμένο Σάββατο, κάθισαν και τον άκουγαν να λέει του κόσμου τα ψέματα και μετά έλαβαν τον λόγο για να τον… συγχαρούν για τη γενναιότητά του να φύγει!
Τον άκουσαν να λέει πως δεν μετανιώνει για τίποτε, πως τα έκαμε όλα τέλεια, πως αν του δινόταν η ευκαιρία πάλι τα ίδια θα έκανε – και δεν είπαν κουβέντα!
Δεν τον ρώτησαν καν για ποιο λόγο αναγκάστηκε να φύγει!
Όσο για τον κ. Παπανδρέου, τι να πούμε; Ίχνος αληθείας δεν υπάρχει σε όσα είπε.
Βροντοφώναξε σε όλους τους τόνους ότι έσωσε τη χώρα από τη χρεοκοπία. Και τα έλεγε αυτά ενώ ακριβώς αυτή τη στιγμή συζητείται η χρεοκοπία της χώρας (διότι αυτό είναι το PSI) και μάλιστα οι συζητήσεις έχουν διακοπεί!
Υποστήριξε πως έκανε τον γύρο του κόσμου για να πείσει ότι η χώρα είναι αξιόπιστη, ενώ είναι ο άνθρωπος που συκοφάντησε την Ελλάδα στα πέρατα της υφηλίου.
Κατήγγειλε το πολιτικό σύστημα της χώρας, που «κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου» και συμπεριφερόταν «μικροκομματικά, ανεύθυνα, πελατειακά, ψηφοθηρικά και με μια βολεμένη ολιγαρχία της εξουσίας και του πλούτου», ενώ ο ίδιος είναι ανελλιπώς υπουργός από το 1985 – και επομένως το πιο επίλεκτο στέλεχος αυτού του πολιτικού συστήματος.
Ακόμη και για το «λεφτά υπάρχουν» μίλησε, λέγοντας πως διαστρεβλώθηκε η φράση του, αλλά δεν τον ρώτησε κανείς γιατί δεν τα βρήκε ποτέ αυτά τα λεφτά.
Υποστήριξε ότι τον Νοέμβριο του 2009… έπεισε τους εταίρους ότι χρειαζόταν χρόνος για τις διαρθρωτικές αλλαγές – αλλά τελικά φαίνεται ότι δεν πείστηκαν και τόσο πολύ, με αποτέλεσμα να μας οδηγήσει στον μηχανισμό στήριξης.
Είπε πως δεν καθυστέρησε να πάρει μέτρα, αλλά απλώς δεν… ήθελε να πάρει μέτρα! Αλλά τελικά πήρε ακόμη πιο σκληρά – επειδή δεν… ήθελε!
Και το καταπληκτικό: Υποστήριξε πως δεν ήξερε την κατάσταση (προφανώς όταν έλεγε πως λεφτά υπάρχουν)!
«Δεν ξέραμε την πραγματική κατάσταση της χώρας και δεν προλάβαμε να κάνουμε αυτές τις αλλαγές που θέλαμε, τις διαρθρωτικές αλλαγές, πριν έρθει η κρίση», είπε!
Και όμως! Υπάρχουν αναρίθμητες (προεκλογικές) δηλώσεις δικές του και των στελεχών του που αποδεικνύουν ότι ΗΞΕΡΑΝ!
Άλλωστε, όπως έλεγαν, γι’ αυτό ήθελαν την εξουσία και προκαλούσαν εκλογές δηλώνοντας πως τον Μάρτιο του 2010 δεν θα ψήφιζαν τον κ. Παπούλια. Για «να προλάβουν τα χειρότερα»!
Δήλωνε ο κ. Παπανδρέου στα «Νέα» (3-4 Οκτωβρίου 2009): «Ξέρουμε καλά – και το ξέρει και η αγορά – πως η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη από τα επίσημα στοιχεία».
Δήλωνε η κ. Λούκα Κατσέλη στο «Έθνος» (1 Οκτωβρίου 2009): «Έχουμε απόλυτη επίγνωση της κατάστασης».
Δήλωνε ο κ. Χρυσοχοΐδης στη «RealNews» (27 Οκτωβρίου 2009): «Ξέρουμε ότι η χώρα βρίσκεται στα όρια της χρεοκοπίας».
Δήλωνε ο κ. Ραγκούσης στην «Ημερησία» (4-5 Απριλίου 2009): «Το 2010 θα είναι χρονιά απόλυτης χρεοκοπίας των δημοσίων οικονομικών της χώρας».
Επομένως, ήξεραν και παραήξεραν!
Όσο για τον κ. Παπανδρέου, επανέλαβε τα γνωστά περί του τρόπου υπολογισμού των δαπανών για εξοπλισμούς, κατηγορώντας τη Ν.Δ. ότι τα υπολόγισε στον χρόνο της παραγγελίας (δηλαδή πριν από το 2004) και όχι στον χρόνο της παράδοσης.
Είναι, όμως, γνωστό πως σε ερώτηση ευρωβουλευτών του ΠΑΣΟΚ απάντησε η Κομισιόν ότι δεν έχει σημασία πότε καταγράφονται – αρκεί να καταγράφονται –όπως είναι επίσης γνωστό ότι υπήρχε η... ωραία συνήθεια να προκαταβάλλεται το μεγαλύτερο μέρος των ποσών κατά την παραγγελία (ώστε να εξασφαλίζονται εγκαίρως και οι μίζες)!
Το εξοργιστικό είναι ότι ο κ. Παπανδρέου υποστήριξε το Σάββατο πως «τελικά» το έλλειμμα, «με τις διαδοχικές αναθεωρήσεις», έφτασε στο 16%!
Δεν φτάνει δηλαδή που με εντελώς παράνομο τρόπο η ΕΛΣΤΑΤ φούσκωσε το έλλειμμα και το οδήγησε στο 15,4%, αλλά τώρα ο κ. Παπανδρέου το… φούσκωσε κι’ άλλο και το πήγε στο 16%!
Κατά τα λοιπά, όλα ήταν καλά καμωμένα. Φταίνε η «συντηρητική Ευρώπη», οι αγορές, τα μέσα ενημέρωσης.
Ο ίδιος, είναι ο σωτήρας, ο άνθρωπος που «κράτησε την Ελλάδα όρθια», που χάρη σ’ αυτόν «αποφύγαμε την χρεοκοπία» και «πετύχαμε το μείζον».
Επιπλέον, αν καταλάβαμε καλά από όσια είπε, είναι και ο… εφευρέτης του ευρωομόλογου και του Φόρου Τόμπιν!
Πραγματικά, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.
Για ευρωομόλογο μίλησε για πρώτη φορά στις 18 Δεκεμβρίου του 2010, όταν η συζήτηση γύρω από το θέμα είχε ανάψει για τα καλά στη Γερμανία. Τότε ανακοίνωσε (ο Παπανδρέου) την συλλογή 1 εκ υπογραφών – αλήθεια τι απέγιναν αυτές οι υπογραφές, μαζεύονται ακόμη;
Οργάνωσε και μια σύσκεψη στις 2 Ιανουαρίου 2011 με τη συμμετοχή Παπακωνσταντίνου, Βάσως Παπανδρέου, που την είχε τοποθετήσει επικεφαλής της σχετικής επιτροπής (και αποδέχθηκε ασμένως, ενώ τώρα του επιτίθεται)– αλήθεια τι απέγινε εκείνη η επιτροπή; - και… Παπαδήμου, που τότε ήταν ένας απλός σύμβουλος του Παπανδρέου (και μάλιστα συμφωνούσε με τον Τρισέ και διαφωνούσε με το ευρωομόλογο).
Όσο για τον Φόρο Τόμπιν, έλεος! Είναι ο φόρος που πρότεινε το 1972 ο νομπελίστας οικονομολόγος Τζέιμς Τόμπιν και από τότε τον θυμούνται όλοι όποτε υπάρχει οικονομική κρίση!
Αλλά, είπαμε: Ο γιατρός τους έχει πει να του λένε πάντα «ναι»!

"Ελεύθερη Ζώνη"

Θεσσαλονίκη: Πορεία αλληλεγγύης στους απεργούς χαλυβουργούς...

 

Ελάτε να το κόψετε! Σας περιμένουμε!

 

"Ο τόπος μου"

Τι έκαναν στο Βερολίνο Σημίτης και Παπανδρέου

Μετά το ταξίδι στο Λονδίνο και στο Παρίσι, ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε ένα πολύ κρίσιμο ραντεβού με τον Κώστα Σημίτη στο Βερολίνο.

Κατά τη διάρκεια της «περιοδείας» του στην Ευρώπη, ο Γ. Παπανδρέου, συνοδευόμενος και από τη σύζυγό του, Άντα, δεν περιορίστηκε στο Λονδίνο, όπως κυριάρχησε στη δημοσιότητα, αλλά πέρασε και στην απέναντι πλευρά της Μάγχης. Αφού πέρασε από το Παρίσι έφθασε και στο παγωμένο Βερολίνο.

Εκεί, όπως πληροφορούμαστε από έγκυρες πηγές, ο Γιώργος Παπανδρέου είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα και σημαντική συνάντηση με την οικογένεια Σημίτη, αφού ο πρώην πρωθυπουργός κ. Κώστας Σημίτης, φιλοξενείτο από τον αδελφό του κ. Σπύρο Σημίτη.

Δεν είναι άλλωστε τυχαία η διαρροή που είχε γίνει την περασμένη εβδομάδα για την απορία που είχε ο κ. Σημίτης για τις κινήσεις του κ. Παπανδρέου

Η συζήτηση, η οποία έγινε πριν από το Πολιτικό Συμβούλιο της Παρασκευής αλλά και το Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ, αφορούσε όχι μόνον την επόμενη μέρα στο Κίνημα, την κούρσα διαδοχής του Γ. Παπανδρέου, αλλά και μία «ασπίδα κάλυψης» που θέλει να έχει ο τέως –πλέον- πρωθυπουργός αλλά παραμένων πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, τόσο αυτός όσο και η οικογένειά του, για όσα δρομολογήθηκαν τη διετία 2009-2011 σχετικά με την ελληνική οικονομία. ΔΝΤ, CDS, Μνημόνια...

Το αποτέλεσμα της συζήτησης

Η συζήτηση προφανώς πήγε καλά. Πρώτο της αποτέλεσμα ήταν πριν από το Πολιτικό Συμβούλιο, η τοποθέτηση της κ. Άννας Διαμαντοπούλου σχετικά με το ότι θα πρέπει να υπάρξουν ανοιχτές διαδικασίες για τη διαδοχή στο ΠΑΣΟΚ, αφού ολοκληρωθεί το PSI και η νέα δανειακή σύμβαση. Όταν δηλαδή η Ελλάδα, άρα και το ΠΑΣΟΚ θα μπουν σε προεκλογική περίοδο.

Όσον αφορά στην πρόταση αυτή, πέραν όλων των άλλων, του απαγορευτικού δηλαδή χρονικού περιθωρίου, το γεγονός ότι μάλλον ανοησία θα ήταν κάποιος να διεκδικήσει την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ 20 μέρες πριν τις εκλογές, που όπως διαφαίνεται, θα αποτελέσουν πανωλεθρία. Για ποιο λόγο δηλαδή κάποιος θα αναλάβει όλο το κόστος της φθοράς της προηγούμενης διετίας και θα αυτοκαταστραφεί πολιτικά.

Στο Πολιτικό Συμβούλιο, ο Παπανδρέου πέταξε στην ουσία τη μπάλα στην εξέδρα σε σχέση με την αφετηρία της κούρσας για τη διαδοχή, υποστηρίζοντας να αρχίσουν οι διαδικασίες στο τέλος Μαρτίου ή τον Ιούνιο.

Στη συνέχεια, στο Εθνικό Συμβούλιο είδαμε ότι και ο άλλος ισχυρός στην κούρσα διαδοχής, Ευάγγελος Βενιζέλος, επίσης πρόσωπο που επηρεάζεται από τον Κ. Σημίτη, να επιλέγει μια πολιτική όπως είδε είχε προδιαγράψει, του να μην εμπλακεί σε ανοιχτές και μαζικές διαδικασίες για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ.

Ο κ. Βενιζέλος -όχι αδίκως- δεν εγκλωβίζεται ότι σε μια τέτοια διαδικασία, με ανοιχτές εσωκομματικές κάλπες. Άλλωστε, υπάρχει το κακό προηγούμενο της Ντόρας Μπακογιάννη στη Ν.Δ.

Εκτιμήσεις αναλυτών

Όπως αναφέρουν πολιτικοί αναλυτές, το πιθανότερο είναι ότι θα παραμείνει στην κυβέρνηση και θα συμμετάσχει και στην επόμενη κυβέρνηση με πιθανότερο πρωθυπουργό τον Α. Σαμαρά, στην περίπτωση που το ΠΑΣΟΚ συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση συνασπισμού με τη Ν.Δ. και θα αποφύγει τελικά να διεκδικήσει την αρχηγία του κόμματος.

Με τον τρόπο αυτό και τουλάχιστον για το επόμενο χρονικό διάστημα, που ενδιαφέρει τον Γ. Παπανδρέου εξαιτίας και της φιλοδοξίας του μεταξύ των άλλων να διεκδικήσει τη θέση του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, η οποία θα κριθεί τον Ιούνιο, πετυχαίνοντας επί του παρόντος μια έμμεση διαρχία με τον κ. Βενιζέλο.

πηγή:newsbomb

Τα δύο πρόσωπα της «πίκρας…»

Τα δύο πρόσωπα της «πίκρας…»

του καθηγητή Γιώργου Πιπερόπουλου
Μία χαριτωμένη νέα γυναίκα, κάπου γύρω στα τριάντα, ήρθε και κάθησε απέναντί μου εδώ... στο γνωστό «καφέ» της Αγγελάκη. Το ντύσιμό της αναδεικνύει επιμέλεια, όχι όμως σπατάλη. Το μακιγιάζ της φανερώνει άτομο με κάποιες συντηρητικές απόψεις για τη ζωή, που έμαθε να τονίζει αυτό που πρέπει να τονισθεί χωρίς να γίνεται προκλητική... Το χαμόγελο που διαγραφόταν στα χείλη της έκρυβε μέσα του μιά φευγαλέα δόση αυτοσαρκασμού ...Το βλέμμα της ευθύ, συναντήθηκε με το δικό μου και η νέα γυναίκα τοποθετήθηκε...

Εγώ κύριε Πιπερόπουλε, μια και μπήκαμε και στο 2012 μαζ’ι με τις ευχές μου θα σας το πώ στα ίσια διότι δεν μου αρέσουν οι υπεκφυγές, τα υπονοούμενα και οι έμμεσες βολές..Θα προτιμούσα να είχα παντρευτεί κι άς χώριζα...Τουλάχιστον τώρα θα μπορούσα να πώ σε φίλους σε συγγενείς και άγνωστους ότι "... ναί, παντρεύτηκα, έκανα το κοινωνικό και θρησκευτικό μου καθήκον και δυστυχώς ατύχησα...Πάντως ΔΕΝ είμαι...ΓΕΡΟΝΤΟΚΟΡΗ! Αυτό το γράφω με κεφαλαία γράμματα !..."

Σας είναι τόσο πικρός αυτός ο όρος; τη ρώτησα...

Αφόρητα πικρός...αποκρίθηκε η νέα γυναίκα, ρίχοντας μια ματιά στο τραπέζι όπου παρέμεναν οι φιλενάδες της παρέας της...

Και καθώς σε αυτό το άτυπο «κοινωνικοψυχολογικό εργαστήρι -καφέ» σε μια, σίγουρα επιπόλαια, αλλά κατά τη γνώμη της χρήσιμη, αναζήτηση δεδομένων στα άδυτα της ψυχής της, στις βασικές δομές προσωπικότητας, του υποσυνείδητου κόσμου της, θυμήθηκα την ειλικρίνεια μιάς άλλης νεαρής κυρίας που μου είχε μιλήσει σε φιλική σύναξη σε σπίτι φίλων μου μόλις πριν μερικές εβδομάδες..

H αντίπερα πλευρά της «πίκρας» μιας άλλης γυναίκας που πίστεψε στο θεσμό, πίστεψε στο γάμο και την οικογένεια, που έκανε βίωμά της αυτό που το σύστημα, οι συγγενείς, οι γονείς την παρότρυναν, στην «κατάλληλη» ηλικία, να κάνει...

Να παντρευτεί!... Και το έκανε...

Βρήκε τον άνθρωπό της, ερωτεύθηκε, τυλίχτηκε στον ονειρεμένο μανδύα της αγάπης, ανέβηκε μαζί του στον Εβδομο ουρανό, και ακουμπώντας την αιωνιότητα έδεσε σε καρπό το αίσθημα, έδωσε ζωή και νόημα στον έρωτα και την αγάπη...Εγινε δυό φορές μητέρα και εγκατάλειψε μάλιστα και την εξέλιξη της καριέρα της γιατί είναι βαρύ το φορτίο, χωρίς ουσιαστική βοήθεια, να πραγματώσεις τους ρόλους της συζύγου, της νοικοκυράς, της μητέρας και της εργαζόμενης γυναίκας...

Και πήγαιναν όλα καλά μέχρι την ημέρα που αυτός «λοξοδρόμησε» και αναζήτησε την ονειρεμένη ένταση του έρωτα σε μιά νέα αγκαλιά...Ξανά και ξανά και ξανά, παρά τις συγκρούσεις, τις υποσχέσεις, τα κλάματα της συγνώμης την ικέτευση για…συγχώρεση.

Βλέπεις όταν ο έρωτας γίνεται καθημερινότητα χρειάζεται νάχει βάθος κανείς για να σταθεί σωστός σύζυγος, οικογενειάρχης πατέρας...Αυτός όμως προτιμούσε να βρίσκεται στον παραμυθένιο Εβδομο ουρανό κι όχι στην προσγειωμένη πραγματικότητα της οικογενειακής ζωής...

Τί κρίμα...

Η νέα γυναίκα που μου άνοιξε, έστω σύντομα, την καρδιά της στο σπίτι των φίλων είχε επιτρέψει ένα καυτό δάκρυ να κυλήσει στο μάγουλό της... Τι κρίμα, είχε πει, και ο πόνος της φαινόταν να είναι συντριπτικός...

Άφησα την ελευθερία μου, την καριέρα μου, τα προσωπικά, τα υπαρξιακά μου όνειρα και τώρα άντε τώρα να ζήσω με το στίγμα της...ΖΩΝΤΟΧΗΡΑΣ...

Γράψτε κύριε Πιπερόπουλε στα blogs αυτή τη λέξη με κεφαλαία γράμματα μου είπε: ΖΩΝΤΟΧΗΡΑ!..Υπάρχει κάτι χειρότερο;...

Γεροντοκόρη ή Ζωντοχήρα ;

Εξαντλούνται, άραγε όλα σε αυτό και μόνο το πικρό δίλημμα;

Νάναι άραγε στην εικόνα αυτά μόνο τα δύο πρόσωπα της πίκρας;

Η μήπως θάπρεπε να δούμε και ένα τρίτο πρόσωπο;

Το πρόσωπο που εκφράζει τα άτομα που δέχθηκαν, πίστεψαν και παραμένουν πιστά στο θεσμό αλλά ο γάμος τους είναι θάνατος σε καθημερινή βάση;

Εδώ τα λεφτά, εκεί τα λεφτά, έτσι φαγώθηκαν τα λεφτά.

Earn

Google GmailYahoo MailHotmailAOL MailAny email    

 

 

• Του Γιώργου Κράλογλου

Στην πολιτική θρασύτητα του ψεύδους και της απόκρυψης της αλήθειας, της διετίας 2009-2011, πρέπει να εντάξουμε, κατά την άποψή μου, και την μεθοδευμένη προσπάθεια να ερμηνευθεί η χρεοκοπία της χώρας μόνο ως συνέπεια του πελατειακού συστήματος που έστησε η 35ετής μεταπολίτευση για να καλυφθούν οι αιτίες που θεμελίωσαν και συντηρούν το αισχρό αυτό σύστημα μέχρι και σήμερα.

Οι αιτίες που έχουν ρίζες στην σύνθετη κομματική νοοτροπία του πασοκισμού, του νεοδημοκρατισμού και του αριστερισμού.

Του πασοκισμού της δεκαετίας του 1980, όπου τους κοινοτικούς πόρους της τότε ΕΟΚ τούς χάριζαν στους αγρότες σαν «λεφτά του Παπαντρέα». Οι Μαυράκηδες της ΔΕΗ μπορούσαν να κάνουν «δώρο» στον εαυτό τους από το ταμείο της ΔΕΗ. Οι Πιπεργιάδες να αναλαμβάνουν ως ΓΕΝΟΠ την ΔΕΗ και να την κρατάνε γερά μέχρι σήμερα χαρίζοντας τζάμπα ρεύμα στους 35.000 εργαζόμενους. Οι Κοσκωτάδες να βαφτίζονται νέα τζάκια και να αγοράζουν ό,τι υπήρχε προς πώληση. Οι αφισοκολλητές και οι κλακαδόροι να βαφτίζονται βιομήχανοι και να αναλαμβάνουν τις κρατικές επιχειρήσεις, ενώ δεν γνώριζαν την διαφορά μεταξύ ίππου, γαϊδουριού και ιπποδύναμη... Οι φίλοι του ΠΑΣΟΚ να ξεχνούν πρόστιμα και διώξεις γιατί ήταν παιδιά του λαού...

Ο Νεοδημοκρατισμός ως συνεχιστής της γνωστής αλαζονείας της δεξιάς, ότι το κράτος είναι κατάκτησή μας και ιδιοκτησία μας και άρα δεν θα αφήσουμε να μας το πάρουν οι πασόκοι. Αλλά επειδή οι πασόκοι το κράτησαν μια 20ετία, το 2005 με το σύνθημα «αλλάζουμε το κράτος» το μεγαλώσαμε, το επεκτείναμε. Και μαζί του δυναμώσαμε κρατικές συντεχνίες μαζί με επαγγελματικές (φορτηγατζήδες, ταξιτζήδες, βυτιοφόρα, φαρμακοποιούς, συμβολαιογράφους και άλλους) για να φτιάξουμε ένα νέο κράτος πάνω στο κράτος του ΠΑΣΟΚ...

Ο αριστερισμός των Βορείων και Νοτίων Προαστίων με τις δεξιές τσέπες και τα επαγγέλματα όπου κατά κανόνα συναντάμε τους φοροφυγάδες (γιατροί, δικηγόροι, καλλιτέχνες, αρχιτέκτονες, μηχανικοί) αλλά ψηφίζουν κατά συνείδηση... ενάντια στην ολιγαρχία που γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει στην Ελλάδα, αφού εδώ και 20 χρόνια τουλάχιστον δεν υπάρχει το παντεσπάνι που κυνηγάει η ολιγαρχία...

Εκτός αν εννοούμε ολιγαρχία τους περίπου 300 μεσάζοντες, κρατικοδίαιτους και γνωστούς σε όλους μας απατεώνες (φίλους κομμάτων και κυβερνήσεων) που εμφανίζονται κατά καιρούς ως επενδυτές, «καμακώνουν» (γιατί δεν αγοράζουν) κάποια ψοφίμια της ελληνικής οικονομίας και στην συνέχεια αν δεν μπουν ολίγον φυλακή... (για τα μάτια του κόσμου) «μεταναστεύουν» στο Λονδίνο, στο Παρίσι και στην Νέα Υόρκη για να επανέλθουν αργότερα (ίσως και μέσω δραχμής) άσπιλοι... και αμόλυντοι...

Αυτές οι νοοτροπίες που έχουν σχηματοποιηθεί αριστοτεχνικά έχουν μετασχηματίσει μεγάλο μέρος και της κοινωνίας που επεδίωξε να γίνει πελάτης των κομμάτων-φορέων της κάθε συγκεκριμένης νοοτροπίας, με ανταμοιβή τον διορισμό του στον στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα ή και την παρουσία του στην Βουλή, ως μέλος, αν μπορεί να «διδάξει» την νοοτροπία...

Η πρόσφατη οδική συμπεριφορά ενός εκ των θεμελιωτών του ΠΑΣΟΚ, του κ. Κ. Κουλούρη, και στη συνέχεια ο «πολιτισμένος» διάλογός του με την αποκάλυψη της νοοτροπίας και των «μηχανισμών» λειτουργίας του πασοκισμού, επιβεβαιώνει νομίζω τα όσα ισχυρίζομαι παραπάνω.

Οι υποθέσεις SIEMENS, υποβρυχίων, Βατοπεδίου, δύο ιδιωτικών Τραπεζών μαζί με τους πρωταγωνιστές των υποθέσεων αυτών και με τις αναφορές τόσο του κ. Γ. Παπανδρέου όσο και του κ. Κ. Καραμανλή σε διαπλεκόμενους, συμφέροντα και νταβατζήδες, δείχνει κατά τον πλέον λαμπρό τρόπο ότι πριν τα φαινόμενα αυτά υπήρξε μια νοοτροπία που με απόλυτη σκοπιμότητα προώθησαν τα κόμματα της μεταπολίτευσης.

Αυτή την νοοτροπία προσπαθούν τώρα να καλύψουν με πολιτική απάτη. Αφετηρία ήταν το καθόλου συμπτωματικό σχόλιο του κ. Θ. Πάγκαλου «μαζί τα φάγαμε», που καλλιεργήθηκε από κυβερνητικούς παράγοντες, από την αντιπολίτευση και μέσα ενημέρωσης για να βρεθεί μια αιτία εκτόνωσης του φορολογούμενου μισθωτού και συνταξιούχου που, ενώ προεκλογικά του είπαν «λεφτά υπάρχουν», μετεκλογικά άκουσε ότι δεν υπάρχουν ούτε τα δικά του λεφτά για την σύνταξη του και την περίθαλψή του...

Επέλεξαν λοιπόν ως εξήγηση μόνο τα περί πελατειακού κράτους κρύβοντας έτσι τον Πασοκισμό του «τσάμπα μάγκα». Τον Νεοδημοκρατισμό της αλαζονείας και του εγωισμού. Και τον Αριστερισμό του επαγγελματία αντιδραστικού χωρίς ευθύνες και συμμετοχή...

Πιστεύουν προφανώς ότι έχοντας ο ψηφοφόρος ως εξήγηση για την καταστροφή της χώρας το πελατειακό σύστημα που δήθεν ανήκει στο παρελθόν... μπορούν να συνεχίσουν ανενόχλητοι με την ίδια νοοτροπία.

Έτσι, άπαντες συμφωνούν στην διατήρηση του κρατικού τομέα ως έχει, χωρίς αλλαγές και μειώσεις. Άπαντες συμφωνούν ότι το μάρμαρο θα συνεχίσουν να το πληρώνουν όσοι ανήκουν στον εξαθλιωμένο πλέον ιδιωτικό τομέα. Και, τέλος, θεωρούν άπαντες ότι αυτό που πρέπει να τους απασχολεί είναι οι εκλογές και μόνο οι εκλογές.

Ίσως λοιπόν να μην ξαναδούμε το ΠΑΣΟΚ, τη Ν.Δ. και την αριστερά, όπως ήταν παλιά.

Αλλά από τον πασοκισμό, τον νεοδημοκρατισμό και τον αριστερισμό δεν πρόκειται να γλιτώσουμε.

πηγή:Kostasxan

Earn

Google GmailYahoo MailHotmailAOL MailAny email    

 

Ο πόλεμος για το χαράτσι άρχισε…

Ο εκβιασμός της λαθρο-κυβέρνησης του δοτού πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου, προς τους Έλληνες πολίτες, σχετικά με το χαράτσι και την διακοπή της τροφοδοσίας ηλεκτρικού ρεύματος, κορυφώνεται. Το αστείο του πράγματος είναι πως η ΔΕΗ θα βρεθεί ανάμεσα στα «διασταυρούμενα πυρά» (αφού οι λαθρο-κυβερνώντες αποφάσισαν να την ορίσουν ως εκτελεστή φορο-εισπρακτικού μέτρου) και θεωρείται κάτι περισσότερο από βέβαιο πως θα είναι το θύμα που θα μετρήσει τις περισσότερες απώλειες.

Οι πιθανότητες να εισπραχθεί το χαράτσι είναι σχεδόν μηδενικές απέναντι σε όσους τολμήσουν να σηκώσουν ανάστημα στους τραπεζοϋπαλλήλους και στους πολιτικούς – ανδρείκελα, που τρέμουν την λαϊκή κατακραυγή και ήδη έχουν αρχίσει να εισπράττουν μέρος αυτής.

Ειλικρινά, απορώ, θέλω να δω αν θα μου κόψουνε την ηλεκτροδότηση και την επανασυνδέσω, ποιόν νόμο θα επικαλεστούν...
Μήπως θα αναφερθούν σε παράβαση σύμβασης λόγω μη πληρωμής του ρεύματος; Αυτό θα είναι γελοιότητα, επειδή είναι πληρωμένο!
Μήπως θα επικαλεστούν την επέμβαση στο ρολόι; Μα η αρχική παρέμβαση που εκείνοι έκαναν ήταν παράνομη, καθώς παραβίαζε τους όρους της σύμβασης, αφού οι υποχρεώσεις προς ΔΕΗ ΑΕ είναι εξοφλημένες!
Μήπως θα μιλήσουν για κλοπή ρεύματος; Μα αφού ο μετρητής θα γράφει κανονικά και το αντίτιμο θα εξοφλείται…!

Ε, λοιπόν, αφήστε τους να λένε. Οι ασφάλειες στα μονοφασικά είναι σωληνωτές 30Α και τις βρίσκετε σε κάθε ηλεκτρολογείο.
Στην περίπτωση δε που η ΔΕΗ τολμήσει να ξηλώσει το ρολόι, μπαίνει σε τέτοιες περιπέτειες –ανά πελάτη- που όμοιές της δεν έχει ξαναδεί εταιρεία πουθενά στην Ευρώπη... ίσως και σε ολόκληρο τον πλανήτη…

Και τέλος, προσοχή στο ότι για σύμβαση ιδιωτικού δικαίου, αυτός που θέλει να προσφύγει στα δικαστήρια είναι ο έργω θιγμένος. Αυτό σημαίνει πως αν εγώ –ο πολίτης- κάνω το απλούστατο, δηλαδή να ξανασυνδέσω το ρολόι και "ξινίσει" η ΔΕΗ, τότε η ΔΕΗ είναι αυτή που θα πρέπει να με σύρει στα δικαστήρια. Εμένα, τον απλό πολίτη, δεν με νοιάζει! Έχω "καλή τη πίστη" επανασύνδεσα την παροχή μου νόμιμα. Αυτοί καίγονται που την ξανασύνδεσα, αυτοί θα πρέπει να με τραβάνε στα δικαστήρια. Και, φυσικά, τα δικαστικά έξοδα δικά τους (αφού την αθέτηση σύμβασης θα την έχουν κάνει εκείνοι).

Το πιάσατε το νόημα αγαπητοί μου; Εξάλλου, με βάση το νομικό δίκαιο περί συμβάσεων δύο μερών, αναφέρει ρητά πως καμία αλλαγή δεν μπορεί να συμβεί στην σύμβαση εάν δεν ενημερωθεί και δεν συμφωνήσουν και τα δύο μέρη. Σε περίπτωση που υπάρξει παραβίαση της σύμβασης, την ευθύνη φέρει εκείνος που την παραβίασε και δεν τήρησε τα όσα αναφέρει ο νόμος. Ποιος παραβίασε την σύμβαση μεταξύ πολιτών και ΔΕΗ; Η κυβέρνηση!!! Και η ΔΕΗ «αποδέχθηκε» αυτή την κυβερνητική παρέμβαση, χωρίς να επικυρώσει δικαστικά και τελεσίδικα την αλλαγή της σύμβασης. Ποιος είναι ο παράνομος σε κάθε περίπτωση; Πάντως οι πολίτες δεν είναι…

Ποιος είναι ο χαμένος σε κάθε περίπτωση; Πρώτιστα η ΔΕΗ, της οποίας η μετοχή αναμένεται να γνωρίσει ημέρες μεγάλης κατρακύλας (βλ. ΟΤΕ), και δευτερευόντως η κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου και του Βαγγέλη Βενιζέλου (η οποία όμως δεν έχει φιλοδοξίες να μετρήσει πολλές ημέρες και ούτε φυσικά να… επαναπροσληφθεί, αφού οι επόμενες εκλογές θα ρίξουν στον Καιάδα σχεδόν το σύνολο του σημερινού πολιτικού προσωπικού, τόσο από το κυβερνών κόμμα όσο και από τα «αντιπολιτευόμενα» κόμματα).

Με λίγα λόγια, εάν δεν σταθούμε στις ουρές για να πληρώσουμε το παράνομο χαράτσι, το πρόβλημα θα το έχουν άλλοι και όχι εμείς οι πολίτες, αφού θα έχουμε πληρώσει το αντίτιμο του ηλεκτρικού ρεύματος που έχουμε καταναλώσει…

Κωνσταντίνος

To ρολόι της συντέλειας του κόσμου δείχνει 5 λεπτά πριν από τα μεσάνυχτα

Earn

Google GmailYahoo MailHotmailAOL MailAny email    

Της Felicity Arbuthnot
για το καναδικό ειδησεογραφικό ιστολόγιο Global Research"Θυμάμαι ένα εδάφιο από το Bhagavad-Gita, το ινδουιστικό κείμενο: "Τώρα έχω γίνει ο Θάνατος, ο Καταστροφέας των Κόσμων"...". Τα λόγια αυτά ανήκουν στον J. Robert Oppenheimer (22/04/1904 - 18/02/1967), πυρηνικό φυσικό, διευθυντή του Προγράμματος "Μανχάτταν", που έγινε γνωστός ως "ο πατέρας της ατομικής βόμβας" που κατέστρεψε τις πόλεις Χιροσίμα και Ναγκασάκι.

Οι μεγάλες τραγικές ειρωνείες της Ιστορίας δεν συμβαίνουν κάθε μέρα. Σίγουρα μια από αυτές είναι το γεγονός ότι το Νόμπελ Ειρήνης απονεμήθηκε στον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, σε ένα έτος εκλογών, έναν πρόεδρο που συνέβαλε στην παγκόσμια αστάθεια και στη πιθανότητα της πυρηνικής σύγκρουσης, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που το "Ρολόι της Συντέλειας του Κόσμου", που διαχειρίζεται η περιοδική έκδοση των Πυρηνικών Επστημόνων του Πανεπιστημίου του Σικάγου, έχει αυτή την εβδομάδα προχωρήσει επικίνδυνα και δείχνει 5 λεπτά πριν από τα μεσάνυχτα.
Οι δείκτες του συμβολικού αυτού ρολογιού, που διατηρούν οι επιστήμονες από το 1947, δύο χρόνια μετά τη ρίψη των ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, δείχνουν ότι η ανθρωπότητα δεν ήταν ποτέ, εδώ και 26 χρόνια, πιο κοντά στην καταστροφή, με εξαίρεση το 2007, όταν οι δείκτες άρχισαν να κινούνται με παρόμοιο τρόπο, μετά από τις "νταηλίδικες" δηλώσεις του προέδρου George Bush.

Πόσο πολύ απείχαν, αλήθεια, από την ομιλία του Obama, τον Ιούνιο του 2009, στο Πανεπιστήμιο Al Azhar της Αιγύπτου, όπου δήλωσε ότι ο λόγος για τον οποίο είχε πάει στο Κάιρο ήταν "... για να αναζητήσει ένα νέο ξεκίνημα στις σχέσεις μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και των μουσουλμάνων ανά τον κόσμο, αλλά και για να μοιραστεί μαζί τους ... την ανοχή και την αξιοπρέπεια..."Υποστήριξε τότε ο πρόεδρος:

"Είναι ανάγκη να υπάρξει μια συνεχής προσπάθεια να ακούμε ο ένας τον άλλο, να μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλο, να σεβαστούμε ο ένας τον άλλο και να αναζητήσουμε κοινό έδαφος. (...) Τα συμφέροντα που μοιραζόμαστε ως ανθρώπινα όντα είναι πολύ πιο ισχυρά από τις δυνάμεις που μας διαφοροποιούν και μας απομακρύνουν τον ένα από τον άλλο".

Δοκιμάστε να τα πείτε αυτά στους χαροκαμένους, τους ακρωτηριασμένους, τους άστεγους Λίβυους, Ιρακινούς, Αφγανούς, τους κατατρεγμένους από την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ πολίτες της Συρίας, της οποίας πάνω από το 1/3 του πληθυσμού είναι κάτω από 14 χρόνων. Πέστε τα αυτά στον λαό του Ιράν, που απειλείται με αφανισμό, όπου και εκεί το 1/4 του πληθυσμού είναι παιδιά από 14 χρόνων και κάτω. Στον λαό του Ιράν, μιας χώρας που έχει δαιμονοποιηθεί όσο λίγες, μιας χώρας που φιλοξενεί απλόχερα έναν από τους μεγαλύτερους προσφυγικούς πληθυσμούς στον κόσμο. (Τα στοιχεία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για το 1999 δείχνουν ότι οι πρόσφυγες εκείνοι κόστιζαν στο Ιράν, μια χώρα που υπέφερε τότε από τις επιπτώσεις του εμπάργκο, 10 εκατομμύρια δολάρια την ημέρα.)Δοκιμάστε να τα πείτε αυτά και στους λαούς του Πακιστάν, της Υεμένης, της Σομαλίας, που σκοτώνονται καθημερινά από αμερικάνικα μη επανδρωμένα αεροσκάφη και αλλεπάλληλες εκρήξεις βομβών.

Αυτή η "συνεχής προσπάθεια να ακούμε ο ένας τον άλλο", που υποσχέθηκε ο Οbama, προδόθηκε περίτρανα, επίσης, μέσω όλων αυτών των περιπτώσεων ανθρώπων που δεν δικάστηκαν, που φυλακίστηκαν, που κακοποιήθηκαν, που βασανίστηκαν στα σύγχρονα Γκούλαγκ στο Μπαγκράμ και στο Γουαντάναμο, στα χρόνια της προεδρίας Οbama, όπως και στα προηγούμενα χρόνια.
Όσο για το "Ρολόι της Συντέλειας", που δεν έπαψε να χτυπά, θα πρέπει να ανησυχεί όλους μας το γεγονός ότι μόνο για 17 λεπτά έδειξαν οι δείκτες του να είναι αρκετά πριν από τα μεσάνυχτα. Ήταν στις 31 Ιουλίου του 1991, όταν οι ΗΠΑ και η τότε Σοβιετική Ένωση, υπό τους George HW Bush και Michael Gorbachev, αντίστοιχα, υπέγραψαν τη συνθήκη για τη Μείωση των Στρατηγικών Όπλων. Ένα άλμα, μια ανάσα λίγων λεπτών, αφού το ρολόι έδειξε δέκα λεπτά πριν από τα μεσάνυχτα, το 1990. Αμέσως μετά έγινε η εισβολή στο Κουβέιτ και η μαζική επίθεση 32 χωρών εναντίον του Ιράκ. Κατά τα άλλα, το τείχος του Βερολίνου είχε ήδη πέσει, και ο ψυχρός πόλεμος έμοιαζε να τελειώνει. Έμοιαζε...

Το 1963 και το 1972, τα δύο χρόνια των φαινομενικά "πρωτοποριακών" συνθηκών μεταξύ των ΗΠΑ και της Σοβιετικής Ένωσης για τον περιορισμό των εξοπλισμών, το ρολόι έμεινε στάσιμο στα 10 λεπτά πριν από τα μεσάνυχτα.Ακόμα και όταν η Ινδία έκανε την πρώτη της πυρηνική δοκιμή, και οι ΗΠΑ και η Σοβιετική Ένωση εκσγχρόνισαν και οι δύο το καταστροφικό πυρηνικό δυναμικό τους, το 1974, ο λεπτοδείκτης ήταν 4 λεπτά πριν από την ώρα που έδειχνε το ρολόι όταν ο Obama "συνέβαλε" με τα μέτρα του στην παγκόσμια ειρήνη.

Τα αμερικανικά αεροπλανοφόρα, Carl Vinson και John C. Stennis, φορτωμένα με πυρηνικά και άλλα όπλα μαζικού αφανισμού, όπως και οι χιλιάδες στρατιώτες που, με ανεβασμένο τον δείκτη τεστοστερόνης τους, κατευθύνονται προς το Ιράν. Εκεί ή θα βομβαρδίσουν πυρηνικές εγκαταστάσεις, φέρνοντας έτσι τον κόσμο πιο κοντά στον κίνδυνο ενός ενδεχόμενου "πυρηνικού χειμώνα", ή θα ρίξουν βόμβες για να κρατήσουν τα Στενά του Ορμούζ ανοικτά, ώστε να μην παρεμποδιστεί η διέλευση του ενός πέμπτου των αποθεμάτων πετρελαίου στον κόσμο. Τότε ο λεπτοδείκτης θα είναι μόλις 2 λεπτά πίσω από την ώρα που η Σοβιετική Ένωση δοκίμαζε την πρώτη ατομική βόμβα της, το 1947, σηματοδοτώντας έτσι την επίσημη έναρξη της κούρσας των πυρηνικών εξοπλισμών.Με κομμένη την ανάσα, ο κόσμος παρακολουθούσε το ρολόι καθώς κινούνταν από τα 3 στα 2 λεπτά πριν από τα μεσάνυχτα, εκείνη τη στιγμή που η ανθρωπότητα πλησίασε περισσότερο την Αποκάλυψη, το 1953, όταν και οι ΗΠΑ και η Σοβιετική Ένωση έκαναν δοκιμές θερμοπυρηνικών συστημάτων, σε διάστημα εννέα μηνών η μία από την άλλη.

Υπάρχουν περίπου 19.000 πυρηνικά όπλα στον κόσμο, σύμφωνα με το Science and Security Board (Συμβούλιο Επιστήμης και Ασφάλειας).
"Επαρκούν για να ανατινάξουν τη Γη ξανά και ξανά. Βρισκόμαστε πραγματικά σε άμεσο κίνδυνο", μου είπε η Kennette Benedict, γενική διευθύντρια τής περιοδικής έκδοσης των Πυρηνικών Επστημόνων του Πανεπιστημίου του Σικάγου, όταν τη ρώτησα τι έδειχνε πρόσφατα το ρολόι τους.

"Η συνειδητοποίηση της κοινής μας κατάστασης και μοίρας ως ανθρώπων είναι μόνο η αρχή του έργου μας", δήλωνε ο πρόεδρος Obama στο Κάιρο, όταν υπήρχαν ακόμοι κάποιοι που πίστευαν αυτό το "Ναι, μπορούμε", που επαναλάμβανε. Πίστευαν πραγματικά ότι θα ήταν προάγγελος της ειρήνης, και μιας νέας "αυγής" για τον πλανήτη και την ανθρωπότητα.

Μας είπε και άλλα ο πρόεδρος Οbama..."Κανένα σύστημα διακυβέρνησης δεν μπορεί και δεν πρέπει να επιβάλλεται από ένα έθνος σε κάποιο άλλο. Είναι πιο εύκολο να κηρύσσεις πολέμους από το να τους τελειώνεις. (...) Είναι ευκολότερο να προσέξει κανείς τις διαφορές που μας χωρίζουν από όλα εκείνα που έχουμε κοινά και μας ενώνουν. Αλλά θα πρέπει να επιλέξουμε τον σωστό, και όχι τον εύκολο δρόμο".

"Υπάρχει ένας κανόνας που βρίσκεται στον πυρήνα κάθε θρησκείας. "Οφείλουμε να κάνουμε στους άλλους μόνο αυτά που θα τους αφήναμε να κάνουν σε εμάς".
"Αυτή η αλήθεια είναι πάνω και πέρα από τα έθνη και τους λαούς. Η πεποίθηση αυτή δεν είναι κάτι καινούργιο. Δεν είναι μαύρη, λευκή ή μελαμψή. Δεν είναι χριστιανική, μουσουλμανική ή εβραϊκή. Είναι μια πεποίθηση που με τον παλμό της γεννήθηκε ο πολιτισμός, και που χτυπάει ακόμα στις καρδιές δισεκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Είναι η πίστη στους συνανθρώπους μας, και είναι ακριβώς αυτό που με έφερε εδώ σήμερα", κατέληξε ο πρόεδρος.

Μάλιστα. Ένα πράγμα μόνο έχω να προσθέσω. Προσοχή στους προέδρους εκείνους, που πλάι στο όνομά τους θα δείτε τη λέξη "νομπελίστας"...