Συνταγή για την βασιλόπιτα Αγιάσου…μια διαφορετική βασιλόπιτα!

 

Η Βασιλόπιτα Αγιάσου διαφέρει από κάθε άλλη καθώς αποτελείται από διαδοχικές στρώσεις φύλλου.

Υλικά: (για 12-15 μερίδες)

Για το φύλλο:
2 και 1/2 του φλιτζανιού νερό
2 κουτ. σουπ. μαραθόσπορους
8-10 φλιτζ. τσαγ .αλεύρι για όλες τις χρήσεις
2 κουτ. γλυκ. μπέικιν πάουντερ
½ κουτ. γλυκ. αλάτι
1 κουτ. γλυκ. ζάχαρη
2/3 του φλιτζ. τσαγ έξτρα παρθένο ελαιόλαδο
1 και ½ του φλιτζ. τσαγ. βούτυρο, λιωμένο

Για τη γέμιση:
3 φλιτζ. τσαγ. τριμμένη μυζήθρα γλυκιά
1 φλιτζ. τσαγ .τριμμένο κεφαλοτύρι
½ κουτ. γλυκ. φρέσκια ή ξηρή, ξεφλουδισμένη και τριμμένη πιπερόριζα
½ κουτ. γλυκ. γαρίφαλα, τριμμένα
½ κουτ. γλυκ. κανέλα, τριμμένη
½ κουτ. γλυκ. μοσχοκάρυδο, τριμμένο
½ κουτ. γλυκ. μπαχάρι, τριμμένο
1 νόμισμα τυλιγμένο σε αλουμινόχαρτο, για να μπει μέσα στην πίτα, για γούρι

Για το γαρνίρισμα:
1 μεγάλο αυγό, ελαφρά χτυπημένο
1 φλιτζάνι σουσάμι

Εκτέλεση:

1.Φτιάχνετε τη ζύμη: Σε μια μικρή κατσαρόλα βράζετε το νερό με τους σπόρους του μάραθου, ύστερα χαμηλώνετε τη φωτιά και αφήνετε να σιγοβράσουν, για 5 λεπτά. Παίρνετε το κατσαρολάκι από τη φωτιά, αφήνετε τους σπόρους να μουλιάσουν, για άλλα 5 λεπτά, και στραγγίζετε το νερό σε ένα μπολ και το αφήνετε να κρυώσει.

2.Βάζετε 8 φλιτζάνια από το αλεύρι σε μια λεκάνη και κάνετε μια λακκούβα στο κέντρο. Ανακατεύετε το μπέικιν πάουντερ, το αλάτι και τη ζάχαρη μέσα στο βρασμένο νερό και χύνετε το μείγμα στη λακκούβα. Προσθέτετε το ελαιόλαδο. Χρησιμοποιώντας μια ξύλινη κουτάλα ανακατεύετε το υγρό και το αλεύρι, προσθέτοντας επιπλέον αλεύρι, αν χρειάζεται, για να γίνει μια μαλακή, εύκαμπτη αλλά λεία ζύμη. Σκεπάζετε τη ζύμη και την αφήνετε να ξεκουραστεί, για 1 ώρα.

3.Στο μεταξύ ετοιμάζετε τη γέμιση: Ρίχνετε τα τυριά και τα μπαχαρικά σε ένα μέτριο μπολ και τα ανακατεύετε καλά.

4.Κόβετε 2 κομμάτια ζύμης ελαφρά μικρότερα από το μέγεθος της γροθιάς σας και τους δίνετε το σχήμα μπάλας. Χωρίζετε την υπόλοιπη ζύμη σε 12 ίσες μπάλες. Βουτυρώνετε τη βάση και τα πλευρά ενός βαθιού, στρογγυλού και μεγάλου ταψιού και προθερμαίνετε το φούρνο στους 180° Κ.

5.Σε μια ελαφρά αλευρωμένη επιφάνεια ανοίγετε την πρώτη από τις 2 μεγαλύτερες μπάλες σε κύκλο μεγαλύτερο από το ταψί και τον τοποθετείτε στο βουτυρωμένο ταψί, έτσι ώστε οι άκρες του να κρέμονται έξω από το ταψί, 5 εκ. περίπου. Αλείφετε το φύλλο με άφθονο λιωμένο βούτυρο και σκορπάτε επάνω ‘/3 του φλιτζανιού γέμιση. Ανοίγετε τις 12 μικρότερες μπάλες ζύμης, τη μια μετά την άλλη σε κύκλους ίσους με το ταψί. Στρώνετε τα φύλλα, ένα κάθε φορά, αλείφοντας τα με άφθονο λιωμένο βούτυρο και μοιράζετε ‘/3 του φλιτζανιού γέμιση σε κάθε φύλλο. Η τελευταία στρώση θα πρέπει να είναι χοντρό φύλλο.

6.Φέρνετε την άκρη του φύλλου της βάσης επάνω από την τελευταία στρώση για να κλείσετε τις πλευρές. Αλείφετε την περιφέρεια με άφθονο λιωμένο βούτυρο. Ανοίγετε τη δεύτερη από τις 2 μεγαλύτερες μπάλες σε έναν κύκλο λίγο μικρότερο, βάζετε αυτό το φύλλο προσεκτικά επάνω από το τελευταίο φύλλο και το πιέζετε προς το χείλος του ταψιού, ώστε το φύλλο που προεξέχει να σταθεί όρθιο στα τοιχώματα του ταψιού.

7.Πιέζετε απαλά όλη την πίτα προς τα κάτω με τις παλάμες σας. Αλείφετε αυτό το τελευταίο φύλλο με το αυγό και το πασπαλίζετε με το σουσάμι. Ψήνετε τη βασιλόπιτα, ώσπου να ροδίσει και να ψηθεί όλη καλά, για 2 ώρες περίπου. Η πίτα πρέπει να ψηθεί αργά στους 180 βαθμούς, έτσι μόνο θα εξασφαλιστεί ένα σωστό ψήσιμο. Βγάζετε την πίτα από το φούρνο, την αφήνετε να κρυώσει τελείως στο ταψί και σερβίρετε.

http://lesvosnews.net/

Η πρωτοχρονιάτικη επικαιρότητα του…Τζόγου!

 

του Καθηγητή Γιώργου Πιπερόπουλου

Το Σαββατόβραδο, παραμονή πρωτοχρονιάς πολλοί θα καθίσουν, με πρόσχημα «το καλό του χρόνου» σε κάποιο τραπέζι για να δοκιμάσουνε την...Τύχη τους.Υπάρχουν, σίγουρα, και εκείνοι που προθερμαίνονται ένα εξάμηνο πριν την Πρωτοχρονιά και αναθερμαίνονται το άλλο εξάμηνο επιδιδόμενοι με μανία στο κυνηγητό της Τύχης. Ο τζόγος σε παγκόσμια κλίμακα έχει καθιερωθεί, επίσημα και ανεπίσημα, σε ιεροτελεστία, σε φοβερά επικερδή απασχόληση τόσο για τα Κράτη όσο και για ιδιώτες καθώς επίσης και για οργανωμένα συμφέροντα που σε καθημερινή βάση διακινούν μυθώδη ποσά που ρέουν από το περίσσευμα των ευπόρων ή το υστέρημα των απόρων.

Στη Μέκκα του τζόγου, στο Las Vegas της Πολιτείας της Nevada(την πόλη των τυχερών παιχνιδιών και της πορνείας που όπως είναι γνωστό ποτέ δεν...κοιμάται) οι εισπράξεις μιάς βραδιάς ξεπερνούν κατά πολύ τον ετήσιο προϋπολογισμό γιγάντιων ελληνικών ΔΕΚΟ όπως της ΔΕΗ και του ΟΤΕ!

Ανάλογα μυθικά ποσά αντιστοιχούν και σε Ευρωπαϊκές, Λατινο-Αμερικανικές και άλλες χώρες. Το περιοδικό «International Gambling and Wagering Business» υπολογίζει ότι τα κάθε λογής τυχερά παιχνίδια ξεπερνούν κάθε χρόνο τα αστρονομικά ποσά εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων. Από τα ποσά αυτά τα Καζίνο εισπράττουν τη μερίδα του λέοντος ενώ επίσης μεγάλα ποσά εισπράττουν Εκκλησιαστικές και άλλες κοινωνικές οργανώσεις για φιλανθρωπικούς σκοπούς με παιχνίδια όπως το Bingo!

Στην Ελλάδα το κυνηγητό της Τύχης γίνεται τόσο από ιδιώτες όσο και από το επίσημο Κράτος και από κοινωφελή ιδρύματα με τις κάθε λογής λαχειοφόρες αγορές. Θα μπορούσε, μάλιστα, να ισχυρισθεί κανείς ότι τα τυχερά παιχνίδια βρίσκονται σε εποχή απίστευτης ανθοφορίας στον ελλαδικό χώρο καθώς ενώ το 1997 οι Έλληνες ξοδέψαμε συνολικά 836,2 δισεκατομμύρια δραχμές (δηλαδή περίπου 2,5 δισεκατομμύρια ευρώ) για ΟΛΑ τα είδη τζόγου αυτό το ποσό ΔΙΠΛΑΣΙΑΣΘΗΚΕ μόλις πέντε χρόνια αργότερα, δηλ. το 2002 (όταν ξεπέρασε τα 5 δισεκατομμύρια ευρώ), και to 2009 ξοδέψαμε πάνω από 18 δισεκατομμύρια ευρώ (περίπου 7 δις για ΟΠΑΠ και Ιππόδρομο, άλλα 8 δις στα παράνομα στοιχήματα και 3 δις στα 9 καζίνο!)

Το τι έχουμε ξοδέψει στη διάρκεια του 2011 ΔΕΝ τολμώ να το υπολογίσω επειδή είναι σχεδόν ΚΑΝΟΝΑΣ ότι όσο «φτωχαίνουν» άτομα, οικογένειες Λαοί τόσο περισσότερα χρήματα (που ουσιαστικά ΔΕΝ…έχουν, τζογάρουν!..) Όπως δεν τολμώ να σκεφτώ τι θα γίνει στην Ελλάδα με τα 30,000 ( ή μήπως θα είναι περισσότερα;) μηχανάκια τζόγου που θα πλημμυρίσουν Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη και κάθε επαρχιακή πόλη!

Το θεμελιακό στοιχείο του τζόγου μπορεί να ταυτισθεί με την πιθανότητα που μας συναρπάζει, με το κρεσέντο των εξωτικών συναισθημάτων που δημιουργεί το ρίσκο. Μαθαίνουμε το τζόγο από μικρή ηλικία. Πολλά από τα παιχνίδια που προσφέρουμε ως δώρα στα παιδιά μας έχουν ως καθοριστικό τους στοιχείο το...ρίσκο, είναι παιχνίδια τύχης, καθώς περιέχουν τη διαδικασία της ρίψης του ζαριού, το τράβηγμα χαρτιών, το στοιχείο πιθανότητας. Επιπρόσθετα στις περισσότερες οικογένειες τα παιδιά όχι μόνο βλέπουν γονείς και φίλους να παίζουν, αλλά συχνά υποκύπτουν στην πρόκληση του κυνηγητού της τύχης καθώς παίζουν τυχερά παιχνίδια μεταξύ τους ή με τους γονείς τους.

Με δεδομένες τις διαδικασίες εξοικείωσης όλων μας εξ απαλών ονύχων με τα παιχνίδια της τύχης παραμένει επίμονα δύσκολη η απάντηση στο θεμελιακό ερώτημα "γιατί ένα συγκεκριμένο άτομο γίνεται μανιώδης παίκτης; "

Σε μια επιφανειακή ψυχοδυναμική προσέγγιση, σε μια πρώτη επιπόλαια θεώρηση, ο μανιώδης κυνηγός της τύχης προβάλλει σαν άτομο με έντονα στοιχεία κοινωνικότητας, πρόσχαρο στη συμπεριφορά του με τους άλλους, σαν ένας κλασικά ευχάριστος τύπος άνδρα ή γυναίκας.

Διεισδύοντας, όμως βαθύτερα στην αυθεντικότητα της συμπεριφοράς του, ανακαλύπτουμε κάτω από την ευχάριστη επιφάνεια ένα άτομο ψυχοσυναισθηματικά ανώριμο, με έντονα χαρακτηριστικά εχθρότητας και σαφείς τάσεις μαζοχισμού που συνοδεύονται από στοιχεία άρνησης και αντικοινωνικότητας καθώς και από μια χαρακτηριστική ροπή προς τη μαγεία, την παραψυχολογία και τις μεταφυσικές ανησυχίες.

Οι καταναγκαστικοί κυνηγοί της τύχης είναι άτομα με παθητική εξαρτημένη προσωπικότητα, τους λείπει η ικανότητα για σύναψη, εδραίωση και συνέχιση αυθεντικών στενών διαπροσωπικών σχέσεων, είναι άτομα με έντονη τάση για εκμετάλλευση του άλλου που δεν διστάζουν να διαλύσουν - θυσιάζοντας στο βωμό του προσωπικού τους πάθους - και αυτήν ακόμη την κοινωνική υπόληψη ή την οικονομική ασφάλεια της οικογένειας τους.

Η ψυχοσύνθεση του καταναγκαστικού κυνηγού της τύχης, του παθιασμένου τζογαδόρου, φαίνεται να είναι ταυτόσημη με την αναζήτηση της δράσης και της περιπέτειας και όπως εξομολογούνται οι ίδιοι είναι άτομα που εάν δεν ρισκάρουν αδυνατούν να επιβεβαιώσουν την ύπαρξή τους, αδυνατούν να αισθανθεί ότι πραγματικά ζούνε!

Συχνά, πολύ συχνότερα από το μέσο άνθρωπο, ο κυνηγός της τύχης ζει στο μεταίχμιο με πολύπλοκα συστήματα υποκειμενικής αιτιολόγησης της συμπεριφοράς του που ξεκινούν από το γνωστό «σύνδρομο του Μόντε Κάρλο» (μετά από μια σειρά αποτυχιών έρχεται αναμφισβήτητα η επιτυχία, ή αφού χάσω σε ένα αριθμό Χ προσπαθειών την επόμενη φορά θα κερδίσω) αλλά το άτομο δεν μας λέει πόσες ακριβώς πρέπει να είναι οι Χ φορές.

Επίσης υπάρχει και ο «φαύλος κύκλος» η αποκαλούμενη φαντασίωση του σοφίσματος που για τον τζογαδόρο παίρνει την ακόλουθη μορφή: «Όταν κερδίζω παίζω με τα χρήματα των άλλων και όταν χάνω προσπαθώ απλά και μόνο να…ισοφαρίσω. Όταν το επιτύχω αυτό το κέρδος ταυτίζεται με την απόλαυση, τη γοητεία που μου χαρίζει το παιχνίδι καθώς με συνεπαίρνει χωρίς να μου κοστίζει και...πολλά!»

Έτσι μολονότι η καθημερινή αδυσώπητη επαναλαμβανόμενη και δυσάρεστη πραγματικότητα των απωλειών χρημάτων θα έπρεπε να το συνετίσει, το ψυχαναγκαστικό άτομο απορροφάται με ολόκληρο το είναι του στο απύθμενο ψυχοκοινωνικό-οικονομικό κατρακύλισμα, εξανεμίζοντας περιουσίες, χρεωμένο σε φίλους και τοκογλύφους, αλλά με σταθερή πάντα τη διαίσθηση ότι στην επόμενη στροφή θα ανοίξει και πάλι η τύχη του.

Ο παθολογικός παίκτης, ο τζογαδόρος χώρια από τις ώρες που αναλώνει στο συγκεκριμένο παιχνίδι (χαρτιά, καζίνο, ιππόδρομος κλπ) ξοδεύει και τις υπόλοιπες ώρες του προσδιορίζοντας την κακοτυχία της περασμένης νύχτας ή μέρας και πλάθοντας όνειρα για το επόμενο παιχνίδι. Ο καταναγκασμός και η ταυτόχρονη γοητεία του κυνηγητού της Τύχης που το συνεπαίρνουν οδηγούν το άτομο αυτό σε πλήρη αδιαφορία και αμέλεια της προσωπικής τους και οικογενειακής ζωής και φυσικά των επαγγελματικών του υποχρεώσεων

Όσο πικρόχολο και εάν ακουστεί αυτό θα το πω γιατί το κρίνω αναγκαίο. Στις περιπτώσεις του πάθους του τζόγου εκατό γραμμάρια πρόληψης λειτουργούν πολύ πιο αποτελεσματικά από ένα κιλό θεραπείας. Καθώς προαναφέρθηκε δεν υπάρχει απόλυτα σαφής ορισμός των γενεσιουργών αιτίων δημιουργίας ενός παθιασμένου παίκτη, ενός τζογαδόρου.

Κοινωνικό ψυχολογικές έρευνες πιστοποιούν το γεγονός ότι ένα σημαντικό ποσοστό αυτών των ατόμων επιδείχνουν συγγενείς δομές προσωπικότητας και χαρακτήρα με άτομα που κάνουν κατάχρηση αλκοόλ και ναρκωτικών. Με άλλα λόγια η διαδικασία όπως ανέλιξής όπως σε τζογαδόρους ακολουθεί τον κύκλο του κέρδους ή όπως επιτυχίας που γίνεται αυτό-σκοπός, τα ποσά έχουν σταθερά αυξητική τάση και ολάκερη η συμπεριφορά, η προσμονή και η συναισθηματική εστίαση επικεντρώνονται μονίμως στο...επόμενο παιχνίδι.

Από τη άλλη πλευρά υπάρχει η άποψη ότι όπως σημαντικός αριθμός παικτών είναι νευρωτικά άτομα στα οποία υπάρχει η υποσυνείδητη «ανάγκη να χάσουν» που συγκαλύπτεται από τη συνειδητή, την εμφαντική όπως προσκόλληση στην επιδίωξη όπως επιτυχίας. Η υποσυνείδητη ανάγκη για «αποτυχία» ξεκινά από την ανάγκη του ατόμου να επαναστατήσει απέναντι στη γονική εξουσία και κυριαρχία γεγονός που δημιουργεί ενοχές και ανάγκη τιμωρίας και γενικεύεται σε όπως επαναστατικότητα στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον. Ο τζογαδόρος είναι άτομο με έντονο υπαρξιακό άγχος, με βαθειά συναισθήματα ανασφάλειας και έλλειψη ικανότητας χειρισμού των απογοητεύσεων και ματαιώσεων που όπως επιφυλάσσει η καθημερινότητα. Το άτομο αυτό εστιάζει την υπέρμετρη ανάγκη του για φυγή στο κυνηγητό όπως τύχης.

Η ατομική ψυχοθεραπευτική παρέμβαση συνήθως έχει αρνητικά προγνωστικά ενώ παραγωγική είναι η ψυχοθεραπεία σε επίπεδο ομάδας.

Το 1957 δύο γνωστοί Αμερικανοί τζογαδόροι αναζητώντας θεραπεία για το πάθος όπως δανείσθηκαν την φιλοσοφία Αλληλοβοήθειας (Ανώνυμοι Αλκοολικοί) και δημιούργησαν την πρώτη παρόμοια ομάδα αλληλοβοήθειας τζογαδόρων (gamblers anonymous) στο Λος Άντζελες όπως Καλιφόρνια. Ο Σύνδεσμος όπως αριθμεί σήμερα παραρτήματα σε όπως χώρες.

Προφανώς είναι μεγάλη ανάγκη να δημιουργηθούν και στην Ελλάδα τέτοιες ομάδες αλληλοβοήθειας καθώς η επιδείνωση των οικονομικών όπως, όπως προανέφερα, εμπλέκει ολοένα και περισσότερα άτομα στο τζόγο.

Οι μαριονέτες στήσανε χορό.

Ανταλλαγή

FacebookTwitterGoogle+DeliciousDiggGoogle BookmarksMySpaceStumbleUponRedditMessengerVodpodYahoo BookmarksBeboMister-WongWordPressGoogle ReaderOrkutXINGEvernoteNetvibes ShareStrandsPosterousBusiness ExchangeArtoTipdSmakNewsPlurkAIMYahoo MessengerIdenti.caMozillacaBlogger PostTypePad PostBox.netNetlogTechnorati FavoritesCiteULikeJumptagsHemidemiFunPInstapaperPhoneFavsXerpiNetvouzWinkDiigoBibSonomyBlogMarksTailrankStartAidKledyKhabbrMeneameYoolinkBookmarks.frTechnotizieNewsVineMultiplyFriendFeedPlaxo PulsePingSquidooProtopage BookmarksBlinklistFavesYiGGWebnewsSegnaloPushaYouMobSlashdotFarkAllvoicesJamespotImera BrazilTwiddlaLinkaGoGounalogHuggDiglogNowPublicTumblrLiveJournalCurrentHelloTxtSpurlYampleOneviewLinkatopiaSimpyLinkedInBuddyMarksAsk.com MyStuffViadeoMapleWistsConnoteaBackflipMyLinkVaultSiteJotSphinnDZoneCare2 NewsHyvesSphereBitty BrowserGabbrSymbaloo FeedsTagzaFolkdNewsTrustAmazon Wish ListPrintFriendlyRead It LaterTuentiEmailRediff MyPage

Google GmailYahoo MailHotmailAOL MailAny email    

By Lockerz

Η νέα γενιά και οι... πρόθυμοι

Το 2011 τελειώνει όπως ακριβώς άρχισε: ύφεση, λιτότητα, ανεργία, ξεπούλημα, μέτρα κι άλλα μέτρα, ακόμη περισσότερα μέτρα. Παρ' όλα αυτά, όμως, παρά τις θυσίες, η ελληνική κοινωνία διαπιστώνει ότι δεν προχώρησε ούτε ένα βήμα προς μια διέξοδο. Αντιθέτως, είναι πια κοινή η διαπίστωση ότι η πολιτική που επιβάλλεται από τους «απ' έξω» και εφαρμόζεται από τους εγχώριους πολιτικούς εντεταλμένους τους οδηγεί βαθύτερα στο χάος.

Το διαφαινόμενο αποτέλεσμα όλων αυτών έχει εγκαταστήσει στην Ελλάδα φόβο και απόγνωση. Ακριβώς σε αυτά τα συναισθήματα «επενδύουν» οι εγχώριοι επιτελάρχες της καταστροφής προκειμένου να διασφαλίσουν την πολιτική τους επιβίωση.

Φαίνεται ότι οι περισσότεροι απ' αυτούς εξακολουθούν να υποτιμούν τη νοημοσύνη του κόσμου καινα θεωρούν πως, παρά την καταστροφή που προκάλεσαν, υπάρχει η πιθανότητα να σώσουν τα πολιτικά... τομάρια τους. Η εκτίμηση αυτή δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, καθώς προέρχεται από ανθρώπους που έχουν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα.

Το μόνο στήριγμά τους, ό,τι τους κρατά προσδεδεμένους στην εξουσία, είναι πια τα καθημερινά διαπιστευτήρια που υποβάλλουν στους πραγματικούς κυβερνήτες, τους επίτροπους της τρόικας...

Όλοι αυτοί, πρόθυμοι υποτελείς, αποκτούν πια στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας το πραγματικό μέγεθος και σχήμα τους: μικρές και άβουλες μαριονέτες.

Όμως οι μαριονέτες δεν μπορούν για πολύ να εκβιάζουν και να φοβίζουν καμία κοινωνία, ειδικά μια απελπισμένη κοινωνία. Η απόγνωση και η απελπισία - κάτι που λησμονούν οι επιτελάρχες της καταστροφής - δεν προκαλεί μόνο φόβο. Κινητοποιεί δυνάμεις ανατροπής, οι οποίες είναι σε θέση να καθαρίσουν το σκηνικό από τους κάθε λογής δωσίλογους. Τους παρόντες και όσους φιλοδοξούν να τους διαδεχθούν για να συνεχίσουν το έργο τους.

Αυτοί οι τελευταίοι, οι οποίοι φαίνεται να ποντάρουν στην καταστροφή του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού προκειμένου να πάρουν τη θέση τους ως οι εκλεκτοί των τροϊκανών εποπτών, καλό θα είναι να έχουν κατά νου ότι, εκτός από τους παλαιότερους, και η νέα γενιά των Ελλήνων έχει μάθει πια τι σημαίνει η φράση «κυβέρνηση Τσολάκογλου»... Είναι συνώνυμη με μια κυβέρνηση «προθύμων».

πηγή:kostasxan

Αθλιότητες πολλαπλών επιπέδων.

Google GmailYahoo MailHotmailAOL MailAny email    

 

 

• Γράφει ο Μακεδών

Ο κόσμος αλλάζει, η Ελλάδα φυσικά είναι και αυτή στην τροχιά των αλλαγών. Η χώρα δεν έχει καμιά σχέση με το πώς ήταν ή τουλάχιστον όπως την εμφάνιζε η κυβερνητική προπαγάνδα με αυτή την εικόνα που δίνει σήμερα η ωμή πραγματικότητα.


Η ραγδαία πτώχευση μεγάλων τμημάτων του ελληνικού λαού είναι πλέον ορατή δια γυμνού οφθαλμού, καθώς και η ραγδαία φθορά της εικόνας του πολιτικού κόσμου με τα καμώματά του. Η εντύπωση που έχουν οι πολιτικοί στην Ελλάδα είναι ότι έχουν να κάνουν με πρωτόγονους ιθαγενείς. Φυσικά σε πολλές περιπτώσεις της καθημερινότητας όπως εκδηλώνεται με τη φυσική παρουσία του πολίτη είναι όχι μόνο απαράδεκτη αλλά ενισχύει και την εντύπωση που προανέφερα.


Η άθλια εμφάνιση των ειδήσεων για την σύλληψη του Εφραίμ και τον όλο χειρισμό της υπόθεσης είναι δείγμα γραφής για το πώς αντιλαμβανόμαστε όλοι την Δικαιοσύνη σε αυτή την χώρα. Η μόνη ένσταση στην υπόθεση αυτή είναι για τον βίο και πολιτεία συγκεκριμένων πολιτικών που φρόντισαν να αμνηστεύσουν τον εαυτό τους κλείνοντας κατ΄ αρχήν την Βουλή ή και παραγράφοντας τις όποιες εμπλοκές τους. Η αλήθεια είναι ότι η κομπορρημοσύνη του κάθε "τίποτα" καταρρέει μπροστά στην πόρτα του ανακριτή και εισαγγελέα και οι απίστευτες δικονομικές καθυστερήσεις ενισχύουν την εντύπωση της ενοχής.


Η υπόθεση των καταστροφών των δασών μας από τις καταστρεπτικές φωτιές σε διάφορες χρονικές περιόδους και η καταγγελία τότε το 1995 για εμπρησμούς από το παρακράτος της Τουρκίας λοιδορήθηκε άγρια από την αντιπολίτευση ότι η ανικανότητα των κυβερνώντων αποπροσανατολίζει τις έρευνες, ενώ η ΕΥΠ είχε κάνει άριστη δουλειά, κανείς δεν είχε το ανάστημα να το αναδείξει.


Η συνέντευξη του πρώην πρωθυπουργού της Τουρκίας ανεξάρτητα για τον λόγο που τα είπε, ήλθε και επιβεβαίωσε το μπάχαλο που επικρατούσε και επικρατεί στην χώρα, παγιδεύοντας και τις όποιες σοβαρές προσπάθειες θα ήθελαν να κάνουν.


Το σημαντικό ωστόσο είναι ότι προσπαθούν να κρύψουν όλοι την αλήθεια για το τι συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία και να την στείλουν βαθύτερα στην απελπισία και την απογοήτευση.


Η αντίδραση πρέπει να έλθει άμεσα από όλους τους Έλληνες πατριώτες που πιστεύουν ότι το δικό τους μέλλον και ο σχεδιασμός και η πραγματοποίηση είναι καθαρά ελληνική υπόθεση και όχι επιβολή από ξένα κέντρα αποφάσεων από οπουδήποτε και αν προέρχεται. Τα βάρη που φόρτωσαν στις πλάτες του λαού μας μέσω των χρεών και των ελλειμμάτων πρέπει να εκμηδενισθούν με την δήμευση όλων των κλεμμένων που έγιναν σε όλα τα επίπεδα δημόσιο και ιδιωτικό, ανώτατων, μεσαίων και μικρών στελεχών.


Αρκετά, φθάνει πια με την υποβάθμιση της ζωής μας. Δεν είναι υπόθεση δεξιού ή αριστερού πολίτη που εντέχνως τους έχουν διαχωρίσει με διάφορα προσχήματα και κρατάνε υποταγμένο ένα λαό βουτηγμένο σε άθλια ψέματα και συκοφαντίες. Η χώρα θέλει ατσάλινο χέρι και σκληρή δουλειά για να καθαρίσει τον κόπρο της υποκρισίας, του φανατισμού και της βλακείας, της πνευματικής αναπηρίας και της εκπαιδευτικής οπισθοχώρησης.


Να βρούμε λοιπόν αυτή την κοινή γλώσσα της συνεννόησης για την αλλαγή πορείας και άμεση σωτηρία για να ελαττωθούν τουλάχιστον σε πρώτη φάση οι αθλιότητες. Δεν νομίζετε επιτέλους, ότι πρέπει να υπάρξει αντίδραση;

πηγή:ας μιλήσουμε επιτέλους

Ουστ “γομάρια”, μας χρεοκοπήσατε...

 

Ο εσμός των πελατειακών σχέσεων φαίνεται τόσο κατακλυσμιαίος στη χώρα μας που δύσκολα θα τεθεί υπό έλεγχο αν πρώτα δεν προκύψει κάποιο σοκ που θα παραλύσει την ελληνική κοινωνία.

Κανείς δεν αμφιβάλει πως τη μερίδα του λέοντος της ευθύνης της ελληνικής χρεοκοπίας την έχουν...

τα δυο μεγάλα κόμματα που κυβέρνησαν τον τόπο με εναλλαγές και έχτισαν το παρασιτικό πελατειακό κράτος.

Σημαντικό μερίδιο φέρνει και η υπόλοιπη αριστερά, που ενώ φαινομενικά εκφράζει διαφορετικό λόγο, επί της ουσίας έχει μερίδιο συμμετοχής και... απολαβών από το παρασιτικό κράτος μεγαλύτερο της πολιτικής της επιρροής.

Εσχάτως με την είσοδο του ΛΑΟΣ στο κυβερνητικό σχήμα, το δείγμα γραφής που έδωσαν τα στελέχη του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν μια από τα ίδια και χειρότερα.

Σύμφωνα με το χθεσινό ρεπορτάζ οι εφοριακοί κατήγγειλαν τον υφυπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης Αστέριο Ροντούλη για τοπικιστικού και πελατειακού χαρακτήρα παρέμβασή του στην ηγεσία του Υπουργείου Οικονομικών.

Ο πρόεδρος της πανελλήνιας ομοσπονδίας εργαζομένων στις δημόσιες οικονομικές υπηρεσίες κ. Χαράλαμπος Νικολακόπουλος ανέφερε ως παράδειγμα, τον κ. Α. Ροντούλη, ο οποίος, όπως καταγγέλθηκε, παρενέβη στην πολιτική ηγεσία του ΥΠΟΙΚ προκειμένου να μην διακοπεί, όπως έχει προγραμματιστεί στο πλαίσιο εκατοντάδων μικρών εφοριών, η λειτουργία των ΔΟΥ Τυρνάβου και Αγιάς του νομού Λαρίσσης.

Μάλιστα, όπως είπαν, το σχετικό αίτημα έγινε αποδεκτό από την ηγεσία του υπουργείο Οικονομικών και οι δυο εφορίες δεν θα κλείσουν...

Ήδη τρέχει το θέμα της αναθεώρησης των όρων του ανοίγματος του επαγγέλματος των οδηγών ταξί, από τον κ. Βορίδη, προκειμένου να μην γίνει η Αθήνα Μπανγκόγκ όπως χαρακτηριστικά δήλωσε.

Μπανγκόγκ μπορεί να μην γίνει, αλλά Τίρανα φαίνεται δύσκολο να το αποφύγουμε, καθώς πελάτες και συντεχνίες φαίνεται να έχουν μεγαλύτερη πρόσβαση και επιρροή στα κέντρα εξουσίας, απ’ ό,τι η κοινή λογική και το κοινό συμφέρον...

Τι απομένει;

Να καταλάβει ο μέσος πελάτης και μέλος συντεχνίας πως το συμφέρον δεν είναι ανταγωνιστικό με το συμφέρον της υπόλοιπης κοινωνίας. Ήτοι, καλύτερα φαρμακοποιός, ή ταξιτζής, ή δημόσιος υπάλληλος χωρίς προνόμια κλειστών επαγγελμάτων σε μια οικονομία που αναπτύσσεται και ο κόσμος έχει δουλειά και εισόδημα, παρά εξασφαλισμένα περιθώρια κέρδους σε μια οικονομία που κανείς δεν έχει να ξοδέψει.

Με απλά λόγια το 10% του 100 είναι περισσότερο από το 25% του τίποτα...

Υ.Γ.

Παραιτήθηκαν το μεσημέρι της Τετάρτης με επιστολή τους στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κ. Ι. Τέντε οι οικονομικοί εισαγγελείς κκ. Γρ. Πεπόνης και Σπ. Μουζακίτης.

Στην επιστολή τους καταγγέλλουν πολιτικές παρεμβάσεις στο έργο τους και έλλειψη στοιχειώδους υλικοτεχνικής υποδομής για να κάνουν τη δουλειά τους.

«Δεν δεχόμαστε να είμαστε εισαγγελείς υπό απαγόρευση και καθ΄ υπαγόρευση», σημειώνουν στην επιστολή τους όπως επίσης «και άλλοθι και θεσμική κολυμβήθρα του Σιλωάμ».

Στην επιστολή αναφέρονται μεταξύ άλλων τα εξής: «Αποδεχθήκαμε ασμένως τον διορισμό μας, εμφορούμενοι από ειλικρινή διάθεση προσφοράς και βαθιά προσήλωση στο υπηρεσιακό καθήκον μας. Δεν επιδιώξαμε να γίνουμε αρεστοί ούτε να εξασφαλίσουμε την ανοχή των παντός είδους πολυποίκιλων οικονομικών συμφερόντων, έναντι των οποίων η συγκρουσιακή μας πορεία με γνώμονα τη νομιμότητα ήταν δεδομένη και αδιαπραγμάτευτη. Μας κοινοποιήθηκε σχέδιο νόμου όλως προφασιστικά και με δήθεν επιχειρήματα ως αιτιολογία με την οποία επιχειρείται η αντικατάσταση και η απαλλαγή από την παρουσία μας».

Η παραίτηση των εισαγγελέων αποτελεί άλλο κομματάκι στο παζλ της παραφροσύνης που πλήττει την κοινωνία μας και την πολιτική της ηγεσία την ώρα που η χώρα δεν βρίσκεται πλέον στην άκρη του γκρεμού αλλά στο κενό...

Προηγήθηκαν ο κ. Δ. Σπινέλλης, η υπηρεσία παρακολούθησης του προϋπολογισμού της Βουλής και πολλοί άλλοι...

Ο Θεός να μας λυπηθεί...

Από το capital μοντάζ Γρέκι

Δεν χαιρετάνε… μουτζώνουν

 

Της Μιχαλούς

Έπεσε το κάστρο του δικομματισμού…Για πρώτη φορά το ΠΑΣΟΚ βλέπει τη σκόνη του ΚΚΕ! Ο κόσμος πλέον είναι απογοητευμένος, πιο δύσπιστος από ποτέ και το δείχνει απαντώντας τους με την ανοιχτή παλάμη.
Σύμφωνα με δημοσκόπηση της MRB το ΠΑΣΟΚ μεταξύ των κατοίκων της Αθήνας είναι πλέον τρίτο κόμμα.

Στην Αθήνα όπου κατοικεί το 30% του πληθυσμού της χώρας το ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται να συγκεντρώνει 10,1% των ψηφοφόρων και να κατατάσσεται στην τρίτη θέση, καθώς το ΚΚΕ με 10,3% περνά δεύτερο, ενώ σε απόσταση αναπνοής βρίσκονται ο ΣΥΡΙΖΑ με 9,6% και η Δημοκρατική Αριστερά με 8,1%.

Η κοινωνία έπαψε πλέον να έχει μνήμη χρυσόψαρου γεγονός που καταγράφεται… Αυτοί όμως δεν καταλαβαίνουν τίποτα, μόλις αντιληφθούν ότι θίγονται τα συμφέροντά τους, με την επίφαση της ιδεολογίας και της ανιδιοτέλειας ξεκινούν την προπαγάνδα… Ζούμε δύσκολες στιγμές, η χώρα μας πρέπει να πάρει την νέα δανειακή σύμβαση, άλλες φορές επικαλούνται την ενότητα που πρέπει να έχουμε ως κοινωνία και δεν ξέρω τι άλλο, για να κάνουν ότι δεν ακούν.
Και μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό έχουμε και τον προβληματισμένο ΓΑΠ, ο οποίος δεν «ξέρει» αν θέλει να φύγει!!! Εδώ ο κόσμος καίγεται κι αυτός έχει κολλήσει στην καρέκλα της εξουσίας χωρίς να έχει καταλάβει ότι είναι πολιτικό «πτώμα» και τρέχει σε συναντήσεις από δω και από εκεί ενώ εκφράζει και την στήριξη του στον Λουκάκο.
Όσο για τον Αντωνάκη μόνο τις κορώνες του ακούμε και από τηγανίτα τίποτα…Μέσα στις χρονιάρες μέρες βιώνουμε «αντιδικίες» μεταξύ κορυφαίων στελεχών του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ αλλά και του ΛΑΟΣ που μπήκε στο παιχνίδι από το παράθυρο!!!
Και εμείς το μόνο που μπορούμε να αναμένουμε είναι το «κούρεμα» των επικουρικών συντάξεων, καθώς και «κούρεμα» των ιδιωτών Κατόχων Ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου με τον τίτλο PSI που έτσι και αποτύχει, θα μας… γα..σουν!!!
Μήπως ήρθε η ώρα η δυσαρέσκεια να μην εκφράζεται μόνο στις δημοσκοπήσεις αλλά και στην πράξη στέλνοντας τους όλους για κούρεμα και γιατί όχι και για χαλάουα;

πηγή:ποντίκι

Πού βρήκε 90 ολόκληρα λεπτά ο πρωθυπουργός;

Google GmailYahoo MailHotmailAOL MailAny email    

 

• Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Συγγνώμη, αλλά για ποιο λόγο ο πρωθυπουργός έχασε 90 ολόκληρα λεπτά – όπως μετά πολλών τυμπανοκρουσιών μας ανακοίνωσε ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ – προκειμένου να πληροφορηθεί ότι έχει την στήριξη του κ. Παπανδρέου, τον οποίο διαδέχθηκε στον πρωθυπουργικό θώκο με τον γνωστό τρόπο;

Έχει ο κ. Παπαδήμος άφθονο χρόνο στη διάθεσή του; Είχε στη διάθεσή του μιάμιση ολόκληρη ώρα για να κουβεντιάζει περί ανέμων και υδάτων (ή μήπως όχι;) με τον κ. Παπανδρέου;

Και τι θα πει ότι συζητήθηκε και η «ιστορική ευκαιρία» - από… ιστορικές ευκαιρίες άλλο τίποτε ο κ. Παπανδρέου – για «την προώθηση των μεγάλων αλλαγών»;

Αυτό περιμένουμε από την κυβέρνηση Παπαδήμου; Την προώθηση των «μεγάλων αλλαγών»;

Ή να κάνει τη δουλειά της όσο πιο γρήγορα γίνεται και να μας απαλλάξει από αυτό το πολυμελές και ετερόκλητο υπουργικό επιτελείο του, που ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΕ;

Για τον κ. Παπανδρέου, δεν το συζητώ: Όταν έχεις λυμένα όλα σου τα προβλήματα – και κυρίως όταν αδιαφορείς, όπως αποδεικνύεται, για τα προβλήματα που ο ίδιος έχεις προκαλέσει στον λαό σου – έχεις, καθώς φαίνεται, άφθονο χρόνο για να θεωρητικολογήσεις σε μια μακρόσυρτη συνάντηση.

Όταν μάλιστα δηλώνεις πως αισθάνεσαι «ενεργός στην πολιτική», ακόμη και αν δεν έχεις προσφέρει τίποτε το θετικό, αντίθετα έχεις φέρει με τις επιλογές σου τη χώρα σου στο χείλος του γκρεμού, τότε είναι βέβαιο πως πρέπει να δικαιολογήσεις την παρουσία και την ενεργητικότητά σου!

Η ανεργία μαστίζει τη στραγγαλισμένη χώρα, η οικονομία της έχει βουλιάξει, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχουμε ακούσει από τον κ. Παπαδήμο (του οποίου η κυβέρνηση, λέει, οφείλει να αδράξει την «ιστορική ευκαιρία»), ούτε το παραμικρό για το πώς θα ανορθωθεί η χώρα.

Φυσικά, αφού – επαναλαμβάνω – ο κ. Παπαδήμος αποδέχθηκε μια στρατιά υπουργών, χωρίς να αξιολογήσει ούτε έναν.

Ούτε ένας τους δεν βρήκε μια θέση εργασίας σε έναν άνθρωπο.

Ούτε ένας τους δεν έφερε ένα ευρώ επένδυση στη χώρα.

Ούτε ένας τους δεν φρόντισε για μια αποκρατικοποίηση, έστω για δείγμα.

Ούτε ένας τους δεν ανησυχεί και δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να παραιτηθεί λόγω ανικανότητας.

Η χώρα αναδιαρθρώνει το χρέος της, συμβαίνει δηλαδή ακριβώς αυτό που πέρσι τέτοιον καιρό εξόρκιζαν και διέψευδαν μετά βδελυγμίας, τόσο ο κ. Παπανδρέου που σήμερα θέλει να μας δίνει συμβουλές για το πώς αυτό θα συμβεί καλύτερα, όσο και ο κ. Παπακωνσταντίνου, που στις 3 Ιανουαρίου του 2011 έλεγε ξεκάθαρα στο Ρόιτερ’ς πως κάτι τέτοιο (η αναδιάρθρωση) «δεν θα βοηθούσε την Ελλάδα, δεν θα βοηθούσε την ελληνική οικονομία, τις ελληνικές τράπεζες, τους Έλληνες πολίτες ή το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ευρώπη».

Τι άλλαξε τώρα και η αναδιάρθρωση… βοηθάει; Άβυσσος ο εγκέφαλος των πάνσοφων!

Και τι δεν μας είπε σ’ εκείνη τη συνέντευξη ο πρώην «τσάρος». Ακόμη και ότι θα βγαίναμε στις αγορές μέσα στο… 2011!

Ανάλογα φληναφήματα και από τον κ. Παπανδρέου, την ίδια περίοδο, στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός. Ακόμη και φέτος (το 2011) φιλοδοξούμε να επιστρέψουμε στις αγορές, είπε (ο άνθρωπος).

Όσο περνούσε ο καιρός, άλλαζε το τροπάρι. Τον περασμένο Απρίλιο μας μίλησε για «παραγωγική αναδιάρθρωση» και για το «Εθνικό Σχέδιο Οικονομικής και Κοινωνικής Ανασυγκρότησης», για να «βγάλουμε τη χώρα από την κρίση και να την οδηγήσουμε στην ανάπτυξη, την ευημερία και την προκοπή».

Τώρα, πασχίζει να παραμείνει στην καρέκλα του προέδρου του κόμματος και της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.

Καλά κάνει, αλλά με ποιο δικαίωμα ο κ. Παπαδήμος διαθέτει 90 λεπτά από την σύντομη πολιτική ζωή του για να κουβεντιάζει με έναν άνθρωπο που δεν έχει ούτε μία φορά πει την αλήθεια;

Ακατανόητη συμπεριφορά, προσβλητική για έναν λαό που υφίσταται τα πάνδεινα ακριβώς εξαιτίας του χθεσινού συνομιλητή του.

Κάτι τέτοιο θα είχε νόημα μόνο αν ο κ. Παπανδρέου ήταν σε θέση να τιθασεύσει διαφωνούντες και δελφίνους.

Αλλά επειδή για το τι θα συμβεί στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ δεν αποφασίζει πλέον (μόνο) ο κ. Παπανδρέου, ο πρωθυπουργός καλά θα έκανε να ασχοληθεί επιτέλους με τα προβλήματα της χώρας.

Δυο μήνες μετά την ανάληψη εκ μέρους του της εξουσίας, εξακολουθούμε να μην έχουμε ακούσει τις ιδέες και τις προτάσεις του για να βγει η χώρα από αυτήν την πρωτοφανή περιπέτεια.

Ερώτηση ακροτελεύτια: Βρήκε ποτέ ο κ. Παπαδήμος 90 λεπτά για να σκεφθεί γύρω από αυτό;

Αν βρήκε, δεν μπορεί, κάποια ιδέα θα κατέβασε.

Αν όχι, ε τότε δεν δικαιούται να διαθέτει 90 λεπτά σε ένα και μοναδικό ραντεβού του.

Και μάλιστα με αυτόν που προκάλεσε το πρόβλημα συκοφαντώντας συστηματικά τη χώρα και τον λαό της…

Κλεπτοκρατίας και συγκάλυψης γωνία...

Google GmailYahoo MailHotmailAOL MailAny email    

 

• Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Όταν ο Γ. Παπανδρέου εξευτέλιζε την Ελλάδα διεθνώς μιλώντας για μια χώρα διεφθαρμένη μέχρι το κόκαλο, κάνοντας ακόμη και Ευρωπαίους αξιωματούχους όπως ο Γιούνκερ να βγουν από τα ρούχα τους για την πρωτοφανή – ακόμη και... στα μάτια τους – αθλιότητα, όταν ο («Μαζί τα φάγαμε») Πάγκαλος αναδεικνυόταν σε αρχιστράτηγο κατά της διαφθοράς, ποιος θα περίμενε ότι, μέσα σε λίγο μόλις καιρό, το «σύστημα ΠΑΣΟΚ» θα οδηγούσε στο περιθώριο κάθε έρευνα περί διαφθοράς;
Η χθεσινή παραίτηση των οικονομικών εισαγγελέων (και εισαγγελέων Εφετών!) Σπύρου Μουζακίτη και Γρηγόρη Πεπόνη, με καταγγελίες για παρεμβάσεις πολιτικών και οικονομικών παραγόντων στη δουλειά τους (αρνούνται, κατά δήλωσή τους, να είναι «εισαγγελείς υπό απαγόρευση και καθ' υπαγόρευση»), έρχεται μετά την αποχώρηση μελών του Δ.Σ. της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, κυρίως της Ζωής Γεωργαντά, με καταγγελίες για παραποίηση στοιχείων από την ΕΛΣΤΑΤ ως προς το έλλειμμα του 2009 προκειμένου να επιβληθούν σκληρότερα μέτρα λιτότητας.
Είχε ακόμη προηγηθεί των χθεσινών εξελίξεων η καρατόμηση, επί των ημερών του Ευάγγελου Βενιζέλου στο ΥΠΟΙΚ, του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής – και οι καταγγελίες της επικεφαλής του Στέλλας Μπαλφούσια – ύστερα από τις δραματικές προειδοποιήσεις του Γραφείου για «εκτός ελέγχου δυναμική του χρέους» και για υπέρβαση όλων των προβλέψεων όσον αφορά το έλλειμμα. Προβλέψεις οι οποίες εκ των υστέρων δικαιώνονται, παρά τον θόρυβο που τότε ξεσηκώθηκε...
Παρεμπιπτόντως, και στην υπόθεση των δύο εισαγγελέων, όπως και στις δύο προηγούμενες, αρμόδιος υπουργός ήταν ο υπουργός Οικονομικών, αντιπρόεδρος των δύο τελευταίων κυβερνήσεων και συνταγματολόγος Ευάγγελος Βενιζέλος.
Οι δύο παραιτηθέντες οικονομικοί εισαγγελείς διερευνούσαν πολλές σημαντικές υποθέσεις, από τις οποίες σε κάθε περίπτωση μερικές ξεχωρίζουν – και για το πολιτικό ενδιαφέρον τους:
● Η υπόθεση της... ΕΛΣΤΑΤ, για την οποία έχει κληθεί να καταθέσει ως ύποπτος ο τότε και νυν επικεφαλής της Στατιστικής Α. Γεωργίου.
● Η υπόθεση μηχανισμού στο ΥΠΟΙΚ που έβαζε στον πάγο πρόστιμα σε εταιρείες εμπλεκόμενες σε λαθρεμπόριο καυσίμων – ως ύποπτος έχει κληθεί να καταθέσει ο γ.γ. του ΥΠΟΙΚ Κ. Καπελέρης.
● Η υπόθεση δανείων από τράπεζες προς τα δύο μεγάλα κόμματα με εγγυήσεις κρατικές επιχορηγήσεις... επόμενων ετών – χωρίς βεβαίως οι τράπεζες να έχουν καμιά εγγύηση για το αν τα κόμματα αυτά θα υπάρχουν ή τι ύψους επιχορηγήσεις θα δικαιούνται.
● Η υπόθεση του σκανδάλου των υποβρυχίων.
● Η υπόθεση της Proton Bank.
● Η υπόθεση καταγγελιών για συμμετοχή του αδελφού του Γιώργου Παπανδρέου, Αντρίκου, σε εταιρεία που φέρεται εμπλεκόμενη με ασφάλιστρα κινδύνου των ελληνικών ομολόγων (CDS).
Τα... μυστήρια του ΥΠΟΙΚ
Όπως παραδέχονται στη δήλωσή τους οι υπουργοί Οικονομικών και Δικαιοσύνης Βενιζέλος και Παπαϊωάννου, σχεδιάζουν να δώσουν τον ρόλο του οικονομικού εισαγγελέα σε αρεοπαγίτη, αφαιρώντας τον από τους δύο παραιτηθέντες εισαγγελείς Εφετών.
Ποιο είναι το διαγραφόμενο πρόβλημα; Το ότι οι Μουζακίτης και Πεπόνης, οι οποίοι σε κάθε περίπτωση καλούνται να αποκαλύψουν τι είδους πιέσεις τους ασκήθηκαν και από ποιους, βρίσκονταν στην τελική ευθεία της διερεύνησης των υπό εξέταση εγκλημάτων.
Η αντικατάστασή τους θα καθυστερούσε τη συνέχιση της έρευνας και, ενδεχομένως, θα την έφερνε πάλι στο πρώτο στάδιο. Η δε εκ των προτέρων γνωστοποίηση προς αυτούς της πρόθεσης για «απαλλαγή» τους από τα συγκεκριμένα καθήκοντα μόνο ανασταλτικά θα μπορούσε να λειτουργήσει ως προς τα επόμενα βήματα των ερευνών τους.
Από την άλλη πλευρά, η... «θεσμική έκπληξη» που εξέφρασαν οι υπουργοί Οικονομικών και Δικαιοσύνης για την παραίτηση και τη σκληρή δήλωση των δύο εισαγγελέων Εφετών μοιάζει ελάχιστα πειστική, κυρίως διότι το ίδιο το ΥΠΟΙΚ εμπλέκεται μέσω αποφάσεων, υπηρεσιών ή και στελεχών του σε υπό διερεύνηση υποθέσεις (ΕΛΣΤΑΤ, λίστες μεγάλων οφειλετών του Δημοσίου και φοροφυγάδων, πάγωμα βεβαιωμένων προστίμων, παράνομες «εκπτώσεις» από εφοριακούς σε οφειλές στο Δημόσιο).
Επιπλέον μόνο... κομψό δεν είναι δύο υπουργοί του ΠΑΣΟΚ, επί των ημερών του οποίου θεσμοθετήθηκε ο «οικονομικός εισαγγελέας» και ορίστηκαν οι δύο εισαγγελείς Εφετών, να προκαλούν – είτε ηθελημένα είτε αθέλητα... – τη διακοπή της διερεύνησης τόσο των καταγγελιών για συμμετοχή του αδελφού του Γιώργου Παπανδρέου σε εταιρεία εμπλεκόμενη με CDS ελληνικών ομολόγων όσο και των τραπεζικών δανειοδοτήσεων προς το κόμμα τους με αμφίβολες και αμφισβητήσιμες εγγυήσεις.
Αν μάλιστα οι δύο υπουργοί θεωρούν ότι το έως χθες σχήμα δεν λειτουργούσε ικανοποιητικά, δεν είχαν παρά να το ενισχύσουν χωρίς να διακοπεί η έρευνα τόσο σημαντικών – πραγματικών ή πιθανολογούμενων – οικονομικών εγκλημάτων.
Αφόρητη οσμή σκανδάλου
Όταν η προηγούμενη κυβέρνηση Παπανδρέου έχει νομοθετήσει το αυτόφωρο για οφειλές πολιτών άνω των πέντε χιλιάδων (5.000!!!) ευρώ στην εφορία, είναι προκλητικό τώρα η κυβέρνηση Παπαδήμου να δημιουργεί την αίσθηση – και στα κόμματα της αντιπολίτευσης τη βεβαιότητα – ότι επί των ημερών της επιχειρείται συγκάλυψη οικονομικών εγκλημάτων τεραστίου μεγέθους.
Μπορεί ο Παπαδήμος να στάθηκε σιωπηλός στα θλιβερά ξεκατινιάσματα μεταξύ υπουργών του για τις συγκοινωνίες, τη ναυτιλία ή τα εξπρές διαζύγια, προκαλώντας τη θυμηδία ακόμη και διεθνών ΜΜΕ για τη σιωπή του, όμως τώρα οφείλει να πάρει θέση και να ξεκαθαρίσει την κατάσταση.
Αν πράγματι, όπως επιχειρούν να πείσουν οι δικοί του άνθρωποι, είναι πρωθυπουργός εφ’ όλης της ύλης – δηλαδή... κανονικός! – και όχι απλώς... διαχειριστής της χρεοκοπίας, πρέπει αμέσως να πάρει θέση. Άλλωστε πρωθυπουργός δεν έγινε με το ζόρι. Το επέλεξε! Ας τιμήσει λοιπόν τη θέση του, διότι η υπομονή του κόσμου δεν είναι απεριόριστη.
Εξ άλλου το μόνο βέβαιο είναι πως η παραίτηση των δύο εισαγγελέων στέλνει στις ελληνικές καλένδες τη διερεύνηση πολλών και πολύ σημαντικών υποθέσεων.
● Αν οι δύο συναρμόδιοι υπουργοί ευθύνονται για την τροπή της υπόθεσης, τότε υπέχουν σοβαρότατη – κατ’ ελάχιστον πολιτική... – ευθύνη.
● Αν οι δύο εισαγγελείς εγκαταλείπουν το σκάφος αδικαιολόγητα, πρέπει να χρεωθούν τη δική τους ευθύνη για την καθυστέρηση στην έρευνα, η οποία μπορεί να οδηγήσει έως και στη ματαίωσή της διά της αναβολής.
● Αν πράγματι ασκήθηκαν πιέσεις από πολιτικούς ή / και οικονομικούς παράγοντες, αυτοί πρέπει να αποκαλυφθούν και να τιμωρηθούν.
Σε κάθε περίπτωση ο Παπαδήμος οφείλει να ξεκαθαρίσει αμέσως την κατάσταση. Αλλιώς να παραιτηθεί και να οδηγηθούμε σε εκλογές για να αποκτήσουμε μια πραγματική – έστω στους τύπους – κυβέρνηση. Η οσμή σκανδάλου είναι ήδη αφόρητη και η κοινωνική βεβαιότητα ότι το σύστημα της πολιτικής και επιχειρηματικής κλεπτοκρατίας παραμένει αλώβητο είναι από καιρό πανίσχυρη.
Μια ακόμη επιβεβαίωση είναι ένα ακόμη καρφί στο φέρετρο της αξιοπιστίας όχι μόνο της κυβέρνησης Παπαδήμου, αλλά και του ηθικά σακατεμένου πολιτικού συστήματος...
ΥΓ.: Για να μην ξεχνούμε κάποια στοιχειώδη, προτείνω να ξαναδιαβάσουμε ένα απολύτως εύστοχο άρθρο του Σταύρου Λυγερού, με τίτλο «Ο Γιούνκερ, ο Γιώργος και η διαφθορά», το οποίο δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» στις 12.10.2010, όταν έγινε γνωστό ότι ο Γιώργος Παπανδρέου περιφερόταν στις ρούγες της υφηλίου και σφύριζε στο αυτί κάθε συνομιλητή του ότι «κυβερνά μια διεφθαρμένη χώρα». Παραμένει εξόχως διδακτικό, ιδιαίτερα υπό το φως των χθεσινών εξελίξεων...

Ο εγκέφαλος «τρέφεται» από τα ωμέγα-3 λιπαρά οξέα

  

Οι ηλικιωμένοι που καταναλώνουν τροφές χαμηλές σε λιπαρά και πλούσιες σε ορισμένες βιταμίνες και σε ωμέγα-3 λιπαρά οξέα αποδίδουν καλύτερα στα νοητικά τεστ σε σχέση με όσους δεν προσέχουν τη διατροφή τους, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα, που έρχεται να επιβεβαιώσει ότι το τι τρώμε παίζει μεγάλο ρόλο στην υγεία του νου μας, ιδίως όσο γερνάμε.

Οι ερευνητές του πολιτειακού πανεπιστημίου του Όρεγκον, με επικεφαλής τον επίκουρο καθηγητή του τμήματος νευρολογίας Τζιν Μπάουμαν, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό «Neurology» της Αμερικανικής Ακαδημίας Νευρολογίας, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο, διαπίστωσαν επίσης ότι η προσεγμένη διατροφή κατά την τρίτη ηλικία επιβραδύνει τη συρρίκνωση του εγκεφάλου, που σχετίζεται με την εμφάνιση της νόσου Αλτσχάιμερ και γενικά με την άνοια.

Η μελέτη, που αφορούσε σε 104 άτομα με μέση ηλικία 87 ετών, έδειξε ότι όσοι ηλικιωμένοι είχαν στο αίμα τους περισσότερα ωμέγα-3 και βιταμίνες (B,C, D,E), επειδή διατρέφονταν με πολλά φρούτα, λαχανικά και ψάρια, τα κατάφερναν σαφώς καλύτερα στα νοητικά τεστ, ενώ είχαν κατά μέσο όρο μεγαλύτερο εγκέφαλο. Όσοι είχαν μεγαλύτερα επίπεδα κορεσμένων λιπαρών, επειδή είχαν συνήθεια να τρώνε τηγανητά φαγητά, «φαστ φουντ» και γενικά ανθυγιεινές τροφές, όπως γλυκά, πίτσες και μαργαρίνες, είχαν χειρότερες επιδόσεις στα τεστ και αντιμετώπιζαν μεγαλύτερο κίνδυνο για νευροεκφυλιστικές νόσους του εγκεφάλου.

Οι ερευνητές υπολόγισαν ότι, πέρα από το διαφορετικό μορφωτικό επίπεδο και την ηλικία, το είδος της διατροφής συνεισέφερε κατά 17% κατά μέσο όρο στο «σκορ» κάθε ηλικιωμένου στα τεστ και πολύ περισσότερο (37%) στις διαφορές του μεγέθους του εγκεφάλου, όπως έδειξαν οι σχετικές μετρήσεις του όγκου της εγκεφαλικής ουσίας με την τεχνική της μαγνητικής απεικόνισης.

Πάντως, η έρευνα εστιάσθηκε σε άτομα γενικά καλής υγείας και έδειξε ότι η διατροφή μπορεί να παίξει σημαντικό προληπτικό ρόλο. Από την άλλη, προηγούμενες έρευνες έχουν δείξει ότι προχωρημένοι ασθενείς με Αλτσχάιμερ που πήραν συμπληρώματα με ωμέγα-3 λιπαρά οξέα δεν βελτίωσαν την κατάστασή τους.

Ο Πεταλωτής σε ρόλο συκοφάντη

Δεν έχει προκύψει ούτε ένα ευρώ μαύρο χρήμα (μίζα) στην υπόθεση Βατοπαιδίου και ο υφυπουργός δικαιοσύνης κ. Πεταλωτής, βασικός κατήγορος στην υπόθεση κατήγγειλε χθες το πρωϊ μέσα απο το vimafm ότι «έχουν πάρει μίζες για το Βατοπαίδι». Κατά πόσο ηθικό και πολιτικά όρθο είναι ο υφυπουργός δικαιοσύνης να συκοφαντεί δημόσια διασύροντας πολιτικά πρόσωπα και μοναχούς, αυτό θα το κρίνει ο κάθε νοήμων πολίτης.

Ο κ. Πεταλωτής φαίνεται ότι χρησιμοποίησε την υπόθεση για την πολιτική του ανέλιξη. Ποιος τον γνώριζε πριν από αυτό. Και ως επιβράβευση ο κ.Γιώργος Παπανδρέου τον έκανε Υπουργό και στη συνέχεια Υφυπουργό, θέση που δημιούργησαν για τις ανάγκες τους…

Δεδομένου ότι, ποτέ δεν υπήρξε υφυπουργός δικαιοσύνης σε Ελληνική κυβέρνηση. Τουλάχιστον στην μεταπολιτευτική Ελλάδα. Ο κ. Πεταλωτής εμφανίζεται ως πολιτικό τέκνο της κάθαρσης; Οι εκλογές έρχονται και οι ψηφοφόροι στο νομό Ροδόπης όπου εκλέγεται θα αποφανθούν για τα πεπραγμένα του!

Ακόμα και οι θερμόαιμοι υποστηριχτές του θα λάβουν υπόψη την προφυλάκιση ενός ηγουμένου μέρα Χριστουγέννων αλλά και τον σάλο που έχει ξεσπάσει για αυτή την απόφαση. Μία απόφαση που χαρακτηρίζει έναν γέροντα του Αγίου Όρους ως άτομο με ροπή στην εγκληματική δράση!

Αυτό είναι το σκεπτικό της ανακρίτριας κ. Καλού που ήταν υπέρ της προφυλάκισης.

Όταν φτάνει η δικαιοσύνη να λειτουργεί με ενδείξεις… Αποκαλύπτονται άλλες αποδείξεις…!

πηγή:kostasxan

Ποιον «φωτογραφίζει» ο Καμμένος στο Twitter

Αιχμηρή ανάρτηση στο twitter του έκανε ο βουλευτής Πάνος Καμμένος σχετικά με τις χθεσινές παραιτήσεις – βόμβα των οικονομικών εισαγγελέων κ.κ. Πεπόνη και Μουζακίτη.

Ο βουλευτής αναφέρει χαρακτηριστικά: «Σε ποιου το σπίτι μπαινόβγαινε ο Παπαδήμος από αυτούς που ερευνούσαν για τα CDS οι παραιτηθέντες εισαγγελείς; Κερδίζετε καλαμπόκι ελβετικό»


Οι δύο εισαγγελείς ανάμεσα στο χαρτοφυλάκιο των υποθέσεων που χειρίζονταν είχαν και τον φάκελο των CDS του αδερφού του Γιώργου Παπανδρέου…

Σήκω ΄Ελληνα Μεγάλε ΄Ελληνα.

Σήκω ΄Ελληνα,Μεγάλε ΄Ελληνα

ΕΛΛΗΝΑ ΑΘΑΝΑΤΕ - ΣΗΦΗΣ ΣΤΕΙΑΚΟΣ

Έρχεται φόρος φλουριού.

Το χρήμα κυβερνά τον κόσμο. Και ποιος κυβερνά το χρήμα;...

 

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης




Φωτό: Το νόημα του ναζιστικού
χαιρετισμού



 «Απ΄τη στιγμή που μπορώ να ελέγχω το χρήμα ενός κράτους, μου είναι αδιάφορο ποιος φτιάχνει τους νόμους», έλεγε ο M. A. Rothschild και επαληθεύτηκε σύντομα, αφού το πρώτο πράγμα που έκαναν μόλις ανήλθαν στην εξουσία, ακόμη και οι δήθεν εχθροί των εβραιοσιονιστών τραπεζιτών, οι Μουσολίνι και Χίτλερ, ήταν η ιδιωτικοποίηση των τραπεζών.

Ο L. Thurow, πρώην πρύτανης στο ΜΙΤ της Μασαχουσέτης και σύμβουλος του προέδρου Κλίντον, στο βιβλίο του «Πυραμίδα του Πλούτου» (Εκδόσεις Λιβάνη Αθήνα. 2000), έγραφε πριν μια δεκαετία περίπου:«Ο μεγάλος πλούτος επιτρέπει σε κάποιον να προσλαμβάνει, να απολύει, να προάγει και να υποβιβάζει άλλα ανθρώπινα όντα…..Εκείνοι, που έχουν μεγάλο πλούτο μπορούν να ελέγχουν το φυσικό και ανθρώπινο περιβάλλον γύρω τους. Εκείνοι, που δεν έχουν πλούτο είναι υποχρεωμένοι να προσαρμόζονται στο περιβάλλον τους». Ρεαλιστικότατη θέση, με μια προϋπόθεση, ότι, όλοι οι άλλοι που δεν έχουν τεράστιο πλούτο και αποτελούν το 99% του παγκόσμιου πληθυσμού, θα συμπεριφέρονται αιωνίως σαν εύπλαστες μάζες ημιμαθών εκτεθειμένων στη δημαγωγία, οι οποίοι δεν θα μπορούν να... προσδιορίσουν οι ίδιοι τις ανάγκες τους και όταν πρόκειται για το ατομικό και συλλογικό συμφέρον τους, θα συγχέουν «τα υπέρ τους με τα κατά τους».
Σ’ αυτούς, που παρά την κρίση του υπάρχοντος συστήματος εξακολουθούν να επιμένουν πως «έτσι ήταν πάντοτε εδώ και αιώνες και έτσι θα συνεχίσουν να παραμένουν τα πράγματα», θα τους υπενθυμίσω πως, για χιλιετηρίδες, και η δουλεία ήταν κάτι σαν φυσικό δίκαιο. Ακόμη και οι σοφοί Πλάτων και Αριστοτέλης, μέχρι και ο Απόστολος Παύλος, ζώντας οι ίδιοι μέσα στη δουλοκτητική κοινωνία, δεν μπορούσαν να διανοηθούν πως θα μπορούσε κάποτε να καταργηθεί η δουλεία. Για τον ίδιο λόγο που καταργήθηκε η δουλεία, η οποία ολοκλήρωσε τον κύκλο της ύπαρξής της και άρχισε να μπαίνει εμπόδιο στην περαιτέρω ανάπτξη της κοινωνίας, για τον ίδιο λόγο θα καταργηθεί κι αυτό το ανθρωποβόρο σύστημα που άρχισε να τρώει τις ίδιες του τις σάρκες και το οποίο δεν έχει πλέον καμιά σχέση ούτε με τον καπιταλισμό, που ξέραμε μέχρι σήμερα. «Μόνο τα μικρά μυστικά πρέπει να φυλάσσονται επτασφράγιστα», έλεγε ο γκουρού των μέσων Marshall McLuhan, «τα μεγάλα φυλάσσονται από μόνα τους γιατί δεν γίνονται πιστευτά από τους πολλούς». Αυτό συμβαίνει δυστυχώς ακόμη και με τις οφθαλμοφανείς αλήθειες του τραπεζικού συστήματος.

Τι είναι το χρήμα;

Το χρήμα είναι οποιοδήποτε αντικείμενο ή εγγραφή χρησιμοποιείται από μια κοινωνία ως μέσο ανταλλαγής και μονάδα υπολογισμού (εμπορικής αξίας ή αγοραστικής δύναμης). Ετσι ξεκίνησε το χρήμα. Σαν μονάδα υπολογισμού για να διευκολύνει τις συναλλαγές των εμπορευμάτων και όχι για να παράγει το ίδιο εμπορευματικές αξίες. Ακόμα κι αν δεχτούμε πως το αποταμιευμένο χρήμα, το κεφάλαιο, δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από αποταμιευμένη, δηλαδή νεκρή εργασία, δεν είναι δυνατόν να παράξει επιπλέον πλούτο απ’ αυτόν που εκφράζει. Ο τόκος για τον Αριστοτέλη, ήταν όχι μόνο παράλογος αλλά και επικίνδυνος. «Δεν μπορεί», έλεγε «να υπάρξει συναλλαγή δίχως ισότητα, ούτε ισότητα δίχως συμμετρία (ούτ’ ισότης μη ούσης συμμετρίας. Βλέπε Ηθικά νικομάχεια). Εβλεπε ήδη από τότε, πως ο τόκος θα δημιουργήσει στρεβλώσεις στην ποσοτική σχέση χρήματος και εμπορευμέτων. Σήμερα, έγινε το ίδιο το χρήμα το κατ’ εξοχήν εμπόρευμα, για να φτάσουμε, όχι σε απλές, αλλά σε παρανοϊκές στρεβλώσεις, όπως π.χ.
Το παγκόσμιο χρήμα που κυκλοφορεί και ελέγχεται από το πολύ 2000 ανθρώπους(στελέχη εταιρειών επενδύσεων υψηλού ρίσκου), να είναι δέκα φορές περισσότερο από τον παγκοσμίως παραγόμενο πλούτο.

Αυτό συμβαίνει και οδηγεί αναπόφευκτα σε μια παγκόσμια φούσκα, γιατί τα κράτη έθνη, που υποτίθεται πως εκδίδουν το χρήμα, δανείζουν τις τράπεζες με επιτόκιο 0,25%-1% κι αυτές με τη σειρά τους επαναδανείζουν τα κράτη με επιτόκια 3%-8% και εμάς τους ιδιώτες με πολλαπλάσια επιτόκια, υπερχρεώνοντάς μας.

Αφού τα παραπάνω είναι πλέον γνωστά και η κριτική που ασκείται στις λεγόμενες χρηματαγορές δεν προέρχεται μόνο από την αριστερά αλλά και από συντηρητικούς κύκλους, γιατί τα κράτη έθνη δεν περιορίζουν την ανεξέλεγκτη δύναμη των χρηματαγορών, που τολμούν και κερδοσκοπούν ακόμα και ενάντια στην Ευρωζώνη;

Γιατί η πίεση που ασκεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα πάνω στις κυβερνήσεις (όλοι σχεδόν οι εν ζωή πρώην υπουργοί οικονομικών των ΗΠΑ και πολλοί πρώην ηγέτες κρατών είναι πρόεδροι και σύμβουλοι των εταιρειών επενδύσεων υψηλού ρίσκου) είναι μεγαλύτερη από την πίεση των λαών πάνω στις κυβερνήσεις τους, αφού, ζήτημα είναι αν ένας στους δέκα πολίτες κατανοεί τι ακριβώς συμβαίνει. Μέχρι και οι άστεγοι καταφέρονται κατά του κινήματος ενάντια στις χρηματαγορές, ελπίζοντας κάποτε να γίνουν κι εκείνοι σαν τον Σόρος. Όταν, όπως αναγνωρίζουν ακόμη και καθηγητές του Χάρβαρντ, οι τράπεζες έχουν δημιουργήσει μια σειρά από νέα προϊόντα, που όχι μόνο καθηγητές οικονομικών αλλά πολλές φορές ούτε οι ίδιοι οι δημιουργοί των τραπεζικών προϊόντων δεν ξέρουν πως συμπεριφέρονται σε περιόδους κρίσεων, πώς να απαιτήσεις από έναν απλό πολίτη να κατανοήσει τα κερδοσκοπικά τραπεζικά παιχνίδια;

 

Πως αυγατίζει το χρήμα και μάλιστα χρυσά αυγά;

Σήμερα, ο ορισμός, του τι είναι χρήμα σε μια οικονομία είναι πολύ συγκεκριμένος: Χρήμα είναι το σύνολο των κερμάτων, τραπεζογραμματίων(χαρτονομισμάτων) και καταθέσεων.

Συγκεκριμένος και απλός είναι και ο τρόπος αυγατίσματος του χρήματος. «ο τρόπος με τον οποίο σήμερα οι τράπεζες παράγουν χρήμα, είναι τόσο απλός, που ούτε ένας έξυπνος άνθρωπος δεν μπορεί να το αντιληφθεί, έγραφε πριν μερικές δεκαετίες ο John Kenneth Galbraith. Ο πρώην πρόεδρος του NASDAQ Bernard Madoff, είναι μεταξύ εκείνων των λίγων και επιτήδειων που το γνώριζαν άριστα. Σήμερα είναι στη φυλακή γιατί έφαγε λεφτά εκείνων που δεν έπρεπε(πλουσίων επωνύμων και ισραηλινών ιδρυμάτων). Αν έτρωγε περισσότερα από πολύ περισσότερους απλούς πολίτες, τώρα θα ήταν ελεύθερος και θα εισέπραττε και έξτρα μπόνους. Ο χρηματιστής που τώρα έγινε απατεώνας, δίνει μαθήματα αυγατίσματος των χρημάτων.

Η εικόνα που έχουν οι πολλοί, πως δηλαδή τα κρατικά νομισματοκοποεία «κόβουν το χρήμα», είναι εν μέρει αληθές. Το μεγαλύτερο μέρος του χρήματος, που κυκλοφορεί στην αγορά, δεν προέρχεται πλέον από τα κρατικά νομισματοκοπεία, αλλά παράγεται από τις τράπεζες. Δεν προέρχεται, όπως νομίζουν πολλοί από τα ίδια κεφάλαια των τραπεζών, ούτα καν από τις αποταμιεύσεις των καταθετών.

Οι τράπεζες παράγουν χρήμα με έναν μαγικό τρόπο, από την υπόσχεση-δέσμευση των δανειοληπτών ότι θα επιστρέψουν το χρήμα που δανείστηκαν με τόκο, θέτοντας ως ενέχυρο το σπίτι, το αυτοκίνητο ή άλλα ακίνητα και αξίες. Το «παραμύθι με τον Χρυσοχόο» μας δείχνει με ανάγλυφο τρόπο πως λειτουργεί το τραπεζικό σύστημα.

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας χρυσοχόος, ο οποίος για να προστατέψει το χρυσό του, είχε ένα θησαυροφυλάκιο. Όταν μαθεύτηκε αυτό ήρθαν πολλοί που είχαν χρήματα και χρυσό και του ζήτησαν έναντι ενός αντιτίμου να τους φυλάξει το χρυσό και τα χρήματα. Πέρασαν μέρες, βδομάδες και χρόνια και ο έξυπνος χρυσοχόος διαπίστωσε ότι οι καταθέτες ερχόταν σπάνια να πάρουν τα χρήματά τους και ποτέ δεν ερχόταν όλοι μαζί, αφού πολλοί χρησιμοποιούσαν τις αποδείξεις που τους έδινε σαν επιταγές στην αγορά, σαν να ήταν χρήμα. Αυτού του είδους το χάρτινο χρήμα ήταν για τους περισσότερους πιο πρακτικό απ’ το να κουβαλάνε μαζί τους χρυσό ή κέρματα.

 

Πέρναγαν τα χρόνια και ο χρυσοχόος είδε ότι μπορεί να κάνει και άλλες «δουλειές». Αρχισε να δανείζει με τόκο,όχι όμως σε χρυσό ή σε αυθεντικό χρήμα αλλά σε «επιταγές». Όταν άρχισαν να έρχονται ολοένα και περισσότεροι να δανειστούν, άρχισε να δανείζει από τις καταθέσεις των άλλων, αφού έβλεπε πως λίγοι ήταν εκείνοι που ζητούσαν τις καταθέσεις τους. Αρχισε να εκδίδει ολοένα και περισσότερες επιταγές που καλυπτόταν από τις καταθέσεις των καταθετών του σε χρυσό και χρήμα. Οσο επιστρεφόταν τα δάνεια με τους τόκους, οι καταθέτες του δεν καταλάβαιναν τίποτα. Τα κέρδη του ήταν τέτοια Αρχισε να προσφέρει και στους καταθέτες του ένα μέρος από τα κέρδη του σαν που ο χρυσοχόος έγινε τραπεζίτης. τόκο.
Ετσι περίπου γεννήθηκε το τραπεζικό σύστημα και έτσι παρέμεινε για πολύ-πολύ καιρό, ώσπου ο έξυπνος χρυσοχόος που έγινε τραπεζίτης, έγινε τόσο άπληστος που άρχισε να δανείζει περισσότερα από τις καταθέσεις και από αυτά που είχε ο ίδιος, αφού κανείς άλλος εκτός από τον ίδιο δε γνώριζε την αξία του χρυσού και των χρημάτων που φυλασσόταν στο θησαυροφυλάκιό του. Με τον τρόπο αυτό απέκτησε τεράστιο πλούτο από τόκους χρυσού και χρήματος που δεν υπήρχαν. Επειδή όμως η απληστία, και ειδικά εκείνων που δίχως κόπο κερδίζουν χρήμα, δεν έχει όρια, ο τραπεζίτης μας έπαθε κάποια στιγμή αυτό που έχουν πάθει σήμερα πολλοί τραπεζίτες, ξένοι και Ελληνες. Κέρδισαν τεράστια ποσά πουλώντας αέρα, δάνεισαν περισσότερα από εκείνα που είχαν για να κερδίσουν ακόμη περισσότερα και τώρα δεν είναι σε θέση ούτε να δώσουν πίσω μέρος των καταθέσεων, στην περίπτωση που οι καταθέτες μάθουν τι έχει συμβεί και τρέξουν όλοι ζητώντας τις καταθέσεις τους.

Στο παρελθόν, το παραγόμενο χρήμα ήταν περιορισμένο και εκδιδόταν βάσει της αξίας των παραγόμενων αγαθών. Σήμερα, όπου όχι μόνο τα κράτη αλλά και οι τράπεζες παράγουν χρήμα και μάλιστα με προϊόντα, που όπως αποδείχτηκε, ούτε οι ίδιοι οι τραπεζίτες γνωρίζουν επακριβώς πως συμπεριφέρονται σε περιόδους κρίσεων, το ερώτημα, είναι, «πόσο χρήμα κυκλοφορεί στον κόσμο» και κανείς δεν είναι σε θέση να απαντήσει. Μόνο εικασίες μπορούν να γίνουν. Σήμερα, παράγεται πλέον χρήμα με τη μορφή χρεών. Τα μεγαλύτερα αποθέματα των τραπεζών αποτελούνται από χρέη τρίτων που οι τράπεζες εμφανίζουν σαν περιουσιακό τους στοιχείο, όπως τις καταθέσεις. Με λίγα λόγια, κι ας ακούγεται αστείο, οι τράπεζες δημιουργούν τόσο χρήμα όσο δανείζουν και κατά κανόνα δανείζουν χρήμα που δεν έχουν.

Ετσι αναρωτιέται ο καθένας από εμάς, πως είναι δυνατόν με τόσο πλούτο γύρω μας, με τόσες καινοτομίες και με την παραγωγικότητα να έχει εκτιναχθεί τις τελευταίες δεκαετίες στα ύψη, κράτη και ιδιώτες παγκοσμίως να είναι υπερχρεωμένοι και που στο διάολο βρέθηκε τόσο χρήμα, πάνω από δέκα φορές περισσότερο από τον όγκο των παραγόμενων αγαθών και υπηρεσιών;
Οσο κι αν φαίνεται παράδοξο, είναι μια πραγματικότητα του καπιταλιστικού συστήματος. Αν είχαν αποπληρωθεί όλα τα χρέη και σταματούσαν κράτη και ιδιώτες να δανείζονται, δίχως χρέη, δίχως δάνεια δηλαδή, δεν θα υπήρχαν ούτε τράπεζες. «Το σύγχρονο τραπεζικό σύστημα δημιουργεί χρήμα απ’ τον αέρα. Η διαδικασία είναι ίσως η πιο ταχυδακτυλουργική επινόηση που εφευρέθηκε ποτέ. Το τραπεζικό σύστημα επινοήθηκε μέσα στην ανομία και γεννήθηκε μέσα στην αμαρτία. Οι τραπεζίτες κατέχουν τον κόσμο. Πάρτε τον πίσω αλλά δώστε τους τη δυνατότητα να παράξουν χρήμα και με μια μονοκονδυλιά θα κερδίσουν τόσο χρήμα ώστε να τον επαναγοράσουν πάλι. Αφαιρέστε τους τη δυνατότητα να παράξουν χρήμα και όλες οι περιουσίες τους, όπως και η δική μου, θα εξαφανιστούν. Ετσι θα ήταν ο κόσμος καλύτερος και πιο χαρούμενος. Αλλά εάν επιθυμείτε να είστε σκλάβοι των τραπεζών και να πληρώνετε ακόμη και το τίμημα για τη σκλαβιά σας, αφήστε τους τραπεζίτες να παράγουν χρήμα και να ελέγχουν τα δάνεια». Τα παραπάνω δεν είναι λόγια κάποιου αριστερού αλλά του Sir Josiah Stamp, Προέδρου της Bank of England 1928-41. Όταν τα είπε αυτά σε μια στιγμή ειλικρίνειας, ήταν ο δεύτερος πλουσιότερος άνθρωπος της Αγγλίας.

Πριν απ’ αυτόν, ο δολοφονηθείς πρόεδρος των ΗΠΑ James A. Garfield (1831-1881), είχε πει:«Εκείνος ο οποίος ελέγχει την ποσότητα του χρήματος στη χώρα μας είναι και ο απόλυτος άρχοντας πάνω στο συνολικό εμπόριό μας και στη βιομηχανία μας. Αμέσως γίνεται κατανοητό ότι το όλο σύστημα είναι χειραγωγήσιμο από λίγους ανθρώπους και δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε σε κάποιον από πού προέρχονται οι περιοδικοί κύκλοι του πληθωρισμού και της ύφεσης».

James A. Garfield

 Η τοποθέτηση των Παπαδήμου και Μόντι στα ηνία της Ελλάδος και της Ιταλίας, του Ντράγκι στα ηνία της ΕΚΤ και δύο τραπεζιτών στα υπουργεία οικονομικών της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, που όλοι τους πέρασαν από την Goldmann Sachs, επιβεβαιώνουν τα λόγια του Sir Josiah Stamp και του James A. Garfield.

πηγή:press.gr