Επί δεκαετίες, η Ελλάδα ήταν αυτή που όλοι (οι κάπως παλαιότεροι) ξέραμε. Ψωροκώσταινα, και σε γενικές γραμμές ταυτισμένη πατροπαράδοτα με τη στέρηση και τη μιζέρια. Μέχρι πριν 20-25 χρόνια, για να αγοράσεις ένα Φιατάκι, θα έπρεπε να πουλήσεις χωράφι.
Μικρή αστική τάξη, μεγάλος αριθμός μικρογεωργών, και μια μικροσκοπική, στρεβλά αναπτυγμένη μεγαλοαστική τάξη, που η ΕΟ 7Ν πολύ ορθά ονόμασε ΛΜΑΤ (Λούμπεν μεγαλοαστική τάξη). Οι πιο πλούσιοι εξ ημών ήταν χθεσινοί, με την έννοια ότι έγιναν πλούσιοι τα τελευταία 60-80 χρόνια, εκμεταλλευόμενοι κατοχές, χουντοδάνεια, γρηγοράδες, κλπ. Δεν έχουμε ούτε είχαμε ποτέ παραδοσιακή μεγαλοαστική βιομηχανική τάξη, και αυτή που υπήρχε τον 19ο αιώνα, διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη.
Αν στη παραπάνω θλιβερή οικονομική εικόνα, προσθέσουμε και τη πολιτική κατάσταση που επικρατούσε ανέκαθεν στη χώρα μας, δηλαδή τη δεξιά κυριαρχία, και τον διαχωρισμό των πολιτών σε εθνικόφρονες και σε μιάσματα, τότε είναι πολύ εύκολο να καταλάβουμε την μεγάλη επιτυχία του ΠΑΣΟΚ στη δεκαετία του `80, που ήρθε υποσχόμενο να τα αλλάξει όλα.
Και πολλά τα άλλαξε. Άλλα προς το καλύτερο, και άλλα προς το χειρότερο. Όσοι ήξεραν, είχαν αντιληφθεί ότι οικονομικά τουλάχιστον, η πολιτική του Ανδρέα θα μας οδηγήσει σε γκρεμό. Οι υπόλοιποι χειροκροτούσαν(με).
Τι σχέση όμως μπορεί να έχει εκείνο το ΠΑΣΟΚ με το σημερινό; Τι σχέση μπορεί να έχει ο μερακλής, γυναικάς, διανοούμενος, χαρισματικός, έστω λαοπλάνος Ανδρέας με τον γιο του; Ο ένας έπινε ουίσκι και άκουγε Βασίλη Τσιτσάνη κι ο άλλος κυκλοφορεί με ποδηλατικό κολάν, πίνει χυμούς σέλινου, και γνωρίζει από οικονομία όσο γνωρίζω εγώ από νευροχειρουργική.
Τι θέλω να πω; Ότι οι Έλληνες, μέσα στην υπερβολή μας, και μέσα στη πολιτική μας ανωριμότητα, ψηφίσαμε με τα δυο μας χέρια έναν αχαρακτήριστο πρωθυπουργό μόνο και μόνο γιατί ονομάζονταν Παπανδρέου.
Και έτσι μπήκε μπρος το σχέδιο που υπήρχε από καιρό, και που θέλει συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, παραχώρηση της Δυτικής Θράκης, και πολύ φοβάμαι, αποσκίρτησης της ευρύτερης Μακεδονίας μας, με τη Θεσσαλονίκη να παίζει το ρόλο ενός πολυπολιτισμικού φυλετικού χωνευτηρίου, που θα αποτελεί τη δίοδο στη θάλασσα της βαλκανικής (υπό γερμανική επιρροή) ενδοχώρας. Κάτι σαν ελεύθερη εμπορική ζώνη της βαλκανικής χερσονήσου.
Όλα αυτά μεθοδεύονται από καιρό, όμως η μεγάλη ευκαιρία ήρθε με την αναπάντεχη(;) οικονομική κρίση που όλα τα επιτάχυνε. Ποιος θα πίστευε πριν μερικά χρόνια πως μια κυβέρνηση Πασόκ θα περνούσε όλα αυτά τα αντιλαϊκά και αντεθνικά μέτρα, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι; Βούτυρο στο ψωμί των παγκοσμιοποιητών, ένας εκ των οποίων σίγουρα είναι και ο πρωθυπουργός μας.
Το βλέπουμε παντού. Σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Ακόμη κι αυτή η ανοχή προς τη λαθρομετανάστευση και στην εγκληματικότητα παίζει το ρόλο της. Το έχουμε δει παλιότερα σε αναπτυγμένες χώρες όπως είναι η Αμερική. Όταν κάποιοι που εκπροσωπούν τα μεγάλα συμφέροντα θέλουν να αποκτήσουν μια περιοχή, την υποβαθμίζουν τεχνηέντως, και αργότερα την αγοράζουν κοψοχρονιά με σκοπό να την … αναπτύξουν.
Το ίδιο ακριβώς έργο βλέπουμε και στα καθ’ ημάς, μόνο που η εν λόγω περιοχή είναι ολόκληρη η Ελλάδα. Την οποία υποβαθμίζουν συστηματικά, μέσα από την αλλοίωση της ιστορίας της, της παιδείας της, της εθνικής της ταυτότητας, και μέσα ακόμη από την ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα, και μετανάστευση.
Δεν μπορώ να βγάλω από το νου μου, ότι κάθε κίνηση της σημερινής κυβέρνησης εξυπηρετεί ένα ακόμη βήμα σε κάποιο σχέδιο που έχει εξυφανθεί προ πολλού, και που έχει ως σκοπό την εξαφάνιση της Ελλάδας όπως την ξέραμε. Την μετάλλαξή της σε κάποιο άλλο μόρφωμα, πολυπολιτισμικό και σαφώς πιο ακίνδυνο.
Η περιοχή μας είναι γεωστρατηγικά ένα μαγαζί γωνία. Βρίσκεται στο σταυροδρόμι των ηπείρων. Και εν όψει της γεωγραφικής μετατόπισης των παγκόσμιων πολιτικών και οικονομικών συσχετισμών, η Ελλάδα είναι πιο σημαντική από ποτέ. Αν προσθέσουμε και τα οικονομικά της ατού (πετρέλαιο, μέταλλα, κλπ) τότε η εικόνα ξεκαθαρίζει ακόμη περισσότερο.
Αλήθεια θυμόσαστε τη πρώτη κίνηση του πρωθυπουργού μόλις εκλέχτηκε, εν μέσω παγκόσμιας οικονομικής κρίσης; Αν θυμάμαι καλά, συναντήθηκε με τον Ερντογάν. Τη πρώτη μέρα της εκλογής του!!! Αυτό εμένα κάτι μου λέει.
Εν ολίγοις, η Ελλάδα για μια ακόμη φορά, ως αδύναμος κρίκος, αποτελεί πεδίο δοκιμής κάποιου παγκόσμιου πειράματος. Καλώς ή κακώς, οι μεγάλες δυνάμεις από την αρχή μας ήθελαν μέχρι τη Λάρισα, ως ένα συμβολικό κράτος προτεκτοράτο, που θα θυμίζει στον κόσμο το αρχαιοελληνικό κλέος. Δεν είχαν σκοπό ούτε τη Μακεδονία να μας δώσουν, ούτε τη Θράκη, ούτε τα νησιά. Αυτά τα πήραμε λόγω έκτακτων συγκυριών, και λόγω καταστροφικών παγκόσμιων πολέμων. Τώρα που τα διεθνή πράγματα έχουν κάπως ομαλοποιηθεί, το αρχικό σχέδιο ξαναμπαίνει μπροστά. Συρρίκνωση της χώρας μας σε όλα τα επίπεδα. Και η επερχόμενη πτώχευση είναι το πασπαρτού των μεγάλων για να μας αποτελειώσουν.
Ποιος από εμάς θα νοιάζεται για το Καστελόριζο ή την Κομοτηνή, όταν δεν θα έχει γάλα για τα παιδιά του;
Ποιος από εμάς θα αρνηθεί υποσχέσεις πετροδολαρίων, με αντάλλαγμα τη Κρήτη, όταν θα είναι άνεργος και θα ψάχνει στα σκουπίδια;
Δυστυχώς, αυτό θα γίνει, και παρά τις αντιδράσεις που σίγουρα θα προκύψουν, όπως και σε άλλες περιπτώσεις της ελληνικής ιστορίας, ο εχθρός είναι ήδη εντός των τειχών.
Κάποτε τον έλεγαν Εφιάλτη, κάποτε Πήλιο Γούση, και κάποτε κάποιος δικός μας άνοιξε διάπλατα τη κερκόπορτα. Πάντα υπήρχε ένας τέτοιος εχθρός στα παρασκήνια.
Σήμερα, αυτός ο «εχθρός» δεν χρειάζεται να κρύβεται στις σκιές, ούτε θα μας προδώσει στα κρυφά.
Σήμερα μας κυβερνά, και οι μισοί Έλληνες τον χειροκροτούμε. (Είναι σαν το αστείο που συνηθίζουμε να λέμε, πως αν δεν θέλεις να σε γράψουν, άφησε το αμάξι σου μπροστά στη τροχαία. Κρύψου στα φανερά).
