Δευτέρα 25 Απριλίου 2011
Ὄφεις, γεννήματα ἐχιδνῶν!
Ναί! «Σήμερον ὁ Ἰούδας… τοῦ πωλουμένου τὴν πραγματείαν ποιεῖται…
Νῦν ἔβαλε τὰ ἅγια τοῖς κυσίν…»
Ξανὰ ναὶ καὶ τώρα: «Πῶς ὁ προδότης τὸν τρέφοντα λαὸν ἐπώλει;»
Πῶς; Μὲ τὸ «Μνημόνιο» ἐπώλει τὸν τρέφοντα, τὸν τροφοδότη Ἑλληνικὸ λαό, ὁ προδότης;
«Τὸ συνέδριον τῶν ἀνόμων», ΔΝΤ καὶ εὐρωπαϊκὴ τρόικα, ναί, «τὸ δεινὸν βουλευτήριον τῶν ἀνόμων», αὐτὸ τὸ προδοτικῆς βλακείαςκαὶ ραγιαδισμοῦ βουλευτήριον τῶν ἀνόμων, αὐτὸ τῆς βουλῆς τῶν «Ἑλλήνων» γραικύλων, ποὺ ὑπερεψήφισε τὸ Μνημόνιο τοῦ αἴσχους! Γιὰ νὰ σωθοῦν οἱ ἀμερικανοευρωπαῖοι τοκογλύφοι τῶν ξένων ...τραπεζῶν καὶ τὰ ἐδῶ τσιράκια τους… Τὰ ἅγια τοῖς κυσίν…
Καί, βεβαίως, ὁ τώρα πρωθυπουργός, ὡς ἀκριβὲς ἀντίγραφον, ναί, ὁἐδῶ «Ἰούδας, συνεφώνει τοῖς παρανόμοις»! Ὅλοι μαζί, ΔΝΤ, Τρόικα, Μνημόνιο, Κυβέρνηση «ἑλληνικὴ» καὶ βουλευτήριον «ἑλληνικόν», ναί, ὅλο αὐτὸ τὸ ἐξωνημένο ἀρχοντολόι, «συνεφώνει τοῖς παρανόμοις»!!!
«Οἶστρος ἀκολασίας» τῶν «Ἀγορῶν», τῶν ὀσφυοκαμπτῶν καὶ τῶν «χρησίμων ἠλιθίων», ποὺ τὸ παίζουν δημοσιογράφοι «ἔγκριτοι» καὶ τεχνοκράτες ἐμπειρογνώμονες...
«Οὐαὶ ὑμῖν, ὁδηγοὶ τυφλοί, Γραμματεῖς τοῦ ΠΑΣΟΚ καὶ Φαρισαῖοι Νεοδημοκράτες Ὑποκριταί», «Οὐαὶ ὑμῖν», διότι καὶ οἱ δύο τους, τοῦ δικομματικοῦ ραγιαδισμοῦ, ναί, «φορτία βαρέα καὶ δυσβάστακτα ἐπιτιθέασιν ἐπὶ τοὺς ὤμους τῶν ἀνθρώπων»!
«Τί ῥαθυμεῖς ἀθλία ψυχή μου» καὶ δὲν τοὺς στέλνεις στὸν ἀγύριστο, αὐτοὺς τοὺς δικομματικούς, τοὺς ξεφωνημένους Ἰοῦδες τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, εἰς τὸ «πῦρ τῆς γεέννης»; Κι αὐτούς, καὶ τὴν σαπιοβουλή τους καὶ τὶς πισίνες τους καὶ τοὺς πισινούς τους τοὺς ξεπουλημένους;
Ναί! «Ἐσχάτη ὥρα ἐστὶν ἐπ’ ἄρτι»! Ἐσχάτη!
Ὅλη ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου Ἑλληνικοῦ Λαοῦ λὲς καὶ ἱερολογεῖται γιὰ νὰ ξεχέσει τοὺς προσκυνημένους τῆς δικομματικῆς διαφθορᾶς καὶ σαπρίας.
Στὸν Ἄννα, τὸν Καϊάφα, τὸν Ἰούδα, στὸ βουλευτήριον τῶν ἀνόμων καὶ θεοστυγῶν, λὲς καὶ ξανασυναντᾶς τὸν Σημίτη, τὰ κλεμμένα μὲ τὸ κακουργηματικὸ κόλπο τοῦ Χρηματιστηρίου, τὸ λεηλατημένο ἀπὸ τὸ ΠΑΣΟΚ «Κτηματολόγιο», τὶς μίζες ποὺ ὀρθώνονται ἐπὶ Πασοκονεοδημοκρατίας, τὰ ὑποβρύχια ποὺ γέρνουν καὶ τὸν ἑλληνικὸ λαὸ ποὺ γονάτισε… Καί βεβαίως, καὶ ἐγκληματικῶς, τὸν κάθε «χρήσιμο ἠλίθιο», τὸν δικομματικὸ βολεψάκια βολευτή, ποὺ «δὲν ἤξερε τί ψήφιζε», ἐπὶ τριακονταετίαν… Οὐαὶ ὑμῖν, ὑποκριταί, κλεπτομεμαλθακισμένοι… Ξεράσματα, ἐχιδνῶν!
Ἄντε, νὰ δοῦμε, ἄντε νὰ ξανασηκωθοῦμε. Ἴσως, ὅλοι αὐτοὶ οἱ σπινθῆρες, ποὺ πυροδότησε ὁ Μίκης, ἴσως ἡ πανελλήνια Σπίθα, μαζὶ μὲ τοὺς Πανέλληνες, ναί, ὅλοι μαζί, «ὀμπρὸς νὰ σηκώσουμε τὸν Ἥλιο πάνω ἀπ’ τὴν Ἑλλάδα», ὅπως τότε, ὅπως πάντα. Καὶ νὰ σβήσουμε τὴ Σιωπή, νὰ καθαρίσουμε τὴν κόπρον τοῦ Αὐγείου.
Ναί, τοῦ δικομματισμοῦ ἡ κόπρος – στὴν κοπριά! Ἡ βουλὴ τοῦ Αὐγείου – στὴ χωματερή τους! Κι ἐσύ, λαὲ βασανισμένε, ἐκεῖ, «ἐπὶ πτερύγων ανέμων», γιὰ μιὰ νέα Αὐγή…
Εἴμαστε δυό, εἴμαστε τρεῖς, εἴμαστε χιλιοδεκατρεῖς!
Λαέ, Ἀγών! Ὅπως πάντα, νῦν τέτρωται Ἅδης!!!
Κρύφτηκε στο εξοχικό του στη Σέριφο και δεν ξεμυτίζει με τίποτε. Ποιός λέτε;
Κάτοικοι και εστιάτορες του νησιού ανέφεραν ότι δεν τολμάει να ξεμυτίσει από τη βίλα.
Στην πολυτελή βίλα του στη Σέριφο, το κόστος κατασκευής της οποίας υπερέβη τα 3 εκατομμύρια ευρώ και καταλαμβάνει μια ολόκληρη πλαγιά, έχει κρυφτεί τις ημέρες του Πάσχα ο υπουργός Οικονομικών.
Κάτοικοι και εστιάτορες του νησιού μας ανέφεραν ότι ενώ τα προηγούμενα χρόνια έκοβε καμιά βόλτα στη Χώρα του νησιού, τώρα δεν τολμάει να ...
ξεμυτίσει από τη βίλα.
Προφανώς γιατί ξέρει τι τον περιμένει. Άσε που η Αστυνομία του νησιού περιπολεί διαρκώς γύρω από το σπίτι του ενώ είναι άγνωστο πόσοι αστυνομικοί της προσωπικής του φρουράς έχουν μεταφερθεί από την Αθήνα για να τον φυλάνε.
Μία οικονομική απορία: Ο υπουργός έχει μηνιαίο μισθό 4.000 ευρώ. Από αυτά, 3.000 δίνει για την ενοικίαση του σπιτού του στην Αθήνα, ενώ το εξοχικό του στην Σέριφο το έκανε με τραπεζικό δάνειο το ο ποίο και αποπληρώνει κανονικά. Μήπως τα "νούμερα" δεν βγαίνουν ή εγώ δεν ξέρω μαθηματικά; Δηλαδή, αν δίνει 800 ευρώ το μήνα για την αποπληρωμή του δανείου, ο υπουργός μας, ο τσάρος μας, ο αγωνιστής μας, βιοπορίζεται με 200 ευρώ το μήνα;
Μία οικονομική απορία: Ο υπουργός έχει μηνιαίο μισθό 4.000 ευρώ. Από αυτά, 3.000 δίνει για την ενοικίαση του σπιτού του στην Αθήνα, ενώ το εξοχικό του στην Σέριφο το έκανε με τραπεζικό δάνειο το ο ποίο και αποπληρώνει κανονικά. Μήπως τα "νούμερα" δεν βγαίνουν ή εγώ δεν ξέρω μαθηματικά; Δηλαδή, αν δίνει 800 ευρώ το μήνα για την αποπληρωμή του δανείου, ο υπουργός μας, ο τσάρος μας, ο αγωνιστής μας, βιοπορίζεται με 200 ευρώ το μήνα;
πηγή:ας μιλήσουμε επιτέλους
Η ιστορία επαναλαμβάνεται
Δημήτρης Μακρυστάθης
Πέρασαν 189 χρόνια από το 1821. Πολλά άλλαξαν: η Ελλάδα ελευθερώθηκε, επεκτάθηκε, ενδυναμώθηκε. Ο χάρτης της περιοχής άλλαξε ριζικά (και συνεχίζει να αλλάζει μέχρι σήμερα με τις συνεχείς αποσχίσεις στα Βαλκάνια). Κι όμως, τελικά όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν! Ή μήπως όχι; Ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή. Στις 12 Απριλίου 1823, η δωδεκαμελής επιτροπή που είχε οριστεί από την Β’ Εθνοσυνέλευση με σκοπό να συντάξει έναν πρόχειρο προϋπολογισμό της (επαναστατημένης) Ελλάδας συντάσσει έκθεση σύμφωνα με την οποία είναι απαραίτητος (και αναπόφευκτος) ο εξωτερικός δανεισμός της χώρας, αφού τα έξοδα (του πρώτου εξαμήνου) ήταν 38.000.000 γρόσια και τα έσοδα μόλις 12.000.000 γρόσια! Με απόφαση της κυβέρνησης, στις 2 Ιουνίου 1823, εξουσιοδοτούνται οι Ιωάννης Ορλάνδος, Ανδρέας Λουριώτης και Ανδρέας Ζαϊμης να μεταβούν στο Λονδίνο και να συνάψουν δάνειο.
Τελικά, μόλις στις 26 Ιανουαρίου 1824 φτάνουν μόνον οι δύο πρώτοι στο Λονδίνο, με έξοδα του Λόρδου Βύρωνα, και συνάπτουν στις 9 Φεβρουαρίου δάνειο 800.000 λιρών. Ως εγγύηση για την αποπληρωμή του δανείου από την ελληνική πλευρά τέθηκαν τα δημόσια κτήματα και όλα τα δημόσια έσοδα. Όμως, το ποσό που έφτασε στα χέρια της κυβέρνησης, ύστερα από τις διάφορες κρατήσεις, ήταν μόλις 298.000 λίρες!
Τελικά, μόλις στις 26 Ιανουαρίου 1824 φτάνουν μόνον οι δύο πρώτοι στο Λονδίνο, με έξοδα του Λόρδου Βύρωνα, και συνάπτουν στις 9 Φεβρουαρίου δάνειο 800.000 λιρών. Ως εγγύηση για την αποπληρωμή του δανείου από την ελληνική πλευρά τέθηκαν τα δημόσια κτήματα και όλα τα δημόσια έσοδα. Όμως, το ποσό που έφτασε στα χέρια της κυβέρνησης, ύστερα από τις διάφορες κρατήσεις, ήταν μόλις 298.000 λίρες!
Στις 31 Ιουλίου 1824, η βουλή αποφασίζει τη σύναψη και δεύτερου δανείου. Το διαπραγματεύτηκαν και το σύναψαν στις 26 Ιανουαρίου 1825 και πάλι οι Ορλάνδος και Λουριώτης. Το ονομαστικό κεφάλαιο του δανείου ήταν 2.000.000 λίρες, από τα οποία (μετά τις γνωστές ληστρικές κρατήσεις) το καθαρό ποσό ήταν μόλις 816.000 λίρες! Αυτή τη φορά τη διαχείρηση ανέλαβαν Άγγλοι τραπεζίτες και μέλη του Φιλελληνικού Κομιτάτου. Με πολλές άστοχες ενέργειες εκ μέρους τους παρήγγειλαν έξι ατμοκίνητα πλοία και δύο φρεγάτες, από τα οποία μόνο τα μισά παραδώθηκαν στην Ελλάδα…
Τελικά στην Ελλάδα έφτασαν περίπου 233.000 λίρες, δηλαδή ποσό μικρότερο από εκείνο που είχε ληφθεί κατά το πρώτο δάνειο, αν και το δεύτερο είχε συναφθεί σε υπερδιπλάσιο ύψος!
Όπως είναι ξεκάθαρο η χώρα χρεώθηκε 2.800.000 λίρες και παρέλαβε λιγότερα από 540.000 λίρες, ενώ το πραγματικό κεφάλαιο υποτίθεται πως ήταν πάνω από 1.500.000 λίρες! Ποιοί ήταν, όμως, οι υπαίτιοι της σπατάλης; Πρώτοι απ’ όλους οι Ορλάνδος και Λουριώτης, οι οποίοι σπατάλησαν μεγάλα ποσά στο Λονδίνο, ζώντας πολυτελώς, σε αντίθεση με τους αγωνιστές που πολεμούσαν με μεγάλες στερήσεις. Μάλιστα το 1838, επί Βαυαροκρατίας, ο υπουργός Οικονομικών Γεώργιος Σπανιολάκης κατηγόρησε τους δύο διαπραγματευτές ότι ιδιοποιήθηκαν χρήματα από τις αγοροπωλησίες μετοχών των δανείων κι επιπλέον τον Ορλάνδο ότι παρακράτησε ποσό 5.900 λιρών από τα δύο δάνεια, ενώ το ελεγκτικό συνέδριο προχώρησε σε προσημείωση των περιουσιακών τους στοιχείων. Σπατάλες διέπραξαν και οι βρετανοί τραπεζίτες που ανέλαβαν την έκδοση του δανείου, η περίφημη “Τετραρχία”, καθώς και διάφοροι βρετανοί ιδιώτες, από τους οποίους άλλοι ήταν τυχοδιώκτες που παρίσταναν τους φιλέλληνες κι άλλοι φιλέλληνες αυθεντικοί, αλλά αφελείς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα κατασπατάλησης είναι οι μισθοί του αρχιναύαρχου του Ελληνικού Στόλου λόρδου Cochrane που έλαβε 57.500 λίρες. Σύμφωνα με τον καθηγητή κ. Γ. Β. Δερτιλή (στο έργο του «Ιστορία του Ελληνικού Κράτους, 1830-1920») το ποσό αυτό αντιστοιχούσε σε «περίπου 50 ετών εισόδημα μιας μεσοαστικής οικογένειας εκείνης της εποχής». Εύκολα συμπεραίνει κανείς πως τελικά τα δάνεια δεν εκπλήρωσαν τον σκοπό τους, αφού η επαναστατική κυβέρνηση δεν κάλυψε τις πραγματικές στρατιωτικές ανάγκες της Ελλάδας.
Αντιθέτως, υποθήκευσε τον προϋπολογισμό της για τα επόμενα 105 χρόνια, αφού οι τελευταίες ομολογίες που είχαν εκδοθεί το 1824-1825 εξοφλήθηκαν μόλις το 1930 στην Ολλανδία! Φυσικά, δεν πρέπει να παραβλέπουμε πως, στο ενδιάμεσο, το 1825 η κυβέρνηση κήρυξε την πρώτη πτώχευση, ενώ τον Απρίλιο του 1826, αναλαμβάνοντας η κυβέρνηση Α. Ζαΐμη, στο ταμείο υπήρχαν μόνο 16 γρόσια και καμμία λίρα! Έτσι, η πρώτη πτώχευση είναι γεγονός κι έρχεται νωρίτερα και από τη δημιουργία του ελληνικού κράτους…
Το έδαφος θα μπορούσε μόνο προσοδοφόρο να χαρακτηριστεί για την επιβολή της ισχύος και της εξουσίας των Μεγάλων Δυνάμεων στην Ελλάδα. Και όντως αυτό δεν άργησε να γίνει. Στις 7 Μαΐου 1832 συνήφθη η Συνθήκη του Λονδίνου μεταξύ Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας και Βαυαρίας, η οποία υποχρέωνε τους (μη συμμετέχοντες) Έλληνες να διαθέτουν τις κρατικές εισπράξεις, με απόλυτη προτεραιότητα,στην πληρωμή του εγγυημένου τοκοχρεολυσίου. Πρόκειται για δάνειο 60.000.000 φράγκων, από τα οποία (με τις συνήθεις πρακτικές) απέμειναν τελικά τα 27.000.000 φράγκα.
Μερικά χρόνια αργότερα, το 1843, στη Συνδιάσκεψη του Λονδίνου υπεγράφη νέο πρωτόκολλο σύμφωνα με το οποίο η υποχρεωτική ετήσια δόση για τοκοχρεολύσια αυξήθηκε στο ποσό των 3.434.283 φράγκων, ποσό εξωφρενικό για την εποχή. Τι έκανε η ελληνική κυβέρνηση; Αναγκάστηκε να περικόψει επειγόντως και δραστικά τις δημόσιες δαπάνες προκειμένου να συγκεντρώσει το τεράστιο αυτό ποσό. Οι περικοπές επέφεραν μεγάλες μειώσεις μισθών. Κάτι ανάλογο δεν συμβαίνει και σήμερα;
Η ιστορία δεν σταματάει όμως εκεί. Όλες οι Μεγάλες Δυνάμεις, κυρίως η Μεγάλη Βρετανία, χρησιμοποίησαν έκτοτε συστηματικά το δημόσιο χρέος της Ελλάδας ως μέσο πίεσης για να της επιβάλουν μια εξωτερική πολιτική εναρμονισμένη με τα συμφέροντά τους.
Η τακτική αυτή των Μεγάλων Δυνάμεων στηριζόταν στη συμβατική υποχρέωση της ελληνικής κυβέρνησης να διαθέτει στην υπηρεσία του χρέους τις εισπράξεις των τελωνείων της. Όποτε ήθελαν να ασκήσουν πίεση στην ελληνική κυβέρνηση, οι Μεγάλες Δυνάμεις επέσειαν τη νομική αυτή επιχειρηματολογία, υποστηρίζοντας ότι η Συνθήκη του 1832 τούς έδινε το δικαίωμα να ελέγχουν τις υπέγγυες τελωνειακές εισπράξεις του Ελληνικού Δημοσίου και ότι αυτό το δικαίωμα μπορούσαν εν ανάγκη να το ασκήσουν ακόμη και με τη βία, καταλαμβάνοντας τα τελωνεία της χώρας μας. Άλλωστε, το απέδειξαν περίτρανα τα χρόνια που ακολούθησαν. Το 1850 οι βρετανικές κανονιοφόροι απέκλεισαν τον Πειραιά και υποχρέωσαν την κυβέρνηση να καταβάλει, για την υπόθεση Πασίφικο, τεράστια αποζημίωση: 330.000 φράγκα, σχεδόν το 3% των φορολογικών εσόδων του κράτους.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1854, εν όψει του Κριμαϊκού Πολέμου η Βρετανία και η Γαλλία επικαλέστηκαν προσχηματικά διατάξεις από το Πρωτόκολλο του Λονδίνου για το δάνειο του 1832 και κατέλαβαν τον Πειραιά, τον οποίο κράτησαν υπό την κατοχή τους ως τις 3 Μαρτίου 1857. Εντός αυτής της τριετίας κάποιοι Βρετανοί ζητούσαν ουσιαστικά να ελέγχονται ακόμη πιο στενά τα έσοδα του ελληνικού κράτους…
Και φτάνουμε στο σήμερα. Έτος 2010. Τα δάνεια του 1824-25 έχουν ξεπληρωθεί, ευτυχώς. Παραμένουν όμως απλήρωτα πολλά άλλα. Το δημόσιο έλλειμμα έχει φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη. Ο Παπανδρέου υποστηρίζει πως βρισκόμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση και κινδυνεύει η εθνική μας ακεραιότητα. Οι «Μεγάλες Δυνάμεις» του 2010 είναι και πάλι στο πλευρό μας… Οι Άγγλοι και Αμερικάνοι τραπεζίτες για να πλουτίσουν, οι Γερμανοί για να μας ειρωνεύονται και να επιζητούν την αγορά νησιών μας, οι Γάλλοι για να «ανταλλάσσουν» αεροπλάνα με πολιτική στήριξη κ.ο.κ. Τα spread ανεβαίνουν ολοταχώς και «η ζωή τραβάει την ανηφόρα». Οι μισθοί περικόπτονται, όπως το 1843, ενώ οι άξιοι συνεχιστές του Cochrane, τα golden boys, πλούτισαν σε βάρος του κράτους και αρχίζουν να απομακρύνονται από αυτό. Η κατάσταση δεν μοιάζει και τόσο ευοίωνη για το μέλλον. Μια νέα (κοινωνική) επανάσταση θα μας σώσει ή μετά το τέλος της θα βρεθούμε και πάλι χρεωμένοι μέχρι το λαιμό; Τελικά ίσως και να έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν πως η ιστορία επαναλαμβάνεται. Αρκεί μόνο να επαναληφθούν και οι θετικές πτυχές τις και όχι μόνο οι αρνητικές. Ο χρόνος θα δείξει…
To OXI της επιβίωσης
Η χώρα έχει οδηγηθεί σε πλήρες αδιέξοδο. Ο λαός με κομμένη την ανάσα βιώνει καθημερινά την ολοκληρωτική ανατροπή του οικογενειακού και προσωπικού του βίου. Αντιμετωπίζει την ισοπέδωση των δικαιωμάτων του και των κοινωνικών κατακτήσεων δεκαετιών. Οι πολιτικές που επιβάλλονται τον οδηγούν με βίαιο τρόπο στην απόλυτη φτώχεια, την ανεργία και την εξαθλίωση. Ο εργαζόμενος χάνει μέρα με τη μέρα όλα τα εχέγγυα για μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή ζωή, ενώ ο μικρός και μεσαίος επιχειρηματίας καταστρέφεται κυριολεκτικά. Όσο συνεχίζεται η ίδια πορεία, η κατάσταση γίνεται όλο και πιο δύσκολα αναστρέψιμη, ακόμη και στα πλαίσια μιας άλλης ριζικά διαφορετικής πολιτικής.
Σήμερα έχει γίνει καθαρό ότι η επιβολή του καθεστώτος κατοχής με τη μορφή της κηδεμονίας από την Ε.Ε., την ΕΚΤ και το ΔΝΤ ήρθε για να εξασφαλίσει ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να πληρώνει τους Ευρωπαίους και εγχώριους τραπεζίτες, θα εξακολουθήσει να βρίσκεται στο έλεος των αγορών, των πιο αδίστακτων αρπακτικών, των κερδοσκόπων και των τοκογλύφων. Το κύριο ενδιαφέρον της τρόικας δεν ήταν ποτέ η αποκατάσταση της οικονομίας της χώρας, αλλά η προστασία των μεγάλων τραπεζών και του ευρώ. Η χώρα και ο λαός της κρίθηκαν αναλώσιμοι προκειμένου να εξευμενίσουν τις αγορές και να επιβιώσει το ευρώ.
Οι Έλληνες εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, επαγγελματίες, παραγωγοί, μικρομεσαίοι επιχειρηματίες δεν κλήθηκαν απλώς να πληρώσουν το μάρμαρο, αλλά να αποδεχθούν την επίσημη υποθήκευση και το ξεπούλημα της χώρας τους από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ.
Κηδεμόνες – κατακτητές
Η κυβέρνηση και το καθεστώς κατοχής δεν μπορούν πλέον να συγκαλύψουν ότι το κυρίως ζητούμενο με την επιβολή του ΔΝΤ στη χώρα υπό την εποπτεία της Ε.Ε. δεν είναι απλώς οι επιπλέον «θυσίες» από τα λαϊκά στρώματα. Το επίδικο ζήτημα ήταν και είναι η εθνική κυριαρχία της χώρας. Με την κηδεμονία του ΔΝΤ και της Ε.Ε. ο Έλληνας εργαζόμενος δεν χάνει μόνο τη δουλειά του, τη σύνταξή του, τα δικαιώματά του, αλλά και την ίδια τη χώρα του. Κομμάτι - κομμάτι αρχίζει να πουλιέται σε κυκλώματα της διεθνούς αγοράς που ξέρουν πώς να κερδίζουν από μια κατεστραμμένη χώρα.
Η ίδια η δυνατότητα επιβίωσης της χώρας αμφισβητείται πλέον ανοιχτά από τους ιθύνοντες της ευρωζώνης και τις αγορές. Αν χρειαστεί, θα πρέπει τουλάχιστον οικονομικά να χωριστεί η χώρα σε περιοχές και περιφέρειες, να εκχωρήσει την εκμετάλλευση των νησιών και τα δικαιώματα στο Αιγαίο. Η χώρα έχει πλέον μετατραπεί ανοιχτά σε κράτος υπό αίρεση, διαρθρωμένο σε περιφέρειες εύκολα ιδιωτικοποιήσιμες και προσαρτήσιμες ανάλογα με τα συμφέροντα των μεγάλων της ευρωζώνης και των ΗΠΑ.
Η μάχη που καλείται να δώσει σήμερα ο εργαζόμενος, ο αγρότης, ο μικρομεσαίος, ο επαγγελματίας, ο νέος, δεν είναι απλώς και μόνο για τη δική του προσωπική επιβίωση. Κανείς δεν μπορεί να τη βγάλει καθαρή από μόνος του και ιδιαιτέρως στις σημερινές συνθήκες. Σήμερα κανένας δεν μπορεί να σωθεί δίχως να παλέψει για τη σωτηρία συνολικά της χώρας. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Δεν υπάρχουν πια άλλα περιθώρια για το «άσε πρώτα να δούμε τι θα γίνει και ύστερα βλέπουμε». Ή οι εργαζόμενοι και ολόκληρος ο λαός παίρνουν την υπόθεση στα χέρια τους και αναλαμβάνουν δράση για τη διάσωση της χώρας ή θα ζήσουμε καταστάσεις τις οποίες έχουμε γνωρίσει μόνο στις πιο σκοτεινές σελίδες της ιστορίας μας.
Άρνηση του χρέους
Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο να αλλάξει οτιδήποτε, δεν μπορεί να υπάρξει άλλη πολιτική, αν δεν αντιμετωπιστεί πρώτα απ’ όλα ο βρόχος του δημόσιου δανεισμού, αν δεν ξεφύγει η χώρα από τη θανάσιμη λαβή των δανειστών της. Όποιος το αγνοεί αυτό, απλώς ονειροβατεί.
Μια ριζικά διαφορετική πολιτική που ξεκινά στη βάση των αληθινών συμφερόντων του λαού και της χώρας οφείλει να ξεκαθαρίζει ευθύς εξαρχής τα στοιχειώδη:
Το χρέος δεν το δημιούργησε ο λαός.
Τα δανεικά δεν χρησιμοποιήθηκαν προς όφελος του λαού και της χώρας.
Ο δανεισμός χρηματοδότησε τη λεηλασία του τόπου και μια οικονομική και πολιτική ολιγαρχία που σήμερα ρίχνει τη χώρα και τον λαό της στον Καιάδα του ΔΝΤ.
Ο λαός δεν χρωστά, του χρωστάνε. Δεν μπορεί λοιπόν να του ζητιέται να πληρώσει τον «λογαριασμό του χρέους» που άλλοι δημιούργησαν και επωφελήθηκαν από αυτό.
Ποια είναι η απάντηση; Μόνο μία:
Άρνηση της πληρωμής του χρέους εδώ και τώρα, άμεση παύση πληρωμών προς τους δανειστές, ώστε να σταματήσει ο φόρος αίματος τον οποίο καταβάλλουν η χώρα και ο λαός στους διεθνείς τοκογλύφους και κερδοσκόπους.
Αυτή είναι η μόνη λύση για να σωθεί η χώρα από την καταστροφή και να διασώσουν οι εργαζόμενοι τα εισοδήματά τους, τη δουλειά τους, τις συντάξεις και τα δικαιώματά τους. Είναι ο μόνος τρόπος για να υπάρξει προοπτική για τους νέους, τους αγρότες, τους επαγγελματίες, τους μικρομεσαίους. Είναι ο μόνος τρόπος για να γλυτώσει η χώρα από την πτώχευση και την καταστροφή που οργανώνουν ήδη η κυβέρνηση, η Ε.Ε. και το ΔΝΤ.
Άρνηση της πληρωμής του χρέους εδώ και τώρα σημαίνει άμεση παύση πληρωμών προς τους δανειστές. Σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζουμε κανενός είδους απαίτηση που θα επιτρέψει στους δανειστές της χώρας να τη δημεύσουν, να την κατασχέσουν, να τη λεηλατήσουν. Σημαίνει ότι σταματάμε να πληρώνουμε δάνεια που έχουμε πληρώσει διπλά και τρίδιπλα. Σημαίνει ότι διαγράφουμε μονομερώς όλες τις οφειλές που υπήρξαν προϊόν ρεμούλας και κερδοσκοπίας εις βάρος της χώρας και του λαού της. Σημαίνει ότι αρνούμαστε επιτέλους να ματώνουμε για δάνεια που έρχονται από το 1880, αλλά οι αγορές και οι μεγάλοι «εταίροι» μας έχουν επιβάλει να τα πληρώνουμε έως σήμερα. Σημαίνει πολύ απλά ότι σταματάμε να πληρώνουμε τα κερατιάτικα στους διεθνείς και ντόπιους τοκογλύφους.
Ο ελληνικός λαός οφείλει να προχωρήσει σε άρνηση της πληρωμής του χρέους όχι γιατί θέλει να βλάψει κανέναν ή να «φάει» τα λεφτά των δανειστών του. Οφείλει να το κάνει γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να σταθεί στα πόδια του, για να διεκδικήσει τη χώρα του από τις αγορές και τα αρπακτικά τους, για να εξασφαλίσει την επιβίωσή του, για να λυτρωθεί επιτέλους από το διεφθαρμένο σύστημα που τον κυβερνά. Γι’ αυτό και αιτήματα που αφορούν δάνεια τα οποία συνάφθηκαν καλή τη πίστει και συνέβαλαν αποδεδειγμένα στην ανάπτυξη της χώρας, ο λαός δεν θα αρνηθεί να συζητήσει την ικανοποίησή τους. Στη βάση του αμοιβαίου οφέλους. Ιδίως αν συνδέονται με χρήματα μικροκαταθετών και ασφαλιστικών ταμείων, που έτσι κι αλλιώς δεν υπερβαίνουν το 15% του σημερινού δημόσιου χρέους. Πάντα με βασική προϋπόθεση ότι καμιά τέτοια απαίτηση δεν θα υπονομεύσει την πορεία της χώρας, δεν θα υποθηκεύσει το μέλλον της και ούτε θα θέσει τη χώρα υπό καθεστώς ομηρίας. Αν είναι να χάσει κάποιος, αυτός σίγουρα δεν θα είναι ο λαός και η χώρα.
Ποιο κράτος δικαίου;
Μα είναι δίκαιο κάτι τέτοιο; Είναι δίκαιο να μην πληρώσουμε αυτά που χρωστάμε;
Ο Αριστοτέλης έλεγε στα Πολιτικά (Βιβλίο Γ, 9,10-13) ότι «ίσον το δίκαιον είναι, και έστιν, αλλ’ ου πάσιν αλλά τοις ίσοις· και το άνισον δοκεί δίκαιον είναι, και γαρ έστιν, αλλ’ ου πάσιν αλλά τοις ανίσοις». Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει ισοτιμία, ούτε ισότιμη σύμβαση, ανάμεσα σε άνισα μέρη. Ισότιμη σύμβαση υπάρχει μόνο απέναντι σε πραγματικά ίσους. Όπως εύστοχα σχολίαζε ο φημισμένος Γερμανός νομοδιδάσκαλος και οικονομολόγος του 19ου αιώνα Άντον Μένγκερ, «δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανισότητα από την ίση μεταχείριση ανίσων».Γι’ αυτό και ο R. T. Ely, που από πολλούς θεωρείται ο πρύτανης της οικονομικής επιστήμης στις ΗΠΑ, έλεγε ότι «μόνο οι δυνατοί και οι ισχυροί είναι υπέρμαχοι της ελεύθερης σύμβασης δίχως κανέναν έλεγχο και περιορισμό. Η ελεύθερη σύμβαση προϋποθέτει ίσους πίσω από το συμβόλαιο για να μπορέσει να υπάρξει ισότητα». Κράτος δικαίου είναι εκείνο το κράτος που προασπίζεται με όλα τα έννομα μέσα τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών του και όχι εκείνο που τα ξεπουλά προκειμένου να προασπίσει τα συμφέροντα των δανειστών. Κράτος δικαίου υπάρχει και λειτουργεί μόνο ως κυρίαρχο κράτος και όχι ως προτεκτοράτο τραπεζιτών και κερδοσκόπων που έχουν εξαγοράσει το εγχώριο πολιτικό σύστημα για να λεηλατήσουν τη χώρα.
Υπήρξε πραγματικά ίση μεταχείριση μεταξύ ίσων στη διαδικασία δημόσιου δανεισμού; Ούτε κατά διάνοια. Ο δανεισμός της χώρας ήταν προϊόν εκβιασμού, εκμαυλισμού και προώθησης της εξάρτησης της χώρας από συγκεκριμένα συμφέροντα της διεθνούς αγοράς. Μετά τον πόλεμο οι αγαπητοί φίλοι και σύμμαχοι εξανάγκασαν την Ελλάδα να αναγνωρίσει όλα τα προπολεμικά της χρέη στο υπερδιπλάσιο της τρέχουσας αξίας τους, έστω κι αν η χώρα είχε χρεοκοπήσει επίσημα δυο φορές γι’ αυτά (1893/1932). Αναγνωρίστηκαν χρέη που συνάφθηκαν από το 1881 και κατόπιν. Κι όχι μόνο αυτό, την εξανάγκασαν να αναγνωρίσει δάνεια στο άρτιο της αξίας τους, ενώ η χώρα τα είχε δανειστεί «υπό το άρτιο». Υπό το άρτιο είναι όταν κάποιος δανείζεται 1.000 δολ., ας πούμε, η τράπεζα που τον δανείζει τον χρεώνει 1.000 δολ. μαζί με τα επιτόκια πάνω σ’ αυτή την αξία, αλλά το ποσό που εκταμιεύεται είναι πολύ χαμηλότερο γιατί ο δανειστής προεισπράττει από το κεφάλαιο εκτός από τις αμοιβές του και διάφορα άλλα που αφορούν τον «πιστωτικό κίνδυνο» που αναλαμβάνει. Με τον τρόπο αυτό δάνειζαν οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οίκοι την Ελλάδα έως και τον μεσοπόλεμο. Της χρέωναν 1.000 και της εκταμίευαν 800, 600, πολλές φορές και λιγότερα από 500 δολάρια.
Την ίδια εποχή με τη Συμφωνία του Λονδίνου (1953) εξανάγκαζαν την Ελλάδα μαζί με μια σειρά άλλες χώρες να χαρίσουν τα χρέη που είχε δημιουργήσει η χιτλερική Γερμανία προς αυτές. Μέσα σ’ αυτά τα χρέη ήταν και το αναγκαστικό δάνειο της κατοχής, το δάνειο του αίματος, όπως το είχε χαρακτηρίσει ο Ξ. Ζολώτας, που πήραν οι ναζί κατακτητές από την κατεχόμενη Ελλάδα.
Η Ελλάδα αναγνώριζε την ανάγκη ανάπτυξης της Γερμανίας χωρίς το βάρος των χρεών της, προκειμένου να επωφεληθούν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Αλλά οι μεγάλοι μας σύμμαχοι αρνήθηκαν να κάνουν το ίδιο για τη μικρή Ελλάδα, που στο κάτω - κάτω της γραφής έδωσε τόσα στον πόλεμο ενάντια στον χιτλερισμό και βγήκε από αυτόν τελείως κατεστραμμένη. Αντίθετα την έσπρωξαν στον εμφύλιο και της χρέωσαν τα προπολεμικά χρέη για να μην μπορέσει να ξανασηκώσει κεφάλι.
Από τότε αρχίζει η κακοδαιμονία του δημόσιου χρέους για τη νεότερη Ελλάδα. Ο αείμνηστος ακαδημαϊκός Άγγελος Αγγελόπουλος χαρακτήριζε ως «σκάνδαλο» τη συμπεριφορά των μεγάλων συμμάχων και εταίρων μας.
Εξαγορά και εκμαυλισμός
Και πώς τα κατάφεραν και εξανάγκασαν τη χώρα να αναγνωρίσει τα προπολεμικά χρέη; Εξαγοράζοντας
με το 30% και πλέον των ελληνικών ομολόγων τις ισχυρές πολιτικές οικογένειες του τόπου, το παλάτι και φυσικά τις μεγάλες οικονομικές δυναστείες της χώρας, που μυρίστηκαν εύκολο και γρήγορο χρήμα. Από τότε το προπολεμικό χρέος είτε μεταφέρθηκε σε εξωλογιστικούς λογαριασμούς του κρατικού προϋπολογισμού, ώστε το δημόσιο χρέος της χούντας και της πρώτης μεταπολίτευσης του Καραμανλή να εμφανιστεί χαμηλό, είτε φορτώθηκε στις μεγάλες ΔΕΚΟ (ΔΕΗ, ΟΤΕ κ.λπ.), είτε ανταλλάχθηκε με προκλητικά χαριστικές συμβάσεις με επιχειρηματικά συμφέροντα του εξωτερικού.
Στις δεκαετίες του ’70 και του ’80 ούτε μία δανειακή σύμβαση δεν υπήρξε, είτε με κράτος, είτε με χρηματοπιστωτικούς ομίλους του εξωτερικού, που να μην περιέχει αφενός τοκογλυφικούς όρους και αφετέρου πρωτοφανείς δεσμεύσεις για το ελληνικό κράτος. Έτσι οι δανειακές συμβάσεις με τις γαλλικές τράπεζες την εποχή του φλερτ Ζισκάρ Ντ’ Εστέν - Καραμανλή τη δεκαετία του ’70 προέβλεπαν την παράλληλη αγορά όπλων, τροφίμων, κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων κ.ο.κ. από τη Γαλλία. Με άλλα λόγια, η Γαλλία δάνειζε το ελληνικό κράτος μόνο αν το δεύτερο άνοιγε την εσωτερική αγορά του στην πρώτη. Αυτό έγινε με όλους τους δανειστές. Κι έτσι ο δημόσιος δανεισμός όχι μόνο γινόταν με τοκογλυφικούς όρους, αλλά και με παρελκόμενες συμφωνίες που οδηγούσαν στην καταστροφή την αναιμική βιομηχανία και γενικά την παραγωγή που υπήρχε στην Ελλάδα.
Από τη δεκαετία του ’90 έως σήμερα ο δημόσιος δανεισμός γίνεται κυρίως με ομόλογα, που επιτρέπει αφενός τη χειραγώγηση και την εξαγορά του ελληνικού πολιτικού συστήματος χωρίς να αφήνει εμφανή ίχνη. Σε ολόκληρο αυτό το διάστημα η Ελλάδα πληρώνει τοκογλυφικά επιτόκια, πληρώνει τραπεζικές μεσιτείες στο υπερδιπλάσιο της διεθνούς τραπεζικής πρακτικής και κάθε μεγάλη αγορά ομολόγων συνοδεύεται από παραχωρήσεις για «μεγάλα έργα» και κρατικές προμήθειες.
Δανειζόμαστε με το πιστόλι στον κρόταφο
Για να δείξουμε τη σχέση δανειστών και ξένων επιχειρηματικών συμφερόντων αρκεί να αναφέρουμε ότι ο κύριος δανειστής της χώρας με βάση την πρόσφατη δανειακή σύμβαση όπου η κυβέρνηση απεμπόλησε «άνευ όρων και αμετάκλητα», όπως αναφέρει αυτολεξεί η ίδια η δανειακή σύμβαση, την ασυλία της χώρας λόγω εθνικής κυριαρχίας, είναι η Γερμανία. Όμως δεν μας δανείζει το γερμανικό κράτος, αλλά μια τράπεζα κρατικού ενδιαφέροντος και όχι μόνο, η kfw. Η τράπεζα αυτή είναι κι ένας από τους βασικούς μετόχους της Deutsche Telekom, που είναι κύριος μέτοχος στον ΟΤΕ. Το πώς μπήκε η Deutsche Telekom στον ΟΤΕ αποτελεί σκάνδαλο πρώτου μεγέθους και συνδέεται με ανταποδοτικά οφέλη υπέρ των Γερμανών, προκειμένου, ανάμεσα στα άλλα, να αγοράσουν οι γερμανικές τράπεζες ελληνικά ομόλογα. Είναι τυχαίο το γεγονός ότι την τελευταία δεκαετία που οι γερμανικές τράπεζες έγιναν ένας από τους δυο μεγαλύτερους δανειστές του ελληνικού κράτους, η Γερμανία εδραιώθηκε στην Ελλάδα ως η πρώτη οικονομική δύναμη κατέχοντας το μεγαλύτερο μερίδιο στο εξωτερικό εμπόριο της χώρας και έχοντας διεισδύσει όσο κανένας άλλος σε όλους τους ζωτικούς τομείς της οικονομίας μας; Όχι βέβαια.
Φυσικά για να γίνουν όλα αυτά απαιτούνται δυο βασικές προϋποθέσεις: Εξαγορασμένοι πολιτικοί και μια οικονομική ολιγαρχία που ζει όχι από τις επενδύσεις και την ανάπτυξη της παραγωγής, αλλά από τον παρασιτισμό της χρηματιστικής κυβείας και τον μεταπρατισμό ξένων συμφερόντων. Από πού κι ως πού λοιπόν θα πρέπει ο ελληνικός λαός να δεχθεί τη «συμβατική ισοτιμία» και το «δίκαιο» εκβίασαν, εξαγόρασαν, λεηλάτησαν κτων απαιτήσεων δυνάμεων που αι συνεχίζουν να λεηλατούν αυτόν τον τόπο; Τι σόι «κράτος δικαίου» απηχεί η δανειακή σύμβαση που επιβλήθηκε στην Ελλάδα μέσα από τον εκβιασμό των αγορών; Μια δανειακή σύμβαση που δεν υπάρχει όμοιά της από την εποχή των διομολογήσεων που επέβαλαν οι μεγάλες δυτικές δυνάμεις στον «μεγάλο ασθενή» της Ανατολής, τον Οθωμανό Σουλτάνο. Είναι δίκαιη η υποθήκευση μιας ολόκληρης χώρας και του λαού της στους δανειστές; Πότε έγινε στην ιστορία κάτι τέτοιο;
Οικονομική βία
Από τη στιγμή που οι δανειστές της χώρας επέβαλαν αυτό το καθεστώς, έχασαν κάθε δυνατότητα να επικαλούνται το δίκαιο για τα αιτήματά τους, έχασαν κάθε έννομο και συμβατικό στοιχείο από τις απαιτήσεις προς τη χώρα και τον λαό της. Δεν μπορείς να υποδουλώνεις μια χώρα και έναν λαό, να τον αναγκάζεις να ζήσει μια κόλαση, μόνο και μόνο γιατί έχεις «έννομες απαιτήσεις». Ο κατακτητής είναι πάντα κατακτητής, είτε γίνεται με τα όπλα, είτε με οικονομικά μέσα. Και απέναντι στον κατακτητή υπάρχει μόνο μια απάντηση: ο πατριωτισμός των Ελλήνων, οι οποίοι, σύμφωνα και με το σύνταγμα (120.4), «δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία». Όπως γνωρίζουν όλοι, η βία δεν είναι μόνο στρατιωτική, είναι επίσης πολιτική και οικονομική. Σήμερα ο πατριωτισμός των Ελλήνων δοκιμάζεται και επιβεβαιώνεται πρώτα και κύρια απέναντι στους νέους κατακτητές της χώρας, τους ντόπιους δωσίλογους κυβερνώντες και κάθε άλλον που επικαλείται το δίκαιο για να ρίξει την ευθύνη στο θύμα ώστε να αθωωθεί ο θύτης.
Δημήτρης Καζάκης
Οικονομολόγος
Χριστός Ανέστη
"Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος"
Καλή και γρήγορη Ανάσταση της Ελλάδας
Πέμπτη 21 Απριλίου 2011
ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ
KAΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ
ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΜΑΣ
ΑΠΟ ΤΗΝ
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ,ΨΥΧΙΚΗ ΚΑΙ ΥΛΙΚΗ ΜΑΣ
ΜΙΖΕΡΙΑ.
Χ Ρ Ο Ν Ι Α Π Ο Λ Λ Α Μ Ε Υ Γ Ε Ι Α
Γιατί βάφουμε κόκκινα τα αυγά το Πάσχα;
Ένα από τα πιο διαδεδομένα έθιμα του Πάσχα είναι το βάψιμο των αυγών τη Μεγάλη Πέμπτη. Το αυγό συμβολίζει τον τάφο του Χριστού που ήταν ερμητικά κλειστός - όπως το περίβλημα του αυγού -, αλλά έκρυβε μέσα του τη "Ζωή", αφού από αυτόν βγήκε ο Χριστός και αναστήθηκε!
Μπορεί τα τελευταία χρόνια το αυγά να βάφονται σε διάφορα χρώματα, όμως η παράδοση τα θέλει κόκκινα. Είναι γεγονός πως τα χρωματιστά αυγά τα συναντάμε στην αρχαιότητα, στη Ρώμη, στην Ελλάδα, στην Κίνα, στην Αίγυπτο, ως δώρα στις ανοιξιάτικες γιορτές μαζί με κουνέλια τα οποία είναι το σύμβολο της γονιμότητας.
Πώς ακριβώς όμως, καταλήγουμε στην επιλογή του κόκκινου χρώματος, δεν είναι ξεκάθαρο. Οι εξηγήσεις που υπάρχουν, είναι πολλές. Μία από τις πιο αποδεκτές είναι πως το κόκκινο συμβολίζει το αίμα και τη θυσία του Ιησού. Οι άλλες ερμηνείες, έχουν πρωταγωνίστριές τους, τρεις γυναίκες : Την Παναγία, τη Μαγδαληνή και μία δύσπιστη ανώνυμη γυναίκα.
Η Παναγία πίσω από το έθιμο των "κόκκινων αυγών".
Μία εξήγηση που δίνεται συχνά, λέει ότι η Παναγία πήρε ένα καλάθι αυγά και τα πρόσφερε στους φρουρούς Του Υιού της, ικετεύοντάς τους να του φέρονται καλά! Όταν τα δάκρυά της έπεσαν πάνω στα αυγά, αυτά βάφτηκαν κόκκινα!
Τα κόκκινα αυγά και η Μαγδαληνή.
Μία άλλη ιστορία συνδέει το κόκκινο χρώμα με τη Μαρία Μαγδαληνή. Όταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας ενημερώθηκε για την Ανάσταση του Χριστού, τη θεώρησε τόσο απίθανη "όσο και το να βαφτούν τα αυγά κόκκινα". Η Μαρία Μαγδαληνή τότε, χρωμάτισε μερικά αυγά κόκκινα και του τα πήγε για να του επιβεβαιώσει το γεγονός.
Η δύσπιστη γυναίκα.
Μία παραλλαγή της παραπάνω ιστορίας, θέλει μία γυναίκα να μην πιστεύει την είδηση της Ανάστασης Του Ιησού και να λέει: "Όταν τα αυγά που κρατώ θα γίνουν κόκκινα, τότε θα αναστηθεί και ο Χριστός". Και τότε αυτά έγιναν κόκκινα"!
Το τσούγκρισμα των κόκκινων αυγών.
Το έθιμο του τσουγκρίσματος των αυγών ξεκίνησε μάλλον στην Βόρεια Αγγλία ως παιχνίδι: Ο κάτοχος του πιο γερού αυγού, ήταν ο νικήτης! Κανονικά πάντως το πρώτο αυγό που βάφεται σε κάθε σπίτι ανήκει στην Παναγία και δεν πρέπει να το "τσουγκρίζουμε" .
Πολλές νοικοκυρές ακόμα και σήμερα το φυλάνε στο εικονοστάσι όλο το χρόνο μέχρι το επόμενο Πάσχα, αφού λένε πως δεν χαλάει όλη την χρονιά! Την Μεγάλη Πέμπτη του επόμενου έτους το φυτεύουν στα χωράφια τους για να είναι εύφορα, ή το κρεμάνε στα μαντριά των ζώων για να είναι γόνιμα.
πηγή:pyles.tv
Πώς ακριβώς όμως, καταλήγουμε στην επιλογή του κόκκινου χρώματος, δεν είναι ξεκάθαρο. Οι εξηγήσεις που υπάρχουν, είναι πολλές. Μία από τις πιο αποδεκτές είναι πως το κόκκινο συμβολίζει το αίμα και τη θυσία του Ιησού. Οι άλλες ερμηνείες, έχουν πρωταγωνίστριές τους, τρεις γυναίκες : Την Παναγία, τη Μαγδαληνή και μία δύσπιστη ανώνυμη γυναίκα.
Η Παναγία πίσω από το έθιμο των "κόκκινων αυγών".
Μία εξήγηση που δίνεται συχνά, λέει ότι η Παναγία πήρε ένα καλάθι αυγά και τα πρόσφερε στους φρουρούς Του Υιού της, ικετεύοντάς τους να του φέρονται καλά! Όταν τα δάκρυά της έπεσαν πάνω στα αυγά, αυτά βάφτηκαν κόκκινα!
Τα κόκκινα αυγά και η Μαγδαληνή.
Μία άλλη ιστορία συνδέει το κόκκινο χρώμα με τη Μαρία Μαγδαληνή. Όταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας ενημερώθηκε για την Ανάσταση του Χριστού, τη θεώρησε τόσο απίθανη "όσο και το να βαφτούν τα αυγά κόκκινα". Η Μαρία Μαγδαληνή τότε, χρωμάτισε μερικά αυγά κόκκινα και του τα πήγε για να του επιβεβαιώσει το γεγονός.
Η δύσπιστη γυναίκα.
Μία παραλλαγή της παραπάνω ιστορίας, θέλει μία γυναίκα να μην πιστεύει την είδηση της Ανάστασης Του Ιησού και να λέει: "Όταν τα αυγά που κρατώ θα γίνουν κόκκινα, τότε θα αναστηθεί και ο Χριστός". Και τότε αυτά έγιναν κόκκινα"!
Το τσούγκρισμα των κόκκινων αυγών.
Το έθιμο του τσουγκρίσματος των αυγών ξεκίνησε μάλλον στην Βόρεια Αγγλία ως παιχνίδι: Ο κάτοχος του πιο γερού αυγού, ήταν ο νικήτης! Κανονικά πάντως το πρώτο αυγό που βάφεται σε κάθε σπίτι ανήκει στην Παναγία και δεν πρέπει να το "τσουγκρίζουμε" .
Πολλές νοικοκυρές ακόμα και σήμερα το φυλάνε στο εικονοστάσι όλο το χρόνο μέχρι το επόμενο Πάσχα, αφού λένε πως δεν χαλάει όλη την χρονιά! Την Μεγάλη Πέμπτη του επόμενου έτους το φυτεύουν στα χωράφια τους για να είναι εύφορα, ή το κρεμάνε στα μαντριά των ζώων για να είναι γόνιμα.
πηγή:pyles.tv
Σε πανικό ο Παπανδρέου
- Πάγωσε μόλις κατάλαβε την πραγματική κατάσταση της οικονομίας
- Διέξοδος στα αδιέξοδά του εκλογές τον Ιούνιο
Και το κλίμα αυτό αποτυπώθηκε ανάγλυφα, δείχνοντας ένα πρωθυπουργό «πεσμένο», ψυχολογικά καταβεβλημένο, τόσο στην κρίσιμη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου , όσο και στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ.
Και δεν ήταν μόνο η (συνολική) εικόνα του Γ. Παπανδρέου, που παρέπεμπε σε εικόνα έπειτα από έκρηξη βόμβας.
Ήταν και το κλίμα που καταγράφηκε τόσο στο Υπουργικό Συμβούλιο όσο και στην ΚΟ. Αλλά και σε συναντήσεις του πρωθυπουργού με υπουργούς, πριν από τη συνεδρίαση του Υπουργικού, όπου αυτά που τονίστηκαν ήσαν τα αδιέξοδα της μέχρι σήμερα οικονομικής πολιτικής, αλλά και η αδυναμία εξοικονόμησης πόρων χωρίς ανεξέλεγκτη διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής (π.χ. στη συνάντηση με τη Λούκα Κατσέλη, όπου η υπουργός τόνισε ότι τα ποσά που της ζητά ο Γ. Παπακωνσταντίνου να περικόψει το υπουργείο της είναι αδύνατο να περικοπούν αν δεν πάει η κυβέρνηση σε δραματικές μειώσεις συντάξεων, ενώ ανάλογες ενστάσεις πρόβαλε και η Άννα Διαμαντοπούλου).Ενώ στη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου, όπου το κλίμα ήταν βαρύ, υπουργοί στην ουσία «άδειασαν» το «πακέτο Παπακωνσταντίνου», όπως η Λ. Κατσέλη, ο Χρ. Παπουτσής, ο Δημ. Ρέππας, η Μαρ. Ξενογιαννακοπούλου, η Τ. Μπιρμπίλη, η Ά. Διαμαντοπούλου.
Και στη συνεδρίαση της ΚΟ, που ακολούθησε, αρκετοί βουλευτές επίσης άδειασαν τον «τσάρο», ζητώντας μεταξύ άλλων και την άμεση αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους!
Και γενικά το κλίμα που κυριάρχησε έπειτα από αυτές τις κρίσιμες συνεδριάσεις ήταν το «πάγωμα», η απαισιοδοξία. Άλλα περίμεναν κι άλλα προέκυψαν Αλλά το ίδιο αρνητικά αντέδρασαν και οι αγορές, δείχνοντας ότι θεώρησαν τις πρωθυπουργικές εξαγγελίες ανεπαρκείς.
Σχετικά με την ομιλία του Γ. Παπανδρέου στο Υπουργικό Συμβούλιο, υπάρχει πληροφορία σύμφωνα με την οποία την τελευταία στιγμή την άλλαξε προς το... χαλαρότερο!
Και αυτό το έκανε επειδή είχε πειστεί ότι αν προχωρούσε σε πιο συγκεκριμένες εξαγγελίες και χρησιμοποιούσε σκληρούς τόνους και διλήμματα θα δημιουργούνταν κλίμα ανεξέλεγκτο, με κίνδυνο ακόμα και να μην περάσουν τα μέτρα απ’ τη Βουλή!
Οπότε προτίμησε επί της ουσίας την αναβολή, ώστε να ελεγχθούν οι αντιδράσεις εντός της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ και... βλέποντας και κάνοντας μέσα στον Μάη και μέχρι τον Ιούνη...
Πάγωσε ο Γιώργος!
Για να επανέλθουμε στην προαναφερθείσα σύσκεψη των Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλου και Παμπούκη, εκεί τα «αποκαλυπτήρια» ήσαν ακόμα και απρόσμενα!
Για πρώτη φορά σε σύσκεψη, έστω και άτυπη, ειπώθηκαν αλήθειες που η κυβέρνηση δεν έχει ποτέ πει δημόσια, βαριές, μαύρες.
Το στριπτίζ του «τσάρου» ήταν πρωτόγνωρο.
Οι Βενιζέλος και Παμπούκης, με τις σκληρές ερωτήσεις τους, τον στρίμωξαν και τον ανάγκασαν να πει επιτέλους αλήθειες χωρίς εξωραϊσμούς. Να εμφανίσει τη σκληρότατη πραγματικότητα δίχως φτιασιδώματα.
Και να παραδεχθεί στο τέλος με δραματικούς τόνους ότι:
• Η κατάσταση δεν βγαίνει, οι αριθμοί επίσης δεν βγαίνουν!
Ήταν τέτοιο το κλίμα που διαμορφώθηκε, ώστε ο Γ. Παπανδρέου τρομοκρατήθηκε, πάγωσε!
Για πρώτη φορά εκτίμησε το μέγεθος του -πραγματικού- προβλήματος, γεγονός που βέβαια συνιστά και πολιτικό ζήτημα σοβαρό, αφού υποτίθεται ότι ο Παπακωνσταντίνου, ένας εκ των στενότερων συνεργατών του, θα έπρεπε να τον είχε ενημερώσει από καιρό για το πού πραγματικά βαδίζει η οικονομία!
Μάλιστα έδειξε σε τέτοιο βαθμό αιφνιδιασμένος και παγωμένος, ώστε προς στιγμήν η αίσθηση που κυριάρχησε ήταν ότι... δεν έχει άλλη διέξοδο εκτός απ’ τις πρόωρες εκλογές.
Ωστόσο ο πρωθυπουργός, με τα όσα είπε στη συνέχεια, φρόντισε να διασκεδάσει αυτήν την αίσθηση.
Μάλιστα θα πρέπει να συνεκτιμηθεί και το γεγονός ότι στη συζήτηση εκτός της οικονομίας τέθηκαν και άλλα κρίσιμα ζητήματα, όπως συνολικότερα η εσωτερική κατάσταση της χώρας και οι εκλογές. Τα μόνα που δεν αγγίχτηκαν ήταν ο ανασχηματισμός και ο συντονισμός της κυβέρνησης.
Και σενάρια εκλογών...
Ο Γ. Παπανδρέου έδειξε, παρά την περί του αντιθέτου αίσθηση, ότι δεν προτίθεται να προχωρήσει σε πρόωρες εκλογές.
Ωστόσο στενοί του συνεργάτες υπογράμμιζαν στο «ΠΑΡΟΝ» ότι ένα τέτοιο σενάριο, πρόωρων εκλογών, δεν θα πρέπει παρ’ όλα αυτά να αποκλείεται.
Και τούτο διότι τα αδιέξοδα είναι τόσα και τέτοια, ώστε οδός διαφυγής δεν φαίνεται στον ορίζοντα.
Πιο συγκεκριμένα, οι ίδιοι στενοί συνεργάτες του πρωθυπουργού επισημαίνουν ότι:
• Ο Γιώργος απέφυγε τώρα τη θύελλα αντιδράσεων, με τη γενικόλογη ομιλία του της Παρασκευής. Έτσι «αγόρασε» πολύτιμο πολιτικό χρόνο.
• Στο επόμενο διάστημα θα προχωρήσει σε συγκεκριμενοποίηση εξαγγελιών, επώδυνων, που θα έχουν ωστόσο τη στήριξη των αγορών και της «τρόικας». Παράλληλα θα επιχειρηθεί να εμφανιστούν σαν μονόδρομος, με τη συνδρομή και των ΜΜΕ...
• Στη συνέχεια, περί τις αρχές του Ιούνη, θα προσφύγει στον λαό με το δίλημμα «ψηφίστε με για να εφαρμόσω αυτά τα μέτρα ή διαλέξτε κάποιον άλλο»...
• Ευελπιστεί έτσι ότι ακόμα και χωρίς αυτοδυναμία θα είναι πάντως το ΠΑΣΟΚ πρώτο κόμμα. Οπότε τα κρίσιμα διλήμματα θα μεταφερθούν στο «γήπεδο» του Αντώνη Σαμαρά, πολύ περισσότερο που με τις δυνατότητες των «τριών εντολών» που έχει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα αναγκαστούν όλοι να πάρουν θέση και όλα τα ενδεχόμενα θα είναι ανοιχτά...
Συνεπώς, τονίζουν οι ίδιοι συνεργάτες του Γιώργου, ας μην αποκλείεται τίποτα, ακόμα και η προσφυγή σε πρόωρες κάλπες...
Κάτι τέτοιο θα ήταν μια καλή κίνηση απ’ τη μεριά του Παπανδρέου, όταν ακόμα και κορυφαίοι τραπεζίτες συμφωνούν στο ότι το 2011 θα είναι από εξαιρετικά δύσκολο έως και... «αδιανόητο», κατά τη χαρακτηριστική έκφραση ενός εξ αυτών.
... ή «ελεγχόμενου» ανασχηματισμού
Ένα άλλο σενάριο που «παίζει» με πολλές πιθανότητες είναι αυτό ενός περιορισμένου ανασχηματισμού, με αλλαγές για τα μάτια, με την έξοδο του Πάγκαλου και της Μπιρμπίλη και κάποιων υφυπουργών.
Όμως, όπως τονίζουν κορυφαία στελέχη, αυτήν τη στιγμή θα πρέπει να γίνει ένας ανατρεπτικός ανασχηματισμός, που θα παρασύρει και τη διευθυντική ομάδα και να δείξει ο Παπανδρέου ότι βάζει τη χώρα πάνω και από τον εαυτό του και τους φίλους του (Παπακωνσταντίνου, Ραγκούση, Γερουλάνο, Μπιρμπίλη). Όμως δεν βλέπουν να κάνει κάτι ο πρωθυπουργός γιατί θα είναι ομολογία της αποτυχίας των δικών του ανθρώπων και προτιμάει να θυσιάσει τη βελτίωση της εικόνας της χώρας παρά να προσφύγει στον Βενιζέλο, αναβαθμίζοντάς τον. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην προαναφερθείσα κρίσιμη σύσκεψη ακούστηκαν σκληρά λόγια κατά του «τσάρου», όπως ότι «δεν γίνεται ο,τι λέμε και αυτό θα πρέπει να αλλάξει», «έχουμε φανεί αναξιόπιστοι», «δεν λέμε συγκεκριμένα πράγματα»...
Πάντως και ανεξάρτητα με τα παραπάνω και το αν θα γίνουν τελικά αλλαγές στην κυβέρνηση, είναι γεγονός ότι το τελευταίο διάστημα ο Γιώργος «ακουμπάει στον Βενιζέλο», κατά την έκφραση συνεργάτη του.
Κι αυτό εξ ανάγκης...
πηγή:kostashan
Έλληνες: Ένας λαός με αξίες
Υπάρχουν πολλές κατηγορίες εναντίον της Ελλάδας, αλλά όλες αυτές δικαιώνουν τον ελληνισμό! Η πατρίδα μας είναι ο χώρoς μιας ανοιχτής δομής. Λειτουργούμε διαχρονικά με τις πολιτείες ή με μια πολλαπλή δομή, όπως ήταν η Αυτοκρατορία του Μεγαλεξάνδρου ή η Βυζαντινή Αυτοκρατορία.Έχουμε μια αναρχική προσέγγιση της έννοιας του κράτους, διότι είμαστε ένας λαός με αξίες. Δεν βασίζουμε την οντότητά μας πάνω στις αρχές αλλά στις αξίες. Με άλλα λόγια, είμαστε τα παιδιά της Αντιγόνης κι όχι οι σκλάβοι του Κρέοντα.Βέβαια αυτό μας προκαλεί προβλήματα, αλλά μόνο οι νεκροί δεν έχουν προβλήματα. Κι όπως δεν είμαστε όλοι στωικοί, πρέπει να πατήσουμε πάνω στις έννοιες της αντίστασης και της θυσίας για να μην γονατίσουμε.Κι αν πολλοί ερμηνεύουν τις κινήσεις μας ως χαοτικές, είναι απλώς διότι δεν υπολογίζουν την χρονική πολυπλοκότητά μας και ότι έχουμε μάθει να ζούμε μακράν της ισορροπίας, διότι θέλουμε να δημιουργήσουμε όχι μόνο για μας αλλά και για τους άλλους, δηλαδή για την ανθρωπότητα.Τότε πώς να διαχειριστούμε με άλλο τρόπο τα προβλήματά μας; Ξέρουμε όλοι ότι οι αρχές μας είναι αυθαίρετες κάθε φορά που απέκτησαν δύναμη μετατράπηκαν σε δικτατορίες, οι οποίες καταπάτησαν τα δικαιώματα του λαού μας. Κατά συνέπεια, είναι ορθολογικό να είμαστε επιφυλακτικοί προς αυτές τις τάσεις της κανονικοποίησης για το δήθεν κοινό όφελος.Δεν είμαστε συντηρητικοί, διότι είμαστε παραδοσιακοί κι όταν δεν είμαστε ούτε αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι είμαστε ένας παλιός λαός με όλη τη σημασία της έννοιας. Δίνουμε μεγάλη σημασία στους ανθρώπους μας, διότι ξέρουμε ότι είμαστε λίγοι και σπάνιοι.Δεν έχουμε τη δυνατότητα να σπαταλήσουμε ανθρωπιά. Γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποί μας είναι η γη μας και με τη διασπορά μας ζούμε βιωματικά την έννοια της ελεύθερης δομής, η οποία είναι de facto και de jure ανεξάρτητη από τη λεγόμενη κρατική μας οντότητα.Είμαστε συνειδητοποιημένοι με την ιδέα ότι το κράτος έχει ανάγκη από το λαό και όχι το αντίθετο, αλλιώς δημιουργείται μια δημόσια εξάρτηση που συνεχίζεται και μετά τη σύνταξη έως την απελευθέρωση του θανάτου.Στο κάτω κάτω της γραφής, ακόμα και το σύνθημα της επανάστασης δεν αφορά στο κράτος αλλά στην ελευθερία και τον θάνατο. Μόλις σκεφτόμαστε κρατικά, αναπαράγουμε τα νοητικά σχήματα του συστήματος, το οποίο έχει υπόσταση μόνο όταν καταπατά ανθρώπους, για να εξασφαλίσει την εξουσία του πάνω στα ανώνυμα άτομα.Κι όταν θυμόμαστε τον Προμηθέα δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι τον έδεσαν πάνω στο βράχο του Καυκάσου, το Κράτος και η Βία. Διαχρονικά θέλουμε την ελευθερία της σκέψης μας μέσω της δράσης του φωτός και δεν σεβόμαστε τους θύτες, διότι αγαπάμε τα θύματα.Ακόμα και η γενοκτονία μας δίδαξε το ίδιο σχήμα και αν δίνουμε τόσο λίγη σημασία στο παρόν είναι γιατί ξέρουμε ότι είμαστε λαός του χρόνου και όχι του χώρου. Οι νεκροί μας και οι αγέννητοί μας καθορίζουν την ύπαρξή μας ως γέφυρες μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος.Για όλους αυτούς τους λόγους δεν μπορεί να μας πλήξει μια τεχνητή κρίση, διότι ως λαός έχουμε ζήσει και πεθάνει με αμύθητες δυσκολίες.Μας αρέσει να μαθαίνουμε και να ανακαλύπτουμε, και τα εμπόδια είναι μόνο για να τα ξεπεράσουμε.Η ζωή μας δεν ήταν ποτέ εύκολη, δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα είναι, διότι δίνουμε αγώνα για όλα και για τις αξίες μας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)