Ανασχηματισμός για λόγους... επικοινωνίας!

 
Σε στρατηγική πολιτικού αιφνιδιασμού, με την ανακοίνωση ανασχηματισμού της Κυβέρνησης μετά την περίοδο του Πάσχα, φαίνεται ότι έχει αποφασίσει να προχωρήσει ο Γιώργος Παπανδρέου, προκειμένου να αλλάξει το κλίμα στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, και να κερδίσει χρόνο, ανακτώντας παράλληλα την πρωτοβουλία των κινήσεων.

Σύμφωνα με πληροφορίες, στο Μέγαρο Μαξίμου εκτιμάται ότι ο ανασχηματισμός αποτελεί πλέον μονόδρομο, προκειμένου να απορροφηθούν οι εσωκομματικοί κραδασμοί, να αλλάξει η ατζέντα της πολιτικής επικαιρότητας, που κυριαρχείται σήμερα από τα σενάρια περί αναδιάρθρωσης του χρέους, και να δοθεί η αίσθηση ενός νέου ξεκινήματος για την Κυβέρνηση, που θα συμπέσει με την έγκριση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος Σταθερότητας, και την επιτάχυνση των αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων τις οποίες ζητεί επιτακτικά η τρόικα.

Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι αποφασισμένος να καταρτίσει ένα σχήμα μάχης, που θα αντανακλά τις διαφορετικές τάσεις οι οποίες εκφράζονται αυτή τη στιγμή στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, περιλαμβάνοντας πιθανότατα και πολλά στελέχη της «εκσυγχρονιστικής πτέρυγας», που έχουν εκφράσει την αντίθεσή τους στους χειρισμούς του Γιώργου Παπακωνσταντίνου.

Όπως είναι για παράδειγμα, η Βάσω Παπανδρέου και ο Γιώργος Φλωρίδης, ενώ θεωρείται πιθανή η αξιοποίηση και τεχνοκρατών που ανήκαν στον ευρύτερο πυρήνα των συνεργατών του Κώστα Σημίτη, από το 1996 ως το 2004, με έμφαση στα οικονομικά υπουργεία και τον τομέα της ανάπτυξης.
Συνεργάτες του Γιώργου Παπανδρέου επισημαίνουν ότι ο ανασχηματισμός θα επιτρέψει στην Κυβέρνηση να κερδίσει πολιτικό χρόνο, και σε συνδυασμό με περιοδείες σε όλη τη χώρα, που θα ξεκινήσει ο Πρωθυπουργός, θα ενισχύσουν τη συσπείρωση του ΠΑΣΟΚ, και θα του επιτρέψουν να βρεθεί σε καλύτερη θέση, ώστε να αντιμετωπίσει την πίεση που ασκεί η Αντιπολίτευση.

πηγή:kostashan

Γλυκιές δημιουργίες…

 

Τι θα λέγατε για παπούτσια από σοκολάτα; Όχι και πολύ πρακτικά, αλλά σίγουρα πρωτότυπα.
Δείτε κάποια γλυπτά διάφορων καλλιτεχνών, φτιαγμένα εξ ολοκλήρου από σοκολάτα!Τα πιο εντυπωσιακά από αυτά μάλιστα, αποτελούν εκθέματα σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους διάφορων μουσείων ανά τον κόσμο.










πηγή:perierga

Η ηρεμία πριν την... έκρηξη

 

• Προχωράει η σύγκρουση λαού – καθεστώτος!

Όπως το είχαμε (ακόμα και επί ημερών ΝΔ) προβλέψει, πως η νέα Κυρίαρχη Ιδεολογία που θα επικρατούσε σύντομα στη χώρα μας, θα ήταν η «Έξοδος από την Κρίση», έτσι ακριβώς και έγινε. Όμως, πάνω στο θέμα αυτό, παρατηρούμε όλοι μας, μια τεράστια διάσταση μεταξύ λαού και καθεστώτος, σε ότι αφορά τον προτεινόμενο τρόπο για την έξοδο από την κρίση.
Οι καθεστωτικοί (δηλαδή οι ολιγαρχίες των ελληνικών κομμάτων και οι κρατικοδίαιτοι προστάτες τους), επιθυμούν να μην πειραχτεί το πολιτικό σύστημα, πάνω στο οποίο στηρίζουν το καθεστώς τους, αλλά να εξευρεθούν τα “κατάλληλα” μέτρα, που θα φορτωθεί όμως ο λαός,για την έξοδο από την κρίση με “όραμα”, την επιστροφή στις αγορές και τα δανεικά!!!.
Αντίθετα ο λαός, έχει συνειδητοποιήσει ότι απαραίτητη προϋπόθεση, για να βγούμε από την κρίση, είναι να αλλάξει πρώτα το ίδιο το σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που ευθύνεται για τη σημερινή κατάσταση..

Ειδικότερα, το μεν καθεστώς δεν θέλει να αλλάξει τίποτα σε ότι αφορά τα πάνω (δηλαδή να μην αλλάξει το ίδιο), απεναντίας προσπαθεί να αλλάξουν τα κάτω, προκειμένου να διασωθεί το ίδιο και ταυτόχρονα να εκμεταλλευτεί τον λαό προς όφελός του, ο δε λαός θέλει να αλλάξουν τα πάντα από πάνω μέχρι κάτω.
Εδώ ακριβώς θα παιχτεί το παιχνίδι της ιστορίας στη σημερινή Ελλάδα. Ποιος θα είναι ο νικητής;; Η σύγκρουση αυτή υποβόσκει και αδρανοποιεί σιγά σιγά τα πάντα, αλλά ακόμα δεν….. έχει βρεθεί ο κατάλληλος φορέας από την πλευρά του λαού για να εκδηλωθεί πλέον ανοιχτά αυτή η σύγκρουση.
Τα πολιτικά κόμματα, ως μέρη της καθεστωτικής ολιγαρχίας, δεν αποτελούν λαϊκή λύση, στο μέτρο που δεν θέλουν να αλλάξουν και να βάλουν το λαό στο παιχνίδι. Αρνούνται ακόμα και το δημοψήφισμα.
Τα διάφορα κινήματα που εμφανίζονται, είτε καπελώνονται από τους «επαναστατικούς» βραχίονες του καθεστώτος (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ κ.λ.π.), είτε συκοφαντούνται και ευτελίζονται από την προπαγάνδα του καθεστώτος στα ΜΜΕ.

Όμως αυτό το καθεστώς, όπως απέδειξαν οι περιπτώσεις της Κερατέας και του κινήματος «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ» είναι τρομερά ευάλωτο και φοβισμένο και δυστυχώς αυτό το υπό κατάρρευση καθεστώς, είναι επικίνδυνο για την πορεία της χώρας και κυρίως για την διασφάλιση των εθνικών μας θεμάτων.
Τα διαλυμένα και ανύπαρκτα ελληνικά κόμματα υπάρχουν μόνο χάρη στην προβολή τους από τα ΜΜΕ και τις χρηματοδοτήσεις που λαμβάνουν. Στον λαό δεν εκπροσωπούν πλέον τίποτα, πέραν των κομματικών τους μελών και ιδίως των κομματικών στελεχών.
Μια περίεργη ηρεμία πριν την έκρηξη...

 
πηγή:ας μιλήσουμε επιτέλους

Η δύναμη των λέξεων

Αυτή η μικρού μήκους ταινία δείχνει τη δύναμη των λέξεων να αλλάζει ριζικά το μήνυμά σας και το αποτέλεσμά της επάνω στον κόσμο.

Είναι πραγματικά μια διαφήμιση, αλλά η παρουσίαση είναι αληθινή και πολύ ισχυρή.
                                                     

Αυτοκίνητα από πλαστελίνη

Αυτοκίνητα μινιατούρες φτιαγμένα από πλαστελίνη είναι το έργο ενός Ρώσου καλλιτέχνη. Αυτοκίνητα κάθε είδους, με μεγάλη λεπτομέρεια φτιαγμένα από ένα αγαπημένο υλικό των παιδικών μας χρόνων.

πηγή:perierga

Το... γενεαλογικό δέντρο των πρωθυπουργών

Περίπου 40% από όσους έγιναν πρόεδροι κυβερνήσεων συνδέονταν συγγενικά με κάποιον πρώην στο ίδιο αξίωμα

ΤΟΥ ΤΑΚΗ ΚΑΤΣΙΜΑΡΔΟΥ
O Γιώργος Παπανδρέου είναι ο έβδομος γιος πρωθυπουργού στη νεοελληνική ιστορία που αναδεικνύεται ο ίδιος πρωθυπουργός. Mάλλον πρόκειται για παγκόσμιο ρεκόρ στην ιστορία των σύγχρονων κρατών, με κάθε είδος αντιπροσωπευτικό σύστημα. Pεκόρ πρέπει να συνιστά και το γεγονός ότι είναι ο δεύτερος στην ίδια κατηγορία, που είχε επιπλέον και παππού πρωθυπουργό.

Aν μάλιστα συνυπολογιστεί και η προκαποδιστριακή εποχή ως ο τρίτος που παραλαμβάνει την πρωθυπουργική σκυτάλη με παρόμοιο τρόπο. Δηλαδή από παππού σε εγγονό... Oπωσδήποτε , όμως , είναι χωρίς προηγούμενο η πολιορκία και η εκπόρθηση από στενούς συγγενείς πρώην ηγετών της χώρας του πρωθυπουργικού γραφείου τα τελευταία τριάντα χρόνια. Aπό το 1980 μέχρι σήμερα, οι πέντε από τους έξι εκλεγμένους πρωθυπουργούς ήταν συγγενείς πρώην προέδρων ελληνικών κυβερνήσεων...

Tο φαινόμενο προσφέρεται για πολλαπλές αναλύσεις. Aν συνδυαστεί και με το γεγονός ότι στα ελληνικά κοινοβουλευτικά χρονικά κι άλλοι, ακόμη περισσότεροι, συγγενείς, εξ αίματος ή αγχιστείας, πρωθυπουργών έχουν, επίσης, γίνει πρωθυπουργοί, αποκτά ευρύτερες διαστάσεις.

ΣυνωστισμόςAν, ακόμη, ιδωθεί το ίδιο φαινόμενο με φόντο το νεοελληνικό πολιτικό ορίζοντα διαφορετικών εποχών, όπου συνήθως παρατηρείται συνωστισμός απογόνων υπουργών και βουλευτών σε υπουργικά γραφεία και τα έδρανα της Bουλής, αρχίζει η αμφιβολία για την ποιότητα του αντιπροσωπευτικού συστήματος.

O καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου K. Xρυσόγονος σε μια πρόσφατη προσέγγιση του φαινομένου (« H Iδιωτική δημοκρατία», από τις πολιτικές δυναστείες στην κλεπτοκρατία»), συμπεραίνει σχετικά: «Πολιτικές ‘δυναστείες’ υπήρχαν στην Eλλάδα από το 19ο αιώνα και εξακολουθούν να υφίστανται και σήμερα σε όλα τα επίπεδα. Έτσι από τους 93 πρωθυπουργούς που θήτευσαν από το 1828 έως το 2007 (συνυπολογίζοντας και τις κυβερνήσεις δοσιλόγων κατά τη διάρκεια της Kατοχής), τουλάχιστον 21, δηλ. ποσοστό 22,5%, συνδέονταν μεταξύ τους με στενή συγγενική σχέση, σε ευθεία (πατέρας και γιος και σε μια περίπτωση και εγγονός) ή σε πλάγια γραμμή (θείος και ανιψιός ή εξάδελφοι)».

Tο σχετικά μεγάλο ποσοστό, το οποίο τεκμηριώνει με την αναφορά ηγετικών τζακιών, δεν είναι πλήρες. Aπό μια πιο εξαντλητική έρευνα της οικογενειακής κατάστασης όλων των νεοελλήνων πρωθυπουργών, κάποιου είδους συγγενικές σχέσεις με προηγούμενους αρχηγούς κυβερνήσεων, προκύπτει ότι έχει πολύ μεγαλύτερος αριθμός (37 πρωθυπουργοί και ποσοστό που πλησιάζει το 40%)!

H «κληρονομική» διαδοχή σε αιρετά αξιώματα δεν είναι ασφαλώς αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο. Aλλά η συχνότητά της στα καθ΄ ημάς αποτελεί μια διεθνή πρωτοτυπία.

ΕρμηνείεςΔυστυχώς, δεν υπάρχουν έγκυρες αναλυτικές μελέτες με ερμηνείες του φαινομένου. Mε λίγες εξαιρέσεις οι σχετικές αναφορές εξαντλούνται σε μάλλον συγκυριακές - επιφανειακές αναλύσεις του τύπου «οικογενειοκρατία», «πολιτικά τζάκια», «δυναστείες» και τα συναφή. Συνήθως γίνεται επίκληση της ισχύος, του πραγματικού ή μεταφορικού πλούτου, τις πελατειακές σχέσεις κι άλλα παρόμοια μέσα, που διαθέτουν τα οικογενειακά πολιτικά δίκτυα.

Aσφαλώς, τα περισσότερα απ΄ αυτά ή και όλα μαζί είναι υπαρκτά. Πλην, όμως, πρόκειται για πιο πολυδρομικές επικοινωνίες μεταξύ θεσμών και προσώπων, με τον πολιτικό πολισμό μας, το πολιτικό και κομματικό σύστημα, όπως εμφανίστηκε, εξελίχτηκε και λειτουργεί. Eρωτήματα του τύπου γιατί η κληρονομική διαδοχή και οι δυναστείες εξακολουθούν όχι μόνο να επιβιώνουν, αλλά να ενισχύονται κατά καιρούς και να εγκρίνονται με τη λαϊκή ψήφο απαιτούν σύνθετες απαντήσεις.

Oι «διαδοχές» σ’ ευθεία είτε πλάγια γραμμή Φυσικά, εκτός από τους γιους υπάρχουν και οι άλλοι περισσότερο ή λιγότερο στενοί συγγενείς πρωθυπουργών που γίνονται πρωθυπουργοί. Aνάμεσά τους βρίσκονται:

• Aδέλφια , όπως ο Zηνόβιος Bάλβης δυο φορές το 1863 - 1864 και ο αδελφός του Δημήτριος το 1886.
• Ξαδέλφια , όπως ο Θεόδωρος Δηληγιάννης πέντε φορές το 1885, 1890, 1895, 1902, 1904 και Nικόλαος το 1895.
• Γαμπροί, όπως ο Mπενιζέλος Pούφος του Γ. Kουντουριώτη
• H πιο συνηθισμένη, όμως, διαδοχή είναι μεταξύ θείου και ανιψιού:
• Kυριακούλης και Στυλιανός Mαυρομιχάλης το 1909 και 1963 αντιστοίχως.
• Παναγής και Kωνσταντίνος Tσαλδάρης. O θείος έγινε δυο φορές πρωθυπουργός (1932 και 1933), ο ανιψιός τρεις (1946 και 1947).
• Δημήτριος Γούναρης και Παναγιώτης Kανελλόπουλος. O πρώτος το 1915 και 1917, ο δεύτερος το 1945 και 1967.
• Eλευθέριος Bενιζέλος και Kωνσταντίνος Mητσοτάκης (ο επίτιμος είχε συγγένεια με τον εθνάρχη).
• Kωνσταντίνος Kαραμανλής και Kώστας Kαραμανλής.
• Συγγενικές σχέσεις είχαν μεταξύ τους κι άλλοι πρωθυπουργοί. Aνάμεσά τους:
• O Aλέξανδρος Mαυροκορδάτος με τον Σπυρίδωνα Tρικούπη
• O Aλ. Kορυζής, με τον Aλ. Kουμουνδούρο.
• Oι Πέτρος Bούλγαρης και Aντώνης Kριεζής με τον Δημήτριο Bούλγαρη.
• O Aνδρέας Mεταξάς με τον Iωάννη Mεταξά.
• O Σπυρίδων Λάμπρου με τον Παναγή Tσαλδάρη.

Συγγένειες πρώτου βαθμού

A) Aπό παππού σε γιο και εγγονό

1. O Δημήτριος Pάλλης (1844-1921) πέντε φορές πρωθυπουργός (1897, 1903, 1905, 1909 και 1920-21). O γιος του Iωάννης (1878-1946) μια φορά (κατοχικός 1943-44). Γιος και εγγονός ήταν ο Γεώργιος (1918-2006) μια φορά πρωθυπουργός ( 1980-81). Aξίζει να σημειωθεί ότι Γ. Pάλλης ήταν και εγγονός πρωθυπουργού από τη μητέρα του (κόρη του Γ. Θεοτόκη).
2. O Γεώργιος Παπανδρέου (1888-1968) τέσσερις φορές πρωθυπουργός (1944, 1944-1945, 1963 και 1964-65 ). O Aνδρέας Παπανδρέου (1919-1996) τρεις (1981-85, 1985- 89 και 1993-96). O εγγονός και γιος Γιώργος μόλις άρχισε την πρώτη θητεία.
3. O Διομήδης Kυριακός (1811-69) κατέκτησε το αξίωμα μια φορά (1863). Tο ίδιο και ογδόντα χρόνια αργότερα (1949) ο εγγονός του Aλέξανδρος Διομήδης - Kυριακός (1875-1951)

Στην ίδια κατηγορία θα μπορούσε να προστεθεί άλλη μια περίπτωση. Πρόκειται για τον Γεώργιο Kουντουριώτη (1782-1858) , που κάθισε στην καρέκλα μια φορά (1848) και ο εγγονός του Παύλος (1855-1935) έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας (1924-1929).

B) Aπό πατέρα σε γιο

1. O Σπυρίδων Tρικούπης (1788-1873) υπήρξε ο πρόεδρος (πρωθυπουργός) του πρώτου νεοελληνικού υπουργικού συμβουλίου (1833). O γιος του Xαρίλαος (1832-1896) διατέλεσε εφτά φορές πρωθυπουργός ((1875, 1878, 1880, 1882-85, 1886-90, 1892-3 και 1893-1895).
2. O Θρασύβουλος Zαΐμης (1825-1889) δυο φορές πρωθυπουργός (1869-70 και 1871). O γιος του Aλέξανδρος οχτώ φορές πρωθυπουργός (1897, 1901, 1915, 1916, 1917, 1926, 1927 και 1928) και Πρόεδρος της Δημοκρατίας (1929-1935). Aς προστεθεί ότι ο Aνδρέας πατέρας του πρώτου και παππούς του δεύτερου είχε διατελέσει πριν την έλευση του Kαποδίστρια και μετά τη δολοφονία του πρόεδρος της «Διοικητικής Eπιτροπής Eλλάδος» (αξίωμα ανάλογο του πρωθυπουργού).
3. O Eλευθέριος Bενιζέλος (1864-1936) εννιά φορές πρωθυπουργός (1910-15, 1915, 1917-20, 1924, 1928-29, 1929-32, 1932, 1932-33, 1933) . O γιος του Σοφοκλής ορκίστηκε πέντε φορές (1944 και κατά διαστήματα το 1950-51).
4. O Γεώργιος Θεοτόκης (1844-1916) τέσσερις φορές (1899-1901, 1903 και 1903-05) . O γιος του Iωάννης (1880-1961) μια (1950).

πηγή:HMEΡΗΣΙΑ

Όταν η γλυπτική συναντά τη ζαχαροπλαστική

 

Εντυπωσιακές τούρτες φτιαγμένες από ζαχαροπλάστες …γλύπτες. Μεράκι, έμπνευση, πρωτοτυπία και όρεξη για δουλειά είναι τα συστατικά για να πετύχει μια τέτοια τούρτα.









πηγή :newbeast

Γλωσσάρι της σύγχρονης Ελληνικής πολιτικής ζωής

-Αγωνιστής της Δημοκρατίας: Κάτοικος Εκάλης, με βίλλα 500 τ.μ., play-room και πισίνα.

-ΑΕΠ: Αναμενόμενη Ελληνική Παρακμή (μετά το 1974).

-Αλαβάνος Αλέκος: Γραφικός εισοδηματίας, με έντονο υπαρξιακό πρόβλημα.

-Αξιοκρατία: Παρέα, κουμπάροι, γκόμενες, φιλαράκια.

-Βελανίδια: Τα τρώγανε οι Ευρωπαίοι, όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες. Τώρα θα τα φάμε εμείς. .....

-Βουλή: Καραγκιόζ Μπερντέ.
-Βουλγαράκης Γιώργος: Νεωτερικός Έλληνας φιλόσοφος ("Ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό").
-Γενιά του Πολυτεχνείου (ή Poulitechniou): Βλ. Πιράνχας.

-Δεσμεύομαι: Κοροϊδεύω.

-Δεσμεύομαι προσωπικά: Σας έχω χεσμένους κορόϊδα!

-Διαφθορά: Λαϊκό, προοδευτικό κίνημα στον Δημόσιο Τομέα. Ηγετική φυσιογνωμία του, ο Ανδρέας Παπανδρέου.

-Ελλάδα: Closed due to moral and financial bankruptcy. IMF

-Εντιμότητα: Χαρακτηριστικό του ντόπιου μειονοτικού Ελληνισμού.

-Καραμανλής Κώστας: Πρώην εικονικός πρωθυπουργός.

-Καρατζαφέρης Γιώργος: ± Adolf Hitler x Che Guevara + ? : Εκκλησία - Μητσοτάκης x Συναγερμός = Μακρυά.

-Κομμουνιστής: Δυστυχής που πάσχει από μανιοκατάθλιψη. Δεν τολμάει να κοιταχτεί στον καθρέφτη, μην και δει την πραγματικότητα.

-Μαύρο χρήμα: Η "λοκομοτίβα" της ελληνικής αγοράς.

-Μεϊμαράκης Γιώργος: Πολλά βαρύς, με πέντε μπουρμπουλήθρες.

-Μπακογιάννη Ντόρα: Passionaria des arloumbas.

-Παπανδρέου Γιώργος ή Yorgo ή Pedi: Η συνέχεια και το τέλος της ταινίας, "Η κατάρα των Παπανδρέου". Το επεισόδιο προσφέρουν το State Department και η CIA.

-Παυλόπουλος Προκόπης: Εκφυλισμένο είδος αιλουροειδούς. Δραπέτης ευρωπαϊκού ζωολογικού κήπου που δεν επιθυμεί την επιστροφή του.
-Πετσάλνικος Φίλιππος: Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων. Για να μετρήσεις το IQ του, χρειάζεσαι πηγάδι.

-Σημίτης Κώστας: Ακριβή κούκλα, made in China, που φωνάζει Ισχυρή Ελλάδα! Έχει αποσυρθεί από την αγορά ως επικίνδυνη.

-Τζιπ: Όπως Τζίπσυ.

-Τσίπρας Αλέξης: Το γλωσσάρι αυτό δεν ασχολείται με χυδαία cartoons.

-Φιλότιμο: Η λέξη έχει απαλειφθεί.

Έλλην, πιθανώς πολιτικός, που σκέφτεται να εξελιχθεί σε ψηφοφόρο.

Aπό resaltomag μοντάζ Γρέκι

 

Η Νέα Παγκόσμια Τάξη δεν θα περάσει

 
Ο λατρεμένος των Αμερικανών «εραστών της ανεξαρτησίας» γερουσιαστής Ron Paul, έστειλε ένα ηχηρό μήνυμα σε όλους τους «διεθνιστές», που προσπαθούν να περάσουν την παγκοσμιοποίηση μέσα από το στρατιωτικό-βιομηχανικό κατεστημένο της Δύσης: «Θα αποτύχετε», είπε.
Μιλώντας σε εκπομπή του Alex Jones, ο γερουσιαστής εξέφρασε την ανησυχία του ότι μια κακοπροαίρετη μορφή παγκοσμιοποίησης διενεργείται στις πλάτες των λαών, μέσα από διεθνείς κρίσεις, όπως η πολιτική αναστάτωση στη Μ. Ανατολή, και η οικονομική κατάρρευση κρατών.
«Οι άνθρωποι της νέας τάξης βρήκαν την ευκαιρία να προχωρήσουν τα σχέδιά τους», λέει, αφήνοντας υπονοούμενα για το ρόλο της στρατιωτικής επέμβασης του ΝΑΤΟ στη Λιβύη.

«Ο Bush ο πρεσβύτερος εκτελούσε διαταγές του ΟΗΕ αγνοώντας το κογκρέσο… ήταν η πρώτη φορά που άκουσα Αμερικανό πρόεδρο να μιλά για τη νέα παγκόσμια τάξη. Μέχρι τότε μόνο οι παρανοϊκοί με τις συνομωσίες χρησιμοποιούσαν τον όρο. Ο Bush όμως διευκρίνισε πως η νέα τάξη είναι αυτό που χρειαζόμαστε…». Και συνέχισε: «Πάμε σε πόλεμο ως ΟΗΕ ή ως ΝΑΤΟ, παρακάμπτοντας το κογκρέσο. Ο τελικός σκοπός αυτών που έχουν τα χρήματα είναι να ετοιμάσουν ένα παγκόσμιο νόμισμα, μέσω του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας».
Όπως έχουν αναφέρει οι Financial Times αλλά και άλλα ΜΜΕ, το ΔΝΤ υποστηρίζει τη μελλοντική ανάγκη ενός παγκόσμιου νομίσματος, που θα λέγεται bancor, θα είναι βασισμένο σε ειδικά τραβηχτικά δικαιώματα, και θα σταθεροποιήσει το διεθνές νομισματικό σύστημα. ‘Όπως λέει ο Paul, «Εμείς μπορεί να θέλουμε Σύνταγμα, σταθερό νόμισμα, χρυσό και ασήμι, αλλά οι παγκοσμιοποιητές ετοιμάζουν ένα διεθνές νόμισμα».

Ο γερουσιαστής, που είναι μέλος πολλών επιτροπών και υπηρεσιών επί οικονομικών θεμάτων, πιστεύει πως στο τέλος, η σωστή νομισματική πολιτική θα αναγνωριστεί ως η μόνη λύση στην οικονομική κρίση.

 Δεν έχει καμία εμπιστοσύνη στο σύστημα παγκόσμιου ελέγχου και στο παγκόσμιο νόμισμα που προωθούν το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα, όργανα τα οποία, όπως λέει, δεν λογοδοτούν πουθενά.
«Έχουν πολύ δρόμο μπροστά τους επειδή αυτό που ζητούν είναι ψεύτικο χρήμα. Θα πρέπει να κοντραριστούν με τις αγορές. Μπορεί να προσπαθήσουν, και μπορεί να προκαλέσουν μεγάλες ζημιές, αλλά στο φινάλε θα αποτύχουν διότι το στέρεο χρήμα είναι αυτό που θα επικρατήσει. Ας ελπίσουμε πως η ελευθερία θα νικήσει τη τυραννία στο τέλος».
Ο Paul, που συμμετέχει και στην επιτροπή διεθνών ζητημάτων του κογκρέσου θεωρεί επίσης πως παρά τη πρόσφατη στρατιωτική εμπλοκή στη Λιβύη και αλλού, η παγκοσμιοποίηση της νέας τάξης θα αποτύχει.
«Δεν θα τα καταφέρουν, όσο και να προσπαθούν, όσο και αν έχουν κάποιες προσωρινές νίκες. Το σύστημα που θέλουν είναι μια αποτυχία. Θα μας γονατίσει αρχικά, και κάποιοι θα εκμεταλλευτούν τις κρίσεις πιστεύοντας πως έτσι θα πάμε σε μια παγκόσμια κυβέρνηση. Το μήνυμά μας είναι, πως θα μας βρουν απέναντι».

Τέλος, ο γερουσιαστής άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να κατέβει ως υποψήφιος για τη προεδρία των ΗΠΑ το 2012.

S.A.-PrisonPlanet

Από την κρίση του Κοινοβουλευτισμού στη Δημοκρατία

Κομματοκρατία, η βάση της ολιγαρχίας

• Του Δρα Γιώργου Ν. Οικονόμου

Η ουσιαστική ρητή εξουσία στα κοινοβουλευτικά ή αντιπροσωπευτικά πολιτεύματα[i] ασκείται από το πλειοψηφήσαν στις εθνικές εκλογές κόμμα, από τους βουλευτές, τα στελέχη του. Αυτοί λαμβάνουν τις αποφάσεις, καταρτίζουν και ψηφίζουν τους νόμους, ενώ οι υπόλοιποι, τα πλήθη, δεν συμμετέχουν σε καμιά εξουσία, σε καμιά απόφαση ή διαμόρφωση νόμου, αλλά απλώς υπακούουν και εκτελούν.

Οι στυλοβάτες αυτών των πολιτευμάτων είναι τα κόμματα, τα οποία λειτουργούν με σκοπιμότητες συμφερόντων και με κεντρικό στόχο την κατάκτηση της εξουσίας και τη διατήρηση της, την αυτοσυντήρηση και αυτοτροφοδότησή τους από το δημόσιο ταμείο, από τα χρήματα και τους κόπους των ανθρώπων. Οι επαγγελίες, οι ιδεολογίες και τα προγράμματα των κομμάτων χρησιμοποιούνται ως μέσο εξαπάτησης και διαβουκόλησης των ψηφοφόρων, με μοναδικό σκοπό την κατάκτηση της εξουσίας, για την κάρπωση των προνομίων που αυτή προσφέρει. Προς τον σκοπό αυτό απεργάζονται παντός είδους μέσα και τεχνάσματα, καθ' όλη την περίοδο που μεσολαβεί μεταξύ των εκλογικών αναμετρήσεων. Κυρίως όμως με τη χρήση της επιχειρηματικής λογικής του marketing της καταιγιστικής διαφήμισης, της συνεχούς παρουσίας τους στο προσκήνιο, με τη φλύαρη κενολογία και υποσχεσεολογία. Τα επιτελεία των κομμάτων αναζητούν το σύνθημα που θα εντυπωσιάσει και θα αποβλακώσει, το slogan που θα αποκοιμίσει και θα εκβιάσει αποτελεσματικότερα τη συναίνεση και τη συγκατάθεση των ανθρώπων.

Αυτό είναι ιδιαιτέρως εμφανές στο αποκορύφωμα της ιδεολογικής- πολιτικής προπαγάνδας και της πλύσης εγκεφάλου, δηλαδή στις εκλογές. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που η προεκλογική διαδικασία δανείσθηκε όρους από τη στρατιωτική και πολεμική ορολογία. Πρόκειται κυριολεκτικώς περί εκστρατείας, όχι προεκλογικής αλλά «πολεμικής», για να νικηθεί ο εχθρός. Μόνο που ο εχθρός δεν είναι τόσο το αντίπαλο κόμμα, ο αντίπαλος υποψήφιος ή συνυποψήφιος, όσο οι ίδιοι οι άνθρωποι-ψηφοφόροι, που πρέπει να βομβαρδισθούν, να καμφθούν, να λεηλατηθούν από τις κομματικές στρατιές, έτσι ώστε εξουθενωμένοι και καθημαγμένοι να συρθούν στα εκλογικά κέντρα και να παραδοθούν στην εξουσία των «αντιπροσώπων» και των κομμάτων.

Στην προοπτική αυτή το κομματικό «πρόγραμμα», που εν τέλει ανάγεται σε μερικά λαϊκίστικα συνθήματα, παρουσιάζεται ως καταναλωτικό προϊόν ακολουθώντας τους κανόνες της αγοράς και του θεάματος, όπως ακριβώς τα άλλα καταναλωτικά εμπορεύματα: το αυτοκίνητο, το άρωμα, το απορρυπαντικό. Αυτό φαίνεται πανηγυρικώς στις τεράστιες κομματικές συγκεντρώσεις-show με τα λάβαρα και τις σημαίες, τα πανώ και τα πλακάτ, τα μπαλόνια και τα τραγούδια, τα κενά και λαϊκίστικα συνθήματα, τα φέιγ βολάν και τις αφίσες όλων των διαστάσεων και χρωμάτων, τις καλλιτεχνικές φωτογραφίες των υποψηφίων και του αρχηγού - η «κοινωνία του θεάματος» που είχε προβλέψει ο Guy Debord το 1967 στην πιο ακραία και ευτελή μορφή της. Όλες αυτές οι εκδηλώσεις δεν απευθύνονται βεβαίως στην κριτική ικανότητα, την ήρεμη σκέψη και τη συνετή λογική, στην υπεύθυνη εκλογή και νηφάλια προτίμηση των ανθρώπων, αλλά στις ορμές και στα κατώτερα συναισθήματα τους με σκοπό να εκβιάσουν τη βούληση τους. Η εκλογική παράσταση-show δεν αναδεικνύει τα ουσιαστικά πολιτικά ζητήματα αλλά αντιθέτως τα συγκαλύπτει. Ως εκ τούτου δεν έχει καμία σχέση με την ουσιαστική πολιτική διαμάχη που αφορά τα θεμελιώδη πραγματικά προβλήματα. Η διαφήμιση απαιτεί τη διάθεση τεραστίων χρηματικών ποσών για έκαστο κόμμα και υποψήφιο, τα οποία δεν εξασφαλίζονται βεβαίως από τις πενιχρές συνδρομές των μελών και οπαδών, αλλά από τα μεγάλα οικονομικά συγκροτήματα, εταιρείες, επιχειρήσεις, βιομηχανίες και κατόχους κεφαλαίου, των οποίων τα συμφέροντα αναγκαστικώς εκπροσωπούν τα κόμματα. Αυτές οι αμοιβαίες παραχωρήσεις έχουν ως αποτέλεσμα τη γνωστή διαπλοκή, τα διαπλεκόμενα συμφέροντα πολιτικών και επιχειρηματιών, την εξαγορά και διαφθορά των ανθρώπων της εξουσίας και του κρατικού μηχανισμού. Είναι γνωστές οι περιπτώσεις των πολιτικών που εμπλέκονται σε οικονομικά σκάνδαλα, όχι μόνο στη μακρινή Ασία αλλά και στην καθ' ημάς Δύση. Οι κυβερνήσεις του Χ. Κολ στη Γερμανία, του Μ. Κράξι και Τ. Αντρεότι στην Ιταλία, του Φ. Γκονζάλες στην Ισπανία, του Φ. Μιττεράν και του Ζ. Σιράκ στη Γαλλία, του Α. Παπανδρέου, του Κ. Σημίτη και του Κ. Καραμανλή στην Ελλάδα, αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα αδιαφανούς συνδιαλλαγής και χρηματοδότησης πολιτικών και κομμάτων από τους οικονομικούς κυρίαρχους.

Οι τεράστιες οικονομικές απαιτήσεις για την αναγκαία εκλογική καμπάνια και διαφήμιση καθιστούν το «δικαίωμα» του εκλέγεσθαι δυνατό μόνο για τους ελάχιστους οικονομικώς προνομιούχους και πρακτικώς αδύνατο για τα μέσα και κατώτερα στρώματα. Το λεγόμενο «αναφαίρετο» δικαίωμα του εκλέγεσθαι έχει αφαιρεθεί de facto προ πολλού από τη συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων και έχει καταντήσει προνόμιο των ολίγων. Η Χίλαρι Κλίντον για να εκλεγεί γερουσιαστής το 2006 διέθεσε 30 εκατομμύρια δολάρια, ενώ ο Μπαράκ Ομπάμα το 2008 ως υποψήφιος πρόεδρος, το αστρονομικό ποσό του ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων. Αντίστοιχα ποσά χρειάζονται και στους άλλους υποψηφίους, και βέβαια πολλαπλάσια προκειμένου για τα κόμματα, σε όλες τις χώρες των κοινοβουλευτικών πολιτευμάτων. Έτσι τα κόμματα παρουσιάζονται ως «επιχειρήσεις» συμφερόντων, που εμπορεύονται εξουσία και προσφέρουν οφέλη μέσω της διανομής τεραστίων ποσών του δημοσίου, της προνομιακής ανάθεσης έργων και της σύναψης κερδοφόρων συμβάσεων.

Από την άλλη πλευρά, εκτός των παραδοσιακών στρωμάτων που η πρόσβαση τους στο εκλέγεσθαι ήταν λόγω του επαγγέλματος τους ανέκαθεν προνομιούχα (δικηγόροι, οικονομολόγοι, γιατροί, μηχανικοί), νέα πρόσωπα εισβάλλουν στον πολιτικό χώρο και διεκδικούν ευκολότερα την είσοδο τους στην εξουσία, εξ αιτίας της προβολής τους από τα mass media (ηθοποιοί, αθλητές, προπονητές, τηλεπαρουσιαστές, τραγουδιστές, δημοσιογράφοι).[ii] Πράγματι, από τη στιγμή που το εκλέγεσθαι είναι συνάρτηση της δημοσιότητας και της διαφήμισης, τα πρόσωπα αυτά έχουν εξ αντικειμένου εξασφαλισμένη τη δημόσια προβολή τους κυρίως λόγω της τηλεοράσεως, η οποία επιβάλλει είδωλα, πρόσωπα και αξίες άνευ αντιστάσεως και σκέψεως. Δεν είναι τυχαίο ότι σχεδόν ποτέ δεν έχουν «αντιπροσωπευθεί» στα κοινοβούλια τα μεσαία και κατώτερα στρώματα (εργάτες, αγρότες, αλιείς, κτηνοτρόφοι, οικοδόμοι, ιδιωτικοί υπάλληλοι, δημόσιοι υπάλληλοι, καθηγητές Μέσης Εκπαιδεύσεως, δάσκαλοι, καταστηματάρχες, επαγγελματίες, σερβιτόροι, νυκτοφύλακες, τεχνίτες, ηλεκτρολόγοι, υδραυλικοί, νοσοκόμες, άνεργοι, υπάλληλοι καθαριότητας, νοικοκυρές, οικιακές βοηθοί, φοιτητές κ.λπ.).

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο βουλευτής και ο οποιοσδήποτε αντιπρόσωπος δεν δεσμεύεται με κανένα συμβόλαιο με τον υποτιθέμενο εκπροσωπούμενο, αλλά λαμβάνει εν λευκώ εξουσιοδότηση σε ένα γενικό πρόγραμμα, του οποίου τα περισσότερα σημεία ουδέποτε εφαρμόζονται ή υλοποιούνται. Επί πλέον, ο βουλευτής από τη στιγμή που εκλέγεται αλλάζει στρατόπεδο, μετακομίζει στην κεντρική σκηνή της εξουσίας, με τα ποικίλα προνόμια: παχυλός μισθός, ατέλειες, διευκολύνσεις, δημοσιότητα, γραμματείς, βοηθοί, γνωριμίες και σχέσεις με ανώτατα στελέχη της κρατικής, οικονομικής, πνευματικής και καλλιτεχνικής νομενκλατούρας κ.λπ. Τίθεται δηλαδή στο αντίπαλο στρατόπεδο των προνομιούχων, «εξαγοράζεται» κατά κάποιον τρόπο, εντασσόμενος στο σύστημα, φροντίζοντας έκτοτε να εξασφαλίσει τη θέση του στις επόμενες εκλογές, η οποία σημειωτέον δεν έχει χρονικό περιορισμό. Πρόκειται για ένα φαινόμενο μετάλλαξης των εκλεγμένων αντιπροσώπων όλων των κομμάτων σε «πολιτική τάξη», την ουσιαστική απομάκρυνση τους από τα συμφέροντα αυτών που τους εξέλεξαν ως «αντιπροσώπους» τους, τη λειτουργία τους ως χωριστό και αυτοαναφορικό σώμα.

Ο σφετερισμός της εξουσίας από τα κόμματα και τους ολίγους στηρίζεται στην «οικειοθελή» εκ μέρους των ανθρώπων παραχώρηση της εξουσίας στους «αντιπροσώπους» και τα κόμματα, και η πράξη της παραχώρησης αυτής είναι η συμμετοχή των ανθρώπων στις εκλογές. Επιτυγχάνεται κυρίως με την ιδεολογική χειραγώγηση που τα κόμματα κατορθώνουν να ασκούν στους ανθρώπους: έχουν καταφέρει να τους πείσουν ότι μόνο αυτά είναι ικανά να επιλύσουν τα προβλήματα τους και τα ευρύτερα προβλήματα της κοινωνίας, και ταυτοχρόνως ότι οι ίδιοι οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να τα επιλύσουν, είναι ανίκανοι να αυτοκυβερνηθούν και ικανοί μόνο να εκλέγουν και να υπακούουν.

Έτσι, η κυριαρχία των κομμάτων και των αντιπροσώπων είναι αποτέλεσμα της παράλληλης λειτουργίας δύο διαδικασιών. Οι παραστάσεις-εικόνες που έχουν οι δύο πλευρές -κόμματα και ψηφοφόροι- είναι διαφορετικές αλλά και συμπληρωματικές: από τη μια δεν υπάρχει κόμμα που να μην έχει εικόνα αφ' ενός μεν του εαυτού του ότι μπορεί και πρέπει να ασκήσει εξουσία και αφ' ετέρου των ψηφοφόρων ότι μπορούν και πρέπει να αποποιηθούν την εξουσία τους δια της συμμετοχής τους στις εκλογές. Αντιστρόφως, δεν υπάρχουν ψηφοφόροι που να μην έχουν εικόνα-παράσταση αφ' ενός του εαυτού τους ως ψηφοφόρων και παραιτημένων από την εξουσία και αφ' ετέρου των κομμάτων ως φορέων της εξουσίας και ως «αντιπροσώπων» τους. Χωρίς αυτές τις δύο παραστάσεις-εικόνες και την συμπληρωματικότητά τους δεν δύναται να υπάρξει αντιπροσωπευτικό πολίτευμα και κυριαρχία των κομμάτων.

Αυτός ο κοινωνικός και πολιτικός διαχωρισμός προπαγανδίζεται συνεχώς από όλους τους ιδεολογικούς και πολιτισμικούς φορείς του συστήματος. Έτσι τα κυρίαρχα στρώματα έχουν επιβάλει την ιδεολογία τους, εξασφαλίζοντας όχι μόνο τη νομιμοποίηση της πολιτικής κυριαρχίας τους, αλλά παρουσιάζοντας επί πλέον αυτή την κυριαρχία ως φυσική και αναπόφευκτη, ως τον μοναδικό δρόμο. Η εγγενής τάση των κομμάτων να αυτοδιαιωνίζονται στην εξουσία και ταυτοχρόνως η αποδοχή και η παθητικότητα των ανθρώπων καθιστούν εφικτό τον «σιδηρούν νόμο της ολιγαρχίας», κατά την έκφραση του Ρ. Μίχελς[iii]. Ο Αριστοτέλης είχε διαγνώσει ήδη από τον 4° αιώνα π.Χ. ότι ένας από τους λόγους που επιβάλλεται η ολιγαρχία είναι ο συνδυασμός της ύπαρξης μιας ισχυρής ολιγάριθμης τάξεως που επιθυμεί την εξουσία προς όφελος της με την απροθυμία και αδυναμία των πολλών να συμμετάσχουν στην εξουσία.[iv]

Την κατάσταση αυτή είχε διαγνώσει από τις αρχές του 20ου αιώνα, εκτός του R. Michels και ο M. Ostrogorski[v], ο οποίος υπογράμμισε την ολιγαρχική τάση των κοινοβουλευτικών πολιτευμάτων, που εκδηλώνεται μέσω των κομμάτων και της αντιπροσώπευσης. Αναλύοντας τη λειτουργία των κομμάτων στη Βρετανία και στις ΗΠΑ, διαπιστώνει την χειραγώγηση που αυτά ασκούν στους ανθρώπους, την προσφυγή τους στη διαφθορά, τη διαρκή επέκταση της επιρροής και της δύναμης τους, τον συνακόλουθο σφετερισμό της εξουσίας, τη συρρίκνωση των πρωτοβουλιών και των εξουσιών των ανθρώπων, την απίσχνανση του πολιτικού διαλόγου και του επιχειρήματος. Εν ολίγοις, ο Ostrogorski αναδεικνύει τη βασική αλήθεια ότι τα κόμματα αποβλέπουν στην ολιγαρχική οργάνωση της κοινωνίας, ότι είναι ξένα προς το δημοκρατικό πολίτευμα και εχθρικά προς την πολιτική συμμετοχή και την ισότητα.

Από την άλλη πλευρά, η ίδια η ύπαρξη, η οργάνωση και η λειτουργία των κομμάτων αντανακλά και αναπαράγει την ολιγαρχική οργάνωση και λειτουργία της κοινωνίας: η αρχηγική, πυραμιδωτή και ιεραρχική δομή τους είναι μια μικρογραφία της αντίστοιχης πολιτικής λειτουργίας και του πολιτικού καταμερισμού που υπάρχει εντός της κοινωνίας.(Βλέπε Σχεδιάγραμμα Δομής Κόμματος) Ο αρχηγός, το πολιτικό συμβούλιο, η κεντρική επιτροπή του κόμματος, αποφασίζουν και διοικούν ενώ η βάση, τα μέλη και οι οπαδοί εκτελούν και υπακούουν στις εντολές και ντιρεκτίβες της ηγεσίας. Τη διαμόρφωση της ολιγαρχικής δομής των κομμάτων μελέτησε στις αρχές του 20ου αιώνα ο R. Michels - πώς δηλαδή μέσα στα κόμματα οι ουσιαστικές εξουσίες συγκεντρώνονται στα χέρια μικρών ηγετικών μειοψηφιών που ουσιαστικώς γίνονται ανεξέλεγκτες από τα μέλη και τους οπαδούς. Τα μεσαία στελέχη από την πλευρά τους, προσπαθούν να αναρριχηθούν στην κορυφή φροντίζοντας να εξουδετερώνουν τα κατώτερα και τα μέλη. Το κόμμα γίνεται έτσι απλώς ένας μηχανισμός για τη διατήρηση των προνομίων των ολίγων, γεννά την κυριαρχία των εκλεγέντων επί των εκλογέων, της ηγεσίας επί των μελών. Όποιος μιλά για κόμμα, τονίζει ο Μίχελς, μιλά για ολιγαρχία. Η ολιγαρχική δομή των κομμάτων συνάδει με την ολιγαρχική δομή της κοινωνίας. Και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται περί αυταρχικής νοοτροπίας και αντιλήψεως: οι ολίγοι, οι «ειδικοί», οι «εκλεκτοί» λαμβάνουν τις αποφάσεις και κυβερνούν ενώ οι πολλοί ψηφίζουν τους ολίγους που κυβερνούν.

Αυτή η ολιγαρχική αντίληψη δεν χαρακτηρίζει αποκλειστικώς τις νεώτερες κοινωνίες αλλά έχει τις απαρχές της στα αρχαία ολιγαρχικά πολιτεύματα (Σπάρτη, Κρήτη, Κόρινθο), όπως και στους πρώτους θεωρητικούς διδάξαντες Σωκράτη, Πλάτωνα και Αριστοτέλη. Η σημερινή εκδοχή είναι πιο εκλεπτυσμένη από ιδεολογική και πολιτική άποψη, και στηρίζεται στην όσο το δυνατόν ευρύτερη συναίνεση των κοινωνικών ομάδων. Μία διαφορά της από τις αρχαίες ολιγαρχίες είναι ότι ενώ σε εκείνες την εξουσία ασκούσαν απ' ευθείας οι πλούσιοι, οι ανώτερες κοινωνικο-οικονομικές τάξεις, στη σημερινή την εξουσία ασκούν εμμέσως οι ίδιες τάξεις δια των αντιπροσώπων τους, των κομμάτων.

Τα κόμματα είναι ο κυρίαρχος και αναμφισβήτητος πρωταγωνιστής του δημοσίου βίου: ελέγχουν ασφυκτικά όχι μόνο το σύνολο της ρητής εξουσίας, αλλά και ένα πλήθος κοινωνικών δραστηριοτήτων, από τις πιο σημαντικές ως τις πιο μικρές, από τα εξωτερικά θέματα και την οικονομία έως τον διορισμό του τελευταίου κατωτέρου υπαλλήλου. Ελέγχουν επίσης τα συνδικάτα, σε σημείο που οποιαδήποτε κίνηση έξω από τα κομματικοποιημένα όργανα να είναι δύσκολη αν όχι αδύνατη. Οι συνδικαλιστές είναι μέλη και στελέχη των κομμάτων, εξυπηρετούν τις εκάστοτε επιδιώξεις και σκοπιμότητες τους, με αντάλλαγμα κομματικά οφίτσια, ανώτατα και ανώτερα κρατικά αξιώματα, βουλευτικές και υπουργικές θέσεις. Οι κομματικοί μηχανισμοί ελέγχουν επίσης τους εκλεγόμενους στην τοπική αυτοδιοίκηση, αφού αυτοί είναι μέλη και στελέχη των κομμάτων ή συνεργαζόμενοι με τα κόμματα κατόπιν αναγκαίων παραχωρήσεων και ανταλλαγών. Είναι εμφανές ότι όλες αυτές οι ηγεσίες δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εργαζομένων ή των δημοτών, αλλά τα συμφέροντα των κομμάτων τους και τα δικά τους, την προσωπική και κομματική τους καταξίωση και επιβράβευση. Επίσης, ειδικώς εν Ελλάδι, τα κόμματα ελέγχουν και την εκλογή των πρυτανικών αρχών στα Πανεπιστήμια, εξ αιτίας και του μεγάλου ποσοστού συμμετοχής των φοιτητικών-κομματικών παρατάξεων.

Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί μια βαθύτατα αντιδημοκρατική τακτική των κομμάτων: η τάση τους να διορίζουν τους δικούς τους, συγγενείς, φίλους και οπαδούς, εις βάρος των άλλων που, χωρίς να ανήκουν στα κόμματα εξουσίας, είναι εξίσου ικανοί αν όχι πιο ικανοί από τους φίλα προσκείμενους. Καταστρατηγούνται εμφανώς η αξιοκρατία, η αρχή της ισότητας και επιβάλλεται ο χωρισμός σε ανθρώπους α' και β' κατηγορίας, ενώ δεν εξυπηρετείται το γενικό συμφέρον αλλά το ιδιωτικό. Γι' αυτόν το λόγο άλλωστε ο κρατικός μηχανισμός και οι δημόσιες υπηρεσίες έχουν στελεχωθεί όχι με αξιοκρατικά κριτήρια που επιλέγουν τους ικανούς, αλλά με κομματικά και πελατειακά. Οι συνέπειες είναι η δυσλειτουργία, η γενικευμένη διαφθορά, η ανικανότητα και η δυσκινησία του κρατικού μηχανισμού και φυσικά η γνωστή και παροιμιώδης ταλαιπωρία των ανθρώπων. Σε αντίθεση με τις διακηρύξεις για «κοινωνία πολιτών», ζούμε, και ιδιαιτέρως εν Ελλάδι, στην κοινωνία των κολλητών. Στην κατάσταση αυτή συμμετέχουν όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα.

Τα κόμματα εξουσίας δεν έχουν άλλωστε ουσιαστικές διαφορές στα προγράμματα τους και στους στόχους τους, είτε πρόκειται για τις ΗΠΑ, τη Γερμανία ή την Ελλάδα. Ο E. Todd σημειώνει χαρακτηριστικά προκειμένου για τη Γαλλία: «Η Σεγκολέν Ρουαγιάλ και ο Νικολά Σαρκοζί συγκροτούν ένα δίδυμο. Δεν είναι παρά τα συμπτώματα μιας κατάστασης που είναι κενή από ιδέες και μιας εν δυνάμει ανόδου αρνητικών και αντιδημοκρατικών δυνάμεων»[vi]. Ο Ν. Τσόμσκι εξ άλλου τονίζει ότι τα δύο κόμματα στις ΗΠΑ δεν έχουν ουσιώδεις διαφορές αλλά αποτελούν κατά βάθος ένα μονοκομματικό σύστημα ενώ η κυρίαρχη παράταξη είναι το «κόμμα των επιχειρήσεων» (business party).[vii]

Με άλλα λόγια, ο κοινοβουλευτισμός είναι το πολίτευμα που ευνοεί (και ευνοείται από) τον καπιταλισμό και επιτρέπει την επικράτηση των ελίτ. Τα κόμματα έχουν λοιπόν αυτονομηθεί ως θεσμοί, δεν εκφράζουν τα συμφέροντα των ανθρώπων και της κοινωνίας, ούτε τη βούληση και τις επιλογές τους. Είναι θεμελιώδη για την οργάνωση της ολιγαρχίας, και όχι για τη διαλεκτική της δημοκρατίας, όπως υποστηρίζεται από ορισμένους.[viii]

Σημειώσεις:

---

[i] Αν και οι όροι κοινοβουλευτισμός και αντιπροσωπευτικό πολίτευμα έχουν εννοιολογικές διαφορές, και κατά τον Ν. Βοββίο (1993) είναι σωστότερος ο δεύτερος, εν τούτοις εδώ χρησιμοποιούνται και οι δυο ως ισοδύναμοι.

[ii] Στις βουλευτικές εκλογές του 2004 η επαγγελματική κατανομή των βουλευτών ήταν η εξής: 25% δικηγόροι, 25% γιατροί, 13% μηχανικοί-αρχιτέκτονες, 11% οικονομολόγοι, 7% δημοσιογράφοι, 3% καθηγητές ΑΕΙ και 16% διάφοροι άλλοι (καλλιτέχνες, αθλητές, επιχειρηματίες, κ.λπ.). Πηγή: Τμήμα Βουλευτών και Κομμάτων της Βουλής, 9/4/2005.

[iii] R. Michels (1997), ιδίως Μέρος 6, κεφ. 1.

[iv] Αριστοτέλης Πολιτικά 5, 1316512. Την ίδια περίπου αντίληψη διατυπώνει και ο G. Mosca (1996), 14.

[v] Ostrogorski (1993). Την ανυπαρξία δημοκρατίας διαπιστώνει και ο G. Mosca (1996) αλλά και στα άλλα έργα του τα σχετικά με την πολιτική τάξη και το κοινοβουλευτικό σύστημα. Βλ. Σιμόπουλος (1992), 359 κ.ε

[vi] E. Todd (2008)

[vii] Ν. Chomsky (2008), 13. Το ίδιο και ο C. Lasch (1999), 13 σημειώνει ότι τα «πραγματικά κέντρα εξουσίας στη σημερινή κοινωνία» είναι οι «γραφειοκρατίες των μεγάλων εταιρειών».

[viii] Λ.χ. ο Σπουρδαλάκης (1990), 155, 193 δηλώνει: «Όμως η εξαφάνιση των κομμάτων δεν είναι δυνατή ούτε φυσικά εφικτή» και επικαλείται την γνώμη του Ρ. Ingrao ότι τα μαζικά κόμματα είναι ακόμη θεμελιώδη για την «οργάνωση της διαλεκτικής της δημοκρατίας». Ο Ρ. Togliatti θεωρούσε τα κόμματα ως «τη δημοκρατία που οργανώνεται». Μεταξύ των πολλών υποστηρικτών της εξουσίας των κομμάτων συγκαταλέγεται ο Η. Κelsen (1988), 30, "parteienstaat").

Το φαινόμενο placebo

                                  
Όσο κι αν παλεύουμε να καταλάβουμε τον κόσμο, υπάρχουν ακόμα μυστήρια που δεν μπορούμε να λύσουμε. ΄Ενα από αυτά τα μυστήρια είναι το placebo. Η επίλυση του placebo θα μπορούσε να αποκαλύψει σημαντικές αλήθειες για τον κόσμο μας.

Μην το προσπαθήσετε σπίτι σας. Πολλές φορές στην ημέρα και για πολλές ημέρες προκαλείτε πόνο σε κάποιον. Ελέγχετε τον πόνο με μορφίνη μέχρι την τελευταία ημέρα του πειράματος, όπου αντικαθιστάτε την μορφίνη με αλατούχο διάλυμα. Μαντέψτε: το αλατούχο διάλυμα θα κάνει τον πόνο να εξαφανιστεί!
Αυτό είναι το φαινόμενο placebo: με κάποιον τρόπο, κάποιες φορές, ένα ολόκληρο τίποτα μπορεί να είναι εξαιρετικά ισχυρό. Στην πραγματικότητα δεν είναι ακριβώς ένα τίποτα. Όταν ο Fabrizio Benedetti του Πανεπιστημίου του Τορίνο στην Ιταλία έκανε το παραπάνω πείραμα, έκανε έναν τελευταίο ελιγμό προσθέτοντας ναλοξόνη (naloxone) στο αλατούχο διάλυμα. Η ναλοξόνη είναι ένα φάρμακο που μπλοκάρει τα αποτελέσματα της μορφίνης στο αλατούχο διάλυμα. Το εντυπωσιακό αποτέλεσμα ήταν πως μ' αυτή την προσθήκη εξαφανίστηκε το αναλγητικό αποτέλεσμα του αλατούχου διαλύματος.
Τι συμβαίνει λοιπόν; Οι γιατροί γνωρίζουν εδώ και δεκαετίες για το φαινόμενο placebo και η επίδραση της ναλοξόνης φαίνεται να δείχνει πως το φαινόμενο placebo έχει κάποια βιοχημική βάση. Αλλά πέρα από όλα αυτά, το σημαντικό είναι, πως πραγματικά δεν ξέρουμε.
Έκτοτε ο Benedetti έδειξε ότι το placebo του αλατούχου διαλύματος μπορεί επίσης να μειώσει το τρέμουλο και τη μυϊκή δυσκαμψία σε ασθενείς με νόσο του Parkinson. Αυτός και η ομάδα του μέτρησαν τη δραστηριότητα νευρώνων στους εγκεφάλους των ασθενών καθώς τους είχε δοθεί αλατούχο διάλυμα. Βρήκαν ότι μεμονωμένοι νευρώνες του υποθαλάμιου πυρήνα (που είναι συχνός στόχος σε χειρουργικές επεμβάσεις για την αναχαίτιση των συμπτωμάτων του Parkinson) άρχισε να πυροδοτεί πιο σπάνια και με μικρότερη συχνότητα παλμών όταν είχε δοθεί το αλατούχο διάλυμα, κάτι που επίσης σχετίζεται με την ασθένεια του Parkinson. Η νευρωνική δραστηριότητα μειώθηκε την ίδια ώρα που εμφανίστηκε βελτίωση στα συμπτώματα: το αλατούχο διάλυμα συνεπώς, φαίνεται πως είχε σημαντικό θεραπευτικό αποτέλεσμα.
Υπάρχουν πολλά που έχουμε να μάθουμε σχετικά με το τι συμβαίνει ακριβώς στο φαινόμενο placebo, αλλά σύμφωνα με τον Benedetti ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο: ο νους μπορεί να επηρεάσει τη βιοχημεία του σώματος. Η σχέση μεταξύ προσδοκίας και θεραπευτικού αποτελέσματος είναι ένα θαυμάσιο μοντέλο για να καταλάβει κανείς την αλληλεπίδραση νου σώματος, αναφέρει ο επιστήμονας. Οι ερευνητές χρειάζεται τώρα να αναγνωρίσουν πότε και πως δρα το placebo. Ίσως να υπάρχουν ασθένειες στις οποίες δεν έχει κανένα αποτέλεσμα. Μπορεί ακόμα να υπάρχει κοινός μηχανισμός σε διαφορετικές ασθένειες. Για την ώρα, απλώς δε γνωρίζουμε.



Μετάφραση - Απόδοση - Σχολιασμός: Αμαλία Τσακίρη