Η κατάλληλη διατροφή μειώνει τον κίνδυνο για άσθμα

Η διατροφή μπορεί να επηρεάσει τον κίνδυνο εμφάνισης αλλεργιών ή άσθματος, υποστηρίζει μια νέα ιατρική μελέτη.

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι ο ψευδάργυρος, οι βιταμίνες Α, D και Ε, καθώς και τα φρούτα και τα λαχανικά δείχνουν να παίζουν έναν προστατευτικό ρόλο αλλά τονίζουν ότι τα δεδομένα βρίσκονται σε προκαταρκτικό στάδιο για να συναχθούν οριστικά συμπεράσματα.«Είναι πολύ νωρίς για να μιλήσουμε με σιγουριά», δήλωσε ο Dr Graham Devereux από το Πανεπιστήμιο του Aberdeen στη Μεγάλη Βρετανία, που εργάστηκε για τη μελέτη.
«Ως εκ τούτου οι έγκυες γυναίκες και οι γονείς δεν θα πρέπει να αλλάξουν τη διατροφή τους με μοναδικό σκοπό την προστασία των παιδιών τους από τις αλλεργίες».
«Προς το παρόν δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι η αλλαγή της διατροφής μπορεί να κάνει τη διαφορά», πρόσθεσε.
Ποσοστό μεγαλύτερο του 7 % των Αμερικανών ενηλίκων και ακόμα περισσότερα παιδιά έχουν άσθμα, ενώ η νόσος εμφανίζει άνοδο τις τελευταίες δεκαετίες για άγνωστους λόγους.
Ο Devereux και οι συνεργάτες του επανεξέτασαν 62 πρόσφατες μελέτες, που ανέλυσαν τη σχέση διατροφής και κινδύνου εμφάνισης αλλεργιών και άσθματος.
Από τις 22 μελέτες, που εξέτασαν την πρόσληψη φρούτων και λαχανικών, οι 17 συνέδεαν την υγιεινή διατροφή με μειωμένο κίνδυνο εκδήλωσης άσθματος και αλλεργιών. Και 2 έρευνες υποδήλωναν ότι τα παιδιά με υψηλότερα επίπεδα βιταμίνης Α στον οργανισμό τους διέτρεχαν 75 % χαμηλότερο κίνδυνο εκδήλωσης άσθματος.
Οι έγκυες γυναίκες που κατανάλωναν μεγάλες ποσότητες βιταμίνης D – που βρίσκεται στα λιπαρά ψάρια - και βιταμίνης E – που βρίσκεται στους ξηρούς καρπούς – είχαν 30 – 40 % λιγότερες πιθανότητες να κάνουν ένα παιδί με συμπτώματα άσθματος.
Επίσης η προσκόλληση στη μεσογειακή διατροφή – μια διατροφή πλούσια σε λαχανικά, ψάρια και μονοακόρεστα λίπη από ελαιόλαδο και ξηρούς καρπούς αλλά με χαμηλή περιεκτικότητα σε κορεσμένο λίπος που περιέχεται στο κρέας και τα γαλακτοκομικά - κατά τη διάρκεια της κύησης συνδέεται με μια πτώση σχεδόν 80 % του κινδύνου για βρέφη με συμπτώματα άσθματος.
Ωστόσο οι μελέτες δε διαπίστωσαν προφανή οφέλη από την κατανάλωση βιταμίνης C ή σεληνίου.
«Είμαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι θα συμφωνούσαν ότι οι έγκυες και τα παιδιά, με ή χωρίς άσθμα, θα πρέπει να ακολουθούν μια υγιεινή διατροφή», ανέφερε η Δρ Nancy Lange, η οποία δεν συμμετείχε στη μελέτη.
Πρόσθεσε όμως ότι τα συμπεράσματα από αυτή τη μελέτη «δεν επαρκούν για να αποδείξουν ότι συγκεκριμένες αλλαγές στη διατροφή μπορούν να επηρεάσουν τα ποσοστά εμφάνισης αλλεργίας ή άσθματος, είτε αυξάνοντάς τα είτε μειώνοντάς τα».
Αυτό που πρέπει να γίνει τώρα, επεσήμανε η Lange, είναι παρεμβατικές μελέτες, στις οποίες οι ερευνητές θα ελέγχουν την πρόσληψη συγκεκριμένων θρεπτικών συστατικών και θα καταγράφουν τα αποτελέσματα.
«Η δίαιτα και συγκεκριμένες διατροφικές επιλογές - τα θρεπτικά συστατικά, τα τρόφιμα, κ.λπ. - μπορεί να είναι δύσκολο να αναλυθούν επειδή υπάρχουν τόσοι πολλοί παράγοντες που μπορεί να παρεισφρήσουν, ως εκ τούτου είναι δύσκολο να καταλήξουμε σε οποιοδήποτε συμπέρασμα με απόλυτη βεβαιότητα χωρίς τα αποτελέσματα από παρεμβατικές μελέτες», σχολίασε η Lange.
«Αυτό που σίγουρα αποκαλύπτουν οι μελέτες είναι ότι η διατροφή έχει κάποια επίπτωση στον κίνδυνο άσθματος, ίσως επηρεάζοντας την ανάπτυξη των πνευμόνων ή του ανοσοποιητικού συστήματος, τη μείωση της φλεγμονής ή τον περιορισμό της παραγωγής ελευθέρων ριζών», κατέληξε η Lange.
πηγή:  cosmo.gr

Αντίδραση "ναρκωτικού" προκαλεί η αγαπημένη μας μουσική

Το να ακούει κανείς την αγαπημένη του μουσική προκαλεί στον οργανισμό την ίδια απόλαυση και σε κάποιες περιπτώσεις ηδονή, που προκαλούν το καλό φαγητό, τα ναρκωτικά και τα χρήματα.

   Σύμφωνα με  νέα καναδική έρευνα, υπό τους Βαλορί Σαλιμπούρ και Ρόμπερτ Ζατόρ του Νευρολογικού Ινστιτούτου του πανεπιστημίου ΜακΓκιλ του Μόντρεαλ, πριν καν αρχίσει η μουσική, μόνο με την προσμονή της ακρόασης, ο εγκέφαλός μας αρχίζει να απελευθερώνει ντοπαμίνη, κάτι που όμως δε συμβαίνει, όταν ακούμε ουδέτερη ή αδιάφορη για τα γούστα μας μουσική.

     Στο πλαίσιο πειραμάτων με οκτώ εθελοντές ακροατές ηλικίας 19 έως 24 ετών, οι Καναδοί ΡΕΤ), παρακολουθώντας παράλληλα τον καρδιακό ρυθμό, την αναπνοή, την θερμοκρασία και την ηλεκτρική αγωγιμότητα του δέρματος των εθελοντών, την ώρα που εκείνοι άκουγαν την αγαπημένη τους μουσική. Eπιστήμονες κατέγραψαν τις εγκεφαλικές αντιδράσεις των εθελοντών με τομογράφο εκπομπής ποζιτρονίων.
    Σε επόμενο στάδιο, μελέτησαν τις εγκεφαλικές αντιδράσεις των εθελοντών με λειτουργική μαγνητική τομογραφία (fMRI) και διαπίστωσαν ότι λίγο πριν την ακρόαση της αγαπημένης μουσικής (που ήταν χωρίς λόγια, για να μην επηρεάζονται οι ακροατές από λεκτικούς συνειρμούς), ενεργοποιείτο μια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου, ο κερκοφόρος πυρήνας, ενώ την ώρα της αποκορύφωσης της απόλαυσης της ακρόασης ενεργοποιείτο μια άλλη περιοχή, ο επικλινής πυρήνας. Και οι δύο περιοχές βρίσκονται στο λεγόμενο ραβδωτό σώμα του εγκεφάλου.
 
    Η έρευνα διαπίστωσε ότι, κατά μέσο όρο, η μουσική αυξάνει κατά 6 έως 8% την απελευθέρωση ντοπαμίνης, ενώ σε ένα άτομο η αύξηση έφτασε το 21%, πράγμα που σημαίνει ότι σε μερικούς ανθρώπους η μουσική είναι πηγή πραγματικά μεγάλης απόλαυσης.
Προηγούμενες έρευνες είχαν δείξει ότι ένα ναρκωτικό όπως η κοκαΐνη αυξάνει κατά 22% περίπου τη ντοπαμίνη στον εγκέφαλο, ενώ ένα καλό φαγητό μέχρι 6%.
    Οι επιστήμονες θεωρούν τη ντοπαμίνη μια χημική ουσία με αρχαία εξελικτική προέλευση στον εγκέφαλο, η οποία υπήρξε -και ακόμα είναι- ουσιώδης για την επιβίωση.
    Ο μηχανισμός της ντοπαμίνης οδηγεί στην πρόκληση ευχάριστων αισθημάτων για δραστηριότητες που κατ' εξοχήν στηρίζουν τη ζωή, όπως είναι το φαγητό, ενώ στην πορεία του χρόνου, το ίδιο αίσθημα έχει συνδεθεί με άλλα πράγματα, όπως το χρήμα και τα ναρκωτικά.
 πηγή : cosmo.gr

Ορχάν Παμούκ: Ένας Νομπελίστας στο Μέγαρο!

Ορχάν Παμούκ: Ένας Νομπελίστας στο Μέγαρο!

Τι γίνεται άραγε στο μυαλό μας όταν διαβάζουμε ένα μυθιστόρημα; Στο ερώτημα αυτό, αλλά και σε πολλά άλλα θα επιχειρήσει ν' απαντήσει ο τιμημένος με το Νόμπελ Λογοτεχνίας και συγγραφέας οκτώ μυθιστορημάτων Ορχάν Παμούκ, την ερχόμενη Τρίτη (11/1) στο πλαίσιο της διάλεξης που θα δώσει στο Megaron Plus.

Ο διάσημος Τούρκος συγγραφέας στη συνάντηση του αυτή με το κοινό του Megaron Plus - που ήταν προγραμματισμένη για τον περασμένο Μάρτιο και αναβλήθηκε για σοβαρούς οικογενειακούς του λόγους - θα διαβάσει αποσπάσματα από έργα του και θα ανιχνεύσει τις περίπλοκες και ανεπαίσθητες διαδρομές που επιλέγει ο αναγνώστης της λογοτεχνίας, για να περιπλανηθεί και να μεταμορφωθεί από τις πληροφορίες και τις αποκαλύψεις της.
Άλλωστε, ο ίδιος πιστεύει ότι «ο σύγχρονος κόσμος, κατακτάει την πιο βαθιά αυτογνωσία μέσα από τη λογοτεχνία, που του προτείνει έναν αποκαλυπτικό καθρέφτη για τις αντιφάσεις, τις πλάνες και τα αδιέξοδά του».

Τη διάλεξη που περιμένουν με ενδιαφέρον οι πολυπληθείς αναγνώστες του στην Ελλάδα, θα προλογίσει ο συγγραφέας Τάκης Θεοδωρόπουλος.
«Η λογοτεχνία σήμερα πρέπει να μιλάει και να διερευνά τους μεγάλους φόβους της ανθρωπότητας», σημείωσε ο Ορχάν Παμούκ στην ομιλία του στην τελετή απονομής του Νόμπελ, τον Δεκέμβριο του 2006. «Το φόβο του αποκλεισμού, της εκμηδένισης, της απαξίωσης. Αδικία, συλλογικές ταπεινώσεις, αίσθημα καταδίωξης, εθνικιστικοί κομπασμοί, διατυπωμένοι σε μια παράλογη και πομπώδη γλώσσα, αγγίζουν μέσα μου μια σκοτεινή περιοχή. Οι εκτός δυτικού κόσμου κοινωνίες παραδίδονται σε αυτούς τους φόβους και κάνουν συχνά παράλογες πράξεις. Οι δυτικές κοινωνίες, υπερβολικά υπερήφανες για τον πλούτο τους και για την προίκα της Αναγέννησης, του Διαφωτισμού και του Μοντερνισμού, που μας έχουν προσφέρει, παραδίδονται κι αυτές, κατά καιρούς, σε μια υπερβολική αυτοπεποίθηση, που είναι εξίσου παράλογη» συνέχισε.
Με το βραβείο αυτό η Δύση αναγνώριζε στον Ορχάν Παμούκ, όχι μόνο έναν άξιο λογοτέχνη, αλλά και έναν «δραγουμάνο», έναν διερμηνέα και οδηγό για την Ανατολή, τη στιγμή που τον χρειαζόταν.
Γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη το 1952, σε μια δυτικόφιλη αστική οικογένεια, που όφειλε την άνεσή της στις κατασκευές σιδηροδρόμων, ο Ορχάν Παμούκ μέχρι τα 22 του ονειρευόταν να γίνει ζωγράφος. Παρακολούθησε την Αρχιτεκτονική Σχολή του Πολυτεχνείου της Πόλης για τρία χρόνια και κατέληξε στη Σχολή Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου.
Άρχισε να γράφει το 1974. Tο πρώτο του μυθιστόρημα, «Tζεβντέτ μπέης και υιοί», βραβεύτηκε το 1979 στο διαγωνισμό μυθιστορήματος των εκδόσεων Mιλλιέτ. Tο βιβλίο αυτό εκδόθηκε το 1982 και την επόμενη χρονιά πήρε το βραβείο μυθιστορήματος Oρχάν Kεμάλ. Tο δεύτερο βιβλίο του, «Tο σπίτι της σιωπής» (1982), μεταφράστηκε στα γαλλικά και το 1991 τιμήθηκε με το βραβείο Prix de la d?couverte Europ?enne. Tο ιστορικό του μυθιστόρημα «Tο Λευκό Κάστρο» (1985) μεγάλωσε τη φήμη του μέσα κι έξω από την Τουρκία. Η εφημερίδα «Nιου Γιορκ Tάιμς» έγραψε τότε γι’ αυτόν: «Ένα αστέρι γεννήθηκε στην Ανατολή».
Ακολούθησαν: «Tο μαύρο βιβλίο», ένα από τα πιο συζητημένα και πολυδιαβασμένα μυθιστορήματα της σύγχρονης τουρκικής λογοτεχνίας, «Η καινούργια ζωή», «Με λένε Κόκκινο» (βραβείο IMPAC, 2003), «Ιστανμπούλ. Πόλη και Αναμνήσεις», και «Χιόνι».
''Το Μουσείο της Αθωότητας'', που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Ωκεανίδα, όπως και τα υπόλοιπα μυθιστορήματά του, είναι ένα βιβλίο για τον έρωτα, την αφοσίωση, το πάθος, τη φιλία, το χρόνο, το δικαίωμά μας στην ευτυχία.
Η ιδέα για το βιβλίο γεννήθηκε όταν ο Παμούκ αποφάσισε να ανοίξει ένα παλαιοπωλείο στην Κωνσταντινούπολη. Στη διάρκεια όμως της συλλογής των αντικειμένων του μαγαζιού, άλλαξε γνώμη κι αποφάσισε τελικά να φτιάξει ένα μουσείο που θα απεικονίζει την ιστορία του βιβλίου που έγραφε - το Μουσείο της αθωότητας.

Τα «Άλλα χρώματα» - το πιο πρόσφατο βιβλίο του - είναι μια συλλογή από κείμενα επίκαιρα και ταυτόχρονα διαχρονικά, που περιλαμβάνει από λυρικά αυτοβιογραφικά κομμάτια και δοκίμια για τον πολιτισμό μέχρι πολιτικές αναλύσεις και χιουμοριστικά στιγμιότυπα. Ο Παμούκ στοχάζεται πάνω στη ζωή του: πώς έβγαλε το πρώτο του διαβατήριο, το πρώτο του ταξίδι στην Ευρώπη, το θάνατο του πατέρα του, τη φιλία με την κόρη του τη Ρουγιά, αλλά και τη ζωή του στην Κωνσταντινούπολη και τη Νέα Υόρκη, τη συγγραφή των βιβλίων του και την πρόσφατη πολύκροτη δίκη του.,

Στα «Άλλα χρώματα» περιλαμβάνεται επίσης το διήγημά του «Κοιτάζοντας από το παράθυρο», που συνοδεύεται από δικά του ασπρόμαυρα σχέδια. Αυτή την τόσο προσωπική συλλογή του Ορχάν Παμούκ, συμπληρώνει η «Βαλίτσα του πατέρα μου», ο λόγος του στην απονομή του Νόμπελ το 2006, όπου περιγράφει με πολύ εμπνευσμένο κι ευφάνταστο τρόπο τι σημαίνει να είναι συγγραφέας.

πηγή : entaxy

entaxy-hellas: ΕΛΛΑΣ το Κέντρο του Κόσμου

entaxy-hellas: ΕΛΛΑΣ το Κέντρο του Κόσμου: "ΧΑΡΤΗΣ ΤΟΥ ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΥ"entaxy-hellas.blogspot.com/2011/01/blog-post_303.html?spref=bl

 Πίνω  και  μεθώ  και  κάνω ...  ανασχηματισμό.

πηγή : greki.gr

Σαλάτα με ρόκα και σως μελιού

 για τη σαλάτα

• 1 ματσάκι ρόκα
• 1 φλυτζ.τσαγιού κουκουνάρι καβουρδισμένο
• 1 φλυτζ.τσαγιού καρυδόψιχα
• λεπτά φύλλα παρμεζάνας
• 100γρ. περίπου παρμεζάνα τριμμένη (για την φωλιά)

• για τη σως μελιού

•  1 φλυτζ.καφέ μέλι
• 1/2 φλυτζ.καφέ ελαιόλαδο
• 1/4 φλυτζ.καφέ ξύδι μπαλσάμικο
• δενδρολίβανο
• αλάτι χονδρό
• πιπέρι

1.    Ετοιμάζουμε τη φωλιά παρμεζάνας: σε ένα μεγάλο αντικολλητικό τηγάνι που το έχουμε βάλει στο μάτι να κάψει, ρίχνουμε την τριμμένη παρμεζάνα. Μόλις αρχίζει να παίρνει χρώμα από την μία πλευρά, την βγάζουμε από την φωτιά. Έχουμε ήδη γυρίσει ''τούμπα'' μία σαλατιέρα ή μπωλ και ρίχνουμε την τηγανισμένη παρμεζάνα, ώστε να πάρει το σχήμα από την σαλατιέρα. Την αφήνουμε να κρυώσει.
2.    Πλένουμε τη ρόκα, την στραγγίζουμε και την βάζουμε στη φωλιά. Από πάνω βάζουμε το κουκουνάρι, τα καρύδια και τα φύλλα παρμεζάνας.
3.    Σε ένα μπωλ με καπάκι ανακατεύουμε όλα υλικά της σως. Περιχύνουμε με την τελευταία την σαλάτα.

 Πεντανόστιμη σαλάτα με την  πικάντικη γεύση της ρόκας και την γλύκα της σως μελιού!    Καλή σας όρεξη.  

Γαλλικό μπουντουάρ

 

  

   Εμπνευστείτε από το γαλλικό στιλ και προσθέστε εκείνες τις λεπτομέρειες που θα μεταμορφώσουν μια γωνιά της κρεβατοκάμαρας σ΄ έναν χώρο προσωπικής περιποίησης. Χρυσοποίκιλτες κορνίζες σε διάφορα σχέδια και διαστάσεις, μια καπιτονέ ταπετσαρία που θα την χρησιμοποιήσετε σαν θέμα σε κορνίζα και ένας ρομαντικός, επιτραπέζιος καθρέφτης θα φέρουν έναν παρισινό αέρα στην κρεβατοκάμαρα.

πηγή:ιδανικό σπίτι

Laser κανόνια για την υπεράσπιση των πλοίων από τους πειρατές

Βρετανοί μηχανικοί αναπτύσσουν ένα νέο τύπο του αμυντικού συστήματος που χρησιμοποιεί λέιζερ για την εξουδετέρωση των πειρατών  με την εκθαμβωτική τους ακτίνα , για να μην μπορούν να προσεγγίσουν το πλοίο που έχουν βάλει στόχο.    Το μη θανατηφόρο όπλο, το οποίο έχει αναπτυχθεί από την εταιρεία άμυντικών συστημάτων BAE Systems, είναι αποτελεσματικό εναντίον  κινούμενων στόχων για αποστάσεις άνω του ενός μίλιου μακριά.    Η εταιρεία έχει ξεκινήσει την ανάπτυξη του λέιζερ σε απάντηση στην αυξανόμενη απειλή από τους πειρατές προς τα εμπορικά πλοία, ιδίως στα ανοικτά των ακτών της Σομαλίας, όπου έχουν υπάρξει πολλές και διαφορετικού προφίλ πειρατείες.    Η συσκευή αποτελεσματικά «κρύβει» το σκάφος στέλνοντας μια φωτεινή πράσινη λάμψη  από το λέιζερ, αναγκάζοντας τους πειρατές να τεθούν εκτός πορείας "Είμαστε σε θέση να σας ανακοινώσουμε ότι κατασκευάσαμε ένα laser το  οποίοι χρησιμοποιώντας δίνει την εντύπωση ενός εικονικού ήλιου οπου μπορούν να κρύβονται πίσω του τα σκάφη ενάντια στις επιθέσεις», δήλωσε ο Roy Clarke, της BAE Systems Advanced Technology Centre. πηγή: 7news

Illusion με κουκίδες

Αυτό που συμβαίνει με αυτό το Illusion είναι πραγματικά πολύ εντυπωσιακό. Στη μέση της εικόνας βλέπετε μία φάτσα, γύρω από αυτή ροζ κουκίδες και στο τέλος άσπρες κουκίδες που ανεβαίνουν προς τα πάνω. Έτσι νομίζετε…
βέβαια καθώς οι άσπρες κουκίδες δεν κουνιούνται ούτε χιλιοστό. Παρατηρήστε μία κουκίδα και θα δείτε ότι πράγματι δεν κουνιέται.
Δείτε επίσης το ασπρόμαυρο ουράνιο τόξο, ένα απίστευτο Illusion με πραγματικό αντικείμενο και τέλος ένα Illusion με χρώματα.

πηγή : endiaferonta

Τα παρατσούκλια των κατοίκων κάθε ελληνικής πόλης

Σίγουρα θα έχετε ακούσει πάρα πολλά παρατσούκλια για τους κατοίκους από διάφορες περιοχές της Ελλάδας. Ξέρετε όμως τι σημαίνουν; Διαβάστε παρακάτω για να μάθετε… Κως – Μπόχαλοι Προέρχεται από την τοπική διάλεκτο στην οποία το μπουκάλι το λένε μποχάλι. Ρόδος – Τσαμπίκοι Από το γνωστό τοπικό όνομα. Θεσσαλονίκη – Καρντάσια Καρντάσι είναι ο αδερφός στα τουρκικά. Παλιά επεφτε πολυ δούλεμα από τους Αθηναίους επί του θέματος. Σαλονίκη δε, γνωστή και ως Καρντασούπολη! Οι θεσσαλονικείς είναι επίσης γνωστοί ως μπαγιάτηδες και ως παυλοκαταραμένοι. Έβρος – Γκάτζοι ή Γκάτζολοι Στο Σουφλί του νομού Έβρου παλαιότερα υπήρχαν πολλά γαϊδούρια, τα οποία τα έλεγαν αλλιώς και γκάτζους. Έτσι οι φαντάροι έβγαλαν κοροϊδευτικά την περιοχή Γκατζολία και έμεινε να φωνάζουν τους κατοίκους Γκάτζολους. Η ιστορική αμαξοστοιχία 604 ΕΒΡΟΣ ΕΞΠΡΕΣ λέγεται και Γκάτζος Εξπρές. Πτολεμαΐδα – Καϊλαριώτες Αυτό συμβαίνει γιατί η Πτολεμαϊδα λέγεται αλλιώς και Καϊλάρια. Επίσης λέγεται και λασποχώρι γιατί παλιά όταν έβρεχε ήταν ένα χωριό γεμάτο λάσπες. Κοζάνη – Σούρδοι Λέγονται έτσι διότι προσποιούνταν ότι δεν άκουσαν κάτι – κοινώς ποιούσαν τη νήσσαν – όταν φυσικά δεν τους συνέφερε. Και ενώ οι μεν υπόλοιποι Έλληνες τους δέχτηκαν με αυτήν τους τη νοοτροποία, οι δε Εβραίοι δεν κατάφεραν να στεργιώσουν ούτε στιγμή στην περιοχή. Στα βλάχικα σούρδος σημαίνει κουφός / βλάκας. Κέρκυρα – Παγανέλια ή Φρανκολαντσέρηδες Ονομάστηκαν έτσι γιατί παγανέλι στην κερκυραϊκή διάλεκτο σημαίνει περιστέρι και η Κέρκυρα (κυρίως οι πλατείες, αλλα γενικά όλη η πόλη της) είναι γεμάτη περιστέρια. Το φρανκολαντσέρηδες είναι άγνωστο από που βγαίνει. Ιωάννινα – Παγουράδες Αποκαλούνται έτσι, γιατί παλιά λέγανε ότι στη λίμνη στα Γιάννενα καθρεπτιζόταν το φεγγάρι και οι Γιαννιώτες έτρεχαν με τα παγούρια για να μαζέψουν και καλά το μαγικό νερό! Λάρισα – Πλατυποδαράδες ή Πλατύποδες ή Τυρόγαλα Οι Λαρισαίοι λέγονται έτσι λόγω του κάμπου που είναι επίπεδος και δεν βοηθάει στο σχηματισμό καμάρας στο πόδι. Το τυρόγαλα βγαίνει απ’ το τοπικό προϊόν. Βόλος – Αυστριακοί Kυκλοφορούν διάφορες εκδοχές: * Διότι οι Βολιώτες είναι τσιγκούνηδες – σαν τους Αυστριακούς * Διότι είναι ψυχροί άνθρωποι – σαν τους Αυστριακούς * Διότι είναι μοχθηροί – επί Τουρκοκρατίας, οι Αυστριακοί είχαν χειρότερη φήμη κι απ’ τους Τούρκους. * Διότι στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν μπήκε στον Παγασητικό ένα αυστριακό πολεμικό, αν και εχθρικό, οι Βολιώτες το υποδέχθηκαν με μπάντες και αυστριακές σημαίες. Αυτά τα λένε οι Λαρισαίοι. Οι εξηγήσεις που δίνουν οι ίδιοι οι Βολιώτες είναι: * Επί Τουρκοκρατίας, η πόλη είχε διάφορα εμπορικά προνόμια, ένα από τα οποία ήταν και η ύπαρξη αυστριακού προξενείου και η δυνατότητα που είχαν οι Βολιώτες να εμπορεύονται υπό αυστριακή προστασία. * Μετά το 1881, που ο Βόλος ενσωματώθηκε στο ελληνικό κράτος, η νέα διοίκηση φορολόγησε βαριά τη Θεσσαλία. Μπήκε ένας ιδιότυπος νέος κεφαλικός φόρος σε όλους τους <<Έλληνες το γένος>> (κατά κύριο λόγο εμπόρους), κάτι το οποίο οδήγησε στους μαγαζάτορες να βάλουν ξένες, αυστριακές σημαίες στα μαγαζιά τους για να αποφύγουν να φορολογηθούν. Υπάρχει και η εκδοχή της Φρικηπαίδειας. * Ο Βόλος είναι μία πόλη στην κεντρική Ελλάδα. Γνωστή αυστριακή αποικία που εξελίχθηκε σε αποικία των ΕΛ, μετά την εκδίωξή τους από την αφιλόξενη προσωρινή τους κατοικία, τη γνωστή υποβαθμισμένη περιοχή της Αθήνας. Άρτα – Νερατζοκώληδες Λόγω του ότι στην Άρτα έχουν πολλά νεράτζια και μεγάλους κώλους, άρα έχουν κώλους σαν νεράτζια. Πρέβεζα – Σαρδέλες Διότι λέγεται ότι βάζουν τις σαρδέλες στο κλουβί. Αθήνα – Γκάγκαροι Γκάγκαρο ήταν το βαρύ ξύλο που ήταν κρεμασμένο με σκοινί πίσω από τις αυλόπορτες, τις οποίες έκλεινε με το βάρος του (gaga στα τούρκικα το ράμφος). Γκάγκαρος λεγόταν επί τουρκοκρατίας ο Αθηναίος της ανώτερης κοινωνικής τάξης, ο οποίος στην πόρτα του είχε γκάγκαρο. Σημαίνει σήμερα ο γνήσιος Αθηναίος. Φλώρινα – Απόγονοι της Γιουργίας Γιατί η γιούργα ήταν η Γεωργία στα φλωρινιώτικα. Ήταν η μεγαλύτερη πόρνη της Φλώρινας. Απ’ τις μεγαλύτερες βρισιές για τους Φλωρινιώτες! Πόντος – Ντουντούμια / Τουρκούλια Άγνωστη προέλευση. Λέσβος – Γκαζμάδες Τη Μυτιλήνη τη λένε Γκασμαδία ή Κασμαδία οι φαντάροι που υπηρετούν εκεί, επειδή η στρατιωτική ζωή εκεί έχει πολύ σκάψιμο, σκάβουν ορύγματα. Επίσης, υπάρχει και ο παλιός μύθος που λέει ότι (σύμφωνα με την παράδοση από στόμα σε στόμα των φαντάρων) όταν ήταν να φτιαχτεί το αεροδρόμιο της Μυτιλήνης, όλοι οι κάτοικοι πήγαν να συνδράμουν κρατώντας από έναν κασμά (και κανένας δεν κρατούσε φτυάρι ή σκαπέτι). Σέρρες – Ακανέδες Λόγω του ότι στη πόλη των Σερρών φτιάχνονται ακανέδες (ένα είδος γλυκού σαν λουκούμι). Πάτρα – Μινάρες Λίγο υποτιμητική λέξη για τους Πατρινούς που σημαίνει μ..άκας αλλά σε πιο light εκδοχή. Τυπικός χαιρετισμός: “που ‘σαι ρε μιναρα” Ηράκλειο – Σουμπερίτες ή Καστρινούς Σουμπερίτες, διότι στην κατοχή ο Σούμπερ είχε την έδρα του στο Hράκλειο και Καστρινούς επειδή το Ηράκλειο ονομαζόταν και Κάστρο. Αγρίνιο – Βλάχοι Έτσι τους αποκαλούν οι Μεσολογγίτες, οι οποίοι θεωρούν τον εαυτό τους πολύ διακεκριμένο. Ναύπλιο – Κωλοπλένηδες Οι Aργίτες τους αποκαλούν έτσι διότι πλένονταν στις τούρκικες τουαλέτες. Άργος – Πρασάδες Ως αντίποινα τους έβγαλαν έτσι, διότι έτρωγαν το πράσο με το οποίο χτυπούσαν το γαϊδούρι τους. Καβάλα – Ψαροκασέλες Έτσι τους αποκαλούν οι Ξανθιώτες. Αρκαδία – Σκορδάς ή Αβγοζύγης Σκορδάς λόγω των τοπικών προϊόντων και αβγοζύγης γιατί πρώτοι οι Αρκάδες πουλούσαν αυγά βάσει του μεγέθους τους – των αυγών -. Κόρινθος – Λαΐδες Γιατί Λαΐδα ήταν μια εταίρα της αρχαιότητας από την Κόρινθο. Κρήτη – Πέτσακες ή Σβούρους Μάλλον από Ρέθυμνο, Ηράκλειο. Ο ορεσίβιος ή χωρικός που κατεβαίνει στην πόλη με ιμπεριαλιστικές διαθέσεις ως προς γυναίκες, μπάρια κλπ. με τα γνωστά αξεσουάρ (4χ4, μαύρο πουκάμισο κλπ κλπ). Τείνει να αντικαταστήσει και στα Χανιά το <<κούργιαλος>>. Σβούροι είναι οι κάγκουρες στην τοπική διάλεκτο. Σαλαμίνα – Μπακαουκες ή Μανάρια Για το “Μπακαουκας” υπάρχει και το γνωστό ανέκδοτο ότι στη σαλαμίνα επικρατεί… εμφύλιος μεταξύ των Μπακις και των Ουκας. Xαλκίδα – Τρελονερίτες Απο το φαινόμενο της παλίρροιας. Τα τρελά νερά του Ευρίπου λένε οτι έχουν πειράξει και τα μυάλα των Χαλκιδέων. Τρίκαλα – Κασέρια ή Σακαφλιάδες Κασέρια λόγω τοπικού τυριού και Σακαφλιάδες λόγω του Σακαφλιά, ο οποίος έζησε την εποχή του Μεσοπολέμου, λίγο μετά την Μικρασιατική Καταστροφή και ήταν ο Δον Ζουάν της εποχής. Ήταν ένας ωραίος άντρας που είχε αναστατώσει την τρικαλινή κοινωνία με τα καμώματά του, ώσπου κάποιοι του στήσανε καρτέρι στα στενά σοκάκια του Βαρουσίου και τον μαχαιρώσανε (εξού και το γνωστό στιχάκι “Στα τρίκαλα στα δυό στενά σκοτώσανε τον Σακαφλιά”). Το σακαφλιάς κατά λέξη σημαίνει ο φίλος της σάρκας.

Eξυπνη συσκευασία «γνωρίζει» πότε το τρόφιμο θα λήξει

   Συσκευασίες νέας γενιάς που «ξέρουν» πότε ένα τρόφιμο έχει λήξει ή πρόκειται να λήξει, θα προειδοποιούν τους καταναλωτές να έχουν το νου τους, ώστε ή να προλάβουν να το φάνε ή να το πετάξουν αν είναι πια αργά. Τη νέα, πολύ χρήσιμη, καινοτομία -ειδικά για τους αφηρημένους!- αναπτύσσουν βρετανοί ερευνητές του πανεπιστημίου Στραθκλάιντ της Γλασκώβης στη Σκωτία.

Στόχος, σύμφωνα με το BBC, είναι τόσο η βελτίωση της ασφάλειας των τροφίμων, όσο και η μείωση των ληγμένων συσκευασμένων φαγητών που πετιούνται χωρίς να καταναλωθούν. Η νέα συσκευασία βασίζεται σε ένα εξελιγμένο δείκτη-αισθητήρα ενσωματωμένο σε «έξυπνο» πλαστικό, που προειδοποιεί τον καταναλωτή με το να αλλάζει χρώμα, όταν το τρόφιμο χάνει την φρεσκάδα του (π.χ. λόγω ελαττωματικής συσκευασίας), όταν έχει περάσει η ημερομηνία λήξης ή όταν το τρόφιμο δεν έχει τοποθετηθεί στο σωστό ράφι στο ψυγείο.
   Ο νέος δείκτης αποτελεί οργανικό τμήμα μιας ευρύτερης καινοτομικής συσκευασίας με την ονομασία «συσκευασία τροποποιημένης ατμόσφαιρας», που επιτρέπει τη διατήρηση των τροφίμων φρέσκων στις κατάλληλες συνθήκες, ώστε να παραμένουν περισσότερο χρόνο στα ράφια των καταστημάτων και των καταναλωτών.
   Αν και οι «έξυπνοι» δείκτες θα μπορούσαν να έχουν την μορφή ειδικών ετικετών, αυτό θα ανέβαζε το κόστος της συσκευασίας, άρα και του προϊόντος, γι’ αυτό οι σκωτσέζοι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή Άντριου Μιλς, αναπτύσσουν ένα νέου τύπου δείκτη-αισθητήρα, ο οποίος δεν θα είναι ξεχωριστός, αλλά ενσωματωμένος στη συσκευασία. Οι επιστήμονες ελπίζουν ότι σύντομα θα μπορούν να διαθέσουν στο εμπόριο την πρώτη «έξυπνη» συσκευασία.
   Σε όλο τον κόσμο, οι καταναλωτές, όπως έχουν δείξει σχετικές έρευνες, πετάνε στα σκουπίδια πολλούς τόνους ληγμένων τροφίμων, πράγμα που σημαίνει μεγάλη οικονομική σπατάλη, αλλά και περιβαλλοντική επιβάρυνση.

πηγή :protothema

Μαγαζί του υπ. Υγείας πουλά χαλιά στην Φιλελλήνων -

Μπαίνει μέσα 200.000 ευρώ το χρόνο και δεν είναι ποτέ ανοιχτό!

 

     Φοβερή ιστορία κατασπατάλησης του δημόσιου χρήματος. Το υπουργείο Υγείας κατέχει μαγαζί στο κέντρο της Αθήνας το οποίο παράγει χαλιά, για τα οποία οι εργαζόμενοι πληρώνονται με τον κόμπο. Το κατάστημα αυτό μπαίνει μέσα 200.000 το χρόνο. Διαθέτει περίπου 60 δημόσιους υπαλλήλους που δουλεύουν γι αυτό σε όλη τη χώρα, διαθέτει πρόεδρο και πληρώνει ενοίκιο 10.000 ευρώ το μήνα. Ωστόσο δεν είναι ποτέ ανοιχτό...
Όπως έγραψαν χτες τα ΝΕΑ ο υπουργός Υγείας στην προσπάθεια συγκράτησης των δαπανών, ανακαλυψε ότι στη Φιλελλήνων κατάστημα που υπάγγεται στο ΕΚΚΑ - Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης- του υπουργείου Υγείας και υποτίθεται ότι βοηθά άτομα με αναπηρία και προωθεί την πάραδοση, αποτελεί “μαύρη τρύπα” μέσα στην οποία έχουν εξαφανιστεί εκατομμύρια ευρώ του ελληνικού δημοσίου.

Το κατάστημα πουλαει χαλιά, μαξιλάρια, κουβερλί κ.α. Θεωρείται ότι τα παράγουν άτομα με ειδικές ανάγκες και παραδοσιακοί τεχνίτες.Το μέσο κόστος ενός χαλιού είναι στα 3.000 ευρώ και πολλά από τα προϊόντα τα έχει αγοράσει το ίδιο το υπουργείο και άλλες δημόσιες υπηρεσίες. Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει δηλαδή..

Άλλωστε πότε να βρει πελάτης ανοιχτό το εν λόγω κατάστημα που όπως αποδείχθηκε δεν δουλεύει όχι μόνο με ωράριο δημοσίου, αλλά καθόλου...

Όπως δήλωσε ο Α. Λοβέρδος σε πρωινή εκπομπή, όσο ψάχνει τόσο βρίσκει “θαυμαστά" πράγματα για το μαγαζί αυτό και δεδομένου ότι υπάρχει εδώ και 20 χρόνια, πρέπει να έχει υπάρξει μεγάλο... φαγοπότι..

Το ακόμη καλύτερο σύμφωνα με ΤΑ ΝΕΑ είναι ότι είκοσι από τους υπαλλήλους έχουν δηλώσει παραίτηση για πρόωρη συνταξιοδότηση - ανάμεσά τους και η προϊστάμενη.

Οι κορυφαίοι Έλληνες στο Top 100

  

   Μία «Χρυσή 11άδα» Ελλήνων εφοπλιστών φιγουράρει στις 100 μεγαλύτερες προσωπικότητες της παγκόσμιας ναυτιλίας.  Εκεί βρίσκουμε  τα ονόματα των Ιωάννη Αγγελικούση, Γιώργου Οικονόμου, Πήτερ  Γεωργιόπουλου, Αγγελικής Φράγκου, Θανάση Μαρτίνου, Βίκτωρα Ρέστη, Επ.Εμπειρίκου, Θόδωρου Βενιάμη, Κωστή Κωνσταντακόπουλου, Παναγιώτη Τσάκου και  Ευάγγελου Μαρινάκη. Εφοπλιστές  με τη δική  τους συμβολή στη ναυτιλία,  με παρεμβάσεις στα διοικητικά κέντρα και με ρευστότητα που κινεί την παγκόσμια ναυτιλιακή βιομηχανία, εν μέσω οικονομικής κρίσης.

Eπίσης,    ψηλά στη λίστα βρίσκεται το όνομα του γ.γ. του ΙΜΟ , Ευθύμιου Μητρόπουλου ο οποίος έχει στα χέρια την  τύχη της παγκόσμιας  ναυτιλίας σε θεσμικό επίπεδο.

Στη συγκεκριμένη λίστα, υπάρχει και το όνομα του  Εμανουέλ Γκριμάλντι επικεφαλής του  Ομίλου Grimaldi  και μεγαλομέτοχος στις Μινωϊκές και στην Hellenic Seaways. Ο Ιταλός είναι ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες στην επιβατηγό ναυτιλία και γενικότερα στις θαλάσσιες μεταφορές.

Στην  κορυφή  του Top 100, στην πρώτη θέση είναι ο υπουργός Μεταφορών της Κίνας Li Shenglin γεγονός που καταδεικνύει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τον ηγετικό ρόλο που διεκδικεί η Κίνα από την Ελλάδα στην παγκόσμια ναυτιλία. Εκεί που ο «κόκκινος δράκος» διαδραματίζει πλέον πρωταγωνιστικό ρόλο στη ναυπηγική βιομηχανία, στις αγορές πλοίων, στις δια θαλάσσης μεταφορές εμπορευματοκιβωτίων και στη λιμενική βιομηχανία.  Πρόσφατα οι Κινέζοι έκανε δυναμική είσοδο και στην ναυτιλιακή χρηματοδότηση εκμεταλλευόμενη το γεγονός ότι ο τραπεζικός κλάδος σε Ευρώπη και Αμερική είναι διστακτικός στη χορήγηση δανείων στους εφοπλιστές λόγω της οικονομικής κρίσης.

Στη δεύτερη θέση βρίσκουμε τον Nils Andersen επικεφαλής του ναυτιλιακού κολοσσού AP Moller-Maersk που πρωταγωνιστεί στις θαλάσσιες μεταφορές.

Στην  τρίτη θέση βρίσκεται ο μεγαλύτερος  ίσως  πλοιοκτήτης του κόσμου, ο John Fredriksen ο οποίος ελέγχει πολλές ναυτιλιακές εταιρείες μεταξύ άλλων τις Frontline, Golden Ocean, Seadrill και Golar LNG.

Μιά ανέκδοτη προφητεία του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού!

 

• Ο Καλλικράτης, οι δύο χώρες και ο πόλεμος...!

(Μιά ανέκδοτη προφητεία του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού που τελευταίως κυκλοφόρησε από την Ι. Μ. Αιτωλοακαρνανίας)
Η προφητεία αυτή, φωτογραφίζει επιτυχώς την εποχή μας, τα τελευταία συμβάντα στήν χώρα μας, καί την φορολογική επέμβαση τών ξένων πού πιέζουν καί υποκύπτει έναν φοβισμένο πρωθυπουργό εντελώς ακατάλληλο για τίς συγκυρίες πού διερχόμαστε...
Τά προτεινόμενα μέτρα "μιάς ακόμη νέας λιτότητας", στοχεύουν προφανώς στήν εξαγρίωση καί στήν Επανάσταση τού λαού ώστε να πέσει η Ελλάδα σε ακυβερνησία, σέ χάος, καί σέ νέο Εμφύλιο...
Μιά ικανή δικαιολογία δηλαδή, γιά να μπούνε ξένες στρατιωτικές δυνάμεις καί να καταλάβουν την χώρα...
Αμυδρή ελπίδα δίνει η παρακάτω προφητεία τού Αγίου Κοσμά: "Θά ξεκινήσουν νάρθουν γιά νά εισπράξουν τους φόρους. Δέν θά προφθάσουν όμως, γιατί θά γίνει πόλεμος...», ( εννοώντας προφανώς τόν Γ΄ Παγκόσμιο πόλεμο στά στενά τού Βοσπόρου καί στην Κωνσταντινούπολη...).
Είναι όμως αυτό, ή "έτερον προσδοκώμεν;"
Οι προφητείες τού Αγίου Κοσμά, ήταν αυτό που έκανε τόν σκλαβωμένο Έλληνα τού ΙΗ΄ αιώνα νά αναθεώρηση τη μοιρολατρική κατάσταση στην οποία τόν είχε ρίξει ή σκλαβιά των τριών αιώνων.
Ό Άγιος Κοσμάς καλλιέργησε τό δυνατόν της απελευθερώσεως. Μάλιστα γιά την απελευθέρωση τους, τους φύτευε διάφορες μελλοντικές καταστάσεις. Τους προφήτευε γιά τό ποθούμενον. Καί τί άλλο γλυκύτερον μπορούσαν νά επιθυμούν από τό να φάνε τό γλυκό ψωμί της ελευθερίας;
Έτσι άρχισε νά κινείται τό ενδιαφέρον καί ή επιθυμία γιά «τό ποθούμενον» γράφει ή Οσιολογιωτάτη μοναχή Ευθυμία, Καθηγουμένη της Ί. Μονής τού Αγίου Κοσμά τού Αιτωλού, στό βιβλίο της «Προφητείες τού Αγίου Κοσμά τού Αίτωλού, μέσα στην Ιστορία».
Έδώ, δεν θά σημειώσομε κάποια από τίς γνωστές προφητείες τού Αγίου Κοσμά τού Αιτωλού, τού Εθναποστόλου καί Ιεραποστόλου, αλλά θά φέρομε στό φώς, μιά ανέκδοτη προφητεία πού αφορά και μέλλοντα και παρόντα...
Από χρόνια είχα ακούσει από γέροντες, ότι ό Άγιος Κοσμάς καί γιά τόν τόπο μας είχε ειπεί προφητείες. Πολλές φορές άκουσα νά λένε παππούδες καί γιαγιάδες, ότι ό Άγιος Κοσμάς είπε: " Οί Τούρκοι θά ξανάρθουν μέχρι τό Ντουγρί!... "Επειδή όμως τοποθεσίες μέ τό όνομα «Ντουγρί» υπάρχουν καί σέ άλλα μέρη της Πατρίδος μας, δέν έδωσα καί τόση σημασία...
Τελευταίως όμως, όταν ό π. Κωνσταντίνος Γιολδάσης ύπηρετούσε ώς διάκονος εις τόν Ιερόν Ναόν της Ζωοδόχου Πηγής, Αγρινίου, σέ μιά συζήτηση, μού απεκάλυψε, ότι πρόκειται γιά τό Ντουγρί Τριχωνίδος, άρχισα νά ερωτώ...
Επισκέφθηκα γέροντας της περιοχής μας καί δή τής ορεινής Τριχωνίδος, καί άκουσα, σχεδόν τά ίδια, μέ αυτά πού μού διηγήθηκε ό κ. Μιχαήλ Γιολδάσης, κάτοικος Αγίας Βαρβάρας.
Ό κ. Μιχαήλ Γιολδάσης επί λέξει είπε:
"Όταν ήμουν στό δημοτικό Σχολείο ή γιαγιά μου και ό πάππους μου, μού μιλούσαν γιά τόν «Άγιο Παπουλάκη» πού πέρασε καί άπό τό χωριό μας. Ό Παντελής Καρόπουλος, ή Ζάρας, μας διηγείτο γεγονότα καί λόγια τού «Αγίου Παπουλάκη» που κι εκείνος τά ήκουσε από τόν παππού του, που ήταν αυτήκοος μάρτυς τών λόγων τού Αγίου Κοσμά, νέος τότε.
Έλεγε λοιπόν ότι:
Κάποτε κατεβαίνοντας από τό χωριό του, Μέγα Δένδρο, ό Άγιος Κοσμάς έφθασε στην Παραβόλα. Διψασμένος, ζήτησε από τους κατοίκους της Παραβόλας λίγο νερό νά ξεδιψάσει...
Οι Παραβολιώτες όμως δέν τού έδωσαν νερό από εκείνο που έπιναν, αλλά νερό από μία στέρνα... Ό Άγιος δέν τό γεύτηκε καί είπε:-- Νερό νά μήν έχετε. Στά πόδια σας είναι τό νερό. Στά πόδια σας είναι το νερό, κι΄ εσείς δέν θάχετε δικό σας νερό. Κοίταξε κατά τη λίμνη καί τά βουνά ό Παπουλάκης καί είπε : " Νερό, Νερό..."Έφυγε διψασμένος καί προχώρησε καί έφθασε στην Ντέμη, τό σημερινό χωριό Καινούριο.
Κάθισε κάτω από ένα Πλάτανο μεγάλο. Οι κάτοικοι τού προσέφεραν νερό. Κάλεσε τότε τους Έλληνας τού χωριού νά έλθουν νά τους μιλήσει... Όμως, ήλθαν λίγοι...
Απορημένος τους ρώτησε:
- Γιατί δέν έρχονται καί οι άλλοι; καί τού απάντησαν:
- Άγιε Παπουλάκη φοβούνται μήπως ό Ντέμ, ή Άντέμ αγάς, που είναι εδώ, όταν μας δεί μαζεμένους θά μας κόψει ( τα κεφάλια )...
Τότε ό Άγιος Κοσμάς τους βεβαίωσε, ότι ό Ντέμ αγάς έφυγε απ' εδώ καί βρίσκεται στό Ζαπάντι. Καί πρόσθεσε ο Άγιος:
- Θά ξανάρθουν οι Τούρκοι...

ΟΙ ΔΥΟ ΧΩΡΕΣ...
Έν τω μεταξύ συγκεντρώθηκαν οι κάτοικοι καί ό Άγιος Κοσμάς τούς μίλησε καί τούς δίδαξε... Όταν τελείωσε τό Θείο λόγο του, οι κάτοικοι τόν ερώτησαν.
- Πότε, άγιε Παπουλάκη, θάρθουν οι Τούρκοι εδώ;
Κι΄ εκείνος απάντησε, βάζοντας μία εικόνα της Παναγίας μέσα στην κουφάλα τού Πλατάνου.
- «Όταν θά ξεραθεί αυτός ό Πλάτανος καί θά σμίξουν οι δυό χώρες, τότε οι Τούρκοι θάρθουν ατουφέκιστοι καί θά πιουν καφέ στό Ντουγρί».
-Καί πότε, Άγιε τού Θεού, θά σμίξουν οι δυό χώρες, καί ποιές είναι αυτές;
- «Σας είπα ότι, όταν ξεραθεί καί κοπεί ό πλάτανος καί σμίξουν οι δυο χώρες. Οι δυο χώρες είναι τό Βραχώρι καί ό τόπος πού πατάμε τώρα (ή Ντέμη). Τότε θά σάς βάλουν μεγάλους φόρους οι Ευρωπαίοι. Θά βάλουν φόρους καί στά παράθυρα καί στά χωράφια. Θά ξεκινήσουν νάρθουν γιά νά εισπράξουν τους φόρους. Δέν θά προφθάσουν όμως, γιατί θά γίνει πόλεμος...».
Έδώ καί αρκετά χρόνια τό 1974, ό πλάτανος ξεράθηκε... Οι κάτοικοι τού Καινούριου (Ντέμη), καλύπτοντας τό ρέμα, στην όχθη τού οποίου ήταν ό πλάτανος, έκοψαν τίς ρίζες τού δένδρου καί έριξαν τσιμέντα. Φυσικό ήταν, ό πλάτανος νά ξεραθεί, όποτε τόν έκοψαν...
Δίπλα ακριβώς από τόν πλάτανο καί τό ρέμα, κάποιος κάτοικος τού χωριού επονομαζόμενος Τασούλης, ανήγειρε τό σπίτι του καί στό ισόγειο άνοιξε καφενείο. Όταν έκλεινε αργά τό βράδυ τό καφενείο, γιά νά ανέβει στό σπίτι του, έβλεπε μία σκιά νά περιφέρεται, στον τόπο εκείνο. Κατ' αρχάς φοβήθηκε...
Όταν τού είπαν, ότι έδώ ό Άγιος Κοσμάς στάθηκε καί ομίλησε, συγκινημένος καί εκδηλώνοντας την ευλάβεια του προς τόν Άγιο, έκτισε ένα εικόνισμα, ή Προσκυνητάρι καί έβαλε μέσα τήν εικόνα τού Αγίου Κοσμά. Άπό τότε δέν είδε ξανά τήν σκιά!!! Σήμερα τό καφενείο τό έχουν τά παιδιά του.
Τό δεύτερο «σημείο» τό όποιο έδωσε ό Άγιος Κοσμάς είναι
«Όταν θά ενωθούν οι δυό χώρες, Βραχώρι καί Ντέμη...».
Ήδη μέ τό σχέδιο «Καλλικράτης» τό Αγρίνιο καί τό Καινούριο (Ντέμη) γίνονται ένας δήμος.
«Οι δύο χώρες, ενώνονται»!!!
Άλλοι γέροντες προσθέτουν στην ανωτέρω προφητεία τού Αγίου Κοσμά καί τούτα τά λόγια του:
«Αυτά θά γίνουν όταν θά είναι τά τέσσαρα 7, τά 3 Κ, καί ένα Π».
Τήν πλήρη ερμηνεία τών λόγων τού Μεγάλου Αγίου μας, μόνο ό Κύριος γνωρίζει καί ό χρόνος θά επιβεβαιώσει.
Προσθέτουν ακόμη οι Γέροντες, ότι ό Άγιος Κοσμάς είχε μαζί του τρία πράγματα: Ένα σκαμνάκι, στό όποιο ανέβαινε νά ομιλήσει, ένα σακούλι (που είχε μέσα βιβλία), καί ένα Σταυρό, τόν όποιο έστηνε καί κάτω άπό τή σκιά του ομιλούσε... Τά προφητικά λόγια τού Αγίου είναι φοβερά καί συγκλονιστικά! Τό δικό μας χρέος είναι νά ετοιμαζόμαστε, διότι «ό καιρός συνεσταλμένος έστι» καί «αί ήμερα πονηρά είσί...».

Σημειώσεις
Πράγματι η Παραβόλα, μέχρι πρότινος δέν είχε νερό...
Ό νυν Δήμαρχος κ. Βασίλειος Καπέρδας, ύστερα από κάποιο τρανταχτό γεγονός(;), προέβη εις γεώτρηση εις τήν Παραβόλα, καί βρήκε ολόκληρο «Ποτάμι» νερό. Όχι μόνο εις ποσότητα άλλα καί εις άρίστη κατάσταση καί ποιότητα.
Άπό ευγνωμοσύνη προς τόν Άγιο Κοσμά, έκτισε εκκλησάκι εις τό "Ονομα τον Αγίου. Πόσον φωτισμένη και όντως αληθινή υπήρξε ή προφητεία τον Αγίου μας: «Κάτω άπό τά πόδια σας είναι ποτάμι νερό»!
(Από τό περιοδικό "Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός" πού εκδίδει η Ιερά Μητρόπολη Αιτωλοακαρνανίας. Τεύχ. 14 τού 2010)


πηγή :blogsnews

Ολοι οι τρόποι να ακονίσουμε το μυαλό μας!

ΝΕΥΡΟΕΠΙΣΤΗΜΕΣ

Παίξτε ένα μουσικό όργανο, περπατήστε, φάτε φρούτα του δάσους, ανάψτε το γαλάζιο φως και διαλογιστείτε... Αυτά είναι λίγα από όσα μπορείτε να κάνετε για να κρατήσετε τον εγκέφαλό σας σε φόρμα!

ΤΗΣ HELEN THOMSON   

Η εκμάθηση ενός μουσικού οργάνου από την παιδική ηλικία μπορεί να ενισχύσει τη φαιά ουσία και τη δομή του εγκεφάλου βελτιώνοντας την επεξεργασία των πληροφοριών και άλλες γνωσιακές λειτουργίες

Εισπνοή, εκπνοή. Εισπνοή, εκπνοή. Μισανοίγω το ένα μάτι. Ολοι οι άλλοι τα έχουν κλειστά. Το ξανακλείνω. Εισπνοή, εκπνοή. Γύρω μου άνθρωποι κάθονται σταυροπόδι και διαλογίζονται. Για κάποιους η διαδικασία είναι πνευματική, για άλλους μια όαση ηρεμίας. Για μένα; Εγώ φτιάχνω έναν καλύτερο εγκέφαλο.

Πριν από λίγους μήνες θα είχα αγοράσει κάποιο ηλεκτρονικό παιχνίδι εκγύμνασης του εγκεφάλου, δυστυχώς, όμως, όπως αποδεικνύεται, είναι μάλλον άχρηστα. Αν και οι επιδόσεις των παικτών βελτιώνονται σε αυτά καθαυτά τα παιχνίδια, αυτό δεν φαίνεται να επεκτείνεται στον πραγματικό κόσμο. Ετσι κι εγώ αναρωτήθηκα αν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο για να τονώσω τη φαιά ουσία μου.

Ο εγκέφαλός μας προσαρμόζεται διαρκώς στις πληροφορίες από τον κόσμο που μας περιβάλλει. Παρ΄ όλα αυτά, ορισμένες δραστηριότητες έχουν μεγαλύτερο αντίκτυπο από άλλες. Τα τελευταία χρόνια οι ερευνητές διερευνούν πώς οι εξωτερικές επιρροές, από τη μουσική ως τον διαλογισμό, μπορούν να τον αλλάξουν ή να τον ενισχύσουν. Η μουσική οξύνει το πνεύμα!
Μία από τις πλέον ελπιδοφόρες είναι η μουσική- και αυτό όχι μέσω της περίφημης αλλά αμφιλεγόμενης «επίδρασης Μότσαρτ», σύμφωνα με την οποία απλώς το να ακούει κάποιος κλασική μουσική υποτίθεται ότι βελτιώνει τις επιδόσεις του εγκεφάλου. Το να μάθει κανείς να παίζει ένα μουσικό όργανο επιφέρει δραματικές εγκεφαλικές αλλαγές οι οποίες όχι μόνο βελτιώνουν τις μουσικές δεξιότητες αλλά επεκτείνονται και σε άλλες γνωσιακές λειτουργίες όπως η γλώσσα, η μνήμη, η προσοχή, ο δείκτης νοημοσύνης, ακόμη και η ταύτιση. Μήπως να ξεσκονίσω την τρομπέτα μου και να αρχίσω την εξάσκηση;

Η μουσική εκπαίδευση, ιδιαίτερα σε νεαρή ηλικία, φαίνεται ότι αλλάζει σημαντικά τη δομή του εγκεφάλου. Για παράδειγμα, ύστερα από 15 μήνες μαθημάτων πιάνου μικρά παιδιά παρουσίασαν περισσότερο ανεπτυγμένες ακουστικές και κινητικές περιοχές από ό,τι οι μη εκπαιδευμένοι συνομήλικοί τους. Οι συγκεκριμένες περιοχές εμφανίζονται πολύ δραστήριες όταν κάποιος παίζει ένα μουσικό όργανο.

Οι επαγγελματίες μουσικοί έχουν αυξημένο όγκο φαιάς ουσίας- η οποία διαβιβάζει τις πληροφορίες μέσα στον εγκέφαλο- σε περιοχές οι οποίες σχετίζονται με τον κινητικό έλεγχο και την ακουστική και οπτικο-χωρική επεξεργασία. Οι μουσικοί που άρχισαν να εκπαιδεύονται πριν από τα επτά έχουν επίσης παχύτερο μεσολόβιο- το σώμα νευρικών ινών που διοχετεύει πληροφορίες ανάμεσα στα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου.

Αυτές οι δομικές μεταβολές έχει αποδειχθεί ότι αντιστοιχούν με την ανάπτυξη της μουσικής δεξιότητας. Μπορεί όμως η μουσική να υπερβεί τον τομέα της και να βελτιώσει άλλες πλευρές των γνωσιακών λειτουργιών;

Η πρώτη, διστακτική, απάντηση είναι ναι. Οι μουσικά εκπαιδευμένοι άνθρωποι έχουν καλύτερες επιδόσεις στα τεστ ακουστικής μνήμης- της ικανότητας να θυμάται κανείς καταλόγους προφορικών λέξεων, για παράδειγμα - και ακουστικής προσοχής. Τα μουσικά εκπαιδευμένα παιδιά διαθέτουν μεγαλύτερο λεξιλόγιο και υψηλότερη αναγνωστική ικανότητα από τα μη εκπαιδευμένα. Υπάρχουν επίσης ενδείξεις ότι η μουσική εκπαίδευση σε μικρή ηλικία αυξάνει τον δείκτη νοημοσύνης. Η αξία της πλαστικότητας
Ο Πάτρικ Ράγκερτ του Πανεπιστημίου Μπόχουμ της Γερμανίας και οι συνάδελφοί του έχουν μια ιδέα σχετικά με το γιατί. Διαπίστωσαν ότι οι επαγγελματίες πιανίστες ήταν πολύ καλύτεροι από ό,τι οι μη μουσικοί σε ένα βασικό τεστ χωρικής οξύτητας- της ικανότητας να ξεχωρίζουν δύο σημεία που βρίσκονται πολύ κοντά μεταξύ τους. Πιο σημαντικό, βελτιώνονταν πιο γρήγορα με την εξάσκηση. Αυτό υποδηλώνει ότι ο εγκέφαλος των εκπαιδευμένων μουσικών είναι πιο πλαστικός, δηλώνει ο κ. Ράγκερτ, υπονοώντας ότι το να μάθετε να παίζετε ένα μουσικό όργανο μπορεί να ενισχύσει την ικανότητά σας να αποκτήσετε άλλες δεξιότητες.

Αυτό ίσως να επεκτείνεται και στις γλώσσες. Οι εκπαιδευμένοι μουσικοί είναι καλύτεροι στο να ξεχωρίζουν τις μεταβολές του τόνου σε επινοημένες λέξεις παρόμοιες με αυτές των κινεζικών των Μανδαρίνων, μιας «τονικής» γλώσσας όπου τέτοιες μεταβολές μπορούν να αλλάξουν το νόημα μιας λέξης. Αυτό αποτελεί ένδειξη ότι είναι καλύτερα εφοδιασμένοι για την εκμάθηση νέων γλωσσών. Επίσης έχει αποδειχθεί ότι η μουσική εκπαίδευση ενισχύει την ταύτιση επειδή βελτιώνει την ικανότητά μας να αναγνωρίζουμε τις λεπτές συναισθηματικές αποχρώσεις στον λόγο. Μεγάλο μέρος των ερευνών αυτών έχει γίνει σε παιδιά ή επαγγελματίες μουσικούς οι οποίοι άρχισαν να εκπαιδεύονται σε πολύ νεαρή ηλικία. Είναι γνωστό ότι ο εγκέφαλος στο στάδιο της ανάπτυξης είναι πιο προσαρμοστικός από ό,τι στους ενηλίκους- για τη μουσική φαίνεται ότι υπάρχει μια ευαίσθητη περίοδος γύρω στην ηλικία των επτά ετών. Θα μπορούσε το ίδιο είδος εκπαίδευσης να έχει κάποια επίδραση σε μένα; «Οσοι ξεκινούν τη μουσική εκπαίδευση νωρίς βλέπουν μεγαλύτερες βελτιώσεις» λέει η Ντέινα Στρέιτ, η οποία εργάζεται στις μουσικές γνωσιακές λειτουργίες στο Πανεπιστήμιο Νorthwestern των Ηνωμένων Πολιτειών. «Ολα τα σημάδια δείχνουν όμως ότι η μουσική εκπαίδευση είναι ισχυρή σε οποιοδήποτε στάδιο της ζωής». Ηλεκτρόδια, η «γρήγορη» λύση
Αν λοιπόν αρχίσω ξανά την τρομπέτα εκεί που την είχα εγκαταλείψει, θα μπορούσα να ενισχύσω τον εγκέφαλό μου με ένα σωρό τρόπους (ενθουσιάζοντας βεβαίως ταυτοχρόνως και τους γείτονές μου). Τα χρόνια όμως που θα έπρεπε να αφιερώσω στην εξάσκηση με αποθάρρυναν λιγάκι, γι΄ αυτό και έψαξα για κάτι πιο σύντομο. Ετσι βρέθηκα να κάθομαι σε μια μικρή αίθουσα με δύο ηλεκτρόδια κολλημένα στο κεφάλι μου. Ακούγεται σαν σκηνή από τη σειρά «24», αυτό που έκανα όμως ήταν μια δοκιμή της διακρανιακής διέγερσης με συνεχές ηλεκτρικό ρεύμα (tDCS), μιας μεθόδου ενίσχυσης της εγκεφαλικής δραστηριότητας με τον ηλεκτρισμό.

Το ρεύμα είναι πολύ χαμηλό- μόλις 1-2 μιλιαμπέρ- και, παρ΄ ότι ο μηχανισμός δεν είναι απόλυτα ξεκάθαρος, η tDCS φαίνεται ότι αυξάνει τη διεγερτικότητα των νευρώνων κάνοντας τις ενεργές περιοχές του εγκεφάλου να δουλεύουν ακόμη περισσότερο. Ανάλογα με το πού τοποθετούνται τα ηλεκτρόδια, μπορεί να οδηγήσει σε μια ενίσχυση των γνωσιακών λειτουργιών, συμπεριλαμβανομένων της προσοχής και της όρασης.

Η «φωλιά» των μαθηματικών
Ο Ρόι Κόεν-Καντός, νευροεπιστήμονας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τη δυνατότητα της tDCS να ενισχύσει τον εγκέφαλο. Διερευνά το κομμάτι του εγκεφάλου που ευθύνεται για τη μαθηματική ικανότητα. Το 2007 το εντόπισε στον δεξιό βρεγματικό λοβό, ακριβώς επάνω από το δεξιό αφτί. Οταν η ομάδα του «βραχυκύκλωσε» αυτή την περιοχή χρησιμοποιώντας τη διακρανιακή μαγνητική διέγερση (ΤΜS)- ένα ρεύμα μαγνητικών παλμών που απενεργοποιεί προσωρινά μια στοχευμένη περιοχή του εγκεφάλου- διαπίστωσε ότι οι εθελοντές γίνονταν χειρότεροι στις αριθμητικές εργασίες. Για την ακρίβεια, οι επιδόσεις τους έμοιαζαν με αυτές των ανθρώπων που παρουσιάζουν δυσαριθμησία και έχουν δυσκολία στο να κατανοήσουν τα μαθηματικά.

Αφού εξουδετέρωσε την ικανότητά μας να χρησιμοποιούμε τους αριθμούς, ο κ. Κόεν-Καντός αναρωτήθηκε αν θα μπορούσε και να τη βελτιώσει. Τώρα έχει την απάντηση που έψαχνε. Ο ερευνητής κατόρθωσε να βελτιώσει την ικανότητα χειρισμού των αριθμών σε εθελοντές εφαρμόζοντας την tDCS στον αριστερό βρεγματικό φλοιό.

Υπέβαλε τους εθελοντές του σε αυτή τη μέθοδο ενώ αυτοί εξοικειώνονταν με κατασκευασμένα σύμβολα που αντιπροσώπευαν τους αριθμούς από το 1 ως το 9. Οι εθελοντές δεν ήξεραν ποιο σύμβολο αντιστοιχούσε σε κάθε αριθμό αλλά έπρεπε να το βρουν με δοκιμές και λάθη. Υστερα από κάθε συνεδρία περνούσαν από τεστ για να εξακριβωθεί πόσο καλές ήταν οι επιδόσεις τους στους υπολογισμούς με τα σύμβολα. Οσοι είχαν υποβληθεί στην tDCS έμαθαν τα σύμβολα πιο γρήγορα και είχαν καλύτερες επιδόσεις στα τεστ από εκείνους οι οποίοι είχαν υποβληθεί σε εικονική θεραπεία. Αλλες εγκεφαλικές λειτουργίες δεν επηρεάστηκαν.

Ανακοινώνοντας τα αποτελέσματά του σε ένα συνέδριο στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης τον περασμένο Ιούνιο ο κ. Κόεν-Καντός επεφύλασσε ακόμη μία έκπληξη: οι βελτιώσεις διαρκούσαν ακόμη έξι μήνες αργότερα. Εφόσον συναντάμε διαρκώς τους αριθμούς στην καθημερινή μας ζωή, ο ερευνητής τόνισε ότι είναι πραγματικά σημαντικό οι άνθρωποι που έχουν δυσκολίες σε αυτόν τον τομέα να γνωρίσουν αυτές τις διαφορετικές επιλογές ως εναλλακτικές στη φαρμακευτική αγωγή.

Ο ηλεκτρισμός μπορεί επίσης να ενισχύσει την οπτική μνήμη. Ο Ρίτσαρντ Τσι και οι συνάδελφοί του στο Πανεπιστήμιο του Σίντνεϊ της Αυστραλίας χρησιμοποίησαν την tDCS για να αυξήσουν τη δραστηριότητα στον δεξιό πρόσθιο κροταφικό λοβό, ο οποίος εμπλέκεται στην οπτική αντίληψη και μνήμη. Οι εθελοντές παρουσίασαν βελτίωση 110% σε ένα έργο μνήμης σε σχέ ση με μια ομάδα η οποία υποβλήθηκε σε εικονική θεραπεία.

Δεν χρειάζεται τεράστιο άλμα στη φαντασία για να δει κανείς πού θα μπορούσαν να οδηγήσουν όλα αυτά. Ο κ. Κόεν-Καντός πιστεύει ότι η tDCS μπορεί στο μέλλον να διεξάγεται με μια φορητή συσκευή. «Τη βλέπω να χρησιμοποιείται στα σχολεία ή στο σπίτι για να βελτιώσει τις ικανότητες παιδιών με μαθησιακές δυσκολίες» λέει. Υποστηρίζει ότι είναι πολύ ασφαλέστερη από άλλους τύπους εγκεφαλικής διέγερσης επειδή δεν πυροδοτεί άμεσα τους νευρώνες αλλά απλώς τους κάνει να αντιδρούν καλύτερα.

Φως και μάθηση

Δεν έχει ακόμη αποδειχθεί πλήρως, σύμφωνα όμως με τις ενδείξεις η άσκηση βελτιώνει πολλές γνωσιακές λειτουργίες, κατά πάσα πιθανότητα μέσω της ενίσχυσης της κυκλοφορίας του αίματος στον εγκέφαλο

Το συνεχές ρεύμα ίσως δεν αποτελεί τον μοναδικό τρόπο για να ενισχύσετε τον εγκέφαλό σας γυρίζοντας απλώς έναν διακόπτη. Το φως ενδέχεται επίσης να επιδρά στις γνωσιακές λειτουργίες με ορισμένους εκπληκτικούς τρόπους που δεν έχουν καμία σχέση με την όραση.

Γνωρίζουμε αρκετά καλά πώς ο εγκέφαλός μας επεξεργάζεται τις οπτικές πληροφορίες και χρησιμοποιεί το φως για να ρυθμίσει το βιολογικό ρολόι μας και την έκκριση των ορμονών. Τώρα όμως μόλις αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε την έκταση στην οποία το φως μπορεί άμεσα να επηρεάσει τη λειτουργία του εγκεφάλου. Αρκετές μελέτες έχουν δείξει ότι απλώς εκθέτοντας ανθρώπους στο φως μπορούμε να βελτιώσουμε τις επιδόσεις τους σε πολλές γνωσιακές εργασίες.

Στις μελέτες αυτές ζητήθηκε από εθελοντές με κανονική όραση να εκτελέσουν μια σειρά εργασίες ενώ εξετίθεντο σε δυνατό φως κατά τη διάρκεια της ημέρας. Οι επιδόσεις τους στις οπτικές αναζητήσεις, στα μαθηματικά, στη λογική συλλογιστική και στον χρόνο αντίδρασης βελτιώθηκαν.

Το γαλάζιο είναι το καλύτερο
Αυτό φαίνεται ότι οφείλεται στο γεγονός πως το φως ενισχύει την εγρήγορση. Σε μια άλλη μελέτη οι εθελοντές υπέκειντο σε εγκεφαλική τομογραφία ενώ εκτελούσαν εργασίες βραχυπρόθεσμης μνήμης και εξετίθεντο σε ιώδες, γαλάζιο ή πράσινο φως. Οι τομογραφίες έδειξαν ότι ύστερα από μόλις μερικά δευτερόλεπτα έκθεσης στο φως μια περιοχή του εγκεφαλικού στελέχους που παίζει ρόλο στην εγρήγορση έγινε περισσότερο ενεργή. Το γαλάζιο φως ήταν το πιο ισχυρό. Αντίστοιχα, σε εργασίες απλής αντίδρασης η έκθεση σε γαλάζιο φως είναι πιο αποτελεσματική στη διατήρηση των γνωσιακών επιδόσεων από το πράσινο φως.

Οι επιδράσεις αυτές ενδέχεται να επιτυγχάνονται με τη μεσολάβηση μιας πρόσφατα ανακαλυφθείσας χρωστικής του αμφιβληστροειδούς η οποία ονομάζεται μελανοψίνη και δεν εμπλέκεται στην όραση. Η μελανοψίνη απορροφά το ανοιχτό γαλάζιο φως καλύτερα από τα άλλα μήκη κύματος, κάτι το οποίο δεν προκαλεί έκπληξη αφού το φυσικό φως περιέχει πολύ γαλάζιο. Ο ακριβής τρόπος όμως με τον οποίο ενισχύει τις γνωσιακές λειτουργίες παραμένει άγνωστος.

«Οπωσδήποτε η περαιτέρω διερεύνηση θα επεκτείνει τις γνώσεις μας γύρω από τα χαρακτηριστικά του φωτός που απαιτούνται για να βελτιωθούν οι λειτουργίες του εγκεφάλου» λέει ο Ζιλ Φαντεβάλε, νευροεπιστήμονας του Πανεπιστημίου του Μόντρεαλ του Καναδά.

Αυτό ωστόσο αφορά το μέλλον. Εγώ ψάχνω για μια ενίσχυση του εγκεφάλου εδώ και τώρα. Ισως θα πρέπει να σταματήσω να σκέφτομαι τον εγκέφαλό μου και να επικεντρωθώ στο στομάχι μου.

Τροφή για τον εγκέφαλο
Πολλές τροφές περιέχουν χημικές ουσίες που έχει υποστηριχθεί ότι ενισχύουν τις νοητικές επιδόσεις. Η πιο διάσημη είναι ίσως τα λιπαρά οξέα ωμέγα-3, τα οποία βρίσκονται με φυσικό τρόπο στα λιπαρά ψάρια, στα καρύδια και στα πράσινα λαχανικά και τα συναντάμε όλο και περισσότερο ως πρόσθετα σε επεξεργασμένα τρόφιμα όπως το ψωμί και το γιαούρτι. Επί χρόνια τα οξέα αυτά είχαν ανακηρυχθεί στην κατ΄ εξοχήν τροφή του εγκεφάλου, τα πιο πρόσφατα στοιχεία όμως δείχνουν ότι συμβάλλουν ελάχιστα ή και καθόλου στην ενίσχυση των νοητικών δυνάμεων. Παρ΄ όλα αυτά, το όνειρο της ενίσχυσης του εγκεφάλου μέσω της διατροφής δεν έχει πεθάνει. Η προσοχή έχει στραφεί τώρα σε μια άλλη ομάδα χημικών, τα φλαβονοειδή, τα οποία βρίσκονται σε φρούτα όπως τα μύρτιλα και τα βατόμουρα αλλά επίσης στο κακάο, στο πράσινο τσάι και στο κόκκινο κρασί.

Ο Τζέρεμι Σπένσερ του Πανεπιστημίου του Ρέντινγκ της Βρετανίας διερευνά τις επιδράσεις των τροφών αυτών στην ενίσχυση του εγκεφάλου. Με πειράματα σε τρωκτικά η ομάδα του έχει δείξει ότι η κατανάλωση φλαβονοειδών μπορεί να οδηγήσει σε ενίσχυση της μνήμης και να προστατεύσει τον εγκέφαλο από την εκφύλιση.

Μύρτιλα και προσοχή
Μια πιλοτική μελέτη υποδηλώνει ότι κάτι ανάλογο ισχύει και για τους ανθρώπους. «Εξετάσαμε την επίδραση των μύρτιλων και είδαμε ότι βελτιώνουν την προσοχή» λέει ο κ. Σπένσερ. Ο κ. Σπένσερ πήρε επίσης δείγματα αίματος από εθελοντές. Από αυτά φαίνεται ότι τα φλαβονοειδή ενεργοποιούν χημικά μονοπάτια τα οποία αυξάνουν την έκφραση γονιδίων που συνδέονται με τη μνήμη.

Για παράδειγμα, τα φλαβονοειδή μπορούν να αυξήσουν τα επίπεδα του προερχόμενου από τον εγκέφαλο νευροτροφικού παράγοντα (ΒDΝF), μιας πρωτεΐνης που θεωρείται σημαντική για τη μάθηση και τη μνήμη. Ο ΒDΝF είναι ένας αυξητικός παράγοντας ο οποίος ενισχύει την ανάπτυξη αξόνων που συνδέουν ένα εγκεφαλικό κύτταρο με το διπλανό του.

Ο κ. Σπένσερ υποστηρίζει ότι η επίδραση αυτή ενδέχεται επίσης να πυροδοτεί αυξημένη επικοινωνία ανάμεσα στα εγκεφαλικά κύτταρα. Τα φλαβονοειδή επηρεάζουν παράλληλα το κυκλοφορικό σύστημα μειώνοντας την αρτηριακή πίεση και αυξάνοντας την ελαστικότητα των αιμοφόρων αγγείων. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο, έχει αποδειχθεί ότι αυξάνουν τη ροή αίματος προς τον εγκέφαλο. Αυτό είναι γνωστό ότι ευνοεί τις νοητικές επιδόσεις, πιθανώς με την παραγωγή νέων νευρώνων στον ιππόκαμπο από την πυροδότηση της διαφοροποίησης των βλαστικών κυττάρων. «Η κατανάλωση μύρτιλων ενδέχεται να ενισχύει τη νευρωνική ανάπτυξη μέσω της αύξησης της ροής του αίματος σε αυτή την περιοχή» λέει ο κ. Σπένσερ.

«Τα φλαβονοειδή φαίνεται ότι έχουν επίδραση σχεδόν ίδια με αυτή των φαρμάκων» προσθέτει. «Είναι πιθανόν αυτά τα προερχόμενα από την τροφή συστατικά να μπορούν να χρησιμοποιηθούν στο μέλλον ως προπομποί φαρμάκων ενισχυτικών του εγκεφάλου».

Ο Κρις Μπερντ, νευροεπιστήμονας στο University College του Λονδίνου, δηλώνει ότι τα προκαταρκτικά αποτελέσματα φαίνονται ενθαρρυντικά αλλά αμφισβητεί το αν μια διατροφή πλούσια σε φλαβονοειδή μπορεί να έχει αισθητά αποτελέσματα στον πραγματικό κόσμο. «Θα συνεχίσω να τα τρώω και να ελπίζω ότι ίσως μου κάνουν καλό» λέει. Μαγνήσιο και μνήμη
Ενα άλλο πολλά υποσχόμενο συστατικό βασίζεται στο μαγνήσιο. Πριν από μερικούς μήνες ο Γκουσόνγκ Λίου και οι συνάδελφοί του στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ) δημοσίευσαν τα αποτελέσματα μιας έρευνας κατά την οποία τάισαν ποντικούς με ένα συστατικό του μαγνησίου, το L-θρεονικό μαγνήσιο (ΜgΤ). Διαπίστωσαν ότι αύξησε σημαντικά τα επίπεδα μαγνησίου στον εγκέφαλο και οδήγησε σε ενίσχυση τόσο της χωρικής όσο και της συνειρμικής μνήμης στους νεαρούς αλλά και στους ηλικιωμένους ποντικούς. Οι ερευνητές έδειξαν επίσης ότι η ενίσχυση του μαγνησίου στον εγκέφαλο αυξάνει τη συναπτική πλαστικότητα των νευρώνων και τη νευρωνογένεση- την παραγωγή νέων νευρώνων- στον ιππόκαμπο. Υποστηρίζουν ότι, αν επιτευχθεί η ασφαλής προσαρμογή του για τους ανθρώπους, αυτό το συμπλήρωμα διατροφής μπορεί να ενισχύσει τις γνωσιακές λειτουργίες.

Εν δυο...

Τα φλαβονοειδή που περιέχουν τα βατόμουρα, τα φραγκοστάφυλα και άλλα φρούτα του δάσους προσφέρουν καλύτερη επικοινωνία μεταξύ των νευρώνων

Υστερα από όλη αυτή την εγκεφαλική τροφή ίσως είναι ώρα να κάνω μια επίσκεψη στο γυμναστήριο. Η τακτική άσκηση οπωσδήποτε αυξάνει τη ροή του αίματος προς τον εγκέφαλο, τουλάχιστον στους ποντικούς, αν και το κατά πόσον αυτό ισχύει και στους ανθρώπους εξακολουθεί να αποτελεί θέμα συζήτησης. Εφόσον οι πίθηκοι μοιάζουν περισσ ότερο με τους ανθρώπους, η Τζούντι Κάμερον του Πανεπιστημίου του Πίτσμπουργκ της Πενσιλβάνια «προπόνησε» πιθήκους στον διάδρομο γυμναστικής για να δει αν αυτό θα επηρέαζε τη νοητική ευστροφία τους. Μια ομάδα πιθήκων ασκήθηκε για μία ώρα την ημέρα επί πέντε ημέρες την εβδομάδα. Μια άλλη ομάδα αφιέρωσε τον ίδιο χρόνο στο να κάθεται σε έναν ακινητοποιημένο διάδρομο. Σε πέντε εβδομάδες ανατέθηκε στους πιθήκους ένα έργο στο οποίο έπρεπε να μάθουν ποιο αντικείμενο αντιστοιχούσε σε μια ανταμοιβή τροφής. Οι πίθηκοι που είχαν ασκηθεί ήταν δύο φορές πιο γρήγοροι από αυτούς που κάθονταν.

Η ανάλυση του εγκεφαλικού ιστού έδειξε ότι οι «δρομείς» είχαν μεγαλύτερο όγκο αιμοφόρων αγγείων. Εφόσον το αίμα μεταφέρει οξυγόνο και θρεπτικά συστατικά στον εγκέφαλο, αυτό ίσως εξηγεί γιατί η άσκηση αύξησε τις γνωσιακές τους λειτουργίες.

Περπατώντας πας στην πόλη...
Τα απτά στοιχεία ότι η άσκηση μπορεί να βελτιώσει την εγκεφαλική λειτουργία στους ανθρώπους είναι δυσεύρετα, αν και πολυάριθμες μελέτες έχουν δείξει ότι η μέτρια άσκηση μπορεί να επιβραδύνει την παρακμή που επιφέρει η ηλικία. Τον περασμένο Αύγουστο ωστόσο ερευνητές του Πανεπιστημίου του Ιλινόι στην Ουρμπάνα-Σαμπέιν έδειξαν ότι το καθημερινό περπάτημα βελτίωσε εκτελεστικές λειτουργίες όπως ο σχεδιασμός και η αφηρημένη σκέψη σε νεαρότερους ενηλίκους.

Παρ΄ ότι οι επιστήμονες εξακολουθούν να μη γνωρίζουν πώς η άσκηση ωφελεί τον εγκέφαλο, μελέτες όπως αυτή, σε συνδυασμό με αυτές που έχουν γίνει σε ζώα, υπονοούν ότι η φυσική δραστηριότητα ενδέχεται να παροτρύνει την ανάπτυξη νευρώνων σε περιοχές οι οποίες είναι σημαντικές για τη μνήμη και να βελτιώνει τη δραστηριότητα σε περιοχές οι οποίες ευθύνονται για τις εκτελεστικές λειτουργίες. Τα βασικά χημικά που μπορεί να εμπλέκονται σε αυτό περιλαμβάνουν τον ΒDΝF και τον αυξητικό παράγοντα των αγγειακών ενδοθηλιακών κυττάρων (VΕGF), ο οποίος επίσης βοηθά την ανάπτυξη των αιμοφόρων αγγείων. Αρκετές μελέτες σε ζώα έχουν δείξει μεγαλύτερες συγκεντρώσεις αυτών των χημικών στα ζώα που ασκούνταν υπονοώντας ότι η γυμναστική κυριολεκτικά τα βοηθάει να αναπτύξουν έναν καλύτερο εγκέφαλο. Στους ανθρώπους έχει επίσης αποδειχθεί ότι τα επίπεδα του ΒDΝF αυξάνονται μετά την άσκηση. Τόσο στα ζώα όσο και στους ανθρώπους η υπερβολική άσκηση είχε το αντίθετο αποτέλεσμα μειώνοντας τα επίπεδα του ΒDΝF- κάτι το οποίο ενδέχεται να σημαίνει ότι οι μέτριες εκρήξεις δραστηριότητας παρέχουν το σωστό χημικό υπόβαθρο για έναν καλύτερο εγκέφαλο.

Αφού λοιπόν μπορώ να βελτιώσω τον εγκέφαλό μου με τη μουσική, το φως, τα μύρτιλα και την άσκηση, γιατί βρίσκομαι εδώ, καθισμένη σταυροπόδι, συγκεντρωμένη στην αναπνοή μου;

Οι άνθρωποι προσπαθούν να κερδίσουν τη φώτιση και τον έλεγχο του πνεύματος μέσω του διαλογισμού εδώ και αιώνες. Παρά το γεγονός ότι αυτοί που το κάνουν έχουν ισχυριστεί πολυάριθμα οφέλη για τον εγκέφαλο, λίγα από αυτά έχουν εξεταστεί καλά επιστημονικά.

Διαλογιστείτε προτού συλλογιστείτε

Ο διαλογισμός ενισχύει θεαματικά την οπτική μνήμη, τις ικανότητες που έχουν σχέση με τον χώρο και τις εκτελεστικές λειτουργίες. Η επίδραση όμως δεν διαρκεί πολύ

Οταν λοιπόν το 2005 ο Δαλάι Λάμα προκάλεσε τους νευροεπιστήμονες να εξετάσουν τη μνήμη των μοναχών, πολλές ομάδες ερευνητών άδραξαν την ευκαιρία. Ταξίδεψαν σε μονές στο Νεπάλ για να εξετάσουν τους βουδιστές μοναχούς τους. Τα αρχικά αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά. Δεν διαπίστωσαν διαφορές στα τεστ οπτικής μνήμης ανάμεσα στους μοναχούς που διαλογίζονταν τακτικά και σε εκείνους που δεν διαλογίζονταν.

Στη συνέχεια εξέτασαν έναν μοναχό αμέσως μετά τον διαλογισμό. «Είχε απίστευτες επιδόσεις» λέει η Μαρία Κοζεβνίκοφ, η οποία τότε εργαζόταν στο Πανεπιστήμιο Τζορτζ Μέισον. Οπως αποδείχθηκε, μόλις 20 λεπτά καθημερινού διαλογισμού και γιόγκα βελτίωναν δραματικά τόσο την οπτική μνήμη όσο και τις χωρικές ικανότητες αλλά η ενίσχυση αυτή ήταν βραχυπρόθεσμη. Εκτοτε έχουν συγκεντρωθεί πολλές ενδείξεις ότι ο εντατικός διαλογισμός- ας πούμε δέκα ώρες την ημέρα για τρεις μήνες- ενισχύει την προσοχή και τις εκτελεστικές λειτουργίες. Επίσης πριν από κάποιους μήνες μια ομάδα με επικεφαλής τον Φαντέλ Ζεϊντάν της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Γουέικ Φόρεστ της Βόρειας Καρολίνας ανέφερε ότι μόλις τέσσερις εικοσάλεπτες συνεδρίες διαλογισμού βελτιώνουν την οπτικο-χωρική επεξεργασία, τη λειτουργική μνήμη και τις εκτελεστικές λειτουργίες σε ανθρώπους οι οποίοι δεν είχαν ποτέ στο παρελθόν ασκηθεί στον διαλογισμό. Ο Μπρους Ο΄ Χάρα του Πανεπιστημίου του Κεντάκι έδειξε μάλιστα ότι ο διαλογισμός φαίνεται να βελτιώνει την ετοιμότητα και τον χρόνο αντίδρασης. Υποδηλώνουν αυτά τα ευρήματα ότι αξίζει να διαλογιστεί κανείς προτού προβεί σε μια νοητικά απαιτητική εργασία; Παρ΄ ότι τα στοιχεία είναι περιορισμένα, ο κ. Ο΄ Χάρα πιστεύει ότι κάτι τέτοιο μπορεί να βοηθάει. «Ο διαλογισμός πριν από τη μελέτη ή ένα διαγώνισμα ίσως να ωφελεί» λέει. «Η βελτίωση μπορεί να είναι μικρήαλλά αξίζει τον κόπο» .

Ποιος χρειάζεται λοιπόν εκγύμναση του εγκεφάλου; Με τόσες επιλογές στη διάθεσή μου θα είμαι αδικαιολόγητη αν δεν προσπαθήσω να διατηρήσω τον εγκέφαλό μου σε άψογη κατάσταση. Το μόνο που χρειάζομαι είναι μια σωστή διατροφή, μια δόση άσκησης και διαλογισμού και λίγη λιακάδα. Ισως κάτι από αυτά να με βοηθήσει πραγματικά να φτιάξω έναν καλύτερο εγκέφαλο τα επόμενα χρόνια. Στη χειρότερη περίπτωση, έχω μια δικαιολογία για ένα ποτηράκι κόκκινο κρασί.

H ΑΝΟΔΟΣ ΚΑΙ Η ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΕΚΓΥΜΝΑΣΗΣ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ

Τα «παραδοσιακά» παιχνίδια φαίνονται πιο σίγουρος τρόπος για να ασκήσετε το μυαλό σας αφού τα ειδικά παιχνίδια εκγύμνασης του εγκεφάλου αποδεικνύεται ότι τελικά δεν τηρούν πλήρως τις υποσχέσεις τους

Διατυμπανίστηκαν ως ο ταχύτερος τρόπος για να ενισχύσετε τις νοητικές σας δυνάμεις,τώρα όμως τα ηλεκτρονικά παιχνίδια εκγύμνασης του εγκεφάλου καταχωνιάζονται στο ντουλάπι των τεχνολογιών που δεν κατόρθωσαν να σταθούν στο ύψος των προσδοκιών που είχαν γεννήσει.Τι πήγε στραβά;

Το μεγάλο ερώτημα ήταν αν η βελτίωση των επιδόσεων στο παιχνίδι θα μεταφραζόταν σε γενική βελτίωση των γνωσιακών λειτουργιών.Κάποιες δοκιμές είχαν δείξει επιτυχία,είχαν όμως επικριθεί επειδή ήταν πολύ μικρές ώστε τα αποτελέσματά τους να θεωρηθούν σημαντικά.

Καμία μεγάλη δημοσιευμένη δοκιμή δεν έχει δώσει ως τώρα χειροπιαστά στοιχεία ότι η εκγύμναση του εγκεφάλου έχει επιπτώσεις στις δραστηριότητες στον πραγματικό κόσμο.Αντιθέτως,η μεγαλύτερη δοκιμή που έχει γίνει ποτέ βρήκε ότι δεν έχει.

Πριν από μερικούς μήνες μια ομάδα με επικεφαλής τονΕϊντριαν Οουεντης Μονάδας Γνωσιακών και Εγκεφαλικών Επιστημών του Συμβουλίου Ιατρικών Ερευνών της Βρετανίας ζήτησε από περισσότερους από 11.000 εθελοντές είτε να παίξουν online παιχνίδια εκγύμνασης του εγκεφάλου είτε να σερφάρουν στο Διαδίκτυο για να βρουν απαντήσεις σε μια σειρά ασαφή ερωτήματα.

Ολοι οι εθελοντές έδειξαν βελτιώσεις στην εργασία που τους ανατέθηκε αλλά δεν υπήρξε καμία διαφορά ανάμεσα στις ομάδες σε άλλα τεστ γνωσιακών λειτουργιών.

Συμπέρασμα; Δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι τα παιχνίδια εκγύμνασης του εγκεφάλου βελτιώνουν τη γενική γνωσιακή λειτουργία.
© 2011 Νew Scientist Μagazine, Reed Βusiness Ιnformation Ltd.

• πηγή : tovima.gr 

Από 10 Ιανουαρίου 2011 το πιστοποιητικό ενεργειακής απόδοσης

Παχύδερμο με λεπτά αισθήματα...(video)

Ποιός πραγματικά θα περίμενε τόσο τρυφερές 


αντιδράσεις απο ένα θαλάσσιο ελέφαντα....


Είναι χοντρόπετσος και παρεξηγημένος....αλλά 


και πολύ χαδιάρης και ερωτιάρης!!!!


Δείτε το video:
Seal meets girl.  Seal falls in love with girl.  The end.Bob Dobalina on Vimeo.  from

 

H διατροφή των Αρχαίων Ελλήνων

Αν καλούσαμε στις μέρες μας σ’ ένα γεύμα κάποιους αρχαίους Έλληνες όπως τον... Ηρόδοτο, τον Ηρακλή ή τον Αριστοφάνη, σίγουρα θα τους τρομάζαμε με τον πλούτο και την ποικιλία των εδεσμάτων που θα τους προσφέραμε. Εξαιτίας του ότι δεκάδες από τις σημερινές τροφές ήταν εντελώς άγνωστες στους αρχαίους Έλληνες, όπως η πατάτα λ.χ. από τα βασικότερα είδη της σημερινής διατροφής έγινε γνωστή στους Ευρωπαίους το 1530 και οι Έλληνες γεύτηκαν τη νοστιμιά της 300 χρόνια αργότερα, το 1832.

Άγνωστα επίσης ήταν στους προγόνους μας και γενικά στους Μεσογειακούς λαούς, το
ρύζι, η ζάχαρη, το καλαμπόκι, ο καφές, οι ντομάτες και τα ζαρζαβατικά (μελιτζάνες, πιπεριές, μπάμιες) τα πορτοκάλια και τα λεμόνια, το κακάο και διάφορα μπαχαρικά, τα ποικίλα ποτά, ακόμη και το ούζο- αφού φαίνεται να αγνοούσαν τον τρόπο της απόσταξης- τα ζυμαρικά, και ένα πλήθος από διάφορα αγαθά, που κατακλύζουν σήμερα τις αγορές μας.

Αλλά, παρ’ όλες τις ελλείψεις τόσων βασικών αγαθών, οι αρχαίοι Έλληνες ήταν καλοφαγάδες.

Στα συμπόσιά τους τα τραπέζια ήταν βαρυφορτωμένα και το κρασί έρεε άφθονο.

Σ’ ένα πλούσιο δείπνο (περίπου τον 5^ο π.Χ. αιώνα) μπορούσε κανείς να δει τυρί της Αχαΐας, σύκα και μέλι της Αττικής, «αίθοπα οίνο» από τη Χίο και τη Λέσβο, θαλασσινά από τις πλούσιες ακτές της Εύβοιας, δαμάσκηνα από τη Δαμασκό της Συρίας, κριθαρένιο ψωμί από την Πύλο, φάβα ή ζωμό από μπιζέλια, τηγανίτες βουτηγμένες στο λάδι και γαρνιρισμένες με μέλι, τυρί αλογίσιο, που έτρωγαν μόνο οι «πολεμοχαρείς», βραστούς βολβούς, ραπάνια για να φεύγει το μεθύσι και βέβαια τις πίτες της Αθήνας, καύχημα της πόλης, παραγεμισμένες με τυρί, μέλι και διάφορα «νωγαλεύματα».

Όλα αυτά τα εδέσματα της Αρχαίας Ελλάδας και ο «τρόπος» διατροφής των αρχαίων Ελλήνων προσελκύουν αρκετούς ανθρώπους της εποχής μας να αναζητούν λεπτομέρειες για την καθημερινή ζωή των αρχαίων Ελλήνων.

Λιτοδίαιτοι και Καλοφαγάδες.

Αν και υπήρχαν κάποιοι Έλληνες που στα συμπόσιά τους και γενικότερα η τροφή τους αποτελούνταν από ποικίλα εδέσματα, η Αθήνα και γενικότερα η Αρχαία Ελλάδα αντιμετώπιζε πάντα ένα μεγάλο πρόβλημα: την φτώχεια, η οποία είχε γίνει παντοτινός σύντροφος των Αρχαίων Ελλήνων.

Το άγονο έδαφος της Ελλάδας, η δυσκολία στις συγκοινωνίες και βέβαια οι πολύχρονοι πόλεμοι είχαν όπως ήταν φυσικό μεγάλη επίπτωση και στη διατροφή των αρχαίων.

Σ’ αυτό συντελούσε και η περιορισμένη παραγωγή της ελληνικής γης.

Η Αττική ήταν πολύ «λεπτόγεως» (άπαχη γη) και εξαιτίας του μεγάλου προβλήματος του νερού η παραγωγή της ήταν αρκετά μικρή. Τα κύρια γεωργικά προϊόντα της αρχαίας Ελλάδας ήταν το κριθάρι, το σιτάρι, το κρασί, το λάδι και οι ελιές. Στην Αττική έβγαινε επίσης μέλι και σύκα που ήταν το πιο εκλεκτό φρούτο για τους αρχαίους.

Το λάδι το χρησιμοποιούσαν όχι μόνο για τα φαγητά τους, αλλά και για το φωτισμό, για την παρασκευή φαρμάκων και καλλυντικών και ήταν απαραίτητο για τους αθλητές, που το άλειφαν στα κορμιά τους στις παλαίστρες.

Οι Αθηναίοι ήταν οι διασημότεροι για την ολιγοφαγία τους, γι’ αυτό βγήκε και η έκφραση «αττικηρώς ζην».

Γενικά όμως οι αρχαίοι ήταν λιτοδίαιτοι, γι’ αυτό και είχαν αυτοχριστεί «μικροτράπεζοι» και «φυλλοτρώγες».

Ο πολύτιμος άρτος των Αρχαίων.

Τα δημητριακά αποτελούσαν την κύρια βάση της διατροφής για τους αρχαίους. Αλλά τόσο το σιτάρι όσο και το κριθάρι δεν ήταν σε αφθονία για τους Αθηναίους, έτσι αναγκάζονταν να το εισάγουν από άλλα μέρη.

Το αλεύρι από κριθάρι, ζυμωμένο σε γαλέτες ήταν το πιο συνηθισμένο καθημερινό ψωμί και ονομαζόταν μάζα.

Στη ζύμη του ψωμιού έβαζαν διάφορα καρυκεύματα, όπως μάραθο, δυόσμο και μέντα ακόμη, για να πάρει το ψωμί μια διαφορετική νοστιμάδα. Και φυσικά, έβαζαν το απαραίτητο αλάτι.

Ακόμη οι αρχαίοι είχαν τα εξής είδη ψωμιού:

Το σιμιγδαλένιο, το ψωμί από χοντράλευρο, το ψωμί από διάφορα γεννήματα, από ένα είδος σίκαλης της Αιγύπτου και το «ψωμί από κεχρί».

Λόγω της μεγάλης «αγάπης» των Αθηναίων για το ψωμί, του έδιναν διάφορα ονόματα, ανάλογα με τον τρόπο που ψηνόταν, όπως:

«Ιπνίτης» ήταν το ψωμί που έψηναν μέσα σε θερμή σκάφη.

«Εσχαρίτης» το ψωμί που ψηνόταν στις σχάρες.

«Άρτο τυρόεντα» τυρόπιτα θα τον λέγαμε σήμερα.

«Κριβανίτης άρτος» γινόταν από σιμιγδάλι.

Το «όφωρος» ήταν ένα γλύκισμα από ζύμη, σουσάμι και μέλι. Βέβαια αναφέρονται και από τους αρχαίους και διάφορα άλλα είδη ψωμιού.

Γνωστές επίσης ήταν και οι λαγάνες.

Και οι Αθηναίοι φουρνάρηδες είχαν καλή φήμη, για τα γλυκίσματα και τις πίτες τους.

Οι αρχαίοι εκτιμούσαν πολύ περισσότερο από εμάς σήμερα την ύπαρξη του ψωμιού, και θεωρούσαν πως η μεγάλη ποικιλία του ψωμιού ήταν πολυτέλεια, αφού συνήθιζαν να τρώνε μόνο ένα κομμάτι κριθαρένια μπομπότα.

«Εγώ προσωπικά πιστεύω πως αυτή η αγαπητή συνήθεια των αρχαίων δηλαδή η μεγάλη ποικιλία ψωμιού που χρησιμοποιούσαν οφείλεται στο ότι το κριθάρι και το σιτάρι ήταν δύο από τα κύρια γεωργικά προϊόντα της Αρχαίας Ελλάδας και προσπαθούσαν να τα αξιοποιήσουν όσο καλύτερα μπορούσαν».

Εδέσματα και συνταγές.

Οι αρχαίοι Έλληνες φρόντιζαν στα γεύματα και στα δείπνα τους, τα τραπέζια να είναι πλούσια. Αποτελούνταν συνήθως από ψωμί, γλυκίσματα, φρούτα, ελιές, πίτες, κρέατα και χορταρικά. Φυσικά και από άφθονο κρασί.

Από τα όσπρια, γνωστά στους αρχαίους ήταν τα φασόλια, οι φακές, τα ρεβύθια ( που τα προτιμούσανε ψημένα), τα μπιζέλια και τα κουκιά, που τα έτρωγαν, συνήθως, σε πουρέ (έτνος).

Οι Αθηναίοι συνήθιζαν να έχουν στα σπίτια τους μεγάλη ποικιλία τροφών όπως ψωμί, λουκάνικα, σύκα, γλυκίσματα, μέλι, τυρί, τρυφερά χταπόδια, τσίχλες, σπουργίτια και άλλα πολλά.

Ένα σπίτι όμως με τόσα αγαθά θα ξεπερνούσε και τα σημερινά σούπερ-μάρκετς.

Ένα από τα πιο απαραίτητα αγαθά σ’ ένα σπίτι ήταν το λάδι. Κάτι που, όπως σημειώσαμε, ήταν απαραίτητο και στις παλαίστρες, για ν’ αλείφουν οι αθλητές τα κορμιά τους.

Φημισμένα ήταν τα λάδια της Σάμου και της Ικαρίας.

Οι αρχαίοι συνήθιζαν να βγάζουν λάδι από άγουρες ελιές, που το προτιμούσανε στις σαλάτες τους. Επίσης από τα αμύγδαλα και τα καρύδια έβγαζαν ένα είδος λαδιού, καλό για τα γλυκίσματά τους.

Από τα απαραίτητα επίσης στο καθημερινό τραπέζι των αρχαίων ήταν το γάλα και το τυρί, που ήταν όμως δύο σπάνια αγαθά. Μάλιστα οι διαιτολόγοι συνιστούσαν, για τους αθλητές, το μαλακό τυρί.

Πολλές φορές για να πήξει καλά το τυρί, έβαζαν μέσα στο γάλα, που έβραζε, ένα κωνοροειδές φυτό, κνήκον ή οκνήκος.

Φυσικά, τα σκόρδα και τα κρεμμύδια ήταν στο καθημερινό μενού. Ορισμένοι όμως θεωρούσαν αυτό το είδος διατροφής χωριάτικο (όπως το ίδιο γίνεται και σήμερα, στις μέρες μας, κάποιοι περιφρονούν πολύτιμες τροφές για τη ζωή μας, μόνο και μόνο από το άκουσμά τους, την εμφάνισή τους αλλά και την «διασημότητά» τους).

Από τα εκλεκτότερα εδέσματα ήταν οι κοχλιοί, τα σαλιγκάρια, που τα έτρωγαν οι Κρητικοί.

Τα μικρά πουλιά, σπίνους, τσίχλες, ακόμη και τους λαγούς, αφού τα ψήνανε, τα διατηρούσανε μέσα σ’ ευωδιαστό λάδι. Μάλιστα, το παραγεμίζανε με διάφορα καρυκεύματα, κάτι που συνηθίζεται και σήμερα στα χωριά της Μάνης.

Για τους φτωχούς ανθρώπους οι σούπες ήταν το πιο συνηθισμένο καθημερινό φαγητό. Έτρωγαν βέβαια και ψαρόσουπες, που η πλούσια όμως τάξη της απέφευγε!

Ένας ζωμός που ευχαριστούσε ιδιαίτερα τον Ηρακλή ήταν ο ζωμός από μπιζέλια.

Στα χορταρικά έριχναν μια σάλτσα φτιαγμένη από λάδι, δριμύ ξύδι, διάφορα καρυκεύματα, ακόμη και μέλι.

Τα θαλασσινά που προτιμούσε ο λαός, ήταν οι σαρδέλες του Φαλήρου, το πιο συνηθισμένο θαλασσινό, μαζί με κριθαρένιο ψωμί. Αντίθετα, τα χέλια, ήταν πανάκριβα, περίπου τον 5^ο αι. π.Χ.

Οι Έλληνες έτρωγαν συχνότερα ψάρι από κρέας.

Το πιο διαδεδομένο πρωινό ρόφημα, αφού βέβαια αγνοούσαν τον καφέ, ήταν το γάλα, κυρίως το κατσικίσιο, κι ένα ανακάτεμα από χλιαρό νερό και μέλι, που προκαλούσε ιδιαίτερη ευχαρίστηση.

Στις κωμωδίες του Αριστοφάνη αναφέρονται εδέσματα που μας ξενίζουν.

Στους «Ιππείς» μιλάει για «ξίγκι βοδινό ψημένο μέσα σε συκόφυλλα». Αναφέρεται επίσης ο «κάνδυλος» ένα ανακάτεμα από μέλι, γάλα, τυρί και λάδι, του «μυττωτό», ένα είδος σκορδαλιάς με πράσα, σκόρδα, τυρί και μέλι.

Βέβαια πολλοί ήταν αυτοί που στα έργα τους πρόσθεσαν «μια γεύση κουζίνας» ανέφεραν δηλαδή συνταγές και εδέσματα της εποχής, γιατί γνώριζαν πως οι αρχαίοι έχουν αδυναμία σ’ αυτά, έτσι θα έβρισκαν τα έργα τους πιο ελκυστικά.

Στις θυσίες τους ετοίμαζαν και ένα είδος πλακούντος, κάτι δηλαδή σαν πίτα, που το’ λεγαν «πελανό». Ήταν ένα παχύρρευστο κράμα από αλεύρι, μέλι και λάδι.

Άλλα εδέσματα: «Έκχυτος», που αναφέρεται σ’ ένα επίγραμμα της Παλατινής Ανθολογίας, ήταν ένα μείγμα από αλεύρι και ψημένο τυρί, που το έριχναν σε ειδικά καλούπια και τα γέμιζαν με κρασί μελωμένο.

«Κάνδαυλος», ένα είδος φαγητού της Μικράς Ασίας, κυρίως στην περιοχή της Λυδίας, με ό,τι ερεθιστικό καρύκευμα κυκλοφορούσε.

«Μυττωτός» πίτα με τυρί, ανακατεμένο με μέλι και σκόρδα.

Βέβαια, οι πιο περίφημες πίτες ήταν της Αθήνας, καύχημα της πόλης, και γινόταν με μέλι, τυρί και λάδι, αλλά έβαζαν μέσα και διάφορα καρυκεύματα.

Ακόμη, οι Αθηναίοι απέφευγαν να αρχίζουν το γεύμα τους ή το δείπνο με σούπα (γιατί πολύ πιθανόν να τους κοβόταν η όρεξη για φαγητό).

Αν και οι Αθηναίοι φρόντιζαν να μη λείπει τίποτα από το σπίτι τους, δηλαδή χρήσιμα αγαθά, όπως τρόφιμα, δεν πρέπει να ξεχνούμε την φτώχεια που επικρατούσε στην Ελλάδα και ήταν ο παντοτινός σύντροφος των Ελλήνων. Η έλλειψη και η ακρίβεια των τροφίμων ανάγκαζε πολλούς να μην πετάνε τίποτα από τα περισσεύματα των δείπνων.

Το σπαρτιατικό μενού δεν συγκινούσε βέβαια τους Έλληνες. Ακόμη και στις γιορτινές μέρες δεν ήταν τίποτα σπουδαίο. Έφτανε ένα βραστό χοιρινό, λίγο κρασί και καμιά πίτα γλυκιά για να ενθουσιάσει τους Σπαρτιάτες, που το καθημερινό τους ήταν μια κούπα από «μέλανα ζωμό» κι ένα κομμάτι ψωμί.

Αλλά ελάχιστοι μπορούσαν να αντέξουν τη σπαρτιατική λιτότητα. Γι’ αυτό και οι Σπαρτιάτες, πολύ πιθανόν να φάνταζαν ήρωες μπροστά σε κάποιους άλλους Έλληνες και συγκεκριμένα Αθηναίους που ήθελαν να ζουν μέσα στην πολυτέλεια και να μην λείπει κανένα είδος τροφής και ποτού από τα σπίτια τους.

Λαχανικά και όσπρια.

Τα λαχανικά στην αρχαία Ελλάδα και συγκεκριμένα στην αρχαία Αθήνα, ήταν σε σπουδαία ζήτηση, κι όχι μόνο για τους οπαδούς του Πυθαγόρα, που τα προτιμούσαν, μια κι απέφευγαν να τρώνε όσα έχουν ζωή.

Ο Πλάτων, στην ιδιωτική του ζωή ακολουθούσε την «πυθαγόρειο δίαιτα». Που ήταν μια καθαρή χορτοφαγία κι έδειχνε ευχαριστημένος τρώγοντας λαχανικά. Πίστευε πως η δίαιτα, είναι η πηγή της υγείας και των καλών ηθών, δύο παραγόντων που κάνουν τα κράτη υγιή και ρωμαλέα, υλικώς, ηθικώς και ψυχικώς.

Οι αρχαίοι Αθηναίοι όμως δύσκολα θα μπορούσαν να ακολουθήσουν τις «φυτοφαγικές» οδηγίες του Πλάτωνα αφού τα λαχανικά είχαν γίνει για τους Αθηναίους από τα σπάνια αγαθά. Πολλά σπίτια όμως, κυρίως στα περίχωρα φρόντιζαν να έχουν χωράφια, κήπους, στους οποίους καλλιεργούσαν σκόρδα, κρεμμύδια, κουκιά, φασόλια, μπιζέλια, λούπινα, βολβούς, μαρούλια, αρακά, αγκινάρες, βλίτα, ρεβίθια και φακές. Τα μανιτάρια, τα μάραθα, τα σπαράγγια και διάφορα άλλα χορταρικά, τ’ αναζητούσαν στις ακροποταμιές, στα χωράφια και στις άκρες των δρόμων. Φαγώσιμες ήταν ακόμη και οι τρυφερές τσουκνίδες.

Φυσικά, είχαν σέλινο, άνηθο και δυόσμο, για να «καρυκεύουν» τα φαγητά τους. Μάλιστα στους αγώνες της Νεμέας γινόταν στεφάνωμα με σέλινο.

Τα κολοκυνθοειδή ήταν περισσότερο γνωστά στην Αίγυπτο, όπως τα πεπόνια (πέπων) και τ’ αγγούρια (σικυός). Μάλιστα υπήρχαν τριών ειδών αγγούρια, τα οποία είναι το λακωνικόν, ο σκυταλίας και το βοιωτικόν. Απ’ αυτά καλύτερα είναι τα λακωνικά όταν ποτίζονται, ενώ τ’ άλλα δεν πρέπει να ποτίζονται. Επίσης, τα αγγούρια έβγαιναν πιο δροσερά αν, πριν φυτευτούν οι σπόροι, μείνουν για λίγο μέσα στο γάλα ή σε διαλυμένο στο νερό μέλι.

Τα σκόρδα, ακόμη, ήταν απαραίτητα για τους αρχαίους αφού ήταν συμπλήρωμα για κάθε σαλάτα τους. Όπως επίσης και τα κρεμμύδια.

Γενικά τα χορταρικά τα σερβίρανε με μια σάλτσα φτιαγμένη από λαδόξυδο και διάφορα καρυκεύματα.

Οπωσδήποτε η απουσία της ντομάτας στερούσε πολλά από την Αθηναία νοικοκυρά. Τα μανιτάρια όμως, αν και ήταν νοστιμότατα και περιζήτητα, όλοι τα φοβούνταν για το δηλητήριό τους.

Παρόλα αυτά, ένα περιβολάκι γεμάτο με δέντρα και λαχανικά ήταν όνειρο για τους αρχαίους.

Ακόμη και οι βασιλιάδες το λαχταρούσαν. Συγκεκριμένα ο Άτταλος ο Γ΄, ο φιλότεχνος βασιλιάς της Περγάμου, που κληροδότησε το βασίλειό του στη Ρώμη (το 133 π.Χ.), εύρισκε ευχαρίστηση στο λαχανόκηπό του, όπου, εκτός των άλλων, καλλιεργούσε νοσκύαμο, ελλέβορο και κώνειο. Κάποιοι υποστηρίζουν πως καλλιεργούσε αυτά τα φυτά γιατί έκανε έρευνες για τις φαρμακευτικές τους ιδιότητες. Άλλοι όμως παρατηρούν ότι αυτό που ενδιέφερε περισσότερο το φιλότεχνο βασιλιά ήταν η δραστικότητα τους ως δηλητηρίων, που, όπως λεγόταν φρόντιζε να στέλνει στους «φίλους» του.

Οι αρχαίοι Έλληνες φαίνεται να αγαπούσαν τα λαχανικά και γι’ αυτό να λαχταρούσαν να έχουν στο σπίτι τους ένα λαχανόκηπο. Βέβαια, αν θεωρήσουμε πως είναι αληθές αυτό που παρατήρησαν κάποιοι για το λαχανόκηπο του Αττάλου (πως, δηλαδή ενδιαφερόταν για τη δραστικότητα των φυτών), θα καταλάβουμε πως οι αρχαίοι δε λαχταρούσαν να έχουν στο σπίτι τους όλοι ένα λαχανόκηπο για τον ίδιο λόγο. Κάποιοι, -οι περισσότεροι- τους χρειάζονται για να τραφούν από αυτούς και να ζήσουν και άλλοι για να σκοτώσουν.

Βέβαια, τα λαχανικά ήταν απαραίτητα για τη ζωή τους.

Από τα λαχανικά όμως των αρχαίων τα κουκιά είτε βρασμένα, είτε ψημένα, είτε σε πουρέ (έτνος), ήταν το πιο αηδιαστικό φαγώσιμο, για τους οπαδούς του Πυθαγόρα. Κι όχι μόνο, τα κουκιά ήταν πρόβλημα και για τους Αιγύπτιους.

Τα υπόλοιπα όμως λαχανικά ήταν νόστιμα σε όλους, πιστεύω.

Νωγαλεύματα-μπαχαρικά.

Νωγαλεύματα έλεγαν οι αρχαίοι τα γλυκά φαγητά και γενικά κάθε λιχουδιά.

Οι Έλληνες φαίνεται να έδειχναν ιδιαίτερη προτίμηση στα αρτύματα και στα διάφορα καρυκεύματα, που έδιναν πικάντικες γεύσεις στα φαγητά τους. Έτσι ένα σπίτι της Αθήνας φρόντιζε, να έχει πάντα στα ράφια του, αλάτι (άλας), ρίγανη (ορίγανο), ξύδι (όξος), θυμάρι (θύμον), σουσάμι (σύσαμο), σταφίδες, κάππαρη, αυγά, αλίπαστα, κάρδαμο, συκόφυλλα, κύμινο, ελιές, σίλφιο, πετιμέζι, σκόρδα και διάφορα άλλα.

Ένα μενού με ορεκτικά και γλυκίσματα που θα ενθουσίαζε και τους σημερινούς καλοφαγάδες.

Ένα γλύκισμα τους ήταν βέβαια οι μελόπιτες, τις οποίες, έλεγαν γενικά «μελιτούττα». Σε προτίμηση όμως είχαν κι ένα γλύκισμα από λιναρόσπορους και μέλι, τη «χρυσόκολλα». Ένα άλλο γλύκισμα που λεγόταν «έκχυτο» φτιαχνόταν από αλεύρι και τυρί ψημένο, μέσα σε καλούπια και ήταν περιχυμένο με κρασί μελωμένο.

Επίσης ένα άλλο γλύκισμα γινόταν με αλευρωμένο γάλα, που, όταν έμπαινε σε ειδικά κύπελλα, γαρνιρόταν με μέλι και πασπαλιζόταν με σουσάμι.

Οπωσδήποτε όμως τα πιο συνηθισμένα γλυκίσματα ήταν οι γαλατόπιτες.

Από τα καρυκεύματα, το πιο περιζήτητο αλλά και το πιο σπάνιο ήταν το μαύρο πιπέρι. Επίσης στόλιζαν τα φαγητά τους με σμύρνα, κάππαρη, ρίγανη, δυόσμο, κύμινο και διάφορα άλλα.

Όμως εκείνοι οι έμποροι που τολμούσαν να φέρουν στην Αθήνα πιπέρι ή άλλα μπαχαρικά, από τις αγορές της Ανατολής, κινδύνευαν να κατηγορηθούν σαν κατάσκοποι του βασιλιά των Περσών.

Αφού παρατηρείται ακόμη πως το πιπέρι είναι ξενικό όνομα, γιατί κανένα ελληνικό όνομα, εκτός από το μέλι, δεν τελειώνει σε «ι».

Παρόλα αυτά όμως βλέπουμε πως οι Έλληνες έχουν πλούτο μπαχαρικών και γλυκισμάτων.

Το Μέλι.

Μια και η ζάχαρη ήταν άγνωστη στους αρχαίους, το μέλι ήταν κάτι από τα απαραίτητα για την καθημερινή διατροφή τους και βέβαια για τα γλυκίσματά τους που ήταν αγαπητά σε όλους.

Το μέλι ήταν γι’ αυτούς θείο δώρο, αφού πίστευαν πως έπεφτε από τον ουρανό, με την πρωινή δροσιά, πάνω στα λουλούδια και στα φύλλα και από εκεί το μάζευαν οι μέλισσες.

Την άποψη αυτή, σήμερα θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε αφελή, τότε όμως το μέλι ήταν τόσο πολύτιμο και απαραίτητο γι’ αυτούς, που κανείς δεν θα μπορούσε να σκεφθεί κάτι τέτοιο.

Τις θρεπτικές ιδιότητες του μελιού, δεν τις αγνοούσε φυσικά κανένας, γι’ αυτό, σε κάθε περίπτωση, όλο έπαινοι ακούγονταν. Κι εξυμνούσαν, κυρίως, το μέλι της Αττικής, το περίφημο θυμαρίσιο μέλι. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως μόνο στην Αττική υπήρχε μέλι.

Η μελισσοκομία ανθούσε σε πολλά μέρη, στα νησιά και στην Αίγυπτο.

Το μέλι ήταν τόσο σημαντικό για τους αρχαίους, που αρκετές φορές γέμιζαν μεγάλους αμφορείς με αυτό και τ’ ανακάτευαν με κρασί για να κάνουν τις σπουδές, τόσο στους θεούς που τιμούσαν, όσο και στις ψυχές των νεκρών.

Καταλαβαίνουμε έτσι, μετά από αυτό, πόσο πολύτιμη θεωρούσαν την αξία του.

Τα φρούτα.

Η αγάπη των αρχαίων για τα φρούτα θεωρείται φυσικά αναμφισβήτητη, αφού ήταν απαραίτητα για τη διατροφή τους. Για να υπάρχουν όμως τα φρούτα απαραίτητο ήταν το γλυκό μεσογειακό κλίμα που ευνοούσε την ανάπτυξη όλων σχεδόν των δέντρων.

Παρόλα αυτά, ορισμένα φρούτα, όμως, όπως είναι τα πορτοκάλια, τα βερίκοκα, τα μανταρίνια, τα ροδάκινα, τα τζάνερα και άλλα ήταν άγνωστα στο διαιτολόγιο των αρχαίων. Έτσι η πληθώρα των φρούτων, που κατακλύζουν σήμερα τις αγορές, ήταν βέβαια κάτι το αδιανόητο για αυτούς.

Η αγάπη για τα φρούτα όμως έπεισε πολλούς ποιητές, ότι αξίζει ν’ αφιερωθούν μερικοί στίχοι σ’ αυτά.

Ακόμη, οι αρχαίοι συγγραφείς έλεγαν κάρυα όλους τους καρπούς με τον σκληρό φλοιό.

Η Δαμασκός της Συρίας, αναφέρουν κάποιοι πως ονομάστηκε έτσι από τα καλά δαμάσκηνα που έβγαιναν στα μέρη της.

Οι Ρόδιοι και οι Σικελοί έλεγαν τα δαμάσκηνα «βράβυλα», άλλοι τα έλεγαν «κοκκύμπλα», ενώ ένας ποιητής-συγγραφέας ο Θεόφραστος ο Συρακόσιος μιλάει για «δαμάσκηνα και σποδιάς», ένα είδος από άγρια δαμάσκηνα.

Τα μήλα ήταν επίσης γνωστά στους αρχαίους, όχι όμως με την πλούσια ποικιλία που παρουσιάζονται σήμερα στην αγορά.

Τα γλυκά μήλα τα έλεγαν «Ορβικλάτα» και τα πιο ζουμερά «σητάνια» ή «πλατάνια».

Περίφημα ήταν τα μήλα της Κορίνθου, που παλαιότερα λέγονταν και Εφύρη ή Εφύρα.

Πάντως, η πορτοκαλιά, που πατρίδα της θεωρείται η νοτιοανατολική Ασία, ήταν άγνωστη για τους αρχαίους αφού έγινε γνωστή στην Ευρώπη το 16^ο αιώνα.

Ένα άλλο φρούτο που υπήρχε, όμως, στην αρχαία Ελλάδα ήταν τα κυδώνια που τα έλεγαν «στρουθία» και «κοδύματα».

Τα ροδάκινα που ήταν γνωστά στους Πέρσες ονομάζονταν «κοκκύμπλα», με το ίδιο όμως όνομα αναφέρονται και τα δαμάσκηνα.

Από τα πιο περιζήτητα φρούτα ήταν βέβαια τα σταφύλια, αλλά όσοι τα καλλιεργούσανε τα βλέπανε περισσότερο σαν κρασί.

Το πιο αγαπημένο φρούτο των αρχαίων ήταν όμως τα σύκα. Και τα πιο περίφημα ήταν τα σύκα της Αττικής, κάτι που ύμνησαν αρκετοί. Γι’ αυτό και ο Ίστρος (ένας γραμματικός, ποιητής και ιστορικός από την Κυρήνη) λέει στα «Αττικά» ότι «τα σύκα της Αττικής, που θεωρούνται και τα καλύτερα, δεν πρέπει να εξάγονται, ώστε να τα απολαμβάνουν μόνο οι Αθηναίοι...». Ακόμη αναφέρει, πως πολλοί όμως έκαναν μυστικά την εξαγωγή.

Η αγάπη και η εκτίμηση των αρχαίων για τα σύκα ασφαλώς μας εντυπωσιάζει, αφού πολλοί ποιητές και συγγραφείς έχουν αναφερθεί με πολύ μεγάλο θαυμασμό σ’ αυτά.

Τα σύκα υπήρχαν σε αφθονία και σε μεγάλη, για εκείνη την εποχή, ποικιλία. Τα πιο γνωστά ήταν τα χελιδώνια σύκα, οι αγριοσυκιές γενικά, οι λευκοαγριοσυκιές, οι φιβαλέους και οι οπωροβασιλίδας. Γνωστά επίσης ήταν τα ασπρόσυκα τα οποία τα έλεγαν «λευκερινεά» και μερικά που είχαν ξινή γεύση «οξάλια».

Φημισμένα ήταν και τα ροδίτικα σύκα, που ο Σαμιώτης κωμωδιογράφος Λυγκεύς τα συγκρίνει, στις «Επιστολές» του, με τα σύκα της Αττικής.

Αλλά και τα σύκα της Πάρου τα σύγκριναν με άλλα αγριόσυκα για να φανεί η νοστιμάδα τους.

Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν διάφορα είδη σύκων.

Ο Φιλήμων, στις «Αττικές λέξεις», αναφέρεται στα βασιλικά σύκα.

Στην Αχαΐα ήταν συκιές που ωρίμαζαν το χειμώνα και οι καρποί τους λέγονταν «κοδώνια σύκα».

Μερικές συκιές καρποφορούσαν δύο φορές το χρόνο, και λέγονταν «δίφορες». Μερικοί μάλιστα συζητούσαν και για τρίφορη συκιά (φρούτα τρεις φορές το χρόνο) που έβγαινε όμως μόνο στη νήσο Κέα.

Το σύκο ήταν τόσο αγαπητό στους αρχαίους αλλά και στους απογόνους τους, που έχουν πάρει το όνομα του αρκετά χωριά στην εποχή μας.

Τα κρασιά.

Το κρασί ήταν κάτι το απαραίτητο στα γεύματα των αρχαίων και βέβαια στα συμπόσια, όπου έρεε άφθονο. Όμως δεν έπιναν το κρασί όπως εμείς, αλλά νερωμένο, όχι μόνο με γλυκό αλλά και με θαλασσινό νερό, αφού απέφευγαν να το πίνουν, όπως φαίνεται, ανέρωτο (άκρατος οίνος, όπως το έλεγαν). Βέβαια, έδιναν μεγάλη σημασία στην αναλογία του νερού με το κρασί αφού τους ήταν πολύ αγαπητό και δεν έπρεπε να γίνει κανένα απολύτως λάθος.

Η αναλογία λοιπόν με το νερό ήταν, συνήθως, στο μισό ή τρία μέρη νερό και δύο κρασί. Το νερό, ανάλογα με την εποχή, ήταν χλιαρό ή κρύο.

Μερικές φορές έριχναν μέσα και παγάκια, που τα έφερναν από τα βουνά και τα διατηρούσανε μέσα σε άχυρα.

Βέβαια, το παγωμένο κρασί ήταν μια πολυτέλεια. Τα δροσερά πηγάδια, έτσι, ήταν σχεδόν απαραίτητα αφού χρησίμευαν, φυσικά, για ψυγεία και τα καλά σπίτια φρόντιζαν να έχουν τους ειδικούς κάδους (ψυκτήρες) όπου έβαζαν και χιόνι για να παγώνει, όχι μόνο το κρασί αλλά και το νερό.

Οι αρχαίοι, ακόμη, έβαζαν συχνά μέσα στα κρασιά τους και διάφορα αρώματα, όπως θυμάρι, μέντα, γλυκάνισο, δεντρολίβανο, μυρτιά, ακόμη και μέλι, αλλά ποτέ ρετσίνη. Ένα τόσο ευωδιαστό κρασί έπαιρνε και το χαρακτηριστικό του όνομα, το έλεγαν «τρίμα».

Ακόμη, έφτιαχναν το κρασί με διαφορετικούς τρόπους, από τους σημερινούς, γεγονός που δείχνει πόσο εξελίχθηκε με τα χρόνια η παρασκευή του κρασιού.

Ο τρύγος λοιπόν γινόταν με συνοδεία αυλού που ρύθμιζε τις κινήσεις κι ήταν, όπως άλλωστε και σήμερα, ένα πολυήμερο πανηγύρι.

Τα σταφύλια τα έβαζαν σε μέρος που να τα βλέπει καλά ο ήλιος, για να φύγει το νερό που είχαν μέσα τους. Ύστερα τα πατούσαν, πάλι με χορούς και τραγούδια, κι άφηναν το μούστο να βράσει πέντε μέρες, μέσα σ’ ένα μεγάλο πιθάρι, τοποθετημένο σε σκιερό μέρος. Κατόπιν μάζευαν το γλυκό υγρό απ’ τον αφρό, που ήταν γεμάτο ζάχαρη, κι αποθήκευαν το μούστο σε πιθάρια που, πολλές φορές, τα έβαζαν μέσα στη γη. Τα σκέπαζαν και περίμεναν να μπει για καλά ο χειμώνας, για να τ’ ανοίξουν. Αρκετοί πάντως είχαν την υπομονή να περιμένουν μέχρι την άνοιξη, οπότε το κρασί ψηνόταν καλύτερα.

Ο τρύγος ήταν ένα από τ’ αγαπημένα θέματα για πολλούς αρχαίους. Αρκετοί συγγραφείς έχουν αφιερώσει στίχους και σ’ αυτόν.

Οι Αθηναίοι πάντως φρόντιζαν ν’ ανοίγουν τα πιθάρια τους την πρώτη μέρα των Ανθεστηρίων, και ο κάθε νοικοκύρης, με το πρώτο κιόλας ποτήρι, έκανε σπονδή στο Διόνυσο, τον αγαπητό τους θεό, του κρασιού.

Ο κάθε τόπος στην αρχαία Ελλάδα είχε και το δικό του τρόπο παρασκευής του κρασιού.

Για να διατηρήσουν το μούστο, όμως, όλοι έριχναν μέσα και νερό αλατισμένο, όπως και διάφορα αρώματα. Και πολλές φορές έψηναν το μούστο σε σιγανή φωτιά.

Στη ρόδο και στην Κω όμως έβαζαν μέσα στο μούστο θαλασσινό νερό, γιατί πίστευαν ότι το κρασί που θα γίνει μ’ αυτό τον τρόπο δεν θα φέρει εύκολα τη μέθη και θα είναι πιο εύκολο στη χώνεψη.

Η μέθοδος αυτή έγινε αιτία να υποστηριχθεί, από κάποιους αρχαίους συγγραφείς, ότι, κατά το μύθο «φυγή του Διονύσου» στη θάλασσα σήμαινε κι ένα τρόπο οινοποιίας, που ήταν γνωστός από παλιά. Δηλαδή, η ανάμειξη του γλεύκους (μούστου), που εκπροσωπείται από το θεό Διόνυσο ή Βάκχο, με το θαλασσινό νερό.

Πολλοί μάλιστα -όπως ο Όμηρος- επαινούν και το κρασί του Μάρωνος από τη Θράκη γιατί βάζουν μέσα πολύ νερό.

Στην αρχαία Ελλάδα όμως τα γνωστότερα είδη κρασιού ήταν τέσσερα. Το άσπρο, το κιτρινωπό, το μαύρο και το κόκκινο.

Το άσπρο κρασί ήταν το ελαφρότερο, αρκετά χωνευτικό και διουρητικό, το κιτρινωπό, προς το ξανθό, είχε πιο ξινή γεύση, ενώ το μαύρο και το κόκκινο, που συνήθως είχαν γλυκιά γεύση, ήταν και τα πιο περιζήτητα.

Φυσικά τα παλιά κρασιά ήταν και τα καλύτερα, όπως άλλωστε και σήμερα. Γενικά πάντως πιστεύανε ότι όσο πιο παλιό είναι ένα κρασί τόσο πιο χωνευτικό και πιο ελαφρύ είναι.

Η αγάπη των αρχαίων για το κρασί ήταν μεγάλη, έτσι φρόντιζαν να υπάρχει τις περισσότερες φορές στο τραπέζι τους. Συγκεκριμένα πριν από το δείπνο ή το γεύμα, οι αρχαίοι ανακάτευαν το κρασί με το νερό σ’ ένα μεγάλο αγγείο, τον κρατήρα. Και οι δούλοι έπαιρναν το κρασί απ’ τον κρατήρα με μακριές κουτάλες, πήλινες, ξύλινες ή μεταλλικές, αλλά και με μια κανάτα μπορούσαν να γεμίσουν τα κύπελλα ή ποτήρια των καλεσμένων σε ένα τραπέζι.

Το κρασί αφού ήταν τόσο αγαπητό στους αρχαίους χρησίμευε βέβαια και για τις σπουδές, στις διάφορες θρησκευτικές τελετές. Μερικές φορές όμως η λατρεία ορισμένων θεοτήτων απέκλειε το κρασί, οπότε οι σχετικές σπουδές γίνονταν ακόμη και με γάλα! Είχαν όπως φαίνεται και τις προλήψεις τους όταν έπιναν ή χρησιμοποιούσαν το κρασί.

Το γεγονός όμως ότι οι Έλληνες αγαπούσαν τόσο πολύ το κρασί εξηγεί το λόγο για τον οποίο υπήρχαν τόσοι σπουδαίοι κρασότοποι στην Ελλάδα.

Το χιώτικο κρασί, παράδειγμα, που τ’ ονόμαζαν «αριούσιο», ήταν από τα ακριβότερα κρασιά στο εμπόριο και είχε μεγάλη φήμη. Όπως και το κρασί της Λέσβου που θεωρείται πολύ καλό. Καλά κρασιά ήταν ακόμη, τα κρασιά της Μυτιλήνης που οι Μυτιληναίοι τους έδιναν γλυκιά γεύση και τα ονόμαζαν πρόδρομα (τα πρώιμα) και πρότροπα (από απάτητα σταφύλια). Πασίγνωστα ήταν ακόμη τα κρασιά της Μένδης (παραλία πόλης της δυτικής ακτής της χερσονήσου Παλλήνης) όπου ράντιζαν τα σταφύλια, πάνω στα κλήματα, με το ελατήριο ή καθάρσιο (χυμός από άγρια αγγούρια) για να βγει μαλακό το κρασί. Και τέλος σε σπουδαία ζήτηση ήταν το κρασί της Ικαρίας που λεγόταν πράμνιο και δεν ήταν ούτε γλυκό, ούτε παχύ, αλλά στυφό και άγριο, με ιδιαίτερα εξαιρετική οσμή.

Τα κορινθιακά κρασιά αντίθετα όμως δεν ήταν σε ζήτηση γιατί όπως έλεγαν ήταν κρασιά βασανιστήρια και παράξενα.

Καλή φήμη δεν είχε όμως και το κρασί που φτιαχνόταν στα περίχωρα της Κερυνίας της Αχαΐας, αφού δημιουργούσε προβλήματα στις εγκύους.

Αλλά και για το κρασί της Θάσου λεγόταν πως καταπολεμούσε την αϋπνία, αλλά έφερνε και ύπνο!

Παρόλα αυτά τα καλύτερα κρασιά όπως υποστήριζαν και οι Ρωμαίοι ήταν τα ελληνικά, και από τα πιο περίφημα, του κυρίως ελληνικού χώρου, ήταν της Πεπαρήθου (Σκοπέλου), της Νάξου, της Λήμνου, της Ακάνθου (Θράκης), της Ρόδου και, από τα μικρασιατικά, της Μιλήτου.

Εκτός της κυρίως Ελλάδας ξεχώριζαν ακόμη το «χαλυβώνιο» κρασί της Δαμασκού, με κύριο προμηθευτή τη βασιλική αυλή της Περσίας, καθώς και τα φοινικικά κρασιά.

Περίεργο πάντως είναι το γεγονός πως οι αρχαίοι Έλληνες αγνοούσαν ή απέφευγαν το ζύθο, το εθνικό ποτό των Αιγυπτίων, που γινόταν από κριθάρι ή σίκαλη και από χουρμάδες, παρά τις τόσες συναλλαγές που είχαν.

Πάντως, η αρχαία Ελλάδα όπως φαίνεται είχε μεγάλη ποικιλία κρασιών, έτσι, επόμενο ήταν τα κρασιά να παίρνουν μια από τις πρώτες θέσεις στις αγορές του αρχαίου κόσμου.

Η μεγάλη αυτή ποικιλία κρασιών οδήγησε πρώτα τους Έλληνες και στη συνέχεια τους Ρωμαίους να ιδρύσουν τα «εμπορεία», όπου μπορούσε κανείς ν’ ανταλλάξει σκλάβους με τα καλύτερα κρασιά.

Πολλές περιοχές που είχαν άφθονα κρασιά φρόντιζαν για την εξαγωγή τους.

Όσα κρασιά ήταν να περάσουν στο εμπόριο φυλάγονταν μέσα σε μεγάλα και κατάλληλα πιθάρια, ενώ τα σπιτικά κρασιά ή όσα πήγαιναν στην κοντινή αγορά τα έβαζαν σε ασκούς από χοιρινά ή κατσικίσια δέρματα.

Τα πιθάρια είχαν πάνω τους και μία ειδική σφραγίδα με τ’ όνομα του εμπόρου καθώς και των τοπικών αρχόντων της περιοχής.

Η εισαγωγή και η εξαγωγή όμως των κρασιών ήταν κανονισμένες, κυρίως στο νησί Θάσο, με ειδικούς νόμους που τιμωρούσαν τις απάτες και νοθείες, εξασφαλίζοντας έτσι ένα πραγματικό «προστατευτισμό».

Μέσα από όλα αυτά καταλαβαίνουμε πως το κρασί αντιπροσώπευε τους αρχαίους Έλληνες και αυτοί το λάτρευαν αφού ήταν απαραίτητο για τη ζωή τους.

Το κυνήγι.

Το κυνήγι, κυρίως με τα τόξα, το αγαπούσαν όλοι οι... πολεμιστές, αφού ήταν άφθονο στην αρχαία εποχή και υπήρχαν μεγάλες εκτάσεις όπου δεν πατούσε ανθρώπινο πόδι.

Τα δολώματα που χρησιμοποιούσαν ήταν κυρίως μικρά πιτσούνια και τυφλωμένα περιστεράκια!

Οι αρχαίοι έτρωγαν όχι μόνο τα περιστέρια αλλά όλα τα πετούμενα, ακόμη και τα μικρά σπουργίτια, εκτός απ’ τα κοράκια, με το σκληρό και στυφό κρέας τους. Απέφευγαν όμως να τρώνε και τα ορτύκια, αφού τα φυλάγανε για τις αξιολάτρευτες ορτυκομαχίες τους μια και το χρήμα είχε και αυτό την τιμητική του θέση στην κοινωνία.

Τα προϊόντα του κυνηγιού ήταν ακόμη, κυρίως, τσίχλες, συκοφάγοι, κοτσύφια, πέρδικες, ψαρόνια, αγριόπαπιες, χήνες κ.λ.π.

Αλλά από τα πιο ζηλευτά θηράματα ήταν οι αγριόχοιροι, τα ελάφια και τα ζαρκάδια, που ζούσαν τότε σ’ όλα τα ελληνικά βουνά.

Τέλος, τα αγαθά του κυνηγιού θεωρούνταν βέβαια από τους αρχαίους ως τα πιο νόστιμα.

Η διατροφή των αρχαίων Ελλήνων όπως φαίνεται ήταν πλήρης αν αναλογιστούμε τις τροφές που υπήρχαν τότε. Και οι Έλληνες δείχνουν να ήταν περισσότερο καλοφαγάδες παρά λιτοδίαιτοι, αφού στα συμπόσια τους τις περισσότερες φορές, αν όχι πάντα, τα τραπέζια ήταν γεμάτα από πλήθος διαφόρων τροφών, και γευμάτων.

Εξάλλου, οι αρχαίοι έλεγαν πως ένα υγιές και καλό μυαλό πρέπει να βρίσκεται μέσα σε ένα υγιές σώμα. Δηλαδή όσο σημαντικό θεωρούσαν την πνευματική καλλιέργεια του ανθρώπου, τόσο σημαντικό θεωρούσαν και την καλή και σωστή διατροφή του.

Η εργασία αυτή με βοήθησε αρκετά να μάθω περισσότερα απ’ όσα γνώριζα για το διαιτολόγιο των προγόνων μας. Ήταν για μένα αρκετά σημαντική αφού μου πρόσφερε αρκετές πληροφορίες και γνώσεις για τη ζωή, γενικά, των αρχαίων Ελλήνων.

Και, πραγματικά, γνώρισα καλύτερα όχι μόνο τις διατροφικές επιλογές των αρχαίων Ελλήνων αλλά και τον τρόπο ζωής τους, γιατί πιστεύω πως μέσα από τη διατροφή κάποιου λαού μπορείς να καταλάβεις, λιγότερο ή περισσότερο, και τις καθημερινές του συνήθειες

 πηγή: rc-cafe