Ο κ. Τσίπρας, μιλάει για τα σενάρια εκλογών και οικουμενικής κυβέρνησης χαρακτηρίζοντας τα τελευταία «της Κυριακής χαρά και της Δευτέρας λύπη»Για τον Λεωνίδα Κύρκο λέει ότι «βάζει στο ίδιο τσουβάλι τον Γκάντι με τον Μουσολίνι». Για τη Δημοκρατική Αριστερά ότι βαδίζει πλησίστια προς το ΠΑΣΟΚ. Για το ΚΚΕ ότι κάνει ...αγώνα εναντίον όλων. Και τέλος για τον Θόδωρο Πάγκαλο ότι είναι άτυπος κυβερνητικός εκπρόσωπος.
Αναλυτικά όλη η συνέντευξη:Κύριε Τσίπρα όλα δείχνουν ότι τα δύσκολα είναι ακόμη μπροστά, έως τις 15 του μηνός η κυβέρνηση θα οριστικοποιήσει το πακέτο των νέων μέτρων. Επιμένετε στην άποψη ότι τα περί χρεοκοπίας της χώρας είναι παραμύθια και ότι πρόκειται, όπως έχετε πει, για έξυπνο σενάριο και καλοστημένο σκηνικό;
Αυτό που είχαμε πει πέρσι, όταν η Ελλάδα φορτώθηκε το Μνημόνιο, ήταν ότι ο στόχος των «αγορών», δηλαδή της τρόικας και της κυβέρνησης, δεν ήταν να αποφύγουν την χρεωκοπία. Αυτό ήταν το παραμύθι που είπαν στην κοινωνία. Ένα παραμύθι μεγαλύτερο κι από της Χαλιμά, διότι συνεχώς το εμπλουτίζουν με νέα επεισόδια. Σε όλους τους τόνους είχαμε δηλώσει ότι ως στόχος είχαν να ξαναμοιράσουν τον πλούτο προς όφελος του κεφαλαίου, να διαλύσουν το κοινωνικό κράτος και να αποδυναμώσουν τον κόσμο της εργασίας. Κατά τα άλλα, η πολιτική της ύφεσης θα ήταν καταστροφική και θα μας οδηγούσε πολύ πιο γρήγορα στη χρεωκοπία. Όλα όσα είπαμε σήμερα επιβεβαιώνονται. Όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Όπως διαπιστώνετε, η κρίση του χρέους γίνεται αφορμή για μια βίαιη κοινωνική οπισθοδρόμηση.Την τελευταία εβδομάδα οι διαφοροποιήσεις μέσα στην κυβέρνηση και στο ΠΑΣΟΚ πύκνωσαν. Πως αξιολογείτε το γεγονός, μπορεί να προκαλέσει αλλαγές στην κυβερνητική πολιτική ή ακόμα περισσότερο μπορεί να σηματοδοτούν εξελίξεις;
Η κυβέρνηση δεν αντέχει πλέον ούτε η ίδια το βάρος της πολιτικής την οποία προωθεί. Όταν οι ίδιοι οι βουλευτές της δεν μπορούν να περπατήσουν στους δρόμους της περιφερείας τους διότι εισπράττουν την κοινωνική κατακραυγή, φυσικό επόμενο είναι αυτή να μεταδίδεται υψηλότερα, οι εσωτερικές συγκρούσεις και η δυσαρέσκεια να αυξάνονται. Αν η κυβέρνηση θεώρησε ότι μπορεί να φέρει τον τόπο στο χείλος του γκρεμού χωρίς να πληρώσει το ανάλογο πολιτικό κόστος, υπολόγισε λάθος. Από την άλλη είναι δύσκολο να κυβερνάει κανείς σε τέτοια κατάσταση. Ειδικά όταν υποτίθεται ότι έχουν να προωθήσουν μέτρα 25 δις. Θεωρώ ότι αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση βρίσκεται σε τεράστιο αδιέξοδο εξ αιτίας της πολιτικής που επέλεξε. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μία άλλη πολιτική.
Υποστηρίζετε την άμεση απεμπλοκή της Ελλάδας από το Μνημόνιο, τη ριζική αναδιανομή του πλούτου και του εισοδήματος, τον άμεσο έλεγχο και την επαναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους, αλλά και την κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Πόσο εφικτά είναι σήμερα, στην παρούσα φάση όλα αυτά;
Έκαναν πλύση εγκεφάλου στην κοινωνία ότι το ΔΝΤ ήταν μονόδρομος. Λοιπόν, τα μέτρα που προαναφέρατε δεν είναι απλώς εφικτά. Είναι ο μοναδικός δρόμος για να ξεπεράσουμε την κρίση. Η πολιτική του Μνημονίου μας κατέστρεψε ολοκληρωτικά. Εκεί που μας έλεγαν ότι κάπου τώρα θα βγαίναμε στις αγορές, τώρα μας λένε ότι χρειαζόμαστε άλλα τρία Μνημόνια μέχρι το 2015. Τα οικονομικά μεγέθη, λόγω της ύφεσης χειροτερεύουν. Τα νούμερα είναι πλέον προφανές ότι δεν βγαίνουν, και η χώρα δεν μπορεί να εξυπηρετήσει το χρέος. Επομένως η αναδιάρθρωση είναι σχεδόν σίγουρη. Το ερώτημα είναι αν θα γίνει με τους όρους των δανειστών, ή με τους δικούς μας όρους. Θεωρούμε το ζήτημα αυτό καθοριστικό για το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας. Η αναδιανομή του πλούτου υπέρ των ασθενέστερων είναι επιβεβλημένη, όχι μόνο για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά και για να κινηθεί η πραγματική οικονομία. Όσον δε αφορά τις τράπεζες, ας μην ξεχνάμε ότι μέσα σε δύο χρόνια έχουν πάρει ήδη σε ρευστό και εγγυήσεις πάνω από 100 δις δημόσιο χρήμα. Δηλαδή ένα Μνημόνιο περίπου. Επομένως τις έχουμε πληρώσει ήδη. Γιατί δεν είναι εφικτό να βρίσκονται υπό δημόσιο έλεγχο λοιπόν;
Τα σενάρια για πρόωρες εκλογές κατά διαστήματα βγαίνουν στο προσκήνιο. Πιστεύετε ότι το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών είναι πιθανόν και ότι η προσφυγή στις κάλπες θα δώσει λύση;
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Συνέντευξη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Συνέντευξη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011
Κυριακή 1 Μαΐου 2011
Μίκης Θεοδωράκης: «Έλληνες Ξυπνήστε!»
Ο Μίκης Θεοδωράκης που συμμετείχε σήμερα στο συλλαλητήριο της Πρωτομαγιάς στο Σύνταγμα μαζί με τις Σπίθες της Αττικής, ρωτήθηκε για τη συμμετοχή του αυτή και είπε τα εξής:
ΕΡ. Μάθαμε ότι πήρατε μέρος στη Διαδήλωση της Πρωτομαγιάς στο Σύνταγμα μαζί με τους Σπιθιστές σας. Τι έχετε να πείτε γι’ αυτό;
Μ.Θ. Να απολογηθώ;
ΕΡ. Προς Θεού… Ξέραμε ότι είστε «άρρωστος»… Είστε 86 χρονών και ξαφνικά σας βλέπουμε σε Διαδήλωση… Δεν είναι φυσικό να απορούμε;
Μ.Θ. Έχετε δίκιο… Πήγα βασικά για δύο λόγους: Πρώτον για να εκφράσω μαζί με όλους τους διαδηλωτές στην αντίθεσή μου στην Κυβέρνηση, στην Τρόικα, στο Μνημόνιο και στην αντεθνική και αντιλαϊκή πολιτική τους και να βροντοφωνάξω κοιτάζοντας στη Βουλή και τον Άγνωστο Στρατιώτη «Ξυπνήστε Έλληνες !».Και Δεύτερον γιατί με έσπρωξαν οι ιστορικές αναμνήσεις που έκαναν αυτή την επιστροφή μου Συμβολική. Στον ίδιο χώρο ο ίδιος άνθρωπος με διαφορά 67 χρόνια!
Τότε στις 3 του Δεκέμβρη του 1944, δεκαεννιά ετών και τώρα Πρωτομαγιά του 2011 στη δύση της ζωής μου… Για τον ίδιο λόγο. Ενάντια στην ξένη Εξάρτηση και στους ντόπιους συνεργάτες τους και τις δύο φορές!
Τότε η ξένη Εξάρτηση (η αγγλική) είχε ένα όνομα: στρατηγός Σκόμπυ. Η δε Κυβέρνηση το όνομα, του Γεωργίου Παπανδρέου.
Σήμερα η ξένη Εξάρτηση (αμερικανική-γερμανική) ονομάζεται Τρόικα-Μνημόνιο-ΔΝΤ, η δε Κυβέρνηση έχει το όνομα του Γιώργου Παπανδρέου.
Απέναντι στους δύο Παπανδρέου ο ίδιος εγώ! Τότε και τώρα! Με τη διαφορά ότι τότε ο δρόμος μπροστά στη Βουλή είχε βαφεί στο αίμα, γιατί φοβήθηκαν όταν είδαν ΟΛΟ ΤΟΝ ΛΑΟ, εκατοντάδες χιλιάδες όρθιους Έλληνες, ενώ σήμερα οι αστυνομικοί μας κοιτούσαν με συμπάθεια και οι κυβερνητικοί μαζί με τους ξένους τρίβαν κρυφά με ικανοποίηση τα χέρια τους βλέποντας τους μετρημένους σε μερικές εκατοντάδες διαδηλωτές, μιας και Ο ΛΑΟΣ ΚΟΙΜΑΤΑΙ…
Τι να σκεφτώ;
Μου ΄ρχεται στο νου ο στίχος του Ελύτη «...ο καθείς και τα όπλα του, είπα», παραλλαγμένος «Ο καθείς και η Μοίρα του…»
Εγώ πάντως γύρισα στο σπίτι μου ικανοποιημένος, γιατί κατόρθωσα να παραμείνω ξύπνιος και όρθιος.
Στο κάτω-κάτω νοιάζομαι και παλεύω γα την Ελλάδα. Που ως φαίνεται, έχει μέσα της τόση ομορφιά, αλήθεια και δύναμη, που δεν είναι εύκολο για τον καθένα να είναι αντάξιός της…
Τρίτη 26 Απριλίου 2011
Θάνος Μικρούτσικος: Μας πήρε στο λαιμό του ο Παπανδρέου - Το καλό παιδί Ευρωπαίων και Αμερικανών
Συνέντευξη στην εφημερίδα "Ποντίκι" έδωσε ο γνωστός, δημοφιλής και πολιτικοποιημένος συνθέτης, Θάνος Μικρούτσικος. Ασκεί κριτική στον πρωθυπουργό και χαρακτηρίζει ανοησία τη δήλωσή του "να σωθεί η Ελλάς".
Σκληρή κριτική στον πρωθυπουργό ασκεί ο πρώην υπουργός Πολιτισμού, Θάνος Μικρούτσικος, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα "Ποντίκι".
Ο πρώην υπουργός υποστηρίζει πως θα υπάρξει ο "θάνατος" ενός εκατ. ανθρώπων, από το βάρος του 20% ανεργίας, της συνεχούς διεύρυνσης των νεόπτωχων και μιας φοβερής πίεσης των μεσαίων στρωμάτων. Αυτό, υποστηρίζει ο Θ. Μικρούτσικος έχει ως αποτέλεσμα τη συρρίκνωση της κοινωνίας.
Γι αυτό, "η φράση του Γιώργου Παπανδρέου «να σωθεί η Ελλάς» είναι μια απίστευτη ανοησία, δεδομένου ότι δεν σώζεις καμία χώρα όταν καταστρέφεις τον κοινωνικό ιστό και τον κόσμο της. Είναι εγκληματικό".
Στη συνέχεια, δηλώνει πως ο πρωθυπουργός είναι "το καλό παιδί του ευρωπαϊκού και αμερικανικού administration, και τώρα μας πήρε στον λαιμό του. Εάν ο Γιώργος Παπανδρέου ήθελε να μην κάνει τον κόσμο να υποφέρει, στις αρχές του 2010 θα απαιτούσε εκβιαστικά απ’ τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί, λέγοντάς το και στον Ομπάμα που τους επηρέασε, ότι, εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν του δώσει τη δυνατότητα να ρίξει το έλλειμμα σε 8 χρόνια και όχι σε 2-3 χρόνια, θα έκανε haircut στα αγγλικά και γερμανικά ομόλογα και θα ταρασσόταν συθέμελα το σύστημα".
Σε αυτό το σημείο ο κ. Μικρούτσικος κάνει και μία αντιστοιχία ανάμεσα στο Γ. Παπανδρέου και τον πατέρα του, Ανδρέα.
Ή θα πήγαινε απευθείας ο ίδιος στους Κινέζους για να κάνει τις συνεννοήσεις και όχι μέσω της Goldman Sachs. Αυτά θα έκανε ένας οξυδερκής πολιτικός με κοινωνική ευαισθησία σαν τον Ανδρέα Παπανδρέου στο πλαίσιο του καπιταλισμού", σημειώνει.
Παρόλα αυτά παραδέχεται πως έγιναν λάθη απ’ τη μεταπολίτευση και μετά.
Παράλληλα δεν φείδεται της κριτικής απέναντι στη γενιά του, αυτή της Μεταπολίτευσης και του Πολυτεχνείου.
"Δεν θέλω να πω ονόματα κάποιων της προηγούμενης από το Πολυτεχνείο γενιάς, για να μη στενοχωρήσω κάποιους 85άρηδες, που ξεκίνησαν, και μάλιστα με όπλα, και τώρα είναι στυλοβάτες του συστήματος. Αυτό συμβαίνει γιατί υπερτερεί το φοβερό θεριό που λέγεται καπιταλισμός. Και να σου πω για τη δικιά μου γενιά. Έχεις την εντύπωση ότι αυτοί που ξεσηκώθηκαν στο Πολυτεχνείο, ήταν η πλειοψηφία; Πρωτοξεκίνησαν 150 άτομα κι ήμουν και εγώ μέσα. Αλλά είναι η πρώτη φορά που το λέω σε δημοσιογράφο, ύστερα από 38 χρόνια, διότι έγινε μια φοβερή εκμετάλλευση του Πολυτεχνείου και δεν ήθελα να αναφερθώ σε αυτό. Μετά θες να γίναμε 1.000 ή 5.000 άτομα; Τη γενιά εκείνη αποτελούσαν 400.000 άνθρωποι. Πού ήταν";
Πολύ δύσκολα ακούς άνθρωπο σήμερα και δη δημόσιο πρόσωπο να κάνει αυτοκριτική. Πολύ περισσότερο να παραδέχεται ότι έχει εν μέρει αλλοτριωθεί.
"Ότι βεβαίως έχω στοιχεία αλλοτρίωσης, γιατί αισθάνομαι πως η πορεία του καλλιτέχνη είναι η πορεία του σχοινοβάτη. Το ζήτημα είναι αν πέφτεις και δεν ξανανεβαίνεις ή αν πέφτεις και επιχειρείς να ανέβεις ξανά. Θεωρώ τον εαυτό μου σε αυτή την κατηγορία: Του τύπου που έπεσε και συνεχίζει. Και μάλιστα συνεχίζω μπαίνοντας στα 64 μου χρόνια. Πάντα αυτό κάνω: Σηκώνομαι, πέφτω και συνεχίζω. Αυτό το στοίχημα πιστεύω πια ότι στο τέλος δεν θα το χάσω. Δηλαδή να μείνω πάνω στο σχοινί, με το ξύλο να ισορροπεί, έστω κι αν παλαντζάρει".
Ερωτάται ακόμα ο Θάνος Μικρούτσικος από το δημοσιογράφο της εφημερίδας, εάν συμφωνεί, από την εμπειρία του ως μέλος της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ την περίοδο ’93-’96, με το "όλοι μαζί τα φάγαμε" του Θεόδωρου Πάγκαλου.
"Άλλο ήθελε να πει, αλλά σε μια εποχή σκανδάλων, δυσοσμίας και ανέχειας, ήταν λάθος ο τρόπος που το διατύπωσε. Κι έτσι έχασε το δίκιο του. Κρίμα, γιατί ο Πάγκαλος ήταν οξυδερκής πολιτικός. Μιλούσε για το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα έτσι όπως χτίστηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όχι με τη Μεταπολίτευση. Αυτό το σύστημα χτίστηκε με τον πολιτικό - πολιτικάντη – σε επίπεδο μέσου όρου – και τον προεστό του χωριού, ο οποίος του έλεγε «σου δίνω ψήφους, έχεις το χωριό, αλλά θέλω το παιδί του δείνα και του τάδε να μπούνε στο Δημόσιο». Και ο πολιτικός έλεγε «Μάλιστα». Βεβαίως ο πολιτικός είχε την κύρια ευθύνη, αλλά το Δημόσιο έγινε τόσο ογκώδες, διότι ο ένας πίεζε και ο άλλος δεχόταν".
Τέλος, ασκεί μία προσεκτική κριτική και στην Αριστερά και τα πεπραγμένα της, όλα αυτά τα χρόνια.
"Τι έκανε η Αριστερά τα τελευταία 30 χρόνια; Κατ’ αρχήν θέλω να δηλώσω, για να μην παρεξηγηθώ, ότι σέβομαι πάντα το βασικό κομμάτι της Αριστεράς, που είναι το ΚΚΕ, γιατί είναι ένα κόμμα θυσιών, επί 90 χρόνια, με πάρα πολλές απώλειες κομμουνιστών σε εξορίες, φυλακίσεις και θανάτους.
Αυτό, όμως, που προσάπτω στο ΚΚΕ είναι ότι σε παλιότερες περιόδους, όταν οι συνθήκες ευνοούσαν κάτι τέτοιο, δεν λειτούργησε ως προς την έννοια του εφικτού. Την εποχή που είχαμε ένα κόμμα όντως σοσιαλδημοκρατικό, διαφοροποιημένο από το κόμμα της Δεξιάς – ενώ τώρα δεν υπάρχουν διαφοροποιήσεις – θα μπορούσε η Αριστερά να έκανε συνεργασίες, εξηγώντας ότι τις κάνει, διότι, ενώ παλεύει για μια άλλη κοινωνία, θέλει να πιέσει ώστε στη δεδομένη κοινωνία να πάει ο κόσμος προς το καλύτερο εφικτό.
Αυτό κάνει το ΑΚΕΛ στην Κύπρο, γι’ αυτό είναι πρώτο κόμμα εδώ και 30 χρόνια με 35%. Αυτό δεν το έκανε η Αριστερά στην Ελλάδα, γι’ αυτό και τώρα που μιλάμε πήγε από το 6,5 στο 8%, παρά τη φοβερή αγανάκτηση του κόσμου. Άρα φοβάμαι ότι οποιαδήποτε ειρηνική ή μη ειρηνική επανάσταση θα είναι χαοτική. Γι’ αυτό δεν αισιοδοξώ".
News247.gr
Παρασκευή 15 Απριλίου 2011
Goldman Sachs κατά Ελλάδας
Στην Αθήνα ξαναβρέθηκαν, αυτές τις μέρες, ο Σόρος και τα στελέχη της Goldman Sachs, τα δύο ονόματα που συνοδεύουν την ελληνική κρίση, αλλά και δύο ονόματα που προξενούν ανατριχίλα, λόγω του ρόλου τους στις μεγαλύτερες καταστροφές στην οικονομική ιστορία. Ο Σόρος γονάτισε τη Βρετανία το 1992, η Λιμπερασιόν περιέγραψε το 2010 την Γκόλντμαν ως «τράπεζα-βαμπίρ», που «ρουφάει το αίμα» των πελατών-θυμάτων της.
Στην Αθήνα βρέθηκε όμως αυτές τις μέρες και ο «βιογράφος» της Goldman Sachs, ανταποκριτής της «Μοντ» στο Λονδίνο, για να παρουσιάσει το βιβλίο του, που κυκλοφόρησε στα ελληνικά από το «Μεταίχμιο», Μαρκ Ρος. Το βιβλίο του, όπως και αυτό της Ναόμι Κλάιν για το «Δόγμα του Σοκ», τον «καπιταλισμό της καταστροφής», γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία, καθώς μια συγχυσμένη έως πανικόβλητη ελληνική κοινή γνώμη προσπαθεί να καταλάβει τι συνέβη.Toν Φεβρουάριο του 2010, ο «Κ. τ. Ε.» απεκάλυπτε, για πρώτη φορά, τον ρόλο της Goldman ως αρχιτέκτονα της κερδοσκοπικής επίθεσης στην Ελλάδα. Ρόλος ακόμα πιο αξιοσημείωτος, αφού, η ισχυρότερη παγκοσμίως τράπεζα, «αρχηγός» της επίθεσης των «αγορών» κατά της χώρας μας, πληρωνόταν επίσης αδρά ως … σύμβουλος διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων στη διαχείριση του χρέους και τις ιδιωτικοποιήσεις! Ο «γιατρός», που διαλέξαμε για την οικονομία μας, και ξέρει τα πάντα για μας, κέρδιζε ταυτόχρονα οργανώνοντας στοίχημα στον θάνατό μας.
Στην περίπτωση της Ελλάδας η ευθύνη είναι του Σημίτη, πιστεύει ο Μαρκ Ρος. Αυτός δέχθηκε τις προτάσεις της τράπεζας για να μπει στο ευρώ, η Γκόλντμαν τις έκανε για να βγάλει λεφτά και οι Ευρωπαίοι ήθελαν τη διεύρυνση της ευρωζώνης γιατί με περισσότερα μέλη θάταν καλύτερα προστατευμένοι απέναντι στις αμερικανικές επιθέσεις, όπως του Σόρος. Αντίθεtα, ο Παπανδρέου ορθώς δεν δέχθηκε τις προτάσεις της Γκόλντμαν το φθινόπωρο του 2009».
Το βιβλίο του Roche φέρει τον τίτλο: «Η Τράπεζα. Πως η Goldman Sachs διευθύνει («κυβερνά» στην ελληνική μετάφραση) τον κόσμο». Βραβεύτηκε ως το καλύτερο γαλλικό οικονομικό βιβλίο, παρουσία της Υπουργού Οικονομικών Κριστίν Λαγκάρντ. Το Παρίσι δεν είδε με καλό μάτι την επίθεση των «αγορών» κατά μιας χώρας της ευρωζώνης, ή την ανάμειξη του ΔΝΤ. Αντιμετώπισε κάποια στιγμή, μας επιβεβαίωσαν πηγές της γαλλικής προεδρίας, την ιδέα συνδυασμένης ευρωπαϊκής αντεπίθεσης που θα τσάκιζε τους «κερδοσκόπους», προτού συνταχθεί τελικά με το Βερολίνο και η ελληνική κρίση καταλήξει στο Μνημόνιο.
Το βιβλίο του Roche αντανακλά το αυξημένο ευρωπαϊκό ενδιαφέρον για την Goldman μετά την «ελληνική» και ήδη «ιρλανδική», «πορτογαλική», ίσως αύριο «ισπανική» κρίση. ‘Όπως η καταπληκτική έρευνα του περιοδικού Rolling Stone για το ίδιο θέμα (ελληνικά στα «Τετράδια», αρ. 57-58), τη συνειδητοποίηση στις ΗΠΑ του ρόλου που έπαιξε η τράπεζα στην κρίση του 2008.
«Θα μπορούσε νάναι χειρότερο, τα βιβλία αυτού του τύπου είναι συνήθως χειρότερα», ήταν το μόνο σχόλιο της Goldman στον εκδότη του βιβλίου. «Είναι δυσαρεστημένοι, ιδίως για το κεφάλαιο περί Ελλάδος, αποφεύγουν όμως να απαντήσουν ή να σχολιάσουν. Η Goldman είναι ένας πολύ sophistiqué οργανισμός. Λέει θα δώσουμε τη μικρότερη δυνατή δημοσιότητα και η καταιγίδα θα περάσει».
Η τράπεζα προτιμά, όσο μπορεί, τη σκιά και σπανίως απασχολεί την δημοσιότητα. Στους επαϊοντες, είναι γνωστός ο κεντρικός ρόλος της στις οικονομικές κρίσεις. Ο Γκαλμπρέιθ, από τους μεγαλύτερους οικονομολόγους του 20ού αιώνα, αφιέρωσε ένα κεφάλαιο του βιβλίου του για το 1929, στον ρόλο της Γκόλντμαν. Το όνομά της ακούστηκε σε όλες τις μεγάλες κερδοσκοπικές φούσκες των τελευταίων χρόνων.
Οι δραστηριότητες της επηρεάζουν άμεσα τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων στον πλανήτη. Επηρεάζει την τιμή του ψωμιού, κερδοσκοπώντας στο στάρι, την τιμή του ατσαλιού, ευνοώντας το σχηματισμό ομίλων, την τιμή του πετρελαίου κλπ., μας λέει ο Γάλλος ερευνητής. «Ελέγχοντας» τους περισσότερους «αναλυτές» της πετρελαϊκής αγοράς, επηρεάζει την «αγορά» μέσω των αναλύσεών τους. Προβλέπει τις διακυμάνσεις της αγοράς, αφού τις προκαλεί η ίδια, και μπορεί να κάνει φανταστικά κέρδη αγοράζοντας στα κάτω και πουλώντας στα πάνω.
Η Γκόλντμαν άνοιξε τον λογαριασμό χρεωκοπίας της Ελλάδας στην αγορά CDS τον προεκλογικό μήνα Σεπτέμβριο 2009. Αυτό δεν μοιάζει «αυτοματισμός» της αγοράς, αλλά καλοσχεδιασμένο εγχείρημα, παρατηρούμε στον κ. Ρος. Ο Γάλλος συγγραφέας όμως, αν και παραθέτει ένα σωρό στοιχεία που συνηγορούν υπέρ της στοχευμένης παρέμβασης των αγορών, δεν θέλει να βγάλει ένα τέτοιο συμπέρασμα:
«Οι τράπεζες δεν είναι κράτη, δεν σχεδιάζουν μακροχρόνια, με στρατηγική. Δεν είναι στρατηγοί, είναι τακτικοί. Μια τράπεζα δρα γρήγορα. Βλέπει μια αγορά, μια ευκαιρία, μπαίνει. Δεν σχεδιάζει ένα ή πέντε χρόνια πριν. Οι τραπεζίτες δεν κάνουν μακροχρόνια πολιτική, κάνουν deals. Βγάζουν τα λεφτά και περνάνε σε άλλα. Σήμερα στοιχηματίζουν κατά, αύριο υπέρ του ευρώ. Δεν είναι πολιτικοί με πρόγραμμα. Τους ενδιαφέρει το χρήμα.».
Η άποψη Ρος είναι βέβαια η «πολιτικά ορθόδοξη» άποψη που θα περίμενε κανείς από έναν δημοσιογράφο της Μοντ σήμερα. Για τη γαλλική και όχι μόνο «πολιτική ορθοδοξία», υπάρχουν ορισμένα αξιώματα: δεν υπάρχουν συνωμοσίες, δεν πρέπει να αναφέρονται λέξεις όπως «εθνικοποίηση» ή «προστατευτισμός» και μερικά ακόμα. Το ίδιο πάντως το βιβλίο περιέχει πληθώρα στοιχείων που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως επιχειρήματα υπέρ όσων, πίσω από τους «αυτοματισμούς των αγορών», ακριβέστερα μέσω αυτών, διαβλέπουν την ανάπτυξη περισσότερο εξελιγμένων στρατηγικών, που εκδηλώνονται σε κατάλληλη ευκαιρία.
«Επιτελώ το έργο του Θεού». Αν εγώ ή εσείς πούμε κάτι τέτοιο θα μας περάσουν για «ψώνια» και, αν επιμένουμε, θα μας στείλουν στο τρελοκομείο. ‘Όταν όμως αυτό το λέει ο Πρόεδρος της μεγαλύτερης τράπεζας στον κόσμο Λόιντ Μπλακφέιν, «συνοψίζει», όπως υπογραμμίζει στον πρόλογό του ο συγγραφέας, «την απίστευτη, υπέρμετρη δίψα για εξουσία που έχει η Τράπεζα, η εταιρεία που κυβερνά τον κόσμο με απίστευτη μυστικότητα». Αυτή δεν είναι εικόνα μιας δύναμης που κυττάει απλώς και μόνο να βγάζει λεφτά σε κάθε ευκαιρία, παρόλο που ασφαλώς το κάνει κι αυτό. ‘Όταν ο Πόλσον, άνθρωπος της Goldman Sachs, γίνεται Υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, είναι μάλλον αναμενόμενο στην κρίση του 2008 να οδηγήσει στη χρεωκοπία τη Λήμαν Μπράδερς, κύριο ανταγωνιστή της Γκόλντμαν, σώζοντας και μάλιστα με κέρδος την τελευταία!
Το εκπληκτικό ατού της τράπεζας είναι το δίκτυο επιρροής της. Οι τροτσκιστές σκέφτηκαν τον εισοδισμό, η Γκόλντμαν τον εφήρμοσε όμως επιτυχώς! «Είναι πολύ καλός ο όρος εισοδισμός», μας απαντάει ο Ρος, «και ξέρουν να τον εφαρμόζουν καλά. Η Γκόλντμαν έχει μια χρηματιστική λειτουργία, όπως και η JP Morgan, η Morgan Stanley, η Barklays, η ΒΝΡ και την κάνει καλύτερα, γιατί προσλαμβάνει τους καλύτερους. Αλλά μπορεί, σε αντίθεση με τις άλλες, να στηριχθεί και σε διεθνές δίκτυο πολιτικής επιρροής, άσχετο με την αγορά. Ο Πρόεδρος της Κομισιόν και πρωθυπουργός της Ιταλίας, ο Ρομάνο Πρόντι, ο επικεφαλής της Μπούντεσμπανκ και αρχιτέκτονας του ευρώ ‘Οτμαρ Ίσσινγκ, Υπουργοί Οικονομικών και κεντρικοί τραπεζίτες. Στην Ελλάδα έχετε τον Πέτρο Χριστοδούλου, επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους. Ρωτάω τους ‘Έλληνες συνομιλητές μου γιατί δεν διερευνήθηκε ο ρόλος του, κανείς όμως δεν μούδωσε απάντηση».
«Η ισχύς της Γκόλντμαν προέρχεται από μια μοναδική κουλτούρα επιχείρησης, δουλεύουν ως ομάδα για το καλό της εταιρείας, σχεδόν ως σέχτα, δεν υπάρχουν σταρ, δεν τρως τον καιρό σου να τσακώνεσαι, δεν κρατάς τις πληροφορίες για σένα, τις μοιράζεσαι με όλους. Δεν υπάρχει ανταγωνισμός εξουσίας όπως αλλού, είναι λίγο όπως η ΙΒΜ. Κυρίως προσλαμβάνουν τους καλύτερους, που αποβάλλουν την αλαζονεία τους για να λειτουργήσουν ομαδικά. Διώχνουν όσους δεν το κάνουν. Οι άλλοι, όπως η Μόργκαν, έχουν ατομικιστική κουλτούρα».
Τα δύο τρίτα των ανώτερων στελεχών της Γκόλντμαν, περιλαμβανομένου του Προέδρου και Αντιπροέδρου είναι Εβραίοι. «Στην αρχή ήταν εβραϊκή τράπεζα. Τώρα δεν είναι, όπως η JP Morgan δεν είναι προτεσταντική και η Merill Lynch καθολική», παίρνει την πρόνοια να μας πει ο Ρος για την Γκόλντμαν, προτού εξηγήσει ότι υπάρχει «μια κληρονομιά της διαμάχης του 19ου αιώνα μεταξύ προτεσταντικών και εβραϊκών τραπεζών». Αν ο συγγραφέας διαψεύδει μετά βδελυγμίας κάθε σκέψη ότι έχουμε να κάνουμε με εβραϊκή τράπεζα σήμερα, αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο στη διαμάχη των Εβραίων και Προτεσταντών τραπεζιτών, τον … 19ο αιώνα όμως. «Το μόνο κεφάλαιο του βιβλίου που ο εκδότης μου θα προτιμούσε να μην είχα γράψει!» Και εδώ άλλωστε παίρνει την πρόνοια να τονίσει ότι «η ίδρυση των εβραϊκών τραπεζών οφείλεται στον αντισημιτισμό των προτεστανταντικών»! Αναγνωρίζει πάντως ότι του θυμίζει Βίβλο η δήλωση του Μπλακφέιν ότι «επιτελεί το έργο του Θεού», αυτό όμως, σπεύδει να διαβεβαιώσει, δεν σημαίνει ότι επιδιώκει κάποια μορφή παγκόσμιας κυριαρχίας, αν και «βεβαίως, το τραπεζικό λόμπυ είναι πάρα πολύ ισχυρό». Κλείνει τελικά τη συζήτηση λέγοντας ότι «είναι καλύτερα να μην μιλάμε για τις σχέσεις θρησκείας και τραπεζών».
Η δυτική κοινωνιολογία ερεύνησε εξαντλητικά τον ρόλο Αγγλοσαξώνων, Ισπανόφωνων, ομοφυλόφιλων, γυναικών, όλων των κοινωνικών, εθνικών, θρησκευτικών, σεξουαλικών κλπ. ομάδων, συχνά υιοθετώντας νόμους για την αντιπροσώπευσή τους, πλην μίας. ‘Ισως δεν πέρασε από το μυαλό όσων επέβαλαν αυτή την κατάσταση πραγμάτων, ότι, αντί να προστατεύουν τους Εβραίους από τον αντισημιτισμό, μάλλον τον τροφοδοτούν!
«Δεν πιστεύω στις θεωρίες συνωμοσίας», μας λέει ο Ρος, που αναγνωρίζει όμως ότι οι τράπεζες είναι υπερβολικά μεγάλες και έχουν υπερβολικά μεγάλη δύναμη. «Πρέπει να σπάσουμε τις τράπεζες, να διαχωρίσουμε τις εμπορικές από τις επενδυτικές τράπεζες, να διαχωρίσουμε την παραδοσιακή τράπεζα από το καζίνο. Εμείς, οι φορολογούμενοι σώσαμε τις τράπεζες. Αλλά τώρα δεν υπάρχουν άλλα χρήματα. Πρέπει να επιστρέψουμε στη ρύθμιση. Κάτι προσπάθησε ο Ομπάμα, αλλά είναι πολύ λίγα. Η ΕΕ πρέπει να το κάνει»
Πως βλέπουν οι τράπεζες την κρίση του ευρώ; Περιμένουν τις αποφάσεις των κυβερνήσεων, τη δημοσιονομική εξυγίανση, τη μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας, την αύξηση των πόρων και των φόρων, την πάλη κατά της φοροδιαφυγής. Αλλά δεν μπορεί να πάμε σε περισσότερη λιτότητα. Για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους; Είναι πολύ νωρίς, δεν το πιστεύω.
Τρίτη 12 Απριλίου 2011
Α. Τσίπρας: Ο Πάγκαλος πήγε στο ΠΑΣΟΚ για να κάνει καριέρα
Τα νούμερα δεν βγαίνουν, η αναδιάρθρωση είναι σχεδόν σίγουρη- τονίζει σε συνέντευξή του στο newpost.gr ο Αλέξης Τσίπρας, πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος ταυτοχρόνως αποκαλεί «παραμύθι της Χαλιμάς» τις αιτιάσεις της Κυβέρνησης την επιχειρηματολογία με την οποία υπέγραψε το Μνημόνιο. Τονίζει επίσης ότι πρέπει «να βαδίσουμε σε εναλλακτικούς δρόμους, αλλιώς η κοινωνία δεν έχει μέλλον».
Εκτιμώ ότι θα προκηρυχθούν εκλογές μόνο αν θεωρούν ότι μπορούν να φτιάξουν κάποια κυβέρνηση από τα δύο μεγάλα κόμματα, ή κάποιου είδους «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας». Αλλά αυτά είναι της Κυριακής χαρά και της Δευτέρας λύπη. Λύση θα δοθεί μόνο με μια κυβέρνηση αποφασισμένη να βγάλει από την πλάτη μας το Μνημόνιο, να επαναδιαπραγματευθεί επιθετικά το χρέος και να ενισχύσει τους ασθενέστερους. Χρειάζεται λοιπόν ένας νέος συνασπισμός εξουσίας, με πυρήνα την Αριστερά, αλλά και με άλλες δυνάμεις που αμφισβητούν από προοδευτική σκοπιά τον καταναγκασμό του Μνημονίου. Οποιαδήποτε άλλη επιδίωξη, απλώς θα ανακυκλώνει το πρόβλημα και η κοινωνία θα το βρίσκει εκ νέου μπροστά της.Το ιστορικό στέλεχος της ανανεωτικής αριστεράς Λεωνίδας Κύρκος δήλωσε ότι τα κινήματα ανυπακοής είναι λαϊκίστικες εκφράσεις θιασώτης των οποίων ήταν και ο Μουσολίνι και σεις εκφράσατε τη λύπη σας για τη δήλωση αυτή. Υπάρχει τόσο πολύ μεγάλη απόκλιση στις απόψεις της ανανεωτικής αριστεράς;
Ο Λεωνίδας Κύρκος άντλησε το προσωπικό του κύρος από την ένταξη στο πλατύ ρεύμα οργανωμένης ανυπακοής και διεκδίκησης, την εαμική Αντίσταση. Ήταν ατυχές λοιπόν αυτό το παράδειγμα που χρησιμοποίησε. Διότι δείχνει την βαθειά του προκατάληψη απέναντι σε οποιονδήποτε αγωνίζεται σήμερα για να υπερασπιστεί την θέση του και την ζωή του, με τον δικό του τρόπο. Αυτή η ευκολία που χαρακτηρίζει τον Πάγκαλο, δεν ταιριάζει σε ιστορικούς ηγέτες της αριστεράς, άσχετα από το αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς μαζί τους. Διότι τα κινήματα ανυπακοής δεν είναι μόνο αυτά που στρέφονται σήμερα εναντίον της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ – γιατί αυτήν υπερασπίζεται ο Λεωνίδας. Είναι μια ολόκληρη παγκόσμια παράδοση. Προφανώς και δεν ταυτίζω το κίνημα «δεν πληρώνω» με τον Γκάντι. Στενοχωριέμαι όμως, όταν ο Λεωνίδας Κύρκος, για να υποστηρίξει το επιχείρημά του, βάζει στο ίδιο τσουβάλι τον Γκάντι με τον Μουσολίνι.
Κύριε Τσίπρα μετά και την ολοκλήρωση του συνεδρίου της Δημοκρατικής Αριστεράς, μπορείτε να μας διευκρινίσετε την ιδεολογική σας απόσταση από τους πρώην συντρόφους σας, ή η όλη διαφορά έγκειται στις πρακτικές και την ρητορική
Νομίζω ότι τα πράγματα είναι πλέον ξεκάθαρα. Η Δημοκρατική Αριστερά αναζητά συγκλίσεις με το ΠΑΣΟΚ και δεν το κρύβει. Είναι η χειρότερη στιγμή να κάνει κανείς κάτι τέτοιο, την ώρα που από την πλευρά της κυβέρνησης εξαπολύεται μια πρωτοφανής επίθεση στην κοινωνία. Παράλληλα επιχειρεί να κρατήσει και με κάποιον τρόπο τα προσχήματα, από τη στιγμή που απευθύνεται σε αριστερό ακροατήριο. Δεν προδιαγράφω εξελίξεις. Σέβομαι το γεγονός στην βάση της Δημοκρατικής Αριστεράς υπάρχουν πολλοί σοβαροί αριστεροί άνθρωποι. Και μακάρι να διαψευστώ στην πρόβλεψη ότι βαδίζουν πλησίστιοι προς το ΠΑΣΟΚ. Δεν είμαι πολύ αισιόδοξος όμως.
Το ΚΚΕ στις πρόσφατες κυβερνητικές επιθέσεις κατά του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε δια της Αλέκας Παπαρήγα ότι «δεν υιοθετεί τις κατηγορίες της κυβέρνησης ανεξάρτητα από το ότι είναι στο αίμα του ΣΥΡΙΖΑ να απεχθάνεται το οργανωμένο ταξικό κίνημα». Όντως είναι έξω από σας οι συντεταγμένες αντιδράσεις;
Το πλήθος στους δρόμους μπορεί να ανατρέψει μια πολιτική. Με αυτή την έννοια η μαζική ανυπακοή, όταν πατάει σε στέρεη και αιτιολογημένη βάση και επικαλείται δίκαια αιτήματα, μπορεί να έχει αποτελέσματα όπως έχουν οι μαζικές αποφασιστικές, και οργανωμένες κινητοποιήσεις. Όμως αυτό που εννοεί η Αλέκα Παπαρήγα ως «οργανωμένο ταξικό κίνημα», είναι το από παντού περίκλειστο ΠΑΜΕ. Σε αυτή τη λογική δεν είμαστε. Δεν πιστεύουμε ότι μπορείς να κάνεις αγώνα εναντίον των πάντων γύρω σου και να έχει αποτέλεσμα. Αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι ενότητα και κοινή δράση. Η Αλέκα Παπαρήγα ίσως δεν το καταλαβαίνει, ο κόσμος του ΚΚΕ όμως το νοιώθει πολύ καλά.
Αρκετές φορές έχετε μιλήσει για την ανάγκη ενός νέου συνασπισμού εξουσίας από την Αριστερά. Τι εννοείτε, αφορά και το ΚΚΕ και την Ανανεωτική Αριστερά;
Αφορά όλους όσοι έχουν κατανοήσει την ανάγκη μιας διαφορετικής πορείας από αυτήν που μας επιβάλλουν οι αγορές, η κυβέρνηση και το Μνημόνιο. Η Αριστερά είναι μια τέτοια δύναμη, σε όλες τις εκφράσεις της. Μακάρι να μπορέσει να προχωρήσει πιο τολμηρά στον δρόμο της ενότητας. Είναι επίσης ο χώρος της ριζοσπαστικής οικολογίας, αλλά και δυνάμεις που απεγκλωβίζονται από το ΠΑΣΟΚ. Πρώτα και κύρια όμως είναι όλος αυτός ο κόσμος που σιγά σιγά, μετά την πρώτη παγωμάρα, καταλαβαίνει ότι δεν πάει άλλο. Ότι πρέπει να αλλάξουμε τα πράγματα και να βαδίσουμε σε εναλλακτικούς δρόμους, αλλιώς η κοινωνία δεν έχει μέλλον.Τα δημοσκοπικά ευρήματα του τελευταίου καιρού εκτιμάτε ότι καταγράφουν αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να «εισπράξει» με δεδομένη τη στάση του όλο αυτό το διάστημα;
Δεν κρεμόμαστε από τα χείλη των δημοσκοπήσεων, ούτε δίνουμε πολιτικούς αγώνες με γνώμονα την περιφρούρηση του εκλογικού μας ποσοστού. Δεν χαϊδεύουμε τα αυτιά του εκλογικού σώματος. Σημασία έχει να είμαστε πολιτικά αξιοπρεπείς, ευχαριστημένοι με την δουλειά μας και με τα αποτελέσματά της σε κάθε πεδίο. Και είναι προφανές ότι έχουμε πολλά να κάνουμε ακόμα προς αυτή την κατεύθυνση. Το δύσκολο κλίμα της προηγούμενης περιόδου όμως αλλάζει, και αυτό μας κάνει πιο σίγουρους και αισιόδοξους. Και αλλάζει διότι ο κόσμος ακούει μεν τα δελτία των 8, που εδώ και 3 χρόνια προσπαθούν με πολλούς τρόπους να μας απαξιώσουν, αλλά ακούει και τα βάσανά του. Και βλέπει ποιοι πραγματικά είναι με το μέρος του, ποιοι κάνουν τάχα ότι είναι και ποιοι είναι εναντίον του.
Προσφάτως με επιστολή σας στον πρωθυπουργό θέσατε θέμα Πάγκαλου. Τελικά εκτιμάτε ότι ο κ. Πάγκαλος έχει ή όχι τη συναίνεση του Γιώργου Παπανδρέου για όσα λέει;
Δεν το εκτιμώ, είμαι απολύτως βέβαιος. Είναι δυνατόν να λέει ο άνθρωπος τέτοιες ανεκδιήγητα, ότι ετοιμάζουμε ένοπλο αγώνα στην Κερατέα, και να βγαίνει την άλλη μέρα ο κ. Πεταλωτής και να μας ζητάει εξηγήσεις; Δεν μπορούν να διαχειριστούν την κοινωνική δυσαρέσκεια που στρέφεται εναντίον τους. Κοινωνική δυσαρέσκεια που ναι, κάποιες φορές έχει μόνο εκτονωτικό χαρακτήρα, αφού δεν καταφέρνεις κάτι περισσότερο με τα γιαούρτια. Αλλά επειδή δεν μπορούν να ομολογήσουν ότι ο κόσμος δεν θέλει ούτε να τους βλέπει, ψάχνουν έναν υποκινητή. Και τον βρήκαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Πάγκαλος δεν τα έμαθε τώρα αυτά τα κόλπα. Από την δεκαετία του 80 τα κάνει, διότι θεωρεί ότι από τη στιγμή που ο ίδιος πήγε στο ΠΑΣΟΚ να κάνει καριέρα, η υπόλοιπη Αριστερά, δεν έχει λόγο ύπαρξης. Αλλά στην παρούσα φάση λειτουργεί ως ένας άτυπος κυβερνητικός εκπρόσωπος που προσπαθεί να αμφισβητήσει το ηθικό κίνητρο κάθε κοινωνικής αντίστασης. Μην βγαίνετε στους δρόμους, διότι ανάμεσά σας είναι οι κοπρίτες που διορίσαμε, προκειμένου να πάρουμε ψήφους. Μην αντιδράτε στις περικοπές, γιατί από την πολιτική διαφθορά έχουν γίνει και ρουσφέτια και επομένως «μαζί τα φάγαμε». Και δεν μας φτύνουν στο δρόμο, τους έβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν τα λέει για να εκτονωθεί, τα λέει για να στηρίξει την κυβέρνηση. Και είναι αυτονόητο ότι δεν θα τα έλεγε σε τόσο ευαίσθητες στιγμές, αν δεν είχε την κάλυψη του Πρωθυπουργού.
Ο Λεωνίδας Κύρκος άντλησε το προσωπικό του κύρος από την ένταξη στο πλατύ ρεύμα οργανωμένης ανυπακοής και διεκδίκησης, την εαμική Αντίσταση. Ήταν ατυχές λοιπόν αυτό το παράδειγμα που χρησιμοποίησε. Διότι δείχνει την βαθειά του προκατάληψη απέναντι σε οποιονδήποτε αγωνίζεται σήμερα για να υπερασπιστεί την θέση του και την ζωή του, με τον δικό του τρόπο. Αυτή η ευκολία που χαρακτηρίζει τον Πάγκαλο, δεν ταιριάζει σε ιστορικούς ηγέτες της αριστεράς, άσχετα από το αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς μαζί τους. Διότι τα κινήματα ανυπακοής δεν είναι μόνο αυτά που στρέφονται σήμερα εναντίον της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ – γιατί αυτήν υπερασπίζεται ο Λεωνίδας. Είναι μια ολόκληρη παγκόσμια παράδοση. Προφανώς και δεν ταυτίζω το κίνημα «δεν πληρώνω» με τον Γκάντι. Στενοχωριέμαι όμως, όταν ο Λεωνίδας Κύρκος, για να υποστηρίξει το επιχείρημά του, βάζει στο ίδιο τσουβάλι τον Γκάντι με τον Μουσολίνι.
Κύριε Τσίπρα μετά και την ολοκλήρωση του συνεδρίου της Δημοκρατικής Αριστεράς, μπορείτε να μας διευκρινίσετε την ιδεολογική σας απόσταση από τους πρώην συντρόφους σας, ή η όλη διαφορά έγκειται στις πρακτικές και την ρητορική
Νομίζω ότι τα πράγματα είναι πλέον ξεκάθαρα. Η Δημοκρατική Αριστερά αναζητά συγκλίσεις με το ΠΑΣΟΚ και δεν το κρύβει. Είναι η χειρότερη στιγμή να κάνει κανείς κάτι τέτοιο, την ώρα που από την πλευρά της κυβέρνησης εξαπολύεται μια πρωτοφανής επίθεση στην κοινωνία. Παράλληλα επιχειρεί να κρατήσει και με κάποιον τρόπο τα προσχήματα, από τη στιγμή που απευθύνεται σε αριστερό ακροατήριο. Δεν προδιαγράφω εξελίξεις. Σέβομαι το γεγονός στην βάση της Δημοκρατικής Αριστεράς υπάρχουν πολλοί σοβαροί αριστεροί άνθρωποι. Και μακάρι να διαψευστώ στην πρόβλεψη ότι βαδίζουν πλησίστιοι προς το ΠΑΣΟΚ. Δεν είμαι πολύ αισιόδοξος όμως.
Το ΚΚΕ στις πρόσφατες κυβερνητικές επιθέσεις κατά του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε δια της Αλέκας Παπαρήγα ότι «δεν υιοθετεί τις κατηγορίες της κυβέρνησης ανεξάρτητα από το ότι είναι στο αίμα του ΣΥΡΙΖΑ να απεχθάνεται το οργανωμένο ταξικό κίνημα». Όντως είναι έξω από σας οι συντεταγμένες αντιδράσεις;
Το πλήθος στους δρόμους μπορεί να ανατρέψει μια πολιτική. Με αυτή την έννοια η μαζική ανυπακοή, όταν πατάει σε στέρεη και αιτιολογημένη βάση και επικαλείται δίκαια αιτήματα, μπορεί να έχει αποτελέσματα όπως έχουν οι μαζικές αποφασιστικές, και οργανωμένες κινητοποιήσεις. Όμως αυτό που εννοεί η Αλέκα Παπαρήγα ως «οργανωμένο ταξικό κίνημα», είναι το από παντού περίκλειστο ΠΑΜΕ. Σε αυτή τη λογική δεν είμαστε. Δεν πιστεύουμε ότι μπορείς να κάνεις αγώνα εναντίον των πάντων γύρω σου και να έχει αποτέλεσμα. Αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι ενότητα και κοινή δράση. Η Αλέκα Παπαρήγα ίσως δεν το καταλαβαίνει, ο κόσμος του ΚΚΕ όμως το νοιώθει πολύ καλά.
Αρκετές φορές έχετε μιλήσει για την ανάγκη ενός νέου συνασπισμού εξουσίας από την Αριστερά. Τι εννοείτε, αφορά και το ΚΚΕ και την Ανανεωτική Αριστερά;
Αφορά όλους όσοι έχουν κατανοήσει την ανάγκη μιας διαφορετικής πορείας από αυτήν που μας επιβάλλουν οι αγορές, η κυβέρνηση και το Μνημόνιο. Η Αριστερά είναι μια τέτοια δύναμη, σε όλες τις εκφράσεις της. Μακάρι να μπορέσει να προχωρήσει πιο τολμηρά στον δρόμο της ενότητας. Είναι επίσης ο χώρος της ριζοσπαστικής οικολογίας, αλλά και δυνάμεις που απεγκλωβίζονται από το ΠΑΣΟΚ. Πρώτα και κύρια όμως είναι όλος αυτός ο κόσμος που σιγά σιγά, μετά την πρώτη παγωμάρα, καταλαβαίνει ότι δεν πάει άλλο. Ότι πρέπει να αλλάξουμε τα πράγματα και να βαδίσουμε σε εναλλακτικούς δρόμους, αλλιώς η κοινωνία δεν έχει μέλλον.Τα δημοσκοπικά ευρήματα του τελευταίου καιρού εκτιμάτε ότι καταγράφουν αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να «εισπράξει» με δεδομένη τη στάση του όλο αυτό το διάστημα;
Δεν κρεμόμαστε από τα χείλη των δημοσκοπήσεων, ούτε δίνουμε πολιτικούς αγώνες με γνώμονα την περιφρούρηση του εκλογικού μας ποσοστού. Δεν χαϊδεύουμε τα αυτιά του εκλογικού σώματος. Σημασία έχει να είμαστε πολιτικά αξιοπρεπείς, ευχαριστημένοι με την δουλειά μας και με τα αποτελέσματά της σε κάθε πεδίο. Και είναι προφανές ότι έχουμε πολλά να κάνουμε ακόμα προς αυτή την κατεύθυνση. Το δύσκολο κλίμα της προηγούμενης περιόδου όμως αλλάζει, και αυτό μας κάνει πιο σίγουρους και αισιόδοξους. Και αλλάζει διότι ο κόσμος ακούει μεν τα δελτία των 8, που εδώ και 3 χρόνια προσπαθούν με πολλούς τρόπους να μας απαξιώσουν, αλλά ακούει και τα βάσανά του. Και βλέπει ποιοι πραγματικά είναι με το μέρος του, ποιοι κάνουν τάχα ότι είναι και ποιοι είναι εναντίον του.
Προσφάτως με επιστολή σας στον πρωθυπουργό θέσατε θέμα Πάγκαλου. Τελικά εκτιμάτε ότι ο κ. Πάγκαλος έχει ή όχι τη συναίνεση του Γιώργου Παπανδρέου για όσα λέει;
Δεν το εκτιμώ, είμαι απολύτως βέβαιος. Είναι δυνατόν να λέει ο άνθρωπος τέτοιες ανεκδιήγητα, ότι ετοιμάζουμε ένοπλο αγώνα στην Κερατέα, και να βγαίνει την άλλη μέρα ο κ. Πεταλωτής και να μας ζητάει εξηγήσεις; Δεν μπορούν να διαχειριστούν την κοινωνική δυσαρέσκεια που στρέφεται εναντίον τους. Κοινωνική δυσαρέσκεια που ναι, κάποιες φορές έχει μόνο εκτονωτικό χαρακτήρα, αφού δεν καταφέρνεις κάτι περισσότερο με τα γιαούρτια. Αλλά επειδή δεν μπορούν να ομολογήσουν ότι ο κόσμος δεν θέλει ούτε να τους βλέπει, ψάχνουν έναν υποκινητή. Και τον βρήκαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Πάγκαλος δεν τα έμαθε τώρα αυτά τα κόλπα. Από την δεκαετία του 80 τα κάνει, διότι θεωρεί ότι από τη στιγμή που ο ίδιος πήγε στο ΠΑΣΟΚ να κάνει καριέρα, η υπόλοιπη Αριστερά, δεν έχει λόγο ύπαρξης. Αλλά στην παρούσα φάση λειτουργεί ως ένας άτυπος κυβερνητικός εκπρόσωπος που προσπαθεί να αμφισβητήσει το ηθικό κίνητρο κάθε κοινωνικής αντίστασης. Μην βγαίνετε στους δρόμους, διότι ανάμεσά σας είναι οι κοπρίτες που διορίσαμε, προκειμένου να πάρουμε ψήφους. Μην αντιδράτε στις περικοπές, γιατί από την πολιτική διαφθορά έχουν γίνει και ρουσφέτια και επομένως «μαζί τα φάγαμε». Και δεν μας φτύνουν στο δρόμο, τους έβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν τα λέει για να εκτονωθεί, τα λέει για να στηρίξει την κυβέρνηση. Και είναι αυτονόητο ότι δεν θα τα έλεγε σε τόσο ευαίσθητες στιγμές, αν δεν είχε την κάλυψη του Πρωθυπουργού.
Τετάρτη 6 Απριλίου 2011
Μίκης Θεοδωράκης: "Παράνομη η τρόικα, χρειάζεται ειρηνική επανάσταση"
Κλιμακώνει την επίθεσή του στην τρόικα και το Μνημόνιο ο κορυφαίος μουσικοσυνθέτης, Μίκης Θεοδωράκης. Σήμερα, σε μία από τις σπάνιες τηλεοπτικέ συνεντεύξεις του, επισήμανε ότι η παρουσία της τρόικας είναι παράνομη, ζήτησε "ειρηνική επανάσταση" και εξέφρασε το παράπονό του γιατί δεν τον προσκαλούν οι τηλεοπτικοί σταθμοί να πει τις απόψεις του.
«Η τρόικα μας κυβερνά πραξικοπηματικά» είπε ο Μίκης Θεοδωράκης στον ΑΝΤ1, προσθέτοντας ότι η τρόικα είναι παράνομα στην χώρα μας. «Απορώ πώς δεν έχει επέμβει ακόμα η ελληνική δικαιοσύνη», συνέχισε χαρακτηριστικά και τόνισε ότι η δανειακή σύμβαση δεν έχει εγκριθεί από τα 2/3 της Βουλής, όπως και έπρεπε αν ήταν νόμιμη.
Έζησα πόλεμο και Χούντα και αντιστάθηκα και στα δύο.
Τουλάχιστον κατά την διάρκεια της κατοχής, ήξερα και έβλεπα τους εχθρούς μου, τους Γερμανούς.
Το ίδιο και κατά την διάρκεια της Χούντας. Οι εχθροί του Έθνους ήταν ορατοί και είχαν καταλάβει την διακυβέρνηση της χώρας με τη βία.Ήξερες τι είχες να αντιμετωπίσεις και να αντισταθείς σε αυτό, ακόμα και με κίνδυνο την ζωή σου ή με κίνδυνο την εξορία. Σήμερα;
Τουλάχιστον κατά την διάρκεια της κατοχής, ήξερα και έβλεπα τους εχθρούς μου, τους Γερμανούς.
Το ίδιο και κατά την διάρκεια της Χούντας. Οι εχθροί του Έθνους ήταν ορατοί και είχαν καταλάβει την διακυβέρνηση της χώρας με τη βία.Ήξερες τι είχες να αντιμετωπίσεις και να αντισταθείς σε αυτό, ακόμα και με κίνδυνο την ζωή σου ή με κίνδυνο την εξορία. Σήμερα;
«Δεν θα βγούμε από το αδιέξοδο, γιατί οι τόκοι αυξάνονται συνέχεια και δεν θα μπορούμε να πληρώσουμε», εκτίμησε, ενώ πρόσθεσε πώς ο λαός ...
«Καλώ όλο τον κόσμο να ενωθεί σε ένα παλλαϊκό, πανεθνικό μέτωπο για να μπορέσουμε να καθαρίσουμε το μέτωπο από την κόπρο του Αυγείου που μας κυβερνάει αυτή την στιγμή».
Οι τροϊκανοί «ξεφτιλίζουν την Ελλάδα διεθνώς λέγοντας ότι είμαστε τεμπέληδες», επανέλαβε, ενώ σε ότι αφορά τους νέους είπε ότι δεν φταίνε που δεν επαναστατούν, απλά δεν έχουν πρότυπα.
Σήμερα ο εχθρός δυστυχώς είναι η εκλεγμένη Κυβέρνηση του περίπου 20% η οποία χρησιμοποιώντας εντελώς αντισυνταγματικούς τρόπους ξεπουλάει το Έθνος μας, το υποδουλώνει και δυστυχώς δεν υπάρχει ο ορατός εχθρός που το έκανε με τη βία. Γι’ αυτό ο κόσμος ακόμα “κοιμάται”. Γι’ αυτό πιάστηκε στον ύπνο.
Επίσης,είπε πως η σημερινή κυβέρνηση είναι τυπικά εκλεγμένη, αλλά ο λαός διαφωνεί μαζί της. «Πώς μας δεσμεύουν για τα επόμενα 20 χρόνια; Πώς το κάνουν αυτό;», είπε και αποκάλυψε ότι ζήτησε από την Αριστερά να εγκαταλείψει την Βουλή.
Ο κ. Θεοδωράκης εξέφρασε ακόμα το παράπονό του, ότι δεν τον καλούν στα κανάλια να μιλήσει εξαιτίας των απόψεων του, ενώ παραδέχτηκε ότι «η σιωπή που έχω γύρω μου είναι ό,τι πιο απεχθές».
-Και συνέχισε: Πού είναι όλοι αυτοί που ήταν εναντίον του Μνημονίου; Γιατί δεν ενώνονται εναντίον των επιβουλεύσεων; Γιατί δεν εναντιώνονται; Βλέπετε κάποιον από τα έντυπα και τα κανάλια να μιλούν για αυτά; Όταν μίλησα τον Δεκέμβριο επακολούθησαν 350.000 αναρτήσεις στο διαδίκτυο. Είδατε κάποιο κανάλι ή κάποια εφημερίδα να το αναφέρει;
Δυστυχώς σε 2-3 χρόνια μπορεί να μην ζω, όμως φοβάμαι ότι αυτό που ένας Τούρκος αξιωματούχος είπε πρόσφατα, ότι δηλαδή “σε 2-3 χρόνια η Ελλάδα δεν θα μπορεί να πληρώσει ούτε τους τόκους και θα γίνουν ζητιάνοι ζητώντας ελεημοσύνη”, θα επαληθευτεί.
Δυστυχώς σε 2-3 χρόνια μπορεί να μην ζω, όμως φοβάμαι ότι αυτό που ένας Τούρκος αξιωματούχος είπε πρόσφατα, ότι δηλαδή “σε 2-3 χρόνια η Ελλάδα δεν θα μπορεί να πληρώσει ούτε τους τόκους και θα γίνουν ζητιάνοι ζητώντας ελεημοσύνη”, θα επαληθευτεί.
Τέλος, δήλωσε «Αν έκανα κόμμα θα το ονόμαζα “Πατρίδα”», ενώ υπογράμμισε ότι όπως πάει η κατάσταση, προσπαθούν να μετατρέψουν τους Έλληνες σε μουλάρια που θα σκύβουν το κεφάλι.
Δευτέρα 4 Απριλίου 2011
Αργεντινός οικονομολόγος: Είστε Έλληνες, τιμήστε την ιστορία σας και διώξτε τους τοκογλύφους
- Είστε Ελληνες. Εμείς στην Αργεντινή έχουμε μόνο δύο αιώνες ιστορίας. Η Ελλάδα πρέπει να ανακτήσει τη δύναμη της ιστορίας της!!!
Συνομιλώντας με τον μελετητή της κρίσης της Αργεντινής, οικονομολόγο και καθηγητή του Πανεπιστημίου του Μπουένος Αϊρες, Κλαούντιο Κατς, αποκομίζει κανείς την πεποίθηση ότι υπάρχει ζωή μετά τον (οικονομικό) θάνατο.Ο Κατς ήρθε στην Αθήνα της μιζέριας, της οικονομικής ασφυξίας και της αυτομαστίγωσης για να μας θυμίσει ότι όσα ζούμε, τα έζησαν κι άλλοι. Και επιβίωσαν…
Ότι μπορούμε να βγούμε από το τέλμα πιο γρήγορα από όσο νομίζουμε.
Οτι η οικονομία της Αργεντινής είδε άσπρη μέρα μόνον όταν σταμάτησε να κάνει ό,τι της ζητούσαν οι πιστωτές.Όπως η Ελλάδα σήμερα, έτσι και η Αργεντινή στα τέλη της δεκαετίας του ’90 όφειλε πολύ περισσότερα χρήματα από όσα μπορούσε ποτέ να αποπληρώσει.
«Δεν έχετε να πληρώσετε; Δώστε μας τα πετρέλαια. Πουλήστε τις τηλεπικοινωνίες, την ύδρευση, τις αερογραμμές, τη συγκοινωνία, το φυσικό αέριο. Η κυβέρνηση Μένεμ τους τα έδωσε όλα. Και βρέθηκε η Αργεντινή στην παράδοξη κατάσταση να έχει πουλήσει τα πάντα και το χρέος της να αυξάνεται αντί να μειώνεται» λέει, χειρονομώντας ζωηρά.
«Μας έστυψαν όσο μπορούσαν, το ίδιο κάνουν τώρα μ’ εσάς. Ηξεραν ότι η αποπληρωμή είναι αδύνατη, αλλά η στρατηγική τους ήταν μη σκέφτεστε, δώστε».
Ο Kατς είναι οικονομολόγος, αλλά θεωρεί ότι σε προβλήματα όπως αυτά, τον πρώτο λόγο έχει η πολιτική. «Το θέμα είναι καθαρά πολιτικό», επισημαίνει. «Πρέπει πρώτα να ληφθεί μια θεμελιώδης πολιτική απόφαση και εν συνεχεία υπάρχουν δύο – τρεις εναλλακτικές λύσεις στο πεδίο της οικονομίας».
Η απόφαση αυτή είναι ότι η χώρα σταματά να εξοφλεί τους διεθνείς πιστωτές, είτε προχωρώντας σε στάση πληρωμών, όπως η Αργεντινή, είτε αρχίζοντας λογιστικό έλεγχο του χρέους, όπως το Εκουαδόρ.
«Το Εκουαδόρ δημιούργησε διεθνή επιτροπή ειδικών που προχώρησε σε λογιστικό έλεγχο του χρέους και κατέληξε ότι το πραγματικό χρέος ήταν μικρότερο από το ονομαστικό χρέος», υπογραμμίζει.
Ρωτώ πόσο επίπονη ήταν η στάση πληρωμών για την Αργεντινή. «Εκμεταλλευθήκαμε την περίοδο 2002-2005 για την οξυγόνωση της οικονομίας», απαντά.
«Είχαμε χρήματα για τα λογικά πράγματα, για μισθούς, συντάξεις, σχολεία, νοσοκομεία, για κάποιες επενδύσεις».Το λάθος της Αργεντινής είναι ότι περίμενε έως ότου χρεοκοπήσει, δεν προχώρησε στη στάση πληρωμών οργανωμένα και συντεταγμένα.
«Το πρώτο και κύριο πράγμα που θα έπρεπε να είχαμε κάνει θα ήταν να αναλάβει έγκαιρα η κυβέρνηση τον πλήρη έλεγχο του τραπεζικού συστήματος. Δεν μιλώ για εθνικοποίηση, μιλώ για προσωρινό πλήρη έλεγχο. Αυτό θα εμπόδιζε τη μαζική φυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό, που δημιούργησε πολλά προβλήματα», λέει.
«Για να διαπραγματευθεί όμως μια κυβέρνηση με τις τράπεζες σε μια τέτοια στιγμή, πρέπει να βάλει στο τραπέζι το διάταγμα της εθνικοποίησής τους, ως απειλή, προκειμένου αυτές να συμφωνήσουν να δώσουν προσωρινά τον έλεγχο».Ενώ η στάση πληρωμών ήταν αναπόφευκτη, η κυβέρνηση της Αργεντινής έκανε τα πάντα για να την αποτρέψει , περιλαμβανομένης της δέσμευσης των καταθέσεων της μεσαίας τάξης προκειμένου να πληρωθούν οι πιστωτές.
«Αυτό ήταν το μοιραίο τους λάθος, καθώς η μεσαία τάξη ενώθηκε με τους φτωχούς που είχαν αρχίσει πραγματικά να πεινάνε», λέει. Δέκα μήνες διαδηλώσεων κορυφώθηκαν στην εξέγερση της 19ης και 20ής Δεκεμβρίου 2001, που υποχρέωσε τον πρόεδρο Ντε λα Ρούα να φύγει με ελικόπτερο από το πολιορκούμενο προεδρικό μέγαρο και τον διάδοχό του να κηρύξει στάση πληρωμών και να αποσυνδέσει το πέσο από το δολάριο.
Ελεγχος του ευρώ «Καμία κυβέρνηση δεν αποφασίζει μόνη της κάτι τέτοιο, πρέπει να υποχρεωθεί από κάτω», επισημαίνει, προσθέτοντας ότι απαιτείται και εθνικός έλεγχος της νομισματικής πολιτικής. «Συνειδητοποιείτε ότι στην περίπτωση της Ελλάδας αυτό σημαίνει έξοδο από το ευρώ;» ερωτώ.
«Μπορείτε να αποφασίσετε να μείνετε στο ευρώ, να φύγετε ή να επιλέξετε μια μέση λύση. Πρώτα οι Ελληνες θα αναλάβουν τον έλεγχο του νομίσματος που κυκλοφορεί στην Ελλάδα. Μετά απ’ αυτό, θα μπορέσετε να συζητήσετε για το μέλλον του ευρώ με άλλους όρους».Και η άποψή του για τις τρομακτικές αντιδράσεις που θα προέκυπταν;
«Αυτή είναι η ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού. Ότι είστε φτωχοί και εκείνοι έχουν όλη την εξουσία.Ότι εσείς δεν έχετε τίποτα και εκείνοι τα έχουν όλα. Ότι είστε ανάξιοι, διεφθαρμένοι και λοιπά. Πρέπει να συνειδητοποιήσετε τη δύναμή σας και μετά να συζητήσετε μαζί τους με σωστούς όρους. Το μυστικό στην πολιτική διαμάχη είναι να ξέρεις ποιες είναι οι δυνάμεις σου».
Ο Κατς τονίζει ότι η οικονομική διαφορά ανάμεσα στη Γερμανία και την Ελλάδα δεν είναι τόσο μεγάλη όσο η διαφορά ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Αργεντινή, τη Βολιβία ή το Εκουαδόρ.
«Όμως, όλες αυτές οι μικρές χώρες μπόρεσαν να διαπραγματευθούν με τη μεγάλη δύναμη. Στη Λατινική Αμερική δεν επαναλαμβάνουμε ό,τι λένε οι νεοφιλελεύθεροι. Είστε Ελληνες», λέει και δείχνει με πάθος την γκραβούρα του Παρθενώνα, που συμπτωματικά κρέμεται πάνω από το τραπέζι μας.
"Εμείς στην Αργεντινή έχουμε μόνο δύο αιώνες ιστορίας. Η Ελλάδα πρέπει να ανακτήσει τη δύναμη της ιστορίας της".
Πηγή:blognews
Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011
Μπερνάρ Κασσέν: τις τράπεζές μας θέλουμε να σώσουμε, όχι την Ελλάδα!
Όταν, στις αρχές του 2005, ο Σύμβουλος Επικρατείας και Πρόεδρος του «Ιδρύματος Κοπέρνικος» Ιβ Σαλές, διάβασε το σχέδιο ευρωπαϊκής συνταγματικής συνθήκης που επρόκειτο να υποβληθεί στο δημοψήφισμα του Μαίου 2005, τηλεφώνησε σε δέκα διανοούμενους, ανάμεσά τους και στον Μπερνάρ Κασσέν. Μια φούχτα άνθρωποι, πολύ μεγάλης όμως σοβαρότητας και ριζοσπάστες στη σκέψη τους ξεκίνησαν μια πρωτοβουλία εναντίον της συνθήκης. Μερικούς μήνες αργότερα, η συνάντηση της αυστηρής καρτεσιανής σκέψης και του λαϊκού ενστίκτου έκανε το «θαύμα» της. Έδωσε στο 55% των Γάλλων τα επιχειρήματα και την αυτοπεποίθηση που χρειάζονταν για να απορρίψουν μια συνθήκη, υπέρ της οποίας έκαναν καμπάνια η Δεξιά, η πλειοψηφία των Σοσιαλιστών, όλα σχεδόν τα ΜΜΕ της Γαλλίας, όλο το ευρωπαϊκό πολιτικό κατεστημένο και η ΕΕ.
Συναντήσαμε πριν από μερικές μέρες τον Μπερνάρ Κασέν στο γραφείο που διατηρεί στη Monde Diplomatique για λογαριασμό της κίνησης Memoire des Luttes, την οποία διευθύνει μαζί με τον Ιγκνάσιο Ραμονέ και συζητήσαμε μαζί του για την ευρωπαϊκή και ελληνική κρίση. Όπως θα περίμενε κανείς οι προτάσεις και απόψεις του είναι ριζοσπαστικές και, ασφαλώς, δεν αφήνουν κανένα αδιάφορο, είτε συμφωνήσει, είτε διαφωνήσει με αυτές. Δεδομένου όμως ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει μια διεθνώς πρωτότυπη κρίση, στα συγκεκριμένα στοιχεία που τη συνθέτουν, μόνο όφελος μπορεί να έχει από το να σκεφτεί βαθιά και σοβαρά, αν μπορεί βέβαια, τα προβλήματά της και τις πιθανές εναλλακτικές.
Eρώτηση: Που οφείλεται η ευρωπαϊκή κρίση; Στην παγκόσμια κρίση, στο μοντέλο ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, στα ιδιαίτερα προβλήματα και τις αδύναμες δομές της περιφέρειας;
Απάντηση: Η ευρωπαϊκή είναι συνιστώσα της παγκόσμιας κρίσης, που ξεκίνησε στις ΗΠΑ και προκλήθηκε από τα νεοφιλελεύθερα δόγματα, την ελευθερία κυκλοφορίας κεφαλαίων και τις ελεύθερες ανταλλαγές. Η μαζική χρέωση των αμερικανικών νοικοκυριών, κυρίως μέσω ενυπόθηκων δανείων, είναι συνέπεια του μισθολογικού αποπληθωρισμού, με τη σειρά του αποτέλεσμα, τουλάχιστον εν μέρει, του ανταγωνισμού χωρών πολύ μικρών μισθών, όπου εγκαταστάθηκαν οι πολυεθνικές για να επανεξάγoυν στις αναπτυγμένες χώρες. Οι πολιτικές της ΕΕ επιδείνωσαν αυτή την κατάσταση, επιβάλλοντας δρακόντειους όρους επαναχρηματοδότησης στην Ελλάδα και την Ιρλανδία (αναμένοντας την Πορτογαλία), με πρόσχημα τη “σωτηρία” τους – ενώ επρόκειτο μόνο για τη σωτηρία των εκτεθειμένων σε αυτές τις χώρες τραπεζών - κυρίως γερμανικών και γαλλικών.
Ερώτηση: Γίνεται τώρα μια συζήτηση στην ΕΕ προτάσεων για το Ταμείο Σταθεροποίησης και το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας. Ποια είναι η γνώμη σας;
Απάντηση: Η χειρότερη. Ο μελλοντικός ευρωπαϊκός μηχανισμός σταθερότητας, που θα μπει στη συνθήκη της Λισσαβώνας σε μια προσεχή αναθεώρηση και το Σύμφωνο Σταθερότητας έχουν ως κύρια επιδίωξη να πληρωθεί ο λογαριασμός της χρηματιστικής (financiere) κρίσης αποκλειστικά από τους μισθωτούς, αφήνοντας άθικτα τα αθέμιτα κέρδη του τραπεζικού τομέα και καταργώντας τα κοινωνικά κεκτημένα δεκαετιών. Η κρίση χρησίμευσε ως πρόσχημα μιας κοινωνικής αντεπανάστασης, που δεν θα μπορούσε να γίνει σε κανονικούς καιρούς.
Αυτοί οι δύο μηχανισμοί επιβεβαιώνουν την πλήρη απουσία αλληλεγγύης στην ΕΕ. Η γερμανική κυβέρνηση, ακολουθούμενη από τον Νικολά Σαρκοζί, θέλει να επιβάλλει στους εταίρους της το δικό της “μοντέλο” ανάπτυξης δια των εξαγωγών και του μισθολογικού αποπληθωρισμού. ‘Ένα σχέδιο λιτότητας, μείωσης της κατανάλωσης σε μια χώρα, μπορεί να έχει νόημα, αν οι άλλες χώρες εφαρμόζουν πολιτικές επέκτασης. Αλλά γίνεται παράλογο αν όλες οι χώρες εφαρμόζουν τις ίδιες πολιτικές συρρίκνωσης. Ακόμα κι ένας νεοφιλελεύθερος οικονομολόγος μπορεί να το καταλάβει αυτό…
Ερώτηση: Πρωταγωνιστήσατε στην απόρριψη από τον γαλλικό λαό του ευρωσυντάγματος το 2005. Μετά όμως είδαμε ότι αυτή η πολιτική αντίθεση στο μοντέλο του Μάαστριχτ δεν βρήκε πολιτική διέξοδο. Η αμφισβήτηση του νεοφιλελευθερισμού παραμένει πλειοψηφική στη χώρα σας, ηττάται όμως στο επίπεδο της πολιτικής και των κοινωνικών αγώνων. Γιατί;
Απάντηση: Η καταπληκτική νίκη του “‘Όχι” στο δημοψήφισμα του 2005 δεν οδήγησε στη δημιουργία μιας πολιτικής δύναμης ή συμμαχίας της “αριστεράς της αριστεράς”, η οποία δεν στάθηκε ικανή να παρουσιάσει έναν κοινό υποψήφιο στις προεδρικές εκλογές του 2007. Κάθε οργάνωση προτίμησε να διατηρήσει το μικρό “κομμάτι της πίτας” που διέθετε, αντί να συμμαχήσει γύρω από μια υποψηφιότητα που θα μπορούσε να συγκεντρώσει 15%. Μην ξεχνάτε ότι το γαλλικό προεδρικό σύστημα είναι εξαιρετικά διεστραμμένο: ένα κόμμα δεν υπάρχει πραγματικά χωρίς υποψήφιο για την προεδρία. Κι αυτό ενθαρρύνει τη διασπορά των ψήφων τόσο στην αριστερά, όσο και στη δεξιά. Οι περσινές κινητοποιήσεις εναντίον της “μεταρρύθμισης” των συντάξεων ήταν σημαντικές, αλλά δεν κατέληξαν στην απόσυρση των κυβερνητικών σχεδίων. Δεν ήταν πάντως πλήρης ήττα γιατί η πλειοψηφία των πολιτών συνειδητοποίησε την αδικία (iniquité) του συστήματος και, με κάποιο τρόπο, συσσώρευσε μια αποδοκιμασία της κυβέρνησης και, περαιτέρω, των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, που πιθανώς θα παράγει ένα αποτέλεσμα στις κάλπες το 2012 (αν και όχι υποχρεωτικά προς όφελος μιας διασπασμένης αριστεράς) ή με άλλο τρόπο. Το κύριο κόμμα που δηλώνει αριστερό, το Σοσιαλιστικό Κόμμα φέρει επίσης μια βαριά ευθύνη. Είναι ανίκανο να ενσαρκώσει μια πραγματική αριστερή εναλλακτική και δεν κερδίζει από την απόρριψη του Σαρκοζί και της δεξιάς από την κοινή γνώμη.
Ερώτηση: Ποια μπορεί και πρέπει να είναι η ευρωπαϊκή απάντηση στην κρίση του χρέους; Μπορεί, και υπό ποίες συνθήκες, να πληρωθεί αυτό το βουνό χρεών; Πρέπει να το πληρώσουμε; Αντίστροφα μια θαρραλέα αναδιάρθρωση του χρέους θα μπορούσε να απειλήσει το τραπεζικό σύστημα;
Απάντηση: Το χρέος αρκετών χωρών, μεταξύ των οποίων η Ελλάδα και η Ιρλανδία, δεν μπορεί να αποπληρωθεί λόγω των επιτοκίων που απαιτούν οι χρηματιστικές αγορές στηριζόμενες στους οίκους αξιολόγησης. Άρα, μια “αναδιάρθρωση”, για να χρησιμοποιήσω την “καθωσπρέπει” φρασεολογία, είναι αναπόφευκτη. Όχι μόνο μια επιμήκυνση της αποπληρωμής, αλλά η κανονική διαγραφή μέρους του χρέους. Ομοίως, οι τράπεζες πρέπει να υποχρεωθούν να διακρατήσουν ένα ορισμένο επίπεδο stock δημόσιου χρέους των χωρών στις οποίες δρουν. Σε περίπτωση κινδύνου αποσταθεροποίησης, δεν πρέπει να αποκλεισθεί η υπόθεση μιας εθνικοποίησης των τραπεζικών συστημάτων. Έγινε μερικά σε ορισμένες χώρες, μόνο όμως ως προσωρινό μέτρο. Θα χρειαστεί να το γενικεύσουμε.
Ερώτηση: Ακούγονται προτάσεις για ριζική μεταρρύθμιση των ευρωπαϊκών συνθηκών, άλλοι προτείνουν έξοδο από το ευρώ. Είναι ρεαλιστικές τέτοιες προτάσεις; Τι σκέφτεστε για την ευθυγράμμιση των γαλλικών ελίτ στις γερμανικές;
Απάντηση: Ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν ότι καμία πολιτική ρήξης με τον νεοφιλελευθερισμό δεν είναι δυνατή στο πλαίσιο των σημερινών ευρωπαϊκών συνθηκών. Οι συνθήκες φτιάχτηκαν ακριβώς για να αποτρέπουν μια τέτοια ρήξη. Σκέφτομαι λοιπόν ότι χρειάζεται η δημιουργία ενός νέου ευρωπαϊκού πλαισίου. Αυτό δεν θα γίνει εν ψυχρώ. Θα χρειαστεί μια εναρκτήρια κρίση σε μια χώρα, είτε πολιτική, όπως η άνοδος στην εξουσία μιας πραγματικά αριστερής κυβέρνησης, είτε κοινωνική. Στη συνέχεια μπορούμε να φανταστούμε, όπως στο μοντέλο των αραβικών επαναστάσεων, την αμφισβήτηση να επεκτείνεται στην πλειοψηφία των χωρών-μελών της ΕΕ.
Ερώτηση: Η Ελλάδα εφαρμόζει μια δρακόντεια πολιτική που επέβαλαν ΕΕ και ΔΝΤ, με τρομερό κοινωνικό κόστος και χωρίς βελτίωση της κατάστασης. Τι θα κάνατε εσείς, αν υποθέσουμε ότι βρισκόσαστε στη θέση του Έλληνα Πρωθυπουργού;
Απάντηση: Αν ήμουν πρωθυπουργός της Ελλάδας θα άρχιζα λέγοντας ότι σταματάω να πληρώνω τους τόκους του χρέους και θα απηύθυνα μια έκκληση σε όλα τα ευρωπαϊκά κοινωνικά και πολιτικά κινήματα για να με στηρίξουν.
Ερώτηση: Μπορεί μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα, με αδύναμη παραγωγική βάση, να απειλήσει ή και να προχωρήσει σε μονομερή στάση πληρωμών; Θα δεχθεί σίγουρα τιμωρητικό χτύπημα στις αγορές.
Απάντηση: Ναι, κατά τη γνώμη μου μπορεί να το κάνει, εφόσον είναι έτοιμη να πάει σε μια αναμέτρηση με το χρήμα (la finance) και να γίνει η σπίθα μιας ευρωπαϊκής πολιτικής σύγκρουσης μεγάλης εμβέλειας, που θα κόλλαγε στον τοίχο τη σοσιαλδημοκρατία. Έτσι κι αλλιώς, η Ελλάδα δεν έχει τίποτα να χάσει, γιατί ο ευρωπαϊκός μηχανισμός σταθεροποίησης και το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας την καταδικάζουν σε διαρκή, χωρίς τέλος κοινωνική οπισθοδρόμηση.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)